ΠΟΙΗΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ 1896. ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΞΑΚΟΥΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ;
Άρθρο της κομμουνιστικής «ΑΥΓΗΣ», 3 Φεβρουαρίου 2019, της Μαρίκας Ρόμπου - Λεβί-δη. Η Μαρίκα Ρόμπου - Λεβί-δη αυτοπροσδιορίζεται ως "κοινωνική ανθρωπολόγος".
Τίτλος ποιήματος: «Ελληνοπούλα» 1896, του Γεωργίου Δροσίνη.
«Μακεδονία, ξακουστή του Αλεξάνδρου χήρα!
του δοξασμένου βασιλιά για ντύσου την πορφύρα,
το διαμαντένιο στέμμα του για βάλε στο κεφάλι,
τ’ ανίκητό του το σπαθί για ξαναζώσου πάλι,
Και σκόρπα στην Ανατολή φωτιά και λάμψη τόση,
Όπου να ιδούν Αυστριακοί, Βούλγαροι, Τούρκοι, Ρώσσοι,
Κι όσοι σε κράζουν αδερφή, κι όσοι σε θέλουν δούλα.
Αν ήσουν σύ βασίλισσα κι αν ήσ’ Ελληνοπούλα!..
Επέθαν’ ο Αλέξανδρος και πρίν πεθάνει ακόμη
μοιράσθηκαν τη δόξα του ανάξιοι κληρονόμοι,
Ξεσχίσαν την πορφύρα του, συντρίψανε το στέμμα
Και το σπαθί του εσκούριασε με το δικό τους αίμα.
Έμεινα χήρα κι έρημη… μέσα στα μαύρα χρόνια
Μ’ εμάραν’ η απελπισιά, μ’ έφαγ’ η καταφρόνια,
Και στα χαρέμια εσύρθηκα Τούρκων Σουλτάνων δούλα
του κόσμου εγώ η βασίλισσα κ’ η πρώτη Ελληνοπούλα…
Μα πάλι δεν ετούρκεψα. Κι αν ήμαι σκλαβωμένη,
Θερμή κ’ ελεύθερη η καρδιά στα σωθικά μου μένει.
Κι αν έχασα η βασίλισσα, του Αλεξάνδρου η χήρα,
μαζί με τον Αλέξανδρο και στέμμα και πορφύρα,
Πορφύρα από το αίμα μου μπορώ να βάψω πάλι
και στέμμ’ από τα δάκρυα να βάλω στο κεφάλι,
Κι αντί Βουλγάρα να γενώ ή νάμαι Τούρκου δούλα
Ν’ αναστηθώ ή να θαφτώ για πάντα Ελληνοπούλα!..»
"Μορφολογικά η "Μακεδονία Ξακουστή" ακολουθεί τη δομή του δεκαπεντασύλλαβου, με ρίμα που χρησιμοποιείται εκτενώς στο δημοτικό τραγούδι. Όμως περιλαμβάνει όρους που είναι ξένοι προς τα τοπικά λεξιλόγια και το περιεχόμενο των δημοτικών τραγουδιών. Προδίδει επέμβαση από τα έξω και επιχειρεί αυθαίρετη σύνδεση του παρόντος με το παρελθόν κάνοντας συγκεκριμένη χρήση -ή κατάχρηση- της Ιστορίας. Αναφέρεται σε α-χρονικές εδαφικές διεκδικήσεις και επικαλούνται ένα εθνικό μέλλον που δεν θα επιτρέψει επιβουλές από δυνητικούς εχθρούς. Υμνεί την εξώθηση αρχέγονων εχθρών, τους οποίους, προκειμένου να τους αντιπαραβάλλουν με τους «πολιτισμένους» και «γενναίους» απογόνους του Αλεξάνδρου αποκαλούν «βάρβαρους». Συνοπτικά, επικαλείται μια φαντασιακή -και όχι φανταστική- ελληνικότητα, εγγενή στη μακεδονική γη και έναν εξίσου φαντασιακό και εγγενή εθνικό χαρακτήρα των Μακεδόνων που είναι θεμελιωμένος στην έννοια της ελευθερίας.
Στη σημερινή εκδοχή, ο όρος «βάρβαροι», που εμφανίζεται στον δεύτερο στίχο, έχει αντικαταστήσει τον όρο «Βούλγαροι» που απαντά σε παλιότερες εκδοχές του τραγουδιού. Δηλαδή, μια λιγότερο κατηγορηματική περίφραση έχει υιοθετηθεί για τον προσδιορισμό πληθυσμού που στη νεότερη εποχή έχει αποτελέσει τον από «Βορρά κίνδυνο». Αντίστοιχα, έχει αντικαταστήσει τον όρο «τύραννος» που αναφέρεται στο εμβατήριο που έχει επιλέξει το Γενικό Επιτελείο Στρατού. Η σημερινή εκδοχή, που προφανώς θεωρείται πολιτικά ορθότερη από τις προηγούμενες, χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά -τουλάχιστον εκτός στρατεύματος. Η αρχική επιτελείται περιστασιακά σε άτυπες εκδηλώσεις. Στο παρελθόν ο όρος «Βούλγαροι» είχε χρησιμοποιηθεί στον επίσημο και ανεπίσημο λόγο για τον χαρακτηρισμό των «ντόπιων» κατοίκων της Μακεδονίας αλλά και υβριστικά για όλους τους βορειοελλαδίτες. Επομένως, είχε συμπυκνώσει συνδηλώσεις αμφισβήτησης της εθνικοφροσύνης μιας συγκεκριμένης κατηγορίας Ελλήνων πολιτών. Σήμερα, που το τραγούδι αποτελεί μέρος του ρεπερτορίου όλων των πληθυσμιακών ομάδων που κατοικούν στη Μακεδονία, η αντικατάσταση του όρου «Βούλγαροι» με τον όρο «βάρβαροι» αποκτά πρόσθετο νόημα.
