ΩΡΙΓΕΝΗΣ, ΕΝΑΣ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ, ΠΟΥ ΑΥΤΟΕΥΝΟΥΧΙΣΤΗΚΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥ.

Ο  ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ  ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ  ΣΤΙΣ  ΑΒΡΑΑΜΟΓΕΝΕΙΣ  ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ.  ΕΝΑΣ  ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ  ΕΛΛΗΝΑΣ  ΠΟΥ  ΕΓΙΝΕ  ΤΑΛΙΜΠΑΝ  ΤΟΥ  ΑΒΡΑΑΜ.

Ο πρώτος και κατά πολλούς  ο  μεγαλύτερος θεολόγος - φιλόσοφος στην ιστορία του Χριστιανισμού, ο Ωριγένης, σε ηλικία 18 ετών αυτοευνουχίστηκε  για να  μπει  στην  βασιλεία των ουρανών.  Πώς επηρέασε η διδασκαλία του την Εκκλησία;  «Ο  Ωριγένης  είναι  ο  μεγαλύτερος διδάσκαλος  της  Εκκλησίας  μετά  τους  Αποστόλους».   Άγιος  Ιερώνυμος.  Ο  μεγάλος χριστιανός θεολόγος  Άγιος  Τερτυλλιανός, που  μέσα από τα γραπτά του υποστηρίζει ότι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ήταν ευνούχος (!), ευνουχίστηκε και ο ίδιος.

«Ο  Ωριγένης  ήταν  ένας   Έλληνας  που  εξώκειλε  στον  χριστιανισμό»,  κατά  τον  αυθεντικό  Έλληνα  Πορφύριο.

Ο  φιλόσοφος  της  ιστορίας  Τόϋνμπυ  έγραψε  ότι  η  απάντηση  των  Σημιτών  στον  Μεγάλο Αλέξανδρο  και  στον  εξελληνισμό  του  κόσμου  ήταν  το  Ισλάμ.  Όπως  ο  μέγιστος  των  Ελλήνων  μπήκε από την Ευρώπη στην Ασία και στην Αφρική διαμορφώνοντας, μέσω του ελληνικού πολιτισμού, Κράτος οικουμενικό, έτσι και οι οπαδοί του Προφήτη ξεχύθηκαν από την Ασία στην Αφρική και στην Ευρώπη σχηματίζοντας την Ούμμα, δηλαδή την Κοινότητα των Πιστών, μέσα στην οποία κατέρρευσαν οι εθνικές και, ίσαμε ένα βαθμό τουλάχιστον, οι κοινωνικές διαφορές.

Σύμφωνα  με  τον  γράφοντα  η  πρώτη  απάντηση  των  Σημιτών  στον  Ελληνισμό  του  Αλεξάνδρου,  την  οποία  αποφεύγει  να  γράψει  ο  Τόϋνμπυ,  ήταν  ο  Χριστιανισμός. 

Ο Μωάμεθ  θεωρεί   πεδίο  εξάπλωσης της θρησκείας του την οικουμένη, πρωτεργάτη στον σχηματισμό της οποίας  αποδέχεται τον  Μ.  Αλέξανδρο.  Σύμφωνα  με  το  ισλάμ  η  οικουμένη είχε βεβαίως ακούσει τον λόγο του  (αβρααμογενούς,  σαν  το  ισλάμ)  Ιησού,  - πρώτη  προσπάθεια - αλλά η «ειδωλολατρεία» δεν είχε εξαφανιστεί από παντού:  έπρεπε λοιπόν να εκριζωθεί βιαίως  με  μία  δεύτερη  προσπάθεια... Ο  ίδιος ο  Μωάμεθ  στο  Κοράνιο  (XVIII, 98-108)  γράφει  ότι  καθώς θα τελειώνει ο χρόνος, το φράγμα που έστησε ο Μέγας Αλέξανδρος θα διαρραγεί σύμφωνα με τη θεία βούληση και οι δυνάμεις του χάους θα ξεχυθούν στον κόσμο. Τότε θα ηχήσει η σάλπιγγα, το θέλημα του Θεού θα επιβληθεί οριστικά και  οι  «άπιστοι» θα ριχτούν στη γέενα, τόπο φωτιάς: Η Ιστορία θα τελειώσει.



