Ιστορίες για υποκλοπές, αγρίους και άλλα... συναφή

Ποινικές διώξεις λοιπόν για την υπόθεση των υποκλοπών εις βάρος του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και συνεργατών του Υπουργών και μη. Η ανακοίνωση συνέπεσε με την αύξηση τον τελευταίο καιρό των δημοσιευμάτων για κατασκοπία που γινόταν εις βάρος του κ. Καραμανλή, δημοσιεύματα που σαφέστατα άφηναν να εννοηθεί, αυτό που από την εποχή εκείνη είχε υπονοηθεί:: Η κατασκοπία γινόταν από αμερικανικές υπηρεσίες. Και παρόλο που τότε είχε προκληθεί πραγματικός σάλος γύρω από τις υποκλοπές και στο τέλος τονιζόταν η ανικανότητα της κυβέρνησης να φέρει εις πέρας μία εθνική υπόθεση, σήμερα η όλη υπόθεση έχει προσλάβει τη σημασία μιας απλής είδησης του
αστυνομικού ἤ του δικαστικού ρεπορτάζ. Αλλά, το θέμα δεν είναι εάν τα ΜΜΕ και το κατεστημένο του τύπου και των δημοσιογράφων στήριζαν ἤ όχι τον πρώην Πρωθυπουργό.

Το πραγματικό θέμα είναι ότι σιγά –σιγά μία υποψία που υπήρχε από την εποχή εκείνη, αρχίζει να επιβεβαιώνεται αρχικά με ενδείξεις, στη συνέχεια με σαφέστατα υπονοούμενα ἤ με πληροφορίες από αξιόπιστες πηγές και, ενδεχομένως, να υπάρξουν πλέον και αποδείξεις. Ποια ήταν αυτή η υποψία;; Το ότι ο Καραμανλής είχε «μπει στο μάτι» οικονομικών και άλλων συμφερόντων «αμερικανικής καταγωγής», ιδίως από τη στιγμή που διαφάνηκε ότι σε ορισμένα θέματα, όπως στο Κυπριακό, το Σκοπιανό και, κυρίως, στο Ενεργειακό, ήθελε να ακολουθήσει μια πιο πολυδιάστατη πολιτική, ώστε να απαγκιστρωθεί η Ελλάδα από τον ασφυκτικό κλοιό των διαφόρων συμφερόντων των ΗΠΑ και ως εκ τούτου να βασίζεται σε περισσότερα του ενός ερείσματα.

Εάν δει κανείς την ακολουθία των γεγονότων θα διαπιστώσει την «παράξενη» χρονική σύμπτωση ενεργειών Καραμανλή και σημαντικών γεγονότων. Για παράδειγμα, όταν έγινε η πρώτη συνάντηση Καραμανλή– Πούτιν και είχε ανακοινωθεί η κατ’ αρχήν συμφωνία για τον πετρελαιαγωγό Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, αλλά και η έναρξη μιάς «στρατηγικής συνεργασίας» Ρωσίας – Ελλάδας, ήταν οι αρχές του 2007. Τον Ιούλιο του2007 είχαμε τις πλέον καταστροφικές πυρκαγιές σε όλη την Ελλάδα, με αποκορύφωμα τη σύγχρονη «έκρηξη» περισσοτέρων από 200 εστιών μετά τις 8 το βράδυ. Βεβαίως, ενώ όλα έδειχναν πως επρόκειτο περί εμπρησμών, που ενδεχομένως να εντάσσονταν σε ένα γενικότερο σχέδιο, όλοι καταφέρονταν εναντίον της κυβέρνησης και της ανικανότητάς της, αλλά και του κομματισμού που επικρατούσε στα Σώματα Ασφαλείας. Όλοι θυμούνται το πώς είχε λοιδορηθεί ο τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας επειδή χρησιμοποιούσε κάποιους ευφυώς επιλεγμένους όρους για να αποδώσει την όλη κατάσταση, χωρίς να πει και την απόλυτη αλήθεια, την οποία ίσως να μην γνώριζε κανείς εκείνη τη στιγμή.

Και ενώ συνεχίζονταν οι επαφές Ρωσίας– Ελλάδας και οι συναντήσεις και συνεννοήσεις Πούτιν – Καραμανλή, σε κάθε μικρό ουσιαστικό βήμα που γινόταν άρχιζαν να ξεσπούν διάφορα σκάνδαλα ἤ «σκάνδαλα», που με παρόμοιά τους, αν μη και χειρότερα, ζούσαμε καθημερινά στην Ελλάδα επί σειρά δεκαετιών. Σκάνδαλα όπως αυτό με την ΜΕΒΓΑΛ και τους νονούς, τα δομημένα ομόλογα, το ΙΚΑ, την ερωτική περιπέτεια του τότε Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού, τη Βιστωνίδα – Βατοπέδι.

