ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Β΄. Ο ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ ΠΡΥΤΑΝΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΔΩΔΕΚΑ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.

Διαβάστε: ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Α΄ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ: Η ΕΓΓΟΝΗ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΛΥΤΡΑ, ΕΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ



Ο καθηγητής και πρύτανις του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, Ιωάννης Θεοφανόπουλος· όπως ήταν κι όπως τον κατάντησαν οι κομμουνιστές, στον «Μεγάλο Δεκέμβρη  του  44». Λόγω πληθώρας «ηρώων» του Πολυτεχνείου του '73 (αυτών των ανύπαρκτων «νεκρών φοιτητών» που «έριξαν» τη Χούντα), το όνομά του δεν κατέστη δυνατόν να μνημονεύεται κι ας ήταν πραγματικός νεκρός κι όχι «μαϊμού».
 «Τον  Θεοφανόπουλο  τον εκτέλεσαν δια τυφεκισμού έξω από το ξωκλήσι του Αγίου Τρύφωνα,  στην  Αράχωβα.  O μετέπειτα καθηγητής του ΕΜΠ Νικόλαος Θεοφανόπουλος, γιος του εκτελεσθέντος πρύτανη, παρέστη στην εκταφή των πτωμάτων. Ανάμεσα στους εκτελεσθέντες 13
προσωπικότητες όπως οι: Σπυρίδων Τρικούπης πρώην πρόεδρος της Βουλής , Στέλιος Κορυζής πολιτικός μηχανικός ,αδελφός του πρώην Πρωθυπουργού, οι στρατηγοί Κατσιγιαννάκης και Ιλιάκης, πρώην γενικός διοικητής Κρήτης, ο αεροπαγίτης Γεώργιος Κερασιώτης, ο διευθυντής φυλακών Παπαευσταθίου, ο μεταλλειολόγος Δημουλίτσας, ο πρόεδρος της κοινότητας Εκάλης Αποστολίδης, ο διευθυντής του ταμείου Νομικών Σταυρόπουλος, οι στρατηγοί Κορτζάς, Ανδρούλης και Ρώτας. Επίσης μαζί με τον Ιωάννη Θεοφανόπουλο εκτελέστηκαν οι καθηγητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Γ.Σαρρόπουλος, Σ.Κορώνης και δώδεκα φοιτητές του Πολυτεχνείου».

ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Ο Ιωάννης Π. Θεοφανόπουλος (Χαλανδρίτσα Αχαΐας, 1876 – Αράχωβα, 12 Ιανουαρίου 1945) ήταν καθηγητής και πρύτανις του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ο οποίος εκτελέστηκε κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών.

Γεννήθηκε στην Χαλανδρίτσα Αχαΐας το 1876, γιος δασκάλου. Απέκτησε πτυχίο Μηχανολόγου Μηχανικού από το ΕΜΠ το 1899 και στη συνέχεια μετέβη στη Γερμανία, όπου μετεκπαιδεύτηκε στο Βερολίνο και εργάστηκε ως μηχανικός Γερμανικών εργοστασίων. Το 1907 εξελέγη καθηγητής στην έδρα των «Στοιχείων Μηχανών και Λεβήτων». Διετέλεσε πρώτος πρόεδρος της Ένωσης Μηχανικών του Πολυτεχνείου (1908), η οποία στόχευε στην εξεύρεση εργασίας στους αποφοίτους του ΕΜΠ, διευθυντής έλξεως και υλικού εταιρίας σιδηροδρόμων Πελοποννήσου, σύμβουλος Διοικούσης Επιτροπής Τ.Ε.Ε, θεραπευτηρίου «Ευαγγελισμός», μέλος Δ.Σ. Σιβιτανιδείου Σχολής κ.ά. Με άλλους μηχανικούς, συνέβαλε στην ίδρυση του Υπουργείου Συγκοινωνίας (1914). Το 1932 ανέλαβε διευθυντής του μηχανουργικού εργοστασίου-εργαστηρίου της Σχολής, προώθησε την κατασκευή του πρώτου τετράχρονου κινητήρα Diesel στη Σχολή, ισχύος 5 ίππων, και πρωτοστάτησε στην επέκταση του Μηχανουργείου στην οδό Τοσίτσα. Βασικό του έργο θεωρούνται τα «Στοιχεία Μηχανών και Εμβολοφόρων Αντλιών».

