Οι τρεις Εγκέφαλοι του Ανθρώπου, μέρος 1ο

επιστημονική τεκμηρίωση για την «ερπετοειδή» φύση μας…

Να γιατί μόνο οι χορτασμένοι και ικανοποιημένοι μπορούν να φιλοσοφήσουν..

            Όλοι μας έχουμε ζήσει την εμπειρία να θέλουμε να κάνουμε κάτι πάρα πολύ, ενώ ταυτόχρονα νοιώθουμε ότι αυτό έρχεται σε αντίθεση με τα αισθήματα μας και αντιλαμβανόμαστε λογικά ότι αυτό είναι παράλογο ή και επικίνδυ­νο ακόμα για μάς. Σκεφτείτε την πε­ρίπτωση που είστε με έναν σύντροφο που αγαπάτε πραγματικά, αλλά στον επαγ­γελματικό σας χώρο υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος σας ελκύει σεξουαλικά πάρα πολύ. Νοιώθετε να θέλετε πάρα πολύ έντονα να κά­νετε σεξ με αυτόν τον τρίτο άνθρωπο, και ταυτόχρονα, έχετε το αίσθημα ότι αυτό βρί­σκεται σε αντίθεση με την αγάπη που νοιώ­θετε για τον/την σύντροφο σας. Ακόμα, την ίδια στιγμή, καταλαβαίνετε λογικά ότι αν πραγματοποιήσετε την παρόρμηση σας, βάζε­τε σε κίνδυνο τόσο τη σχέση σας,

όσο και τη δουλειά σας. Και, βέβαια, νοιώθετε μπερδεμέ­νοι γιατί αισθάνεστε σαν να μην ξέρετε το τι πραγματικά θέλετε, το τι πραγματικά ζητάει ο εγκέφαλος σας να κάνετε.       

            Η θρησκεία την αντιμετώπιζε ως μια στιγ­μή κρίσης που συνδιαλέγονταν τρεις ξεχωριστές πνευματικές «οντότητες», η «ψυχή», ο «άγγελος» και ο «δαίμονας» του ίδιου ανθρώπου. Και ότι ήταν θέμα της «ελεύθερης βού­λησης» του συγκεκριμένου ανθρώπου το να πάρει τη μία ή την άλλη απόφαση, παίρνο­ντας παράλληλα την αντίστοιχη ικανοποίη­ση και αναλαμβάνοντας να πληρώσει το αντίστοιχο χρέος, είτε σε αυτή είτε στην άλ­λη ή την επόμενη (ανάλογα με τη θρησκεία) ζωή του.                   

            Η ψυχολογία την αντιμετωπίζει επίσης ως μία στιγμή κρίσης, μόνο που στην προσέγγι­ση της δεν συνδιαλέγονται τρεις διαφορετικές οντότητες, αλλά τα τρία διαφορετικά μέ­ρη της «ψυχής», ή του «ψυχικού οργάνου» του κάθε ανθρώπου. Το Συνειδητό, το Ύπερ-συνειδητό και το Υποσυνείδητο.

            Το τι απόφαση θα παίρνατε τελικά, ήταν θέμα της ισορροπίας που το Εγώ σας μπορούσε να επιβάλλει ανάμεσα στις επιθυμίες και τις απαγορεύσεις, δίνοντας σας παράλληλα τόσο την ικα­νοποίηση όσο και τις ενοχές που συνεπαγό­ταν η απόφαση σας αυτή. Όποια όμως και από τις δύο αυτές προσεγγίσεις -ή και τις δύο ταυτόχρονα- να ακολουθούσατε, είναι ιδιαίτερα δύσκολο να καταλάβετε λογικά το γιατί βάζετε τον εαυτό σας σε αυτή την κα­τάσταση κρίσης και το γιατί θέλετε να υιοθε­τείτε μια τόσο παράλογη, και τόσο συναισθη­ματικά, «ακριβή» συμπεριφορά… Το όλο θέμα, φαινόταν να είναι έξω από τη λογική σας, πέρα από κάθε έλεγχο του μυαλού σας. Πέρα από κάθε έλεγχο του εγκεφάλου σας.

