ΛΙΓΑ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΗΝΩΝΑ ΠΑΠΑΖΑΧΟ.

ΤΟ ΑΝΤΙΓΡΙΠΠΙΚΟ ΕΜΒΟΛΙΟ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΚΑΡΚΙΝΙΚΩΝ ΟΓΚΩΝ;

Η αληθινή  φύση  του  καρκίνου  είναι  το  δυσκολότερο  ιατρικό  πρόβλημα.

Ο  καρκίνος  συνδέεται  πολύ  στενά  με  το  ίδιο  το  φαινόμενο  της  ζωής.

Ακόμη  και  σήμερα  δεν  έχουμε  ένα  ικανοποιητικό  ορισμό  για  το  φαινόμενο  της  ζωής.

Η  ίδια  η  ζωή,  σαν  απλός  μονοκύτταρος  οργανισμός,  έκανε  πάνω  από  ένα  δισεκατομμύριο  χρόνια  για  να   εμφανιστεί  στην  γη.  Αυτό  που  έγινε  σε  δισεκατομμύρια  έτη,  δεν  πρέπει  να  περιμένουμε  να  το  αποκωδικοποιήσει  η  ιατρική  σε  100  ή  σε  χίλια  χρόνια.

Μας  διαφεύγει  ολοκληρωτικά  η  βιοχημική  φύση  της  ζωής. Εάν  καταλάβουμε  την  φύση της  ζωής  θα  πετύχουμε  τον  μετασχηματισμό  της. Το  επόμενο  στάδιο θα  είναι  η  αναδημιουργία  της.

Ιστορικά,  εάν  η  παρούσα  επιστημονική  εξέλιξη  συνεχιστεί  ανεπηρέαστα  για  τα  επόμενα  1000  χρόνια  και  δεν  προκύψει  νέος  καταστροφικός  μεσαίωνας,  με  αλλοίωση της  φυλετικής  βάσεως  του  πρωτοπόρου  ευρωπαϊκού  έθνους,  ο  Ζ.Π.  πιστεύει  ότι  περί  το  3.000  μ.Χ.  θα  έχουμε  πιθανώς  ένα  ολοκληρωμένο  μοντέλο  του  τι  επακριβώς  συνιστά  την  φύση  της  ζωής.  
Θα  μπορέσουμε  τότε  να  ερμηνεύσουμε  την ίδια  την  φύση  του  καρκίνου  και  να  δράσουμε  αιτιοπαθογενετικά  πάνω  στην  θεραπεία  του.

Μέχρι  τότε  η  θεραπεία  του  καρκίνου  θα  είναι  εμπειρική,  σαν  την  σημερινή.  Ακριβώς  όπως  ήταν  το  1900  η  θεραπεία  των  λοιμωδών  νόσων  πριν  την  ανακάλυψη  των  αντιβιοτικών.  Ουσιαστικά  δεν  προοδεύσαμε  καθόλου  από  το  500  π.Χ.  Και  τότε  οι  Έλληνες  ιατροί  αντιμετώπιζαν  τον  καρκίνο  όπως  και  οι  σημερινοί:  χειρουργική  αφαίρεση,  εξαίρεση  του  όγκου  με  φροντίδα  των  γύρων  του  υγιών  ιστών.  Το  ίδιο  κάνουμε  και  σήμερα.

Παρ’  όλα  αυτά  πρέπει,  προς  το  παρόν,  να  είμαστε  ικανοποιημένοι.   Χωρίς  να  γνωρίζουμε  την  αιτία  του  καρκίνου,  σήμερα  θεραπεύουμε  περίπου  τους  μισούς  καρκινοπαθείς  και  το  ποσοστό  αυτό  θα  συνεχίσει  να  αυξάνει  στις  ερχόμενες  εκατονταετίες.

Συμπέρασμα  Ζ.Π:  Μην  περιμένετε  στα  ερχόμενα  1000  χρόνια  την  αιτιολογική  θεραπεία  του  συνόλου  των  ασθενειών  που  αποκαλούνται  ΚΑΡΚΙΝΟΣ.  Θα  είναι  μάταιες  ελπίδες.  Εμπιστευτείτε  την  παρούσα  Ιπποκρατική  Ελληνική  Ιατρική,  αναγνωρίζοντας  την  ιστορικότητα  της  επιστήμης.  Υπάρχουν  ασθένειες  σήμερα  αντιμετωπίσιμες  καθ’ ολοκληρία  και  ασθένειες  μερικώς  αντιμετωπίσιμες.  
Δεν  μπορούμε  να  θεραπεύσουμε  τα  πάντα.  
Δυστυχώς  οι  άνθρωποι  θα  συνεχίσουν  να  πεθαίνουν  από  ανίατες   αρρώστιες.  
Πρέπει  να  έχουμε  το  κουράγιο  να το  αποδεχόμαστε.   
Ο  καρκίνος  όμως,  παρ’  όλο  που  δεν  γνωρίζουμε  την  αιτιοπαθογένεια, αντιμετωπίζεται  με  σχετική   επιτυχία.  Κοιτάξτε  γύρω  σας.  Υπάρχουν  εκατομμύρια  άνθρωποι  που  ζουν  και  εργάζονται  θεραπευμένοι  οριστικά  από  τον καρκίνο,  μια  αρρώστια  που δεν  ξέρουμε  την  αιτία.  Και  αυτό  είναι  ένα  μεγάλο  επίτευγμα  της  σημερινής  Ιατρικής. 

Και  βέβαια  μακριά  από  επιστημονικοφανείς  ανοησίες.  
Δεν  γνωρίζετε  τελικά  πόσο  πόνο  και  οδυρμό  προκαλούν  σε  χιλιάδες ασθενείς  αυτές  οι  δήθεν  «θεραπείες».


ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ




   Υ.Γ.

Η  ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ  «ΙΑΤΡΙΚΗ»,  ΠΟΥ  ΜΟΝΟ  ΙΑΤΡΙΚΗ  ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ.

ΟΙ  ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΕΙΣ  ΠΟΥ  ΠΑΡΑΣΥΡΟΝΤΑΙ  ΣΕ  ΑΝΑΤΟΛΙΤΙΚΕΣ,  ΜΗ  ΙΠΠΟΚΡΑΤΙΚΕΣ,  ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ  ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ  ΠΟΛΥ  ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ. 

