H ΣΟΛΟΜΩΝΙΚΗ, Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΜΑΓΙΚΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ.

 

   Σύμφωνα με ένα ιουδαϊκό θρύλο, ο βασιλιάς Σολομώντας, λίγο πριν φτάσει στο τέλος της ζωής του, αποφάσισε να κάνει ένα δώρο στον  ιουδαϊκό  λαό. Κατάφερε να συγκεντρώσει 72 κακά πνεύματα, να τα υποτάξει και να τα κλείσει σε ένα μπρούντζινο αγγείο προκειμένου να μην ενοχλήσουν ξανά τους ανθρώπους. Το αγγείο μαζί με τα γραπτά του, που αποτελούσαν το απαύγασμα της σοφίας και της μόρφωσης που του είχε χαρίσει ο Θεός, τα κληροδότησε στο γιο του Ροβοάμ, λέγοντάς του πως όποιος δεν είναι άξιος και σωστά προετοιμασμένος δεν θα είναι ποτέ σε θέση να κατανοήσει τις μυστικιστικές αρχές της σοφίας και της πίστης, παραμένοντας ανίκανος να αξιοποιήσει το δώρο του βασιλιά.


          

 

To  παρακάτω  ενδιαφέρον  άρθρο  είναι  απόσπασμα  από  το  εξαιρετικό  βιβλίο  του  Μ.  Καλόπουλου  "ΤΟ  ΘΕΑΤΡΟ  ΤΗΣ  ΣΩΤΗΡΙΑΣ",  του  οποίου  προτείνουμε  την  αγορά  και  ενδελεχή  μελέτη  του.

ΣΟΛΟΜΩΝΙΚΗ  ΜΑΓΕΙΑ, 
Η  ΑΓΝΩΣΤΗ  ΠΛΕΥΡΑ  ΤΟΥ  ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΥ.

 

Ο  ΜΑΓΟΣ  ΔΑΥΙΔ,  Ο  ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ,  ΜΟΙΧΟΣ,  ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑΣ,  ΕΠΑΟΙΔΟΣ  ΚΑΙ  ΑΓΙΟΣ  ΤΟΥ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ.

Ο Σολοµών, ο γιος του βασιλιά Δαυίδ, ήταν καρπός µοιχείας και εγκληµατικού έρωτα, αφού γεννήθηκε: «από την γυναίκα του στρατηγού του Ουρία, την οποία ερωτεύθηκε όταν την είδε να λούζεται γυµνή και εµοίχευσε µ' αυτήν. Και όχι µόνο της µοιχείας το έργο έπραξε, αλλά (όταν διαπίστωσε ότι η ξένη αυτή γυναίκα, έµεινε έγκυος στον Σολοµώντα) φρόντισε και για τον φόνο (ουσιαστικά την δολοφονία του συζύγου και πιστού στρατηγού του) Ουρία.  (Αυτά έκανε) ο αγαπητός του θεού ... ο µέγας προφήτης, ο εκλεκτός του θεού, ο µέγιστος όλων (Δαυίδ)»! Διαθήκη Σολοµώντος (7) 88.2-5.

Δυστυχώς, λίγοι γνωρίζουν ότι ο προφητάναξ Δαυίδ όπως αποκαλείται η πανούργα αυτή αλεπού των βιβλικών βασιλέων, δεν άφησε καµία πανουργία, παρανοµία ή κακούργηµα που να µην το διαπράξει!

Σηµαντική για την έρευνά µας είναι η ερώτηση: πότε συµβαίνουν όλα αυτά; και πότε περίπου έζησε ο βασιλιάς Σολοµών; «Ο βασιλιάς Σολοµών άρχισε να χτίζει τον ναό του Κυρίου το τετρακοσιοστό ογδοηκοστό (480) έτος από την έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο και κατά το τέταρτο έτος την βασιλείας του» Α'(ή Γ') Βασιλ.6.1-2.

Με βάση αυτήν την οµολογία, προκύπτει αναπόφευκτα ο εξής απλός συλλογισµός. Όλοι δέχονται ότι η έξοδος των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο συνέβη ένα χρόνο µετά τον θάνατο του Ραµσή του Β' δηλαδή περί το 1223 π.Χ. Αν λοιπόν απ' το έτος αυτό, αφαιρέσουµε 480 χρόνια βρίσκουµε ότι ο Ναός του Σολοµώντα, άρχιζε να χτίζεται µόλις το 743 π.Χ. (!) και όχι το 963 π.Χ. που τον τοποθετούν όλοι οι µελετητές! Η δε βασιλεία του Σολοµώντα, αρχίζει τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Περιέργως το συγκεκριμένο εδάφιο, επειδή ακριβώς αφαιρεί περισσότερο από δύο ολόκληρους αιώνες, δηλαδή 220 χρόνια απ' την αρχαιότητα του ναού του  Σολοµώντα και των λοιπών πατριαρχών, παρασιωπάται από όλους τους δήθεν αµερόληπτους µελετητές των γραφών!

Αυτή όµως θα ήταν µάλλον µια εντελώς ανατρεπτική των πραγµάτων αναχρονολόγηση της πατριαρχικής ιστορίας και ενδεχοµένως µια καλή εξήγηση, στο γιατί κάποιοι Ιουδαίοι αρχαιολόγοι που µε έντεχνο τρό­πο βάλθηκαν να αποδείξουν την ανυπαρξία των ίδιων τους των πατρι­αρχών, αδυνατούν να εντοπίσουν τα ίχνη τους, αφού αναζητούν σε υπερβολικούς χρόνους του παρελθόντος, αρχαιολογικές µαρτυρίες  της ύπαρξής τους!  Ισραήλ Φινκελστάιν - Ν. Σίλµπερµαν: «Βίβλος η αλήθεια µέσα απ' τις ανασκαφές». Τώρα που η ελεύθερη κριτική έρευνα άρχισε να υποθέτει τους µηχανισµούς της µαγγανείας πίσω απ' τα "θαύµατα" των πατριαρχών, οι ίδιοι οι Εβραίοι αρχαιολόγοι καθόλου τυχαία, προωθούν συστηµατικά την ιδέα της ανυπαρξίας των πατριαρχών τους, ώστε οι µορφές τους να καταλήξουν σε ένα µυθικό στερέωµα και να παραµείνουν εκεί αλώβητες από τα πυρά της κριτικής έρευνας!

Η αναζήτηση αρχαιολογικών µαρτυριών για την ύπαρξη των τριών µεγάλων πατριαρχών, Αβραάµ, Ισαάκ, Ιακώβ, είναι από µόνη της µια χαµένη υπόθεση, αφού ο ποιµενικός τους βίος είναι αδύνατον να άφησε πίσω τους αρχαιολογικά ευρήµατα! Οι περαιτέρω υποθέσεις, όπως π.χ, οι βιβλικές αναφορές σε καµήλες στους χρόνους του Αβραάµ, ενώ αυτές ιστορικά είναι µεταγενέστερες, είναι επιχείρηµα υπερβολικά εύθραυστο, την στιγµή που οι ίδιοι παραδέχονται, ότι µε τις κατοπινές αλλεπάλληλες µεταγραφές των βιβλικών κειµένων, εισήχθησαν άφθονα µεταγενέστερα στοιχεία!

Με βάση λοιπόν αυτή την αφετηρία, ο Αβραάµ που απέχει µόνο πέντε γενιές από τον Μωυσή, (Τα ονόµατα των προγόνων του Μωυσή είναι: «Αµράµ, Γεδσών, Λευί, Ιακώβ, Ισαάκ, Αβραάµ» Ο' Εχ.6.14-20,  και  λαμβανομένου  ότι:  ο Διόδωρος Σικελιώτης λέει: «Τριάντα χρόνια λογαριάζοντας την γενιά» 2.55.3),  ο  Αβραάμ δεν πρέπει να έζησε πέραν του 1350 π.Χ.!

Ενώ οι εν λόγω µελέτες ψάχνουν για ίχνη αυτών των πατριαρχών, από τον 21ο ως τον 16ο αιώνα π.Χ.!

Περιέργως το ίδιο περίπου συµπέρασµα υιοθετεί στα εµβόλιµα και µεταγενέστερα σχόλιά της και η Διαθήκη Σολοµώντος λέγοντας: «αφό­του εκτήσθη εκείνος ο ναός του θεού (το κτίσιµο κράτησε επτά χρό­νια) έως ότου εγεννήθη ο Χριστός, πέρασαν χρόνοι (ψκζ) δηλαδή επτακόσιοι είκοσι επτά». Διαθήκη Σολοµώντος (10)114.8.

Μάλιστα µε το παραπάνω συµπέρασµα, συµφωνεί απολύτως και η παράθεση ονοµάτων (γενεών) από το πρώτο κεφάλαιο του κατά Ματ­θαίον ευαγγελίου, όπου µεταξύ του Μωυσή και του Σολοµώντα µεσο­λαβούν µόνο 25 ονόµατα! Αν πολλαπλασιάσουµε αυτές τις 25 γενιές, επί τριάντα χρόνια την γενιά, που είναι µια παραδεκτή απ' όλους α­πόσταση µεταξύ των γενεών, τότε φτάνουµε ξανά γύρω στο έτος 750 π.Χ.!

Με  τις  τρεις  αυτές  απλές  αφετηρίες,  η  εποχή  του  Σολομώντα  και  του  περίφημου  ναού  του,  δύσκολα  μπορούν  να  τοποθετηθούν  πέρα  από  το  δεύτερο  ήμισυ  του  8ου  π.Χ.  αιώνα.
(Ο Μάνλυ Χόλλ υ­ποστηρίζει ότι  τον  Ναό  του  Σολομώντος  τον έχτισαν Έλληνες, δηλαδή ένας Διονυσιακός σύλλογος ο οποίος ασχολείτο με την κατασκευή ιερών κτισμάτων. Κάτι σαν τις αρχαίες ιπποδρομίες: άλλος ήταν ο αναβάτης, άλλος (ο ιδιοκτήτης των ίππων) έπαιρνε το βραβείο).

Βέβαια επειδή σκοπός της µελέτης αυτής δεν είναι να µπούµε στα παιγνίδια των "ιστορικών", γι' αυτό παραθέτουµε απλώς τα βιβλικά χρονολογικά δεδοµένα και εµείς θα συνεχίσουµε την εξερεύvησή µας στο ήθος και στις πράξεις των πατριαρχών, χρησιµοποιώντας τις γενικώς παραδεκτές για τον Μωυσή χρονολογήσεις, υπογραµµίζοντας όµως για άλλη µια φορά µε έµφαση, ότι ακόµα και µε τα δικά τους, τα βιβλικά δεδοµένα, φαίνεται καθαρά ότι οι παραδεκτές βιβλικές χρονολογήσεις είναι υπερβολικές, µόνο επειδή εξυπηρετούν θεολογικές τους σκοπιµότητες!

