του Γιάννη Αναγνώστου
Αγανάκτηση ετών που οδηγεί στην παραφορά, σύμφωνοι...
Αγανάκτηση για την χιλίων καρδιαναλίων αλαζονική ρητορική του Σύριζα περί λαθρομεταναστών, που αρνείται να αποδεχθεί τις ευθύνες του για φαινόμενα τύπου Υπατίας τα οποία εκτρέφουν το αυγό του φιδιού. Αγανάκτηση για την αριστερά του Κολωνακίου ενίοτε, την χρονίως πασοκοτραφείσα αριστεράς, επίσης ενίοτε.
Μιας μοδάτης αριστεράς που μεθυσμένη από τα τελευταία εντυπωσιακά ποσοστά της δεν αντιλαμβάνεται ότι φαινόμενα που υποβαθμίζει (όπως το μεταναστευτικό) προκειμένου μην στεναχωρήσει τον πυρήνα της, εκτρέφουν τη Χρυσή Αυγή.
Μιας αριστεράς που αρνείται να δεχθεί ότι ο αυτοπροσδιορισμός αριστερός δεν είναι διαβατήριο ιδεολογικής αυθεντίας, όπως κατήντησε δυστυχώς στην Ελλάδα. Πόσο μάλλον διαβατήριο για ταξίδια στο χώρο της ρεμούλας και του συμβιβασμού. Εκεί πήγαινε το μπουγέλο του χρυσαυγίτη βουλευτή, έστω του προβληματικού.
Του βουλευτή όμως.
Αυτό αρνείται να το αντιληφθεί η αριστερά του Σύριζα. Και βουλευτής σημαίνει ότι πίσω από αυτόν πηγαίνουν κι άλλοι. Και ας μη βαυκαλίζεται κανένας, να αγνοεί τη σύνδεση βουλευτών και εκλογέων. Οι εκλογείς της Χρυσής Αυγής είναι παρασυρμένοι και όλοι οι υπόλοιποι συνειδητοποιημένοι;
Ή όλοι συνειδητοποιημένοι ή κανένας δεν ξέρει τι του γίνεται.
Διαλέγετε και παίρνετε…
Και αν κανείς δεν ξέρει τι του γίνεται είμαστε όλοι χαμένοι. Αν όλοι ξέρουν τι τους γίνεται, ας σκεφτούμε όλοι, ό,τι κι αν ψηφίσαμε.
Ας σκεφτεί και η αριστερά ( τη διαχωρίζω από το ΚΚΕ για λόγους οικονομίας του άρθρου) ότι πρέπει να δει και αυτή τι φταίει και αυτοί οι άνθρωποι αγανάκτησαν και ψήφισαν Χρυσή Αυγή και έχει γεμίσει το διαδίκτυο σχόλια υπέρ τους. Όχι σχόλια κομμάτων , αυτά ήταν λογικό και επιβεβλημένο από τον πολιτικό καθωσπρεπισμό να είναι καταδικαστικά.
Λέω για τα άλλα, τα αυθόρμητα. σχόλια υπέρ της βίας.
Γιατί;
Αφού η αριστερά είναι υπέρ του λαού.
Ποιου λαού;
Του ελληνικού.
Αυτόν τον λαό δεν θέλει να εκπροσωπήσει η αριστερά; Ας τον αφουγκραστεί τότε, ας κοιτάξει με θάρρος τον εαυτό της, ας σεβαστεί την πίστη των άλλων. Την πίστη στην Ορθοδοξία για παράδειγμα ή στο εθνικό κράτος. Τουλάχιστον ας μην την αντιμετωπίζει αλαζονικά. Αλλιώς θα εισπράξει και αυτή την ίδια λοιδορία. Και στο τέλος θα υπάρξει βία. Την έχει ξαναζήσει ο τόπος δεν θέλει άλλη…
Εδώ και καιρό ο κ. Τσίπρας λέει ότι δεν συζητά ( στο υποτιθέμενο ντιμπέιτ) με τη Χρυσή Αυγή και έβαλε βέτο να μην συναντηθεί μαζί της στη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών. Και ο Κάρολος τα ίδια είπε και άλλα κόμματα επίσης. Δε σέβεται το λαό μια τέτοια άποψη. Τον στρέφει στα άκρα. Ηρωοποιεί και τη Χρυσή Αυγή και ευτελίζει τους θεσμούς. Θα μου πεις η ψήφος στη Χρυσή Αυγή και τα όσα έγιναν στην εκπομπή του Παπαδάκη( προάγγελος του τι θα γίνει αύριο στο Κοινοβούλιο) δεν ευτελίζουν τους θεσμούς;
Φυσικά. Αυτό ήθελε ο ελληνικός λαός να κάνει. Να τους ξεφτελίσει τους θεσμούς ήθελε. Να σας δείρει ήθελε ρε και δεν το καταλάβατε. Είναι αγανακτισμένος. Και βλέπει στο πρόσωπο του Κασιδιάρη , αλίμονο(!), αυτή την ίδια αγανάκτηση και την αισθάνεται οικεία. Το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» βρήκε πολιτική εκπροσώπηση. Έπρεπε να το άκουγαν καθαρότερα τα κόμματα.