Οι ασθενείς με καρκίνο που επιλέγουν να κάνουν εναλλακτικές θεραπείες, αντί για τη συμβατική θεραπεία για καρκινοπαθείς, έχουν τουλάχιστον διπλάσια πιθανότητα να χάσουν τη ζωή τους, σύμφωνα με μια νέα μικρή αμερικανική μελέτη.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Σκάιλερ Τζόνσον της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Γιέιλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό του Εθνικού Ινστιτούτου Καρκίνου των ΗΠΑ, συνέκριναν σε βάθος πενταετίας 281 καρκινοπαθείς που έκαναν εναλλακτικές θεραπείες με 560 που έκαναν τις κλασικές θεραπείες, όπως γράφει το Αθηναϊκό πρακτορείο. 

Οι 281 είχαν καρκίνους του μαστού, του προστάτη, των πνευμόνων και του παχέος εντέρου. Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι ασθενείς αυτοί είχαν προτιμήσει να ακολουθήσουν εναλλακτικά «μονοπάτια» (ομοιοπαθητική, βοτανοθεραπεία, βελονισμός, χειροπρακτική, ειδικές δίαιτες, θεραπείες με κρυστάλλους κ.ά.). Οι 560 ήταν ασθενείς με παρόμοια ηλικία και παρεμφερείς νόσους, που ακολουθούσαν τις συμβατικές συστάσεις των ογκολόγων.

Διαπιστώθηκε ότι, κατά μέσο όρο, όσοι έκαναν εναλλακτικές θεραπείες, είχαν περίπου δυόμισι φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να πεθάνουν μέσα σε πέντε χρόνια από τη διάγνωση του καρκίνου. Μετά την πενταετία, είχαν επιβιώσει το 78,3% των ασθενών που έκαναν συμβατικές θεραπείες και το 54,7% όσων έκαναν εναλλακτικές θεραπείες.

Πολύ μεγαλύτερος -σχεδόν εξαπλάσιος- ήταν ο κίνδυνος για τις «εναλλακτικούς» ασθενείς με καρκίνο του μαστού, υπερδιπλάσιος για εκείνους με καρκίνο των πνευμόνων και σχεδόν πενταπλάσιος για αυτούς με καρκίνο του εντέρου.

Από όσους είχαν καρκίνο των πνευμόνων, το 41% όσων είχαν κάνει συμβατική αντικαρκινική θεραπεία, ζούσαν μετά την πενταετία, έναντι μόνο 20% όσων είχαν καταφύγει σε εναλλακτικές θεραπείες. Για τους ασθενείς με καρκίνο παχέος εντέρου, τα αντίστοιχα ποσοστά επιβίωσης ήσαν 79% και 33%.

Ένας λόγος που επιβιώνουν -έστω και λιγότεροι- ασθενείς με εναλλακτικές θεραπείες, είναι ότι τελικά, μετά από διάφορους πειραματισμούς, σύμφωνα με τον Τζόνσον, στρέφονται στις κλασικές θεραπείες, συχνά όταν πια η ασθένειά τους έχει προχωρήσει. 

Όμως οι δευτερογενείς αυτές θεραπείες συνήθως δεν καταγράφονται στην Εθνική Βάση Δεδομένων για τον Καρκίνο στις ΗΠΑ, από όπου οι ερευνητές άντλησαν τα στοιχεία τους και έτσι η επιβίωσή τους φαίνεται ότι οφείλεται στις αρχικές εναλλακτικές θεραπείες.

Οι ασθενείς που δοκιμάζουν εναλλακτικές θεραπείες, συνήθως είναι νεότεροι, πιο μορφωμένοι και πιο πλούσιοι, καθώς το σύστημα υγείας δεν καλύπτει τα σχετικά έξοδα. Ο Τζόνσον δήλωσε, σύμφωνα με το «New Scientist» και την Independent, ότι:

Παρότι τα βότανα και οι δίαιτες δεν φαίνονται ακριβά, όταν χορηγούνται από κάποιους, μπορούν να φθάσουν σε μεγάλο κόστος. Πρόκειται για μια βιομηχανία πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Οι άνθρωποι πληρώνουν από την τσέπη τους για τις εναλλακτικές θεραπείες, περισσότερα από ό,τι για τις στάνταρντ θεραπείες.

«Έχουμε πλέον στοιχεία που δείχνουν ότι η χρήση της εναλλακτικής ιατρικής, αντί για τις αποδεδειγμένες αντικαρκινικές θεραπείες έχει ως συνέπεια την μικρότερη επιβίωση. Ελπίζουμε ότι αυτή η διαπίστωση θα αξιοποιηθεί τόσο από τους ασθενείς όσο και από τους γιατρούς», προσέθεσε.

 Ποινική ευθύνη γιατρού που «θεράπευε» τον καρκίνο με μεθόδους "Ολιστικής Ιατρικής".

Τα ιατρικά σφάλματα που λαμβάνουν χώρα στα πλαίσια της σχέσης γιατρού και ασθενούς και αφορούν την υγεία του τελευταίου, είναι συχνό φαινόμενο και τις περισσότερες φορές, οι υποθέσεις αυτές λύνονται διά της δικαστικής οδού. Τα ιατρικά αυτά λάθη ως επί το πλείστον γίνονται από αμέλεια και ερευνητέο είναι το ποια θα είναι η ευθύνη του εκάστοτε γιατρού που υποπίπτει στο σφάλμα. Ωστόσο δεν λείπουν και οι φορές που τίθεται ζήτημα ιατρικού σφάλματος από δόλο, στις οποίες ο γιατρός αποδέχεται -τουλάχιστον- τα βλαπτικά αποτελέσματα στον ασθενή από μέρους του. Μια τέτοια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση αφορά και η απόφαση του Αρείου Πάγου 602/2014.

Το χρονικό της υπόθεσης ξεκινά το 2002, όταν μια γυναίκα μετά από ψηλάφηση που έκανε η ίδια στο στήθος της διαπίστωσε την ύπαρξη όγκου. Αποφάσισε να ξεκινήσει έρευνα με γιατρούς με αρκετή καθυστέρηση, το χειμώνα του 2003, καθώς δεν ήθελε να αποδεχθεί ότι έπασχε από καρκίνο. Μετά από εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκε, διαπιστώθηκε η ύπαρξη καρκίνου στο μαστό. Η ασθενής, μετά από αλλεπάλληλες επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία που της πρότειναν την κλασική μέθοδο αντιμετώπισης του καρκίνου, δηλαδή αφαίρεση του όγκου και χημειοθεραπείες, αποφάσισε πως ήθελε να ερευνήσει το αν υπάρχει άλλος εναλλακτικός τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματός της. Κι έτσι επισκέφθηκε τον κατηγορούμενο γιατρό, τον οποίο γνώριζε από πριν και ο οποίος της είχε αναφέρει πως ασχολείται με την ολιστική ιατρική.

