Όλοι οι Έλληνες «οι νουν έχοντες» διερωτώνται: Τι συμβαίνει επιτέλους με την δημοσιογραφία και με τους δημοσιογράφους; Υπάρχει καθόλου τιμιότητα και αξιοπιστία στον κλάδο αυτόν, τον επονομαζόμενο και «τετάρτη εξουσία»; Η Ροζίτα Σώκου είπε κάποτε: «Στην Ελλάδα, όποιος δεν πετυχαίνει αλλού, γίνεται δημοσιογράφος».
"Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΣΕ ΗΠΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ".
ΜΕ ΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΙ ΜΕΛΛΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ;
Η ΤΟΥΡΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ
«Δημοσιογραφία είναι, να δημοσιεύεις αυτά, που κάποιοι δεν θέλουν να δημοσιευτούν. Οτιδήποτε άλλο, είναι δημόσιες σχέσεις».
Γεώργιος Όργουελ
Εάν ερευνήσει κανείς το θέμα σε βάθος, θα διαπιστώσει, ότι ο βίος, η πολιτεία και τα στάδια της εξελικτικής πορείας ενός τυπικού Έλληνα δημοσιογράφου είναι απολύτως προβλέψιμα:
Α. στάδιο: Μετά την αποφοίτησή του από την σχολή της ΚΝΕ του Βεντούρα (ή ισοδύναμης σχολής) εισέρχεται δυναμικά στο «λειτούργημα» της δημοσιογραφίας, όπου σημειώνει συνήθως παταγώδη αποτυχία, γιατί είναι τεμπελχανάς και μικρόμυαλος, πάσχει από τις γνωστές ιδεοληψίες και στερείται ταλέντου, γνώσεων και ευλυγισίας πνεύματος.
Β. στάδιο: Προκειμένου να επιπλεύσει γίνεται πράκτορας ξένης πρεσβείας, ρουφιανεύει τους άλλους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς, οι οποίοι είναι βέβαια πράκτορες της ίδιας ή άλλης πρεσβείας.
Γ. στάδιο: Απαιτεί δημόσιο αξίωμα και πολλά λεφτά (βλέπε ποίημα Σουρή: «ή υπουργό με κάνεις ή εφημερίδα βγάζω»).
Δ. στάδιο: Γίνεται βουλευτής, υπουργός, μπορεί και πρωθυπουργός, (Μπορώ να αναφέρω άφθονα παραδείγματα).
Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε τμήμα του ΜΝΗΜΕΙΩΔΟΥΣ άρθρου του αμερικανού δημοσιογράφου των Τάϊμς της Νέας Υόρκης Τζών Σουίντον, για το ποιόν των δημοσιογράφων: «Είναι δουλειά και καθήκον κάθε δημοσιογράφου να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής το Μαμωνά και να πουλάει τη Πατρίδα του για τον άρτο τον επιούσιο. Είμαστε υποτελείς. ΄Οργανα των πλουσίων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες. Αυτοί οι άνθρωποι κινούν τα νήματα και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Ο χρόνος, η ζωή μας , οι ικανότητές μας είναι ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων. ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΕΣ ΠΟΡΝΕΣ». Πηγή: «Η ιστορία της εργασίας», του Richard O. Bayer, εκδόσεις: United Electrical, Radio & Machine Workers of America, NY 1979.
(Σημείωση: έχει γραφεί: «σήμερα, το 2015, ο λαός των Ιουδαίων αριθμείται από περίπου 15.000.000 άτομα, δηλαδή αποτελεί το 0,2% του παγκόσμιου πληθυσμού των 7.000.000.000. Οι Ιουδαίοι κατέχουν το σύνολο των Τραπεζών και των χρηματιστηρίων παγκοσμίως, βρίσκονται μέσα σε όλα τα καίρια πόστα των μεγάλων κυβερνήσεων και είναι ιδιοκτήτες στο 96% των ΜΜΕ, στο 80% των πολυεθνικών εταιρειών και στο 90% των εταιρειών δημοσκοπήσεων»).
Ας κάνουμε εδώ ορισμένες επισημάνσεις.
Η δημοσιογραφία είναι ένα σημαντικό στοιχείο μιας σύγχρονης κοινωνίας. Όλοι όμως ομολογούν ότι η δημοσιογραφία και η ενημέρωση πάσχει σοβαρά. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο. Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο στην παθολογία της δημοσιογραφίας που παρατηρείται σήμερα, είναι η εξαφάνιση της ενημέρωσης: οι πληροφορίες χωρίς πληροφόρηση.