ΩΡΙΓΕΝΗΣ,  Ο  ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ  ΠΟΥ  ΑΠΕΚΟΨΕ  ΤΑ  ΑΙΔΟΙΑ  ΤΟΥ  ΓΙΑ  ΝΑ  ΣΩΣΕΙ  ΤΗΝ  ΨΥΧΗ  ΤΟΥ.

Η οικογένειά του  Ωριγένη, αστική και ευκατάστατη,  ήταν ελληνικής  παιδείας  και  καταγωγής  - ο νεοπλατωνικός Πορφύριος τον αποκαλεί  «Έλληνα που εξώκειλε στον χριστιανισμό». Ο πατέρας του,  που  λεγόταν  Λεωνίδης, ήταν γραμματοδιδάσκαλος,   που  προσηλυτίστηκε   στον χριστιανισμό. Ο Ωριγένης («γέννημα του [αιγύπτιου θεού] Ώρου») κατά το όνομα, «Αδαμάντιος» κατά το παρωνύμιο, γεννήθηκε  το 185 μ.Χ.

Ο Ωριγένης υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους εκκλησιαστικούς πατέρες και είναι γνωστός όχι τόσο για το κολοσσιαίο του έργο, όσο για τη διδασκαλία του για τη Μετενσάρκωση ή προΰπαρξη των ψυχών.

Πληροφορίες για τον Ωριγένη αντλούμε από τον Ευσέβιο Καισαρείας (265-340 μ.Χ), τον Γρηγόριο τον θαυματουργό (213-270 μ.Χ.) που ήταν και μαθητής του για πέντε χρόνια (233-238 μ.Χ), καθώς και από τα συγγράμματα του ιδίου.

Ο Ωριγένης γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια γύρω στο 185 μ.Χ, πρώτο από επτά παιδιά Ελλήνων Χριστιανών γονέων, και πέθανε στην Τύρο περίπου το 254 μ.Χ.

Τα πρώτα εγκύκλια μαθήματα και την Αγία Γραφή, διδάχθηκε από τον πατέρα του Λεωνίδη και στη συνέχεια μαθήτευσε στην Κατηχητική Σχολή κοντά στον Πάνταινο ( -200) και τον Κλήμη (150-215). Ο διδάσκαλος και διευθυντής της Κατηχητικής Σχολής Κλήμης, αναγκάστηκε να φύγει από την Αλεξάνδρεια στην Καισάρεια Παλαιστίνης και με τη λήξη των διωγμών τη θέση του κλήθηκε, από τον επίσκοπο Δημήτριο (189-232), να αναλάβει ο δεκαοκταετής τότε αλλά αριστούχος μαθητής Ωριγένης. Στη θέση αυτή παρέμεινε για περίπου τριάντα χρόνια (203-232). Εικοσιπέντε χρονών μαθήτευσε κοντά στον Αμμώνιο Σακκά (175-242) που ήταν ο ιδρυτής της Νέας Πλατωνιάδος, της εκλεκτικής φιλοσοφικής σχολής, προκειμένου να σπουδάσει κλασσική φιλοσοφία. Συμμαθητές του είχε τον Πλωτίνο (203-269), τον Λογγίνο (213-273) και τον Ηρακλά ( -248), ενώ παράλληλα σπούδαζε την Εβραϊκή γλώσσα.

Ο  Ωριγένης ονομάστηκε χαλκέντερος για την ακατάβλητη εργατικότητα και αντοχή του. Σύμφωνα με τον Επιφάνειο, ο Ωριγένης έγραψε περίπου 6.000 έργα (ή κεφάλαια).  Πρόκειται για τον μέγιστο  συστηματικό χριστιανό φιλόσοφο όλων των εποχών.

Όπως  γράφουν  οι  χριστιανοί:  «υπήρξε ο εξοχώτερος από κάθε άποψη των προκατόχων του Πάνταινου και Κλήμη, ο μέγιστος των χριστιανών θεολόγων, ιδρυτής και πατέρας της θεολογικής επιστήμης και προπάντων της δογματικής και παραμένει ο θρύλος και το φως του χριστιανισμού μετά τον Παύλο (10-67)».