Η ολιστική ιατρική είναι μία διαφορετική φιλοσοφία προσέγγισης της υγείας που βλέπει τον άνθρωπο ως ολοκληρωμένη οντότητα και δεν αντιμετωπίζει  τα όργανα και τα υπόλοιπα στοιχεία που συνθέτουν το ανθρώπινο σώμα, ως ξεχωριστά και ασύνδετα μεταξύ τους στοιχεία. Η προσέγγιση αυτή κατακρίνεται από διάφορους –επιστήμονες και ασθενείς- ποικιλοτρόπως αλλά παράλληλα υποστηρίζεται κι από μερίδα αυτών.

Η πρώτη επίσκεψη της ασθενούς στο ιατρείο του κατηγορουμένου έγινε το Μάρτιο του 2003, οπότε και αυτός της συνέστησε να μην ακολουθήσει τις ιατρικές συμβουλές για χειρουργική επέμβαση και χημειοθεραπεία. Την διαβεβαίωσε ρητά ότι θα θεραπευθεί από τον καρκίνο της, ακολουθώντας την θεραπεία που αυτός συνιστούσε, μιλώντας για αποτοξίνωση του οργανισμού της, συστήνοντάς της την αποφυγή ορισμένων τροφών που είναι ασύμβατες με την ασθένειά της καθώς και να ακολουθήσει μία αυστηρή δίαιτα. Παράλληλα της χορηγούσε ορισμένα σκευάσματα τα οποία κόστιζαν κάθε φορά από 350 έως 800 ευρώ.

Προσπερνώντας κάποια πραγματικά περιστατικά, τα οποία περιλαμβάνουν τη χορήγηση κι άλλων σκευασμάτων καθώς και την προσπάθεια του κατηγορουμένου να δημιουργήσει την πεποίθηση στην ασθενή ότι ο καρκίνος της θεραπεύεται, ο καρκίνος έκανε μετάσταση σε πολλά από τα όργανα της ασθενούς και τελικά οδήγησε το 2012 στο θάνατό της.

Ο γιατρός κρίθηκε ένοχος για το έγκλημα της βαριάς σωματικής βλάβης με ενδεχόμενο δόλο-ενδεχόμενο δόλο έχω όταν πιθανολογώ τα αποτελέσματα της πράξης μου και τα αποδέχομαι- (310 παρ. 1 εδ. α’ ΠΚ), καθώς, μολονότι γνώριζε ότι αυτή δεν ήταν η ενδεδειγμένη αγωγή, κατά παράβαση του κώδικα ιατρικής δεοντολογίας (Ν. 3418/2005), κατά τον οποίο έπρεπε να εφαρμόσει τους κανόνες της τεκμηριωμένης ιατρικής επιστήμης κι ενώ γνώριζε ως γιατρός ότι η αν αυτή είχε υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και χημειοθεραπείες η περίπτωσή της κατά τα στατιστικά στοιχεία θα ήταν ιάσιμη σε ποσοστό 95%. Σύμφωνα με το Εφετείο, με τις ενέργειες του αυτές, ο κατηγορούμενος αποδέχθηκε το ενδεχόμενο της διακινδύνευσης να υποστεί η ασθενής βαριά σωματική βλάβη της υγείας της, όπως και τελικά έγινε.

Ο κατηγορούμενος κρίθηκε παραπέρα ένοχος και για το έγκλημα της απάτης σε βαθμό κακουργήματος καθώς παρουσιάζοντας στην ασθενή ψευδή γεγονότα ως αληθινά, ότι δηλαδή η ιατρική μέθοδός του θεραπεύει τον καρκίνο, επωφελήθηκε ποσό άνω των 73.000 € από τις αμοιβές και τα σκευάσματα που χορηγούσε στην ασθενή. Μάλιστα κρίθηκε ένοχος για την τέλεση του εγκλήματος αυτού κατ’ επάγγελμα (καθώς είχε επαναλάβει τη συμπεριφορά του αυτή και σε άλλη ασθενή του με σκοπό την επίτευξη κέρδους), κάτι το οποίο σύμφωνα με την παράγραφο 3 του άρθρου 386, καθιστά το έγκλημα κακούργημα.

Το Εφετείο καταδίκασε τον κατηγορούμενο σε συνολική ποινή φυλάκισης 4 ετών, μετατραπείσα σε χρηματική. Ο Άρειος Πάγος απέρριψε όλους τους λόγους αναίρεσης που προβλήθηκαν από τον κατηγορούμενο και επικύρωσε την απόφαση του Εφετείου.

Διαβάστε ολόκληρη την απόφαση του Αρείου Πάγου εδώ.   Πηγή

ΜΙΑ  ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ  ΜΕΛΕΤΗ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΘΕΡΑΠΕΙΑ  ΤΟΥ  ΚΑΡΚΙΝΟΥ.

ΣΚΟΤΩΝΕΙ  ΚΑΡΚΙΝΙΚΑ  ΚΥΤΤΑΡΑ  ΑΛΛΑ  ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ  ΜΕ  ΠΟΙΟΝ  ΤΡΟΠΟ.  

 Ο  ΔΡΟΜΟΣ  ΘΑ  ΕΙΝΑΙ  ΜΑΚΡΥΣ,  ΓΙΑ  ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ  ΚΑΙ  ΕΚΑΤΟΝΤΑΕΤΙΕΣ.

Ένας νέος τύπος Τ-κυττάρου θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή των καρκινικών όγκων σε όλους τους ασθενείς υποστηρίζεται σε νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε στο Nature Immunology.