Τότε λεγόταν από ορισμένους πως κάτι κρύβεται πίσω από όλη αυτήν τη λαίλαπα, αλλά η αντίδραση ήταν τα ειρωνικά σχόλια. Σήμερα και όσο περνά ο καιρός, αυτή η αλληλουχία γεγονότων και η χρονική σύμπτωσή τους με τα ανοίγματα της τότε κυβέρνησης αρχίζει να λαμβάνεται σοβαρά από όλο και περισσότερους. Σήμερα αρχίζει να διαφαίνεται ότι το αμερικανικό οικονομικό και άλλο κατεστημένο δεν ήθελε άλλο τον Καραμανλή και πως με τις διάφορες «αντένες» του και «συνεργάτες» του σε διάφορους χώρους εντός και εκτός Ελλάδος προχώρησε, με τη βοήθεια και της ελληνικής πραγματικότητας, στην αποκάλυψη και κυρίως διόγκωση πολλών κακώς κειμένων. Είναι, άλλωστε, αποκαλυπτικό αυτό που έγραψε ο Μιχάλης Ιγνατίου στην ιστοσελίδα «aixmi», πως πηγή των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών του άφησε σαφέστατα να εννοηθεί η εμπλοκή τους σε αυτή την υπόθεση, αλλά και του ότι πολλές ενέργειες των υπηρεσιών αυτών γίνονται χωρίς πρότερη ενημέρωση υψηλότερων κλιμακίων, δηλαδή της πολιτικής ηγεσίας. Αρκεί, δηλαδή, να υπήρχε η εκφρασμένη δυσφορία της πολιτικής ηγεσίας με την τότε κυβέρνηση της Αθήνας και οι μυστικές υπηρεσίες ανελάμβαναν δράση κατά βούληση.

Ο στόχος τελικά επετεύχθη, βοηθούσης, βεβαίως, και της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης, αλλά και της ελληνικής δημοσιονομικής κακοδιαχείρισης και ατασθαλίας.

Η έλευση Παπανδρέου στην εξουσία δεν μπορεί παρά να ικανοποίησε την Ουάσιγκτον και το αμερικανικό οικονομικό κατεστημένο. Ουδείς μπορεί να ισχυρισθεί ότι αυτό ήταν σχεδιασμένο. Ήταν, όμως, «φως φανάρι» ποιος θα διαδεχόταν τη ΝΔ στην εξουσία. Και οπωσδήποτε, με δεδομένες τις αμερικανικές τάσεις, αλλά και «ρίζες» του νέου Πρωθυπουργού, είναι φυσικό να ήταν ο αρεστός της απέναντι βόρειας όχθης του Ατλαντικού. Από εκεί και πέρα, ορισμένες δηλώσεις, κινήσεις και επαφές που έκανε ο Γ. Παπανδρέου ακόμη από την εποχή που ήταν Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, είχαν δείξει ότι η «ανεξάρτητη» πολιτική Καραμανλή οπωσδήποτε δεν θα συνεχιζόταν, ενώ θα μπορούσαν να «κλεισθούν» διάφορες σημαντικές συμφωνίες με το παγκόσμιο οικονομικό κατεστημένο.

Και δεν θα ήταν καθόλου παράξενο η πολιτική ηγεσία των ΗΠΑ να θεωρεί ότι με τον Παπανδρέου στην εξουσία, η Ουάσιγκτον θα μπορούσε να πετύχει με μεγαλύτερη ευκολία τους στρατηγικούς της στόχους στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Θα ήταν παράλογο να θεωρηθεί ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός θέλει εν γνώσει του να βλάψει τα συμφέροντα της χώρας, ότι είναι προδότης. Μπορεί να υποψιασθεί κάποιος ότι ενδεχομένως έχει αναλάβει κάποιες υποχρεώσεις. Αλλά και πάλι, δεν μπορεί, θα υπήρχαν κάποιες αντιστάσεις εκ μέρους του. Άρα αυτό που απομένει είναι ο ίδιος να πιστεύει ακράδαντα ότι η «στρατηγική της παγκοσμιοποίησης» και οι πολιτικές προς υλοποίησή της είναι οι μόνες που μπορούν να βοηθήσουν μελλοντικά την Ελλάδα, ότι η πέραν του Ατλαντικού Υπερδύναμη είναι η μόνη που μπορεί να μας σταθεί αρωγός. Ενδεχομένως να έχει εμποτισθεί τόσο από την αμερικανική του παιδεία και τις αμερικανικές φιλίες και επαφές του, που να μην μπορεί να δει κάπως διαφορετικά τα πράγματα, να φορά, δηλαδή, παρωπίδες.

Τώρα, ως προς τον πρώην Πρωθυπουργό, εκτός από τα σφάλματα -ορισμένα των οποίων σημαντικά- που μπορεί και, ίσως, πρέπει να του προσάψει κανείς, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει με την πολύ σωστή απόφασή του να μην μιλήσει, τουλάχιστον ακόμη. Διότι εάν μιλήσει, όχι μόνον θα προκαλέσει τεράστιους τριγμούς εντός Ελλάδος, αλλά ενδεχομένως να βλάψει την χώρα, ιδίως σήμερα που βρίσκεται σε αυτήν τη δεινότατη, οικονομικά αλλά και πολιτικά, θέση.

Πηγή