Τα πέραν του στίχου στοιχεία, δηλαδή η μουσική και το βήμα, αποκλίνουν εξίσου από τις νόρμες των παραδοσιακών πρακτικών. Σύμφωνα με δεδομένα που προέκυψαν από προσωπική εθνογραφική έρευνα στην ανατολική Μακεδονία, η μελωδία του τραγουδιού αποτελεί διασκευή παλιότερης που είχαν οι ντόπιοι έλληνες κάτοικοι κοινότητας της περιοχής της Δράμας. Η διασκευή δεν έγινε τοπικά, αλλά σε κάποιο κέντρο· στη συνέχεια επανεισάχθηκε στην περιοχή μέσα από το σύστημα εκπαίδευσης. Μέχρι το 1950-1960, οι γηραιότεροι ντόπιοι, που μιλούσαν μόνο τη δική τους γλώσσα, δεν γνώριζαν το τραγούδι και δεν χόρευαν τον χορό. Τα σημερινά βήματα είναι επίσης αποτέλεσμα επέμβασης από τα έξω. Οι μαρτυρίες αναφέρουν ότι τα «έβαλε» ένας δάσκαλος του Δημοτικού σχολείου αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος και δίδαξε τον χορό τοπικά. Αντίστοιχη πληροφορία προκύπτει και από έρευνα που είχε πραγματοποιήσει στην περιοχή των Σερρών το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα τη δεκαετία του 1970. Ωστόσο, οι δάσκαλοι αυτοί δεν ταυτοποιήθηκαν ποτέ από τους πληροφορητές των δύο ερευνών. Έτσι, δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για πραγματικά πρόσωπα και αν αυτά προέρχονταν από τη Μακεδονία ή άλλες περιοχές της χώρας. Μολονότι υπάρχουν μαρτυρίες και στοιχεία που επιβεβαιώνουν την παρουσία στη Μακεδονία εκπαιδευτικών που προέρχονταν από νοτιότερες περιοχές ή νησιά, είναι πιθανό, στην αντίληψη των ντόπιων, οι δάσκαλοι να λειτουργούν σαν μετωνυμία του εθνικού εκπαιδευτικού θεσμού. Η ανθρωπολόγος Αναστασία Καρακασίδου και ο ιστορικός Τάσος Κωστόπουλος επικυρώνουν αυτή την υπόθεση εργασίας, σημειώνοντας ότι τη δεκαετία του 1950 το υπό συζήτηση μουσικό και χορευτικό σύνολο διδασκόταν σε σχολεία πολλών περιοχών της χώρας και ότι, μέσα από την εκπαίδευση, εντάχθηκε στο ρεπερτόριο εθνικών χορών και συνδέθηκε άρρηκτα με τον εορτασμό των εθνικών επετείων.
Τα εθνογραφικά στοιχεία δεν επαρκούν για να προσδιορίσουμε με ακρίβεια πότε, πού και από ποιον επινοήθηκε η "Μακεδονία ξακουστή". Ούτε για να εκτιμήσουμε πόσο ρεαλιστική είναι η αναγωγή της επινόησης των βημάτων στους ανώνυμους εκπαιδευτικούς. Τέλος, δεν έχουμε αρκετές πληροφορίες για το πώς ακριβώς διείσδυσε το τραγούδι στο εκπαιδευτικό σύστημα. Για παράδειγμα, δεν συμπεριλαμβάνεται στο θεμελιώδες έργο του χοροδιδάσκαλου Χαράλαμπου Σακελλαρίου "Ελληνικοί χοροί" που κυκλοφόρησε το 1940 και αποτέλεσε πρότυπο εγχειρίδιο διδασκαλίας στις Γυμναστικές Ακαδημίες, στο Λύκειο των Ελληνίδων και σε άλλους φορείς. Όμως, διαθέτουμε ένα σημαντικό σχόλιο του μουσικολόγου Μάρκου Δραγούμη που είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό.
Αυτό αναφέρει ότι η συγκεκριμένη μελωδία, που απαντά και σε άλλους λαούς, συνδέεται με τη σεφαραδίτικη κοινότητα της Θεσσαλονίκης. Ο Δραγούμης παραπέμπει σε κασέτα που κυκλοφόρησε στη Μαδρίτη το 1992, η οποία περιλαμβάνει μελωδία που δημιουργήθηκε το 1873 για τα εγκαίνια του πρώτου εβραϊκού σχολείου της Θεσσαλονίκης (Schola de la Alianza) και είναι μουσικολογικά συγγενής με τη μελωδία του "Μακεδονία ξακουστή". Πιθανολογεί ότι είτε δημιουργήθηκε για τα σχολικά εγκαίνια και ύστερα ταξίδεψε αλλού, είτε φτιάχτηκε γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα από δυτικό συνθέτη για κάποιον Οθωμανό σουλτάνο και ύστερα χρησιμοποιήθηκε από το εβραϊκό σχολείο όπως και από άλλες εβραϊκές κοινότητες. Παραθέτει τις παρτιτούρες των δύο εκδοχών, σημειώνοντας ότι «τριάντα χρόνια αργότερα, αυτή η μελωδία επαναπροσαρμόστηκε σε ελληνικό πατριωτικό κείμενο που παρακινεί τους Έλληνες να πολεμήσουν ενάντια στους εχθρούς της Μακεδονίας».
Η προσέγγισή του δείχνει ότι μια μελωδία που (πρωτ)ακούστηκε στην πολυ-εθνοτική Θεσσαλονίκη του 1870 επικράτησε σταδιακά και παρείχε το βασικό υλικό για τη διαμόρφωση ενός μουσικού, στιχουργικού και χορευτικού συνόλου που αντιμετωπίστηκε “από τα πάνω” σαν υποσχόμενο σύμβολο της φαντασιακής μακεδονικότητας και ελληνικότητας. Άλλωστε, μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, η αλληλεπίδραση των διαφορετικών εθνοτικών ομάδων που κατοικούσαν στη Θεσσαλονίκη ήταν έντονη και οι ξεχωριστές μουσικές παραδόσεις είχαν δεχτεί επιρροές τουλάχιστον από την τουρκική και ρουμανική δημοτική μουσική.
Αντίστοιχο προβληματισμό αναδεικνύει και συζήτηση με αντικείμενο τη σχέση της αρχικής μελωδίας με άλλες που έχουν προέλευση την Τουρκία, την (Π)ΓΔΜ (πλέον Βόρεια Μακεδονία), την Αλβανία, τη Βοσνία, τη Σερβία και τη Βουλγαρίαv καθώς και με εβραϊκό ψαλμό που πιθανόν να βρίσκεται στη βάση της σύνθεσης του 1873. Μια ενδελεχής μουσικολογική μελέτη όλων των παραπάνω στοιχείων θα ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτική.
