ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ Το δίχτυ που καταπνίγει έθνη!

Ο ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΑΠΟ ΤΑ «ΙΕΡΑ» ΤΟΥΣ ΚΕΙΜΕΝΑ…

Τα ανθελληνικά αισθήματα τα οποία τρέφουν οι εβραίοι για τον Ελληνισμόείναι πασίγνωστα και δεν επιδέχεται αυτός ο ισχυρισμός την ελάχιστη διάψευση. Για να μη θεωρηθεί όμως ότι ομιλούμε εξ’ ονόματος των εβραίων, κρίνεται αναγκαίο να παρατεθούν οι αντιλήψεις των ιδίων σε σχέση με τον Ελληνισμό, όπως αυτές διατυπώνονται στα ιερά τους βιβλία, αρχής γενομένης από τοΤαλμούδ:
«Κατηραμένος ας είναι εκείνος, όστις την του Ελληνος Σοφίαν διδάσκει τοις υιοίς αυτού».

Επίσης στο έργο «αποκάλυψις» αναφέρονται επί λέξει τα εξής… φιλελληνικά: «Ενα από τα επτά κεφάλια του θηρίου είναι η Ελλάς».

Επιπροσθέτως το «Δευτερονόμιον» (34) περιλαμβάνει, μεταξύ των άλλων και τα ακόλουθα: «Η μάχη εκτυλισσόμενη εις τους ουρανούς όπου αι κατηραμέναι
πνευματικαί δυνάμεις των βασιλείων της Περσίας και της Ελλάδος ανθίστανται εις τον Κύριον, αργοπορούντες την εκπλήρωσιν του έργου Αυτού».
Εξ’ άλλου στο «Δευτερονόμιον» (17, 12) αναφέρονται τα εξής προκλητικά: «Αυτός που δεν θα θελήση να υπακούση στην εξουσία του Γιαχβέ, θα πεθάνη».

Στον «Ιερεμία» (12, 3) οι εβραίοι…. απευθυνόμενοι προς τον εβραιοθεό γιαχβέ, του εκφράζουν την κατωτέρω επιθυμία: «Πάρε τους ω Γιαχβέ, όπως τ’ αρνιά προς το σφαγείο και ετοίμασέ τους για το μακελειό».
Αναφορικά με την εκλεκτικότητα των εβραίων, το… θεόπνευστο «Δευτερονόμιο» παραθέτει τα ακόλουθα: Ο λαός του Ισραήλ είναι διάφορος των άλλων. Ο Θεός εξ’ υπ’ αρχής έθεσε αυτόν εκτός και διάχωρον των άλλων εθνών».
Θα ήταν υπερβολικό, και άνευ ουσίας, το να αναλωθεί η παρούσα μελέτη στην παράθεση των εκατοντάδων, δίχως υπερβολή, χωρίων τα οποία στάζουν στην κυριολεξία θανατηφόρο δηλητήριο κατά του Ελληνισμού, προερχόμενα από τις χωρίς αξία ιουδαΪκές γραφές, οι οποίες μόνο δολοφονικές διαθέσεις, κτηνώδη ένστικτα και χυδαίες παρορμήσεις -αντιπροσωπευτικές του εβραϊκού ήθους- αντικατοπτρίζουν. Είναι ευκρινές ότι διακατεχόμενοι οι εβραίοι από ένα διαρκές σύμπλεγμα κατωτερότητας, επιδιώκουν να υποβαθμίζουν τεχνηέντως τους άλλους λαούς, επιθυμώντας για αυτούς τα χείριστα.

Τα ανωτέρω αποσπάσματα, τα οποία όλων ενδεικτικώς επελέγησαν, θα ήταν οπωσδήποτε χρήσιμο να καταστούν αντικείμενα επισταμένης αναγνώσεως και αναλύσεως από τους υποστηρικτές της ανύπαρκτης «ελληνοεβραϊκής φιλίας»…
Ο ανθελληνισμός ωστόσο των εβραίων, δεν εξαντλείται μόνο στα ιερά τους κείμενα. Προσλαμβάνει και επιστημονικοφανή χαρακτήρα, ή μάλλον οι ιουδαίοι καταφεύγουν ακόμη και στην επιστημονική παραποίηση, προκειμένου να εκδηλώσουν το ανθελληνικό τους μένος.
Αιώνες τώρα, οι εβραίοι επιχειρούν, ανεπιτυχώς, να αποκρύψουν με δόλια τεχνάσματα, τις τιτάνιες διαστάσεις του Ελληνικού πνευματικού οικοδομήματος, αποσιωπώντας το γεγονός ότι όλες οι τέχνες και οι επιστήμες, γεννήθηκαν και ήκμασαν στην Ελλάδα. Βαθύς γνώστης της πανουργίας αλλά και της ιστορικής παραποιήσεως ο μοχθηρός εβραίος αποστέρησε από την Ελληνική δικαιοδοσία, προσωρινά βεβαίως, ανυπολόγιστη δύναμη γνώσεως.

Αναφορικά με το μέγεθος της πρωτοφανούς ιστορικής παραποιήσεως που συντελέσθηκε, παρατίθενται ενδεικτικά τα ακόλουθα, αδιάσειστα, στοιχεία.

Ο εβραίος καθηγητής Ερνέστος Μαξ, εκστόμισε το 1903 βαρύτατη ύβρη κατά του Ελληνικού Πολιτισμού, ισχυριζόμενος ότι «…το αρχαίο ελληνικό πνεύμα εμποδίζει την πρόοδο του πολιτισμού και των επιστημών, γι’ αυτό πρέπει να πάψουμε να ασχολούμαστε μ’ αυτό…». Πόσο αλήθεια εναρμονίζεται η μειωτική αυτή θέση του σιωνιστή, καθώς και όσες ενδεικτικώς παρατιθέμενες έπονται, για το αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα, με τα όσα αναφέρονται σχετικά στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών: «…Θ’ αντικαταστήσουμε τον κλασικισμό, καθώς και κάθε μελέτη της αρχαίας ιστορίας, η οποία δίνει περισσότερα κακά παρά καλά παραδείγματα, με τη μελέτη του προγράμματος του μέλλοντος…»
Θα ήταν επουσιώδης παράλειψη να μην αναφερθεί ότι οι διαστρεβλωτικές προσπάθειες των εβραίων δεν εστιάζονται μόνο στον τομέα της αρχαιογνωσίας, αλλά εκτείνονται και στον τομέα της ιστορίας και όλων κατ’ επέκταση των επιστημών. Εβραίοι και «ιουδαϊζοντες» καθηγητές, αποδύονται σε μία συστηματική προσπάθεια να διαστρέψουν την ιστορία και την επιστημονική αλήθεια, καθώς η ανάδειξή της καταδεικνύει την ανεπιθύμητη για τους πιστούς της Σιών, πνευματική ανωτερότητα του Ελληνισμού έναντι ολόκληρης της Οικουμένης.
Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η απόπειρα του εβραίου μαθηματικού των αρχών του αιώνα μας Δαυίδ Χίλμπερτ, να καταργήσει την Ευκλείδιο Γεωμετρία. Ο Χίλμπερτ εξέδωσε το 1900 δική του γεωμετρία, η οποία τελικώς απεδείχθη αστήρικτη και ακατανόητη με αποτέλεσμα να καταρριφθεί.

Ενας άλλος εβραίος από την Αυστρία, ο Οθων Νοϊγκεμπάουερ, προέβη χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό, στη συνολική κριτική του Ελληνικού πνευματικού οικοδομήματος, αναφέροντας ότι «οι αρχαίοι Ελληνες εμπόδισαν την ανάπτυξη των μαθηματικών και του Πολιτισμού επί 2000 έτη». Ο ίδιος συγγραφέας υποστήριξε την άποψη, ότι το Πυθαγόρειο θεώρημα είχε επινοηθεί στη Βαβυλώνα ήδη από το 1800 π.Χ. καθώς και ότι η μαθηματική σκέψη του Πυθαγόρα δεν περιείχε κανένα είδος αποδείξεως. Την επίθεση κατά του Ευκλείδη, συνέχισε ο Ολανδοεβραίος «καθηγητής» Εβερτ Μ. Μπρουνς από το Αμστερνταμ. Ο σιωνιστής αυτός, εξέδωσε το 1968 μία μελέτη με τίτλο «Η Ευκλείδιος γεωμετρία κατά την αρχαιότητα» στην οποία επιχείρησε να παρουσιάσει τον Ευκλείδη σαν «έναν άξεστο και πειραματικό φυσικό», αμφισβητώντας άμεσα την κατάρτισή του. Αυτός ήταν και παραμένει ο σιωνισμός ανά τους αιώνες, αμείλικτος εχθρός του ανθρώπου και του πολιτισμού.

Μία πολύ «περίεργη» άποψη περί του Πυθαγόρου, δημοσιεύουν τα εβραϊκά «Χρονικά» (τεύχος Μαίου – Ιουνίου 1988).
Το σχετικό δημοσίευμα αναφέρει επί λέξει τα ακόλουθα:

«Ενας από τους πρώτους Ελληνες φιλοσόφους που κατά τον Ιώσηπο ήρθε σε επαφή με την εβραϊκή φιλοσοφία ήταν ο Πυθαγόρας, επικαλούμενος κάποιον μεταγενέστερο βιογράφο του, το Ερμιππο…». Και παρακάτω υποστηρίζει: «…Με άλλα λόγια ο Ιώσηπος υποστηρίζει ότι ο γνωστός φιλόσοφος της Σάμου, που όπως γνωρίζουμε προφανώς να έχει έρθει σε επαφή και με άλλες ανατολίτικες δοξασίες, είχε εισαγάγει στη φιλοσοφική του σκέψη, στοιχεία από την εβραϊκή θρησκεία…».
Δυστυχώς για τους εβραίους, ουδεμία έγκυρη ιστορική μαρτυρία υφίσταται που να τεκμηριώνει τον ισχυρισμό ότι ο Πυθαγόρας «εισήγαγε στη φιλοσοφική του σκέψη στοιχεία από την εβραϊκή θρησκεία!», γι’ αυτό θ’ ήταν συνετό να προσέχουν τι ισχυρίζονται, διότι η ιστορική παραποίηση έχει και τα όριά της…

Καλό θα ήταν επίσης ο συντάκτης του κειμένου, να μας εκθέσει σε τι συνίσταται η διαβόητη «εβραϊκή φιλοσοφία», διότι πέρα από τη νομαδική ζωή και τις μαστροπείες του Αβραάμ, δεν γνωρίζομε να είχε επιδείξει τίποτε άλλο ο εβραϊσμός.
Οσον αφορά τον συγγραφέα του κειμένου Μ. Λίτση, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι σε αντίθεση προς αυτά που υποστηρίζει, οι Ελληνες είναι εκείνοι που έχουν πανάρχαιη ιστορία και όχι οι εβραίοι που οπωσδήποτε μόνο «βίοι παράλληλοι» δεν υφίστανται μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων. Κι η προπαγάνδα ακόμη, χρειάζεται την τέχνη της. Οταν είναι απροκάλυπτη, όχι μόνο δεν πείθει αλλά και γελοιοποιεί. Κύριοι του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, γνωρίζομε ποια είναι η τέχνη σας, λίγη σοβαρότητα όμως δεν βλάπτει, έστω και για να τηρούνται κάποια προσχήματα, εκτός κι εάν κρίνετε ότι είναι τέτοιο το επίπεδο εκείνων στους οποίους απευθύνετε την προπαγάνδα σας, ώστε δεν χρειάζεται…

Η ΠΡΩΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

Η σύγκρουση ανάμεσα στον Ελληνισμό και στον Εβραϊσμό, συγκεκριμενοποιείται προς τα τέλη του 17ου αιώνα π.Χ. μία περίοδο κατά την οποία συντελείται μία πολιτιστική ανάπτυξη των Φιλισταίων στις ακτές της Παλαιστίνης. Οι Φιλισταίοι ως γνωστόν είναι ελληνικό φύλο που έλκει την καταγωγή από τους Αχαιούς, προέρχεται δε από την Κρήτη.
Οι Φιλισταίοι λοιπόν, φορείς μίας υψηλής πολιτιστικής παραδόσεως που όμοιά της δεν είχαν ποτέ γνωρίσει οι νομάδες σημίτες, επεκτείνονται σε ολόκληρη την περιοχή της Παλαιστίνης. Τότε ακριβώς επιχειρείται λυσσωδώς η εκδίωξή τους από τους Χανανίτες και τους ευρισκόμενους σε πρωτόγονη κατάσταση περιφερόμενους ιουδαίους. Μέχρι να επέλθει η επιβολή των Φιλισταίων, προηγήθηκε ένας αγώνας αδυσώπητος, σηματοδοτώντας την αρχή της συγκρούσεως, ανάμεσα στον Ελληνισμό και στον εβραϊσμό.

Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημανθεί, ότι τους Φιλισταίους οι Αιγύπτιοι τους αποκαλούσαν «Παλαισάτι», δηλαδή πρόσφυγες, ονομασία από την οποία προήλθε αργότερα η λέξη «Παλαιστίνιος». Ανιχνεύοντας τις πηγές του παρελθόντος, προκύπτει ότι η χώρα της Παλαιστίνης, ουσιαστικά γη Ελληνική, έλαβε την ονομασία της από τον Ηρόδοτο. Το δε νότιο τμήμα της Παλαιστίνης, της γης δηλαδή των «Παλαισάτι» – Φιλισταίων, ονομαζόταν από τους εβραίους «νεγέβ των Χερεθί», φράση η οποία σημαίνει «νότος των κρητών» ακριβώς λόγω της κυρίαρχης παρουσίας των Φιλισταίων στην περιοχή.