Οι επικριτές του Ωριγένη υποστήριζαν: «Οι δοξασίες του γενικά είναι παράλογες και καταστροφικές, σαν θανατηφόρο δηλητήριο Φιδιού το οποίο διοχέτευσε αυτός στον κόσμο». Μάλιστα, περίπου τρεις αιώνες μετά το θάνατό του, ο Ωριγένης  ανακηρύχτηκε  επίσημα αιρετικός. 

Ο  ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ  ΩΡΙΓΕΝΗ

Όσο  περίεργο  και  αν  φαίνεται, την προτροπή  προς ευνουχισμό την  συναντάμε  μέσα στην  Καινή  Διαθήκη.  Βέβαια  όλα  τα  περίεργα   που  συναντούμε  εκεί,  οι  χριστιανοί  τα  αντιμετωπίζουν  με  μία  έκφραση:  αλληγορία.

«Δεν  πρέπει  να  κάνουμε  κυριολεκτική  ερμηνεία  του  λόγου  του  θεού,  αλλά  να  εμβαθύνουμε  στην  αλληγορική  του  σημασία.   Άλλωστε  ο  Ιησούς  αρέσκεται  να μιλάει  πάντα  με παραβολές».

ΘΕΪΚΕΣ  ΟΔΗΓΙΕΣ

ΚΑΙΝΗ  ΔΙΑΘΗΚΗ,

ΜΑΤΘΑΙΟΣ,  ΚΕΦΑΛΑΙΟ  19. 

3 Καὶ προσῆλθον αὐτῷ οἱ Φαρισαῖοι πειράζοντες αὐτὸν καὶ λέγοντες αὐτῷ· εἰ ἔξεστιν ἀνθρώπῳ ἀπολῦσαι τὴν γυναῖκα αὐτοῦ κατὰ πᾶσαν αἰτίαν; 

4 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· οὐκ ἀνέγνωτε ὅτι ὁ ποιήσας ἀπ᾿ ἀρχῆς ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτοὺς καὶ εἶπεν, 

5 ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ κολληθήσεται τῇ γυναικὶ αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν; 

6 ὥστε οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ σὰρξ μία. ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω. 

7 λέγουσιν αὐτῷ· τί οὖν Μωσῆς ἐνετείλατο δοῦναι βιβλίον ἀποστασίου καὶ ἀπολῦσαι αὐτήν; 

8 λέγει αὐτοῖς· ὅτι Μωσῆς πρὸς τὴν σκληροκαρδίαν ὑμῶν ἐπέτρεψεν ὑμῖν ἀπολῦσαι τὰς γυναῖκας ὑμῶν· ἀπ᾿ ἀρχῆς δὲ οὐ γέγονεν οὕτω. 

9 λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι ὃς ἂν ἀπολύσῃ τὴν γυναῖκα αὐτοῦ μὴ ἐπὶ πορνείᾳ καὶ γαμήσῃ ἄλλην, μοιχᾶται· καὶ ὁ ἀπολελυμένην γαμήσας μοιχᾶται. 

10 λέγουσιν αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· εἰ οὕτως ἐστὶν ἡ αἰτία τοῦ ἀνθρώπου μετὰ τῆς γυναικός, οὐ συμφέρει γαμῆσαι. 

11 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· οὐ πάντες χωροῦσι τὸν λόγον τοῦτον, ἀλλ᾿ οἷς δέδοται· 

12 εἰσὶ γὰρ εὐνοῦχοι οἵτινες ἐκ κοιλίας μητρὸς ἐγεννήθησαν οὕτω. καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνουχίσθησαν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω. 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

3 Και τότε τον πλησίασαν Φαρισαίοι, για να τον πειράξουν, και έλεγαν: «Άραγε επιτρέπεται σ’ έναν άνθρωπο να αποδιώξει τη γυναίκα του για οποιαδήποτε αιτία;» 

4 Εκείνος αποκρίθηκε και τους είπε: «Δε διαβάσατε ότι ο Κτίστης από την αρχή τούς έκανε αρσενικό και θηλυκό; 

5 Και είπε: Γι’ αυτό θα εγκαταλείψει ο άνθρωπος τον πατέρα του και τη μητέρα του και θα κολληθεί στη γυναίκα του, και θα είναι οι δύο μία σάρκα. 

6 Ώστε δεν είναι πια δύο, αλλά μία σάρκα. Αυτό λοιπόν που ο Θεός συνέζευξε ο άνθρωπος ας μην το χωρίζει». 

