ΟΙ ΣΦΑΓΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ, ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΕΞΥΜΝΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ Ο ΤΣΙΠΡΑΣ.

Το  παρακάτω  άρθρο  αναρτήθηκε  από  την  Φιλονόη  σήμερα,  15 Σεπτεμβρίου 2017,  με  τίτλο:  Λησμονοῦμε τὸν ῥόλο τοῦ ΔΣΕ κινδυνεύοντας νὰ ξαναζήσουμε ἀνθρωποσφαγές!!! 

 

Υπογράφεται  από:  Ἰωάννης Μπουγᾶς.

10 Φεβρουαρίου 1947.
Ὁμαδικὴ ἐκτέλεσις ἀμάχων στὴν Κωνσταντία Πέλλης ἀπὸ τοὺς ἀντάρτες τοῦ λεγομένου ΔΣΕ!

Ἔνας ἀπὸ τὰ θύματα φαίνεται ὅτι ἦταν καὶ ὁ πρόγονος τῆς εὐρωβουλευτοῦ Εὕας Καϊλῆ, ποὺ ἀνέφερε πρόσφατα σὲ ἀντίδραση τῆς ἀπίστευτης δηλώσεως τοῦ ὑπουργοῦ Δικαιοσύνης ὅτι οἱ κομμουνιστὲς δὲν ἔκαναν ἐγκλήματα.

Τὸ συγκεκριμένο χωριὸ εἶναι στὸν νομὸ Πέλλης καὶ πολὺ κοντὰ στὰ Ἑλληνο-Γιουγκοσλαυϊκὰ σύνορα, καὶ τὸ 1947 κατοικεῖτο ἀποκλειστικὰ ἀπὸ Ποντίους πρόσφυγες. Στὶς 7 Φεβρουαρίου 1947 μία σχετικὰ μικρὴ ὁμάδα ἀνταρτῶν ἐπεχείρησε νὰ εἰσέλθῃ στὸ χωριὸ γιὰ πλιάτσικο τροφῶν καὶ στρατολογία, ἀλλὰ οἱ πολιτοφύλακες (Μ.Α.Υ.) τοῦ χωριοῦ τοὺς ἀπέκρουσαν καὶ τοὺς ἐξεδίωξαν.

Στὶς 10 Φεβρουαρίου, δύο μεγάλα συγκροτήματα ἀνταρτῶν ἀπὸ τὰ βουνὰ Πάϊκο καὶ Καϊμακτσαλὰν ἐπετέθησαν στὴν Κωνσταντία γιὰ νὰ τιμωρήσουν τοὺς κατοίκους. Εὔκολα κατέβαλαν τοὺς 80-100 πολιτοφύλακες καὶ εἰσῆλθαν στὸ χωρίο. Ἐπηκολούθησε ἄγριο πλιάτσικο, φωτιὰ σὲ 57 σπίτια, βασανιστήρια, κάποιοι βιασμοὶ καὶ σφαγὴ ἑνὸς ἀριθμοῦ κατοίκων τοῦ χωριοῦ.

Ἡ ἱστοσελὶς τοῦ Δήμου τῆς περιοχῆς ἀναφέρει ὅτι ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐκτελεσθέντων ἦσαν 34. Ἡ Διοίκησις Ἀσφαλείας Κεντρικῆς Μακεδονίας σὲ ἀναφορά της στὸ Ὑπουργεῖο τῶν Ἀθηνῶν, τὴν 26ην Φεβρουρίου 1947, ἀναγράφει τὰ ὀνόματα 27 νεκρῶν ἀμάχων καὶ 15 τραυματιῶν. Τὶς ἐπόμενες ἡμέρες, τὸ χωριὸ ἐρήμωσε. Οἱ κάτοικοί του ἔφυγαν στὴν Ἀριδαία καὶ τὴν Θεσσαλονίκη.

Ἐνδιαφέρον ἔχει ἡ λίστα μὲ τὰ στοιχεῖα τῶν 27 νεκρῶν, ἡ ὁποία περιέχει:

Ἑπτὰ (7) γυναῖκες ἡλικίας μεταξὺ 17 καὶ 75 ἐτῶν (!)

Δυο (2) κορίτσια, τὸ ἕνα μωρὸ 18 μηνῶν καὶ τὸ ἄλλο 10 ἐτῶν (!), καὶ

Δεκαοκτὼ (18) ἄνδρες μεταξὺ 15 καὶ 80 ἐτῶν (!). (Γιὰ τὸν 15ετῆ Στέργιο Δημ. Συρκόγλου, ἀναφέρει ὅτι ἐξετελέσθη ἀπὸ τοὺς ἀντάρτες μὲ σκεπάρνι!!!)

 

  O  «ἀρχιστράτηγος» τῶν ἀνταρτῶν Μάρκος.