Οι εβραίοι, ουδέποτε συμβιβάστηκαν με την Ελληνική παρουσία στην Παλαιστίνη. Αντιπροσωπευτικό δε των αισθημάτων που έτρεφαν και που εξακολουθούν να τρέφουν για τους Ελληνες, είναι το ακόλουθο απόσπασμα, προερχόμενο από τον «προφήτη» Σοφωνία (6ος αιώνας π.Χ.), έναν από τους απειράριθμους συγγραφείς περικοπών της Παλαιάς Διαθήκης: «Αλίμονον εις τους κατοικούντας εις τα παράλια της θαλάσσης, εις το έθνος των Κρητών. Ιδού ο λόγος του κυρίου εναντίον σας: Θα σε ταπεινώσω, χώρα των Φιλισταίων, θα σε ερημώσω, ώστε ουδείς κάτοικος να υπάρχη. Και θα γίνει λιβάδιον, βοσκότοπος δια τους ποιμένας και μάνδρα δια τα πρόβατα. Αύτη θα μοιρασθή δια κλήρου εις το υπόλοιπον του Οίκου του Ιούδα…»

Εξ άλλου η επινόηση και διαιώνιση του μύθου της κατατροπώσεως του Φιλισταίου Γολιάθ από τον ισχνό εβραίο Δαυίδ αποτελεί έναν μύθο που συνιστά κωδικοποίηση μιας οδυνηρής πραγματικότητας, η οποία αλληγορεί την προσπάθεια που κατέβαλλε δια δόλου ο σιωνισμός, προκειμένου να επιτύχει την εξόντωση του πανίσχυρου μυικά, αλλά άδολου Γολιάθ (Ελληνισμού), με σκοπό την τελική εξόντωσή του. Υποδηλώνει την σύγκρουση της δολιότητας με τη δύναμη και την επικράτηση της πρώτης.
Επανερχόμενοι στο κυρίως θέμα, πρέπει να τονίσουμε ότι την Ελληνικότητα των Φιλισταίων δεν διανοούνται να την αμφισβητήσουν ούτε τα ίδια τα φερέφωνα του εβραϊσμού.

Χαρακτηριστική επ’ αυτού είναι η περίπτωση του πρέσβη Γ. Τσορμπατζή, γνωστού φιλοσιωνιστή, ο οποίος σε βιβλίο που εξέδωσε το 1905 υπό τον τίτλο «Ηώς της Εβραϊκής Παλιγγενεσίας», αναφορικά με την καταγωγή των Φιλισταίων, παραθέτει τα ακόλουθα αποκαλυπτικά στοιχεία:

«Οι Φιλισταίοι ήταν Ελληνες, Κρήτες ιδία, αποικήσαντες εις Παλαιστίνην κατά το 1500 ή 1800 π.Χ., ήτοι επί της εποχής του Μυκηναϊκού Πολιτισμού. Παρά την Βηθλεέμ ευρέθη μία των κυριοτέρων πόλεων, η Μητρόπολις ίσως των Φιλισταίων, εκτισμένη επί ερειπίων ετέρας πόλεως των αρχαίων ιθαγενών Χαναναίων, ηττηθέντων προφανώς υπ’ εκείνων. Τα εν τοις τάφοις των Φιλισταίων ευρεθέντα χαλκά ή αργυρά κοσμήματα και πήλινα αγγεία, προδίδουν αριδήλως την Μυκηναϊκήν τέχνην των, αντιθέτως προς τα εν τοις συγχρόνοις τάφοις ευρήματα, πάντα ευτελούς και πρωτογόνου σχεδόν νεολιθικής εποχής, ενώ και τα οστά των τάφων των Φιλισταίων, καταδεικνύουν ομοίως την ανθρωπολογικήν διαφοράς της φυλής. Ετέρα έκπληξις την οποίαν επεφύλαττεν εις την Ελληνικήν Ιστορίαν η αρχαιολογική σκαπάνη, είναι ότι δεν παρελάβομεν ημείς την γραφήν των Φοινίκων, αλλ’ οι Φοίνικες παρά των Φιλισταίων υπό τον αρχαιότατον ιερογλυφικόν τύπον, 22 γράμματα του οποίου απετέλεσεν την βάσιν του βραδύτερον μεταδοθέντος εκ Φοινίκης αλφαβήτου…»

Κατά πολύ αργότερα, οι έχοντες σημιτική καταγωγή Φοίνικες, θα πολεμήσουν λυσαλλέα τον Ελληνισμό σε όλες τις περιοχές του, με σκοπό να καταστούν ισχυρή ναυτική δύναμη. Οι Φοίνικες θα συνεργασθούν στενά με τους Πέρσες εναντίον των Ελλήνων και το 498 π.Χ., έτος κατά το οποίο οργανώθηκε από τον Αρισταγόρα και τον Ιστιαίο η Ιωνική Επανάσταση κατά των Περσών, οι Ιωνες θα κατατροπώσουν τον φοινικικό στόλο πλησίον της Σαλαμίνας της Κύπρου.

Θα επακολουθήσει μία δυσμενής έκβαση των θαλασσίων επιχειρήσεων τις οποίες διεξήγαν οι Έλληνες, η οποία θα ολοκληρωθεί με τη διάλυση του στόλου των Ιώνων από τους Φοίνικες, ύστερα από ναυμαχία που δόθηκε κοντά στη νήσο Λόδη το 596 π.Χ. Αιτία της ήττας ήταν η οργανωτική αδυναμία του Ιωνικού στόλου, ήττα η οποία θα ανοίξει το δρόμο στους Πέρσες για την κατάληψη της Μιλήτου και την εξόντωση των κατοίκων της. Μία άγνωστη πτυχή στους ελληνοπερσικούς πολέμους αποτελεί το γεγονός ότι στην εκστρατεία του Ξέρξη κατά της Ελλάδας, σημαντικότατο παρασκηνιακό ρόλο διαδραμάτισε η σύζυγος του Πέρση βασιλιά, η εβραία Εσθήρ. Η Εσθήρ προκειμένου να επηρεάσει αποφασιστικά τη γνώμη του Ξέρξη, αναφορικά με το ζήτημα της εκστρατείας, εξόντωσε το φιλέλληνα σύμβουλό του Αμμάν και σε πλήρη σύμπνοια με τον επίσης εβραϊκής καταγωγής πρωθυπουργό Μαρδοχαίο, έστρεψαν τον Πέρση αυτοκράτορα κατά των Ελληνικών πόλεων.

Οταν ο Ξέρξης θα εκστρατεύσει κατά της Ελλάδος, το 480 π.Χ. ο φοινικικός στόλος με το βασιλιά της Σιδώνας Τετρανέστο, της Τύρου Μάπεν και της Αράδου Μερβαάλ, θα μεταφέρει το μηδικό ασκέρι στα ελληνικά εδάφη. Οι φοίνικες όμως δεν περιορίσθηκαν σε αυτές τους τις ανθελληνικές ενέργειες, αλλά επετέθηκαν και στην Μεγάλη Ελλάδα κατά των Ελλήνων, σε σύμπραξη με τους αποίκους τους Καρχηδονίους.
Ωστόσο τα μισελληνικά τους σχέδια δεν ευοδώθηκαν. Την ημέρα κατά την οποία ο περσικός στόλος που είχε φοινικική ηγεσία καταστράφηκε στην ένδοξη ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 480 π.χ., ο τύραννος των Συρακουσών Γύλων, νικούσε τα στρατεύματα των Φοινίκων στην μάχη που διεξήχθη κοντά στην Ιμέρα, κατά την οποία μάλιστα σκοτώθηκε και ο αρχηγός των Φοινίκων Αμίλκας. Δεν θα πρέπει, οπωσδήποτε, να διαφύγει της προσοχής μας το γεγονός ότι ο προδότης στη μάχη των Θερμοπυλών, ο μηδίσας Εφιάλτης, ήταν γεφυραίος…

Ομως οι εβραϊκές ραδιουργίες δεν σταματούν στο σημείο αυτό. Ο «περιούσιος λαός» εμπνεόμενος από τον ιουδαίο ιστορικό Φλ. Ιώσηππο, ο οποίος στα έργα του «Λόγοι κατ’ Απίωνος» και «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» επιχειρεί να υποβαθμίσει την ζωτική συμβολή των Ελλήνων στη γένεση του Πολιτισμού, επιδίδεται στην διαστροφή της αλήθειας.
Πληθώρα ιστορικών στοιχείων αποδεικνύουν ότι ανάμεσα στο 1000 και στο 500 π.Χ. κλιμακώνεται εντονότατα η αντίθεση ανάμεσα στους Ελληνες και στους Φοίνικες εμπόρους. Η κυριαρχία στη Μεσόγειο, αποτελεί ζωτικό στόχο αμφοτέρων των πλευρών, η επίτευξη του οποίου συνεπάγεται τον έλεγχο της οικονομικής ζώνης της ευρύτερης περιοχής. Κάτω από αυτή την εξήγηση παρέχεται μία επαρκής απάντηση στο ερώτημα, γιατί οι φοίνικες εξέθρεψαν ένα πρωτοφανές μίσος κατά των Ελλήνων και έγιναν μηδίσαντες. Είναι απόλυτα τεκμηριωμένο ότι οι Γεφυραίοι (σημιτικής καταγωγής) συνετέλεσαν αποφασιστικά τόσο στην συνθηκολόγηση της Μιλήτου και της Αλικαρνασού, όσο και στην υπονόμευση της άμυνας της Εφέσου, την οποία ανενδοίαστα κατέστρεψαν. Ο δε Γεφυραίος, με εξελληνισμένοόνομα, Ηρόστρατος, πυρπόλησε και κατέστρεψε το ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσσο, δημιούργημα που συγκαταλεγόταν στα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.

Εκδηλη υπήρξε επίσης η αντίδραση των εβραίων στην προσπάθεια την οποία κατέβαλλε ο Μ. Αλέξανδρος δια της οποίας απέβλεπε στην πολιτική ένωση του Ελληνισμού. Είναι ιστορικά γνωστό, ότι η μοναδική πόλη που αντιστάθηκε στο ενωτικό κήρυγμα του Αλεξάνδρου, πριν ξεκινήσει την εκστρατεία του προς την Ασία, ήταν η Θήβα. Η πόλη των Θηβών, αποτελούσε την ισχυρότερη, εντός Ελλάδος, κοινότητα των Γεφυραίων*, οι οποίοι υπήρξαν προγενέστερα οι πρώτοι μηδίσαντες στρεφόμενοι κατά του Ελληνισμού. Επίσης οι γεφυραίοι ήταν εκείνοι που εισήγαγαν στον ελλαδικό χώρο το νοσηρό φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας και της παιδεραστίας.
Η καταστροφή της κοινότητα των γεφυραίων και η εξάλειψη της ισχύος τους, επέφερε την ενότητα του Ελληνισμού.
Κατά την διεξαγωγή της εκστρατείας του Μ. Αλεξάνδρου προς την Ασία και συγκεκριμένα κατά τη διέλευση της Μικράς Ασίας, ο μακεδόνας στρατηλάτης έγινε μάρτυρας σωρείας ανθελληνικών ενεργειών που διέπραξαν οι γεφυραίοι, τους οποίους απέπεμψε από όσες Ελληνικές πόλεις απελευθερώθηκαν.

Ακόμα είναι γνωστό ότι ο Αλέξανδρος τους επέβαλλε, σαν ανταπόδοση και ελάχιστη τιμωρία για τα επαίσχυντα εγκλήματά τους, σκληρές οικονομικές κυρώσεις, ενώ πολλοί από αυτούς πλήρωσαν τις πράξεις τους με την ποινή του θανάτου. Στο σημείο αυτό αξίζει να τονισθεί, ότι ιδιαίτερα σθεναρή αντίσταση στα στρατεύματα του Αλεξάνδρου προέβαλλε η σημιτική Τύρος, μία στάση η οποία ερμηνεύεται ως προσπάθεια του ιουδαϊσμού, να ανακόψει την ακάθεκτη προέλαση του στρατηλάτη και την ευεργετική επίδραση του Ελληνικού πνεύματος στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης. Επακολούθησε η αναίμακτη είσοδος των Ελληνικών στρατευμάτων στην Ιερουσαλήμ, η οποία ύστερα από την καταστροφή της Τύρου κατελήφθη αμαχητί. Πανικόβλητοι οι εβραίοι, δεν τόλμησαν να προβάλλουν την ελάχιστη αντίσταση, προκειμένου να μην έχουν την τύχη των κατοίκων της Τύρου. Μετά την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα, ο Μ. Αλέξανδρος, σύμφωνα με τη συνήθειά του να πραγματοποιεί θυσίες στους Θεούς των υποταγμένων λαών, θυσίασε και προς τον γιαχβέ. Ομως σε ένδειξη της απόλυτης κυριαρχίας του, εισέδυσε, παρά τις σαφείς απαγορεύσεις, στο άδυτο των αδύτων του Ναού του Σολομώντα, μία πράξη στην οποία προσδώθηκε από τους Ιουδαίους προσβλητικό περιεχόμενο.