Και πάμε και στο ΚΚΕ που μου είναι περισσότερο συμπαθές από το Σύριζα, το ομολογώ, αν και οι περισσότεροι φίλοι μου ψήφισαν Σύριζα.
Το ΚΚΕ θέλει να μονοπωλήσει την πραγματική αντίσταση στο κεφάλαιο και στα μονοπώλια, μη αναγνωρίζοντας τη δογματικότητα του ιδεολογικού του μονοπώλιου. Αντίσταση η οποία ελπίζει να το ηρωοποιήσει.
Η κ. Κανέλλη, η συμπαθεστάτη για τη ρητορική της δεινότητα και την ταχυτάτη της ευφράδεια, εφαρμόζει ,ως πεπειραμένος τηλεοπτικός γνώστης, χρόνια τώρα τη λεκτική βία απέναντι στους συνομιλητές της. Δεν αφήνει κανένα να μιλήσει, σε μια άνευ προηγουμένου επίδειξη της παραδεδεγμένης της εμβρίθειας.
Και μάλλον θεώρησε καλή ευκαιρία να αποδείξει ότι δεν μασάει και τις έφαγε. Και τώρα πρέπει να δρέψει τις δάφνες του λαϊκού ήρωα και αγωνιστή, ο οποίος μπορεί να αποκαλεί «πουσταριό» τον εκπρόσωπο ενός κόμματος, αρκεί αυτό να μην γίνεται στον αέρα και να μη βγαίνει δημόσια. Προκαλεί πράγματι απορία ότι η γυναικεία της φύση προκάλεσε περισσότερη συμπάθεια για το ξύλο( το καταδικαστέο- να το ερμηνεύσω επιχειρώ, όχι να το δικαιολογήσω), απ’ ό,τι η κομματική της ιδιότητα, παρά το γεγονός ότι οι θέσεις της είναι υπέρ του λαού.
Και έχει και αυτό την ερμηνεία του: η δημοκρατία μας είναι ως επί το πλείστον τηλεοπτική. Μέχρι την τελευταία εκλογική αναμέτρηση τα ΜΜΕ, και δη τα τηλεοπτικά, καθόριζαν το αποτέλεσμα. Μέχρι την τελευταία. Διότι ο λαός έδειξε και στην περίπτωση αυτή την αγανάκτησή του. Και παρά την επαίσχυντη προπαγάνδα καταδίκασε τα μνημονιακά κόμματα.
Και στην περίπτωσή μας η κ. Κανέλλη πλήρωσε την τηλεοπτική της δημοσιότητα.
Τα σκαμπίλια ήταν στην ουσία σκαμπίλια στην τηλεοπτική δημοκρατία. Γιατί ο κ. Κασιδιάρης, άβγαλτος στους κανόνες της και στον επικοινωνιακό της καθωσπρεπισμό, με τον αμφισβητούμενο ισόρροπο ψυχισμό που διαθέτει δεν άντεξε.
Πόσο μάλλον που ένας τέτοιος τύπος, που έχει παίξει ξύλο ουκ ολίγες φορές, δεν ανέχεται όπως ο Βενιζέλος να τον χτυπάνε με τις εφημερίδες στο κεφάλι, για να γελοιοποιηθεί εν είδει καρπαζοεισπράκτορα.
Αυτό επέβαλε η τηλεδημοκρατία στην κ. Κανέλλη να κάνει, αυτό επέβαλε η αγοραία συμπεριφορά να κάνει ο κ. Κασιδιάρης, την απάθεια επέβαλλαν οι τηλεοπτικοί κανόνες στην κ Δούρου, και τον υπεράνω κύριο στον κ. Παυλόπουλο ( σσ. μη φάμε και καμιά ξέμπαρκη).
Εν κατακλείδι.
Χρειαζόμαστε όλοι ένα ειλικρινή διάλογο, όχι τηλεοπτικό, ειλικρινή. Υπάρχει μια ελπίδα. Δεν είναι φυσικά η αυτοδυναμία του Σύριζα. Δεν είναι η επικράτηση της Πασοκοδημοκρατίας. Είναι μια… επικίνδυνη… ευκαιρία που φαίνεται να προβάλλει. Επικίνδυνη μα ιστορική. Μια κυβέρνηση που θα επιχειρήσει να άρει αυτό το ιδεολογικό χάσμα. Που ιστορικά θα επιχειρήσει το αδύνατο:
τη συνεννόηση.