Το 1939-1941 διετέλεσε αντιπρύτανις του ΕΜΠ, το 1941-1943 πρύτανις και το 1943 ως το θάνατό του προπρύτανις. Στη διάρκεια της πρυτανείας του συνυπέγραψε επιστολή με τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό και άλλους διανοούμενους (23.3.1943) προς τον Πρωθυπουργό Κ. Λογοθετόπουλο , ζητώντας την προστασία των Ελλήνων Εβραίων. Άλλη διασωζόμενη επιστολή του σχετίζεται με το επισιτιστικό πρόβλημα των φοιτητών (6.11.1942).

Το Δεκέμβριο του 1944 συνελήφθη από μέλη του ΕΛΑΣ και οδηγήθηκε πεζός μαζί με άλλες προσωπικότητες της εποχής (Σπύρος Τρικούπης, Στ. Κορυζής, Γ. Κερασιώτης κ.ά.) στην περιοχή Αγ. Τρύφωνας, κοντά στην Αράχωβα, όπου και εκτελέστηκε. Άλλοι δύο καθηγητές του ΕΜΠ δολοφονήθηκαν την ίδια περίοδο (Γ. Σαρρόπουλος, Σ. Κορώνης). Γιος του Ι. Θεοφανόπουλου ήταν ο Νικόλαος Θεοφανόπουλος, μετέπειτα καθηγητής ΕΜΠ και αδερφός του ο Κλεάνθης Θεοφανόπουλος, μετέπειτα Πρόεδρος ΔΣΑ (1945-6) και Υπουργός Δικαιοσύνης (1954-5).

Προτομή του Ιωάννη Θεοφανόπουλου υπήρχε επί χρόνια πίσω από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

• Τεχνική Επετηρίς της Ελλάδος, Εκδόσεις Τ.Ε.Ε., 1935 (http://library.tee.gr/digital/books_tee/book_51649/book_51649_polytehneion.pdf)
• 80 χρόνια Τ.Ε.Ε., 2003
• Ο Δεκέμβρης του 1944 - Τέσσερα άγνωστα κείμενα, Πέτρος Στ. Μακρής - Στάικος, 2014
• Μια αληθινή ιστορία στην Λήθη. Η τραγωδία των ομήρων, Εφημ. Εστία (26.02.2008)
• Δεκεμβριανή τραγωδία των ομήρων, Μητροπολίτη Κορυτσάς Ευλόγιου Κουρίλα, 1945

Τρίτη, 19 Νοεμβρίου 2013

Άρθρο  του  Στέφανου  Χίου

«Ο πατέρας του Σωκράτη Κόκκαλη και ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος εκτέλεσαν σαν το σκυλί στ’ αμπέλι τον πρύτανη του ΕΜΠ και άλλους δημοκρατικούς πολίτες»

Καταγγελίες φωτιά για «αγωνιστές του ΕΑΜ» που έπνιξαν την Ελλάδα στο αίμα με λαϊκά δικαστήρια δολοφονώντας νοικοκύρηδες σαν ταγματασφαλίτες

 Όλα στη φόρα για «αντιστασιακούς της αριστεράς» που τα «γεράκια» της CIA τους τίμησαν στην Αμερικάνικη πρεσβεία!...

Αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας εν όψει των «επετειακών» εκδηλώσεων των αριστερών στο Πολυτεχνείο, επιχειρεί ο γνωστός επιχειρηματίας, Ιωάννης Θεοφανόπουλος, εγγονός του αλησμόνητου Πρύτανη του ΕΜΠ που εκτελέστηκε από αντάρτες του ΕΑΜ στην Αράχοβα κατά την διάρκεια των “Δεκεμβριανών” του 1944.

Για πρώτη φορά ο κ. Θεοφανόπουλος αποκαλύπτει ότι ενεργό εμπλοκή στην δολοφονία του παππού του είχε ο τότε πρωτοπόρος καθηγητής Ιατρικής, Πέτρος Κόκκαλης-πατέρας του γνωστού επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη- μέλος της καλής κοινωνίας των Αθηνών, που τίναξε την καριέρα του στον αέρα για να ακολουθήσει τους αντάρτες του ΕΑΜ στο βουνό! Μαζί του ως εκτελεστικός βραχίονας των εκτελέσεων ήταν και ο ξακουστός «αγωνιστής» της αριστεράς και των προοδευτικών ρευμάτων, σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος.