 

ΤΟ  ΜΑΓΙΚΟ  ΒΙΒΛΙΟ  ΤΟΥ  ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ, 

Η  ΣΟΛΟΜΩΝΙΚΗ ΔΙΑΜΟΝΟΓΝΩΣΙΑ. 

Επιστρέφοντας λοιπόν στον Σολοµώντα, πρέπει να υπενθυµίσουµε ότι αυτός συµµετέχει στον βιβλικό κανόνα, µε τέσσερα γενικώς αποδεκτά, διαφορετικά βιβλία: «Παροιµίες», «Άσµα ασµάτων», «Εκκλησιαστής» και «Σοφία Σολοµώντος». «Στον Σολοµώντα (όµως) απεδόθησαν και απόκρυφα βιβλία όπως: Ψαλτήριον Σολοµώντος, 'Υµνοι Σολοµώντος έτι δε και διάφορα µαγικά βιβλία (Διαθήκη Σολοµώντος) ήδη από των χρόνων του Ιώσηπου (4.45) Ιδίως απεδόθησαν εις αυτόν ήδη κατά τους παλαιούς χρόνους, (απ' τον Ωριγένη) εξορκισµοί κατά δαιµόνων (Σολοµωνική)» (Μπρατσιώτης, τακτικός καθηγητής της ερµηνείας της Π. Διαθήκης).

Λέγεται λοιπόν, ότι µε το τελευταίο του αυτό βιβλίο, ο Σολοµών έγινε για τους Ιουδαίους, ο ουσιαστικός εισηγητής της δαιµονοπάθειας, αλλά και της δαιµονοαπαλλαγής, αφού στο σύγγραµµά του αυτό, υπήρχαν άφθονες συνταγές αδρανοποίησης και εκδίωξης δαιµόνων, που έθεσαν τις βάσεις για µια εξαιρετικά προωθηµένη δαιµονογνωσία.

Ας έλθουμε τώρα στο περιεχόμενο της Διαθήκης Σολομώντος (ή Δ.Σ.) όπως αυτό διεσώθη σε 10 διαφορετικούς κώδικες που χρονολο­γούνται απ' τις αρχές του τρίτου µ. Χ. αιώνος, δηλαδή σε αντίγραφα ίσης παλαιότητας με τα αρχαιότερα πρωτοχριστιανικά κείμενα!

Πρόκειται λοιπόν για: «διήγηση περί της διαθήκης Σολομώντος και περί της ελεύσεως των δαιμόνων και της οικοδομής του να­ού».  «Διαθήκη Σολομώντος υιού Δαυίδ, ο οποίος εν Ιερουσαλήμ βασίλεψε και υπέταξε πάντα τα εναέρια, επίγεια και καταχθόνια πνεύματα, με τα οποία (δαιμόνια') πάντα τα έργα του ναού (ο Σολο­μών) πραγματοποίησε και ποιές είναι οι εξουσίες αυτών (φανέρωσε) κατά των ανθρώπων και παρά ποίων αγγέλων οι δαίμονες καταρ­γούνται» Δ.Σ.(8) 98.4.

«Ταύτα ακούσας εγώ ο Σολομών εδεήθην του θεού και είπον Α­δωνάϊ θεέ των πατέρων μου, ο την σοφία τον δούλο σου χαρισά­μενος... Και ήλθε φωνή λέγουσα, Σολομών Σολομών ... και καθήσας έγραψα» Δ.Σ. (6)10-12. Από το βιβλίο αυτό λοιπόν μάλλον, μέσα από τις δέκα  παραλλαγές  του,  που πρέπει να διέσωσαν ικανοποιητικά, τουλάχιστον το πνεύμα του αρχικού εκείνου βιβλίου, θα γνωρίσουμε απο­σπάσματα απ' την εκπληκτική διαχρονική σολομωνική σοφία!

Διαβάζουμε λοιπόν: «και εδόθη μοι παρά κυρίου Σαβαώθ, δια Μι­χαήλ του Αρχαγγέλου, δακτυλίδιον έχων σφραγίδα και μοι είπε: Σο­λομών υιέ Δαυίδ λάβε το δώρο ... και δι αυτού συγκάλεσε πάντα τα δαιμόνια». Δ.Σ.(1)10.s. «Ήταν δε η επιγραφή της σφραγίδος του δακτυλιδίου αύτη…     (η επιγραφή έχει σβηστεί επιμελώς!) Δ.Σ.(9)16.

          «Εγώ ο Σολομών την διαθήκην ταύτην έγραψα προς τους υιούς  Ισραήλ (εξ αυτού ονομάσθη το βιβλίο διαθήκη Σολομώντος) και έδω­κα αυτοίς ώστε ειδέναι (να γνωρίσουν) τας δυνάμεις των δαιμόνων και τας μορφάς αυτών (αλλά) και τα ονόματα των αγγέλων που τους δαίμονες καταργούν και δόξασα τον Κύριον τον θεόν του Ισραήλ». Διαθήκη Σολομώντος (εφεξής: Δ.Σ.) 47.24.

Η  ΠΕΝΤΑΛΦΑ  ΤΗΣ  ΣΟΛΟΜΩΝΙΚΗΣ

Το βιβλίο αυτό, μας περιγράφει πώς ο βασιλιάς Σολομών, μετά από προσευχή απέκτησε το δώρο της ουράνιας σοφίας και στη συνέχεια κατ ' εντολήν θεού, ο αρχάγγελος Μιχαήλ, του πρόσφερε ένα δακτυλίδιον  («Είχε δε το δαχτυλίδι αυτό ανάγλυφη σφραγίδα της πεντάλφα» Δ. Σ.(9)100.2.), με το οποίο αποκτούσε την ικανότητα να καλεί και να εξετάζει από κοντά, όλα τα πονηρά πνεύματα!  Το προσωνύμιο Γιαχβέ Αδωνάι αναφέρεται στην Δ. Σολομώντος συνολικά τέσσερις φορές. Πέντε φορές το Ιαω ( εκ του Ιεωα ή Ιε(χ)ω(β)α,  ενώ το Σαβαώθ δεκατρείς.

ΟΙ  ΔΑΙΜΟΝΕΣ  ΚΑΤΑ  ΣΕΙΡΑ

Μετά απ' αυτό, ο Σολοµών διέταξε να παρουσιαστούν µπροστά του διαδοχικά όλοι οι δαίµονες και τους ζήτησε κάτι πραγµατικά ενδιαφέρον, να του περιγράψουν τους τρόπους παρέµβασής τους στη ζωή των ανθρώπων και ταυτόχρονα να του οµολογήσουν τους τρόπους και τα ονόµατα των (καλών) αγγέλων που τους καταδιώκουν ή καταργούν!

Ας δούµε λοιπόν κάποια ενδιαφέροντα ενδεικτικά αποσπάσµατα απ' το περιεχόµενο αυτού του βιβλίου.

Ο  ΒΕΕΛΖΕΒΟΥΛ

Ο πρώτος των δαιµόνων, δήλωσε πως ήταν: «ο Βεελζεβούλ, ο άρχοντας των δαιµονίων)) Δ.Σ.17.3. «Δια τυράννων καθαιρώ. Στους εκλεκτούς επιθυµίες, φθόνους, φόνους, και πολέµους δηµιουργώ και τα δαιµόνια κάνω σεβαστά στους ανθρώπους» Δ.Σ.26.4.

Απολύτως αξιοθαύµαστα όσα ο αρχιδαίµων δηλώνει ότι πραγµατοποιεί! Τίποτε λιγότερο ή περισσότερο απ' αυτά, δεν θα µπορούσαν να αποτελούν τον ιστορικό βραχνά της ανθρωπότητας! Αν µάλιστα σταθµίσουµε προσεκτικά την συνολική εκπληκτική διατύπωση, θα καταλάβουµε ότι µέσα στην ίδια την παρουσίαση των επιδιώξεων του αρχιδαίµονα της ιστορίας, πάλλεται ολοζώντανος και ο µηχανισµός της πραγµάτωσής τους!

Να πως έπρεπε να διαβαστεί η περίληψη της άψογης εξουσιαστικής δήλωσης του αρχιδαίµονα: «Δια τυράννων (δια της βίας) καθαιρώ. (Για να φτάσω όµως εκεί) Στους εκλεκτούς (στους αξιωµατούχους των αντιπάλων) επιθυµίες, (δελεασµούς) φθόνους, (διχογνωµίες) φόνους (δολοφονίες) και πολέµους (αλληλοεξόντωσης) δηµιουργώ και τους "δαίµονες" (τους συνεργάτες µου φανταστικούς ή πραγµατικούς) κάνω σεβαστούς στους ανθρώπου9)! «Είπε δε ο Βεελζεβούλ ο των (εν)αερίων και επιγείων και καταχθονίων πνευµάτων δεσπότης ... ότι και εις άνθρωπον µεταµορφούµαι ... εστί δε το όνοµά µου αληθές») Δ.Σ.(1)49.3.

Ο «Βεελζαβούλ» αναφέρεται 7 συνολικά φορές στην Καινή Διαθήκη. Είναι δε γνωστός και αποδεκτός ως «άρχων των δαιµονίων») από τον Χριστό (Ματθ.10.25) και τους Φαρισαίους (Μάρκ.3.22).

Στην συνέχεια, ακολουθούν άλλοι δαίµονες, που περιγράφουν ποια διαφορετική εξουσία έχει ο καθένας πάνω στους ανθρώπους: «ανθρώπους σκορπίζω, πυρ ανάπτω στους αγρούς και οίκους πυρπολώ» Δ.Σ.29.8. Άλλος: «Απάτη είµαι και Έριδα, αποπλανώ ψυχάς από πάσης ευσέβειας» Δ.Σ.31. ΙΟ ... «Φωνή πολλών ανθρώπων είµαι. .. και όσοι απ' τους ανθρώπους βωβοί καλούνται, τούτων, εγώ κατέκλεισα τας φωνάς» Δ.Σ.36.5 ... «Τας φρένας των ανθρώπων κρατώ και αναιρώ» Δ.Σ.38.4.