7 Του λένε: «Γιατί τότε ο Μωυσής έδωσε εντολή να δώσει έγγραφο διαζυγίου και να την αποδιώξει;» 

8 Τους απαντά: «Ο Μωυσής εξαιτίας της σκληροκαρδίας σας σας επέτρεψε να αποδιώξετε τις γυναίκες σας. από την αρχή όμως δεν έχει γίνει έτσι. 

9 Σας λέω μάλιστα ότι όποιος αποδιώξει τη γυναίκα του, όχι εξαιτίας πορνείας, και  νυμφευτεί άλλη μοιχεύεται». 

10 Του λένε οι μαθητές του: «Αν είναι έτσι η αιτία διαζυγίου τού άντρα με τη γυναίκα, δε συμφέρει σε κάποιον να νυμφευτεί». 

11 Εκείνος τους είπε: «Σε όλους δε χωρά αυτός ο λόγος, αλλά μόνο σ’ αυτούς στους οποίους έχει δοθεί. 

12 Γιατί είναι ευνούχοι που από την κοιλιά της μητέρας τους γεννήθηκαν έτσι, και είναι ευνούχοι που  ευνουχίστηκαν από τους ανθρώπους, και είναι ευνούχοι που ευνούχισαν τους εαυτούς τους για τη βασιλεία των ουρανών. Αυτός που μπορεί να το κάνει, ας το κάνει». 

Ο  ΝΕΑΡΟΣ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ  ΩΡΙΓΕΝΗΣ

Γύρω στα δεκαοχτώ του χρόνια, στην ακμή του σφρίγους και του ανδρισμού, ήταν ήδη εξουθενωμένος από τη συνεχή πάλη με την οποία κάθε μέρα  και  κάθε νύχτα, πάσχιζε να ξεφύγει από τον αισθησιασμό.

Είχε πια βυθιστεί στην απόγνωση. Δεν θα κατάφερνε να συγκρατήσει για πολύ ακόμη την φιληδονία που τον εξουθένωνε. Η φλογερή τάση του για ασκητισμό, τον ωθούσε να ακολουθήσει κυριολεκτικά την εντολή του Ιησού.

Διάβαζε και ξαναδιάβαζε τα Ευαγγέλια:

«Γιατί υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι γεννήθηκαν έτσι από τη μήτρα της μητέρας τους: και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι έγιναν έτσι από ανθρώπους: και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι έγιναν οι ίδιοι ευνούχοι για τη βασιλεία του παραδείσου. Αυτός που μπορεί να το κάνει, ας το κάνει».



 «Εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν»,

 «Υπάρχουν ευνούχοι που ευνουχίστηκαν προκειμένου να μπουν στη βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 19:12).

 Αποφάσισε να ευνουχιστεί.  Αυτοευνουχίστηκε.

Κράτησε, όμως, κρυφό τον ακρωτηριασμό του. Δεν τον εκμυστηρεύτηκε ούτε σε αγαπητούς φίλους και εν Χριστώ αδελφούς. Τον πρόδωσαν όμως οι πόνοι του.

Μαθεύτηκε γρήγορα ότι ο λογιότατος Ωριγένης, ο διακεκριμένος θεολόγος, ευνουχίστηκε στα δεκαοχτώ του χρόνια στο όνομα του Κυρίου.


ΟΙ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ  ΑΛΛΗΛΟΤΡΩΓΟΝΤΑΙ

 Ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Δημήτριος είπε λόγια θαυμασμού και εγκωμιασμού για τον Ωριγένη. Δεν τον υπέδειξε ως παράδειγμα  προς μίμηση, αλλά σίγουρα ως άξιο θαυμασμού από όλους τους πιστούς. Η πίστη του, η μόρφωση του, η ιδιότητα του ως θείου ευνούχου, τον  κατέστησαν πολύ δημοφιλή.