Οι ερευνητές αναφέρουν ότι χρησιμοποίησαν το λεγόμενο μοριακό ψαλίδι CRISPR–Cas9 για να τεκμηριώσουν ότι ένας υποδοχέας Τ-κυττάρων (TCR) αναγνώριζε και σκότωνε τους περισσότερους τύπους ανθρώπινου καρκίνου μέσω μιας μονομορφικής πρωτεΐνης, της MR1, χωρίς να επηρεάζει τα μη καρκινικά κύτταρα. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι ο εντοπισμός των καρκινικών κυττάρων μέσω του TCR γίνεται μέσω της αναγνώρισης του καρκινικού μεταβολώματος (το σύνολο των μεταβολιτών που παράγονται από τα καρκινικά κύτταρα). Τα σχετικά πειράματα σε ποντίκια οδήγησαν ήδη σε ύφεση της λευχαιμίας και οδήγησαν σε αύξηση της επιβίωσης των τρωκτικών. Επίσης η μεταφορά TCR σε  Τ- κύτταρα ασθενών οδήγησε στην καταστροφή καρκινικών κυττάρων αυτόλογου και μη-αυτόλογου μελανώματος.

Το νέο αυτό είδος ανοσοποιητικού κυττάρου που εξοντώνει σχεδόν όλα τα καρκινικά κύτταρα, ανακαλύφθηκε τυχαία από τους Βρετανούς επιστήμονες, οι οποίοι αισιοδοξούν ότι η ανακάλυψή τους προσφέρει ελπίδες για μια καθολική ανοσοθεραπεία του καρκίνου που θα αφορά όλους τους ασθενείς. Αν και είναι ακόμη νωρίς- αισιοδοξούν ότι ίσως στο μέλλον η ανακάλυψη τους αποδειχθεί ιστορική για τη θεραπεία του καρκίνου. Αλλά αυτό θα πρέπει να επιβεβαιωθεί μετά από κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους.

Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ, με επικεφαλής τον καθηγητή Άντριου Σιούελ, ανέλυαν δείγματα από μια τράπεζα αίματος της Ουαλίας, αναζητώντας ανοσοποιητικά κύτταρα που μπορούν να καταπολεμήσουν τα βακτήρια, όταν βρήκαν τον νέο τύπο Τ-κυττάρου με σημαντικές αντικαρκινικές ικανότητες.

Το εν λόγω κύτταρο διαθέτει ένα άγνωστο έως τώρα είδος υποδοχέα (TCR), που του επιτρέπει να αναγνωρίζει και να στρέφεται εναντίον των καρκινικών κυττάρων αποκλειστικά, αγνοώντας τα υγιή κύτταρα, μέσω ενός μηχανισμού που δεν είναι ακόμη σαφής στους επιστήμονες. Οι εργαστηριακές μελέτες που ακολούθησαν, έδειξαν ότι αυτά τα ανοσοκύτταρα καταστρέφουν κύτταρα δερματικών καρκίνων, αιματολογικού καρκίνου, καρκίνου του εντέρου, του μαστού, των οστών, του προστάτη, των ωοθηκών, των νεφρών και του τραχήλου της μήτρας.

Ο Δρ. Σιούελ δήλωσε ότι είναι «άκρως ασυνήθιστο» να βρίσκεται ένα κύτταρο με τόσες αντικαρκινικές δυνατότητες. «Ήταν μια τυχαία ανακάλυψη, κανείς δεν ήξερε ότι αυτό το κύτταρο υπήρχε. Η ανακάλυψη μας εγείρει την προοπτική μιας καθολικής θεραπείας για τον καρκίνο, ένα μοναδικό Τ-κύτταρο που θα είναι ικανό να καταστρέφει πολλούς διαφορετικούς τύπους καρκίνου στον πληθυσμό. Έως τώρα κανείς δεν πίστευε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατό», τόνισε ο Βρετανός ανοσολόγος.

Δεν απέκλεισε την πιθανότητα να υπάρχουν άνθρωποι που, χάρη σε αυτό ακριβώς το είδος ανοσοκυττάρου, έχουν ήδη τέλεια ανοσία απέναντι σε οποιονδήποτε καρκίνο. «Το κύτταρο αυτό μπορεί να είναι πολύ σπάνιο ή μπορεί να το έχουν πολλοί άνθρωποι, αλλά για κάποιο λόγο να μην είναι ενεργοποιημένο. Απλώς δεν γνωρίζουμε ακόμη», ανέφερε.

Έως σήμερα υπάρχουν ορισμένες νέου τύπου αντικαρκινικές ανοσοθεραπείες, όπως οι CAR-T και TCR-T, αλλά έχουν σχετική αποτελεσματικότητα μόνο σε λίγα είδη καρκίνου, ιδίως στη λευχαιμία, ενώ δεν έχουν ιδιαίτερα οφέλη για τους συμπαγείς όγκους, που είναι και συχνότεροι. Επίσης είναι αρκετά εξατομικευμένες θεραπείες, πράγμα που αποτελεί πλεονέκτημα όσον αφορά την καταλληλότητα τους για συγκεκριμένα άτομα, αλλά και μειονέκτημα όσον αφορά το εύρος των ασθενών που μπορούν να επωφεληθούν.

Το νέο κύτταρο προσκολλάται σε ένα μόριο (MR1) των καρκινικών κυττάρων, που είναι κοινό στους ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο μια μελλοντική θεραπεία μπορεί να «δουλεύει» για τους περισσότερους καρκίνους, αλλά και για όλους σχεδόν τους ανθρώπους.

Τα πρώτα πειράματα σε ποντίκια, όπου εισήχθησαν τα νέα Τ-κύτταρα, άφησαν «ενθαρρυντικά» αποτελέσματα εξάλειψης των καρκινικών όγκων. Ο Δρ. Σιούελ δήλωσε ότι η πρόοδος αναμένεται να είναι γρήγορη, όσον αφορά τη δοκιμή και ανάπτυξη μιας πιθανής νέας θεραπείας. Οι πρώτες δοκιμές σε καρκινοπαθείς τελικού σταδίου αναμένεται να ξεκινήσουν φέτος τον Νοέμβριο, εφόσον οι επόμενες εργαστηριακές δοκιμές δείξουν ότι η θεραπεία είναι ασφαλής.











  Καρκίνος: «Ζωντανό» το όνειρο για την θεραπεία καταπολέμησης - Τι κάνει η επιστήμη για την ανεύρεση φαρμάκου

Το όνειρο της ανεύρεσης ενός φαρμάκου το οποίο θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αν όχι όλους, τουλάχιστον την πλειονότητα των καρκίνων φαίνεται πως παραμένει ακόμη ζωντανό.