Κάποιος µάλιστα διευκρινίζει, ότι η πνιγηρότητα που έπαθε ο Σαούλ έχει πράγµατι σχέση µε την απώλεια φρενών: «τας φρένας των ανθρώπων δια του λάρυγγος κρατώ και ούτω (αυτάς) αναιρώ». Δ.Σ.(1)38.3

Κάποιος άλλος δαίµονας, δηλώνει ξεκάθαρα ότι είναι η αιτία γενικώς των ανίατων παθήσεων: «Εγώ εις όλους τους ανθρώπους τους εν νο­σήµατι κατακειµένους εφορµώ και εισερχόµενος ανένδοτον ποιώ τον άνθρωπον και µη δυνάµενον ιαθήναι» Δ.Σ.40.5. Ο επόµενος, ισχυ­ρίζεται πως είναι το αίτιο της κωφότητας της τύφλωσης και ταυτόχρονα το ιδιαίτερο δαιµόνιο των επιληπτικών: «Παιδιά τυφλώ και τα ώτα επιδινώ και ποιώ αυτά κωφά και τους ανθρώπους τύπτω κατά του σώµατος και καταπίπτουν και αφρίζουν και τους οδόντας τρίζουν». Δ.Σ.41.Ι Ι. «Σαρατιέλ καλούµαι, εις σεληνιαζοµένους (επιληπτικούς) ενεργώ». Δ.Σ. (6)81.11.

Το δαιµόνιο της παιδικής θνησιµότητας και των λοιπών βρεφικών πα­θήσεων δηλώνει: «Τα βρέφη πνίγω και καθ' εκάστην νύκτα άπραγος ουκ εξέρχοµαι. Και είναι το έργον µου, βρεφών αναίρεσις και ο­φθαλµών αδικία και στοµάτων καταδίκη και φρενών απώλεια και σωµάτων άλγη ... καταργούµαι δε υπό του αγγέλου Ραφαήλ». Δ.Σ.41.1- 4. Εδώ είναι λοιπόν και ο φίλος του Τωβία, ο Ραφαήλ, στο ρόλο του θεραπευτή της δαιµονο-επιληψίας!

Μετά παρελαύνουν τα δαιµόνια της κακοδαιµονίας των ταξιδιωτών: «Σαµαήλ καλούµαι, εις τόπους διαβατών καθήµεθα και γκρεµίζου­µε αυτούς σε φαράγγια και πνίγουµε ... και εκ του αέρος ερχόµεθα και τους ανθρώπους κάµνουµε να σεληνιάζονται και να κατατρώ­γουν τας σάρκας των, να αφρίζουν και τους οδόντας των να τρί­ζουν». Δ.Σ. (10) Ι 16.11-19. Και ο Σαµαήλ λοιπόν, παρουσιάζεται επίσης σαν δαίµονας της επιληψίας!

Άλλος: «και (ήλθε έτερος) δαίµων βρυχώµενος ως λέων λέγων ... εγώ σε όλους τους εν νοσήµατι κατακείµενους εφορµώ και ανένδοτο ποιώ τον άνθρωπο και µη δυνάµενο ιαθήναι» Δ.Σ.(1)40.6. Η αντίστοιχη βιβλική ρήση είναι: «γρηγορήσατε, ο αντίδικος υµών διάβολος, ως λέων ωρυόµενος περιπατεί ζητών τίνα καταπιεί» Α. Πέτρου 5.8.

«Και εκάλεσα άλλο πνεύµα ... και ρώτησα: λέγε µου τι πράττεις και πού κατοικείς; Εν τοις µνηµείοις (στα µνήµατα) κατοικώ»! Και τον άνθρωπο που εξουσιάζω: «κάµνω αυτόν να δαιµονίζεται και τας σάρκας αυτού να κατατρώγει και οι σίελοι εκ των γενείων αυτού να καταρρέουν». Δ.Σ.50.5-1 ο.

«Όρνίας καλούµαι, είµαι δε και (δαιµόνιον) υπνωτικόν (!;) εις τρεις µορφάς µεταβάλλοµαι (1)13.7) και εργασία µου είναι αύτη, ανθρώπους σκανδαλίζω και ωσάν γυναίκα εύµορφη εις τον ύπνο τους εµφανίζοµαι και αµαρτάνουν» Δ.:Σ.(10)107.7.

Ακολουθούν πλήθος ακόµα δαιµόνων, που περιγράφουν τις ασθενοποιές δικαιοδοσίες τους επί των ανθρώπων: «Σφάνδωρ καλούµαι, ώµων δύναµιν ελαττώ και χειρών νεύρα παραλύω και µέλη κοπιάζω» ... «Καρδίας και φρένας ανθρώπων διαστρέφω» ... «Πόνους νεφρών ... ζέσει και πυρώσεις σπλάχνων ποιώ».

«Αµελούθ (λέγοµαι) εγώ, πνεύµα είµαι χαλεπόν και πτερωτόν επίβουλον πάσης πνοής υπό των ουρανών». Δ.Σ.7.10-13. «Μάχες και αυθάδειες κατ' οίκου (δηµιουργώ)» ... «Μυριώνυµος καλούµαι» ... «Φοβοθήλ καλούµαι νεύρων χαλασµούς ποιώ, εάν Αδωνάι ακούσω ευθύς αναχωρώ. Λερωήλ καλούµαι, νεύρων ψύχος και ρίγος και στοµάχου πόνον επάγω ... ηµικράνους ποιώ τους ανθρώπους ... και πυρετούς ανιάτους επιφέρω... ο θέλων υγιής γένεσθαι τριψάτω κολίανδρον και επιχριέτω τα χείλη λέγων: (εξ)ορκίζω σε αναχώρησαν». Δ.Σ.55.3. «Μητροµανίας ( ακόρεστο σεξουαλικό πάθος) και πόνους εν τη κύστη ποιώ». Προτεινόµενο φάρµακο: «έλαιον µε κόκους δάφνης τρις επαλείψω»! Άλλος δαίµονας παρουσιάζεται ως σηµαντικός κάτοχος της βοτανογνωσίας: «Παλτάφωτ: καλούµαι και γνωρίζω πάντα τα βότανα και που έκαστον ενεργεί και ωφελεί»! Δ.Σ.(6)82.11.

Παρατηρούµε ότι ανάµεσα στις δαιµονοπάθειες, αναφέρονται διάσπαρτες και βοτανο-θεραπευτικές προτάσεις, που ασφαλώς, στα άλλα απόκρυφα συγγράµµατα του Σολοµώντα, «περί ζώων και βοτάνων» που δεν διασώθηκαν, πρέπει να υπήρχαν εκτενέστερες αναφορές και κάποιες εξ αυτών, να πρόσφεραν πραγµατική ανακούφιση µε την ενδεχόµενη παυσίπονη δράση τους. Άλλωστε στο συγκεκριµένο έργο του υπήρχε και ο δαίµων που «ενεργεί και υγιαίνει πάσαν ασθένεια». Δ.Σ.(6)81.18.

Όλοι µάθαµε ότι η σοφία του Σολοµώντα άφησε εποχή, αλλά ποτέ  δεν µας είπε κανείς το γιατί! Τώρα λοιπόν για πρώτη φορά µπορούµε βάσιµα να υποθέσουµε σε τι ακριβώς στηρίχθηκε η εξαιρετική του φήµη! Με τέτοια εκπληκτική θεραπευτική δαιµονογνωσία, έγινε ο Σολοµώντας διάσηµος, ώστε να µπορεί να καυχηθεί: «Και ήµουν εγώ ο Σολοµών τιµώµενος υπό πάντων των ανθρώπων των υποκάτω του ουρανού ... Και ήρχοντο πάντες οι βασιλείς, δια να θαυµάσουσι τον ναόν του θεού ... και η βασίλισσα του Σαβά ήλθε και προσκύνησε ενώπιόν µου». Δ.Σ.59.9-60.

Ας  συμπληρώσουμε  όμως  την  γνωριμία  μας  με  την  σοφία  Σολομώντος  κι  ας  ακούσουμε  τους  τελευταίους  ασθενοποιούς  δαίμονες,  αλλά  και  τις  ενδιαφέρουσες  δαιμονο-διωκτικές  τους  προτάσεις:  «Μακρονοσίας  (μακροχρόνιες  νόσους)  ποιώ.  Εάν  τις  βάλει  άλας  εις  έλαιον  και  επαλείψει  τον  ασθενή  λέγων:  χερουβίμ  σεραφίμ  βοήθητε, ευθύς  αναχωρώ»  Δ.Σ.  58.3-5  «Νεύρα  παραλύω,  εάν  δε  ακούσω,  Αδωνάι,  ευθύς  αναχωρώ».  Φθηνεώθ  καλούμαι,  βασκαίνω πάντα άνθρωπον» ... Δ.Σ.58.17. «Πνεύµα είµαι υπνωτικόν (;!) εις µορφάς µεταβαλλόµε­νον» ... Μιανέθ καλούµαι, του σώµατος επίφθονος είµαι, οίκους ερη­µώ, σάρκας αφανίζω, αλλ’  εάν τις γράψει εν τοις προθύροις του οί­κου ούτως: αρδάδ-αναάθ, φεύγω του τόπου». Δ.Σ.59.Ι. «Μοδεβήλ κα­λούµαι και γυναίκα από ανδρός χωρίζω» ... Δ.Σ.55.12. «Φρένας απο­κλέπτω και καρδίας αλλοιώ» ... «υπακτικούς και αιµορρόους (αιµορραγίες π.χ. αιµορροίδες) ποιώ τους ανθρώπους». Δ.Σ.57.11.

Η λίστα των δαιµόνων και των πάσης φύσεως πληγών, στα σολοµώντεια αυτά κείµενα είναι όντως µεγάλη και πολλές φορές ανυπόφορη και αποκρουστική! Θα µπορούσε κάποιος, εξ αυτού και µόνο να αρνη­θεί την οποιαδήποτε πνευµατική συγγένεια αυτών των κειµένων µε την Βίβλο, όχι µόνο επειδή αυτά ποτέ δεν αναγνωρίσθηκαν απ' την επίσηµη εκκλησία, αλλά επειδή δεν φαίνεται να ταιριάζουν και µε το γενικότερο πνευµατικό τοπίο της Βίβλου!

