Επαναφορά της θανατικής ποινής

Γράφει ο Γιώργος Σταφυλάς 

Το πρόσφατο φρικιαστικό έγκλημα στην Ξάνθη έφερε ξανά στο προσκήνιο την συζήτηση περί θανατικής ποινής. Οι συνθήκες του εγκλήματος ήταν τέτοιες που το κοινό περί δικαίου αίσθημα εξεγείρεται και αιτεί άμεση απόδοση δικαιοσύνης. Δηλαδή εκτέλεση. 
Δεν είναι λίγες οι φορές που ο πολίτης νιώθει ότι δεν μπορεί να βρει το δίκιο του. Στην Ελλάδα ένα σαθρό σύστημα δικαιοσύνης και σωφρονιστικών καταστημάτων εγγυάται στον κάθε ειδεχθή ψυχανώμαλο κακοποιό ότι θα ‘ναι έξω σε δέκα χρόνια, ενώ όλο και κάποια ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα θα βρεθεί να τον υπερασπίσει.

Ο δράστης του εγκλήματος είχε και στο παρελθόν διαπράξει βιασμούς και όμως
τριγυρνούσε έξω ελεύθερος. Ήταν θέμα χρόνου να γίνει αυτό που έγινε. Και όμως ακόμα και μετά από ένα τέτοιο ειδεχθές έγκλημα βρίσκονται άνθρωποι -κυρίως άνθρωποι με ανώτερη μόρφωση και ευαισθησίες- να υπερασπιστούν τον εγκληματία χάριν της εύρυθμης λειτουργίας των θεσμών!
Αλλά τι υποκριτικό ακούγεται αυτό σε μια κοινωνία που δεν λειτουργεί κανένας θεσμός εδώ και καιρό τώρα!!!
Πόσο πιο άμεσα αντιλαμβάνεται την δικαιοσύνη και την αλήθεια ο απλός άνθρωπος του οποίου ο νους δεν συσκοτίζεται από τις θολο-κουλτουριάρικες ευαισθησίες…!

Απλά πράγματα... Εδώ χρειάζονται συνοπτικές διαδικασίες και απόδοση δικαιοσύνης με εκτέλεση. Πράξη που θα είναι κάθαρση για την κοινωνία και προειδοποίηση προς οποιονδήποτε επίδοξο εγκληματία.
Κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί θα πρέπει να μας ενδιαφέρουν περισσότερο τα ατομικά δικαιώματα ενός ειδεχθούς εγκληματία, από το δικαίωμα μιας ολόκληρης κοινωνίας να αυτοπροστατεύεται.
Στην Κίνα, όταν ανέλαβε ο Μάο, υπήρχαν εκατομμύρια οπιομανείς στην χώρα, αλλά σε διάστημα λίγων ετών ο Μάο τους εξαφάνισε. Έτσι απλά, καθάρισε την χώρα του και έσωσε τον λαό του από μια εκφυλιστική ασθένεια...

Συνήθως η πολεμική εναντίον της θανατικής ποινής προέρχεται είτε από δικηγόρους που διαισθάνονται ότι θα χάσουν ένα κομμάτι της δουλειάς τους με την επαναφορά της θανατικής ποινής, είτε από τους συνήθεις ανθρωπιστές που ορμώμενοι από αριστερή η χριστιανική σκοπιά βάλουν κατά του μέτρου της θανατικής ποινής.
Παρουσιάζουν δε ως επιχείρημα κάποιες διάτρητες και αμφιλεγόμενες έρευνες που δήθεν αποδεικνύουν την αποτυχία της εφαρμογής του μέτρου της θανατικής ποινής, αλλά χρησιμοποιούν ως επιχείρημα και τις ό,ποιες περιπτώσεις δικαστικής πλάνης.
Ως προς το πρώτο σκέλος των επιχειρημάτων τους η απάντηση είναι ότι σε όποιες χώρες εφαρμόστηκε η θανατική ποινή η εγκληματικότητα σε σχέση με τον πληθυσμό μειώθηκε. 
Η χώρα με την μεγαλύτερη εγκληματικότητα στον κόσμο δεν είναι οι ΗΠΑ, όπως κάποιοι θα έσπευδαν να πουν, αλλά η μικρή κεντρο-αμερικανική Δημοκρατία της Αϊτής. Στην Αϊτή, όπου δεν υπάρχει θανατική ποινή, το έγκλημα κάνει πάρτι. Το ίδιο και στις πολιτείες των ΗΠΑ που δεν ισχύει η θανατική ποινή.
Η αλήθεια είναι απλή. Το μόνο που φοβάται ένας κακοποιός, ένας δολοφόνος, ένας εγκληματίας, είναι η ζωή του και όχι βεβαίως το σωφρονιστικό σύστημα και ειδικά το Ελληνικό!!!

