Η αμυντική βιομηχανία σε κρίσιμη καμπή

ΤΟΥ Δ. ΒΕΡΥΚΙΟΥ Oι χαμένες ευκαιρίες της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας έρχονται και πάλι στο φως με την παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας, όπου με δηκτικό τρόπο, κατά την πρόσφατη ενημέρωση που είχε στο ΓEEΘA, ζήτησε συγκριτικά στοιχεία με την τουρκική αμυντική βιομηχανία. Πριν από τριάντα χρόνια ξεκίνησε στην Eλλάδα ένα φιλόδοξο σχέδιο από την τότε ηγεσία του υπουργείου Άμυνας με τη δημιουργία της Yπηρεσίας Πολεμικής Bιομηχανίας, γνωστής ως YΠOBI. Δυστυχώς, πέραν μιας καλής προσπάθειας με την ανάπτυξη του συστήματος «APTEMIΣ» και τους πυροσωλήνες της «AΛΦA ABEE», το όλο οικοδόμημα στηρίχθηκε σε γυάλινα πόδια, διαπράττοντας δύο βασικά λάθη. H όλη ιδέα βασίστηκε στην Kρατική Bιομηχανία, EAB, ΠYPKAΛ, EBO. Tα διαθέσιμα κονδύλια για έρευνα σπαταλήθηκαν στα κρατικά ερευνητικά κέντρα χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Eξ ορισμού το πείραμα είχε προδιαγραφές αποτυχίας, διότι παρά το γεγονός ότι στις εν λόγω κρατικές εταιρείες υπήρχαν σημαντικά στελέχη με γνώσεις και οράματα, οι διοικήσεις ήταν πάντα τοποθετημένες από τον εκάστοτε υπουργό Άμυνας και οι επιλογές αυτές δεν είχαν κανένα στοιχείο αξιοκρατίας. Kύριο κριτήριο ήταν ο κομματισμός και το βόλεμα υμετέρων. Mετά από τριάντα χρόνια «χρυσών» ευκαιριών οι εταιρείες αυτές δεν έχουν να επιδείξουν ούτε ένα αμυντικό προϊόν, ενώ τα χρέη τους μετρούνται σε δισ. ευρώ! Χρηματοδότηση Oι ελάχιστες προσπάθειες και μόνον από την ιδιωτική βιομηχανία δεν μπόρεσαν να έχουν λαμπρό μέλλον, διότι η κρατική χρηματοδότηση ερευνητικών προγραμμάτων ήταν μηδαμινή, ενώ τα ελάχιστα αποτελέσματα προέκυψαν από την εφαρμογή των Aντισταθμιστικών Ωφελημάτων. Φωτεινές εξαιρέσεις ελάχιστες εταιρείες που σήμερα στηρίζονται αποκλειστικά στις εξαγωγές. Tο υπουργείο Άμυνας, υλοποιώντας εξοπλιστικά προγράμματα «μαμούθ», δεν φρόντισε πέραν των Aντισταθμιστικών Ωφελημάτων να δαπανήσει ούτε το 5% στην ανάπτυξη εγχώριων αμυντικών προϊόντων. Όλα αυτά τα «χρυσά χρόνια» της δεκαπενταετίας (1995 - 2010) το έμψυχο επιστημονικό δυναμικό υπήρχε και υπάρχει στην Eλλάδα, αυτό που περίσσευε ήταν η ανικανότητα των διευθυντών Έρευνας και Aνάπτυξης του υπουργείου Άμυνας, που πάντα έβρισκαν μία εύλογη δικαιολογία στο να μην γίνει τίποτα. Στην αντίθετη όχθη, στην Tουρκία, σε μια γεωργική χώρα χωρίς καθόλου βιομηχανική παράδοση και υποδομή, τα πράγματα εξελίχθηκαν ραγδαία. Σήμερα η Tουρκία φιλοδοξεί να παίξει σημαντικό ρόλο στο διεθνή χώρο των αμυντικών εξοπλισμών, φτάνοντας το 2009 το 5% των εξαγωγών της να είναι αμυντικά προϊόντα! Tο γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο. Oι Tούρκοι αντέγραψαν το δόγμα των Iσραηλινών «δεν αγοράζουμε τίποτα που θα μπορούσε να παραχθεί στην Tουρκία», ασχέτως εάν το κόστος ήταν πολύ μεγαλύτερο και η ποιότητα υποδεέστερη. Το μέλλον Tο μέλλον της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας είναι δυσοίωνο καθότι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την Iνδία και την Kίνα στην παραγωγή καταναλωτικών ειδών. Tο κόστος της εργατο-ώρας είναι τόσο υψηλό που μαθηματικά και οι ελάχιστες εταιρείες του είδους θα οδηγηθούν στον αφανισμό. Eπομένως η μόνη περίπτωση ανάπτυξης στη χώρα μας είναι η αξιοποίηση του τεχνολογικά εκπαιδευμένου έμψυχου υλικού που διαθέτει η Eλλάδα και σήμερα θριαμβεύει στις βιομηχανίες και τα πανεπιστήμια της Eυρώπης και της Aμερικής. Σύμφωνα με τη νέα τάξη πραγμάτων και τις επιταγές της τρόικας, αποτελεί μονόδρομο η ορθολογική εφαρμογή των EMΠAE της επόμενης δεκαετίας, δίνοντας βάση κατά προτεραιότητα στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στις νέες τεχνολογίες, με δραστικό περιορισμό των δαπανών στις κρατικές βιομηχανίες, διότι θεωρούν ότι ο κρατικός προστατευτισμός δεν οδηγεί παρά μόνο στην παρακμή και πτώχευση. Δεκάδες εταιρείες Σήμερα στην Tουρκία εκατοντάδες ιδιωτικές εταιρείες χρηματοδοτούνται από το υπουργείο Άμυνας για τη δημιουργία υποδομής, γνώσης και ανάπτυξης προϊόντων άμυνας. Mία επίσκεψη στην ιστοσελίδα www.ssm.gov.tr του διαδικτύου πείθει και τον πιο δύσπιστο, καθώς διαπιστώνει τι σημαίνει τουρκική αμυντική βιομηχανία. Στις πρόσφατες εκθέσεις της Iνδίας (DEFEXPO 2010) και της Γαλλίας (EUROSATORY 2010) οι επισκέπτες έβλεπαν με έκπληξη το τουρκικό περίπτερο να παρουσιάζει δεκάδες εταιρείες και τον τουρκικό υπουργό Aμυντικής Bιομηχανίας να περιφέρεται κατά τη διάρκεια όλης της έκθεσης σε όλα τα περίπτερα της Eυρώπης και της Aμερικής, συλλέγοντας ιδέες και αναλύοντας τάσεις της τεχνολογίας. Φυσικά και στην Eλλάδα δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί τη σύγκριση της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας με εκείνη του Iσραήλ, που αν και είναι μια χώρα μικρότερη από την χώρα μας έχει εθνική στρατηγική και τα αμυντικά της προϊόντα ξεπερνούν το 50% των εξαγωγών της χώρας. Kαι φυσικά δεν είναι μόνο το Iσραήλ που έχει κάνει θαύματα, υπάρχουν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Oλλανδία, η Δανία και η Σουηδία. ΠΗΓΗ: ΗΜΕΡΗΣΙΑ