Οι ιουδαϊκές ραδιουργίες ωστόσο δεν σταμάτησαν. Συνεχίσθηκαν, φθάνοντας στην αποκορύφωσή τους κατά τα χρόνια του Αντίοχου του Επιφανή. Ο Αντίοχος ωστόσο επεφύλαξε στους Ιουδαίους την επιβεβλημένη αντιμετώπισή τους. Οχι μόνο κατέπνιξε τις ιουδαϊκές αντιδράσεις στην περιοχή της Παλαιστίνης, αλλά παράλληλα κατέστρεψε τον Ναό του Σολομώντα, αναγείροντας στην ίδια ακριβώς θέση μεγαλοπρεπή ναό αφιερωμένο στο Δία.
Επί της κυριαρχίας του Αντίοχου του Επιφανή, ο ιουδαϊσμός περιορίσθηκε θανάσιμα, συρρίκνωση την οποία οι εβραίοι δεν συγχώρεσαν ποτέ. Ενδεικτικά για το ανθελληνικό μένος που έτρεφαν οι εβραίοι, είναι τα βιβλία των Μακαβαίων. Το περιεχόμενό τους αναφέρεται στους πολέμους τους οποίους διεξήγαγαν οι εβραίοι κατά των Ελλήνων Αντιγόνων και αποτελούν μνημεία ανθελληνισμού.

Αξίζει να παρατεθεί το απόσπασμα που αναφέρεται στο θάνατο του Αντίοχου του Επιφανή, για του λόγου το αληθές: «Ο δε πανεπόπτης κύριος ο θεός του Ισραήλ, επάταξεν αυτόν ανιάτω και αοράτω πληγή, άρτι δε καταλήξαντος τον λόγον έλαβεν αυτόν ανήκεστος των σπλάχνων αλγηδών και πικραί των ένδον βάσανοι πάνυ δικαίως τον πολλαίς και ξενίζουσαις συμφοραίς ετέρων σπλάχνα βασανίζοντα»*
Οταν το βασίλειο των Πτολεμαίων αντικαταστάθηκε από εκείνο των Σελευκιδών, οι εβραίοι εκμεταλλεύτηκαν την αστάθεια που δημιούργησε η μετάπτωση αυτή και υπό την καθοδήγηση των Μακκαβαίων, εξεγέρθηκαν αρχίζοντας έναν ένοπλο αγώνα με σκοπό την επικράτησή τους. Μετά από αιματηρές μάχες, οι Μακαββαίοι κατόρθωσαν να επιβάλλουν τον μωσαϊκό νόμο σε κάποιες περιοχές της Παλαιστίνης, εκμεταλλευόμενοι στο έπαρκο εσωτερικές διαμάχες των Ελλήνων.

Το 63 π.Χ. εκδηλώθηκε νέα εξέγερση των εβραίων κατά των Ελλήνων αλλά και κατά των Ρωμαίων, κυριάρχων πλέον της Παλαιστίνης. Το 66 π.Χ. λαμβάνει χώρα στην Παλαιστίνη και νέα ιουδαϊκή ένοπλη επανάσταση, η οποία έφερε ως αποτέλεσμα την επικράτηση των εβραίων στην Ανθηδόνα, στην Ασκολώνα καθώς και στη Γάζα, με αποτέλεσμα την γενικευμένη σφαγή των Ελλήνων. Ωστόσο, γρήγορα άρχισε η ανασύνταξη των Ελληνικών και ρωμαϊκών δυνάμεων, οι οποίες υπό την κάλυψη των ρωμαϊκών λεγεώνων του Τιβερίου, ξεκλήρισαν τουλάχιστον 50.000 εβραίους στην Αλεξάνδρεια.

Ουδέποτε σταμάτησε το υπονομευτικό έργο των εβραίων κατά του Ελληνισμού. Μεταξύ 115 και 116 μ.Χ., σημειώνεται μεγάλη εβραϊκή εξέγερση, η οποία συμπίπτει με τη νικηφόρα προέλαση του αυτοκράτορα Τραϊανού, κατά των Περσών. Η εξέγερση θα προσλάβει πολυμέτωπο χαρακτήρα, καθώς εκδηλώνεται ταυτόχρονα στην Παλαιστίνη, στην Αίγυπτο, στην Κυρηναϊκή και στην Κύπρο. Θα επακολουθήσει η σφαγή στην Κυρηναϊκή από τους εβραίους 220.000 Ελλήνων υπερμάχων της γνήσιας Ελληνικής θρησκείας, ενώ στην Κύπρο, οι ιουδαίοι θα κατασφάξουν 100.000 Ελληνες και θα καταστρέψουν την πρωτεύουσα της νήσου, Σαλαμίνα. Είναι συγκλονιστικό το γεγονός ότι η θανάτωση χιλιάδων Ελλήνων επήλθε στην πυρά όταν παραδόθηκαν, ενώ ήταν εγκλωβισμένοι μέσα σε τεράστια αγάλματα του Μολώχ. Ήταν μια θυσία προς το Θεό των εβραίων.

Ο Ερνέστος Ρενάν αναφέρεται διεξοδικά στην εβραϊκή εξέγερση και χαρακτηριστικά τονίζει ότι η φρενίτιδα που κατέλαβε τους ιουδαίους ήταν τέτοια, ώστε έτρωγαν ωμά τα κρέατα των θυμάτων τους, τα δε έντερά των τα χρησιμοποιούσαν ως ζώνες…

Μεθοδεύσεις επίσης, όπως αυτής της βασίλισσας της Παλμύρας Ζηνοβίας -εβραϊκής καταγωγής (Μπαθ-Ζαβάι)- η οποία στην προσπάθειά της να καθυποτάξει τον Ελληνισμό της Ανατολής, βάπτισε το γιο της Βααλβαθάν, Αθηνόδωρο, ισχυριζόμενη ότι κατάγεται από την Κλεοπάτρα και εμφανιζόμενη παράλληλα δήθεν ως οραματίστρια της επανιδρύσεως του βασιλείου των Σελευκιδών, μόνο δολιότητα αποπνέουν.

Η εγκληματική δραστηριότητα των εβραίων συνεχίζεται απρόσκοπτα με την πάροδο των αιώνων. Παράλληλα επιδίδονται και στην συστηματική πλαστογράφηση και αλλοίωση των αρχαιοελληνικών κειμένων. Η εκτεταμένη αυτή πλαστογράφηση πραγματοποιήθηκε κυρίως από τους εβραίους, αλεξανδρινούς συγγραφείς, υπό την καθοδήγηση ραββίνων, κατά τον 3ο μ.Χ. αιώνα, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να ισχυρίζονται ότι «Πλάτων εστί Μωϋσής αττικίζων». Μία τεραστίων διαστάσεων παραχάραξη και διαστρέβλωση της πραγματικότητας συντελέσθηκε και εξακολουθεί με αμείωτη ένταση και σήμερα να συντελείται, με προκαθορισμένο στόχο την εξόντωση του Ελληνικού πνεύματος.

ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

Ιδιαίτερα έντονα εκδηλώνεται η μισελληνική δραστηριότητα των ιουδαίων, κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Οι εβραίοι επιδόθηκαν στην διάβρωση και αυτής ακόμη της βυζαντινής αυτοκρατορίας, γεγονός αναμενόμενο, ύστερα από την υπέρμετρη ανοχή την οποία επέδειξε το Βυζάντιο απέναντι στο εβραϊκό στοιχείο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το 614 μ.Χ. με κοινή δράση εβραίων και Περσών, κατελήφθησαν τα Ιεροσόλυμα και εσφάγησαν από τους εβραίους 90.000 Ελληνες. Την εποχή εκείνη οι ραββίνοι, σε καθημερινή βάση επαναλάμβαναν στις συνομιλίες τους τον ακόλουθο στίχο: «Οι απόγονοι του Ιακώβ θα κυριαρχήσουν και θα καταρρίψουν τα λείψανα της Πόλεως…»
Το 628 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Ηράκλειος επισκέπτεται τα Ιεροσόλυμα και πείθεται -ιδίοις όμμασι- για το υποχθόνιο έργο των εβραίων. Εχοντας επίγνωση των δεινών που επέφερε η ιουδαϊκή δολοπλοκία, θα προβεί στη λήψη πολλών μέτρων για την ασφάλεια του κράτους. Μεταξύ δε αυτών συγκαταλέγεται και η ενεργοποίηση του νόμου του αυτοκράτορα Ανδριανού, ο οποίος απαγόρευε στους εβραίους να πλησιάζουν τα Ιεροσόλυμα. Ομως οι ιουδαίοι δεν πτοήθηκαν.

Εχει προηγηθεί κατά τρεις περίπου αιώνες η άνανδρη δολοφονία του Αυτοκράτορος Ιουλιανού, το 363 μ.Χ., από εβραίο εκχριστιανισμένο στρατιώτη, σύμφωνα με όσα εξιστορεί ο Λιβάνιος στον «Επιτάφιο».
Ενδεικτική των δολίων μέσων των οποίων οι εβραίοι μετέρχονταν, προκειμένου να προξενήσουν ανθελληνικά κτυπήματα, είναι και η μέθοδος την οποία χρησιμοποίησαν, προκειμένου να εξωθήσουν τους άραβες στην καταστροφή της περίφημης βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας, στην οποία ήταν συγκεντρωμένο το απάνθισμα της αρχαίας Ελληνικής σοφίας. Στις 21 Δεκεμβρίου του 640 μ.Χ. οι εβραίοι έπεισαν τον άραβα στρατηγό που κατέλαβε την Αλεξάνδρεια, να πυρπολήσει τη βιβλιοθήκη, επικαλούμενο το επιχείρημα, ότι τα βιβλία που φυλάσσονται εντός αυτής αντίκεινται στο Κοράνιο, επομένως είναι επιζήμια. Είχε προηγηθεί η λεηλασία της βιβλιοθήκης από το εβραϊκό στοιχείο, αποκομμίζοντας μοναδικούς θησαυρούς τους οποίους οι σιωνιστές κατέχουν και αξιοποιούν ακόμη και σήμερα.

Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο, ότι οι εβραίοι υπονόμευσαν τον Ελληνισμό κατά τα δύσκολα χρόνια του Βυζαντίου (600-800 μ.Χ.), παρέχοντας κάθε δυνατή βοήθεια στους εισβολείς, αλλά και ενισχύοντας τις φθοροποιές εσωτερικές διαμάχες και έριδες (Εικονομαχία). Οι εβραίοι μέσω ομοεθνών τους συμβούλων που διέθεταν στην αυλή του Αυτοκράτορα Λέοντα του Γ’ και του Κωνσταντίου του Ε’, προώθησαν τις εβραϊκές αντιλήψεις της εικονομαχίας σε τέτοιο σημείο, ώστε οι εικονολάτρες να κατηγορούν όσους αντιμάχονταν τις εικόνες ως «ιουδαϊζοντες».

Κατά τα χρόνια της βασιλείας του Αυτοκράτορα Φωκά στην Αντιόχεια, πραγματοποιείται η μεγαλύτερη σφαγή Ελλήνων από εβραίους. Εχουν προηγηθεί, οι επαναστάσεις των εβραίων στην Κύπρο και στην Κυρηναϊκή, οι οποίες συγκαταλέγονται στις αιματηρές διώξεις που γνώρισε κατά τη μακραίωνη ιστορία του ο ελληνισμός. Τουλάχιστον 250.000 Έλληνες στην Αφρική και 100.000 στην Κύπρο, γνώρισαν τον πλέον φρικτό θάνατο από τους σημίτες.

Η ανθελληνική τοποθέτηση των σημιτών, διαφαίνεται ευκρινέστερα κατά την περίοδο εκείνη, κατά την οποία εντάθηκαν οι επιδρομές των αράβων. Οι εβραίοι συμπαρατάχθηκαν ενεργά στους άραβες εισβολείς, επαναλαμβάνοντας τη στάση που τήρησαν κατά την εισβολή του Πέρση Χοσρόη του Β’. Εχει μάλιστα καταγραφεί στην ιστορία, η κοινή επίθεση σημιτών και περσών κατά του βυζαντίου, υπό τη διοίκηση του σατράπη Σαρμπαζάρ.

Από τον 5ο μ.Χ. αιώνα, η εβραϊκή παροικία της Κωνσταντινουπόλεως αυξάνει σε πληθυσμό και συγκεντρώνεται στο τμήμα εκείνο που έφερε το όνομα «Χάλκινος Αγορά». Οι ραδιουργίες που ανέπτυσσαν όμως οι εβραίοι, έγιναν αιτία της εκδιώξεώς τους από την περιοχή εκείνη.

Ο Θεοδόσιος ο Β’, παρά το γεγονός ότι διακατεχόταν από ακραιφνή φιλοσημιτικά αισθήματα, θα αναγκασθεί ύστερα από πιέσεις, να εκδώσει διάταγμα εκτοπίσεως των ιουδαίων από εκείνο το τμήμα της πόλεως, ενέργεια η οποία σύμφωνα με ορισμένους ιστορικούς, αποδίδεται όχι στον Θεοδόσιο αλλά στον Ιουστινιανό τον Β’. Παράλληλα θα κλείσει και η Συναγωγή ως άνδρο επικίνδυνο. Όποιος κι αν ήταν όμως ο αυτοκράτορας που έλαβε τα αντιεβραϊκά μέτρα, σημασία έχει ο εντοπισμός του παρασιτικού ρόλου που ασκούσαν και στο Βυζάντιο.

