Οι ειδικοί είπαν ότι τα άγρια άλογα του Πεταλά ανήκουν στη φυλή της Πίνδου, γνωστή από την αρχαιότητα για την ανθεκτικότητά της στις κακουχίες. Συγκριτικά
με άλλες μεγαλόσωμες φυλές, τα άλογα της Πίνδου είναι πιο κοντά, όμως είναι προσαρμοσμένα στο κακοτράχαλο τοπίο και γι’ αυτόν το λόγο διάλεξε αυτά τα
άλογα για το ιππικό του ο Μέγας Αλέξανδρος, προκειμένου να ταξιδέψει στα βάθη της Ασίας…
με άλλες μεγαλόσωμες φυλές, τα άλογα της Πίνδου είναι πιο κοντά, όμως είναι προσαρμοσμένα στο κακοτράχαλο τοπίο και γι’ αυτόν το λόγο διάλεξε αυτά τα
άλογα για το ιππικό του ο Μέγας Αλέξανδρος, προκειμένου να ταξιδέψει στα βάθη της Ασίας…
Τα άγρια άλογα του Πεταλά δεν μετρήθηκαν ποτέ, όμως – κατά την διασταυρωμένη εκτίμηση ντόπιων βοσκών – φαίνεται ότι υπερβαίνουν τα χίλια συνολικά. Αν είναι έτσι, πρόκειται για τη μεγαλύτερη αγέλη της Ευρώπης.
Γνώρισαν μεγάλη δημοσιότητα το 1999, όταν το περιοδικό «Στρατόσφαιρα» έδειξε το εκπληκτικό θέμα στο Πανελλήνιο, το πήραν οι τηλεοπτικές κάμερες για να το φτάσουν μέχρι την Ευρώπη και την Αμερική. Στο θέμα αναφέρθηκαν όλες σχεδόν οι μεγάλες εφημερίδες, αλλά και περιοδικά όπως το National Geographic. Ασχολήθηκε ακόμα και η Ευρωβουλή. Το πρόβλημα ήταν τότε ότι τα έπιαναν οι επιτήδειοι και τα εξήγαγαν στην Ιταλία για κονσέρβες. Επειδή όμως προσέκρουαν στις διατάξεις του Νόμου που απαγόρευσε την έξοδό τους από τη χώρα, εφηύραν την αποτρόπαιη μέθοδο να… τους σπάνε τα πόδια ή να τα τραυματίζουν στα πλευρά, ώστε να παρακάμπτουν την απαγόρευση!
Η δημοσιότητα έσωσε τα άλογα από το μαρτύριο εκείνο. Σταμάτησε το αποτρόπαιο εμπόριο, το οποίο έκαναν οι γύφτοι σε συνεργασία με κάποιους ντόπιους. Παρά τις δημοσιογραφικές προσπάθειες και παρά το πανελλήνιο ενδιαφέρον που προκάλεσε η άγρια ομορφιά τους, πέραν της δημοσιότητας δεν έγινε τίποτε ούτε για την προστασία τους, ούτε για την αξιοποίηση του καταπληκτικού θεάματος που προσφέρουν.
Τα άγρια άλογα του Πεταλά δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλή στους γεωργούς της περιοχής, επειδή μερικές φορές προκαλούν ζημιές στις καλλιέργειες, ιδίως το καλοκαίρι, όταν δεν βρίσκουν νερό στα υψώματα και κατεβαίνουν χαμηλά για να ξεδιψάσουν. Στις περιόδους του σκληρού χειμώνα συνεχίζουν να πεθαίνουν από το χιόνι, τον παγετό και την πείνα. Η λύση του προβλήματος είναι πανεύκολη, αφορά μόνο το νεράκι του Θεού… Θα αρκούσε απλά ένα μικρό κονδύλι για να γίνουν ποτίστρες, να συλλέγουν το νερό μικρών και διάσπαρτων πηγών του βουνού, σε επιλεγμένα σημεία, ώστε να βρίσκουν να πίνουν νερό το ζεστό καλοκαίρι που οι περισσότερες πηγές στερεύουν. Θα μπορούσε ίσως να γίνουν και κάποια υποτυπώδη καταφύγια για τον σκληρό χειμώνα, με μέτρο, επειδή η υπερπροστασία θα ήταν εξ ίσου προβληματική με την εγκληματική αδιαφορία. Ως αντάλλαγμα για την «επένδυση», προτάθηκε να γίνει ένα παρατηρητήριο άγριας ζωής, ώστε η απολαυστική θέασή τους να γίνει προσιτή στο ευρύτερο κοινό, και στα παιδιά βεβαίως, μπορούσε δηλαδή να γίνει ένας πόλος οικονομικής ανάπτυξης της περιοχής.