Επειδή πράγµατι µπορεί να γεννηθεί η καθ' όλα αδικαιολόγητη αυτή ένσταση, θα υπενθυµίσω συνοπτικά και επιγραµµατικά, µε ποιες απί­στευτες κατάρες απειλούσε επί Μωυσέως, ο ίδιος ο βιβλικός θεός, ό­σους δεν τον υπακούσουν και αποφασίστε εσείς, για το αν υφίσταται ή όχι επί της ουσίας, αυτή η διαφορά των κειµένων: «Εάν δεν υπακούσε­τε στην φωνή του Κυρίου, αυτές οι κατάρες θα σε βρουν: θλίψη, φθορά, θανατικό, µαρασµός, πυρετός, φλόγωση, ρίγος, µάχαιρα. ανεµοφθορά, ερυσίβη, (ασθένεια σιτηρών) ανοµβρία, ακρίδα, σκώ­ληκες, αφορία αγρών, ακαρπία. Καταδίωξη, συντριβή, αιµορροΐδες, (!) ψώρα, ξυσµός, αφροσύ,η, τύφλωση, πληγή γονάτων και σκελών, (αφροδίσια!) έκσταση καρδίας. Καταδυνάστευση, αγαµία, θνησιµό­τητα ζώων, απαγωγή τέκνων, µοναξιά, παραφροσύνη, αιχµαλωσία, πείνα, δίψα, γυµνότητα, σκλαβιά, λοιµός, πολιορκία, τεκνοφονία, τεκνοφαγία» ! Δευτερονόµιο 28.15-68.

Ποιος δαίµονας θα µπορούσε να ζηλέψει το παραµικρό απ' τις σαράντα περίπου αυτές πληγές, απ' τις εκατό συνολικά κατάρες που περιγράφει µε ανατριχιαστικές λεπτοµέρειες, σε ένα µόνο κεφάλαιό της η µεθοδική βιβλική θεοφοβία και που καλύπτουν λεπτοµερώς. κάθε πτυχή του βίου; Η πνευµατική συγγένεια λοιπόν υφίσταται ανάµεσα στα δύο κείµενα ... µε το παραπάνω!

Μετά απ' όλα αυτά, η διαθήκη Σολοµώντος, αφηγείται µια ενδιαφέρουσα περίπτωση, ενός µοναχογιού που καταδικάστηκε σε θάνατο, επειδή ξυλοφόρτωσε τον πατέρα του. Όµως ο δαίµονας Ορνίας, γέλασε προφητικά σαν άκουσε την απόφαση. Στην ερώτηση του Σολοµώντα, απάντησε ότι βρίσκει αστείο, να απειλούν µε θάνατο, έναν άνθρωπο που πρόκειται να πεθάνει στις επόµενες τρεις µέρες!

Ο βασιλιάς ρώτησε να µάθει περισσότερα για το πως αν και δαίµων γνωρίζει τον αναµενόµενο θάνατο του νέου και ο δαίµονας Ορνίας, του εξήγησε: «Εµείς οι δαίµονες ανερχόµεθα επί του ουρανού και τας αποφάσεις του θεού περί τας ψυχάς των ανθρώπων ακούοµεν. Ερχόµεθα δε και είτε εν δυναστεία, είτε εν πυρί, είτε εν ροµφαία, είτε εν συµπτώµατι (ασθενειών) µετασχηµατιζόµενοι, (!) αυτόν αναιρούµεν (σκοτώνουµε). (Δ.Σ.(1)62.8) Και επηρώτησα αυτόν: πώς δύνασθε εις τον ουρανόν να ανεβαίνετε δαίµονες όντες; Ο δε είπε: ό σ α  ε ν  ο υ ρ α ν ώ  ε π ι τ ε λ ο ύ ν τ α ι,  ούτω και επί της γης ... εµείς δε οι δαίµονες µη έχοντες βάσιν αναπαύσεως εις στο πέταλον του ουρανού (!) ατονούµε και ως δένδρων φύλλα εκπίπτουµε, και νοµίζουν οι άνθρωποι βλέποντες, ότι αστέρες είναι οι πίπτοντες από του ουρανου ... ουχι ουτως, αλλ΄ως αστραπαι καταπιπτουµε επι την γην και πόλεις καταφλέγοµεν και αγρούς». Δ.Σ.60.5 -63.6.

«Πλην, και τούτο πρόσεξε, ω βασιλεύ. Επειδή άνθρωποι πολλοί θα ζητήσουν να υποτασσόµεθα εις αυτούς, εσύ  ( φρόντισε) µόνο εις τους απογόνους σου να παραδόσεις τον θησαυρόν αυτόν (της δαιµονογνωσίας και της δαιµονο-υποταγής) και όχι σε όλους τους υπόλοιπους αφελείς». Δ.Σ.(6)85.18. «Εγώ δε (ο Σολοµών) σε απόκρυφο τόπο, τοποθέτησα (την σοφία αυτή) για τους απογόνους µου, µε όρκους στο άγιο όνοµα του θεού Σαβαώθ, κανείς να µην µεταδώσει ( σε ξένους) το µέγα και θείον τούτο µυστήριον, αλλά µε ασφάλεια να το κατέχε­τε ως θησαυρόν αδαπάνητον». Δ.Σ.(6)82.20.

Σηµειώστε προσεκτικά, ότι οι υπηρεσίες των βλαπτικών δαιµόνων, µαζί µε τα µυστικά της εκδίωξής τους, θεωρούνται θησαυρός και µόνο οι απόγονοι του Σολοµώντα µπορούν και δικαιούνται να κατέχουν αυ­τόν τον θησαυρό!

Ενδιαφέρον έχει επίσης, ότι µεταξύ των πολλών άλλων δαιµόνων " στην εξωβιβλική «Διαθήκη Σολοµώντος», εµφανίζεται και ο γνωστός µας απ' το βιβλίο του Τωβίτ δαίµονας «Ασµοδαίος», που παραδέχεται όλες τις βιβλικές φιλήδονες τάσεις που είδαµε να τον χαρακτηρίζουν: «εγώ Ασµοδαίος καλούµαι. .. νεονύµφων επίβουλος είµαι, παρθένων κάλλος αφανίζω και καρδίας αλλοιώ». Δ.Σ.22.12. Συνεπέστατος δε προς κάθε λεπτοµέρεια της βιβλικής του προσωπογραφίας, παραδέχεται στον Σολοµώντα, πως: «µόνο ο άγγελος Ραφαήλ ο παριστάµενος ενώπιον του Κυρίου, µε διώκει µε ήπαρ και χολή ιχθύος επί ανθράκων κα­πνιζοµένων». Δ.Σ.(1)23.8-10.

Το χαριτωµένο είναι, ότι στην δέκατη παραλλαγή της, η Διαθήκη Σο­λοµώντος µας αποκαλύπτει και το όνοµα του συγκεκριµένου ψαριού: «του οποίου το όνοµα είναι γλανίς (είδος γουλιανού) και στους ποτα­µούς της Ασσυρίας ευρίσκεται». Δ.Σ.(1)23.10. «Και όποιος άνθρωπος, άνδρας ή γυναίκα, εβρισκόµενος υπό την εξουσία µου, καπνισθεί µε χολή ψαριού γλιανού (γουλιανού) που ζει στα γλυκά νερά, λέγοντας Ραφαήλ πρόφτασον, ευθύς αναιρούµαι»! Δ.Σ.(10)108.21. Δηλαδή, µέρες απίστευτης δόξας για τους γουλιανούς της Βαβυλώνας!

Μεταξύ πολλών άλλων παραδοξοτήτων στην Διαθήκη του Σολοµώ­ντα, εντύπωση προκαλεί η απόλυτη δαιµονοποίηση του έρωτα και της φύσης, όπως αυτή εκφράζεται από την ύπαρξη της γυναικόσχηµης δαι­µόνισας: «Ονοσκελούς που πνεύµα είναι σωµατοποιηµένο ... µορφή έχουσα περικαλλή, σώµα και δέρµα ευπλησίαστης ( ... ωραίος όρος!) γυναικός, κνήµες δε ηµιόνου». Δ.Σ.18.6 και(6).83.10

Αυτή η δαιµόνισα η Ονοσκελού, διαθέτοντας εξαιρετικά θέλγητρα, αξιοπόθητης αλλά γαϊδουροπόδαρης γυναίκας, έβρισκε αποµονωµένους άνδρες, για να τους προκαλέσει ερωτικά, σε απόµερα φαράγγια και ερηµιές! Αν θυµηθούµε βέβαια, ότι οι γυναικείες γάµπες, ήταν τότε µονίµως κρυµµένες κάτω από τα µακριά γυναικεία φορέµατα εκείνης της εποχής, θα καταλάβουµε ότι ο φανταστικός αυτός "δαίµονας" παρείχε µια καλή δικαιολογία στον κάθε µοναχικό ποθοπλάνταχτο, να φαντάζεται οτιδήποτε, κάτω απ' τα µακριά γυναικεία φορέµατα, µιας ξεµοναχιασµένης γυναίκας! Εκτός αυτού, η ύπαρξη της δήθεν ονοπόδαρης παθιασµένης για έρωτα δαιµόνισας, δεν αποκλείεται να αποτελούσε και το τυπικό πρόσχηµα της διαδεδοµένης κτηνοβασίας στους στερηµένους σεξουαλικά άνδρες της υπαίθρου!

Ο  ΛΑΤΖΗΦΕΡ  Ή  ΛΟΥΣΙΦΕΡ

Εξαιρετική επίσης εντύπωση προκαλεί το γεγονός, ότι για τα κέντρα αποφάσεων και τα άτοµα που ασκούν κοσµική εξουσία, κατά την σολοµώντεια αυτή διαθήκη, υπήρχε ξεχωριστός δαίµονας: «ο Λάτζηφερ (άραγε πρόκειται για τον γνωστό µας Λούσηφερ) που επί πάντας τους βασιλείς και τους άρχοντες ενεργεί και δύναται (να επιβάλλει) όσα θέλει». Δ.Σ.(6)80.12. Αυτός κι αν είναι δαίµονας! Ένας τέτοιος δαίµονας βάζει πιστεύω σε εξαιρετικά γόνιµες σκέψεις ακόµα και πνευµατικά ανάπηρους.