Ιδιαίτερη σημασία πρέπει να αποδωθεί στην κρίσιμη εκείνη χρονική στιγμή, κατά την οποία εκδηλώθηκαν οι σλαβικές επιδρομές κατά της Ελλάδος. Είχε προηγηθεί η δόλια προσπάθεια των εβραίων, να ανέλθει στον αυτοκρατορικό θρόνο μία πανούργα γυναίκα, εβραϊκής καταγωγής. Επρόκειτο για την κόρη του Επιτρόπου του ανήλικου Αυτοκράτορα Αρκαδίου, του Ρουφίνου. Η προσπάθεια αυτή τελικά δεν τελεσφόρησε. Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με μια άλλη εβραϊκή διείσδυση που έγινε τον 8ο αιώνα μ.Χ., όταν οι εβραίοι πέτυχαν αυτό το τόλμημα, δεν τυχαία. Συνέπιπτε με την έξαρση της εικονομαχίας αφ’ ενός (μία διαμάχη με φαινομενικό θρησκευτικό-θεολογικό χαρακτήρα, υποκινούμενη σαφώς από τους εβραίους διαβρωτικά, δεδομένου ότι την απεικόνιση των μορφών στη θρησκεία απαγορεύουν οι ιουδαϊκές παραδόσεις) και με την εισβολή των σλάβων στα Ελληνικά εδάφη αφ’ ετέρου. Επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σε αυτή την περίοδο της σκληρής δοκιμασίας για τον Ελληνισμό, επικεντρώνει το «επιστημονικό» ενδιαφέρον του, ο σιωνιστής «ιστορικός» Φαλμεράϋερ, προκειμένου να αποφανθεί περί… της «σλαβικής καταγωγής των Ελλήνων!», ισχυριζόμενος αδιάντροπα και αντιεπιστημονικά ότι επήλθε, δήθεν, φυλετική επιμειξία.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΩΝ

Ο ανθελληνικός ρόλος των εβραίων κατά τα χρόνια του βυζαντινού Μεσαίωνα, διοχετεύθηκε έντεχνα επίσης μέσω των Σταυροφοριών. Οι Σταυροφορίες, υπήρξαν το δολιότερο εφεύρημα του εβραϊσμού, προκειμένου να καταλύσει κάθε έννοια Ελληνικότητας που απέμενε στο Βυζάντιο. Με πρόσχημα δήθεν, την «απελευθέρωση της Παλαιστίνης από τον οθωμανικό κατακτητή», διοργανώθηκαν οκτώ σταυροφορίες με σημείο εκκινήσεως την κεντρική Ευρώπη, οι οποίες στο σύνολο τους έπληξαν ανεπανόρθωτα τον Ελληνισμό, παρεκκλίνοντας καθ’ ολοκληρία από τον υποτιθέμενο αντικειμενικό σκοπό τους.

Η αρχή έγινε από τον εβραϊκής καταγωγής Πέτρο Ερημίτη*, ο οποίος το 1096 ισχυρίσθηκε ότι είδε σε όραμα τη μορφή του Ιησού, ο οποίος του ζήτησε δήθεν, να ξεκινήσει μία εκστρατεία εναντίον των απίστων οθομανών. Αυτή ήταν η αφορμή για τη διοργάνωση της Πρώτης Σταυροφορίας, η οποία επέφερε την επί τριακονταετία λεηλασία του Βυζαντίου, αντί του «πολέμου κατά των απίστων». Μόνο το 1099 οι σταυροφόροι κατέλαβαν για τα προσχήματα την Ιερουσαλήμ, δικαιολογώντας την παρουσία τους. Στα πλαίσια της δεύτερης κατά σειράν σταυροφορίας, η οποία ξεκίνησε το 1117, δεινοπάθησαν στην κυριολεξία Ελληνικές πόλεις, όπως το Ικόνιο, η Δαμασκός και η Ασκαλώνα, χωρίς ποτέ οι σταυροφόροι να επιδιώξουν να φθάσουν στην Ιερουσαλήμ.

Μέσω αυτών των κατ’ επίφαση «σταυροφοριών», οι οποίες θα πρέπει να σημειωθεί ότι ήταν το επικάλυμμα οικονομικών, στρατιωτικών αλλά και πολιτικών δολοπλοκιών, που συμπίπτουν με την οικονομική διείσδυση των εβραίων και των Δυτικών Ευρωπαίων στην τρωτή και αιμορραγούσα πλέον βυζαντινή αυτοκρατορία, κτυπήθηκε αλύπητα η Ελληνική φιλοσοφία, το Ελληνικό πνεύμα και οι Ελληνικοί πληθυσμοί των περιοχών, τις οποίες λεηλατούσαν οι κατ’ επίφαση σταυροφόροι.
Κατά τη διάρκεια της τέταρτης σταυροφορίας, οι εβραϊκής καταγωγής ηγήτορές της, ο Βαλδουίνος και ο Ερρίκος Δάνδαλος, επετέθησαν ευθέως κατά της Κωνσταντινουπόλεως, την οποία αφού κατέλαβαν, εν συνεχεία επιδόθηκαν ανενόχλητοι στην καταστροφή ολόκληρης της αυτοκρατορίας, έχοντας εγκαταλείψει πλέον τα προσχήματα. Οι δύο αυτοί κατακτητές, αφού διαμέλισαν την Ελλάδα σε δύο τμήματα, συνέχισαν το καταστροφικό τους έργο, έως ότου σκοτώθηκαν από κατοίκους της Θράκης, κατά τη διάρκεια των μαχών.

Οι Σταυροφορίες συνεπώς οδήγησαν στην κατάλυση της βυζαντινής αυτοκρατορίας το 1204 μ.Χ., ένα πλήγμα το οποίο προλείανε το έδαφος για την μετέπειτα κατάκτηση από τους οθωμανούς το 1453. Ας εξετάσουμε όμως τις παρασκηνιακές συνθήκες οι οποίες τις προκάλεσαν.

Ο 8ος και 9ος αιώνας αποδείχθηκαν εξαιρετικά προσοδοφόροι για τους εβραίους. Εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο την απαγόρευση του δανεισμού χρηματικών ποσών με τόκο, απαγόρευση την οποία η καθολική εκκλησία είχε επιβάλλει στους χριστιανούς, αναγορεύοντας τον δανεισμό σε «αντιχριστιανική πράξη», οι εβραίοι κυριάρχησαν απόλυτα στον συγκεκριμένο τομέα. Αναδείχθηκαν σε κυρίαρχους της νοσηρής τοκογλυφίας, αφ’ ενός θησαυρίζοντας και αφ’ ετέρου υποδουλώνοντας στη δουλεία των τόκων ολόκληρη την Ευρώπη.

Αρχικά η επαίσχυντη δραστηριότητα της εβραϊκής τοκογλυφίας διεξαγόταν στους δρόμους, όπου οι εβραίοι έστηναν τους πάγκους τους, τις επονομαζόμενες μπάνκες (εξ’ ου και το μπανκ = τράπεζα). Η κατοχή όμως του μονοπωλείου από το βυζάντιο σε τομείς με ιδιαίτερη σημασία για το εμπόριο και την οικονομία (πορφύρα, μετάξι κ.ά.) δεν ήταν δυνατόν να αφήσει τους εβραίους κεφαλαιοκράτες αδιάφορους. Μετά τον 9ο αιώνα, οι σκοποί των εβραίων έγιναν ιδιαίτερα ορατοί.

Κυρίαρχοι του πλούτου πλέον οι σιωνιστές, υπέβαλλαν στους Βενετούς και Γενοβέζους την ιδέα, ότι το Βυζάντιο έλεγχε το μονοπώλιο των συναλλαγών και του εμπορίου μεταξύ Δύσεως και Ανατολής, φαινόμενο το οποίο θα έπρεπε, επ’ ωφελεία τους, να σταματήσει. Οι εβραίοι αρχικά επιδόθηκαν στην αποκοπή του βυζαντίου από την Ιταλία, κλείνοντας όλες τις αγορές για τα βυζαντινά προϊόντα.
Η σταδιακή εξασθένηση του βυζαντίου από τους αδιάκοπους πολέμους και τον ασφυκτικό οικονομικό-εμπορικό αποκλεισμό, προώθησε τα σχέδια των σιωνιστών, στο έπακρο.
Σε πρώτο στάδιο οι απελπισμένοι βυζαντινοί, δέχθηκαν την εισρροή των εβραϊκών κεφαλαίων υπό μορφή εξωτερικού δανεισμού, επιτρέποντας παράλληλα την εγκατάσταση γενοβέζων, εβραίων και βενετών μεγαλεμπόρων στην Κωνσταντινούπολη. Επρόκειτο για την αρχή του τέλους. Οι σιωνιστές έθεσαν υπό τον ασφυκτικό έλεγχό τους την ετοιμοθάνατη οικονομία του βυζαντίου και σε αντάλλαγμα των δυσβάστακτων δανείων που είχαν συνάψει, αξίωσαν και έλαβαν προνόμια και στη συνέχεια ολόκληρες εδαφικές εκτάσεις στην Ελλάδα.

Εχοντας περιέλθει η Βυζαντινή Αυτοκρατορία στο έσχατο αυτό σημείο καταπτώσεως, ήταν πλέον εύκολη λεία για τα νύχια του σιωνισμού. Οταν η οικονομική κατάρρευση του βυζαντίου, η οποία συνεπαγόταν μεταξύ των άλλων διοικητική και στρατιωτική εξασθένηση, έγινε ιδιαίτερα εμφανής, οι σιωνιστές επιδόθηκαν στην προσπάθεια κατευθύνσεως των δυτικών ευρωπαίων και ιδίως των βενετών, κατά της αποσυντιθεμένης από την συνεχή εξωτερική και εσωτερική υπονόμευση αυτοκρατορίας. Επικαλούμενοι θρησκευτικά προσχήματα, οι δυτικοί ευρωπαίοι, επέβαλλαν τελικά την θέληση των εβραίων αφεντικών τους, οι τραπεζίτες των οποίων χρηματοδοτούσαν αφειδώς το… θεάρεστο έργο των σταυροφοριών. Επί τετρακόσια και περισσότερα χρόνια, οι εβραίοι αφαίμαξαν το βυζάντιο, προτού το υπονομεύσουν ολοκληρωτικά.

Καταλήγοντας θα θυμίσουμε ότι, η «ξεχασμένη» πύλη στα τείχη, η Κερκοπόρτα, βρισκόταν στην εβραϊκή συνοικία της Κωνσταντινουπόλεως…

Καθ’ όλη την κρίσιμη περίοδο της πολιορκίας της Κωνσταντινουπόλεως, ολόκληρος ο ανεφοδιασμός του Μωάμεθ διεξήχθη από εβραίους εμπόρους, εγκατεστημένους στη Θεσσαλονίκη και την Ανδριανούπολη. Ο κατασκευαστής της «μπομπάρδας», του κανονιού με το οποίο οι Τούρκοι προξένησαν ρήγματα στα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως, ήταν ο ουγγροεβραίος Ουρβανός.
Το χρονικό του εβραίου Φραντζή, περιέχει σημαντικές λεπτομέρειες για την κατάσταση που επικρατούσε στην Πόλη, κατά τη διάρκεια της πολιορκίας. Εβραίοι από κοινού με εξομώτες, γύριζαν απ’ άκρου εις άκρον της Κωνσταντινουπόλεως και επιχειρούσαν να κάμψουν το ηθικό των υπερασπιστών της, ισχυριζόμενοι ότι «ήταν θέλημα Θεού η Πόλις να τουρκέψει».

Αμέσως μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, οι εβραίοι θα εκδηλώσουν τις αληθινές προθέσεις τους εναντίον του γένους μας, συμμετέχοντας στις βιαιοπραγίες και στις λεηλασίες των κατακτητών. Μόλις ολοκληρώθηκε η κατάληψη της Πόλεως, 60.000 νέοι και νέες πουλήθηκαν ως σκλάβοι. Το σκλαβοπάζαρο των εβραίων λειτουργούσε στη συνοικία που βρίσκεται πλησίον του Γαλατά, κοντά στο Βαλούμ Παζάρ και απέφερε στους δουλεμπόρους τεράστια κέρδη.

Αξίζει να αναφερθεί ότι αμέσως μετά την Αλωση της Πόλης, οι Τούρκοι επιδόθηκαν στον αφελληνισμό της, καταφεύγοντας, μεταξύ των άλλων και στο μέτρο του εποικισμού. Είναι ιστορικά τεκμηριωμένο, ότι αμέσως μετά την άλωση του 1453, ο σουλτάνος Μωάμεθ ο Β’, διέταξε τον εποικισμό της Κωνσταντινουπόλεως και για τον σκοπό αυτό μεταφέρθηκαν εκατοντάδες οικογένειες εβραίων από την περιοχή της Θεσσαλονίκης. Επ’ αυτού ο άγγλος τουρκολόγος Lowry, αναφέρει ότι ολόκληρος ο εβραϊκός πληθυσμός της Θεσσαλονίκης, μεταφέρθηκε και εγκαταστάθηκε, οριστικά, με την υπόδειξη των τουρκικών αρχών, στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής πλέον Αυτοκρατορίας, συγκροτώντας μάλιστα ιδιαίτερη συνοικία (Cemaat).

Επίσης δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, ότι ο Μωάμεθ είχε υπουργοποιήσει τους εβραίους Χακίμ και Γιακούμπ, μέλη της ανθελληνικής ομάδας «Γκαρέμπια»*.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας οι εβραίοι θησαύριζαν εισπράττοντας φόρους από τον Ελληνισμό, ελέγχοντας το εμπόριο και κατάσχοντας Ελληνικές περιουσίες.