Σήμερα, παρ’ όλο που όλες οι κοινότητες στη Μακεδονία περιλαμβάνουν το τραγούδι στις «δικές τους» πρακτικές, δεν το χρησιμοποιούν σε γάμους και άλλες περιστάσεις του κύκλου της ζωής και του χρόνου. Δεν το θεωρούν λειτουργικά δεμένο με τη ζωή και την αναπαραγωγή της κοινότητας. Όμως, δίνοντάς του κεντρική θέση στο τοπικό ρεπερτόριο, αναγνωρίζουν χωρίς όρους τη φαντασιακή μακεδονικότητα και ελληνικότητα που το συνοδεύει. Όσοι αποδέχονται ότι οι στίχοι και το βήμα είναι προϊόν επινόησης συχνά επισημαίνουν την εντοπιότητα της μελωδίας. Με τον τρόπο αυτό επιθυμούν να τεκμηριώσουν ότι το συγκεκριμένο σύμβολο ελληνικότητας έχει ρίζες στη δική τους κοινότητα και τη δική τους εθνοτική κατηγορία. Αυτή η πρόσληψη της εντοπιότητας της μουσικής μπορεί να υποδηλώνει είτε ικανοποίηση για τη δυνατότητα που έχει το τοπικό να επηρεάζει το εθνικό είτε δυσαρέσκεια για τον αυθαίρετο μετασχηματισμό του τοπικού. Ωστόσο, η σημερινή πραγματικότητα δείχνει ότι ένα σύμβολο που προωθήθηκε “από τα πάνω” στο πλαίσιο της εδραίωσης της καταστατικής ελληνικότητας της Μακεδονίας έχει γίνει ευρέως αποδεκτό ως αντιπροσωπευτικό στοιχείο μιας φαντασιακής ταυτότητας.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ Ζ.Π. Άκου κομμουνίστρια: όπως έχει αναλυθεί επανειλημμένα από αξιόλογες προσωπικότητες, "το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό ενός ατόμου θεωρείται αναφαίρετο. Δεν συμβαίνει το ίδιο όμως σε σχέση με εθνότητες και κρατικές οντότητες. Είναι τελείως διαφορετικό. Και μάλιστα όταν αυτές κλέβουν ξένα ονόματα. Πώς να το κάνουμε". Όπως δήλωσαν οι ηγέτες των αλβανόφωνων των Σκοπίων: "οι βουλγαρόφωνοι των Σκοπίων να ψάξουν να βρουν ένα άλλο κατάλληλο όνομα γι αυτούς. Όχι να κλέβουν ελληνικά ονόματα".
ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΡΙΑ ΛΕΒΙ-ΔΗ, ΤΗΝ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΟ» ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΡΑΦΟΝΤΑ Ζ.Π.:
Κατά την κομμουνίστρια Λεβί-δη, για την μουσική για το ελληνικό τραγούδι "Μακεδονία ξακουστή" "τα εθνογραφικά στοιχεία δεν επαρκούν για να προσδιορίσουμε με ακρίβεια πότε, πού και από ποιον επινοήθηκε η "Μακεδονία ξακουστή".
Σύμφωνα με την δική της εκδοχή "η μελωδία του τραγουδιού αποτελεί διασκευή παλιότερης που είχαν οι ντόπιοι έλληνες κάτοικοι κοινότητας της περιοχής της Δράμας". Κατά τον Μάρκο Δραγούμη η συγκεκριμένη μελωδία, απαντά και σε άλλους λαούς.
Μπορεί να "φτιάχτηκε γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα από δυτικό συνθέτη για κάποιον Οθωμανό σουλτάνο".
Μπορεί να "περιλαμβάνει μελωδία που δημιουργήθηκε το 1873 για τα εγκαίνια του πρώτου εβραϊκού σχολείου της Θεσσαλονίκης (Schola de la Alianza)".
Η κομμουνίστρια «συγγραφέας» του Σύριζα αναγνωρίζει πως το τραγούδι έχει λάβει διαστάσεις ύμνου της μακεδονικότητας.
Η ίδια θεωρεί ωστόσο πως «πρόκειται για το πιο ηχηρό παράδειγμα πολιτισμικής κατασκευής».
Και εξηγεί γιατί το λέει αυτό:
1) Μουσικολογικά δεν πρόκειται για «παραδοσιακή» μελωδία.
2) Κινησιολογικά, το χορευτικό βήμα παρουσιάζει έλλειμμα εντοπιότητας, δημιουργικής φαντασίας και «αυθεντικότητας».
3) Μορφολογικά, ο στίχος δεν παραπέμπει στις συμβάσεις του δημοτικού τραγουδιού.
4) Το περιεχόμενο του στίχου επίσης διαφέρει από αυτό των δημοτικών τραγουδιών και είναι καθαρά εθνικιστικού χαρακτήρα.
5. Κατά την συριζαία Λεβί-δη η μελωδία του τραγουδιού αποτελεί διασκευή παλιότερης που είχαν οι ντόπιοι Έλληνες κάτοικοι κοινότητας της περιοχής της Δράμας Κατά τον μουσικολόγο Μάρκο Δραγούμη, η μουσική του «Μακεδονία ξακουστή», πιθανόν, αντλεί από σεφαραδίτικο τραγούδι, που δημιουργήθηκε για τα εγκαίνια του πρώτου εβραϊκού σχολείου της Θεσσαλονίκης, το 1873. Συμπέρασμα της Μαρίκας Ρόμπου-Λεβίδη: «Μία μελωδία που πρωτοακούστηκε στην πολυεθνοτική Θεσσαλονίκη του τέλους του 19ου αιώνα» μετατράπηκε με τον καιρό σε ένα «υποσχόμενο σύμβολο της φαντασιακής μακεδονικότητας και ελληνικότητας».
ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ Ζ.Π.
1. Μουσικολογικά η κομμουνίστρια Λεβί-δη γράφει ότι δεν είναι «παραδοσιακή» μελωδία.
Που το βασίζει αυτό; Ποια είναι η παραδοσιακή μελωδία και ποια όχι; Αν ανατρέξουμε στην μουσικολογική ιστορία από την αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα, ποια είναι τα γνωρίσματα ενός τραγουδιού που το κατατάσσουν στα «μη παραδοσιακά» ελληνικά; Και αν δεν είναι «παραδοσιακό» τι είναι; Μοντέρνο; Έστω ότι είναι «μοντέρνο» ελληνικό. Αυτό το κάνει αφ’ εαυτού λιγότερο αξιόλογο;
2. Κινησιολογικά, το χορευτικό βήμα παρουσιάζει έλλειμμα εντοπιότητας, δημιουργικής φαντασίας και «αυθεντικότητας».
Κινησιολογικά η κομμουνίστρια Λεβί-δη βρίσκει ότι έχουμε «έλλειμμα εντοπιότητας». Γιατί; Από πού το συμπεραίνει αυτό; Πρέπει να μοιάζουν όλα τα τραγούδια μιας περιοχής μεταξύ τους; Από τους Μακεδόνες δεν τραγουδιέται και δεν χορεύεται; Αυτό δεν δείχνει εντοπιότητα; Το επιχείρημα περί της αυθεντικότητας είναι έωλο. Ποιος ή τι ορίζει το αυθεντικό σε μια μορφή τέχνης; Τα περί δημιουργικής φαντασίας είναι για γέλια ως επιχείρημα. Τον όρο «δημιουργική φαντασία» μάλλον τον έκλεψε από κανένα άγγλο καθηγητή της, χωρίς να καταλαβαίνει τι είναι. Τι ορίζουμε ως «δημιουργική φαντασία» σε ένα τραγούδι, που η ίδια παραδέχεται παραπάνω ότι δεν είναι παραδοσιακό, αλλά πρωτότυπο; Η λογική θα δεχόταν ότι το σπάσιμο του παραδοσιακού, το καθιστά περισσότερο σαν προϊόν «δημιουργικής φαντασίας», παρά η παραμονή στο καλούπωμα μιας παραδοσιακής φόρμας.