Και τούτο παρά το γεγονός ότι στον μισό σχεδόν αιώνα που έχει περάσει από τo 1971, χρονολογία κατά την οποία ο Αμερικανός πρόεδρος Νίξον κήρυξε τον πόλεμο εναντίον του καρκίνου υπογράφοντας το σχετικό διάταγμα (National Cancer Act) και πυροδοτώντας μια παγκόσμια άνθηση της έρευνας που αφορά τη νόσο, οι επιστήμονες αντιλήφθηκαν ότι ο καρκίνος έχει πολλά «πρόσωπα» και πείστηκαν ότι για την αποτελεσματική αντιμετώπισή του θα χρειαζόταν μια πλειάδα θεραπευτικών «όπλων».

Μεταξύ των επιστημονικών ειδήσεων που κυριάρχησαν στην επικαιρότητα της περασμένης εβδομάδος, μία τράβηξε την προσοχή και αναπαρήχθη στα μέσα ενημέρωσης περισσότερο από τις άλλες: επρόκειτο για την ανακάλυψη ενός τύπου κυττάρων του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος ο οποίος, υπό εργαστηριακές συνθήκες, επιτίθεται και σκοτώνει μια πλειάδα καρκινικών κυττάρων (προστάτη, μαστού, πνεύμονα, παγκρέατος, ωοθηκών, μελανώματος, λευχαιμιών…). Η ανακάλυψη έγινε από ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ στη Βρετανία και η συνεπαγωγή ήταν προφανής: αυτά τα κύτταρα έχουν ό,τι χρειάζεται για να γίνουν η βάση για τη θεραπεία όλων των καρκίνων!

Φονικό «ένστικτο»

Είναι όμως έτσι; Μήπως όλο αυτό είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό; Το ΒΗΜΑ-Science επικοινώνησε με τον επικεφαλής των ερευνών, καθηγητή Ανοσολογίας Andrew K. Sewell, ο οποίος επιβεβαίωσε την ισχυρή αντικαρκινική δράση των εν λόγω κυττάρων. «Πρόκειται για τα ισχυρότερα φονικά Τ κύτταρα τα οποία έχω δει, και έχουμε μελετήσει χιλιάδες από αυτά» δήλωσε χαρακτηριστικά ο βρετανός επιστήμονας, ο οποίος ειδικεύεται ερευνητικά στη μελέτη των μοριακών μηχανισμών της ανοσίας.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: όπως περιγράφεται στο σχετικό άρθρο των βρετανών επιστημόνων το οποίο δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Nature Immunology, ένας πληθυσμός Τ λεμφοκυττάρων απομονώθηκε από υγιή δότη και πολλαπλασιάστηκε στο εργαστήριο παρουσία καρκινικών κυττάρων. Μια υποκατηγορία από αυτά τα κύτταρα, τα οποία η ερευνητική ομάδα ονόμασε MC.7.G5, αποδείχθηκαν ικανά να σκοτώνουν την πλειονότητα των καρκινικών κυττάρων, πάντα σε εργαστηριακές συνθήκες. Η προσπάθεια περαιτέρω ταυτοποίησης των MC.7.G5 κυττάρων έδειξε ότι όντως επρόκειτο για Τ λεμφοκύτταρα, τα οποία έφεραν έναν χαρακτηριστικό υποδοχέα TCR (T cell receptor). Σε αυτόν αποδίδει ο βρετανός καθηγητής τη φονική ικανότητά τους: «Δεν γνωρίζουμε επακριβώς πού οφείλεται η ιδιαίτερη επιθετικότητα των κυττάρων MC.7.G5, αλλά φαίνεται πως είναι μια ιδιότητα του υποδοχέα TCR. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι όταν τον μεταφέρουμε σε άλλα Τ κύτταρα, καθένα από αυτά αποκτά την ικανότητα να σκοτώνει πολλούς καρκινικούς τύπους».

Ικανότητα διάκρισης

Η επιθετικότητα των MC.7.G5 κυττάρων εναντίον των καρκινικών κυττάρων συνοδεύεται παράλληλα από μια φιλική και ειρηνική διάθεση προς τα υγιή κύτταρα: η βρετανική ερευνητική ομάδα πραγματοποίησε μια σειρά πειραμάτων κατά τα οποία χρησιμοποιήθηκαν πλήθος διαφορετικών κυττάρων από υγιείς δότες, χωρίς κανένα από αυτά να γίνει στόχος των MC.7.G5. Υπήρξε δε πολύ διεξοδική σε αυτή τη διερεύνηση: είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ανάμεσα στα κύτταρα που δοκιμάστηκαν ήταν και κύτταρα προσβεβλημένα από μικροοργανισμούς, αλλά και κύτταρα που είχαν υποβληθεί σε στρες, καταστάσεις οι οποίες πυροδοτούν την ενεργοποίηση κυττάρων του ανοσοποιητικού που σπεύδει να αντιμετωπίσει την κατάσταση, συχνότατα σκοτώνοντας τα στρεσαρισμένα και προσβεβλημένα κύτταρα (προκειμένου να προφυλαχθούν τα υπόλοιπα).

Οπως χαρακτηριστικά σημειώνεται στο σχετικό άρθρο, τα MC.7.G5 κύτταρα «αναγνώρισαν και σκότωσαν τους περισσότερους τύπους καρκινικών κυττάρων μέσω της πρωτεΐνης MR1, ενώ παρέμεναν ανενεργά στα κανονικά κύτταρα».

Η διαμεσολάβηση της πρωτεΐνης MR1 στην αναγνώριση των καρκινικών κυττάρων και κατά συνέπεια στην επιλεκτική επίθεση εναντίον τους φαίνεται πως είναι το άλλο «κλειδί» στον αντικαρκινικό μηχανισμό που ανακάλυψαν οι βρετανοί επιστήμονες. Ωστόσο, αυτό

υπήρξε μια έκπληξη και για τους ίδιους: «Η πρωτεΐνη MR1, η οποία αναγνωρίζεται από τον υποδοχέα TCR, υπάρχει σε μικρές ποσότητες στην επιφάνεια όλων των κυττάρων, καρκινικών και μη, και είναι μονομορφική. Δεν διαφέρει δηλαδή από κύτταρο σε κύτταρο» εξήγησε ο καθηγητής Sewell.

