Οι ανιχνεύσιμες διαφορές ψυχισμού στα δύο φύλα. Του Μ. Καλόπουλου

Σ’ αυτή την σκληρή κυνηγετική περίοδο, σμιλεύτηκαν πολλά από τα σύγχρονα πνευματικά μας χαρακτηριστικά… η διαφορά ευφυΐας μεταξύ ανδρών, καθώς και η εγκεφαλική διαφοροποίηση ανδρών και γυναικών, όπου η χρόνια διαφορά ρόλων, έδωσε μια ευδιάκριτη διαφοροποίηση πνευματικότητας.

Συχνά μη έχοντας κάτι καλύτερο να πω, για την ολοφάνερη διαφορετική πνευματική συγκρότηση ανδρών και γυναικών, λέω πως τα δύο αυτά όντα, άνδρας και γυναίκα ανέπτυξαν δύο εντελώς διαφορετικούς τύπους νοημοσύνης,εξωτερικού και εσωτερικού χώρου αντιστοίχως. Θα προσπαθήσω δε, εντελώς περιληπτικά και πρόχειρα, να αφήσω πίσω μου αυτή την δυσδιάκριτη αίσθηση, που
δυστυχώς δεν βλέπω πουθενά γραμμένη.

Μ’ αυτή την ομολογουμένως αδέξια προσέγγισή μου, θέλω να πω, πως είναι εκείνες οι πανάρχαιες συνθήκες των διαφορετικών απαιτήσεων στους ρόλους ανδρών και γυναικών, που διαχώρισαν αισθητά τις αντιδράσεις και την πνευματική συγκρότηση των δύο φύλων. Στην πολυχιλιετή κατοίκηση σε σπήλαια ή νομαδικούς συνοικισμούς συμβίωσης, οι διαφορετικοί ρόλοι των δύο φύλων, υπήρξαν καθοριστικοί, για τον μέχρι σήμερα ομολογουμένως διαφορετικό ψυχισμό τους.

Ο γυναικείος ψυχισμός, καθηλωμένος από τον τεράστιο όγκο των απαιτήσεων της μητρότητας, απέκτησε δικά του ιδιαίτερα αισθητήρια και ικανότητες, κυρίως διαχείρισης απαιτήσεων "εσωτερικού χώρου". Ο όρος (λόγω έλλειψης καλύτερου) μπορεί να είναι πρόχειρος και εξαιρετικά αδόκιμος, αλλά θέλει να τονίσει την χρόνια επίδραση στον ψυχισμό ενός άτομου, που σε περιορισμένο χώρο, αντιμετωπίζει καταστάσεις υψηλών απαιτήσεων, όπως η αρμονική συγκατοίκηση, η εξασφάλιση συντρόφου, αλλά και η γέννηση και η ανατροφή παιδιών.

Ως τροφός, ανέπτυξε μηχανισμούς προστασίας των παιδιών της και εξ αυτού οι γυναίκες μέχρι σήμερα διαθέτουν πολλαπλάσια ικανότητα γεύσης και όσφρησης απ’ την αντίστοιχη των ανδρών.

Οι συνεχείς διεκδικήσεις του αναγκαίου ιδιαίτερου δικού της χώρου, από τα υπόλοιπα θηλυκά μέλη της φυλής, την έκαναν αυτό που συχνά είναι και σήμερα, φίλερις, φιλύποπτη και διεκδικητική προς τις υπόλοιπες θηλυκές του ίδιου χώρου. Ιδιότητες άκρως απαραίτητες για την επιβίωση και της δικής της οικογένειας, στα ασφαλή όρια της φυλής.

Η ζωτική εξάρτησή της απ’ τον σύντροφό της, αρσενικό προμηθευτή τροφής, την οδήγησαν επίσης στη συχνή ανίχνευση της συναισθηματικής αντοχής του συντρόφου της. Μια τέχνη που ζει μέσα της ακόμα, δώρο εκείνης της περιόδου και που μόνο μια γυναίκα μπορεί να κατέχει σ’ αυτόν το βαθμό!