Η παγκόσμια ιδιοκτησία των ΜΜΕ, όλοι γνωστής καταγωγής, έχει εκδώσει και επιβάλει διεθνώς σαν βασική κατευθυντήρια οδηγία την στρατηγικά ελεγχόμενη πληροφόρηση. Οι κατευθύνσεις της αφανούς αυτής νεοταξικής λογοκρισίας είναι να εξαφανίζει τις ουσιαστικές πληροφορίες, μέσα σε έναν κυκεώνα ΑΣΗΜΑΝΤΩΝ πληροφοριών, που διαχέονται μέσα από ένα ελεγχόμενο ευρύτατο δίκτυο Μέσων Ενημέρωσης. Αυτό επιτρέπει στη νέου τύπου λογοκρισία ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ πλουραλιστική και δημοκρατική. Αυτή η στρατηγική εφαρμόζεται κατ' αρχάς στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, τη βασική πηγή ενημέρωσης του κοινού.
Έτσι, είναι πολύ εύκολο να χειραγωγήσεις ένα πληθυσμό...
Όπως οι «εκλογές» και τα «δημοψηφίσματα», έτσι και οι τηλεοπτικές «εφημερίδες» συνεχίζουν να υπάρχουν, αλλά έχουν χάσει το περιεχόμενο τους. Ένα τηλεοπτικό δελτίο περιέχει το πολύ 2 με 3 λεπτά πραγματικής ενημέρωσης. Η υπόλοιπη αποτελείται από θέματα περιοδικών, ανούσια ρεπορτάζ, διάφορα περιστατικά, κουτσομπολιά και "ριάλιτι" γύρω από την καθημερινότητα. Οι αναλύσεις από εξειδικευμένους ανεξάρτητους δημοσιογράφους, όπως και οι πραγματικά ενημερωτικές εκπομπές, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί ολοκληρωτικά.
Οι νευροψυχίατροι αποκαλούν αυτό το γεγονός «κοινωνική σχιζοφρένεια». Πράγματι η ψυχική πάθηση που αποκαλείται στην Ψυχιατρική Σχιζοφρένεια, σχηματικά, μπορεί να περιγραφεί ως εξής:
Η ροή πάσης φύσεως πληροφοριών προς το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα ελέγχεται και φιλτράρεται σε ένα πολύπλοκο νευρικό πλέγμα που αποκαλείται ανιών δικτυωτός σχηματισμός. Εάν αυτό το ειδικό φίλτρο γίνει διάτρητο, τότε ποικίλα, εσωτερικά και εξωτερικά, άσχετα, ασήμαντα και αδιάφορα ερεθίσματα, εισέρχονται και πλημμυρίζουν το Κ.Ν.Σ. στην φάση που γίνεται η ολοκλήρωση των ανώτερων ψυχικών λειτουργιών. Το αποτέλεσμα είναι η διάσπαση του ψυχισμού, η υπερφόρτωση με «παράσιτα», η Σχιζοφρένεια. Τελικά το υποκείμενο καταλήγει στην λεγόμενη «πρωτογενή Άνοια».
Η κατάσταση που έχουν επιβάλλει οι σημερινοί επικυρίαρχοι στον λαό, είναι αυτό ακριβώς.
Από την άλλα μεριά υπάρχουν ατελείωτοι, εξαγορασμένοι με άφθονο χρήμα, «ανεξάρτητοι» δημοσιογράφοι, «πανεπιστημιακοί», δήθεν ειδικοί ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι κλπ, πάντα έτοιμοι (και πληρωμένοι) για να θολώσουν τα νερά για να φαίνονται βαθειά. Όλοι τους αυτοαποκαλούνται «προοδευτικοί» και έχουν στο μέτωπό τους εμφανές το «αριστερό πρόσημο». Μόλις οι οικονομικοί αφέντες τους πατήσουν το κατάλληλο κουμπί, μπορεί να ξεράσουν και να σερβίρουν στον άσχετο λαό ό,τι χρειάζεται για τον πνευματικό έλεγχό του. Έτσι οι πουλημένοι «δημοσιογράφοι» παίρνουν δήθεν «συνεντεύξεις» από πολιτικούς, από τις οποίες παραπληροφορείται συνεχώς, με μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα, ο εύπιστος λαός.
Η τακτική που εφαρμόζεται στο σημείο αυτό από τους πολιτικούς και την όπισθεν αυτών κρυπτόμενη οικονομική δύναμη, έχει να κάνει με την ρήση, που εφάρμοζε πάντοτε στις συνεντεύξεις του ο Ανδρέας Παπανδρέου: «αν δεν θέλεις να βρεθείς στην δυσάρεστη θέση, να απαντάς σε δύσκολες ερωτήσεις, φρόντισε ώστε αυτές να μην γίνονται ποτέ».
Η αληθινή ενημέρωση παρέχεται πλέον από περιθωριακά και ειδικά έντυπα και ιστοσελίδες, τα οποία διαβάζονται από μία μειοψηφία υποψιασμένων πολιτών. Η εξαφάνιση της ενημέρωσης είναι το απτό σημάδι ότι η φύση του πολιτικού καθεστώτος που ζούμε έχει ήδη αλλάξει.