3. Μορφολογικά γράφει η κομμουνίστρια Λεβί-δη ο στίχος δεν παραπέμπει στις συμβάσεις του δημοτικού τραγουδιού. Και πάλι ρωτούμε ποιες είναι οι τυπικές συμβάσεις του ελληνικού δημοτικού τραγουδιού. Υπάρχουν σταθεροί κανόνες στην πολυμορφία των δημοτικών τραγουδιών; Και τελικά τι σημασία θα είχε αν παραπέμπει ή δεν παραπέμπει; Πόσα δημοτικά τραγούδια αν τα εξετάσουμε ξεφεύγουν μορφολογικά από μια θεωρούμενη «μέση» τυπική κατασκευή; Άλλα παραπέμπουν στην Βενετία, άλλα στην Βαβυλώνα, άλλα στον Δούναβι, άλλα στον Ευφράτη, χωρίς αυτό να τα καθιστά μορφολογικά μη δημοτικά Ελληνικά.
4. Το περιεχόμενο του στίχου γράφει η κομμουνίστρια Λεβί-δη διαφέρει από τα δημοτικά τραγούδια και είναι εθνικιστικό! Δηλαδή τι σημαίνει αυτό; Έχουμε εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες, δημοτικά τραγούδια που οι κομμουνιστές θα τα ονόμαζαν «εθνικιστικά». Τι να πρωτοαναφέρουμε; Το «Μακεδονία ξακουστή» τους μάρανε; Δηλαδή δεν μοιάζει το «Μακεδονία Ξακουστή» με το «Σαράντα παλληκάρια» και με ένα σωρό άλλα; Δεν είναι πατριωτικά και «εθνικιστικά» εκείνα; Τι κομμουνιστική κατηγορία είναι τέλος πάντων κι αυτή; Επίσης το τραγούδι είναι γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο, άρα είναι εντός της ελληνικής δημοτικής παράδοσης.
5. Μοιάζει γράφει η κομμουνίστρια Λεβί-δη με Σεφαρδίτικο εβραϊκό τραγούδι. Έτσι είναι η ισπανική Σεφαρδίτικη εβραϊκή «παραδοσιακή» μουσική; Ποια είναι αυτή; Πού την βρήκαν; Ας μας ενημερώσουν και ας την βάλλουν να την ακούσουμε. Παραδοσιακή Σεφαρδίτικη μουσική όμως είναι κάπως περίεργο ως όρος. Τα Σεφαρδίτικα τραγούδια ήταν μία αντιγραφή Ισπανικής μουσικής, τραγουδισμένα με το γλωσσικό αυτό εβραϊκό μόρφωμα.
«Φαντασιακή Μακεδονικότητα και ελληνικότητα»; Εδώ τι να πει κανείς. Οι κομμουνιστές, πάντα πιστοί στον Μαρδοχαίο και στον Μπεναρόγια, μόνο ο ιουδαϊσμός και η ιουδαϊκότητα δεν παρουσιάζουν φαντασιακά στοιχεία.
Όσον αφορά την «πολυεθνοτική» Θεσσαλονίκη;
Γιατί την αναφέρει άραγε;
Γιατί, στην Αθήνα το 1821 πληθυσμιακά δεν επιβλήθηκαν και δεν κυριαρχούσαν οι κατακτητές τούρκοι; Ή στην Τρίπολη; Ή σε πάμπολλες Ελληνικές πόλεις;
Μία ολωσδιόλου Ελληνική πόλη που θεμελιώθηκε το 315 π.Χ. με Έλληνες κατοίκους για 1900 χρόνια και ξαφνικά το 1600 οι τότε συριζαίοι της εποχής, οι τούρκοι, άρχισαν να κουβαλούν εκεί, χωρίς καν να ρωτήσουν τους υπόδουλους ντόπιους - όπως ακριβώς και σήμερα - ισπανούς ιουδαϊκού θρησκεύματος.
Τι δουλειά είχαν στη Μακεδονία πληθυσμοί που δεν είχαν ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με την περιοχή; Τι δουλειά είχε ο Μπεναρόγια στην Θεσσαλονίκη. Για να σφάξει τους Ναουσαίους και τους Χιώτες στην Επανάσταση του 1821; Οι Ιουδαίοι διώχθηκαν από την Ισπανία και τους εγκατέστησαν εκεί οι Τούρκοι οι οποίοι κατείχαν τα ελληνικά εδάφη. Το ίδιο και οι Σλάβοι. Δηλαδή, έρχομαι, σε σφάζω, εγκαθιστώ εποίκους, οπότε γίνεσαι μειοψηφία στον τόπο σου και μετά σε κατηγορώ γι αυτό.
Ο Τσίπρας και το σκυλολόι του προετοιμάζονταν επί χρόνια μεθοδικά για να ξεπουλήσουν την Μακεδονία και ότι αυτή συμβολίζει για τον Ελληνισμό. Είναι ένα από τα πιο βασικά πιστεύω τους. Είναι μέσα στα γονίδιά τους. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο κακία και προδοσία κρύβουν μέσα τους αυτά τα καθάρματα, όταν σκέφτονται ακόμη και το όνομα Μακεδονία.
Για την Θράκη δεν το συζητάμε. Την θεωρούν ήδη, και ξέρουμε ότι χαίρονται πολύ γι αυτό, τουρκική επαρχία.
Για ένα να είναι σίγουροι οι εχθροί της Μακεδονίας, ντόπιοι και ξένοι. Η Μακεδονία θα ζήσει και το τραγούδι της θα ακούγεται για χιλιάδες χρόνια, όταν τα βρωμερά τους κόκκαλα θα έχουν λιώσει από καιρό. Η αγάπη που έχουμε για την Ελληνική Μακεδονία μας είναι πολύ ισχυρότερη από το μίσος που αισθάνονται γι αυτήν οι ψυχασθενείς πληρωμένοι προδότες. οι ψυχοπαθητικές προσωπικότητες τύπου Τσίπρα και Λεβί-δη.
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Άρθρο της κομμουνιστικής «ΑΥΓΗΣ», 3 Φεβρουαρίου 2019, της Μαρίκας Ρόμπου - Λεβί-δη. Η Μαρίκα Ρόμπου - Λεβί-δη αυτοπροσδιορίζεται ως "κοινωνική ανθρωπολόγος".
Τίτλος ποιήματος: «Ελληνοπούλα» 1896, του Γεωργίου Δροσίνη.
«Μακεδονία, ξακουστή του Αλεξάνδρου χήρα!