Κυρίως οι ανάγκες επιβίωσης των παιδιών της, την προίκισαν μ’ ένα ολόκληρο οπλοστάσιο εξασφάλισης προσοχής, αλλά και έντεχνης ανίχνευσης του βαθμού αφοσίωσης του αρσενικού συντρόφου της! Ανέπτυξε περίτεχνα συναισθηματικά τεχνάσματα και διαμόρφωσε όχι μόνο το ατελείωτο οπλοστάσιο της ιδιαίτερης παιχνιδιάρικης αυταρέσκειάς της, ως αντικείμενο προσοχής του αρσενικού, αλλά και τον ευρηματικό επιθετικό συναισθηματισμό της, που σαν ξαφνικό τεστ αντοχής, πρέπει να υποστεί σε ανύποπτο χρόνο ο αρσενικός, για να της δώσει το καθησυχαστικό μήνυμα του βαθμού της αφοσίωσής του, σ’ αυτήν και τα παιδιά της. Αν ο σύντροφος δεν την ακολουθήσει πρόθυμα και με υπομονή, στους δαιδαλώδεις δρόμους της συναισθηματικής της περιπλάνησης, αυτό θα είναι ένα σοβαρό σήμα κίνδυνου εγκατάλειψης, γι’ αυτήν και τα μελλοντικά πολύτιμα παιδιά της.

Υποθέτουμε λοιπόν, πως οι αναρίθμητες συναισθηματικές εξάρσεις των σημερινών γυναικών, έχουν γεννηθεί τότε, (απόρροια όλων εκείνων των ατελείωτων χιλιετηρίδων), που στόχο και σκοπό τους είχαν την διαρκή επιβεβαίωση της αφοσίωσης του αρσενικού. Πριν φύγει εκείνος για το πολυήμερο κυνήγι του, εκείνη έπρεπε να βρει τρόπο, να του αποσπάσει σοβαρά δείγματα του βαθμού της αφοσίωσής του, για να είναι σίγουρη πως θα τον δει να επιστρέφει ξανά και δεν θα την αφήσει ξεκρέμαστη σε μια σπηλιά να πεθάνει απ’ την πείνα. Έτσι εξασκήθηκε στο να εφευρίσκει οποιαδήποτε αφορμή συναισθηματικού τεστ, που θα την διαβεβαίωνε για τον ασφαλή βαθμό αφοσίωσης του αρσενικού!

Οι άνδρες απορούν ακόμα, που τα λογικά τους επιχειρήματα δεν έχουν ανταπόκριση στην αρχή μιας συζήτησης, αλλά μόνο πολλές βασανιστικές ώρες μετά. Τα ίδια τα επιχειρήματα και οι διαβεβαιώσεις σας, έχουν αποτέλεσμα μετά από πολύωρες επαναλήψεις, γιατί η διαφορετική αυτή ανθρώπινη "φυλή" (σχήμα λόγου χάριν έμφασης) που λέγεται γυναίκα… δεν προσέχει τι λέτε, αλλά πόσην ώρα είστε διαθέσιμος να τα λέτε! Θέλει να δοκιμάσει την υπομονή σας και όχι την λογική σας. Το δεύτερο, είναι πολύ καλύτερο κριτήριο αντοχής μιας σχέσης από το πρώτο!  

Απ’ την άλλη, ο άνδρας ανέπτυξε αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε (ελλείψει καλύτερου όρου) νοημοσύνη εξωτερικού χώρου! Εξ αυτού και η επιβεβαιωμένη, αισθητά καλύτερη αίσθηση προσανατολισμού των ανδρών!   

Οι αρχαίοι αυτοί κυνηγοί, ένωσαν τις δυνάμεις τους, σχηματίζοντας τις πρώτες οργανωμένες ομάδες "μάχης", καταστρώνοντας σχέδια για το πώς θα καταβάλλουν ευκολότερα και χωρίς απώλειες, τα πανίσχυρα εκείνα ζώα, που θα εξασφάλιζαν την διατροφή και την επιβίωση της φυλής.