         Μήπως όμως τα πράγματα δεν είναι ακρι­βώς έτσι;

Είναι επιστημονικά αδιαμφισβήτητο ότι όλες οι επιθυμίες και τα αισθήματα, οι αποφάσεις και οι συμπεριφορές μας, έχουν να κάνουν με εγκεφαλικές λειτουρ­γίες, που εδράζονται στον ανθρώπινο εγκέ­φαλο. Όμως, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, κα­νένας δεν έχει μπορέσει να εντοπίσει μια βιο­λογική δομή του εγκεφάλου που να παραπέ­μπει στην «ψυχή», τον «άγγελο» ή το «δαίμο­να» μας, που κατά τις θρησκείες υπάρχουν μέσα μας. Όπως δεν είχε μπορέσει να εντοπίσει μία δομή στον ανθρώπινο εγκέφαλο, που να παραπέμπει στο «ψυχικό όργανο», που κατά τη ψυχολογία υπάρχει σε κάθε άνθρω­πο.

            Υπάρχει όμως και μια ακόμα προσέγγιση στο παραπάνω πρόβλημα. Μία προσέγγιση που έχει επιστημονικά διατυπωθεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 και στηρίζεται απόλυτα σε βιολογικά και νευρολογικά δεδο­μένα. Μια προσέγγιση που η ορθότητα της σήμερα πια επιβεβαιώνεται πλήρως από τις πλέον σύγχρονες τεχνικές απεικόνισης της λει­τουργίας του εγκεφάλου.

            Για να την διατυπώσουμε απλά, κάθε άν­θρωπος δεν έχει έναν αλλά τρεις διαφο­ρετικούς εγκεφάλους που όλοι τους βρί­σκονται μέσα στο κεφάλι μας! Έχουμε τρεις ανατομικά ξεχωριστούς εγκεφάλους, που μπορούν να είτε να συνεργάζονται είτε να αντιμάχονται μεταξύ τους, με τον ίδιο ακρι­βώς τρόπο που έχουμε ανατομικά τέσσερα άκρα, δύο χέρια και δύο πόδια. Όταν τα χέ­ρια μας συνεργάζονται μεταξύ τους, τότε μπορούμε να κάνουμε πολλές και διάφορες δουλειές. Όταν για κάποιον νευρολογικό συνήθως λόγο, αυτή η ικανότητα οργάνωσης και συνεργασίας των χεριών μας χαθεί, τότε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

         Κάτι ανά­λογο ισχύει και με την συνεργασία των τριών εγκεφάλων μας.

         Μια καλή περιγραφική αναλογία των τριών εγκεφάλων μας είναι η εξής. Ας τους φανταστούμε σαν τρεις διαφορετικούς ηλε­κτρονικούς υπολογιστές που έχουν αποθη­κευτεί σε τρία διαφορετικά ράφια του ίδιου ντουλαπιού, έναν στο κάτω, έναν στο μεσαίο και έναν στο επάνω ράφι. Αυτοί οι τρεις δια­φορετικοί και ανεξάρτητοι μεταξύ τους υπο­λογιστές είναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους και δημιουργούν ένα δίκτυο. Τα δεδομένα που εισέρχονται από τα αισθητικά όργανα στο δί­κτυο εισάγονται σχεδόν ταυτόχρονα και στους τρεις κομπιούτερ, που όμως τα επε­ξεργάζονται ανεξάρτητα και με διαφορε­τικό τρόπο, έτσι οι απαντήσεις τους στα ίδια δεδομένα μπορούν είτε να ταιριάζουν εί­τε να διαφέρουν ή και να είναι αντιφατικές μεταξύ τους.

            Οι απαντήσεις του κάθε ενός από αυτούς τους υπολογιστές εισάγονται και κυκλοφο­ρούν ανεξάρτητα στο δίκτυο, και μεταφέρο­νται στα τελικά όργανα αντίδρασης. Αν οι απαντήσεις είναι αρμονικές, το όλο σύστημα λειτουργεί καλά και ο άνθρωπος νοιώθει το αίσθημα της ασφάλειας, της συναι­σθηματικής πληρότητας και τη δυνατό­τητα αυτοπραγμάτωσης. Αν οι απαντήσεις είναι δυσαρμονικές τότε δημιουργούνται προβλήματα στο δίκτυο που, σε ακραίες περιπτώσεις, μπορεί να «κρεμάσουν» και τους τρεις κομπιούτερ και να ρίξουν το όλο σύ­στημα..

         Για να αποφευχθεί το πλήρες «πέσιμο» του συστήματος που θα ήταν καταστροφικό κα­θώς θα οδηγούσε στον θάνατο, έχει προβλε­φθεί η εξής λειτουργία:

         Ο υπολογιστής που υπάρχει στο κατώτερο ράφι και ελέγχει την επιβίωση, έχει επιπλέον την υποχρέωση να ελέγχει και τον βαθμό δυσαρμονίας των απα­ντήσεων των τριών ξεχωριστών κομπιούτερ του συστήματος. Όταν ο βαθμός δυσαρμο­νίας ξεπεράσει κάποια επιτρεπτά όρια, τότε οφείλει να «κλείνει» την παροχή ρεύμα­τος: είτε προς τον έναν από τους δύο άλ­λους υπολογιστές (εκείνον που προκαλεί τη μεγαλύτερη δυσαρμονία), είτε και προς τους δύο στις τελείως εξαιρετικές περιπτώ­σεις, αναλαμβάνοντας αυτός μόνος του τη λειτουργία του όλου συστήματος!

