ΟΙ ΦΥΛΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ «ΕΙΔΟΥΣ».

Σύγχρονος  "αντιρατσιστικός"  ορισμός  της  έννοιας  της  ανθρώπινης  φυλής: Η λέξη φυλή χρησιμοποιείται με την έννοια μιας υποδιαίρεσης του ανθρωπίνου είδους,η οποία κατέχει σε χαρακτηριστικές αναλογίες ορισμένους συνδυασμούς σωματικών γνωρισμάτων που μπορούν να κληρονομηθούν και που αρκούν για να προσδιορίσουν την συγκεκριμένη ομάδα ως ξεχωριστό ανθρώπινο τύπο. Είναι  αναμφισβήτητο  ότι υπάρχει  δυνατότητα επιγαμίας και αναπαραγωγής μεταξύ όλων  των ανθρώπινων  φυλών και  αυτό  δείχνει ότι στην πραγματικότητα, αυτές αποτελούν ένα «είδος»,  με  την  βιολογική  έννοια  του  όρου.  Επομένως, οι διάφορες φυλές είναι μορφές της συνολικής ποικιλίας που είναι δυνατόν να εμφανιστεί μέσα στο ανθρώπινο είδος.

Ερώτηση:  Με  ποιόν  τρόπο,  μία  βιολογική  «φυλή»  εξελίσσεται  σε  βιολογικό  «είδος»,  ένα  σκαλοπάτι,  ένας  δρόμος  χωρίς  επιστροφή;

Ερώτηση:  ο  άνθρωπος  σαν  βιολογική  οντότητα  είναι  «είδος»  ή  «γένος»;

Πώς εξηγείται η ανάπτυξη των διαφόρων φυλετικών γνωρισμάτων  με  την  επικρατούσα  σήμερα  («αντιρατσιστική») βιολογική  θεωρία;

«Όλοι οι άνθρωποι που ζουν σήμερα ανήκουν σε ένα μόνο είδος, τον έμφρονα άνθρωπο (Homo sapiens), και προέρχονται από μια κοινή ρίζα. Οι βιολογικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπινων όντων οφείλονται σε διαφορές στην κληρονομική δομή και στην επίδραση του περιβάλλοντος σε αυτό το γενετικό δυναμικό. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι εν λόγω διαφορές οφείλονται στην αλληλεπίδραση αυτών των δύο παραγόντων. Οι διαφορές μεταξύ ατόμων που ανήκουν στην ίδια φυλή ή στον ίδιο πληθυσμό είναι συχνά μεγαλύτερες από το μέσο όρο των διαφορών μεταξύ φυλών ή πληθυσμών».​—Πόρισμα διεθνούς σώματος επιστημόνων που συνεδρίασε υπό την αιγίδα της UNESCO, όπως αναφέρεται στο βιβλίο Δήλωση Περί Φυλών ([Statement on Race] Νέα Υόρκη, 1972, τρίτη έκδοση), Άσλι Μόνταγκιου, σ. 149, 150.

«Φυλή είναι απλώς μία από τις μερικώς απομονωμένες ομάδες γονιδίων στις οποίες κατέληξε να χωριστεί το ανθρώπινο είδος στη διάρκεια της πρώτης του γεωγραφικής διασποράς και έπειτα από αυτήν. Χονδρικά, έχει αναπτυχθεί μία φυλή στην καθεμιά από τις πέντε κύριες ηπείρους της γης. Στη διάρκεια αυτής της φάσης της ιστορίας ο άνθρωπος παρουσίασε όντως γενετική διαφοροποίηση και μπορούμε να υπολογίσουμε και να μελετήσουμε τα αποτελέσματα αυτής της διαφοροποίησης σε ό,τι απομένει σήμερα από τις παλιές γεωγραφικές φυλές. Όπως θα αναμέναμε, η διαφοροποίηση φαίνεται να έχει άμεση σχέση με το βαθμό απομόνωσης. Όταν έλαβε χώρα η φυλετική διαμόρφωση στις ηπείρους, με τον εγκλωβισμό χιλιάδων πληθυσμών σε απομονωμένες ομάδες γονιδίων σε ολόκληρο τον κόσμο, οι επαναλαμβανόμενες γενετικές διαφορές που βλέπουμε τώρα καθιερώθηκαν. Το παράδοξο είναι ότι ο κάθε όμιλος ανθρώπων φαίνεται να διαφέρει εξωτερικά, αλλά κάτω από αυτές τις διαφορές υπάρχει βασική ομοιομορφία». (Κληρονομικότητα και Ανθρώπινη Ζωή [Heredity and Human Life], Νέα Υόρκη, 1963, Χ. Λ. Κάρσον, σ. 151, 154, 162, 163) (Συνεπώς, από τις αρχές της ανθρώπινης ιστορίας, όταν μια ομάδα ανθρώπων απομονωνόταν από τους άλλους και τα μέλη της παντρεύονταν εντός της ομάδας, ορισμένοι διακριτοί συνδυασμοί γενετικών χαρακτηριστικών άρχιζαν να επικρατούν στους απογόνους της.)

Ο  ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ  ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ  ΣΤΗΝ  ΕΞΕΛΙΞΗ
 Οι καταπληκτικές ικανότητες που έχει ο  εγκέφαλος  του  ανθρώπου  και κυρίως το χάρισμα της ομιλίας, δεν κληροδοτήθηκαν απευθείας από κάποιον υποδεέστερο πρόγονο, αλλά οφείλονται σε ορισμένες δομικές αλλαγές που ολοκληρώθηκαν στην πορεία του χρόνου και αφορούν σε κάποιο βαθμό ένα γονίδιο που λέγεται FΟΧΡ2.
Όταν συμβεί μια μετάλλαξη σε αυτό το γονίδιο, ο άνθρωπος χάνει την ικανότητα κατανόησης της γλώσσας και τη δυνατότητα εκφοράς έναρθρου λόγου ενώ τα πουλιά αδυνατούν να κελαηδήσουν σωστά και οι νυχτερίδες χτυπούν πάνω στα τοιχώματα ενός σπηλαίου. Σε πολλά είδη έμβιων οργανισμών, το γονίδιο αυτό παίζει καθοριστικό ρόλο στην εκφορά ήχου και στην αντίληψη μιας πληροφορίας που οδηγεί στην πραγματοποίηση μιας κίνησης. Όπως έχει αποδειχτεί, ο άνθρωπος διαθέτει δύο μεταλλάξεις στο FΟΧΡ2, ενώ οι χιμπαντζήδες καμία. Αυτές οι μεταλλάξεις έχουν επενεργήσει με τέτοιο τρόπο στη λειτουργία των εγκεφαλικών μας κυττάρων, χαρίζοντάς μας τη μοναδική ικανότητα της γλωσσικής έκφρασης.
Ο Κάρλος Μπουσταμάντε, καθηγητής Υπολογιστικής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ της Νέας Υόρκης  έγραψε: «μόλις τώρα εμείς οι βιολόγοι ανακαλύπτουμε ότι το μέγεθος του εγκεφάλου μας ή των άκρων μας, τα ένζυμα στο στομάχι μας ή στο σάλιο, το χρώμα του δέρματος και το περίγραμμα των μαλλιών μας μέχρι και η αρματωσιά του ανοσοποιητικού μας συστήματος, αποτελούν το καθένα σε έναν μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα της εξέλιξής μας. Ο καρπός δηλαδή από τον μόχθο που κατέβαλλαν οι πρόγονοί μας για να επιβιώσουν στις ιδιαίτερες συνθήκες του περιβάλλοντος στο οποίο βρέθηκαν».



ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