Ο σύντροφος στο κυνήγι, ήταν ο άλλος τους εαυτός. Αυτό που σήμερα παρεξηγημένα ονομάζουμε υπερβολική φιλία μεταξύ ανδρών, (ειδικά στην εφηβεία), γεννήθηκε τότε, σαν αναγκαιότητα επιβίωσης στο κυνήγι, που τότε θύμιζε πόλεμο! Η επιβίωση του διπλανού σου, σήμαινε και τη δική σου επιβίωση! 

Σύντομοι, σαφέστατοι κώδικες συνεννόησης αναπτύχτηκαν μεταξύ τους. Ψίθυροι, γρυλισμοί ή απλά επιφωνήματα, έπρεπε να έχουν ακριβώς το ίδιο νόημα για όλους. Εδώ τα συναισθηματικά τεστ δεν έχουν νόημα, η απόλυτη υπακοή σε κώδικες ήταν το ζητούμενο. Κυβερνήτης της επιβίωσης η ξεκάθαρη συνεννόηση!

Έτσι, ενώ ο άνδρας αναγκάστηκε να δημιουργήσει μια ξεκάθαρη αντιστοιχία λόγων και έργων, ικανή να αξιοποιήσει την συνολική ομάδα, που θα του εξασφάλιζε την επιβίωση από ένα φονικό αντίπαλο, η γυναίκα ανέπτυξε και χρησιμοποίησε όλα τα εφόδιά της για την δημιουργία δεσμών, αλλά και ανίχνευσης αδυναμιών του τροφοδότη άνδρα.

Το παιχνίδι της θηρευτικής πανουργίας, ήταν λοιπόν αναγκαίο και για τους δύο. Στον άνδρα για την δημιουργία διατροφικών ευκαιριών και στη γυναίκα, για την δημιουργία οικογενειακής ισορροπίας.

Αν όλα αυτά αληθεύουν, τότε είναι εξηγήσιμο γιατί τα δύο διαφορετικά αυτά φύλα (άνδρας και γυναίκα) σήμερα, δεν μπορούν να υποθέσουν και να αποδεχθούν τα κληρονομημένα αυτά χαρακτηριστικά, που δικαιολογημένα τους διαφοροποιούν. Αντί να αναγνωρίσουν ως λειτουργικά υπαρκτές τις θεμελιώδεις αυτές διαφορές, που η ίδια η φυσική εξέλιξη σμίλεψε μέσα τους, προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν κοινό κώδικα συνεννοήσεων, που δυστυχώς δεν υποστηρίζεται από την κληρονομική αυτή διαφοροποίηση εκατοντάδων χιλιετιών και τις οποίες φυσικά, δεν μπόρεσαν να απαλείψουν οι τελευταίες ελάχιστες χιλιετίες.

Ο άνδρας παραπονιέται για την λογική "ανεπάρκεια" της γυναίκας και η γυναίκα για την έλλειψη συναισθηματικής αντοχής του ανδρός και την υπερβολική προσκόλλησή του στην φιλία. Αμφότεροι αγνοούν, πως τα δύο αυτά φύλα, απ’ την ίδια την μητέρα φύση, είναι σε τεράστιο βαθμό εντελώς διαφορετικά προικισμένα για τον ξεχωριστό τους ρόλο, που οι αμέτρητες χιλιετίες χάραξαν βαθιά στον ψυχισμό τους.

Αν αυτή η καθοριστική διαφορά ήταν γνωστή, τότε πολλά απ’ τα μυστήρια των σχέσεων θα ήταν λυμένα, με τον άνδρα να παραχωρεί ευχαρίστως και με υπομονή, όλες εκείνες τις συχνά υπερβολικές συναισθηματικές διαβεβαιώσεις και την γυναίκα να κατανοεί την σκληρή, συχνά απλοϊκή και ζωώδη λογική του κυνηγού, που ζει ακόμα μέσα στον άνδρα.