του δοξασμένου βασιλιά για ντύσου την πορφύρα,
το διαμαντένιο στέμμα του για βάλε στο κεφάλι,
τ’ ανίκητό του το σπαθί για ξαναζώσου πάλι,
Και σκόρπα στην Ανατολή φωτιά και λάμψη τόση,
Όπου να ιδούν Αυστριακοί, Βούλγαροι, Τούρκοι, Ρώσσοι,
Κι όσοι σε κράζουν αδερφή, κι όσοι σε θέλουν δούλα.
Αν ήσουν σύ βασίλισσα κι αν ήσ’ Ελληνοπούλα!..
Επέθαν’ ο Αλέξανδρος και πρίν πεθάνει ακόμη
μοιράσθηκαν τη δόξα του ανάξιοι κληρονόμοι,
Ξεσχίσαν την πορφύρα του, συντρίψανε το στέμμα
Και το σπαθί του εσκούριασε με το δικό τους αίμα.
Έμεινα χήρα κι έρημη… μέσα στα μαύρα χρόνια
Μ’ εμάραν’ η απελπισιά, μ’ έφαγ’ η καταφρόνια,
Και στα χαρέμια εσύρθηκα Τούρκων Σουλτάνων δούλα
του κόσμου εγώ η βασίλισσα κ’ η πρώτη Ελληνοπούλα…
Μα πάλι δεν ετούρκεψα. Κι αν ήμαι σκλαβωμένη,
Θερμή κ’ ελεύθερη η καρδιά στα σωθικά μου μένει.
Κι αν έχασα η βασίλισσα, του Αλεξάνδρου η χήρα,
μαζί με τον Αλέξανδρο και στέμμα και πορφύρα,
Πορφύρα από το αίμα μου μπορώ να βάψω πάλι
και στέμμ’ από τα δάκρυα να βάλω στο κεφάλι,
Κι αντί Βουλγάρα να γενώ ή νάμαι Τούρκου δούλα
Ν’ αναστηθώ ή να θαφτώ για πάντα Ελληνοπούλα!..»
"Μορφολογικά η "Μακεδονία Ξακουστή" ακολουθεί τη δομή του δεκαπεντασύλλαβου, με ρίμα που χρησιμοποιείται εκτενώς στο δημοτικό τραγούδι. Όμως περιλαμβάνει όρους που είναι ξένοι προς τα τοπικά λεξιλόγια και το περιεχόμενο των δημοτικών τραγουδιών. Προδίδει επέμβαση από τα έξω και επιχειρεί αυθαίρετη σύνδεση του παρόντος με το παρελθόν κάνοντας συγκεκριμένη χρήση -ή κατάχρηση- της Ιστορίας. Αναφέρεται σε α-χρονικές εδαφικές διεκδικήσεις και επικαλούνται ένα εθνικό μέλλον που δεν θα επιτρέψει επιβουλές από δυνητικούς εχθρούς. Υμνεί την εξώθηση αρχέγονων εχθρών, τους οποίους, προκειμένου να τους αντιπαραβάλλουν με τους «πολιτισμένους» και «γενναίους» απογόνους του Αλεξάνδρου αποκαλούν «βάρβαρους». Συνοπτικά, επικαλείται μια φαντασιακή -και όχι φανταστική- ελληνικότητα, εγγενή στη μακεδονική γη και έναν εξίσου φαντασιακό και εγγενή εθνικό χαρακτήρα των Μακεδόνων που είναι θεμελιωμένος στην έννοια της ελευθερίας.
Στη σημερινή εκδοχή, ο όρος «βάρβαροι», που εμφανίζεται στον δεύτερο στίχο, έχει αντικαταστήσει τον όρο «Βούλγαροι» που απαντά σε παλιότερες εκδοχές του τραγουδιού. Δηλαδή, μια λιγότερο κατηγορηματική περίφραση έχει υιοθετηθεί για τον προσδιορισμό πληθυσμού που στη νεότερη εποχή έχει αποτελέσει τον από «Βορρά κίνδυνο». Αντίστοιχα, έχει αντικαταστήσει τον όρο «τύραννος» που αναφέρεται στο εμβατήριο που έχει επιλέξει το Γενικό Επιτελείο Στρατού. Η σημερινή εκδοχή, που προφανώς θεωρείται πολιτικά ορθότερη από τις προηγούμενες, χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά -τουλάχιστον εκτός στρατεύματος. Η αρχική επιτελείται περιστασιακά σε άτυπες εκδηλώσεις. Στο παρελθόν ο όρος «Βούλγαροι» είχε χρησιμοποιηθεί στον επίσημο και ανεπίσημο λόγο για τον χαρακτηρισμό των «ντόπιων» κατοίκων της Μακεδονίας αλλά και υβριστικά για όλους τους βορειοελλαδίτες. Επομένως, είχε συμπυκνώσει συνδηλώσεις αμφισβήτησης της εθνικοφροσύνης μιας συγκεκριμένης κατηγορίας Ελλήνων πολιτών. Σήμερα, που το τραγούδι αποτελεί μέρος του ρεπερτορίου όλων των πληθυσμιακών ομάδων που κατοικούν στη Μακεδονία, η αντικατάσταση του όρου «Βούλγαροι» με τον όρο «βάρβαροι» αποκτά πρόσθετο νόημα.
Τα πέραν του στίχου στοιχεία, δηλαδή η μουσική και το βήμα, αποκλίνουν εξίσου από τις νόρμες των παραδοσιακών πρακτικών. Σύμφωνα με δεδομένα που προέκυψαν από προσωπική εθνογραφική έρευνα στην ανατολική Μακεδονία, η μελωδία του τραγουδιού αποτελεί διασκευή παλιότερης που είχαν οι ντόπιοι έλληνες κάτοικοι κοινότητας της περιοχής της Δράμας. Η διασκευή δεν έγινε τοπικά, αλλά σε κάποιο κέντρο· στη συνέχεια επανεισάχθηκε στην περιοχή μέσα από το σύστημα εκπαίδευσης. Μέχρι το 1950-1960, οι γηραιότεροι ντόπιοι, που μιλούσαν μόνο τη δική τους γλώσσα, δεν γνώριζαν το τραγούδι και δεν χόρευαν τον χορό. Τα σημερινά βήματα είναι επίσης αποτέλεσμα επέμβασης από τα έξω. Οι μαρτυρίες αναφέρουν ότι τα «έβαλε» ένας δάσκαλος του Δημοτικού σχολείου αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο οποίος και δίδαξε τον χορό τοπικά. Αντίστοιχη πληροφορία προκύπτει και από έρευνα που είχε πραγματοποιήσει στην περιοχή των Σερρών το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα τη δεκαετία του 1970. Ωστόσο, οι δάσκαλοι αυτοί δεν ταυτοποιήθηκαν ποτέ από τους πληροφορητές των δύο ερευνών. Έτσι, δεν γνωρίζουμε αν πρόκειται για πραγματικά πρόσωπα και αν αυτά προέρχονταν από τη Μακεδονία ή άλλες περιοχές της χώρας. Μολονότι υπάρχουν μαρτυρίες και στοιχεία που επιβεβαιώνουν την παρουσία στη Μακεδονία εκπαιδευτικών που προέρχονταν από νοτιότερες περιοχές ή νησιά, είναι πιθανό, στην αντίληψη των ντόπιων, οι δάσκαλοι να λειτουργούν σαν μετωνυμία του εθνικού εκπαιδευτικού θεσμού. Η ανθρωπολόγος Αναστασία Καρακασίδου και ο ιστορικός Τάσος Κωστόπουλος επικυρώνουν αυτή την υπόθεση εργασίας, σημειώνοντας ότι τη δεκαετία του 1950 το υπό συζήτηση μουσικό και χορευτικό σύνολο διδασκόταν σε σχολεία πολλών περιοχών της χώρας και ότι, μέσα από την εκπαίδευση, εντάχθηκε στο ρεπερτόριο εθνικών χορών και συνδέθηκε άρρηκτα με τον εορτασμό των εθνικών επετείων.