Το χρονικό του τρόμου

 Ο Ιωάννης Θεοφανόπουλος γεννήθηκε στην Χαλανδρίτσα Αχαΐας το 1876. Ο πατέρας του, Παναγιώτης, δημοδιδάσκαλος, ήταν γόνος μανιάτικης οικογένειας αγωνιστών, που έφυγαν από την Μάνη διαφωνώντας με τους Μαυρομιχαλαίους για την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια. Έτσι κατέφυγαν στην Αχαΐα υπό τον φόβο βεντέτας.

 Ο Παναγιώτης Θεοφανόπουλος έκανε τέσσερα παιδιά, τον Ιωάννη, τον Κλεάνθη-δικηγόρο, που διατέλεσε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και υπουργός Δικαιοσύνης, τον Αριστοτέλη-δικαστικό και συμβολαιογράφο και την Ξανθίππη. Όλοι εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα μετά τις σπουδές τους.

Ο Ιωάννης Θεοφανόπουλος σπούδασε στο τότε Πολυτεχνείο-πριν γίνει Μετσόβιο-και συνέχισε τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου, όπου έλαβε το Διδακτορικό του.

Παρέμεινε στην Γερμανία εργαζόμενος σε μεγάλα μηχανουργεία και γύρισε στην Ελλάδα, εκλεγείς καθηγητής της έδρας μηχανολόγων το 1907.

Ο  Θεοφανόπουλος  πολέμησε  ηρωικά  στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αξιωματικός του μηχανικού-πυροβολικού.

Παντρεύτηκε την Ιφιγένεια Καραλοπούλου και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Τον Παναγιώτη, καθηγητή του Μικρού Πολυτεχνείου, τον Νικόλαο, καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και διάδοχό του στην έδρα, την Ειρήνη (σύζυγο του καθηγητή της Νομικής Κωνσταντίνου Ρόκα) και τον Θεοφάνη, καθηγητή Σχεδίου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Η κοινωνική του δράση υπήρξε πολυσχιδής. Διετέλεσε μέλος του ΔΣ των σιδηροδρόμων Πελοποννήσου και με προσωπική του εργασία συμμετείχε στον σχεδιασμό και εφαρμογή των σιδηροδρόμων στην Πελοπόννησο.

Επί σειρά ετών προήδρευσε του νοσοκομείου Ευαγγελισμός, όπου με προσωπική του φροντίδα αποκτήθηκαν πρωτοποριακός εξοπλισμός και εργαστήρια.

Μετείχε στο ΔΣ της Σιβιτανιδείου Σχολής και πρωτοστάτησε το 1908 στην δημιουργία του Παναθηναϊκού Αθλητικού Συλλόγου (νυν ΠΑΟ). Ηγήθηκε της δημιουργίας του Υπουργείου Συγκοινωνιών, θεωρώντας απαραίτητη την αυθύπαρκτη λειτουργία του. Δημιούργησε με προσωπική του φροντίδα το μηχανουργείο του ΕΜΠ, φέρνοντας από την Ευρώπη τα περισσότερα μηχανήματα, για την πρακτική εφαρμογή των φοιτητών. Στην διάρκεια της Κατοχής συνεργάσθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό και τον Άγγελο Έβερτ για την διάσωση  ατόμων  με πλαστές ταυτότητες πολλών φοιτητών.

Το 1939-1941 διετέλεσε αντιπρύτανης, το 1941-1943 πρύτανης και από το 1943 ως το θάνατό του προπρύτανης του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Τον Δεκέμβριο του 1944 απήχθη από την οικία του επί της οδού Φερρών από «Ελασίτες» που τον οδήγησαν με τα πόδια ξυπόλυτο να διασχίσει την χαράδρα της Κάζας στον Κιθαιρώνα μέσα στα χιόνια, με προορισμό την Λειβαδιά.

Όπως καταγγέλλει ο εγγονός του Ιωάννης Θεοφανόπουλος, βασιζόμενος σε μαρτυρίες κατοίκων και απογόνους τους που ακόμα ενθυμούνται τις ιστορικές αφηγήσεις, «πέρασε λαϊκό δικαστήριο από τον λόχο «Λόρδος Βύρων» υπό τον καπετάνιο Φαράκο και δύο εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής. Τον ιατρό Πέτρο Κόκκαλη και τον τότε φοιτητή και μετέπειτα διάσημο σκηνοθέτη, Νίκο Κούνδουρο.

