ΧΙΡΟΥ ΟΝΟΝΤΑ

Ο ανθυπολοχαγός Χίρου Ονόντα (ιαπωνικά: 小野田 寛郎‎, Τόκιο, 19 Μαρτίου 1922 - 16 Ιανουαρίου 2014) ήταν Ιάπωνας αξιωματικός του αυτοκρατορικού στρατού που συνέδεσε το όνομά του με μια από τις πλέον απίστευτες ιστορίες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και η περίπτωσή του αποτελεί αθάνατο δείγμα προσήλωσης σε εντολές ανωτέρων,  πείσματος  και αυτοθυσίας.

          

Ο Ονόντα έφθασε στη μικρή νήσο Λουμπάγκ των Φιλιππίνων τον Δεκέμβριο του 1944, ύστερα από εντολή του διοικητή του ταγματάρχη Γιασίμι Τανιγκούκι επικεφαλής μικρής ομάδας στρατιωτών, με στόχο την κατασκοπεία και τη δημιουργία αντάρτικου κατά των αμερικανικών δυνάμεων.

 Οι διαταγές που έλαβε ήταν να μη παραδοθεί, ακόμη κι αν του απομείνει μόνο ένας άνδρας.

Πραγματικά, ο Ονόντα ξεκίνησε τις δολιοφθορές και η ομάδα του εμπλέχθηκε σε αρκετά περιστατικά συγκρούσεων με το στρατό των Φιλιππίνων, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν σε μάχες οι περισσότεροι από τους συντρόφους του. Εγκλωβισμένος μέσα στη ζούγκλα της νήσου, ουδέποτε πληροφορήθηκε το τέλος του πολέμου και συνέχιζε να δρα σαν αυτός να συνεχίζεται.

Όπως δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα, δεν πίστευε ότι η χώρα του θα παραδίνετο ποτέ και ως εκ τούτου, αφού δεν ειδοποιήθηκε για το αντίθετο, εκείνος συνέχιζε τον αγώνα του. Το μεγαλύτερο πλήγμα που δέχθηκε πάντως, ήταν, όπως επίσης είπε, ο θάνατος του μοναδικού επιζήσαντα από το Β' Π.Π. στρατιώτη του Κιπίσκι Κοζούκα, το 1972 ύστερα από συμπλοκή με την αστυνομία των Φιλιππίνων. Παρά τις προσπάθειες που έγιναν για την πληροφόρησή του, από την οικογένεια και τον ίδιο τον αδελφό του προς τα τέλη της δεκαετίας του '50, ο Ονόντα αρνείτο πεισματικά να πειστεί ότι έπρεπε να επιστρέψει στον πολιτισμό. Τελικά, το Δεκέμβριο του 1972 ένας νεαρός δημοσιογράφος που έφθασε στη ζούγκλα του νησιού, κατάφερε να τον κάνει να δεχτεί την αλήθεια, όμως ο Ονόντα του είπε πως θα παραδινόταν μόνο στον (πρώην) διοικητή του.

Στις 9 Μαρτίου του 1974 ο ταλαιπωρημένος αξιωματικός παρέδωσε το ξίφος του 29 ολόκληρα χρόνια από τη στιγμή που είχε διαταχθεί να μεταβεί στο νησί. Ο Ονόντα, που δέκα ημέρες αργότερα θα συμπλήρωνε τα 52 του χρόνια, μεταφέρθηκε από τη Μανίλα στο Τόκυο όπου τον υποδέχθηκαν με τιμές ήρωα οι υπέργηροι γονείς του, ηλικίας αμφότεροι 80 ετών, κυβερνητικοί παράγοντες, δημοσιογράφοι και περίπου 7.000 κόσμος.