Τα εθνογραφικά στοιχεία δεν επαρκούν για να προσδιορίσουμε με ακρίβεια πότε, πού και από ποιον επινοήθηκε η "Μακεδονία ξακουστή". Ούτε για να εκτιμήσουμε πόσο ρεαλιστική είναι η αναγωγή της επινόησης των βημάτων στους ανώνυμους εκπαιδευτικούς. Τέλος, δεν έχουμε αρκετές πληροφορίες για το πώς ακριβώς διείσδυσε το τραγούδι στο εκπαιδευτικό σύστημα. Για παράδειγμα, δεν συμπεριλαμβάνεται στο θεμελιώδες έργο του χοροδιδάσκαλου Χαράλαμπου Σακελλαρίου "Ελληνικοί χοροί" που κυκλοφόρησε το 1940 και αποτέλεσε πρότυπο εγχειρίδιο διδασκαλίας στις Γυμναστικές Ακαδημίες, στο Λύκειο των Ελληνίδων και σε άλλους φορείς. Όμως, διαθέτουμε ένα σημαντικό σχόλιο του μουσικολόγου Μάρκου Δραγούμη που είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικό.
Αυτό αναφέρει ότι η συγκεκριμένη μελωδία, που απαντά και σε άλλους λαούς, συνδέεται με τη σεφαραδίτικη κοινότητα της Θεσσαλονίκης. Ο Δραγούμης παραπέμπει σε κασέτα που κυκλοφόρησε στη Μαδρίτη το 1992, η οποία περιλαμβάνει μελωδία που δημιουργήθηκε το 1873 για τα εγκαίνια του πρώτου εβραϊκού σχολείου της Θεσσαλονίκης (Schola de la Alianza) και είναι μουσικολογικά συγγενής με τη μελωδία του "Μακεδονία ξακουστή". Πιθανολογεί ότι είτε δημιουργήθηκε για τα σχολικά εγκαίνια και ύστερα ταξίδεψε αλλού, είτε φτιάχτηκε γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα από δυτικό συνθέτη για κάποιον Οθωμανό σουλτάνο και ύστερα χρησιμοποιήθηκε από το εβραϊκό σχολείο όπως και από άλλες εβραϊκές κοινότητες. Παραθέτει τις παρτιτούρες των δύο εκδοχών, σημειώνοντας ότι «τριάντα χρόνια αργότερα, αυτή η μελωδία επαναπροσαρμόστηκε σε ελληνικό πατριωτικό κείμενο που παρακινεί τους Έλληνες να πολεμήσουν ενάντια στους εχθρούς της Μακεδονίας».
Η προσέγγισή του δείχνει ότι μια μελωδία που (πρωτ)ακούστηκε στην πολυ-εθνοτική Θεσσαλονίκη του 1870 επικράτησε σταδιακά και παρείχε το βασικό υλικό για τη διαμόρφωση ενός μουσικού, στιχουργικού και χορευτικού συνόλου που αντιμετωπίστηκε “από τα πάνω” σαν υποσχόμενο σύμβολο της φαντασιακής μακεδονικότητας και ελληνικότητας. Άλλωστε, μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, η αλληλεπίδραση των διαφορετικών εθνοτικών ομάδων που κατοικούσαν στη Θεσσαλονίκη ήταν έντονη και οι ξεχωριστές μουσικές παραδόσεις είχαν δεχτεί επιρροές τουλάχιστον από την τουρκική και ρουμανική δημοτική μουσική.
Αντίστοιχο προβληματισμό αναδεικνύει και συζήτηση με αντικείμενο τη σχέση της αρχικής μελωδίας με άλλες που έχουν προέλευση την Τουρκία, την (Π)ΓΔΜ (πλέον Βόρεια Μακεδονία), την Αλβανία, τη Βοσνία, τη Σερβία και τη Βουλγαρίαv καθώς και με εβραϊκό ψαλμό που πιθανόν να βρίσκεται στη βάση της σύνθεσης του 1873. Μια ενδελεχής μουσικολογική μελέτη όλων των παραπάνω στοιχείων θα ήταν ιδιαίτερα αποκαλυπτική.
Σήμερα, παρ’ όλο που όλες οι κοινότητες στη Μακεδονία περιλαμβάνουν το τραγούδι στις «δικές τους» πρακτικές, δεν το χρησιμοποιούν σε γάμους και άλλες περιστάσεις του κύκλου της ζωής και του χρόνου. Δεν το θεωρούν λειτουργικά δεμένο με τη ζωή και την αναπαραγωγή της κοινότητας. Όμως, δίνοντάς του κεντρική θέση στο τοπικό ρεπερτόριο, αναγνωρίζουν χωρίς όρους τη φαντασιακή μακεδονικότητα και ελληνικότητα που το συνοδεύει. Όσοι αποδέχονται ότι οι στίχοι και το βήμα είναι προϊόν επινόησης συχνά επισημαίνουν την εντοπιότητα της μελωδίας. Με τον τρόπο αυτό επιθυμούν να τεκμηριώσουν ότι το συγκεκριμένο σύμβολο ελληνικότητας έχει ρίζες στη δική τους κοινότητα και τη δική τους εθνοτική κατηγορία. Αυτή η πρόσληψη της εντοπιότητας της μουσικής μπορεί να υποδηλώνει είτε ικανοποίηση για τη δυνατότητα που έχει το τοπικό να επηρεάζει το εθνικό είτε δυσαρέσκεια για τον αυθαίρετο μετασχηματισμό του τοπικού. Ωστόσο, η σημερινή πραγματικότητα δείχνει ότι ένα σύμβολο που προωθήθηκε “από τα πάνω” στο πλαίσιο της εδραίωσης της καταστατικής ελληνικότητας της Μακεδονίας έχει γίνει ευρέως αποδεκτό ως αντιπροσωπευτικό στοιχείο μιας φαντασιακής ταυτότητας.