Ο επίσκοπος Δημήτριος σιγά σιγά άρχισε να βρίσκει ανυπόφορη τη δημοτικότητα του Ωριγένη. Ο φθόνος, έκαναν τον Δημήτριο να πάει κατευθείαν μπροστά στο συμβούλιο επισκόπων της Αιγύπτου, όπου εξοργισμένος άστραψε και βρόντηξε εναντίον του Ωριγένη. Πώς επετράπη σε ένα παιδαρέλι μια ολότελα προσωπική ερμηνεία του λόγου του Χριστού; Δεν χρειαζόταν και πολύ για να πεισθούν οι συγκεντρωμένοι επίσκοποι, των οποίων ο ποιμαντικός θρόνος, τον 1^ο  αιώνα του χριστιανισμού, ήταν ακόμα ασταθής. Τι θα γινόταν το κύρος τους αν ένα τρελό παιδί είχε γίνει διάσημο επειδή έκανε χρήση της λεπίδας  στους  όρχεις  του;

Ο Δημήτριος πέτυχε το στόχο του, διότι ο Ωριγένης απεβλήθη από το ιερατείο,  εκδιώχτηκε από την Αλεξάνδρεια και απεβλήθη από όλες τις χριστιανικές Εκκλησίες σε όλο τον κόσμο. Αφού κατηγορήθηκε για ασέβεια, για αίρεση,  καταδικάστηκε ως σχισματικός, ο Ωριγένης κατέφυγε στην Παλαιστίνη. Εκεί τον προστάτευσε ο εντεταλμένος πατριάρχης Ιεροσολύμων, ο οποίος είχε ουκ ολίγες έριδες σε εκκρεμότητα με τον Δημήτριο της Αλεξανδρείας. Ο Ωριγένης ζήτησε και έλαβε από τον πατριάρχη την άδεια να ιδρύσει στην Καισαρεία της  Παλαιστίνης,  ένα κατηχητικό σχολείο το οποίο σε λίγο καιρό έγινε περίφημο.


ΠΛΗΘΗ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ  ΕΥΝΟΥΧΩΝ  ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΑΝ  ΤΟ  ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ  ΤΟΥ.

 Η διάπυρη πίστη του Ωριγένη και το θάρρος με το οποίο ευνουχίστηκε, τον έκαναν ένα είδος μυστικιστή ήρωα. Απόκτησε προσήλυτους. Πολλοί ακολουθούσαν το παράδειγμα του. Το πλήθος των μυστικιστών ευνούχων γινόταν ολοένα και πιο πυκνό, μέχρι του σημείου να αποτελεί μια αληθινή νέα αίρεση μέσα στην επίσημη  εκκλησία.



Ο  ΩΡΙΓΕΝΗΣ  ΤΕΛΙΚΑ  ΜΕΤΑΝΟΗΣΕ  ΓΙΑ  ΤΟΝ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟ  ΤΟΥ

Σύντομα  παραδέχτηκε ότι οι νουθεσίες της Αγίας Γραφής πρέπει  να ερμηνεύονται  με μεταφορική έννοια,  αλλιώς  τίποτε  όρθιο   δεν  θα  μείνει  στον  κόσμο.

Απέρριψε την εμπειρία του γράφοντας γι’ αυτήν: «(…) πρέπει να συλλέγουμε στο πνεύμα και όχι στη σάρκα τους λόγους του Ευαγγελίου που μας παροτρύνουν να γίνουμε ευνούχοι (…) και αυτό που θα μας υποστηρίξει είναι το ηθικό σθένος».

«Η πίστη και όχι η λεπίδα θα πρέπει να  πείθουν  τους ιερείς να εξοβελίσουν όπως την πανούκλα τη σαρκική συνδιαλλαγή με τις γυναίκες».

Πέθανε γύρω στο 250 μ.Χ., είκοσι χρόνια μετά τον μεγάλο του εχθρό Δημήτριο.

Ο Δημήτριος δεν άφησε άλλα ίχνη του στην ιστορία της Εκκλησίας εκτός από αυτά που αφορούσαν την αντιπαράθεση του με τον Ωριγένη.

Ο Ωριγένης αναγνωρίστηκε ως ένας από τους πιο εξέχοντες και σημαντικούς θεολόγους, ένας  μεταμελημένος ευνούχος  και διάσημος για την άρνηση της θέσης του ότι ο ευνουχισμός θα ήταν ο καλύτερος σύμμαχος της αγνότητας.

Το συγγραφικό έργο που βγήκε από τη λογιότατη πέννα του ήταν ευρύτατο και διέτρεξε κάθε πεδίο της χριστιανικής επιστήμης. Αλλά ως επακόλουθο της διαμάχης του με τον Δημήτριο, ο Ωριγένης ποτέ δεν ανακηρύχθηκε άγιος και μάρτυρας.