Τὸν καλλίτερο χαρακτηρισμὸ τῆς προσωπικότητός του τὸν δίδει ὁ σύντροφός του Λεωνίδας Κύρκος.

https://youtu.be/Rt3lRW7K0VI

 

 

Τὴν ἔκθεση τὴν ἐντόπισα στὴν: «ΜΗΝΙΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΣΠΟΥΔΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ», Ἀπρίλιος-Μάϊος 1976.
Τὸ περιοδικὸ περιέχει καὶ πολλὲς φωτογραφίες ποὺ ἔλαβε ὁ Στρατός, ὅταν ἔφθασε στὸ χωριὸ καὶ κυνήγησε τοὺς ἀντάρτες.

Ἡ μία, ἐδῶ, εἶναι τοῦ Σάββα Κοτζαμάνη καὶ τῆς μικρῆς κορούλας του Ἑλένης ποὺ τὴν ἐστραγγάλισαν -βιάζοντάς την, καθὼς διακρίνεται ἀπὸ τὰ αἵματα τῆς φωτογραφίας.

 

Ἡ ἄλλη φωτογραφία εἶναι τοῦ μικροῦ Στέργιου:

 Παρακαλῶ θερμά!
Ὄχι ἀπρεπῆ σχόλια ἢ χαρακτηρισμούς, γιατὶ θὰ διαγράφονται, μαζὺ μὲ τοὺς σχολιαστές!!!
Νὰ περιορισθοῦμε στὴν γνώση τῶν γεγονότων καὶ στὴν κοινοποίηση αὐτῶν.

Πολλοὶ ἀρνοῦνται ἀκόμη ὅτι αὐτὰ τὰ φρικτὰ ἐγκλήματα ἔγιναν!!!

Αὐτὴν τὴν ἄγνοια προσπαθοῦμε να διορθώσουμε!

Περισσότερα γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ χωριοῦ, καθὼς καὶ μία σύντομος περιγραφὴ τῶν γεγονότων τοῦ Φεβρουαρίου 1947, ἐδῶ:

«…Το 1898 ο γερμανός περιηγητής ADOLF STRUCK την παρουσιάζει ως μεγάλο χωριό με τριακόσια σπίτια και δύο τζαμιά, κατοικούμενο από φανατικούς Πομάκους. Κατά το 1920 η Κωνσταντία αριθμούσε 1197 κατοίκους αποκλειστικά μουσουλμάνους.

Μετά τη μικρασιατική καταστροφή και με την συνθήκη της ανταλλαγής πληθυσμών εδώ εγκατεστάθησαν μόνον πρόσφυγες, αφού στο μεταξύ εκπατρίστηκαν οι μουσουλμάνοι κάτοικοί του. Οι πρόσφυγες του χωριού είναι Πόντιοι από τα Κοτύωρα του Πόντου που κατέβηκαν στην περιοχή της Νικομήδειας, λίγοι Τραπεζούντιοι, Γιαλβαλήδες τουρκόφωνοι, Τσορομλήδες από την περιοχή Τσορούμ (τσοχ ουρούμ=πολλοί Έλληνες) κοντά στην Άγκυρα και Αχμετλήδες από την περιοχή Αχμετέν (Ακ-νταγ-μετέν=ορυχείο) επίσης κοντά στην Άγκυρα. Αυτοί οι τελευταίοι ήταν και οι πιο μορφωμένοι. Είχαν δημοτικά σχολεία και γυμνάσια στον τόπο τους και έφεραν μαζί τους το 1924 δισκοπότηρα και εικόνες που σώζονται ακόμα στην εκκλησία του χωριού.

Δραματική υπήρξε η συμμετοχή της Κωνσταντίας στα γεγονότα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Από την έναρξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου μέχρι και την λήξη του Εμφυλίου πενήντα πέντε πολίτες, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, έχασαν την ζωή τους.

Το 1947 το χωριό υπήρξε τραγικό θύμα της αγριότητος του Εμφύλιου Πολέμου. Συγκεκριμένα, το βράδυ της 10ης Φεβρουαρίου κτυπήθηκε από ισχυρές δυνάμεις ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Μετά δίωρη σκληρή μάχη με την αμυνομένη πολιτοφυλακή ανετράπη κάθε αντίσταση, και το χωριό παρεδόθη στις φλόγες και την σφαγή. Οι αντάρτες απεχώρησαν τα ξημερώματα, αφήνοντας πίσω τους 34 αμάχους νεκρούς.

Μετά την σφαγή οι περισσότεροι κάτοικοι εγκατέλειψαν το χωριό και εγκατεστάθησαν στην Αριδαία ως Ανταρτόπληκτοι και στο Καραβάνσαραϊ στην Θεσσαλονίκη. Ένα μέρος απ’ αυτούς επέστρεψε μετά τον Εμφύλιο. Οι περισσότεροι όμως έμειναν οριστικά στην Θεσσαλονίκη….»

 

Τοπικὴ Κοινότης Κωνσταντίας

 

ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ:

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