         Το «κλείσιμο» του άλλου -ή και των δύο άλλων υπολογιστών- υπάρχει η πρόβλεψη να διαρκεί τον λιγότερο δυνατό χρόνο, είναι όμως δυνατόν και να επεκταθεί μέχρι να επι­λυθεί η κατάσταση ή να αντιμετωπιστεί το ερέθισμα που προκαλεί τη δυσαρμονία των απαντήσεων. Στο διάστημα αυτό επιτελού­νται μόνον οι βασικότερες λειτουργίες και το όλο σύστημα (ο άνθρωπος) λειτουργεί σε έναν στοιχειώδη μόνο βαθμό. Αυτό είναι που συμβαίνει και σε περιπτώσεις κρίσης όπως αυτή που είδαμε στην αρχή.

         Μέσα λοιπόν στο κρανίο μας δεν υπάρχει ένας, αλλά τρεις διαφορετικοί μεταξύ τους εγκέφαλοι που ο καθένας τους αντιπροσω­πεύει και προέρχεται από ένα διαφορετικό στάδιο της βιολογικής καταγωγής και εξέλι­ξης του ανθρώπου. Με βάση τη σειρά που εξελίχθηκαν είναι τακτοποιημένοι μέσα στο κρανίο μας σε τρία στρώματα: ο παλιότερος πιο βαθιά και ο νεότερος στην επιφάνεια, με τον ίδιο τρόπο που τα ερείπια μιας αρχαίας πόλης βρίσκονται σε τρεις αλλεπάλληλες στρώσεις, η μία επάνω στην άλλη. Αυτοί οι τρεις εγκέφαλοι έχουν ο καθένας τις δι­κές του λειτουργίες, τη δική του ευφυία, τη δική του αίσθηση εαυτού, τη δική του αίσθηση χώρου και χρόνου και τις δικές του αναμνήσεις. Αν και ΔΙΑΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ με πολλά νεύρα, φαίνεται να λειτουρ­γούν σχεδόν τελείως ανεξάρτητα μεταξύ τους.

             Τα περιγραφικά ονόματα αυτών των τριών εγκεφά­λων, από τον εξελικτικά παλιότερο προς τον νεώτερο, είναι: «Εγκέφαλος των ερπετών» ,  «Παλαιο-Εγκέφαλος των θηλαστικών» και «Νέο-Εγκέφαλος των θηλα­στικών». 

Οι τρεις εγκέφαλοι του ανθρώπου. Στ’ εσωτερικό τμήμα διακρίνεται το αρχαίο ερπετοειδές τμήμα του εγκεφάλου μας το οποίο αποδεικνύεται κεντρικό σημείo αναφοράς της συμπεριφοράς μας.

Συνεχώς μαθαίναμε ή και θέλου­με να πιστεύουμε στην ανωτερότητα του αν­θρώπου και στην δύναμη του ανθρώπινου μυαλού στο να ελέγχει με τη λογική του πράγματα και καταστάσεις - λειτουργίες που σχετίζονται με το πιο εξελικτικά σύγ­χρονο εγκέφαλο μας, εκείνον που μας διαφο­ροποιεί ουσιαστικά από όλα τα άλλα ζώα: Νεο-Θηλαστικό.

Η πραγματικότητα όμως σχεδόν πάντα διέψευδε την πεποίθηση μας αυτή, καθώς η λογική μας εύκολα χάνεται μπροστά στη δύνα­μη των συναισθημάτων μας, που αποτελούν λειτουργίες του δεύτερου εγκεφάλου μας, του Παλαιο-θηλαστικού.

         Και αντίστοιχα, η όποια δύναμη των συ­ναισθημάτων εξαφανίζεται όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις που σχετίζο­νται με βασικά θέματα επιβίωσης, όταν ενερ­γοποιούνται λειτουργίες του πρώτου εγκεφά­λου μας, του Ερπετικού.