Την καταδικαστική απόφαση ακολούθησε νέα πεζοπορία στην Αράχοβα, όπου μετά από παραμονή ημερών, την 12 Ιανουαρίου 1945 αφού τον απογύμνωσαν, τον εκτέλεσαν δια τυφεκισμού έξω από το ξωκλήσι του Αγίου Τρύφωνα».

O μετέπειτα καθηγητής του ΕΜΠ Νικόλαος Θεοφανόπουλος, γιος του εκτελεσθέντος πρύτανη, παρέστη στην εκταφή των πτωμάτων. Ανάμεσα στους εκτελεσθέντες 13 προσωπικότητες όπως οι: Σπυρίδων Τρικούπης πρώην πρόεδρος της Βουλής , Στέλιος Κορυζής πολιτικός μηχανικός ,αδελφός του πρώην Πρωθυπουργού, οι στρατηγοί Κατσιγιαννάκης και Ιλιάκης, πρώην γενικός διοικητής Κρήτης, ο αεροπαγίτης Γεώργιος Κερασιώτης, ο διευθυντής φυλακών Παπαευσταθίου, ο μεταλλειολόγος Δημουλίτσας, ο πρόεδρος της κοινότητας Εκάλης Αποστολίδης, ο διευθυντής του ταμείου Νομικών Σταυρόπουλος, οι στρατηγοί Κορτζάς, Ανδρούλης και Ρώτας. Επίσης μαζί με τον Ιωάννη Θεοφανόπουλο εκτελέστηκαν οι καθηγητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Γ.Σαρρόπουλος, Σ.Κορωνης και δώδεκα φοιτητές του Πολυτεχνείου. 

Ήταν όλοι αυτοί οι δημοκράτες πολίτες «χίτες και ταγματασφαλίτες», όπως διατείνονταν τότε η ιστορική ηγεσία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του «Δημοκρατικού Στρατού» του καπετάν Μάρκου, οι μισοί εκ των οποίων ταξίδευαν στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και στην Μόσχα του Στάλιν και ονειρεύονταν με πρακτόρικες μεθοδεύσεις την «ουδετεροποίηση» της Μακεδονίας υπό Βουλγαρική προστασία;
Ο πατέρας του διαπρεπή επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη, Πέτρος, «σημαίνον πρόσωπο της αντίστασης και της αριστεράς» δεν ζει για να μας απαντήσει.

Οι Αμερικανοί άλλωστε-εχθροί του τότε που στήριζαν τον μοναρχοφασισμό-περιέργως τον «επιβράβευσαν» αργότερα, δίνοντας το όνομα του στον δρόμο που χωρίζει την Αμερικάνικη πρεσβεία με το Μέγαρο Μουσικής.
Έχει τη δυνατότητα όμως να μας απαντήσει για τα εγκλήματα τους, ο κύριος Νίκος Κούνδουρος ο οποίος ζει και βασιλεύει. Ας επιστρατεύσει την μνήμη του βουτώντας την μέσα στο αίμα που χύθηκε…".


ΤΡΟΤΣΚΥ

«Πρέπει να μετατρέψουμε τη Ρωσία σε μια έρημο που θα κατοικείται από λευκούς νέγρους πάνω στους οποίους θα επιβάλουμε τυραννία, μια τυραννία που οι πιο τρομεροί δεσπότες της Ανατολής είχαν ποτέ ονειρευτεί. Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτή θα είναι μια τυραννία της αριστεράς, όχι μια τυραννία της δεξιάς. Θα είναι μια κόκκινη τυραννία και όχι μια λευκή».