Οι τούρκοι τους παραχώρησαν τεράστιες αγροτικές εκτάσεις και πολλοί εβραίοι έγιναν μεγαλογαιοκτήμονες. Στα χωράφια τους εργάζονταν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες -μέχρι φυσικής εξοντώσεως- Ελληνες ακτήμονες, οι οποίοι αμείβονταν με πενιχρότατα ποσά. Στο διάστημα των τεσσάρων περίπου αιώνων τουρκικής δουλείας, οι εβραίοι θα μεταβληθούν σε αληθινούς δήμιους του Ελληνισμού. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Διονυσίου, επισκόπου Τρικάλων, ο οποίος τον 17ο αιώνα γδάρθηκε ζωντανός από τους εβραίους στη Λίμνη των Ιωαννίνων, γιατί είχε το θάρρος να επιχειρήσει την επαναστατική αφύπνιση του υπόδουλου έθνους.
Εξ’ ίσου τραγικό είναι το παράδειγμα του Κοσμά του Αιτωλού, ο οποίος μαρτύρησε συνεπαρμένος από τα οράματα της ανεξάρτητης Ελλάδας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, αποκεφαλιζόμενος από τους εβραίους συγκατακτητές. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Κοσμάς γκρέμιζε ακόμη και εκκλησίες, προκειμένου να κτίσει σχολεία και να μεταλαμπαδεύσει το φως της Ελληνικής γνώσεως στο σκλαβωμένο γένος, οι δε εβραίοι πέτυχαν την εξόντωσή του μετερχόμενοι τον ακόλουθο δόλο: Γνωρίζοντας ότι ο Κοσμάς δίδασκε ακόμη και στα χωράφια τους εργαζόμενους Ελληνες, την ώα της δουλειά τους, τον κατηγόρησαν στις τουρκικές αρχές ότι ξεσηκώνει τους εργάτες και τους αποσπά από την παραγωγή, με αποτέλεσμα να πετύχουν τελικά τον άθλιο σκοπό τους, την θανάτωση του εξέχοντος αυτού κήρυκα του Ελληνικού λόγου…

Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, οι εβραίοι ουσιαστικά υπήρξαν οι πλέον ωφελημένοι. Ευνοήθηκαν αφάνταστα, μεταξύ των άλλων και στον τομέα του εμπορίου, υφιστάμενοι μία προνομιακή μεταχείριση από τον σουλτάνο που θα την επωφθαλμιούσαν και οι ίδιοι οι τούρκοι…
Η επιρροή των ιουδαίων στους τούρκους ήταν τέτοια, ώστε οι εβραίοι υφαντουργοί, πέραν του απολύτου ελέγχου του εμπορικού τομέα τον οποίον είχαν διασφαλίσει από το 1515, κατασκεύαζαν ακόμη και τις στολές του τουρκικού στρατού…
Εξ’ άλλου μέσα από την πληθώρα αναφορών, προκύπτει ότι οι εβραίοι εμφανίζονται περισσότερο αιμοδιψείς και από αυτούς ακόμη τους τούρκους. Δεν είναι καθόλου άσχετη η διαπίστωση αυτή προς την ομολογία του εβραίου Ιώσηππου*, ο οποίος παραδέχεται ότι οι ομοεθνείς του υπήρξαν οι εμπνευστές των τελετουργικών φόνων. Ενώ ακόμη δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι τούρκοι είχαν αναθέσει σε εβραίους την επιλογή Ελλήνοπαίδων για να συγκροτήσουν τα σώματα των γενιτσάρων.

ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ 1821

Κατά την ταραγμένη εκείνη περίοδο οι εβραίοι όχι μόνο καταληστεύουν ή δολοφονούν τον Ελληνισμό, αλλά και τον εξουσιάζουν. Μετά την αποτυχία του εβραίου τραπεζίτη και οικονομικού παράγοντα της οθωμανικής αυτοκρατορίας Ναζή Ιωσήφ (ή Νόσση) να ιδρύσει ιουδαϊκή εστία στην Παλαιστίνη, ο σουλτάνος θα του παραχωρήσει τη διοίκηση πολλών νησιών του Αιγαίου και ιδίως της Νάξου, της Μήλου και της Άνδρου, απονέμοντάς του τον τίτλο του Δούκα. Το παρασκήνιο της αναθέσεως της διοικήσεως των Κυκλάδων από τη δυναστεία του Κρίσπη, επιτύγχανε την αφύπνιση των Ελλήνων και κατέστησε τις επαναστατικές διεργασίες περισσότερο ορατές. Τότε ακριβώς οι τούρκοι, προκειμένου να προλάβουν έγκαιρα το επαναστατικό ξέσπασμα των Ελλήνων, ανέθεσαν στον Νάσση, ο οποίος χαρακτηριζόταν για τη δολιότητά του, την διοίκηση, με στόχο να εξαπατήσουν τους Ελληνες και να τους κατευνάσουν.
Η τοποθέτηση του Νάσση στη θέση αυτή, έγινε κατόπιν εντολής του ίδιου του σουλτάνου Σελίμ, ευνοούμενος του οποίου ετύγχανε ο βαθύπλουτος εβραίος. Ο Σελίμ, τοποθέτησε το Νάσση στη θέση του διοικητή, κατόπιν δωροδοκίας του.

Με το ξέσπασμα του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821, η μισελληνική στάση των εβραίων φθάνει στο αποκορύφωμά της. Εβραίοι λειτουργούν σαν κατάσκοποι και προδίδουν τις επαναστατικές κινήσεις, ενώ σε πολλές περιπτώσεις λαμβάνουν μέρος και σε ομαδικές σφαγές. Τον Απρίλιο του 1822, 600 εβραίοι που αποτελούσαν τμήμα του στρατού του πασά Αβδούλ Αμπούδ, κατέστρεψαν τη Νόουσα και δολοφόνησαν εκατοντάδες κατοίκους της. Εντονη επίσης υπήρξε η συμμετοχή των εβραίων στην καταστροφή της Χίου, την οποία οι ίδιοι παρασκηνιακά υποκίνησαν, στοχεύοντας να επιδοθούν στην λεηλασία των πλούσιων εργαστηρίων του νησιού. Μαρτυρίες αναφέρουν ότι το μίσος των εβραίων κατά του Ελληνικού πληθυσμού ήταν τέτοιο, ώστε όχι απλά φόνευαν αλλά και διαμέλιζαν τα πτώματα των Ελλήνων. Ανάλογη ήταν η συμπεριφορά των εβραίων και σε άλλες περιοχές του ελλαδικού χώρου.Μέχρι το θάνατό του αφαίμαξε στην κυριολεξία τα Κυκλαδίτικα νησιά, αφού όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Π. Ζερλέντου «Ιωσήφ Νάζης Ιουδαίος Δουξ του Αιγαίου Πελάγους, 1566-1579», εισέπραττε ως φόρο 15.000 δουκάτα, από τα οποία αποδίδονταν στον σουλτάνο μόλις 2.000. Είχε δηλαδή υπερδιογκώσει το φόρο, προκειμένου να θησαυρίσει ακόμη περισσότερο, υποβάλλοντας τον υπόδουλο Ελληνισμό σε δυσβάστακτα βάρη…

Το επαναστατημένο γένος είχε αντιληφθεί τον ρόλο των εβραίων και τους μισούσε ακόμη περισσότερο και από τους ίδιους τους τούρκους, ορκιζόμενο να εκδικηθεί, ένα συναίσθημα το οποίο αμέσως μετά τον ξεσηκωμό δεν άργησε να εκδηλωθεί. Με την κατάληψη της Τριπόλεως, οι Ελληνες κατέσφαξαν όλους τους εβραίους της πόλεως -οι οποίοι ετύγχαναν συνεργάτες των τούρκων και αφόρητοι συγκατακτητές- εκτός από 12, τιμωρώντας τους κατ’ αυτό τον τρόπο, για τα εγκληματικά έργα τα οποία διέπραξαν στο πλευρό των τούρκων.

Κατά την απελευθέρωση του Αγρινίου (Βραχωρίου), ο ιστορικός Δ. Κόκκινος αναφέρει ότι συνέβησαν, σε σχέση με τους εβραίους τα ακόλουθα: «Αλλ’ η αγριότης η εξαπτομένη υπό του πολέμου εξέσπασε κατά των εβραίων του Βραχωρίου. Ανυπεράσπιστοι ευρέθησαν υπό την μάχαιραν των νικητών. Οι Έλληνες στρατιώται κατά την αγρίαν αυτών καταδίωξιν των θυμάτων των εφώναζαν δια τους βανδαλισμούς που υπέστη ο νεκρός του Πατριάρχου από τον εβραϊκόν όχλον και δια τα καταμηνύσεις των κρυπτομένων εκεί Ελλήνων υπό εβραίων…», καταλήγοντας ο Δ. Κόκκινος αναφέρει ότι οι πράξεις αυτές ήταν «Εκδίκησις εναντίον αθώων, αλλ’ ανηκόντων εις φυλήν που είχεν ανωμάλους λογαριασμούς κατά τον Ελληνικόν αγώνα». Το τι υπονοεί ο ιστορικός με την τελευταία φράση, είναι ευνόητο. Υπαινίσεται τον άθλιο ρόλο των εβραίων κατά του Ελληνικού στοιχείου.

Αναφορικά με την διαπόμπευση της σωρού του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’ από τους εβραίους, ο καθηγητής Ανδρεάδης σε ανακοίνωσή του στη Συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών στις 14 Φεβρουαρίου 1926 αναφέρει, επικαλούμενος στοιχεία ληφθέντα από τουρκικές πηγές, τα ακόλουθα: «Ο Μέγας Βεζύρης Μπεντερλή Αλή Πασά, κάλεσε τους επικεφαλείς των εβραίων Μουτάλ, Μπιταχή και Λεβή λέγοντάς τους επιγραμματικά τα ακόλουθα: «Καλώς ήρθατε ω εβραίοι, ιδού κρεμάστηκε ο κοινός μας εχθρός, πετάξετέ τον στη θάλασσα».

ΕΒΡΑΙΟΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ

Θρησκευτικοί κύκλοι και όχι μόνο, φορείς μίας ιουδαιογιαχβικής κληρονομιάς, θέλοντας να σπιλώσουν την Πατρώα Θρησκεία και τον Πατρώο Πολιτισμό, υποστηρίζουν ψευδέστατα ότι οι αρχαίοι Ελληνες ήταν «ειδωλολάτρες», «ομοφυλόφιλοι», «σατανιστές» κ.ά. Ολοι αυτοί που υποστηρίζουν συνειδητά τα αισχρά ψεύδη, διαδραματίζουν τον ρόλο του δολιοφθορέα και του εντεταλμένου συκοφάντη. Ο σκοπός τους είναι προφανής: Να μειώσουν, δια παντοίων τρόπων και μέσων, την Εθνική μας Κληρονομιά, να διασύρουν αξίες και θεσμούς, να διαπομπεύσουν μορφές του Ελληνισμού και να νοθεύσουν την Παράδοσή μας. Πρόκειται για τους προκειμένους κύκλους στην Παλαιά Διαθήκη και εν γένει στους διακατεχόμενους από την εβραϊκή αντίληψη και νοοτροπία, όλους εκείνους που διαποτισμένοι από την σημιτική λέπρα, στοχεύουν στην εξάλειψη παντός Ελληνικού, παντός Εθνικού και φυλετικού στοιχείου.

Δυστυχώς, στις τάξεις αυτών των συνειδητών συνοδοιπόρων του ιουδαϊσμού, δεν εντάσσονται μόνο οι οπαδοί της παλαιάς διαθήκης, οι ιαχωβάδες, οι μορμόνοι, οι οπαδοί πάσης μορφής συγκρητισμού και σκοταδισμού, αλλά και κάποιοι φέροντες την λεοντή του Ελληνολάτρη, ενώ κατ’ ουσίαν πρόκειται περί διεστραμμένων λατρών του σκότους και παντός νοσηρού. Πρόκειται για όλους εκείνους, που ενώ στο προσκήνιο παρουσιάζονται ως υπέρμαχοι του Δωδεκαθέου, της Αρχαίας Παραδόσεως και του Πατρώου Πολιτισμού, στο παρασκήνιο φέρουν ψυχή μαύρη, όντας υμνητές του εβραϊκού μπαθομέτ, του απεχθούς σατανά.

Δεν είναι τυχαία η αναφορά μερίδος του ημερήσιου τύπου, κατά την δημοσιογραφική κάλυψη της δίκης των τριών σατανιστών (Δημητροκάλη, Κατσούλα, Μαργέτη) στον ισχυρισμό ότι ο Δημητροκάλης, πραγματοιούσε (δήθεν) θυσία (εννοείται ως θυσία η διάπραξη του τελετουργικού φόνου) «στους αρχαίους» (υπονοώντας ότι θυσίαζε στους αρχαίους των Ελλήνων Θεούς), αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι διαστροφικές αυτές προσωπικότητες (οπωσδήποτε και αυτοί με τη σειρά τους «θύματα» κάποιων σκοτεινότερων «κυκλωμάτων» και ιθυνόντων) επικαλούνταν δήθεν αρχέγονες θεότητες, εξευμενίζοντάς τις δια ανθρωποθυσιών, δημιουργώντας μία αναγωγή που θέλει την Αρχαιολατρεία συνώνυμη-ταυτόσιμη της σατανολατρείας.