Και η Ελληνική Δικαιοσύνη τι κάνει; Οι φορείς, τα πρόσωπα της δικαιοσύνης, θα απαντήσουν: «εφαρμόζουμε τους νόμους, αυτή είναι η δουλειά μας. Το έργο μας είναι η (καλή ή η κακή) εφαρμογή των νόμων, που παράγει το νομοθετικό σώμα, οι βουλευτές, που εσείς επιλέγετε».
Και έτσι φθάνουμε στο αγλάϊσμα της ηθικής, στους νομοπαρασκευαστές, στους νομοθέτες, στους βουλευτές μας, σ΄αυτούς που νομοθετούν, ώστε οι άλλοι να εφαρμόζουν. Οι βουλευτές μας λοιπόν δημιουργούν τον νόμο. Ο νόμος όμως, όπως πολλοί γνωρίζουν ή το υποψιάζονται, σε πολλές περιπτώσεις, είναι το νόμιμο εργαλείο των απατεώνων. Νόμοι, όπως νομοθέτες και νομοθετικό έργο, υπάρχουν πολλοί και ειδικά στην Ελλάδα εξαιρετικά πολλοί.
(Περισσότεροι νόμοι, λιγότερη δικαιοσύνη, Κικέρων).
Η θεσμοθετημένη πολυνομία στην Ελλάδα, εμπεριέχει ενδογενή ασάφεια και αντιφατικότητα μέσα στους ίδιους τους νόμους που ψηφίζονται και αυτό γίνεται ο καλύτερος υπερασπιστής της ανομίας. Γι΄αυτό οι μεγαλύτεροι απατεώνες, οι «έλληνες» πολιτικοί, λένε ότι «ο νόμος είναι ένα χαζό σκυλί, που το ξεγελάς, όποτε θέλεις». Οι νομοθέτες άλλωστε, δηλαδή οι βουλευτές μας, ενδιαφέρονται να αποδώσουν «νομιμότητα» και όχι δικαιοσύνη. Οι «έλληνες» νομοθέτες κατάντησαν οι στυλοβάτες της παρανομίας. Η νομιμότητα εκφράζει την υποκειμενική δικαιοσύνη του βουλευτή νομοθέτη. Με τους «νόμους» όμως που ψηφίζουν οι βουλευτές μας, απλώς διαστρεβλώνουν την πραγματική δικαιοσύνη. Έτσι οι βουλευτές μας ψήφισαν και ψηφίζουν στην Ελλάδα ένα απέραντο σύνολο ανόητων, ανεφάρμοστων και εξωφρενικών νόμων, μέσα στους οποίους εμπεριέχονται ποταμοί νομικής ασυναρτησίας και πανέξυπνης θεσμοθετημένης νομικής ιδιοτέλειας. Φαίνεται ότι την σημερινή Ελλάδα είχε υπ΄όψιν του ο Μοντεσκιέ όταν έγραφε: « Δεν υπάρχει πιο βάναυση μορφή τυραννίας από εκείνη που ασκείται στη σκιά των νόμων και με τα χρώματα της δικαιοσύνης».
Η θεσμοθετημένη πολυνομία στην Ελλάδα, εμπεριέχει ενδογενή ασάφεια και αντιφατικότητα μέσα στους ίδιους τους νόμους που ψηφίζονται και αυτό γίνεται ο καλύτερος υπερασπιστής της ανομίας. Γι΄αυτό οι μεγαλύτεροι απατεώνες, οι «έλληνες» πολιτικοί, λένε ότι «ο νόμος είναι ένα χαζό σκυλί, που το ξεγελάς, όποτε θέλεις». Οι νομοθέτες άλλωστε, δηλαδή οι βουλευτές μας, ενδιαφέρονται να αποδώσουν «νομιμότητα» και όχι δικαιοσύνη. Οι «έλληνες» νομοθέτες κατάντησαν οι στυλοβάτες της παρανομίας. Η νομιμότητα εκφράζει την υποκειμενική δικαιοσύνη του βουλευτή νομοθέτη. Με τους «νόμους» όμως που ψηφίζουν οι βουλευτές μας, απλώς διαστρεβλώνουν την πραγματική δικαιοσύνη. Έτσι οι βουλευτές μας ψήφισαν και ψηφίζουν στην Ελλάδα ένα απέραντο σύνολο ανόητων, ανεφάρμοστων και εξωφρενικών νόμων, μέσα στους οποίους εμπεριέχονται ποταμοί νομικής ασυναρτησίας και πανέξυπνης θεσμοθετημένης νομικής ιδιοτέλειας. Φαίνεται ότι την σημερινή Ελλάδα είχε υπ΄όψιν του ο Μοντεσκιέ όταν έγραφε: « Δεν υπάρχει πιο βάναυση μορφή τυραννίας από εκείνη που ασκείται στη σκιά των νόμων και με τα χρώματα της δικαιοσύνης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.