ΟΙ  ΩΡΙΓΕΝΙΣΤΙΚΕΣ  ΕΡΙΔΕΣ  ΜΕΤΑΞΥ  ΤΩΝ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Στα  ερχόμενα  χρόνια  ο  χριστιανισμός  αναστατώθηκε  από  τις  λεγόμενες Ωριγενιστικές έριδες, μεταξύ των ιεραρχών αλλά και μεταξύ των μοναστικών κοινοτήτων κυρίως της Παλαιστίνης, με αποτέλεσμα τον χωρισμό σε δύο παρατάξεις.  Οι έριδες δεν ήταν μόνο σε δογματικό επίπεδο, αλλά και φραστικές με προσωπικές κατηγορίες εκατέρωθεν που επεκτείνονταν σε  ξύλο,  γρονθοκοπήματα,  προπηλακισμούς, χειροδικίες, καταλήψεις μονών, αποπομπές μοναχών κλπ. Αποτέλεσμα φθόνου, φανατισμού και άγνοιας με υποκινητές και πρωταγωνιστές τους αντιωριγενιστές ιεράρχες, οι έριδες αυτές είχαν τις περισσότερες φορές αφετηρία το προσωπικό συμφέρον.

Ο  ΕΥΝΟΥΧΟΣ  ΒΑΛΕΣΙΟΣ   ΚΑΙ  ΟΙ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ  ΒΑΛΕΣΙΑΝΟΙ

Ευνούχοι: Οι έχοντες,  αυτοί  που  φυλάγουν  την ευνή, το  κρεβάτι.

     Εὐνή,   θηλυκό

1.  η κλίνη, το κρεβάτι

2.  τα στρωσίδια του κρεβατιού

3.  το συζυγικό κρεβάτι

4.  ο τάφος (ως η τελευταία κλίνη)

5.   πέτρα που χρησιμοποιείται ως άγκυρα        

 Ευνούχος = (Μεταφορικά)  αυτός που προσέχει το κρεβάτι.

Λίγα  χρόνια  μετά  τον  θάνατο  του  Ωριγένη,  τον 3ο αιώνα μ.Χ., ένας χριστιανός Άραβας με το όνομα Βαλέσιος, κήρυξε ότι ο ευνουχισμός όχι  μόνο  δεν ήταν εμπόδιο, αλλά  είναι  η  απαραίτητη προϋπόθεση  για την ιεροσύνη  και  την  αγιότητα.  Ο  Βαλέσιος  εξάσκησε  τον  θεϊκό  ευνουχισμό. Οργάνωσε  μία  σημαντική  ομάδα  οπαδών,  οι οποίοι ονομάστηκαν Βαλεσιανοί,  οι  οποίοι  εμφορούνταν από έντονη θρησκευτική  παράνοια  και  μέσα  στην  θρησκευτική  παραζάλη  τους  αδιαφορούσαν  για τις οδύνες που προξενούσε ο ακρωτηριασμός του ανδρισμού  τους,  όσοι  βέβαια  επιζούσαν  του  ευνουχισμού.  Ο  ευνουχισμός  εκείνης  της  εποχής  είχε  μεγάλη θνησιμότητα:  μόλις 5 στους 100  επιζούσαν.


Ο  Βαλέσιος δίδαξε  ότι  ο  αυτοακρωτηριασμός  πρέπει  να  είναι  πράξη οικειοθελής, που πραγματώνεται στο όνομα του Χριστού,  αλλά  οι  φανατικοί  οπαδοί  του,  οι Βαλεσιανοί,  επέβαλλαν τον ευνουχισμό στους -πρόθυμους ή απρόθυμους- φίλους τους, σε εκείνους στους οποίους  πpoσέφεραv φιλοξενία στα σπίτια τους, σε όλους εκείνους που είχαν την τύχη ή την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους.  Η αίρεση άρχισε  να  εξαπλώνεται.  Ο  Βαλέσιος  άρχισε  να  παρεκτρέπεται.   