Είναι πραγµατικά αδύνατον να αποφύγει κανείς την σκέψη ότι αυτός που θα δέσµευε (δηµιουργούσε) ένα τέτοιο δαιµόνιο, µε την αποκλειστική ειδίκευση την χειραγώγηση της εξουσίας, θα ήταν αυτός που θα επέβαλε όσα θέλει, όπου θέλει, αλλά κυρίως στα κέντρα αποφάσεων και στους ανθρώπους της εξουσίας... γράφοντας την ιστορία της αρεσκείας και των συµφερόντων του! Δεν πρέπει λοιπόν να είναι τυχαίο που απόγονοι του σοφού Σολοµώντα, διέπρεψαν ακριβώς σ' αυτές τις τέχνες, της ανάµειξής τους στην ιστορία, αφού είναι οι πρώτοι (και πιθανόν οι µόνοι) που ανακάλυψαν (δηµιούργησαν) τον αποτελεσµατικότερο χειραγωγό θεό της ιστορίας!

Πρέπει δε να υπενθυµίσω, ότι οι δαίµονες χειραγώγησης της ιστορίας, όπως ακριβώς είδαµε, δεν επιτίθενται µε φανερές εξουσιαστικές διαθέσεις, αλλά γίνονται σκιά και ψιθυριστές της εξουσίας που θέλουν να χειραγωγήσουν! Είναι αδύνατον λοιπόν να αποφύγουµε την σύγκριση! Ο Γιαχβέ και Λάτζηφερ κατά την εδώ περιγραφή µοιάζουν εικπληκτικά!

Αν µάλιστα νοµίζετε, ότι οι τέχνες, η µόρφωση και η παιδεία, σαν ευρύτερα κοινωνικά συστήµατα, ξέφυγαν απ' την συστηµατική αυτή δαιµονοποίηση και τις κρυφές τέχνες της αχρήστευσης. απατάσθε! Γι' αυτά υπήρχε ο ειδικός δαίµων της παιδείας και των τεχνών, που αναλάµβανε την κατακηδεµόνευσή τους: «ο Αµπατζούτ, αυτός ενεργεί και δεσπόζει εις  πάσαν τέχνην, µάθησιν, φρόνησιν και γράµµατα». Δ.Σ.(6)80.6.

Να λοιπόν τι δεν µάθαµε ποτέ!

Η κακοδαιµονία µας στις τέχνες και τα γράµµατα, έχει όνοµα και πρακτική εξήγηση! Οφείλεται στην ανάµειξη ειδικού καταστρεπτικού της παιδείας δαίµονα! Αν πάλι, πολύ σωστά δεν πιστεύεται στους πνευµατικούς δαίµονες, δείτε το επιτέλους λίγο µεταφορικά και θα καταλάβετε! Η κακοδαιµονία της ελληνικής τουλάχιστον παιδείας δεν είναι τυχαία! Όπου χρειάζεται ένας "δαίµονας", εκεί θα βρείτε αρκετούς εγκάθετους ικανότατους παθογόνους δαιµονοποιούς της παιδείας! Να γιατί η παιδεία παράγει κυρίως ειδηµονο-ηλίθιους (γερµανιστί: Fach¬idiot), δηλαδή επιδέξιους δούλους!

Ο κατάλληλος δαίµονας λοιπόν στο κατάλληλο πόστο, αφανίζει µεθοδικά και αθόρυβα τους βαθύτερους σκοπούς της εκπαίδευσης! Αυτός διαστρέφει το βασικό νόηµα της παιδείας, που είναι η παραγωγή ερωτήσεων, αµφισβήτησης και ολοκληρωµένης νοηµοσύνης!

Αυτός, µετατρέπει την οµορφιά της γνώσης σε ταλαίπωρη µάθηση!

Αυτός αλλάζει ορίζοντες και στόχους, τυφλώνει και αφαιρεί ιστορικούς υποψιασµούς από την παιδεία! Αυτός εµποδίζει την αναγνώριση του δόλου και της δεισιδαιµονίας! Αυτός ο πετυχηµένος δαίµονας της παιδείας, αν δεν αχρηστευθεί, δεν θα µας αφήσει ποτέ να δούµε τον ολοφάνερο και κατεπείγοντα στόχο της νοηµοσύνης, την τελική µας εναρµόνιση, µε τις πλανητικές δυνατότητες και ανάγκες!

Να γιατί διδασκόµεθα ταυτόχρονα στην βιολογία, ότι χρειάστηκαν εκατοµµύρια έτη για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους και στα θρησκευτικά την ειδική δηµιουργία, του Αδάµ και της Εύας, που υποχρεωτικά (µε την άθροιση των ετών της ζωής των βιβλικών ηρώων) συνέβη µόλις πριν από έξι χιλιάδες χρόνια! Να γιατί απέναντι στα 10.000 σχολεία έχουµε 30.000 ναούς. Να γιατί µέσα στους σχολικούς οργανισµούς και τα διευθυντήρια, υπάρχουν µονίµως ρασοφόροι που εγκρίνουν ή απορρίπτουν την διδακτέα ύλη! Να γιατί είµαστε ο περίγελος της Ευρώπης µε την ανίερη ένωση υπουργείων παιδείας και θρησκευµάτων! Να γιατί (όπως θέλουν οι πληροφορίες) το ελληνικό υπουργείο παιδείας, στεγάζεται σε νοικιασµένο κτίριο εκκλησιαστικής ιδιοκτησίας!

Να γιατί δεν µπορούµε πια να γίνουµε σοφοί, γιατί ο «Αµπατζούτ» ο δαίµονας της παιδείας, και µαζί του ο «Λάτζηφερ» ο δαίµονας της πολιτικής εξουσίας, µας εµποδίζουν αποτελεσµατικά να συναισθανθούµε τις πολιτικές, ιστορικές, οικονοµικές και εκπαιδευτικές µας ανάγκες!

Αυτά περιληπτικά, είναι περίπου τα δαιµονολογικά στοιχεία της «Διαθήκης Σολοµώντος» που θεωρητικά, µας περιγράφουν την σκοτεινότερη αφετηρία της ιουδαϊκής δαιµονολογίας.

Βέβαια, για να αποδεχθούµε οριστικά την σχέση της σολοµώντειας δαιµονολογίας και της βιβλικής ιστορίας, πρέπει να βρεθούν ικανοποιητικά στοιχεία σύνδεσης και ικανές ιστορικές καταγραφές, που να την επιβεβαιώνουν! Τότε και µόνο τότε, θα µπορούσαµε να τεκµηριώσουµε την σχέση Βίβλου και Διαθήκης Σολοµώντος (Σολοµωνικής) και η σχέση τους δεν θα ήταν απλά υποθετική και ενδεχόµενη αλλά ξεκάθαρα και τεκµηριωµένα ι­στορική! Θα δούµε λοιπόν στη συνέχεια, ότι τέτοια ιστορικά στοιχεία υπάρχουν άφθονα!

 

Η  Βίβλος των  ιουδαιοχριστιανών  και η  σολοµωνική, η σχέση επιβεβαιώνεται.

«Εγραψε µεν ο Σολοιιών... βιβλία τέσσαρα Εκκλησιαστής, Σοφία, Παροιµίαι, Άσµα ασµάτων τοίς γαρ άλλοις αυτού συγγράµµασι προσοµιλή­σας Εζεκίας ο βασιλεύς, επεί την φύσιν είδεν υ­περφωνήσαντα και µέχρι των αρρήτων προενη­νεγµένα, εκείνα πυρί καταναλώσας, ταύτα δη τοίς επιγενοµένοις κατέλιπε» Μιχαήλ Ψελλός Θεολογι­κά (12) 7.11.

Επειδή τα ίχνη των σηµαντικών ιστορικών εξελίξεων, δύσκολα µπο­ρούν να απαλειφθούν εντελώς απ' την καταγεγραµµένη ιστορία, µε πο­λύ ικανοποίηση σας παρουσιάζω τις ιστορικές καταγραφές, που η έρευ­να αυτή έφερε στην επιφάνεια και που επιβεβαιώνουν την ιστορική δια­δροµή και την κρυφή αλλά καταγεγραµµένη σχέση της Βίβλου, µε την    Σολοµωνική δαιµονολογία!

Ο  ΣΟΛΟΜΩΝ  ΞΕΠΕΡΑΣΕ  ΣΕ  ΣΟΦΙΑ  ΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ

Να λοιπόν τι κατέγραψαν σχετικά οι βυζαντινοί χρονογράφοι. «Αυτούς όλους όµως (Πυθαγόρα, Αναξαγόρα, Πλάτωνα και Μωυσή) ο Σολοµών επισκίασε (ξεπέρασε!) δεξάµενος θεόθεν το δώρο της σο­φίας. Τρεις χιλιάδες παραβολές εσοφίσθη και πέντε χιλιάδες ωδές έγραψε, περί των φυτών, κτηνών και ερπετών, περί πτηνών και ι­χθύων. Για δε την απώλειαν τούτων (των συγγραµµάτων) ο πολυί­στωρ Ευσέβιος λέει: τα βιβλία του Σολοµώντα στα οποία έγγραψε περί παραβολών και ωδών, φυτών και φυσιολογίας πάντων των χερσαίων ζώων, πτηνών και νηκτών (υδρόβιων) και ιαµάτων παντός πάθους έγραψε, απ' τα οποία και οι Έλληνες ιατροσοφιστές σφετε­ρισάµενοι (!) αφορµές έλαβαν (για την ιατρική τους!) Αυτά όµως (τα βιβλία του Σολοµώντα τα) αφάνισε ο Εζεκίας ο βασιλεύς, επειδή τις  θεραπείες των νοσηµάτων εκ τούτων (των βιβλίων) ο λαός ενόµιζε πως θα βρει και τον θεό παρακαλούσε. Πολλά περί αυτών, αναφέρει και ο [ώσηπος,309 ότι (ο Σολοµών) και ε πω δ ά ς κατά δαιµόνων και εξ ο ρ κι σ µ ο ύ ς ε π εν ό η σε ν ». Μοναχός (;-914)

Χρον. Ιστορ.199.16. και «Περί του αρίστου Σολοµώντος» 110.248.32.