Πώς μπορεί λοιπόν μια πρωτεΐνη που δεν αλλάζει από κύτταρο σε κύτταρο να συμβάλλει στον διαχωρισμό υγιών και καρκινικών κυττάρων; Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα κρύβεται πιθανότατα στο γεγονός ότι η MR1 λειτουργεί ως «βάση» για να προσδένονται πάνω της άλλα μόρια τα οποία με αυτόν τον τρόπο γίνονται εμφανέστερα στα Τ λεμφοκύτταρα. Και ενώ αυτή δεν αλλάζει, αλλάζει το «φορτίο» της, το οποίο μαρτυρεί την ταυτότητα του κυττάρου από το οποίο προέρχεται. Στο άρθρο των ερευνητών δεν αναφέρεται το είδος του «φορτίου» της MR1 το οποίο λειτουργεί ως κόκκινο πανί για τα Τ λεμφοκύτταρα. Ερωτώμενος, ο καθηγητής Sewell απάντησε ότι υπάρχουν κάποιες ενδείξεις για αυτό, αλλά καθώς ο πειραματισμός συνεχίζεται δεν θα ήθελε να αποκαλύψει περισσότερα. Εκτιμάται πάντως ότι τα μόρια-φορτία της MR1 θα πρέπει να είναι χαρακτηριστικά προϊόντα του μεταβολισμού (μεταβολίτες) των καρκινικών κυττάρων.

Θεραπευτικό δυναμικό

Πιθανότατα η βρετανική ερευνητική ομάδα άφησε στην άκρη τη διαλεύκανση του μηχανισμού μέσω του οποίου επιτυγχάνεται η επιλεκτική επίθεση προς τα καρκινικά κύτταρα προκειμένου να διερευνήσει περαιτέρω το θεραπευτικό δυναμικό τους. Ετσι, από τα in vitro πειράματα πέρασαν στα in vivo. Με άλλα λόγια, από τον δοκιμαστικό σωλήνα πέρασαν σε ζωντανούς οργανισμούς. Αρχικά εκτέλεσαν ένα κλασικό πείραμα χρησιμοποιώντας πειραματόζωα μοντέλα για τη λευχαιμία. Τα ειδικά σχεδιασμένα ζώα φέρουν ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα και υπό κατάλληλες συνθήκες παθαίνουν ανθρώπινου τύπου λευχαιμία. Οταν στα ζώα χορηγήθηκαν τα MC.7.G5, επτά ημέρες μετά την εκδήλωση της λευχαιμίας, διαπιστώθηκε ύφεση της νόσου. Σύμφωνα με τους ερευνητές η παρατηρούμενη ύφεση είναι αντίστοιχη με εκείνη που καταγράφεται σε αντίστοιχα πειραματόζωα που λαμβάνουν την προσφάτως εγκεκριμένη για ασθενείς με λευχαιμία ανοσοθεραπεία CAR-T. (Η εν λόγω θεραπεία συνίσταται στην απομόνωση Τ κυττάρων από την αιματική κυκλοφορία του ασθενούς, στη γενετική τροποποίησή τους έτσι ώστε να αναγνωρίζουν χαρακτηριστικούς καρκινικούς στόχους, στον πολλαπλασιασμό τους στο εργαστήριο και τέλος στη χορήγησή τους στον ασθενή.)

Κάνοντας ένα ακόμη βήμα στη διερεύνηση του θεραπευτικού δυναμικού των MC.7.G5 κυττάρων, οι βρετανοί επιστήμονες απομόνωσαν Τ κύτταρα από ασθενείς με μελάνωμα. Στη συνέχεια τα τροποποίησαν γενετικά έτσι ώστε να εκφράζουν τον χαρακτηριστικό υποδοχέα TCR και δοκίμασαν τη δύναμή τους: διαπίστωσαν ότι αυτά ήταν σε θέση να σκοτώνουν στον δοκιμαστικό σωλήνα τόσο τα κύτταρα μελανώματος του ασθενούς από τον οποίο προήλθαν, όσο και καρκινικά κύτταρα διαφορετικών τύπων προερχόμενα από άλλους ασθενείς.

Από τη θεωρία στην πράξη

Συνοψίζοντας, οι βρετανοί ερευνητές φαίνεται πως όντως διαθέτουν ένα ισχυρό αντικαρκινικό όπλο, το οποίο εκτός από αποτελεσματικό διαφαίνεται και ασφαλές: τα MC.7.G5 λεμφοκύτταρα είναι άκρως επιθετικά εναντίον μιας πλειάδας καρκινικών κυττάρων, ενώ παράλληλα δείχνουν χαρακτηριστική «αδιαφορία» για τα υγιή. Τα παραπάνω καθιστούν τον καθηγητή Sewell αισιόδοξο ότι η δουλειά του «θα αποτελέσει τη βάση για εξατομικευμένες αντικαρκινικές θεραπείες».

Προφανώς και η αισιοδοξία του είναι δικαιολογημένη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αγνοεί πόσο μακρύς είναι ακόμη ο δρόμος. Το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα δεν αντιδρά καλά όταν οι ισορροπίες του διαταράσσονται, και αυτό το γνωρίζουν όλοι πολύ καλά. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο παρελθόν πολλά υποσχόμενες ανοσοθεραπευτικές προσεγγίσεις σκόνταψαν στο ίδιο το ανοσοποιητικό σύστημα που συχνότατα υπεραντιδρά και επιτίθεται στα ζωτικά όργανα προκαλώντας ακόμη και θανατηφόρο πολυοργανική ανεπάρκεια. «Η ανοσοθεραπεία CPI  (checkpoint inhibitor therapy), η οποία απελευθερώνει τους περιορισμούς στη δράση όλων των Τ λεμφοκυττάρων, έχει όντως την ικανότητα να οδηγήσει σε επιθέσεις εναντίον των υγιών ιστών και όχι μόνο καρκινικών όγκων. Αλλά και η θεραπεία CAR-T έρχεται με πολλές παρενέργειες. Μέχρι να δοκιμάσουμε σε ασθενείς την ασφάλεια της δικής μας προσέγγισης κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει ποιες θα μπορούσαν να είναι οι παρενέργειες» σημείωσε ο καθηγητής Sewell, προσθέτοντας: «Εχουμε ακόμη πολλά να μάθουμε»