Άρχισε  να  διακηρύσσει  ότι  επιτελεί  φιλανθρωπικό έργο και ότι εξασφάλιζε στους νέους ευνούχους τον Παράδεισο.  Οι  φανατικοί  χριστιανοί υπέμεναν φρικαλέες οδύνες  για  να  απολαύσουν  τον  παράδεισο  του  Ιησού.   Όσοι  ήταν  διστακτικοί  ή  απείθαρχοι,  ο  Βαλέσιος  τους  έδενε σε ένα τραπέζι και τους  ευνούχιζε  ο  ίδιος. 

Στην  Σύνοδο των  χριστιανών  επισκόπων  στην  Νίκαια το 325 μ.Χ. μέσα από έντονο διάλογο, θέσπισαν τον ακόλουθο κανόνα:  «Όσοι γίνονται ευνούχοι συνεπεία κάποιας αρρώστιας, ή ευνουχίζονται προκειμένου να θεραπευτούν από κάποια αρρώστια, ή ευνουχίζονται κατά τη διάρκεια κάποιας βαρβαρικής επιδρομής, και αποτελούν ήδη μέρος του κλήρου, θα αποκτούν την αγιότητα. Αλλά αυτοί που αυτοευνουχίζονται, ενώ ήσαν κληρικοί, πρέπει να αναθεματίζονται και να τους αρνείται στο μέλλον οποιαδήποτε θέση μέσα στην Εκκλησία».  (Εκείνη την εποχή πολλές  φορές  η  θεραπεία  της  λέπρας  «αντιμετωπιζόταν» με τον ευνουχισμό του λεπρού). 

Καθώς  περνούσε  ο  καιρός  ο Βαλέσιος αντιλήφθηκε, μετά τον πρώτο ενθουσιασμό, ότι  οι νέοι πιστοί μειώνονταν αριθμητικά.  Η αίρεση  ατόνησε.  Ο ευνουχισμός,  που  ισοδυναμεί  με  ανικανότητα αναπαραγωγής,  ελάμβανε χώρα λαθραία από τους Βαλεσιανούς, ενώ  η  επίσημη  ρωμαϊκή νομοθεσία  απαγόρευε  τον  ευνουχισμό, αν ανακαλύπτονταν, ευνουχιστές και ευνούχοι, κινδύνευαν  με την εσχάτη των ποινών. 

Το 395 μ.Χ. ένα διάταγμα  του πάπα Λέοντος Α’ απαγόρευσε επίσημα τον ευνουχισμό σε όλες του τις μορφές, αλλά  ιδιαίτερα  στους  χριστιανούς  εκείνους, που με τον ακρωτηριασμό των  όρχεων ευελπιστούσαν  να  κατακτήσουν  τον  παράδεισο,  διαφεύγοντας  τα  σαρκικά αμαρτήματα.

 Ο πατριάρχης Αντιοχείας Λέων, που είχε ευνουχιστεί για να διαφύγει από την επιθυμία της σαρκικής ένωσης  με τη γυναίκα με την οποία συγκατοικούσε, καθαιρέθηκε άμεσα από το αξίωμα του και αποβλήθηκε από την Εκκλησία.

Η εξαίρεση στην αυστηρή θέση της  εκκλησίας  αναφορικά με τον ευνουχισμό ατόνησε  αργότερα  μπροστά  στην  «ανάγκη» δημιουργίας χορωδιών με τραγουδιστές με θεσπέσιες φωνές, προκειμένου να συνοδεύουν την  «θεία λειτουργία».


 Ο  ΡΩΜΑΙΟΣ  ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ  ΔΟΜΙΤΙΑΝΟΣ  ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ  ΤΟΝ  ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟ.

Ο αυτοκράτορας  Δομιτιανός  ήταν ξεκάθαρος: «απαγορεύεται ο ευνουχισμός ανθρώπων».  Οι  ευνούχοι  όμως  ποτέ δεν εξαφανίστηκαν από την αυτοκρατορία. Ο  λόγος  ήταν  ότι  άνθησε  το  εμπόριο  ευνούχων από μέρη εκτός του Βυζαντίου.


Ο  ΚΑΝΟΝΑΣ  ΤΗΣ  ΝΙΚΑΙΑΣ:  «ΟΧΙ  ΕΥΝΟΥΧΟΙ  ΣΤΗΝ  ΕΚΚΛΗΣΙΑ».