Ο ΧΥΤΑ του Αγρινίου που έγινε στο Μονοδέντρι Λεπενούς, αφαίρεσε ζωτικό χώρο και νερό από τα άλογα, ενώ ακύρωσε οριστικά κάθε σκέψη που είχε γίνει τότε για τουριστική αξιοποίηση.
Οι κάτοικοι της Λεπενούς διατείνονται ότι οι αγέλες των αγρίων αλόγων σχηματίστηκαν από άλογα που αφέθηκαν ελεύθερα στο βουνό μετά την εκμηχάνιση της γεωργίας την δεκαετία του ’60. Λένε ότι στο βουνό επανηύραν την άγρια φύση τους και οργανώθηκαν σε αγέλες των δέκα – δώδεκα ζώων, στις οποίες ηγείται ο επιβήτορας. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια, μερικοί την υπερασπίζουν με πάθος για να νομιμοποιούν την σύλληψη, αλλά και την εμπορία των αλόγων. Ολόκληρη η αλήθεια λέει άλλα: Τα άγρια άλογα ήταν πάντα εκεί, από την αρχαιότητα. Από τα άγρια αυτά άλογα οι Λεπενιώτες έπιαναν και εξημέρωναν τα ζώα που ήθελαν. Ακόμα σήμερα το κάνουν με τις «ίγγλες», ένα σύστημα κόμπων σε σχοινί που επιτρέπει στο ζώο μόνο να βαδίζει, αλλά όχι να καλπάζει… Όταν ήρθαν τα τρακτέρ, οι γεωργοί δεν χρειάζονταν άλογα στα οργώματα ή στις μεταφορές και τ’ άφησαν στην τύχη τους στο βουνό, όμως αυτό δεν συνιστά ιδιοκτησιακό δικαίωμα επί των αλόγων. Εκεί, όντως αυτά τα ελευθερωμένα άλογα των γεωργών της δεκαετίας του ’60 (κυρίως) επανενώθηκαν με τις άγριες αγέλες που βρίσκονταν εκεί από τα χρόνια του Μεγαλέξανδρου και ποιος ξέρει πόσους αιώνες πριν απ’ αυτόν…
http://agriniovoice.gr/ta-agria-aloga-tou-petala-foto-video/
Από τον Μεγιστία
Τα άγρια άλογα του Πεταλά, είναι γνωστά έτσι από το όνομα του μικρού βουνού της Ακαρνανίας, στο οποίον ζούν και το οποίον αρχίζει από την περιοχήν του χωριού Λεπενούς (δεκαπέντε περίπου χιλιόμετρα από το Αγρίνιον στον άξονα προς Αμφιλοχίαν) και αναπτύσσεται ανατολικά της Εθνικής οδού, μέχρι την περιοχήν της Αμφιλοχίας και το οποίον στον χάρτη φέρει το όνομα όρος Θύαμον.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέαμα των αγρίων αυτών αλόγων, τα οποία ζούν κατά αγέλες, το έχω παρακολουθήσει πολλές φορές και μάλιστα οι εμπειρίες μου από αυτό είναι πολύ όμορφες και...διδακτικές. Αυτά τα άλογα δεν πλησιάζονται σε απόστασιν πιο κοντινήν των 100 περίπου μέτρων. Στην κάθε αγέλην υπάρχει ένας αρχηγός, και όταν η αγέλη βόσκει ή ξεκουράζεται, τοποθετούνται άλογα φύλακες περιμετρικά σε ικανή απόστασιν. Όταν αυτοί οι φύλακες αντιληφθούν κάποιον κίνδυνον ή να πλησιάζει κάποιος άνθρωπος, το κοινοποιούν στην αγέλην με χλιμιντρίσματα! Τότε ο αρχηγός της αγέλης δίνει το σύνθημα και την κατεύθυνσιν και η αγέλη μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα εξαφανίζεται.