Εκπληκτικές πληροφορίες µας διέσωσε επίσης ένας άλλος χρονογρά­φος, που µας δίνει περισσότερες λεπτοµέρειες για την τύχη του συγκεκριμένου βιβλίου: «Εζεκίας: βασιλεύς Ιερουσαλήµ, πάντων ευσεβέ­στερος. 'Οχι µόνο τα είδωλα κατέσκαψε, και τις (λατρευτικές) στήλες σύντριψε, αλλά και τα άλση κατέκοψε και τα υπόλοιπα βδελύγµατα της αθεότητος αφάνισε και τους ειδωλολατρούντες Ιουδαίους εθα­νάτωνε. Τόσο δε της θεοσέβειας απεµακρύνθησαν, (οι απλοί Ιουδαί­οι) ώστε όπισθεν των θυρωµάτων είδωλα έτσι εζωγράφιζαν, ώστε οι απεσταλµένοι του Εζεκίου ερευνώντες, ανοιγοµένων των θυρών τα βδελύγµατα εκρύπτοντο (!) ... Φέρεται δε πως (ο Εζεκίας) και τούτο έκαµε. Του Σολοµώντος υπήρχε βίβλος εγχάρακτη στους παραστά­τες του ναού, παντός νοσήµατος άκος (θεραπείες και φάρµακα) πε­ριέχουσα, την οποία προσέχων ο λαός και τις θεραπείες νοµίζοντας πως (εξ αυτού) έχει (Σουίδας: επειδή στο ναό (του Σολοµώντος) προς θεραπεία τους ασθενείς εκόµιζαν) τα του θεού καταφρόνησαν. Γι' αυτό και την (σολοµώντεια αυτή βίβλο) ο Εζεκίας εξεκόλαψεν (απέ­ξυσε), ώστε πάσχοντες (!) τον θεό (Γιαχβέ µόνο) να προσέχουν)» Σύγκελος (9 50 µ.Χ.) Εκλογή Χρονογραφίας. 236. 10-26. Και Σουίδας epsilon 277 .1-16.

Επί Εζεκίου λοιπόν, έγινε ένας διωγµός «ειδωλολατρούντων»), ο ο­ποίος ήταν συστηµατικός και ανελέητος. Αντικείµενο αναζήτησης και αφανισµού, η πίστη σε πρακτικές, "φάρµακα" και "θεραπείες" που ο σοφός Σολοµώντας είχε εισηγηθεί "ειδωλολατρώντας", µε το συγκεκριµένο του βιβλίο.

Tι  µπορεί όµως να έκρυβαν και µάλιστα µε τόσο πάθος σε ειδικές κρύπτες οι ειδωλολατρούντες Ιουδαίοι; Τι τους στερούσε η γιαχβική λατρεία του Μωυσή, που το έβρισκαν στις λατρείες των γύρω εθνών, ώστε να το προστατεύουν, κρυµµένο σε ειδικά διαµορφωµένες κρύπτες, µε κίνδυνο ακόµα και της ζωής τους;

Σε ολόκληρη την σχετικά φωτισµένη βασιλεία του, ο Σολοµών, έκανε τολµηρά βήµατα συμφιλιώσεως µε τα γύρω έθνη. Ο θρύλος για τις πο­λυπληθείς γυναίκες του, ο πιθανός γάµος του µε κάποια Αιγύπτια  πριγκίπισσα, το ανοιχτό εµπόριο, µε όλες τις ανεπτυγµένες χώρες γύρω του, η µακρόχρονη ειρήνη και οι καταγεγραµµένες  αγαθές του σχέσεις µε τους σοφούς θαλασσοπόρους της Τύρου και Σιδώνας και γενικότερα η ειρηνική συνύπαρξη µε τους γύρω λαούς, ήταν χαρακτη­ριστικά της 35χρονης βασιλείας  του,  που  για  πρώτη  φορά,  έφεραν  σε  επαφή  την  κλειστή  Ιουδαϊκή  κοινωνία  με  τα  άγνωστα  αλλά  πολύτιμα  κοινωνικά  αγαθά  των  γύρω  εθνών.

Οι γύρω λαοί, νότια οι Αιγύπτιοι, δυτικά και βόρεια οι Έλληνες, (Φιλισταίοι και Ίωνες) αλλά και οι εξ ανατολών Ασσύριοι, οργανωµένοι επί αιώνες γύρω από φυσιολατρικές ως ένα βαθµό θρησκείες, είχαν δώσει ένα σωρό ενδιαφέρουσες λύσεις στα αναρίθµητα προβλήµατα υγείας.

Μαζί µε τις πανταχού παρούσες δεισιδαιµονίες, υπήρχε µέριµνα µιας έστω υποτυπώδους περίθαλψης παθόντων. Συχνά ακόµα και ο απλός διάκοσµος υποδοχής, ήταν γι' αυτούς µια αιτία εντυπωσιασµού και ανακούφισης! Με τους εντυπωσιακούς λουτρώνες και τους συστηµατικούς καθαρµούς στα κατάφυτα άλση και τους ναούς, των ιαµατικών θεών, οι εθνικοί δηµιουργούσαν για τους παθόντες µια όαση ελπίδας και ενδεχόµενης ανακούφισης.

Κάποιοι µάλιστα γνώριζαν και είχαν σε χρήση ένα πλήθος από «οδυνοφάγα φάρµακα», και γνώριζαν ήδη κάποια αντισηπτικά βοτάνια.

Απ' την πανάρχαια εποχή του Προµηθέα διαβάζουµε: «Πρώτα αν κάποιος αρρώσταινε, δεν υπήρχε ξαρωστικό κανένα, ούτε να φάει, βασιλείας του, που για πρώτη φορά, έφεραν την ουδέ να πιει και κάτι ν' αλειφθεί, µα έτσι δίχως αντίδοτο αργόσβηναν, ώσπου (εγώ ο Προµηθέας) τους έδειξα πραϋντικά βοτάνια να σµίγουν και µ' αυτά όλες τις αρρώστιες να πολεµούν» Αισχύλος Προµηθέας Δεσµώτης 478-483

Συχνά οι φιλάνθρωποι θεραπευτές, µε καταπλάσµατα, νηστείες, καθαρτικά και άλλα στοιχειώδη όπλα, προσπαθούσαν να προσφέρουν ανακούφιση και ελπίδες θεραπείας. Οι διάφορες µονοφαγίες, ψυχρολουσίες, µαλάξεις και ψηλαφισµοί παθηµένων µελών, ανακατεµένα µε ιαµατικές ψαλµωδίες, όνειρα, µαντείες, καταπότια και αλοιφές, έδιναν τουλάχιστον την ευχάριστη αίσθηση στους παθόντες, ότι κάποιοι επιτέλους (άνθρωποι θεοί ή δαίµονες) ασχολούνται ιαµατικά µαζί τους!

Μπορεί οι προσπάθειες αναζήτησης γιατρειάς, να ήταν ακόµα σπαργανωµένες µέσα σε ένα αδιαπέραστο πέπλο δεισιδαιµονίας, παρ' όλα αυτά όµως, υπήρχε ήδη σε χρήση, ένας ικανός αριθµός πολύτιµων υλικών και πρακτικών γνώσεων που οι ιερείς των εθνικών, διακινούσαν φυσικά µε το αζηµίωτο στους ναούς ... των αποκαλούµενων "δαιµόνων".

Σ' όλα αυτά, ο βασιλιάς Σολοµών έδωσε µια ασυνήθιστα σοφή λύση!

Οχι µόνο επέτρεψε στους Ισραηλίτες να επισκέπτονται τους ιαµατικούς χώρους των εθνικών, αλλά µετέβαλε κι αυτόν τον ίδιο τον ναό του Γιαχβέ, σε θεραπευτήριο ανάλογο εκείνων! Μάλιστα για την καλύτερη διαιώνιση των θεραπευτικών του ιδεών, σκάλισε στους παραστάτες των θυρών του Ναού, τις βασικότερες "θεραπευτικές" του προτάσεις! Για πρώτη φορά οι εγκλωβισµένοι στην στείρα από την άποψη αυτή θρησκεία του µωυσιακού γιαχβισµού Ισραηλίτες, ένοιωσαν ότι είχαν έναν σοφό και φιλοπρόοδο βασιλιά που νοιαζόταν όσο ποτέ κανείς προηγουµένως για το πολυτιµότερο όλων αγαθό, την υγεία!

Ολα δείχνουν λοιπόν, ότι ο Σολοµών, ο σοφός αυτός βασιλιάς, ο φίλος και ειρηνικός συνεργάτης των εθνικών, αποπειράθηκε να καταγράψει σε βιβλία, όλη αυτή την σοφία της εποχής του! Έτσι µαθαίνουµε ότι έγραψε οτιδήποτε γνώριζε η εποχή του, για βότανα, πέτρες (ορυκτά) δέντρα, ζώα, πτηνά και υδρόβια.

Τα βιβλία του εκείνα, δεν διασώθηκαν και δεν γνωρίζουµε πόση  πραγµατικά ωφέλιµη γνώση κατάφερε να συγκεντρώσει ο Σολοµώντας!

Στα χέρια µας όµως έφτασαν τα δέκα διαφορετικά αποσπάσµατα και παραλλαγές απ' το θρυλικότερο βιβλίο του, την: «Διαθήκη Σολοµώντος υιού Δαυίδ ... βιβλίον ιαµάτων πάθους παντός».

Στο βιβλίο αυτό, ο Σολοµών παρουσιάζεται να κατέχει όχι µόνο σοφία ριζών και βοτάνων, αλλά και µαγικές δυνάµεις και εξουσία επί των δαιµόνων! Ουσιαστικά πρόκειται για µια δαιµονο-κεντρική ερµηνεία παθών και δεινών, που ταιριάζει απόλυτα στην περιοχή και την εποχή του! Την εποχή εκείνη ανάλογες απόψεις και ερµηνείες περί των παθών  του  βίου  είχαν σχεδόν  όλοι  οι  λαοί,  από  την  Ασσυρία µέχρι την Αίγυπτο, συχνά µη εξαιρουµένων και των πολυµαθών Ελλήνων! 

Η ξερή πίστη του ψαλµωδού Δαυίδ, ότι όλα θεραπεύονται απ' τον βιβλικό θεό: «ελέησον µε Κύριε ότι ασθενής είµαι» (Ο')Ψαλ.6.3 «ευλογεί η ψυχή µου τον Κύριο τον θεραπεύοντα πάσας τας νόσους µου», (Ο'Ψαλ.102.2-3) διαφοροποιείται αισθητά στον γιο του Σολοµώντα, που δίπλα στην πίστη του τοποθετεί και τα βοτάνια: «ούτε βοτάνι ούτε µάλαγµα, αλλά ο λόγος του Κυρίου ο πάντας ιώµενος, εξουσία ζωής και θανάτου έχει». Σοφία Σολοµώντος 16.12-13. Ο ασθενής έπρεπε να επικαλείται την θεραπευτική δύναµη του Γιαχβέ, αλλά δίπλα στον παν¬θεραπευτή θεό, ο Σολοµών αναφέρει και τα διάφορα µαλάγµατα (εντριβές) και παυσίπονα βοτάνια!