 Σύμφωνα με τον Κανόνα 1 της Συνόδου της Νίκαιας (325 μ.Χ.) «αν κάποιος ιερέας […], ενώ ήταν υγιής, αυτό-ευνουχίστηκε πρέπει οπωσδήποτε να απομακρυνθεί από την εκκλησία […] και από εδώ και πέρα κανένας τέτοιος δεν επιτρέπεται να γίνει ιερέας».Παρά  τον  κανόνα  της  Νίκαιας  πλήθος ευνούχων διετέλεσαν πατριάρχες, μητροπολίτες, μοναχοί, κλπ., όπως π.χ. ο Γερμανός Α’ (715- 730), o Θεοφύλακτος (933- 956) και o Ευστράτιος Γαρίδας (1081- 1084).


ΠΟΛΛΑ  ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ  ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ  ΓΙΑ  ΕΥΝΟΥΧΟΥΣ

Πολλά  μοναστήρια είχαν ιδρυθεί αποκλειστικά για ευνούχους, όπως π.χ. η μονή των Καθαρών που ίδρυσε ο ευνούχος πρωτοσπαθάριος Ναρσής κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του Ιουστίνου Β’ (565- 578).


Ο  ΕΥΝΟΥΧΟΣ  ΑΓΙΟΣ  ΙΓΝΑΤΙΟΣ,  ΤΟΝ  ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ  ΤΗΝ  23^η  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ο  άγιος Ιγνάτιος ο Κωνσταντινουπολίτης  είναι ο μοναδικός ευνούχος άγιος αναγνωρισμένος τόσο από την Ορθόδοξη όσο και από την Καθολική εκκλησία,  και διετέλεσε πατριάρχης της Πόλης σε δύο εξαιρετικά κρίσιμες πολιτικά περιόδους (847- 858 και 867- 877).   Γεννήθηκε το 798 και ήταν γιος του αυτοκράτορα Μιχαήλ Α' Ραγκαβέ και της Προκοπίας. Το κοσμικό του όνομα ήταν Νικήτας. Όταν ο Λέων Ε' ο Αρμένιος εκθρόνισε τον πατέρα του το 813, ο νεαρός Νικήτας ευνουχίστηκε και εκάρη μοναχός. Μόνασε στα Πριγκιποννήσια, γνωστό τόπο εξορίας μελών βασιλικών οικογενειών και συνδέθηκε με τους κύκλους των Ζηλωτών. Αναδείχθηκε μάλιστα ηγούμενος της Μονής Αρχιστρατήγου του Ανατέλλοντος. Θεωρείται άγιος από την Ορθόδοξη και τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, με ημέρα εορτής την 23η Οκτωβρίου.


Ο  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ  ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ  ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ  ΑΡΧΑΙΑ  ΙΣΤΟΡΙΑ  ΓΙΑ  ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΑ  ΑΝΑΠΗΡΟΥΣ.

Το  1840  τουλάχιστον 2.500 μέλη μίας χριστιανικής αδελφότητας, ονόματι  «Λευκά Περιστέρια»  ή  Skoptzy- εξαπλώθηκε γρήγορα στη Ρωσία, τη Ρουμανία και σε εδάφη της Βεσσαραβίας.  Όλα τα μέλη της ανεξαιρέτως, στηριζόμενα στην ερμηνεία  του  συγκεκριμένου χωρίου της Καινής Διαθήκης από τον …Άγιο  Τερτυλλιανό, αυτό-ευνουχίζονταν ώστε να έρθουν πιο κοντά στην πολυπόθητη είσοδο τους στη βασιλεία των ουρανών!  Μάλιστα, πίστευαν ότι η Δευτέρα Παρουσία θα έρθει μόνο όταν τα μέλη τους φτάσουν το αποκαλυπτικό νούμερο των 144.000, ωθούμενοι έτσι σε έναν βίαιο  επιθετικό προσηλυτισμό.  Σε πολλές περιπτώσεις τον αυτοευνουχισμό ακολούθησαν και γυναίκες, οι οποίες χρησιμοποιούσαν ως τρόπο ακρωτηριασμού την εκτομή του μαστού.  Αυτή  η  ευνουχισμένη  χριστιανική  αδελφότητα  επιβίωσε  μέχρι  τις  αρχές  του  20ού  αιώνα.-



Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ ΣΙΦ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΓΑΜΑΛΙΗΛ. ΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΙΔΡΥΤΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ: ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ.




ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΙΩΝΙΣΜΟΣ.«ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ».




ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