«Εννοούμε τη λέξη “κόκκινη” στην κυριολεξία, γιατί θα φέρουμε  ΤΕΤΟΙΕΣ  ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ ΑΙΜΑΤΟΣ, που θα κάνουν κάθε ανθρώπινη απώλεια που έγινε στους καπιταλιστικούς πολέμους, ΑΔΥΝΑΤΗ  ΣΕ  ΣΥΓΚΡΙΣΗ. Οι μεγαλύτεροι τραπεζίτες πέρα από τον ωκεανό  (ΗΠΑ) θα εργαστούν όσο το δυνατόν πιο στενά μαζί μας. Αν κερδίσουμε την επανάσταση, ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ  ΤΗΝ  ΔΥΝΑΜΗ  ΤΟΥ  ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ  πάνω στο ναυάγιο της κηδείας της επανάστασης, και θα γίνουμε μια δύναμη, μπροστά στην οποία όλος ο κόσμος θα γονατίσει. Θα δείξουμε ποια είναι η πραγματική δύναμη. Μέσω της τρομοκρατίας και των λουτρών αίματος, θα υποβιβάσουμε τη ΡΩΣΙΚΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ σε μια κατάσταση πλήρους αποβλάκωσης και ηλιθιότητας και σε μια ΖΩΩΔΗ ύπαρξη … Αυτή τη στιγμή, οι νέοι άνδρες μας με τα δερμάτινα μπουφάν τους, οι γιοι των ωρολογοποιών από την Οδησσό, την Όρσα, την Gomel και την Vinnitsa, (πόλεις με μεγάλο εβραϊκό πληθυσμό) ξέρουν πώς να μισούν ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΡΩΣΙΚΟ. Τι ευχαρίστηση παίρνουν καταστρέφοντας την ρώσικη διανόηση – αξιωματικούς, ακαδημαϊκούς και συγγραφείς …»

Τις  παραπάνω  φράσεις  τις  αποδίδει  στον  Τρότσκυ,    ο  Ααρών  Σιμάνοβιτς  στα  απομνημονεύματα  που  έγραψε  το  1928.  Ο  Ααρών  Σιμάνοβιτς  ήταν  ένας  εβραίος  κοσμηματοπώλης  στην  αυλή του  Τσάρου,  που ενήργησε ως γραμματέας και βοηθός του Ρασπούτιν και επεδίωξε να επηρεάσει τον Τσάρο (μέσω του Ρασπούτιν) προκειμένου να βελτιωθεί η κατάσταση των Εβραίων στη Ρωσία.  Τα απομνημονεύματα  (“Memoirs of Aron Simanovich”),  γράφτηκαν το 1928, αλλά μόλις τώρα μεταφράστηκαν στα αγγλικά.

Τα παραπάνω λόγια βρίσκονται επίσης  και  σε πολυάριθμες ρωσικές ακαδημαϊκές εργασίες,  που  δημοσιεύονται  σήμερα  στην  Ρωσία,    συμπεριλαμβανομένης της «Φύσης του Σιωνισμού» («The Nature of Zionism») του Vladimir Stepin, που δημοσιεύθηκε (στα ρωσικά) στη Μόσχα, το 1993 και μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον Clive Lindhurst.

Στις 30 Αυγούστου του 1918 ο Λένιν ολοκλήρωσε μια ομιλία του σε εργοστάσιο της σοβιετικής πρωτεύουσας. Τη στιγμή που ήταν έτοιμος να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο που θα τον μετέφερε πίσω στο Κρεμλίνο, μια μικροκαμωμένη γυναίκα τον πλησίασε και του ζήτησε το λόγο για τη διακυβέρνηση της χώρας. Προτού ο Λένιν της απαντήσει, αυτή τον πυροβόλησε τρεις φορές.


Δύο από τις σφαίρες βρήκαν τον στόχο, η μία σφηνώθηκε στον πνεύμονα του Λένιν και η άλλη στον ώμο του. Η τρίτη τρύπησε το κασκέτο του χωρίς να αγγίξει κάποιο ζωτικό όργανο. Ο βαριά τραυματισμένος Λένιν μεταφέρθηκε αμέσως στο Κρεμλίνο. Για λόγους ασφαλείας, οι γιατροί πραγματοποίησαν επί τόπου την επέμβαση για την αφαίρεση των βολίδων και όχι σε κάποιο νοσοκομείο.

Δράστης της απόπειρας ήταν η Φάνια Καπλάν, μία 35χρονη εβραία από φτωχή πολυμελή οικογένεια. Συνελήφθη αμέσως και οδηγήθηκε στα κρατητήρια της ΤσεΚά, της πανίσχυρης μυστικής αστυνομίας των Μπολσεβίκων, προδρόμου της γνωστής μας Κα-Γκε-Μπε.