Η ομογένεια της Βοστώνης και τα τηλεοπτικά κανάλια έκαναν σαφές ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο -που έδωσε για χρόνια έναν άλλο, δικό του, αγώνα αυτοπροσδιορισμού- είναι και αυτός ένα σύμβολο της ίδιας ταυτότητας. Ναι, αλλά όχι επειδή τώρα έγινε «ξακουστός». Επειδή το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό είναι αναφαίρετο. Για αυτόν τον λόγο δεν δικαιούνται και όσοι προσλαμβάνουν τη Μακεδονία ως «ξακουστή» να αρνούνται στους πολίτες της όμορης (Π)ΓΔΜ (και πλέον Βόρειας Μακεδονίας) να προσδιορίζονται όπως εκείνοι κρίνουν.
ΣΥΝΤΟΜΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΡΙΑ ΛΕΒΙ-ΔΗ, ΤΗΝ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΟ» ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΡΑΦΟΝΤΑ Ζ.Π.:
Κατά την κομμουνίστρια Λεβί-δη, για την μουσική για το ελληνικό τραγούδι "Μακεδονία ξακουστή" "τα εθνογραφικά στοιχεία δεν επαρκούν για να προσδιορίσουμε με ακρίβεια πότε, πού και από ποιον επινοήθηκε η "Μακεδονία ξακουστή".
Σύμφωνα με την δική της εκδοχή "η μελωδία του τραγουδιού αποτελεί διασκευή παλιότερης που είχαν οι ντόπιοι έλληνες κάτοικοι κοινότητας της περιοχής της Δράμας". Κατά τον Μάρκο Δραγούμη η συγκεκριμένη μελωδία, απαντά και σε άλλους λαούς.
Μπορεί να "φτιάχτηκε γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα από δυτικό συνθέτη για κάποιον Οθωμανό σουλτάνο".
Μπορεί να "περιλαμβάνει μελωδία που δημιουργήθηκε το 1873 για τα εγκαίνια του πρώτου εβραϊκού σχολείου της Θεσσαλονίκης (Schola de la Alianza)".
Η κομμουνίστρια «συγγραφέας» του Σύριζα αναγνωρίζει πως το τραγούδι έχει λάβει διαστάσεις ύμνου της μακεδονικότητας.
Η ίδια θεωρεί ωστόσο πως «πρόκειται για το πιο ηχηρό παράδειγμα πολιτισμικής κατασκευής».
Και εξηγεί γιατί το λέει αυτό:
1) Μουσικολογικά δεν πρόκειται για «παραδοσιακή» μελωδία.
2) Κινησιολογικά, το χορευτικό βήμα παρουσιάζει έλλειμμα εντοπιότητας, δημιουργικής φαντασίας και «αυθεντικότητας».
3) Μορφολογικά, ο στίχος δεν παραπέμπει στις συμβάσεις του δημοτικού τραγουδιού.
4) Το περιεχόμενο του στίχου επίσης διαφέρει από αυτό των δημοτικών τραγουδιών και είναι καθαρά εθνικιστικού χαρακτήρα.
5. Κατά την συριζαία Λεβί-δη η μελωδία του τραγουδιού αποτελεί διασκευή παλιότερης που είχαν οι ντόπιοι Έλληνες κάτοικοι κοινότητας της περιοχής της Δράμας Κατά τον μουσικολόγο Μάρκο Δραγούμη, η μουσική του «Μακεδονία ξακουστή», πιθανόν, αντλεί από σεφαραδίτικο τραγούδι, που δημιουργήθηκε για τα εγκαίνια του πρώτου εβραϊκού σχολείου της Θεσσαλονίκης, το 1873. Συμπέρασμα της Μαρίκας Ρόμπου-Λεβίδη: «Μία μελωδία που πρωτοακούστηκε στην πολυεθνοτική Θεσσαλονίκη του τέλους του 19ου αιώνα» μετατράπηκε με τον καιρό σε ένα «υποσχόμενο σύμβολο της φαντασιακής μακεδονικότητας και ελληνικότητας».
ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ Ζ.Π.
1. Μουσικολογικά η κομμουνίστρια Λεβί-δη γράφει ότι δεν είναι «παραδοσιακή» μελωδία.
Που το βασίζει αυτό; Ποια είναι η παραδοσιακή μελωδία και ποια όχι; Αν ανατρέξουμε στην μουσικολογική ιστορία από την αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα, ποια είναι τα γνωρίσματα ενός τραγουδιού που το κατατάσσουν στα «μη παραδοσιακά» ελληνικά; Και αν δεν είναι «παραδοσιακό» τι είναι; Μοντέρνο; Έστω ότι είναι «μοντέρνο» ελληνικό. Αυτό το κάνει αφ’ εαυτού λιγότερο αξιόλογο;
2. Κινησιολογικά, το χορευτικό βήμα παρουσιάζει έλλειμμα εντοπιότητας, δημιουργικής φαντασίας και «αυθεντικότητας».
Κινησιολογικά η κομμουνίστρια Λεβί-δη βρίσκει ότι έχουμε «έλλειμμα εντοπιότητας». Γιατί; Από πού το συμπεραίνει αυτό; Πρέπει να μοιάζουν όλα τα τραγούδια μιας περιοχής μεταξύ τους; Από τους Μακεδόνες δεν τραγουδιέται και δεν χορεύεται; Αυτό δεν δείχνει εντοπιότητα; Το επιχείρημα περί της αυθεντικότητας είναι έωλο. Ποιος ή τι ορίζει το αυθεντικό σε μια μορφή τέχνης; Τα περί δημιουργικής φαντασίας είναι για γέλια ως επιχείρημα. Τον όρο «δημιουργική φαντασία» μάλλον τον έκλεψε από κανένα άγγλο καθηγητή της, χωρίς να καταλαβαίνει τι είναι. Τι ορίζουμε ως «δημιουργική φαντασία» σε ένα τραγούδι, που η ίδια παραδέχεται παραπάνω ότι δεν είναι παραδοσιακό, αλλά πρωτότυπο; Η λογική θα δεχόταν ότι το σπάσιμο του παραδοσιακού, το καθιστά περισσότερο σαν προϊόν «δημιουργικής φαντασίας», παρά η παραμονή στο καλούπωμα μιας παραδοσιακής φόρμας.