Στη σύντομη συνέντευξη Τύπου που παρατέθηκε αρνήθηκε να απαντήσει για το πως του φαινόταν η σύγχρονη Ιαπωνία, περιοριζόμενος να δηλώσει ότι δεν έχει πια σημασία αν κέρδισε ή όχι τον πόλεμο, εφόσον η χώρα ευημερεί. Για τα τότε μελλοντικά του σχέδια είπε ότι δεν είχε σκεφθεί τι θα πράξει.

 

   

    Ο  ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ  ΣΑΜΟΥΡΑΪ.

O Hiroo Onoda ήταν ένας αξιωματικός του Ιαπωνικού Στρατού.

Ο ίδιος προερχόταν από οικογένεια παλιών Σαμουράι.





Η ιστορία του ανθυπολοχαγού Ονόντα (Hiroo Onoda) είναι μία ιστορία αταλάντευτης αφοσίωσης στο καθήκον, πειθαρχίας και αυτοθυσίας - από αυτές που μοιάζουν απίστευτες για τους πολλούς, αλλά αφθονούν στην ιστορία του ιαπωνικού έθνους.

  Tο Δεκέμβριο του 1944 επικεφαλής αποσπάσματος, έλαβε διαταγή να μεταβεί στο Lubang των Φιλιππίνων με σκοπό την οργάνωση της άμυνας του νησιού. Οι εντολές που είχε  ο  Ονόντα ήταν δύο: να κάνει παν δυνατόν για να σταματήσει τους Αμερικανούς  και  να μην παραδοθεί  ποτέ.  

  Η  εντολή από τον διοικητή του Γιοσίμι Τανιγκούτσι  ήταν  ξεκάθαρη: "Σου απαγορεύεται να σκοτωθείς από το δικό σου χέρι. Μπορεί να πάρει τρία χρόνια, μπορεί πέντε αλλά ό,τι κι αν συμβεί θα επιστρέψουμε για εσένα. Μέχρι τότε, ακόμα και αν έχεις έναν στρατιώτη, θα συνεχίζεις να τον οδηγείς. Μπορεί να χρειαστεί να ζεις με καρύδες. Αν συμβεί αυτό θα ζεις με καρύδες. Σε καμία περίπτωση δεν θα παραδώσεις τη ζωή του εθελοντικά".

 

Όταν τελικά εμφανίστηκε ο εχθρός η φρουρά αποδεκατίστηκε και μόνο 4 κατάφεραν να σωθούν καταφεύγοντας στη πυκνή ζούγκλα.


 Αγνοώντας ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει ο Onoda και οι σύντροφοί του συνέχισαν τον ανταρτοπόλεμο. Στα 1950, ένας από τους συντρόφους του Onoda έπεσε στα χέρια του "εχθρού". Οι αρχές κινητοποιήθηκαν αμέσως. Αεροπλάνα πέταξαν πάνω από τη ζούγκλα ρίχνοντας προκηρύξεις με τις οποίες ανακοίνωναν ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει από καιρό και ότι όλοι οι αντάρτες μπορούσαν να εμφανιστούν ελεύθερα. Όλες οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό. Στο μεταξύ ο Onoda έχασε από τις αρρώστιες και τις κακουχίες και τους δύο τελευταίους συντρόφους του.  

Στα 1974 ο Onoda εντοπίστηκε από ένα παλιό του σύντροφο από το στρατό, το Norio Suzuki . Τον διαβεβαίωσε ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει εδώ και σχεδόν 29 χρόνια  και τον παρακάλεσε να επιστρέψει μαζί του στην Ιαπωνία.  

Ο Στρατιώτης όμως αρνήθηκε να εγκαταλείψει τη θέση του, δίχως τη διαταγή του Διοικητού του.

Ο Norio Suzuki επέστρεψε στην Ιαπωνία, κατάφερε να εντοπίσει τον συνταξιούχο πλέον διοικητή τους, και μαζί μ΄ αυτόν επέστρεψαν στο Lubang.