Πράγματι, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει αν μεγάλοι αριθμοί MC.7.G5 λεμφοκυττάρων χορηγηθούν σε κάποιον ασθενή. Αλλά και κανείς δεν ξέρει ακόμη πόσα κύτταρα θα πρέπει να χορηγηθούν ώστε η θεραπεία να είναι αποτελεσματική. Για να πάρουν απαντήσεις σε όλα αυτά οι βρετανοί ερευνητές σκοπεύουν να πορευθούν βαθμηδόν και με μικρά βήματα: «Παρά το γεγονός ότι σύντομα θα αρχίσουμε με τον πρώτο ασθενή, θα είναι μόνο ένας ασθενής και πολύ μικρή η δόση» μας είπε ο καθηγητής Sewell και προσέθεσε: «Ομοίως, ακόμη και αν αρχίσουμε τις κλινικές δοκιμές πριν από το τέλος του έτους, δεν προβλέπω να λαμβάνουν τη θεραπεία περισσότεροι από μια χούφτα ασθενείς μέχρι το τέλος του 2021, αν όλα βαίνουν καλώς. Οι αρχικές δοκιμές θα αφορούν την ασφάλεια της θεραπείας και θα γίνουν σε μια σειρά ασθενών που θα τη λαμβάνουν ο ένας μετά τον άλλον, όχι ταυτόχρονα».

Εννοείται ότι θα είμαστε σε «ανοιχτή γραμμή» με τον βρετανό επιστήμονα και ας ελπίσουμε ότι τα MC.7.G5 λεμφοκύτταρα θα αποδειχθούν όντως η καθολική θεραπεία για τον καρκίνο.

Τα «αντισυμβατικά» Τ κύτταρα

Τα Τ κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος αποτελούν μια μεγάλη και ετερογενή ομάδα. Κομβικό ρόλο στην προστασία μας από βλαβερούς μικροοργανισμούς διαδραματίζουν τα συμβατικά κύτταρα. Αυτά αναγνωρίζουν τα πεπτιδικά αντιγόνα, δηλαδή μικρά πρωτεϊνικά τμήματα (πεπτίδια) τα οποία προέρχονται από την αποικοδόμηση των πρωτεϊνών του μικροοργανισμού. Τα αντιγόνα αυτά συνδέονται σταθερά με πρωτεΐνες του Συστήματος Μείζονος Ιστοσυμβατότητας και παρουσιάζονται στην επιφάνεια των κυττάρων που έχουν προσβληθεί, προκειμένου να αναγνωριστούν από τα Τ λεμφοκύτταρα. Η αναγνώριση, η οποία επιτυγχάνεται με τη βοήθεια υποδοχέων στην επιφάνεια των Τ λεμφοκυττάρων, πυροδοτεί την ευρύτερη ανοσολογική ανταπόκριση του οργανισμού, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η μόλυνση.

Από τη δεκαετία του 1990 (και συγκεκριμένα το 1993 και στη συνέχεια το 1999) διαπιστώθηκε η ύπαρξη Τ λεμφοκυττάρων τα οποία δεν ενέπιπταν στην παραπάνω περιγραφή και ως εκ τούτου χαρακτηρίστηκαν αντισυμβατικά. Δύο ήταν οι βασικές διαφορές των μη συμβατικών Τ λεμφοκυττάρων σε σχέση με τα συμβατικά: αφενός δεν αναγνώριζαν πεπτιδικά μόρια αλλά μικρά μόρια, όπως λιπίδια, τα οποία ήταν παράγωγα του κυτταρικού μεταβολισμού, και αφετέρου η παρουσία τους στην επιφάνεια του κυττάρου γινόταν με τη βοήθεια μονομορφικών πρωτεϊνών, ενώ το χαρακτηριστικό του Μείζονος Συστήματος Ιστοσυμβατότητας είναι η πολυμορφικότητα των πρωτεϊνών του.

Μόλις το 2014 έγινε αντιληπτό (από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Βασιλείας στην Ελβετία) το γεγονός ότι τα μη συμβατικά Τ λεμφοκύτταρα δεν περιορίζονταν στην αναγνώριση μικροοργανισμών, αλλά μπορούσαν να αναγνωρίσουν και αντιγόνα προερχόμενα από καρκινικά κύτταρα διαφόρων τύπων. Το εύρημα αυτό αύξησε το ενδιαφέρον για τα μη συμβατικά Τ λεμφοκύτταρα. Καθώς τα τελευταία χρόνια η ανοσοθεραπεία κάνει δυναμική εμφάνιση στην αντιμετώπιση του καρκίνου, ήταν αναμενόμενο να διερευνηθεί η πιθανότητα αξιοποίησης των μη συμβατικών Τ λεμφοκυττάρων σε αυτό το πεδίο.

Αξίζει δε να σημειωθεί ότι η περαιτέρω μελέτη των κυττάρων αυτών έχει καταδείξει σημαντικές κοινές λειτουργικές ιδιότητες με τα συμβατικά, πράγμα που κάνει τους επιστήμονες να θεωρούν την αντίστιξή τους περιττή.

Μέχρι και 35 χρόνια πριν διαγνωσθεί ο καρκίνος σημειώνονται οι «ένοχες» μεταλλάξεις.

Πάνω από 1.000 επιστήμονες από 37 χώρες, οι οποίοι συνεργάστηκαν για πάνω από δέκα χρόνια, έδωσαν στη δημοσιότητα την πιο λεπτομερή μέχρι σήμερα γενετική εικόνα του καρκίνου μέσα από μια σειρά επιστημονικών μελετών που δημοσιεύθηκαν ταυτόχρονα στο περιοδικό «Nature».

Η ερευνητική κοινοπραξία του Προγράμματος Παν-Καρκίνου ανέλυσε το πλήρες γονιδίωμα 2.658 καρκίνων από 38 διαφορετικούς τύπους όγκων. Όπως είπαν, παλαιότερα ο καρκίνος ήταν σαν ένα παζλ με 100.000 κομμάτια, από τα οποία έλειπαν το 99% και μόνο το 1% ήταν γνωστό, ενώ τώρα αυτή η εικόνα αντιστράφηκε. Οι επιστήμονες έχουν έτσι πλέον μια σχεδόν ολοκληρωμένη εικόνα όλων των καρκίνων, πράγμα που θα βοηθήσει στην εξατομίκευση των θεραπειών και στην ανάπτυξη νέων.