Στο βάθος όμως, όλες οι αντιρρήσεις προς το μέτρο της θανατικής ποινής καταδεικνύουν απλώς την ηθική παράλυση μιας ολόκληρης κοινωνίας που δεν έχει το σθένος να αποφασίσει την εκτέλεση.
Η φύση σοφά προέβλεψε να υπάρχει ένας μηχανισμός εξουδετέρωσης των καρκινικών κυττάρων. Αν δεν υπήρχε αυτός ο μηχανισμός το σώμα θα πέθαινε από τις εκφυλιστικές ασθένειες. Τι θα γινόταν αν τα υγιή κύτταρα, τα επιφορτισμένα με την αποστολή εξουδετέρωσης των καρκινικών κυττάρων, έκαναν απεργία και σήκωναν πλακάτ για τα δικαιώματα των καρκινικών κυττάρων;
Έτσι όπως εκφυλίζεται το σώμα και πεθαίνει όταν καταλαμβάνεται από καρκινικά κύτταρα, έτσι το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις κοινωνίες που αφήνονται να καταληφθούν από τους λεγόμενους ανθρωπιστές.
Οι πάσης φύσεως ''ανθρωπιστές'' είναι ο ηθικός καρκίνος που οδηγεί ολόκληρο το κοινωνικό σώμα στην παρακμή, στον εκφυλισμό και τέλος στον θάνατο.
Αυτό συνέβη και στην Αρχαία Ρώμη όταν κυριαρχήθηκε από πολιτισμένους ανθρωπιστές που όλη την μέρα φιλοσοφούσαν αλλά θεωρούσαν ντροπή να πιάσουν το όπλο ή το αλέτρι. Η μεγάλη Ρώμη αποσυντέθηκε όταν λησμόνησε τους σκληρούς αλλά δίκαιους νόμους που την έκαναν μεγάλη και οδηγήθηκε στην παρακμή και στην κατάκτηση από τους βάρβαρους Γερμανούς ως φυσική συνέπεια.

Η επαναφορά της θανατικής ποινής είναι το μόνο μέτρο που θα μπορούσε να προστατέψει μια τελματωμένη ηθικά -και σε προστάδιο εκφυλισμού- κοινωνία, όπως είναι η Ελληνική.
Αντιθέτως, χρόνια κυριαρχημένη η Ελληνική κοινωνία από Αριστερές -δήθεν ''ανθρωπιστικές''- ιδεοληψίες, όχι μόνο δεν θεσμοθετεί δίκαιους νόμους αλλά τιμωρεί και τον πολίτη που θα τολμήσει να αμυνθεί προστατεύοντας τον εαυτόν και την περιουσία του από εισβολείς.
Αν δεν συμβεί ένα μεγάλο και δραματικό Σοκ στην ελληνική κοινωνία, τότε μοιραία και δίκαια θα οδηγηθεί στην κατάληψη από τις ξένες πολύ-πολιτισμικές ορδές και τους υποστηρικτές τους...