 

 

Ο Hiroo Onoda αναγνώρισε τον διοικητή του, υπάκουσε αμέσως στη διαταγή να εγκαταλείψει τη θέση του, υπέδειξε στις αρχές το καταφύγιό του όπου φύλαγε τον οπλισμό του και με το σπαθί του ακόμα στο πλευρό, πήρε το δρόμο που οδηγούσε πίσω στη πατρίδα του.
 

Τελικά  29 χρόνια (10 Μαρτίου 1975) μετά τη λήξη του πολέμου ο υπολοχαγός Ονόντα σε ηλικία 52 ετών βγαίνει από την ζούγκλα 29 χρόνια φορώντας ακόμη τη στολή του (την οποία είχε καταφέρει να διατηρήσει καλή κατάσταση) και φέροντας το ξίφος του. Το τουφέκι του (Αρισάκα τύπου 99) ήταν σε λειτουργική κατάσταση, ενώ είχε απόθεμα από 500 σφαίρες και αρκετές χειροβομβίδες.

O  Ονόντα επιστρέφοντας το 1974 στην Ιαπωνία, εξήγησε σε συνέντευξη Τύπου ότι επί 30 χρόνια μέσα στη ζούγκλα των Φιλιππίνων είχε μόνο μια σκέψη στο μυαλό του: "την εκτέλεση των εντολών".

Στην  Ιαπωνία  έγινε  τόσο δημοφιλής που κάποιοι τον προέτρεπαν να βάλει υποψηφιότητα για την Δίαιτα (ιαπωνική βουλή).  Ο ίδιος, απογοητευμένος από την τόση δημοσιότητα που, όπως πίστευε, αντίκειτο στις ιαπωνικές αρχές, έφυγε για τη Βραζιλία όπου έζησε ως κτηνοτρόφος.
 

  

  Ο Ονόντα, πάνω σε ένα άλογο, στο ράντσο του στη Βραζιλία, το 1981, λίγο πριν επιστρέψει για πάντα στην πατρίδα του.

Ο  Χίροο Ονόντα έφυγε ήσυχα από τη ζωή ενώ κοιμόταν στο σπίτι του στο Τόκιο σε ηλικία 91 ετών

 

 

 

 

ΣΟΪΤΣΙ  ΓΙΟΚΟΪ  (Shoichi Yokoi)

Ο Shοichi Yokoi ήταν ένας Ιάπωνας λοχίας, που είχε σταλεί στο νησί Γκουάμ τον Φεβρουάριο του 1943.

Όταν οι ΗΠΑ κατέλαβαν το Γκουάμ το 1944, δέκα Ιάπωνες αρνήθηκαν να παραδοθούν και αντ' αυτού κατέφυγαν στη ζούγκλα για να συνεχίσουν να πολεμάνε αρνούμενοι να πιστέψουν τα νέα για την ιαπωνική παράδοση ως προπαγάνδα. Ήταν υποτιμητικό για έναν Ιάπωνα στρατιώτη να παραδοθεί και να τον φυλακίσουν. Ο πόλεμος τελείωσε και οι 10 στρατιώτες παρέμεναν κρυμμένοι. Τελικά, 7 από τους 10 επέστρεψαν, αλλά οι άλλοι 3 παρέμειναν στη ζούγκλα και, τελικά, οι 2 πέθαναν από την πείνα. Σε αντίθεση με  άλλους, οι οποίοι δεν γνώριζαν ότι ο πόλεμος είχε τελειώσει, ο Shοichi Yokoi γνώριζε από το 1952, ότι ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει, αλλά φοβόταν και προτιμούσε να κρύβεται. Το 1972, 28 χρόνια αφότου ο Shoichi Yokoi και οι 9 σύντροφοι του κρύφτηκαν, βγήκε από τη ζούγκλα όχι όμως εκούσια. Δύο ντόπιοι ψαράδες τον ξάφνιασαν, τον συνέλαβαν και τον έβγαλαν έξω.
Τα τελευταία 8 χρόνια ο Yokoi ζούσε μόνος του σε ένα μικρό σπήλαιο που έσκαψε για τον εαυτό του. Μπορείτε ακόμα να επισκεφθείτε το σπήλαιο του στην Γκουάμ. Η σπηλιά Yokoi βρίσκεται περίπου 2,5μ. υπόγεια και είναι προσβάσιμη μέσα από ένα στενό, που φτάνει σε κρυφή τρύπα με μια σκάλα. Το εσωτερικό του σπηλαίου έχει ύψος περίπου ένα μέτρο και είναι μακρύ 3μ., και έχει ακόμη μια εσωτερική τουαλέτα. Το ανώτατο μέρος υποστηρίζεται από ισχυρά καλάμια μπαμπού και το δάπεδο και οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με μπαμπού. Το σπήλαιο έχει μικρό ράφι όπου ο Yokoi διατηρούσε χειροποίητα σκεύη, δοχεία τροφίμων , νερού και παγίδες. Τα ρούχα του ήταν φτιαγμένα από παλιά σακιά από λινάτσα, καρύδα και ίνες, ραμμένα με χειροποίητες βελόνες.