Ο µανιώδης αυτός συλλέκτης της ιαµατικής αυτής δαιµονο-σοφίας, πιστεύει ότι ο θεός Γιαχβέ ορίζει τελικά την µάχη µεταξύ ασθενοποιών και ιαµατικών πνευµάτων: «Ο Σολοµών και περί λίθων έγραψε ... πώς τα θειώδη αντέχουν στην πυρά, και άλλα, πονηρά πνεύµατα φυγαδεύουν. Αλλά και  π ε ρ ί  δ α ι µ ό ν ω ν  υ π ή ρ ξ ε  β ι β λ ί ο ν  αυτού, για το πώς (αυτοί οι δαίµονες) καταργούνται και πως φαίνονται. Τις φύσεις αυτών περιέγραψε και τις ιδιότητές τους. Πως δεσµεύονται και πως εµφιλοχωροϋντες απολύονται ... µε βότανα δε και επωδές εθεράπευε». Μιχαήλ Γλύκας (περί το 1450 µ.Χ) «Βίβλος χρονική» 341.21.

Η οµάδα µεταφραστών των εκδόσεων Κάκτος που ανέλαβε το τιτάνιο έργο της µετάφρασης ολόκληρης της αρχαιοελληνικής γραµµατείας σηµειώνει: «Αν και η βίβλος δεν αναφέρει τίποτα για την δύναµη του Σολοµώντα πάνω στους δαίµονες και τα πνεύµατα, τόσο η ιουδαϊκή όσο και η χριστιανική, αλλά και η µωαµεθανική παράδοση, περιέχουν πολλούς σχετικούς θρύλους, κάποιοι δε απ' αυτούς  αναφέρονται και στο αραβο – περσο - ινδικό      χίλιες και µια νύχτες»:

Ο Βυζαντινός χρονογράφος Ιωάν. Ζωναράς (12ος αι.µ.Χ.) γράφει: «Αυτός δε ο Σολοµών, πάντας εξεπέρασεν εις σοφίαν ... και κατά των δαιµόνων εξεύρηκεν επωδάς εις ανθρώπων ωφέλειαν. Και τρόπους κατέλιπεν (παρέδωσε) εξορκισµών, µε τους οποίους τα δαιµόνια εδιώκοντο. Και ταύτην την θεραπείαν και ο Ιώσηπος µέχρι των ηµε­ρών του παρεδέχετο». «επιτοµή Ιστοριών» l.122.9.

Η Σολοµωνική σοφία λοιπόν και η υποτυπώδης µέριµνα για την υγεί­α, φαίνεται πως σηµάδεψε για τα καλά την εποχή του! Η υγεία ήταν ανέκαθεν το σηµαντικότερο αγαθό. Όπου εµφανιζόταν οποιαδήποτε ελπίδα υγείας, η κοσµοσυρροή ήταν σίγουρη! Στην ελπίδα της ανάρρω­σης δεν µπορούσε κανείς να αντισταθεί! Η ίδια η θρησκεία δηµιουργή­θηκε µε άξονα την αναζήτηση της αιώνιας ( συνεχούς) νεότητας ή αλ­λιώς αιωνιότητας δηλαδή της διαρκούς υγείας! Η αναζήτηση της υγεί­ας, κρυφά ή φανερά, ήταν ανέκαθεν πάνω απ' οποιοδήποτε σέβασµα! Τον πόθο των ανθρώπων για αναβολή ή αποφυγή του θανάτου, άγγιζε η πεµπτουσία της θρησκευτικής παραµυθίας!

Η ιαµατική πρόταση του Σολοµώντα, ήταν πράγµατι εκρηκτική. Η σολοµώντεια βοτανο-θεοσοφία, ανάµικτη µε ένα ολόκληρο πλήθος από γαργαλιστικές δεισιδαιµονίες, πρέπει να έκανε την σολοµωνική εξαιρε­τικά λαοφιλή. Απ' την µια ο ελκυστικός και εύχρηστος στην φαντασία κόσµος των δαιµόνων, που ηλέκτριζε την περιέργεια των απλοϊκών και γέµιζε τον χρόνο, την γλώσσα και την φαντασία τους, µε κάτι ασυνήθι­στα γόνιµο, συµβατό µε την πληθωρική φαντασία τους, αφού περί δαι­µόνων ... ο καθένας µπορούσε να έχει άποψη, αλλά συχνά και ενδιαφέ­ρουσες "εµπειρίες" και από την άλλη οι πραγµατικές ή φανταστικές ευ­καιρίες περίθαλψης και "θεραπείας"!

Μια τέτοια ζωηρής φαντασίας αφήγηση, γεµάτη διασκεδαστικές δαι­µόνο-φαντασίες και µάλιστα µε κάθε θεολογική σοβαροφάνεια, διαβά­σαµε στον βιβλικό Τωβίτ! Πέρα και πάνω απ' όλα όµως, φαίνεται πως ο Σολοµώντας µέσα στο συνονθύλευµα αυτό της δαιµονο-βοτανο-σοφίας του, κατάφερε να προσφέρει κάποιες ελπίδες, στις καθηµερινές φλέγου­σες ανάγκες υγείας των απλοϊκών Εβραίων!

Η λατρεία στο ναό, µε την ανάµειξη της σολοµώντειας σοφίας, πρέπει να πήρε σιγά-σιγά ένα "χρώµα" περίθαλψης πιστών, παρόµοιο µε τα διάσπαρτα κέντρα ιαµατικής λατρείας των γύρω εθνών. Το Ιουδαϊκό µωυσιακό ιερατείο πρέπει να βρήκε κυριολεκτικά τον µπελά του, µε τις εθνικίζουσες ή ειδωλολατρίζουσες αυτές καινοτοµίες του Σολοµώντα!

Μετά την 34χρονη ειρηνική βασιλεία και τον θάνατό του, οι µεταρ­ρυθµίσεις του Σολοµώντα, άντεξαν απείραχτες στην θέση τους για δύο περίπου αιώνες! Στην εποχή όµως του Εζεκία εµφανίσθηκαν οι σκληρές προτεραιότητες του πολέµου. Η µικρή Ιουδαία, ένοιωθε να συνθλίβεται µέχρις αφανισµού, ανάµεσα στις υπερδυνάµεις της Βαβυλώνας  και  της  Αιγύπτου.

Ο Εζεκίας χρειαζόταν ξανά τα µυστικά όπλα του ιερατείου και συµπαγές θρησκευτικό µέτωπο κατά των εθνικών. Αυτό έδωσε στους ιερείς, την ευκαιρία που περίµεναν, για να απαιτήσουν να επανέλθει ο σκληρός µωυσιακός γιαχβισµός, ξανά στο επίκεντρο της λατρείας. Οι λευίτες του ναού, που δεν σκόπευαν να παραµείνουν αιωνίως οµάδα περίθαλψης παθόντων, ξήλωσαν περιχαρώς από τους παραστάτες του Ναού, τις «περί παντός νοσήµατος» συµβουλές του Σολοµώντα.

Ο Εζεκίας ξεκίνησε έναν ανηλεή διωγµό κάθαρσης και συσπείρωσης γύρω απ' τον ναό, απαιτώντας επαναφορά στην "απλή" και "αγνή" παρακλητική µωυσιακή λατρεία. Όλοι οι λατρευτικοί χώροι του σολοµωνικού γιαχβισµού ονοµάσθηκαν ειδωλολατρικοί, κατεστράφησαν και άρχισε ο διωγµός των ειδωλολατρούντων Εβραίων µε τις κατ' οίκον έρευνες του Σεδεκία!

Ο Ιερεµίας µπορούσε αργότερα να καυχηθεί ότι ο προσευχητικός γιαχβισµός, δεν είχε ανάγκη ούτε καν απ' το βάλσαµο (βοτανορητίνη) της Γαλαάδ: <<δεν υπάρχει ρητίνη (βάλσαµο) στην Γαλαάδ; δεν είναι εκεί ιατρός; γιατί ο λαός µου δεν θεραπεύεται; Ιερεµίας 8.21-22.

Σε αντάλλαγµα για τις υπηρεσίες του προς το ιερατείο, ο βασιλιάς Σεδεκίας ασφαλώς έλαβε διαβεβαιώσεις πολεµικής συµπαράστασης από το σκληροπυρηνικό γιαχβικό ιερατείο, το µόνο που µπορούσε να του διαθέσει τα παράξενα εκείνα όπλα µαζικού εξολοθρεµού των αντιπάλων και µπορούσε να υποσχεθεί ανέλπιστες νίκες και διαφυγή από το αδιέ¬ξοδο της ένοπλης αναµέτρησης µε υπεράριθµους πάνοπλους αντιπάλους!

Η σολοµωνική ιατροσοφία, έπρεπε να παραµεριστεί µπροστά των σκληρών προτεραιοτήτων του πολέµου και η κατάργηση της εθνικίζουσας αυτής σολοµώντειας περιόδου, έπρεπε να κλείσει οριστικά!

Παρ' όλα αυτά, στα ίδια τα διασωθέντα κείµενα διαβάζουµε, ότι τουλάχιστον ένα αντίγραφο διεσώθη: «εις το πυρ παρεδόθη (το συγκεκριµένο βιβλίο) πλην ενός, που σε λίθο (κεραµικό) µε γράµµατα αποτυπώθη έως ότου το (ξανα)θελήσει ο µέγας και ισχυρός», Δ.Σ.(6)87. Ι-13.

Το µοναδικό αυτό αντίγραφο, φαίνεται πως έµεινε στους ιερατικούς κόλπους καλά φυλαγµένο, όπως το απαιτούσε η εντολή: «ως µέγα κειµήλιον παρά τοις σοφοίς φυλαχθήσεται», Δ.Σ.(6) 87.3, για να χρησιµοποιηθεί ξανά η σοφία του, σε καταλληλότερους καιρούς: «ενός µόνου (αντιγράφου) ήτις φυλαχθήσεται και εν τη προσδοκουµένη του θεού παρουσία πάλι διαπλατυνθήσεται». Δ.Σ.(6)87.Ι. Το ίδιο το κείµενο σηµειώνει ότι ο ίδιος ο Εζεκίας φρόντισε γι' αυτό: «η Διαθήκη Σολοµώντος µετά των ονοµάτων (των δαιµόνων) άτινα ως µυστήρια υπό του Εζεκίου εφυλάχθησαν» Δ.Σ. (8)99.5.