Το εβραϊκό ιερατείο είχε σχεδιάσει την δολοφονία του Λένιν για να αναλάβει ο Εβραίος τέκτονας Λέον Τρότσκι τη διακυβέρνηση.  Σκοπός της δολοφονίας του Λένιν ήταν να αναλάβει την εξουσία ο Εβραίος Τρότσκι ο άνθρωπος των τραπεζιτών που είχαν χρηματοδοτήσει την Επανάσταση εναντίον του Τσάρου όπως αποκαλύφθηκε απ' τον Ρακόφσκι στην "Κόκκινη Συμφωνία"… Ο Τρότσκι ήταν απ' την αρχή ο άνθρωπος που είχε τις διασυνδέσεις με τους τραπεζίτες μέσω του Εβραίου υπερπράκτορα Πάρβους και της Εβραϊκής υπέρ Στοάς B' nai B' rith. Ο Τρότσκυ είχε μυηθεί στην Στοά από έναν Εβραίο κεντρικό τραπεζίτη, τον Jacob Schiff.

  ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΙΝ    

«Πρέπει να καταλάβετε, οι κορυφαίοι
μπολσεβίκοι που κυβέρνησαν την Ρωσία δεν ήταν Ρώσοι. Μισούσαν τους Ρώσους. Μισούσαν τους χριστιανούς. Καθοδηγούμενοι από εθνοτικό μίσος βασάνισαν και έσφαξαν εκατομμύρια Ρώσους χωρίς ίχνος ανθρώπινης μεταμέλειας. Αυτό  δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Ο Μπολσεβικισμός διέπραξε την μεγαλύτερη ανθρώπινη σφαγή όλων των εποχών. Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου είναι αδαές και αδιάφορο για αυτό το τεράστιο έγκλημα είναι η απόδειξη ότι τα παγκόσμια μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι και  σήμερα  στα χέρια των δραστών». 

 Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν το 1953





Στέφανος Λιόλιος, εκτελεστής – δήμιος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ

«Τους διέταζα να γδυθούν κι ύστερα τους έβαζα να γονατίσουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα Διυλιστήρια της Ούλεν. Τότε έπαιρνα ένα τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πίσω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη, τους έδινα και δεύτερη και τρίτη, ώσπου “να τα βροντήξουν”… Άλλα παλικάρια, όπως ο Τζογανάκος και ο Μακαρόνας, τους έδιναν κάμποσες μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν ερχόταν αλλουνού η σειρά. Όταν κουραζόμουν, έπαιρνε άλλος τη θέση μου…».

Η  ΠΕΡΙΥΒΡΙΣΗ  ΤΟΥ  ΝΕΚΡΟΥ  ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΠΡΑΚΤΟΡΑ  ΤΗΣ  CIA  ΑΝΔΡΕΑ  ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ,  ΤΟΥ  ΙΔΡΥΤΗ  ΤΟΥ  ΚΛΕΦΤΟΠΑΣΟΚ  ΜΕ  ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ  ΡΟΚΦΕΛΕΡ.
  

Πριν από πολλά χρόνια πίσω από το ΕΜΠ στην οδό Μπουμπουλίνας, υπήρχε ένα μικρό μνημείο. Αφιερωμένο  στη μνήμη του Ιωάννη Θεοφανόπουλου.
Κάποιοι στη συνέχεια παρατήρησαν ότι το μαρμάρινο κολωνάκι εξαφανίστηκε και στη θέση του μνημείου υπάρχει αυτό το κουτί.

Της ΔΕΗ, υποτίθεται.

Ο καθηγητής, που είχε σπουδάσει στη Γερμανία, είχε οργανώσει το μηχανουργείο του ΕΜΠ, το οποίο παλιά «έβλεπε» στην οδό Μπουμπουλίνας.
Κάποιοι υποψιάζονται ότι πριν 32 χρόνια, ενόψει της τότε ανόδου του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία (18 Οκτωβρίου 1981), πως κάλυψαν το μνημείο με ένα κουτί. Άλλωστε το μηχανουργείο, όπου θα φτιάχτηκε ήταν κοντά και δημιούργημα του αλησμόνητου πρύτανη.-


ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ  ΘΕΟΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΔΩΔΕΚΑ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΦΟΙΤΗΤΕΣ  ΤΟΥ  ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 
ΚΑΙ  ΟΙ  ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ  ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΝΤΕΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΑΠΟ  ΤΟΥΣ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ



ΑΘΑΝΑΤΟΙ


ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