Ο καρκίνος προκύπτει από ογκογενετικές μεταλλάξεις στο DNA των κυττάρων, τα οποία τελικά αναπτύσσονται ανεξέλεγκτα. Στη διάρκεια της ζωής του ένας άνθρωπος συσσωρεύει γενετικές μεταλλάξεις. Κάθε κύτταρο του αίματος, για παράδειγμα, αποκτά μια νέα μετάλλαξη κατά μέσο όρο κάθε δύο εβδομάδες. Όμως λίγες από αυτές τις αναρίθμητες μεταλλάξεις θα οδηγήσουν τελικά σε καρκίνο.

Η εικόνα είναι άκρως πολύπλοκη, καθώς -όπως δείχνουν και οι νέες έρευνες- χιλιάδες διαφορετικοί συνδυασμοί μεταλλάξεων μπορούν να προκαλέσουν καρκίνο. Αυτό εξηγεί γιατί δύο ασθενείς με τον ίδιο τύπο καρκίνου που κάνουν την ίδια θεραπεία, έχουν τελικά διαφορετική έκβαση, με τον ένα να πεθαίνει και τον άλλο να επιβιώνει.

Το Πρόγραμμα Παν-Καρκίνου, μεταξύ άλλων, βρήκε ότι ο καρκίνος ενός ανθρώπου περιέχει κατά μέσο όρο τέσσερις έως πέντε βασικές μεταλλάξεις που καθοδηγούν την ανάπτυξη του όγκου, ενώ μερικοί ασθενείς έχουν δέκα ή και περισσότερες. Οι 19 στους 20 καρκίνους (το 95%) είναι πια δυνατό να αναχθούν σε τουλάχιστον μία βασική μετάλλαξη. Έως τώρα οι γιατροί μπορούσαν να ανιχνεύσουν τουλάχιστον μια βασική μετάλλαξη μόνο στα δύο τρίτα περίπου των καρκινοπαθών.

Αυτές οι μεταλλάξεις είναι ταυτόχρονα οι δυνητικές «αχίλλειες πτέρνες» ενός καρκίνου, στις οποίες πρέπει να επικεντρωθεί μια θεραπεία. Όμως περίπου το 5% των καρκίνων (ο ένας στους 20) δεν φαίνεται να διαθέτει κάποια τέτοια βασική μετάλλαξη, συνεπώς οι επιστήμονες έχουν ακόμη δουλειά να κάνουν.

Επίσης οι ερευνητές βρήκαν ένα τρόπο να χρονολογούν τις καρκινικές μεταλλάξεις. Βρήκαν έτσι ότι τουλάχιστον το ένα πέμπτο συμβαίνουν αρκετά χρόνια προτού διαγνωσθεί ο καρκίνος. Στην περίπτωση π.χ. του καρκίνου των ωοθηκών έως και 35 χρόνια πριν, στις περιπτώσεις του καρκίνου των νεφρών, της ουροδόχου κύστης, του παγκρέατος και του δέρματος 20 χρόνια πριν τη διάγνωση της νόσου, ενώ στον καρκίνο του μαστού έως 15 χρόνια προτού οι όγκοι γίνουν αντιληπτοί.

Η έγκαιρη ανίχνευση των μεταλλάξεων θα βοηθήσει να αναπτυχθούν νέες εξετάσεις για την έγκαιρη διάγνωση της νόσου, κάτι που θα βοηθήσει σημαντικά στην αποτελεσματικότερη αντιμετώπισή της. Η πρόκληση είναι να προβλέψουν οι επιστήμονες ποιες από αυτές τις πρώιμες μεταλλάξεις όντως θα εξελιχθούν τελικά σε καρκίνο και ποιες είναι δυνατό να αγνοηθούν με ασφάλεια.

«Τα πρώτα γεγονότα-κλειδιά στην ανάπτυξη του καρκίνου συχνά συμβαίνουν δεκαετίες προτού ο ασθενής παρουσιάσει όγκο, μερικές φορές ήδη από την παιδική του ηλικία. Αυτό σημαίνει πως το «παράθυρο ευκαιρίας» για πρώιμη παρέμβαση είναι πολύ μεγαλύτερο από ό,τι είχαμε φανταστεί, πριν κάνουμε τη νέα έρευνα», δήλωσε ο επικεφαλής του Προγράμματος Παν-Καρκίνου δρ Πίτερ Κάμπελ του βρετανικού Ινστιτούτου Wellcome Sanger.

Η νέα έρευνα δείχνει επίσης ότι περίπου οι μισές πρώιμες μεταλλάξεις συμβαίνουν σε εννέα μόνο γονίδια. Αυτές θα ήταν δυνατό μελλοντικά να ανιχνευθούν έγκαιρα με γενετικά τεστ υγρής βιοψίας. Οι επιστήμονες αισιοδοξούν ότι θα έλθει μια μέρα -σε δέκα έως 20 χρόνια- που ο γιατρός θα βάζει στον υπολογιστή του τα ακριβή γενετικά δεδομένα του όγκου του ασθενούς, καθώς και μια σειρά από πληροφορίες για τον τρόπο ζωής του, και το ειδικό λογισμικό θα προτείνει την κατάλληλη θεραπεία, προσαρμοσμένη στην περίπτωση του.

Τέλος, οι επιστήμονες βρήκαν ίχνη 23 διαφορετικών ιών στο 13% των καρκίνων που ανέλυσαν. Στο μέτρο που οι ιοί όντως ευθύνονται για έναν στους οκτώ καρκίνους, ο έγκαιρος εμβολιασμός θα βοηθήσει στην αντιμετώπιση της νόσου. Ιοί βρέθηκαν σε καρκίνους του ήπατος, του παγκρέατος, του στομάχου, του οισοφάγου, της μήτρας, του μαστού, του στομάχου, του εντέρου, του νεφρού, του προστάτη, του δέρματος, των πνευμόνων, των ωοθηκών, της ουροδόχου κύστης, των οστών κ.α.

Όμως, όπως δήλωσε ο δρ Ντάνιελ Μπρούερ της Ιατρικής Σχολής του βρετανικού Πανεπιστημίου East Anglia, «δεν γνωρίζουμε αν ο καρκίνος έχει απλώς δημιουργήσει ένα περιβάλλον που οι ιοί βρίσκουν ελκυστικό ή αν αντίθετα οι ίδιοι οι ιοί προκαλούν τον καρκίνο».