Η σπηλιά του Yokoi ανακαλύφθηκε στις ζούγκλες του Γκουάμ, στις 24 Ιανουαρίου 1972, σχεδόν 28 χρόνια μετά που οι αμερικανικές δυνάμεις είχαν ανακτήσει τον έλεγχο του νησιού το 1944.

Πολλά χρόνια πριν είχε θεωρηθεί νεκρός και στον επικήδειο του ανέφεραν πως είχε σκοτωθεί στη μάχη. Όταν επέστρεψε τον αντιμετώπισαν σαν εθνικό ήρωα. Ωστόσο, ο ίδιος ένιωθε ότι δεν είχε υπηρετήσει καλά τον αυτοκράτορα και το στρατό λέγοντας, «Ντρέπομαι που επέστρεψα ζωντανός. Εμείς Ιάπωνες στρατιώτες μας είπαν να προτιμάμε το θάνατο από την ατίμωση να  συλληφθούμε ζωντανοί».

Ο Yokoi πέθανε το 1997.

 

 

Το  1975  θα βρεθεί στην Ινδονησία και ο Τερουό Νακαμούρα, που όμως είχε σταματήσει την στρατιωτική δράση για πολλά χρόνια. Αυτό κάνει τον Ονόντα τον τελευταίο καμικάζι του αυτοκρατορικού στρατού.

 

 

 

 Ο  ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ  ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ  ΣΤΡΑΤΟΣ

   «Έλληνες»  στρατιωτικοί  φορώντας  Ελληνική  στρατιωτική  στολή  φωτογραφίζονται,  χαζοχαρούμενοι  κιόλας,  αντί  να  πάνε  να  αυτοκτονήσουν.

Κάτω  από  την  Ελληνική  σημαία  που κυματίζει,  εγκαινιάζουν  οικισμό  λαθρομεταναστών,  που  χρηματοδοτείται  από  τα  Ηνωμένα  Αραβικά  Εμιράτα,  με  τις  οδηγίες  άραβα  Σεΐχη.  Τα  πλούσια  ομόδοξα  και  ομόγλωσσα  εμιράτα,  με άφθονες  άδειες  κατοικίες,  δεν  φιλοξενούν  τους  ομοεθνείς  τους.  

 

Τα  στρατευμένα  παιδιά  του  Ελληνικού  στρατού  έγιναν  φιλιππινέζες του  ΣΟΡΟΣ  και φορούν  μάσκες  για  να  μην  κολλήσουν Φυματίωση  και  Πανούκλα.

 

 

 Πριν  πολλά  χρόνια  κάποιοι  αξιόλογοι  Έλληνες  πρότειναν  στον  Έλληνα  υπουργό  Εθνικής  Αμύνης  να  καλέσει  τον  Χίρου  Ονόντα  για  να  μιλήσει  στην  Ελληνική  Σχολή  Ευελπίδων.  Η  πρόταση  αγνοήθηκε.

 

  ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