Έτσι, αν και η εξάλειψη της σολοµώντειας δαιµονο-θεραπευτικής, ήταν επιβεβληµένη, κάποιοι σοφοί, καταλάβαιναν πολύ καλά, ότι η πε­ρίθαλψη και η θεραπεία ασθενών, ήταν αποδεδειγµένα εξαιρετικά λαο­φιλής και σε κατάλληλους καιρούς θα µπορούσε να ξαναγίνει στα χέρια τους αποδοτικότατο εργαλείο εξουσίας του όχλου. Έτσι χαράχθηκε ένα αντίγραφο σε πέτρινα τεύχη και φυλάχτηκε προσεκτικά απ' την φθορά του χρόνου!

Μετά τον διωγµό της σολοµωνικής σοφίας από την χώρα, ο Εζεκίας εισέπραξε ως ανταµοιβή, την πολεµική συµπαράσταση του ιερατείου.

Ο πανούργος προφήτης Ησαϊας, υπέδειξε την κατασκευή ενός µυστικού υδραγωγού µέσα στον βράχο της Ιερουσαλήµ, που απ' την µία θα τρο­φοδοτούσε µε καθαρό νερό τους εντός των τειχών, αλλά απ' την άλλη θα κατέληγε "ευλογηµένο" σε µια δεξαµενή νερού εκτός των τειχών, για να χρησιµοποιηθεί σαν όπλο επιβολής πληγών, στους επίδοξους πο­λιορκητές της πόλης! Με την ιδανική αυτή αµυντική (υδατοµαγγανεία) η θωράκιση της πόλης Ιερουσαλήµ είχε αναβαθµιστεί!

Οι χρονογράφοι µας ξεναγούν: «Αλλά και βιβλίων Σολοµώντος, ιαµατήριον παντός πάθους έκαυσε και αφάνισε (ο Εζεκί­ας). 'Όπου (ο Σολοµών) κατέγραψε τα περί παραβολών, ωδών, φυτών και ζώων και ιαµάτων πάθους παντός, εκ των οποίων σφετε­ρισάµενοι και οι ιατροσοφισταί 'Ελληνες, λαβόντες αφορμήν παρό­µοιας τέχνας συνέστησαν.
(Ο ισχυρισµός ότι οι 'Ελληνες έλαβαν αφορµή για την ανάπτυξη της ιατρικής επιστήµης, από τις δαιμονολογiες και τις µαγείες των Ιουδαίων, δεν πρέπει να ξενίζει κανέναν, διότι στα πατερικά λεγόµενα συyyράµµατα, τα πάντα προέρχονται από τους Ιουδαίους). 
Αυτά λοιπόν τα βιβλία, ο Εζεκίας κατέκαυσε και αφάνισε ... Στις µέρες δε του Εζεκίου, ανέβη (εναντίον της Ιερουσαλήµ) ο Σεναχηρείµ (Σύριος στρατηγός) και πολλά µεγα­λόστοµα κατά του Κυρίου και του λαού αυτού είπε. Παρεκλήθη όµως, ο διασκεδάζων βουλάς εθνών και αθετών λογι­σµούς λαών και βουλάς αρχόντων321 και απέστειλε άγγελον και εφόνευσε απ' το στρατόπεδο των Ασσυρίων 185 χιλιάδες.

   Και έτσι ντροπιασµένος επέστρεψε στην Νινευή µαζί µε τους αιχµα­λωτισθέντας της Σαµάρειας του Ισραήλ. Σ' αυτήν δε την αιχµα­λωσία υπήρχε και κάποιος ελεήµων άνθρωπος ονόµατι Τωβίτ ... στα Εκβάτανα δε, κόρη συγγενούς αυτού, επτά άνδρες λαβούσα από δαίµονος (άπαντες) αναιρέθησαν». Γ. Κεδριvός «Σύνοψις ιστοριών» 1.190.18.-

Να λοιπόν που ο κύκλος της αναζήτησής µας κλείνει!

Οι δαιµονο-θεραπευτικές δεισιδαιµονίες του βιβλικού Τωβίτ, ούτε ουρανοκατέβατες, αλλά ούτε και εκτός εποχής ήταν. Και όπως αποδει­κνύεται πλέον περίτρανα, τόσο θεολογικά όσο και ιστορικά οι δεισιδαι­µονίες του βιβλικού Τωβίτ, συνδέονται απολύτως µε την Διαθήκη Σο­λοµώντος, η οποία φαίνεται πως αρχικά ήταν ένα ζωντανό κοµµάτι της ιστορίας του Ιουδαϊσµού!

Το βιβλίο του Τωβίτ, µε όλη την παράξενη δαιµονολογία του, απλά µας διέσωσε ένα αυθεντικό κοµµάτι σολοµωνικής δαιµονογνωσίας, µό­νο επειδή τον καιρό των διώξεων του σολοµωνικού γιαχβισµού από τον Εζεκία, ο Τωβίτ ήταν ήδη εκτός Ιουδαίας, αιχµάλωτος στην µακρινή Συρία απ' τον Σεναχηρείµ!

Ο Τωβίτ δεν έζησε τους διωγµούς του Εζεκία, επειδή πριν απ' αυτούς µετοίκησε (µεταφέρθηκε υποχρεωτικά σαν σκλάβος) στην Νινευή! Οι σολοµωνικές του όµως πεποιθήσεις, περί υπάρξεως κακοποιών δαιµό­νων και λυτρωτικών αγγέλων, πίσω απ' τις ανθρώπινες ταλαιπωρίες, έµειναν ανέγγιχτες και συνέχισαν να παράγουν σολοµωνική θεολογία στην µακρινή Συρία!  Αιώνες µετά, το συγγραφικό του πόνηµα, βρέθηκε και ενσωµατώθηκε στην εβραϊκή Βίβλο και εκεί το βρήκε η µετάφραση των Εβδοµήκοντα, που το 270 π.Χ. έγινε κατ' απαίτηση του Πτολεµαί­ου του Φιλάδελφου!

Το τελικό συµπέρασµα είναι όντως εξαιρετικά αποκαλυπτικό!

Η Σολοµωνική, παρά τους διωγµούς και την σκληρή περιθωριο­ποίηση, επέζησε στη σκιά του επίσηµου ιουδαϊσµού! Η σολοµωνική δαιµονολογία αποτέλεσε την σκοτεινή, αλλά διαφυλακταία µυστηρια­κή πλευρά του Ιουδαϊσµού, που αν και για τους λόγους που προανα­φέραµε κατεβλήθη σοβαρή προσπάθεια απάλειψής της από την Παλαιά Διαθήκη, τα διαχρονικά ίχνη της ιστορικότητας της, εντός και εκτός Βίβλου, µε µικρή σχετικά προσπάθεια, ανιχνεύονται ακόµα!

Ο Σολοµών στο αναγνωρισµένο (κανονικό) βιβλικό σύγγραµµά του, λέει λίγα και αφήνει πολύ περισσότερα να εννοηθούν: «Ο δε σοφός ... επίσταται στροφάς λόγων και λύσεις αινιγµάτων, σηµεία και τέρατα προγινώσκει και εκβάσεις καιρών και χρόνων». Σοφία Σολοµώντος 8.8.
Βαθυστόχαστα λόγια, που ξεπερνούν αισθητά την ικανότητα του µέσου ανθρώπου, να αντιληφθεί το βαθύτερο νόηµά τους!

Ποιος θα µας εξηγήσει όµως, τι στο καλό θέλει να πει εδώ ο ποιητής; Μέσα απ' την πολύχρονη πλέον προσεκτική µας σπουδή των βιβλικών "θαυµάτων", µάθαµε ότι τα σηµεία και τα τέρατα προαναγγέλλονται µε επιτυχία µόνο απ' αυτούς που τα παράγουν! Διλήµµατα και λύσεις αινιγµάτων, γνωρίζουν µόνο όσοι τα δηµιουργούν και τις εκβάσεις καιρών και χρόνων, δηλαδή τα µελλούµενα, καλύτερα απ' όλους τα γνωρίζουν µόνο όσοι επιµελώς τα προετοιµάζουν!

Ο Σολοµών στο επίσηµο κείµενό του συνεχίζει: «αυτός µοι έδωκεν αψευδή των όντων γνώσιν περί. .. φύσεως ζώων, θυµούς θηρίων, πνευµάτων βίας, (;!) διαλογισµούς ανθρώπων, διαφοράς φυτών και δυνάµεις ριζών». Σοφία Σολοµώντος 7.17-20.

Οι γνώσεις του Σολοµώντα «περί δυνάµεων ριζών και φυτών» που στο βιβλικό κείµενό του ξεκάθαρα αναφέρει, ουδέποτε παρουσιάστηκαν, ή ονοµατίστηκαν στα επίσηµα βιβλικά κείµενα ως φάρµακα ή αποτρεπτικά οποιονδήποτε παθήσεων! Συµπεραίνουµε λοιπόν ότι σ' αυτές ακριβώς τις γνώσεις των ριζών και των βοτάνων αναφέρεται ο Σολοµών, που µαζί µε ένα δαιµονο-µαγικό επίστρωµα έγιναν επί των ηµερών του η λαοφιλέστερη δαιµονο-θεραπευτική εκδοχή του Ιουδαϊσµού!

Έστω και επιγραµµατικά λοιπόν, στα κανονικά και αναγνωρισµένα σολοµώντεια κείµενα της Βίβλου, διακρίνουµε µια ξεκάθαρη αναφορά στην σοφία ριζών, βοτάνων, µαγείας και δαιµόνων, της τότε λαοφιλούς σοφίας του Σολοµώντα!

Όλα τούτα λοιπόν, τεκµηριώνουν νοµίζω ικανοποιητικά την υπόθεση, ότι ένας µυστικός οµφάλιος λώρος συνέδεε την δαιµονο-θεραπευτική εποχή του Σολοµώντα µε την δαιµονο-διωκτική εποχή του Χριστού!

Η σολοµώντεια δαιµονο-σοφία, επέζησε µέσα στην φυλακτήρια κιβωτό των σοφών του διαχρονικού ιουδαϊκού ιερατείου και για λόγους που σε λίγο θα γίνουν και σε µας ορατοί, αναβίωσε δυναµικά στον πυρήνα της θρησκείας που έστησε για να απευθυνθεί στους εθνικούς ο γιος του Γιαχβέ!

 

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