Ο άνδρας λοιπόν που γνωρίζει την προέλευση της ασυνήθιστης βουλιμίας της γυναίκας για συναισθηματική κάλυψη, θα την προσφέρει αφειδώς και μάλιστα με θεατρική υπερβολή, γιατί καταλαβαίνει ότι μπροστά του έχει έναν γιγάντιο μηχανισμό μιας αρχαίας πολυμήχανης μητέρας! Ένα εξαιρετικά περίπλοκο ον, που νιώθει μητέρα πολύ πριν αποκτήσει παιδιά και που τις υπερβολικές μητρικές επιφυλάξεις και τις όποιες αντιδράσεις της, σμίλεψαν οι χιλιετίες και όχι μόνο οι πρόσφατες, επιφανειακές πολιτισμικές επιταγές του παρόντος. Δεν έχει λοιπόν και πολύ άδικο ο Όμηρος, όταν βάζει τα λόγια αυτά στο στόμα του σκοτωμένου απ’ την γυναίκα του, Αγαμέμνονα: «Γι αυτό κι εσύ… να μη φανερώνεις, (στη γυναίκα σου) κάθε γνώμη που έχεις στο μυαλό σου, παρά άλλα να της λες κι άλλα όμως να της κρύβεις». Οδύσσεια Λ. 441.

Αντιστοίχως, η γυναίκα που γνωρίζει ότι ο άνδρας είναι φορέας μιας φυσικής ορμής, που του κληροδότησαν οι ατελείωτες γενεές των κυνηγών που κουβαλάει μέσα του, θα έδειχνε κατανόηση στις υπερβολικές ανδρικές φιλίες, αλλά και ευφυή ευελιξία, όταν το άγριο επιθετικό ζώο, βγαίνει από μέσα του ακυβέρνητο. Αντί όμως αυτής της κατανόησης, που θέλει όπως είναι φυσικό, να είμαστε ακόμα η συνισταμένη των πανάρχαιων ψυχικών μας κληροδοτημάτων, υπάρχει η αφελής τάση, να επιδιώκουμε το ένα φύλο να περάσει τους δικούς του αποκλειστικούς κώδικες στο άλλο. Μια εξομοίωση, που συχνά καταστρέφει το ένα από τα δύο φύλα ή οδηγεί στην οριστική αποτυχία και τον αναπόφευκτο χωρισμό.

Σήμερα δυστυχώς, η επίμονη προσπάθεια πλήρους εξίσωσης των δύο φύλων, παραγνωρίζοντας αυτά τα ψυχικά κληροδοτήματα των χιλιετιών, παρασύρει τα ζευγάρια σε μια καταδικασμένη εμμονή εξίσωσης, που παραγνωρίζοντας τον πανάρχαιο διαφορετικό και γονιδιακά κληροδοτημένο ψυχισμό τους, τα οδηγεί σε εσφαλμένη κατανόηση, αδημονία και συχνά σε αποτυχία και δυστυχία.   

Όλα αυτά που προαναφέραμε, δεν ισχύουν μόνο για τον άνδρα και τη γυναίκα, αλλά δείχνουν και τους φυσικούς μηχανισμούς διαφοροποίησης λαών, φυλών και εθνών, που παρέμειναν προσκολλημένοι στον ρόλο του αδυσώπητου κυνηγού, για πολλές περισσότερες χιλιετίες!

 Μ. Καλόπουλος

Από το βιβλίο του: «Η ιστορία της νοημοσύνης Μήτις – Αθηνά και οδυσσειακό πνεύμα»

http://www.greatlie.com/index.php/el/anazitiseis/protaseis/2359-oi-anixneysimes-diafores-psyxismoy-sta-dyo-fyla-tou-m-kalopoulou