Πρόκειται αναμφιβόλως περί διεστραμμένων νοών και ανεγκεφάλων, είτε περί αισχρών εμπόρων άνευ ηθικών ενδοιασμών, οι οποίοι υπηρετούν την αρνητικότητα, διότι εμφωλεύει στα τρίσβαθα της ψυχής τους το σκότος. Ολοι αυτοί, οι οποίοι «αγωνίζονται» για να καταδείξουν ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας επιτελούσαν «ανθρωποθυσίες» ανέπτυσσαν «μαγικές πρακτικές» και επικαλούνταν… περίεργες δυνάμεις, εργάζονται κατ’ ουσίαν για λογαριασμό των εβραίων και της ιουδαϊζουσας εκκλησίας, κέντρα τα οποία αμφότερα στοχεύουν να πλήξουν καίρια το Αρχαίο Ελληνικό Πνεύμα, αποδίδοντάς του εντέχνως ιδιότητες οι οποίες ουδόλως το χαρακτηρίζουν.

Το έχουμε υποστηρίξει και πάλι, ωστόσο οφείλουμε και πάλι να διακηρύξουμε ότι ο Σατανισμός είναι αυτούσιο ιδεολογικό προϊόν του εβραϊσμού. Ανευ του Νεκρονομικού των εβραίων, άνευ της Παλαιάς Διαθήκης, άνευ της Σολωμονικής «Τέχνης», άνευ της σημιτογενούς προελεύσεως δεισιδαιμονίας, άνευ τέλος της εβραϊκής αντιλήψεως της ζωής περί δυϊσμού Καλού-Κακού, διαχωρισμού της Δημιουργίας σε Κτιστό και Ακτιστο Κόσμο, διασπώντας έτσι την φυσική ενότητα, καταλύοντας την αρχαιοελληνική διαπίστωση «Εν το Παν», άνευ της θεοποιήσεως του κακού που ενυπάρχει μόνο σε επίπεδο προαιρέσεως, δηλαδή προθέσεων, άνευ της αποδώσεως στην ύπατη θεϊκή οντότητα «φοβερών ιδιοτήτων» (λ.χ. η εικόνα του απρόσιτου και τιμωρού Γιαχβέ), δεν προάγονται οι συνθήκες εκείνες που «κυοφορούν» τον σατανισμό.

Οι Ελληνες, κτήτορες του Φωτός και ως φυσικοί του γεννήτορες, άλλωστε Ελλάς σημαίνει Ιερή Γη Φωτός, ουδέποτε θεοποίησαν το κακό, ουδέποτε απέδωσαν πίστη σε νοσηρές και σκοτεινές δοξασίες. Κι όταν ακόμη επήρχετο ψυχική ή νοητική σύγχυση και συ σκότιση, ήταν έργο και καθήκον του Απολλωνείου Φωτός, της Πνευματικής Ακτινοβολίας του Φοίβου Απόλλωνος, να διαλύσει το σκότος, όποιες εκφάνσεις και εάν αυτό προσελάμβανε.

Οι πάσης φύσεως λοιπόν σατανοποιοί και οι δεισιδαίμονες, αυτοί που λόγω ψυχικής ανισορροπίας ή λόγω συμφερόντων έχουν προσκολληθεί σε έναν σκοτεινό Μεσαίωνα, φέρουν ακεραία την ευθύνη των πράξεών τους τόσο έναντι του εαυτού τους όσο και έναντι του κοινωνικού συνόλου, ευθύνες οι οποίες θα πρέπει κάποτε να καταλογισθούν και να τους αποδοθούν.

Οι Ελληνες ανέκαθεν υπήρξαν λάτρεις και τηρητές του Φυσικού Νόμου, κάθε δε παρέκκλιση από αυτόν, θεωρούσαν ότι επισείει την Υβρη. Αυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο της Αρμονίας, η συμφωνία και ταύτιση προς τους νόμους που διέπουν το μακροκοσμικό αλλά και μικροκοσμικό επίπεδο της Δημιουργίας.
Θεουργοί βεβαίως υπήρξαν στον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο, υπό την έννοια ότι ήταν γνώστες, επαίοντες, όσον αφορά το υψηλό εκείνο έργο του χειρισμού των δυνάμεων της Φύσεως. Ουδέν όμως έτερον. Οσοι λοιπόν αναγορεύονται σε «μάγους» ή προβάλλουν «μάγους» ως εκπροσώπους δήθεν του Ελληνικού Φωτός, αποπροσανατολίζουν κατά πλέον δόλιο τρόπο από την Αλήθεια, στοχεύοντας στον εγκλωβισμό αγνών συνειδήσεων, και όχι μόνο.

Η άρνηση λοιπόν των νοσηρών ιουδαϊκών αντιλήψεων, και των όσων συνεπάγονται, συνιστά κατάφαση του Φωτός και το αντίστροφο.

Υπάρχουν βεβαίως και κάποιοι άλλοι, οι οποίοι νοθεύουν την αρχαιοελληνική παράδοση, αποδίδοντας στον Θεό Πάνα, σκοτεινές ιδιότητες. Ενώ καθόλου ευκαταφρόνητο και ήσσονος σημασίας δεν αποτελεί το ρεύμα εκείνο της λεγόμενης «μουσικής Heavy Mettal»,όπου πληθώρα συγκροτημάτων και τάσεων αυτού του είδους, προβάλλουν συστηματικά την σατανολατρεία, μία σατανολατρεία άνευ προηγουμένου, ως αντίβαρο δήθεν, στην χριστιανική παράδοση. Το θέμα ωστόσο είναι αρκετά ευρύ και θα επανέλθουμε με περισσότερα στοιχεία…

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΕΒΡΑΪΚΑ ΔΑΝΕΙΑ

Από όσα προαναφέρθηκαν προκύπτει ότι οι εβραίοι δεν επιθυμούσαν για κανέναν λόγο την απελευθέρωση των Ελλήνων. Αντίθετα εργάζονταν προς όφελος των Τούρκων, διότι η τουρκοκρατία εξυπηρετούσε τα σχέδιά τους για εκμετάλλευτική αισχροκέρδεια σε βάρος του υπόδουλου Ελληνισμού.
Οι εβραίοι ωστόσο, πανούργοι από τη φύση τους, κατάφεραν να επωφεληθούν οικονομικά και από εκείνο ακόμη το γεγονός που απεύχονταν και το οποίο δεν ήταν άλλο από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Η οικονομική δυσπραγία του Ελληνισμού και οι αυξημένες ανάγκες του σε όπλα, πολεμοφόδια και τρόφιμα, έγιναν αντικείμενο τηςπιο σκληρής εκμεταλλεύσεως από τους εβραίους, οι οποίοι επωφελήθηκαν των περιστάσεων με σκοπό να γίνουν και πάλι κύριοι της καταστάσεως, υποδουλώνοντας οικονομικά το επαναστατημένο γένος.

Κατά τη διάρκεια του δαπανηρού αλλά κυρίως αιματηρού αγώνα, ο Ελληνισμός είχε ως μόνη διέξοδό του, για να επιβιώσει και να συνεχίσει την εξέγερση, τον εσωτερικό δανεισμό. Οι μόνοι πρόθυμοι να δανείσουν τους Ελληνες ήταν οι τοκογλύφοι εβραίοι, θέτοντας φυσικά ως προϋπόθεση για τη σύναψη δανείων, όρους εξοντωτικούς.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι αγγλοεβραίοι τραπεζίτες Ρικάρντο (Ιωσήφ και Σαμψών), εμφανίσθηκαν πρόθυμοι να δανειοδοτήσουν τους Ελληνες, υπό την προϋπόθεση όμως, ότι θα λάμβαναν ως υποθήκη ολόκληρη την Κορινθία και θα εισέπρατταν ως εξόφληση, τα διπλάσια χρήματα απ’ όσα είχαν συγκεντρώσει ως φιλέλληνες από ολόκληρη την Ευρώπη. Ιδιαίτερα επαχθείς ήταν και οι όροι του εβραίου τραπεζίτη Ρότσιλντ. Το αποτέλεσμα ήταν, το Έθνος δανειοδοτούμενο κάτω από ληστρικές συνθήκες, να περιέλθει σε μία πιο ασφυκτική μορφή εξάρτησης, την οικονομική, από τους εβραίους…

Στο σημείο ακριβώς αυτό, γίνονται κατανοητοί οι υπερχρονικοί στίχοι του κατά πολύ μεταγενέστερου ποιητή Κ. Καρυωτάκη «Λευτεριά, Λευτεριά, θα σε αγοράσουν έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι…».
Τελικά το πρώτο δάνειο του Αγώνα συνάφθηκε στην Αγγλία, το 1824. Οι Ελληνες απεσταλμένοι Ι. Ορλάνδος και Α. Λουριώτης, συνομολόγησαν με τον οίκο Λόφνουν στις 21 Φεβρουαρίου 1824, δάνειο ύψους 800.000 λιρών στερλινών, σε τιμή έκδοσης 59% και τόκο ετήσιο 5% επί της ονομαστικής αξίας. Για την απόσβεση του δανείου, καθοριζόταν διάστημα 36 ετών. Ως εγγύηση δε -παρακαταθήκη- για την αποπληρωμή του δανείου, είχε συμφωνηθεί να τελούν όλα τα «Εθνικά κτήματα». Από το ονομαστικό κεφάλαιο που αποτελούσε το ποσό του δανείου (800.000 λίρες), μόνο οι 298.700 δόθηκαν στους Έλληνες. Το μεγαλύτερο μέρος του ποσού εξανεμίστηκε σε προμήθειες και… έξοδα από τους εβραίους. Το τελικό ποσό αποφασίσθηκε να κατεβεί στις τράπεζες του φιλοεβραίου Καίσαρα Λογοθέτη και του εβραίου Σαμουήλ Βαρφ, στη Ζάκυνθο. Ωστόσο, ακόμη και το εναπομείναν από τη λεηλασία ποσό, καθυστέρησε αρκετά να φθάσει στην Ελλάδα, στελνόταν δε με αγγλικά πλοία, υπό τη μορφή δόσεων, δυσχεραίνοντας σημαντικά την έκβαση του αγώνα.

Το δεύτερο αγγλικό δάνειο ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν οι εβραίοι αδελφοί Ρικάρντο, οι ληστρικές αξιώσεις των οποίων αναφέρθηκανπαραπάνω. Η συμφωνία για τη σύναψη του δανείου, τελικά υπογράφηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1825. Το ονομαστικό κεφάλαιο ανερχόταν στα 2.000.000 λίρες στερλίνες για έξοδα δε του… τραπεζικού οίκου, προμήθεια πληρωμής τόκου, προμήθεια για τα μεσιτικά έξοδα συνομολογήσεως καθώς και για όλες τις εβραϊκές «εκδουλεύσεις», το ύψος του ποσού το οποίο θα παρελάμβαναν οι Έλληνες κατήλθε στις 816.000 λίρες, ενώ η χρέωση λόγω του δανείου ίσχυσε για ολόκληρο το ποσό (2.000.000 λίρες).
Ομως ούτε και αυτό το ποσό τελικά ήταν στη διάθεση των Ελλήνων. Τέθηκε στη διάθεση της αγγλοεβραϊκής διαχειρίσεως με εκβιαστικούς όρους και αντί να σταλούν όπλα και χρήματα στην Ελλάδα, όπως είχε εκ των προτέρων συμφωνηθεί, παραγγέλθηκαν πλοία στην Αγγλία, φρεγάτες στις ΗΠΑ, μισθώθηκαν πανάκριβα αμειβόμενοι ξένοι στρατιωτικοί, οι οποίοι ήλθαν στην Ελλάδα όχι βέβαια για να συμβάλλουν στην διεξαγωγή του Αγώνα, αλλά για να θησαυρίσουν, εκμεταλλευόμενοι καιροσκοπικά, τις δυσμενείς για τον Ελληνισμό συγκυρίες, το δε εναπομείναν ποσό κατασπαταλήθηκε στο… χρηματιστήριο.

Ποτέ άλλοτε Εθνος δεν καταληστεύθηκε κατ’ αυτό τον επαίσχυντο τρόπο, όπως συνέβη με το Ελληνικό στην προκειμένη περίπτωση.
Το υλικό, ότι δηλαδή απέμεινε από αυτό, παραδόθηκε τελικά στις Ελληνικές δυνάμεις προς το τέλος σχεδόν του αγώνα, μόλις το 1826 και αυτό υπήρξε ελλειπέστατο.
Αυτές, σε συντομία, ήταν οι ληστρικές – τοκογλυφικές επιδόσεις των εβραιοάγγλων και των εβραιοαμερικανών «φιλελλήνων», για να επιβεβαιωθεί τελικά το εικοστό άρθροαπό τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, το οποίο αναφέρει επιγραμματικά τα ακόλουθα: «Κάθε δάνειο υποδεικνύει την αδυναμία του Κράτους και την μη κατανόηση των δικαιωμάτων αυτού. Τα δάνεια επικρέμμονται όπως το σπαθί του Δαμοκλέους στο κεφάλι κυβερνώντων. Τα εξωτερικά δάνεια είναι βδέλες. Όταν όμως εξαγοράσουμε τα πρόσωπα τα οποία χρειάζονται, για να μεταφέρουν τα δάνεια σε εξωτερικό έδαφος, όλα τα πλούτη των κρατών διοχετεύονται στα ταμεία μας και όλοι οι χριστιανοί αρχίζουν να καταβάλλουν σε εμάς φόρο υποτέλειας…». Νιώθοντας απέχθεια αλλά και αγανάκτηση από την κατάσταση που επικρατούσε, μία κατάσταση η οποία με ελαφρές παραλλαγές εξακολουθεί να ισχύει ακόμη και σήμερα, ο φιλέλλην Λόρδος Βύρων σε ποίημά του, μεταξύ των άλλων, αναφέρει και τους ακόλουθους στίχους.