3. Μορφολογικά γράφει η κομμουνίστρια Λεβί-δη ο στίχος δεν παραπέμπει στις συμβάσεις του δημοτικού τραγουδιού. Και πάλι ρωτούμε ποιες είναι οι τυπικές συμβάσεις του ελληνικού δημοτικού τραγουδιού. Υπάρχουν σταθεροί κανόνες στην πολυμορφία των δημοτικών τραγουδιών; Και τελικά τι σημασία θα είχε αν παραπέμπει ή δεν παραπέμπει; Πόσα δημοτικά τραγούδια αν τα εξετάσουμε ξεφεύγουν μορφολογικά από μια θεωρούμενη «μέση» τυπική κατασκευή; Άλλα παραπέμπουν στην Βενετία, άλλα στην Βαβυλώνα, άλλα στον Δούναβι, άλλα στον Ευφράτη, χωρίς αυτό να τα καθιστά μορφολογικά μη δημοτικά Ελληνικά.
4. Το περιεχόμενο του στίχου γράφει η κομμουνίστρια Λεβί-δη διαφέρει από τα δημοτικά τραγούδια και είναι εθνικιστικό! Δηλαδή τι σημαίνει αυτό; Έχουμε εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες, δημοτικά τραγούδια που οι κομμουνιστές θα τα ονόμαζαν «εθνικιστικά». Τι να πρωτοαναφέρουμε; Το «Μακεδονία ξακουστή» τους μάρανε; Δηλαδή δεν μοιάζει το «Μακεδονία Ξακουστή» με το «Σαράντα παλληκάρια» και με ένα σωρό άλλα; Δεν είναι πατριωτικά και «εθνικιστικά» εκείνα; Τι κομμουνιστική κατηγορία είναι τέλος πάντων κι αυτή; Επίσης το τραγούδι είναι γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο, άρα είναι εντός της ελληνικής δημοτικής παράδοσης.
5. Μοιάζει γράφει η κομμουνίστρια Λεβί-δη με Σεφαρδίτικο εβραϊκό τραγούδι. Έτσι είναι η ισπανική Σεφαρδίτικη εβραϊκή «παραδοσιακή» μουσική; Ποια είναι αυτή; Πού την βρήκαν; Ας μας ενημερώσουν και ας την βάλλουν να την ακούσουμε. Παραδοσιακή Σεφαρδίτικη μουσική όμως είναι κάπως περίεργο ως όρος. Τα Σεφαρδίτικα τραγούδια ήταν μία αντιγραφή Ισπανικής μουσικής, τραγουδισμένα με το γλωσσικό αυτό εβραϊκό μόρφωμα.
«Φαντασιακή Μακεδονικότητα και ελληνικότητα»; Εδώ τι να πει κανείς. Οι κομμουνιστές, πάντα πιστοί στον Μαρδοχαίο και στον Μπεναρόγια, μόνο ο ιουδαϊσμός και η ιουδαϊκότητα δεν παρουσιάζουν φαντασιακά στοιχεία.
Όσον αφορά την «πολυεθνοτική» Θεσσαλονίκη;
Γιατί την αναφέρει άραγε;
Γιατί, στην Αθήνα το 1821 πληθυσμιακά δεν επιβλήθηκαν και δεν κυριαρχούσαν οι κατακτητές τούρκοι; Ή στην Τρίπολη; Ή σε πάμπολλες Ελληνικές πόλεις;
Μία ολωσδιόλου Ελληνική πόλη που θεμελιώθηκε το 315 π.Χ. με Έλληνες κατοίκους για 1900 χρόνια και ξαφνικά το 1600 οι τότε συριζαίοι της εποχής, οι τούρκοι, άρχισαν να κουβαλούν εκεί, χωρίς καν να ρωτήσουν τους υπόδουλους ντόπιους - όπως ακριβώς και σήμερα - ισπανούς ιουδαϊκού θρησκεύματος.
Τι δουλειά είχαν στη Μακεδονία πληθυσμοί που δεν είχαν ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με την περιοχή; Τι δουλειά είχε ο Μπεναρόγια στην Θεσσαλονίκη. Για να σφάξει τους Ναουσαίους και τους Χιώτες στην Επανάσταση του 1821; Οι Ιουδαίοι διώχθηκαν από την Ισπανία και τους εγκατέστησαν εκεί οι Τούρκοι οι οποίοι κατείχαν τα ελληνικά εδάφη. Το ίδιο και οι Σλάβοι. Δηλαδή, έρχομαι, σε σφάζω, εγκαθιστώ εποίκους, οπότε γίνεσαι μειοψηφία στον τόπο σου και μετά σε κατηγορώ γι αυτό.
Τέλος, όλο το άρθρο της Λεβί-δη είναι ένας φανατικός αντιμακεδονικός κοινωνιολογικός αχταρμάς με χρησιμοποίηση φανταχτερών λέξεων και ορισμών, που απομνημόνευσε η Λεβί-δη, με δυσκολία, από αγγλικά βιβλία κοινωνικής ανθρωπολογίας, χωρίς περιεχόμενο.
Είναι ¨ορισμοί, αντί πειθούς" όπως θα έλεγαν οι σύγχρονοι φιλόσοφοι.
Το μοτίβο των βρωμερών κομμουνιστών είναι γνωστό. Το έθνος και ότι περιέχει είναι κάτι κατασκευασμένο (εκτός ίσως του εβραϊκού). Το Ελληνικό ιδίως έθνος είναι τελείως απαράδεκτο, ακόμη και για το ότι υπάρχει. Πρέπει να το αποδομήσουμε και να το καταστρέψουμε. Υπάρχει στην Ελλάδα ολόκληρη διανοουμενίστικη συμμορία γι αυτό, που πληρώνεται από τον Σόρος. Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και ο πόλεμος εναντίον του συγκεκριμένου τραγουδιού. Ο Τσίπρας και το σκυλολόι του προετοιμάζονταν επί χρόνια μεθοδικά για να ξεπουλήσουν την Μακεδονία και ότι αυτή συμβολίζει για τον Ελληνισμό. Είναι ένα από τα πιο βασικά πιστεύω τους. Είναι μέσα στα γονίδιά τους. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο κακία και προδοσία κρύβουν μέσα τους αυτά τα καθάρματα, όταν σκέφτονται ακόμη και το όνομα Μακεδονία.
Για την Θράκη δεν το συζητάμε. Την θεωρούν ήδη, και ξέρουμε ότι χαίρονται πολύ γι αυτό, τουρκική επαρχία.
Για ένα να είναι σίγουροι οι εχθροί της Μακεδονίας, ντόπιοι και ξένοι. Η Μακεδονία θα ζήσει και το τραγούδι της θα ακούγεται για χιλιάδες χρόνια, όταν τα βρωμερά τους κόκκαλα θα έχουν λιώσει από καιρό. Η αγάπη που έχουμε για την Ελληνική Μακεδονία μας είναι πολύ ισχυρότερη από το μίσος που αισθάνονται γι αυτήν οι ψυχασθενείς πληρωμένοι προδότες. οι ψυχοπαθητικές προσωπικότητες τύπου Τσίπρα και Λεβί-δη.
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.