Η Ελλάς αιμορραγεί! Ακούστε την κραυγή της...

Είναι νύχτα...

Πάλι ξύπνησα πριν ξημερώσει...

το σκοτάδι πυκνό, με εμποδίζει να δω για να ανάψω το φως,

παραμένω σκεπτική στο σκοτάδι ... αφουγκράζομαι τον ήχο που με ξύπνησε

ο ίδιος ήχος, το ίδιο μουρμουρητό

κάτι σαν θρήνος....

σηκώνομαι και ετοιμάζομαι να βγω έξω

κοντοστέκομαι στο κατώφλι του σπιτιού

-Που πας; ρωτώ τον εαυτό μου

-δεν ξέρω , πρέπει να μάθω από που έρχεται αυτός ο θρήνος...

δεν ξέρω πια κατεύθυνση να ακολουθήσω.

Κλείνω τα μάτια

και αφήνω την ψυχή μου να με οδηγήσει

την διαδρομή δεν την κοιτάζω αλλά αισθάνομαι μία απειλή

δεν φοβάμαι!

Πρέπει να μάθω!

Κάποτε φθάνω σε έναν τόπο ερημικό, ανοίγω τα μάτια,

εδώ πρέπει να υπήρχε ένα όμορφο δάσος γεμάτο πολύχρωμα λουλούδια...

μπροστά μου υπάρχει ένα εγκαταλειμμένο σπίτι, ένα δωμάτιο είναι όλο κι όλο

δεν βρίσκω πόρτα, μόνο ένα παράθυρο με κάγκελα

κοιτάζω μέσα,

το σκοτάδι με εμποδίζει να δω αλλά .... κάτι διακρίνω

κάτι υπάρχει μέσα...

Είναι μία γυναίκα, ναι! την βλέπω καθαρά!

Το δωμάτιο είναι άδειο και εκείνη κάθεται στο σαπισμένο πάτωμα

με ματωμένα κουρελιασμένα βρώμικα ρούχα

φαίνεται να πονά από την κακοποίηση

Το πρόσωπο της σκυφτό

κι όμως υπάρχει τόση υπερηφάνεια στο στήσιμο της

τώρα ακούω καθαρά αυτόν τον ήχο

είναι ο θρήνος αυτής της γυναίκας

προσπαθεί να πνίξει ένα δάκρυ και βγάζει ένα αναφιλητό

Σηκώνει το πρόσωπο της και τα μάτια της φώτισαν το ρημαγμένο δωμάτιο

Τα μάτια της την φωτίζουν και όλο το περιβάλλον γύρω,

Θεέ μου! Δεν έχω ξαναδεί τόση ομορφιά!

Δεν υπάρχει ζωγράφος και γλύπτης να την ζωγραφίσει

ούτε ποιητής να την υμνήσει!

Είναι κάτι θεϊκό!

Με κοίταξε

και μου είπε:

• Τι κάνεις εσύ εδώ;
• Μην κλαίς της είπα είμαι εγώ εδώ!
• Όχι Ιφιγένεια! Η θέση σου δεν είναι εδώ! Πρέπει να φύγεις....
• Μα γιατί; θέλω να είμαι μαζί σου, να μοιραστώ τον πόνο σου, να τον απαλύνω...
• Όχι Ιφιγένεια, η θέση σου είναι δίπλα στα παιδιά μου, φύγε γρήγορα, τώρα σε έχουν περισσότερο ανάγκη!
• Μητέρα, πως μπορώ να βοηθήσω;
• Εσύ, πήγαινε κοντά τους και θα νιώσουν την δύναμη σου
• Δύναμη εγώ; μα είμαι τόσο ασήμαντη και μικρή...
• Εσύ είσαι η Δύναμις του Γένους των Ελλήνων!
• Μα με απαρνήθηκαν ...
• Όχι ξεγελάστηκαν... έχασαν την ταυτότητα τους και χάθηκαν!
  Άφησαν την διχόνοια να τα αφανίζει.
  Αυτό με πονά Ιφιγένεια και όχι οι πληγές μου.
  Πήγαινε κοντά τους, πολλοί είναι έτοιμοι και σε περιμένουν!
• Εντάξει Μητέρα, φεύγω ,
  και θα σε ξαναανταμώσω για να σε δοξάσω.

Πήρα τον δρόμο της επιστροφή και καθώς προχωρούσα άκουσα την κραυγή της. Μία κραυγή απόγνωσης που σπαράζει την καρδιά μου. Διαπερνά το σύμπαν και την ύπαρξη μου.

Ναι Μητέρα τα βλέπω τα παιδιά σου, με καλούν!

Τώρα ξέρω τι πρέπει να κάνω!

Και όσες φορές χρειαστεί

το σώμα μου θα δώσω για σένα, για την Ελλάδα!

Αλλοιωθήκαμε, αλλοτριωθήκαμε και χάσαμε την Ιφι-γένεια μας.

Θυσία στον βωμό της κακομοιριάς μας.

Ξεχάσαμε την Πατρίδα μας. ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ!

Επιτρέψαμε να την βιάζουν, να την κακοποιούν, να την βασανίζουν δίχως έλεος, γίναμε συνένοχοι και συνεργοί σε ένα έγκλημα που θα μείνει στην ιστορία, την φυλακίσαμε σ ένα σκοτεινό μπουντρούμι και κλείνουμε τα αυτιά και τα μάτια μας.

Εθελοτυφλούμε με δικαιολογίες επιρρίπτοντας τις ευθύνες στους ξένους για την κατάντια μας, ξεχάσαμε τις αξίες μας, τους προγόνους μας, την ιστορία μας, την παράδοση μας, τα ήθη και τα έθιμα μας, και ενισχύσαμε τον εγωισμό μας, ξεπέσαμε , βουτήξαμε στην λάσπη και την σήψη του εκφυλισμού μας τον οποίο βαπτίσαμε πρόοδο και εκσυγχρονισμό γίναμε δούλοι δούλων και το έχουμε και καμάρι , πεντακόσια χρόνια πάνε και παραμένουμε ραγιάδες.

Αλλά κατά τα άλλα κομπάζουμε και λέμε ότι είμαστε Έλληνες για να επιβεβαιώσουμε το κόμπλεξ της ανωτερότητας μας.

Δυστυχώς αυτοί είμαστε και αυτές είναι οι πράξεις μας.

Ένα είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα αιμορραγεί και ο θρήνος της γίνεται κραυγή!

Ας αφουγκραστούμε και ας την ακούσουμε και ας γίνουμε αντάξια παιδιά της!

Καιρός να συνειδητοποιήσουμε ποιοί είμαστε και ανάλογα να πράξουμε!

Ιφιγένεια