Πόσο πλούσια είναι η Βρετανία
Οχι φυσικά σε ορυχεία, ή ειρήνη
ή αφθονία, καλαμπόκι ή λάδι ή κρασιά.
Ηταν ποτέ η χριστιανική γη τόσο
πλούσια σε εβραίους;
Ολες οι καταστάσεις.
Ολα τα πράγματα.
Ολες τις ηγεμονίες, αυτοί τις ελέγχουν.
Κάνουν ένα δάνειο «απ’ την Ινδία ως τον Πόλο»
με μεγάλη ταχύτητα.
Αυτοί τραπεζίτης – κτηματομεσίτης – Βαρώνος.
Βοηθούν την χρεωκοπία μας
τύραννοι για το συμφέρον τους…

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Αναμφίβολα ο Ελληνισμός, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, καλείται να αντιμετωπίσει ένα μέτωπο εσωτερικών και εξωτερικών απειλών, οι οποίες σχετίζονται άμεσα με την επιβίωσή του ως Εθνους, άπτονται της Εθνικής του Κυριαρχίας αλλά και της διαφυλάξεως της Εθνικής του υποστάσεως. Μία από τις βασικότερες εξωτερικές επιβουλές, η δυσμενής έκβαση της οποίας συνεπάγεται την πρόκληση μίας νέας Εθνικής τραγωδίας, αναίμακτης αυτή τη φορά αλλά εξ ίσου οδυνηρής με τις προγενέστερες αιματηρές, είναι αυτή η οποία σχετίζεται με το λεγόμενο Μακεδονικό ζήτημα.

Η κατακόρυφη διόγκωση αλλά και η κατά παράδοξο τρόπο ευρείας εκτάσεως, προβολή του Μακεδονικού θέματος, συνιστά ένα ζήτημα, το οποίο θα πρέπει να προβληματίσει και να ευαισθητοποιήσει, κάθε εναπομείναντα, Εθνικά σκεπτόμενο Ελληνα.Θραύση, στην κυριολεξία, κάνει και η ανθελληνική προπαγάνδα, η οποία διεξάγεται σε εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού, αναφορικά με το μείζονος σημασίας αυτό Εθνικό θέμα. Πρωτοπόροι, στην ανθελληνική αυτή εκστρατεία, τίθενται και πάλι οι εβραίοι, οι οποίοι καταβάλλουν τιτάνιες ομολογουμένως προσπάθειες, προκειμένου να «αποδείξουν» την… σλαβική καταγωγή των Μακεδόνων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα επ’ αυτού, είναι η περίπτωση της μεταπτυχιακής ερευνήτριας του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, Αναστ. Καρακασίδου, η οποία υπό την προτροπή και συνεπικουρία του εβραίου ανθρωπολόγου Χέρτσφελντ, πανεπιστημιακού καθηγητή του Χάρβαντ, παρουσίασε μία ιστορική ανθρωπολογική εργασία, δια της οποίας αμφισβητεί την Ελληνική προέλευση των Μακεδόνων. Πρέπει να τονισθεί, ότι σύμφωνα με υφιστάμενες, απόλυτα εξακριβωμένες πληροφορίες, το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο, δέχεται επί πολλών ετών τις γενναιόδωρες οικονομικές χορηγίες, του ουγγροεβραίου βαθύπλουτου επιχειρηματία Τζωρτζ Σόρος, ο οποίος ως γνωστόν στηρίζει την οικονομία των Σκοπίων. Οι εβραίοι, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια, προκειμένου να παραχαράξουν και να διαστρεβλώσουν, με τους συνεργούς τους, την ιστορία. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι και η «Ευρωπαϊκή Ιστορία» του Ντυροζέλ, η οποία κυκλοφόρησε ευρύτατα προ ολίγων ετών, παρέλειψε τυχαία (!) κάθε αναφορά στην Ελλάδα. Αποκαλύπτεται λοιπόν ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο βιασμού της ιστορικής πραγματικότητας και της αλήθειας από τους σιωνιστές, δεδομένου ότι ο συγγραφεύς της τυγχάνει εβραίος…

Το 1923, το κρατικό έκτρωμα των Σκοπίων, εξέδωσε το βιβλίο του Αλεξάντερ Μπατκόβσκι «Η ιστορία των Εβραίων της Μακεδονίας», στο οποίο αναφέρεται, η σύμπνοια που διέκρινε τους εβραίους και τους σκοπιανούς. Ανάμεσα στα άλλα θέματα που θίγει ο συγγραφέας, κάνει λόγο για τη συμβολή των εβραίων στην επανάσταση του «Ιλλιντεν», η οποία είχε ως αποτέλεσμα την θανάτωση χιλιάδων Ελλήνων, με στόχο την ανεξαρτητοποίηση της Μακεδονίας, κάνοντας μνεία στον ηγετικό ρόλο, των εβραίων αδελφών Καμχή, σε αυτή την εξέγερση.
Σε συνέδριο το οποί διεξήχθη εξ’ άλλου στη Θεσσαλονίκη (Νοέμβριος 1992), με θέμα τις Εβραϊκές Κοινότητες της Νοτιανατολικής Ευρώπης κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες, η εβραία «ιστορικός» Ρένα Μόλχο, η οποία μάλιστα τυγχάνει και πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης του… Ελληνικού Εβραϊσμού, προέβη σε ψευδείς ισχυρισμούς της μορφής, ότι η πλειοψηφία των κατοίκων της Θεσσαλονίκης ήταν εβραίοι, κατά το 1912. Εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι παραδέχθηκε την αντίδραση των εβραίων της περιοχής, στην ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης στον Εθνικό Ελληνικό κορμό. Στο σημείο ακριβώς αυτό θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι εβραίοι, δια του περιοδικού τους «Χρονικά» (τεύχος Σεπτεμβρίου – Οκτωβρίου 1992), έχουν προβάλλει την «άποψη» του τουρκοεβραίου περιηγητή Ελβιγιά Τσελεμπή ότι «…ο πρώτος κτίσας την πόλιν ταύτην (την Θεσσαλονίκης), ήταν ο Σολωμόν!».

Στο συνέδριο, είχε τοποθετηθεί ο Ελληνας ιστορικός κ. Σκορδύλης, ο οποίος ανέφερε τις παρασκηνιακές προσπάθειες τις οποίες κατέβαλλαν οι εβραίοι για τη διεθνοποίηση της Μακεδονίας υπό ιουδαϊκή διοίκηση, ενώ επίσης τόνισε τη συγκρότηση μικτής τουρκο-βλαχο-εβραϊκής επιτροπής, με έδρα την Κωνσταντινούπολη, έργο της οποίας υπήρξε η προώθηση της αυτονόμησης της Μακεδονίας.
Πέραν ωστόσο από τις όποιες μεμονωμένες εκτιμήσεις θα ήταν μάταιο να αναζητήσουμε τους συντάκτες ανθελληνικών εκθέσεως, είτε πρόκειται για ετήσιες εκθέσεις – πορίσματα του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών, είτε για τη διαβόητη Έκθεση από τους σιωνιστικούς μισελληνικούς κύκλους.

Οι καθοδηγητές του «περιούσιου λαού» και άξιοι διάδοχοι σε μισελληνισμό του δημίου Χ. Κίσσιγκερ, ανάβουν στην κυριολεξία φωτιές, υποδαυλίζοντας με τη μέθοδο της τεχνητής οξύνσεως, μέσω του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ανύπαρκτα ζητήματα, π.χ. αυτά τα περί μειονοτήτων Αρβανιτών και Βλάχων, εμμένοντας ταυτόχρονα στη θέση περί υπάρξεως σλαυομακεδόνων, ενώ την ίδια στιγμή το σιωνιστικό δηλητήριο διαποτίζει απ’ άκρου εις άκρον την Ελληνική γη.

Ποιος αλήθεια μπορεί να χρηματοδοτήσει τα Σκόπια και πώς αυτά θα μπορούσαν να καλύψουν τις τεράστιες δαπάνες που απαιτεί η πολυέξοδη προπαγάνδα την οποία διεξάγουν σε ολόκληρο τον κόσμο, τη στιγμή που πρόκειται για ένα κρατικό έκτρωμα πάμπτωχο; Θα ήταν φαιδρό να υποστηρίξει κάποιος ότι τα Σκόπια είναι «αυτόφωτα» καθώς και ότι διαρκώς αυξάνονται, επιδίδονται στην άσκηση μίας αυτοδύναμης επιθετικής εξωτερικής πολιτικής. Επίσης φαντάζει εξωπραγματικό, να δεχθούμε ότι τα Σκόπια έχουν αναθέσει την προβολή των θέσεών τους σε παγκόσμιο επίπεδο, στην μεγαλύτερη αμερικανοεβραϊκή εταιρεία δημόσίων σχέσεων, την «Hill and Knowton», στην οποία έχει καταφύγει, καθόλου συμπτωματικά, και η Τουρκία…
Ποια παρασιτική δύναμη κινεί λοιπόν τα Σκόπια; Η αποκάλυψη της τοποθετήσεως που είχαν ανέκαθεν οι εβραίοι στο χώρο των υποστηρικτών της «Ανεξάρτητης Μακεδονίας», δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες.

Η αδιαμφισβήτηση ανάμειξη των εβραίων ιδρυτών του ΚΚΕ Αβραάμ Μπεναρόγια και Κουν Βεντούρα, οι οποίοι μάλιστα ως βουλευτές του ιδίου κόμματος, έθεσαν θέμα ανεξαρτητοποιήσεως της Μακεδονίας το 1927 μέσα στην Ελληνική Βουλή, στην τρισάθλια απόπειρα διασπάσεως της Μακεδονικής γης από τον Ελλαδικό κορμό, φωτίζει αρκετά το παρασκήνιο.
Η εβραϊκή καταγωγή του Υπουργού Εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας Καρντέλι, ο οποίος διετέλεσε ΥΠ.ΕΞ. επί των ημερών διακυβερνήσεως της χώρας από τον εβραιοκροάτη Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, δεν είναι γεγονός τυχαίο. Αμφότεροι υπήρξαν εμπνευστές και θεμελιωτές του ομοσπόνδου κρατιδίου της «Μακεδονίας».
Την ίδια ακριβώς ώρα, «αμερικανοί» γερουσιαστές, εβραϊκής καταγωγής, προέβαιναν σε δηλώσεις περί αμέσου δημιουργίας ανεξαρτήτου Μακεδονικού κράτους, ασκώντας ισχυρές πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση με κάθε μέσο. Στις χλιαρές αντιδράσεις της τότε Ελληνικής κυβερνήσεως (1945-46), αντιτάχθηκε από την επίσημη αμερικανική πλευρά ο ισχυρισμός, ότι κάθε διπλωματικό διάβημα της Ελλάδος κατ’ αυτών των θέσεων, θα είχε ως αποτέλεσμα τη μη χορήγηση οικονομικής βοήθειας προς την καταστραφείσα χώρα μας και τότε όλοι εσίγησαν…

Ολα αυτά τα ιστορικά στοιχεία, εάν τελικά αναλυθούν μεθοδικά, εξαντλητικά και συσχετισθούν, αποδεικνύουν ξεκάθαρα, την ταυτότητα της κατασκότεινης εκείνης δυνάμεως, που απεργάζεται αργά αλλά μεθοδικά, την προσάρτηση της Μακεδονίας ολόκληρης στα Σκόπια.
Ανέκαθεν οι εβραίοι στόχευαν στην απόσπαση της Μακεδονίας. Οι ραδιουργίες τους, σε όλα τα επίπεδα, το αποδεικνύουν. Από τα χρόνια ήδη της τουρκοκρατίας, ο εβραϊκής καταγωγής Ταάλ Μπέης, είχε επιδοθεί στην σφαγή του Μακεδονικού Ελληνισμού. Ακόμη και η ίδρυση του Μακεδονικού Κομιτάτου των Βουλγάρων, τρομοκρατική – δολοφνική οργάνωση που τόσο βασάνισε τον Μακεδονικό Ελληνισμό κατά τα έτη 1900-1908, ήταν έμπνευση, που υλοποιήθηκε από τους βουλγαρίζοντες κρυπτοεβραίους Γιόζεφ και Γιάγκοφ. Μεταγενέστερα, το 1905, η επανάσταση του «Ιλιντεν», όπως προαναφέρθηκε, στηρίχθηκε κατά ένα μεγάλο μέρος στην ενεργό συμμετοχή των εβραίων, υπό την ηγεσία των αδελφών Καμχή.