Τα θερμά απογεύματα του καλοκαιριού, αν κανείς σταθεί τυχερός, μπορεί να παρακολουθήσει και από την Εθνικήν οδόν, κάποιαν τέτοιαν αγέλην τους να κατεβαίνει με προφυλάξεις από τις πλαγιές του Θυάμου προς την λίμνην Αμβρακία, και ιδιαίτερα στο βόρειον τμήμα της, προκειμένου να ξεδιψάσει στα λιγοστά νερά της.
Η κοντινότερη απόστασις, στην οποίαν τα είχα πλησιάσει, ήταν γύρω στα 50 μέτρα. Είναι πανέμορφα, μικρόσωμα αλλά πολύ ευκίνητα, με χρωματισμούς από το βαθύ καφέ μέχρι το φαιόλευκο.
Κάποτε, ανεβαίνοντας διά επαγγελματικούς λόγους στο συγκεκριμένο βουνό, πέρασα με το αγροτικό αυτοκίνητο δίπλα από δύο τέτοια άλογα, τα οποία βρίσκονταν δίπλα στον χωματόδρομον και εκ των οποίων το ένα ήταν όρθιον και δίπλα του το άλλο ήταν ξαπλωμένο σε στάσιν η οποία έδειχνε αδυναμία κινήσεως. Μου έκανε εντύπωσιν το γεγονός ότι παρά την παρουσία μας και τον θόρυβο του αυτοκινήτου, το άλογο το οποίον στεκόταν όρθιον, δεν κουνήθηκε καθόλου από την θέσιν του, ενώ το ξαπλωμένον χλιμίντριζε ελαφρά! Στην σχετικήν ερώτησιν, την οποίαν έκανα στον οδηγόν ο οποίος με συνόδευε και ήταν από την περιοχήν εκείνην, επήρα την απάντησιν ότι τα άλογα αυτά είναι ζευγάρι και ότι το όρθιο συντροφεύει το άλλο το οποίον πεθαίνει! Μου έκανε τρομερήν εντύπωσιν η σκηνή αυτή! Όταν ύστερα από δύο ώρες περίπου επιστρέψαμε, το όρθιο άλογον ήταν ακόμη εκεί με κατεβασμένο το κεφάλι και τον τράχηλον και το άλλο άλογον ήταν πλέον νεκρόν, αλλά ο σύντροφός του δεν το είχε ακόμη εγκαταλείψει και ούτε ενδιαφέρθηκε καθόλου δι' εμάς, λες και δεν υπήρχεν τίποτε άλλο δι' αυτόν, πέρα από την θλίψιν του χαμένου συντρόφου του!
Αυτή η εικόνα της μεγαλειώδους συμπεριφοράς του υπερήφανου αυτού άγριου πλάσματος μένει ακόμη ανεξίτηλα χαραγμένη στην μνήμην μου!....
ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ.
Είναι μάλλον η συμπεριφορά των αλόγων ενδεικτική στο γιατί ο Μέγας Αλέξανδρος είχε τόση αγάπη στα άλογα, τόση ώστε να ονομάσει μάλιστα και πόλη προς τιμήν του αλόγου του Βουκεφάλα, την Βουκεφάλεια!
ΔιαγραφήΜάριος Δρόσος
Ελπίζω κάποτε, να αποκτήσουμε την παιδεία και να μάθουμε να εκτιμούμε και να προστατεύουμε αυτά τα πλάσματα που συμβολίζουν την ευγένεια και την ελευθερία όπως και όλα τα πλάσματα που για κάποιο σοβαρό, ενδεχομένως και ιερό λόγο η Γαία μας προσέφερε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύχομαι τα ζώα να μην αποκτήσουν ποτέ την βιαιότητα των ανθρώπων!
Ακόμη δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα της συγκίνησης που μου προκάλεσε το συμβάν που μας εξιστόρησες αγαπητέ μου Μεγιστία...