         Αυτές οι αντιφάσεις, που τόσο προσβάλ­λουν και προκαλούν την ιδέα της ανωτερό­τητας του ανθρώπου σε βαθμό που να προ­σπαθούμε να αγνοούμε την ύπαρξη τους στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, εξηγούνται πάρα πολύ καλά με την ύπαρξη των τριών εγκεφάλων. Και συμβαίνουν για πολύ απλούς βιολογικούς λόγους οι οποίοι σχετί­ζονται με την ανατομική θέση των τριών εγκεφάλων μας και του τρόπου που μπαί­νει και κυκλοφορεί το αίμα στην κρα­νιακή μας κοιλότητα. Το αίμα εισέρχεται από το κατώτερο μέρος του κρανίου μας με τις σπονδυλικές αρτηρίες. Από τη βάση του κρανίου αρχίζει να κυκλο­φορεί για να αιματώσει τη δομή που συνολι­κά ονομάζαμε μέχρι σήμερα ανθρώπινο εγκέφαλο, εισερχόμενο από τα από τα βαθύ­τερα και παλιότερα προς τα επιφανειακότε­ρα και νεότερα μέρη του, δηλαδή αιματώνεται πρώτα το Ερπετοειδές, μετά το Παλαιο-θηλαστικό και τελευταίο το Νέο – θηλαστικό τμήμα του εγκεφάλου.

         Όμως η ποσότητα του αίματος που μπορεί να μπει στο κρανίο μας είναι περιορισμένη. Έτσι, το αίμα που υπάρχει διαθέσιμο προσφέρεται πρώτα για να καλύψει το τις ανάγκες του Ερπετικού. Αν οι ανάγκες αυτές καλυ­φθούν επαρκώς, τότε το αίμα που περισσεύει πηγαίνει στον παλαιο-θηλαστικό. Και μόνο αφού καλυφθούν και αυτού του τμήματος οι ανάγκες αρχίζει να αιματώνεται και ο Νέο-θηλαστικός.

         Αυτό, στην πράξη, οδηγεί στο εξής: Σε φυ­σιολογικές συνθήκες, το αίμα πηγαίνει στον «Νέο-εγκέφαλο των θηλαστικών» μόνον εφόσον έχουν ικανοποιηθεί οι ανάγκες αιμάτωσης του «Παλαιο-Εγκεφάλου των θηλαστικών», και αντίστοιχα, αίμα πηγαίνει στον «Παλαιό-Εγκέφαλο των θηλαστικών» μόνον εφόσον έχουν ικανοποιηθεί οι ανάγκες του «Εγκεφά­λου των Ερπετών».

         Με απλά λόγια, η λογική μπορεί να λει­τουργήσει μόνον εφόσον έχουν ικανο­ποιηθεί οι συναισθηματικές μας ανάγκες, και οι συναισθηματικές μας ανάγκες μπορούν να εμφανιστούν μόνον εφό­σον έχουν ικανοποιηθεί οι ανάγκες μας που σχετίζονται με την επιβίωση! Δηλαδή «μόνο αν είναι κάποιος χορτάτος μπορεί να φιλοσοφεί»

            Επί  πλέον, αν διεγερθεί  σημαντικά  ο «Εγκέφαλος των Ερπετών» για λόγους που σχετίζονται με θέματα επιβίωσης και αρχίσει να χρειάζεται να καταναλώσει περισσότερο αίμα, τότε το αίμα αυτό «κλέβεται» είτε από τον εγκέφαλο που ελέγχει τα συναισθήματα μας είτε από τον εγκέφαλο που ελέγχει τη λογική μας, με αποτέλεσμα ο ένας από τους δύο η και οι δύο να αρχίσουν να υπολειτουργούν.

         Και αντίστοιχα, αν διεγερθεί σημαντικά ο «Παλαιό-Εγκέφαλος των θηλαστικών» που ελέγχει τα συναισθήματα μας και χρειάζεται περισσότερο αίμα, τότε το αίμα αυτό «κλέβε­ται» από τον εγκέφαλο που ελέγχει τη λογι­κή μας, με αποτέλεσμα αυτός να αρχίσει να υπολειτουργεί. Αυτός ο βιολογικός μηχανισμός της αιμάτωσης των τριών εγκεφάλων μας κρύβεται κάτω και πίσω από όλα τα ψυχολογικά δρά­ματα και τις ψυχολογικές κρίσεις της ανθρώ­πινης ζωής…

συνεχίζεται …..

επιμέλεια παρουσίασης: Ευαγγέλου Χρυσάνθη

πηγή: http://revealedtheninthwave.blogspot.com 

- See more at: http://www.lightworker.gr/?p=11782#sthash.GZnucoi8.dpuf

http://www.lightworker.gr/?p=11782