Την ίδια μισελληνική στάση, επέδειξαν οι εβραίοι κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Ειδικότερα το 1912, οι εβραίοι της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι έλεγχαν τη στοά «Αλιάνς», συγκέντρωσαν, υπό μορφή εράνου και παρέδωσαν στην Τουρκία το μυθικό ποσό των 650.000.000 χρυσών λιρών (Δημοσίευμα Εφημερίδας «Εστία», 9 Οκτωβρίου 1912), ενώ μέλη της εβραϊκής κοινότητας, συγκρότησαν εθελοντικό σώμα και πολέμησαν κατά του Ελληνικού στρατού, στο πλευρό των Τούρκων.
Και σήμερα, οι ίδιοι μισελληνικοί – σιωνιστικοί κύκλοι, υποκινούν το τεχνητό αυτό ζήτημα. Αρκεί να αναφερθεί ότι ο βασικός σύμβουλος επί εξωτερικών θεμάτων του εβραίου προέδρου των Σκοπίων Γκλιγκόρωφ (Μωυσή Μωυσέγεφ), είναι ο επίσης εβραϊκής προελεύσεως Μωυσώφ. Ο σημητικής καταγωγής Μωυσώφ, πριν από τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, κατείχε το αξίωμα του Υπουργού Εξωτερικών της χώρας.

Επί των ημερών μας, ο Πρόεδρος του Ινστιτούτου «Κόρνεγκι» Μόρτον Αμπράμοβιτς, ο οποίος προπαγανδίζει ακατάσχετα υπέρ των Σκοπίων, είναι εβραίος, ενώ η επίσης εβραϊκής καταγωγής οικογένεια Ροκφέλλερ, σύγχρονοι μεγιστάνες του πλούτου, ύψωσαν πρώτοι τη σημαία των Σκοπίων στο μέγαρό τους στη Νέα Υόρκη. Εξ’ άλλου ο Λόρδος Οουεν, που διετέλεσε ειδικός μεσολαβητής του ΟΗΕ στο Γιουγκοσλαβικό και Μακεδονικό ζήτημα, έχοντας προδικάσει απροσχημάτιστα την αναγνώριση των Σκοπίων ως «Μακεδονία», τυγχάνει εκλεκτό μέλος της σιωνιστικής λέσχης Μπίλντεμπεργκ.

Σύμφωνα άλλωστε με τα όσα έχουν γίνει γνωστά, η οικονομία των Σκοπίων στηρίζεται στη βοήθεια των εβραίων. Πέρα από την παραγωγή και διακίνηση τεραστίων ποσοτήτων ηρωίνης, δια της κατεργασίας του στοιχείου οξικός ανιδρύτης, το οποίο εισάγεται από το Ισραήλ, η σκοπιανή οικονομία στηρίζεται στην ενίσχυση των σιωνιστικών κύκλων και ειδικότερα στην εισρροή κεφαλαίων από τον εβραϊκής καταγωγής μεγαλοχρηματιστή Τζωρτζ Σόρος. Ο Σόρος έχει συστήσει 18 ιδρύματα σε διάφορες ευαίσθητες περιοχές του πλανήτη, όπως Ρωσία, Ν. Αφρική και Σκόπια κ.ά. ιδρύματα τα οποία σύμφωνα με δηλώσεις του «…χαλούν χρήματα για τη δημοκρατία…».
Εσχάτως ο Σόρος, επιδιώκει να αποκτήσει τα μεταλλεία του Παγγαίου (μεταλλεία εξορύξεως χρυσού και αργύρου), μία επιδίωξη η οποία εάν υλοποιηθεί, θα οδηγήσει την Μακεδονία σε οικονομική υποδούλωση.
Τα σκόπια εξ’ άλλου, δανειοδοτήθηκαν με το ποσό των 80 δισεκατομμυρίων δολλαρίων υπό ευνοϊκότατες συνθήκες, ποσό το οποίο θα διατεθεί για αναπτυξιακά έργα. Υπεύθυνος για τη χορήγηση του Δανείου από τη Διεθνή Τράπεζα, είναι ο εβραίος Μισέλ Νοέλ, ενώ ένθερμη συνήγορος της ενισχύσεως των Σκοπίων, είναι η επίσης εβραϊκής καταγωγής αξιωματούχος της Διεθνούς Τραπέζης Αν Ελουόν. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθεί ότι πέραν της οικονομικής βοήθεια, οι σκοπιανοί έχουν από τους εβραίους εξασφαλίσει και «πνευματική βοήθεια».

Ο «καθηγητής» Ντάνφορθ, ο οποίος σε ξένο πανεπιστημιακό ίδρυμα προπαγανδίζει υπέρ της υπάρξεως Σλαυομακεδόνων, είναι εβραίος, όπως εβραίοι είναι επίσης και οι εγχώριοι υποστηρικτές του Γκλιγκόρωφ – Μωυσέγεφ, Λίποβατς και Σωμερίτης, καθηγητής και δημοσιογράφος αντίστοιχα. Η νέα αρχηγός του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Μαντλίν Ολμπράιτ, η οποία έχει εκφράσει φιλοσκοπιανές και ανθελληνικές θέσεις, είναι εβραϊκής καταγωγής, κόρη εβραίου διπλωμάτη από την Τσεχία, ενώ ο νέος υπουργός Αμύνης των ΗΠΑ Ουίλιαμ Κοέν, επίσης ανθέλλην, τυγχάνει εβραίος.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει ν’ αναφερθεί ότι ουδέποτε, κατά την αρχαιότητα, η Θεσσαλονίκη διέθετε ισχυρή εβραϊκή κοινότητα. Από της ιδρύσεως μάλιστα της πόλεως (4ος αιών π.Χ.) μέχρι σήμερα, ο πληθυσμός της συμπεριελάμβανε ελάχιστο αριθμό εβραίων, τόσο μηδαμινό στον αριθμό, ώστε οι ιστορικοί δεν ασχολήθηκαν καν με την καταγραφή του.
Οταν ο Σαούλ ή Παύλος επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη τον 1ο αιώνα μ.Χ. η εβραϊκή παροικία ήταν αρκετά ισχνή.
Ο κατακλυσμός της Θεσσαλονίκης από την εβραϊκή λαίλαπα, άρχισε να πραγματοποιείται κατά τον 16ο αιώνα, όταν οι εβραίοι εγκαταλείπουν ομαδικώς την Ισπανία, συνεπεία των διώξεων που υπέστησαν από την Ιερά Εξέταση. Σημαντικό ρεύμα εβραίων προς την Θεσσαλονίκη, παρατηρείται επίσης προς το 1720-1730, προερχόμενο από την Ιταλία. Το ρεύμα αυτό δεν προέρχεται από διωγμούς, αλλά εκδηλώνεται όταν οι εβραίοι διαπιστώνουν ότι λόγω της οθωμανικής κατοχής, μπορούν να εξαπλώσουν ασυδότως τις εκμεταλλευτικές τους δραστηριότητες σε ελληνικό έδαφος, όπως και το πράττουν, όσο καλύτερα μπορούν.

Οπως προκύπτει από τις ίδιες τις εβραϊκές μαρτυρίες (περιοδικό «Χρονικά», τεύχος Μαίου-Ιουνίου 1994, σελ. 24), οι εβραίοι ανέκαθεν απομυζούσαν τον Μακεδονικό και κατ’ επέκταση τον γηγενή Ελληνισμό. Τα ακόλουθα στοιχεία είναι ιδιαιτέρως αποκαλυπτικά των παρασιτικών δραστηριοτήτων τους: «Στα 1821, κατά την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης, πολλοί χριστιανοί της Θεσσαλονίκης συνελήφθησαν. Για την απελευθέρωσή τους, οι Τούρκοι αξιωματούχοι εισέπραξαν ως λύτρα 440.000 γρόσια. Για να συγκεντρώσουν αυτό το ποσόν οι χριστιανοί, δανείσθηκαν από Εβραίους τραπεζίτες προς 30-50% επιτόκιο, με ενέχυρο τιμαλφή και σκεύη των ναών, λαμβάνοντας μετρητά το ένα δεύτερο ή ένα τρίτο της αξίας. Δυστυχώς δεν ξέρουμε από ποιους τραπεζίτες».

Οι εβραίοι τοκογλύφοι με πρωτοπόρους τους αδελφούς Μοδιάνο, είχαν απομυζήσει κατά τέτοιο τρόπο την πόλη, ώστε να έχει περιέλθει στην κατοχή τους, ένα μεγάλο τμήμα της Θεσσαλονίκης. Οπως μας πληροφορεί το περιοδικό «Χρονικά», «…Οι αδελφοί Μοδιάνο κατείχαν πολύ σημαντική κτηματική περιουσία με τα μέτρα της Θεσσαλονίκης της εποχής, το ύψος της οποίας με τραπεζικούς υπολογισμούς, έφτανε τις 700.000 λίρες και περιελάμβανε πολλά αστικά ακίνητα και υπεραστικά γήπεδα. Πιο κοντά στην πραγματικότητα από τους αριθμούς ήταν η λαϊκή έκφραση ότι «η μισή Θεσσαλονίκη ήταν δική τους», έκφραση που διασώθηκε ως τις μέρες μας.
Η παρασιτική δραστηριότητα των εβραίων «αργυραμοιβών» (εξωραϊσμένη ονομασία των εβραίων τοκογλύφων) προσέλαβε τέτοιες διαστάσεις, ώστε ακόμη και οι τοπικές αρχές συναλλάσσονταν, εξ’ ανάγκης μαζί τους: «κατά την εποχήν της καταβολής των δόσεων εις το τελωνείον καπνού, είτε κατά τας αποστολάς των χρημάτων δια τας ανάγκας του στρατού, επειδή δεν προλαμβάνεται η κοπή νομισμάτων εγκαίρως, προσφεύγουν εις την εξεύρεσιν χρημάτων με τόκους», («Χρονικά», Μάιος – Ιούνιος 1994).

Οι εβραίοι εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο την δεινή θέση στην οποία είχε περιέλθει το Ελληνικό στοιχείο κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, θησαυρίζοντας στην κυριολεξία. Οι ίδιοι οι εβραίοι, στα «Χρονικά», ομολογούν: «Από τον 18ο αιώνα, καθώς ο χρηματικός φόρος γενικεύθηκε στην οθωμανική αυτοκρατορία, ολοένα και περισσότερα χωριά άρχισαν να δανείζονται από πλούσιους εβραίους ή τούρκους με πολύ υψηλό επιτόκιο, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σταδιακά σε τσιφλίκια, στο βαθμό που οι κάτοικοι των χωριών αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στους βαρείς φόρους και τους αυξανόμενους τόκους. Πολλά χωριά από τη Θεσσαλονίκη είχαν αυτή την τύχη», («Χρονικά», Μάιος – Ιούνιος 1994).

Κάτω μόνο από αυτό το πρίσμα μπορεί να εξαντληθεί η πυρπόληση του εβραϊκού συνοικισμού Καμπέλ στη Θεσσαλονίκη, όπως άλλωστε και της συναγωγής τους, κατά την προπολεμική περίοδο, από την Ελληνοκεντρική οργάνωση ΕΕΕ, μία αντίδραση που υποδήλωνε την αγανάκτιση των Θεσσαλονικεων, για τα δεινά που είχαν υποστεί από την απάνθρωπη εβραϊκή εκμετάλλευση.
Αυτή είναι η θέση των εβραίων στο Μακεδονικό ζήτημα, μία θέση την οποία άλλωστε δεν είναι αφελείς να την προβάλλουν επίσημα, αλλά συγκεκαλυμμένα μα ουσιαστικά, περιοριζόμενοι απλώς να δηλώνουν ότι «…το κράτος του Ισραήλ θα ευθυγραμμισθεί με την όποια απόφαση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας».

Της «Ευρωπαϊκής Κοινότητας» που είναι δικό τους δημιούργημα και άρα θα αποφασίσει σύμφωνα με τις επιδιώξεις τους που είναι δεδομένες… Κατά τα άλλα, για να τηρούν τα προσχήματα, το Κεντρικό Ισραηλιτκό Συμβούλιο, οργανώνει παρωδίες εκδηλώσεων για τη Μακεδονία. Οργανώνει επιτηδευμένα εκδηλώσεις που φαινομενικό σκοπό έχουν να καταδείξουν την… Ελληνικότητα της Μακεδονίας, όχι όμως προβάλλοντας τα ιστορικά τεκμήρια εκατοντάδων χιλιετιών, αλλά επικαλούμενοι την… Παλαιά Διαθήκη, χωρίς την συμβολή της οποίας, το «Μακεδονικό» ζήτημα θα παρέμενε… αδιευκρίνιστο.

Την ίδια στιγμή που υποκριτικά «μάχονται» για το Μακεδονικό ζήτημα, υπονομεύουν κατά τον χειρότερο τρόπο τις Ελληνικές θέσεις σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς που ελέγχουν. Σήμερα ο πρωθυπουργός Σημίτης ισχυρίζεται ότι το Μακεδονικό θα λυθεί «με αμοιβαίες υποχωρήσεις» και «συνεργασία», δηλώνοντας ότι «η συζήτηση γύρω από το όνομα των Σκοπίων δεν οδηγεί πουθενά», προαναγγέλλοντας την επερχόμενη μειοδοτική υπαναχώρηση.
Εάν λοιπόν η Ελλάδα διαθέτει τους εβραίους συμπαραστάτες της στο Μακεδονικό αλλά και σε κάθε άλλο Εθνικό ζήτημα, δεν έχει να φοβηθεί, πέραν της ολοκληρωτικής υπονομεύσεως, τίποτε απολύτως άλλο…

συνεχίζεται....

Ιωάννης Θ. Χαραλαμπόπουλοs
ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ, εκδόσεις ΑΠΟΛΛΩΝΕΙΟ ΦΩΣ
ΠΗΓΗ

ΠΗΓΗ

http://www.katohika.gr

Το Β' Μέρος ΕΔΩ