Κατά την Ύστερη Εποχή του Χαλκού, ήτοι από τα μέσα του 15ου έως τα τέλη του 13ου αι. π.Χ., το Αιγαίο πέλαγος, αλλά και εν γένει οι ακτές της ανατολικής Μεσογείου χαρακτηρίζονται από την παρουσία και την κυριαρχία των μυκηναϊκών οικισμών. Ο συγκεκριμένος πολιτισμός, η «ελληνικότητα» του οποίου είναι αδιαμφισβήτητη και επιβεβαιώνεται μέσω των γραπτών πηγών (με την αποκρυπτογράφηση της γραμμικής Β), ονομάζεται «Μυκηναϊκός», εξαιτίας της περιοχής που παρείχε τα πρώτα αρχαιολογικά υλικά κατάλοιπα και ενός εκ των σπουδαιότερων διοικητικών κέντρων του, δηλαδή την περιοχή των Μυκηνών, στον νομό Αργολίδας.
Ο συγκεκριμένος πολιτισμός ξεκίνησε αρχικά από την Πελοπόννησο, την κεντρική Ελλάδα (Φωκίδα, Βοιωτία και Αττική), την Αιτωλοακαρνανία, τη Θεσσαλία και το νησί της Εύβοιας. Σε αυτές τις περιοχές παρατηρούνται με συνέπεια κάποια κοινά «μυκηναϊκά» χαρακτηριστικά, όπως οι ανακτορικές κατοικίες, η ύπαρξη επιγραφών σε γραμμική Β, οι θαλαμωτοί τάφοι, οι σφραγίδες κ.ά.