Τον ένδοξο ημίθεο και ήρωα
Ηρακλή, γιό τού θεού Δία και τής θεϊκής Αλκμήνης, ο περισσότερος κόσμος τον
γνωρίζει από τους περίφημους δώδεκα άθλους του, που τόσο λαμπρά και τόσο
γλαφυρά μάς παρουσιάζουν την αξεπέραστη ανδρεία του, την ακατάβλητη ρώμη του,
την ζηλευτή γενναιοψυχία του και την υπέροχη αρετή του. Τώρα, όμως, θα
διηγηθούμε έναν άλλο άθλο του, εξίσου σπουδαίο και σημαντικό, γιατί τα
κατορθώματα τού πανίσχυρου Ηρακλή δεν ήταν ούτε μόνο δώδεκα, ούτε μόνο
εικοσιτέσσερα, ούτε μόνο τριανταέξι, αλλά αμέτρητα, όπως αμέτρητοι ήταν και
εξακολουθούν να είναι και οι άνθρωποι που, από τότε μέχρι σήμερα, τον αγαπούν,
τον θαυμάζουν, τον τιμούν και τον σέβονται αιώνια.
Σ’ εκείνη, λοιπόν, την χρυσή
εποχή των άθλων και των ηρωισμών, ο ανώτατος άρχοντας τής