Μια Κυβέρνηση με Σύριζα και Ανεξάρτητους Έλληνες. Μια τέτοια Κυβέρνηση θα δείξει αν οι έλληνες μπορούμε να συνεννοηθούμε, να υποχωρήσουμε αμοιβαία, να ενωθούμε μπρος στους κινδύνους και στις δύσκολες ώρες που έρχονται, να βρούμε λύσεις στο πλαίσιο του πραγματισμού και της ανάγκης, να βρούμε χρυσές τομές. Να δοκιμάσουμε. (*)
Δυστυχώς το εγχείρημα φαντάζει ιδιαιτέρως δύσκολο έως αδύνατο, αν αναλογιστεί κανείς την ιστορική μας διαδρομή. Οι Γερμανοί δεν έχουν φύγει ακόμη και ο ΕΔΕΣ με το ΕΑΜ αρχίσαν τις οδομαχίες.
Ας φανεί αν μπορούμε όμως. Το ελπίζω προσωπικά και το εύχομαι….
Γιατί δεν ήταν η Δούρου και η Κανέλλη που έφαγαν το μπουγέλο και το σκαμπίλι, ήταν η πολιτική στο σύνολό της, η κοινωνία και η δημοκρατία μας…
---
* Ο κ. Γιάννης Αναγνώστου είναι Φιλόλογος, Μεταπτυχιακός στην Ορθόδοξη Θεολογία στο ΕΑΠ
http://www.aegeantimes.gr
(*)Σημείωση: Το ιστολόγιο Αυτόχθονες Έλληνες απέχουν από κάθε παρότρυνση επιλογής οποιουδήποτε κόμματος. Σεβόμαστε τους αναγνώστες μας, τους θεωρούμε νοήμονες και ικανότερους από εμάς στο να διαμορφώσουν τις δικές τους απόψεις.
Ιφιγένεια
Αγανάκτηση ετών που οδηγεί στην παραφορά, σύμφωνοι...
Αγανάκτηση για την χιλίων καρδιαναλίων αλαζονική ρητορική του Σύριζα περί λαθρομεταναστών, που αρνείται να αποδεχθεί τις ευθύνες του για φαινόμενα τύπου Υπατίας τα οποία εκτρέφουν το αυγό του φιδιού. Αγανάκτηση για την αριστερά του Κολωνακίου ενίοτε, την χρονίως πασοκοτραφείσα αριστεράς, επίσης ενίοτε.
Μιας μοδάτης αριστεράς που μεθυσμένη από τα τελευταία εντυπωσιακά ποσοστά της δεν αντιλαμβάνεται ότι φαινόμενα που υποβαθμίζει (όπως το μεταναστευτικό) προκειμένου μην στεναχωρήσει τον πυρήνα της, εκτρέφουν τη Χρυσή Αυγή.
Μιας αριστεράς που αρνείται να δεχθεί ότι ο αυτοπροσδιορισμός αριστερός δεν είναι διαβατήριο ιδεολογικής αυθεντίας, όπως κατήντησε δυστυχώς στην Ελλάδα. Πόσο μάλλον διαβατήριο για ταξίδια στο χώρο της ρεμούλας και του συμβιβασμού. Εκεί πήγαινε το μπουγέλο του χρυσαυγίτη βουλευτή, έστω του προβληματικού.
Του βουλευτή όμως.
Αυτό αρνείται να το αντιληφθεί η αριστερά του Σύριζα. Και βουλευτής σημαίνει ότι πίσω από αυτόν πηγαίνουν κι άλλοι. Και ας μη βαυκαλίζεται κανένας, να αγνοεί τη σύνδεση βουλευτών και εκλογέων. Οι εκλογείς της Χρυσής Αυγής είναι παρασυρμένοι και όλοι οι υπόλοιποι συνειδητοποιημένοι;
Ή όλοι συνειδητοποιημένοι ή κανένας δεν ξέρει τι του γίνεται.
Διαλέγετε και παίρνετε…
Και αν κανείς δεν ξέρει τι του γίνεται είμαστε όλοι χαμένοι. Αν όλοι ξέρουν τι τους γίνεται, ας σκεφτούμε όλοι, ό,τι κι αν ψηφίσαμε.
Ας σκεφτεί και η αριστερά ( τη διαχωρίζω από το ΚΚΕ για λόγους οικονομίας του άρθρου) ότι πρέπει να δει και αυτή τι φταίει και αυτοί οι άνθρωποι αγανάκτησαν και ψήφισαν Χρυσή Αυγή και έχει γεμίσει το διαδίκτυο σχόλια υπέρ τους. Όχι σχόλια κομμάτων , αυτά ήταν λογικό και επιβεβλημένο από τον πολιτικό καθωσπρεπισμό να είναι καταδικαστικά.
Λέω για τα άλλα, τα αυθόρμητα. σχόλια υπέρ της βίας.
Γιατί;
Αφού η αριστερά είναι υπέρ του λαού.
Ποιου λαού;
Του ελληνικού.
Αυτόν τον λαό δεν θέλει να εκπροσωπήσει η αριστερά; Ας τον αφουγκραστεί τότε, ας κοιτάξει με θάρρος τον εαυτό της, ας σεβαστεί την πίστη των άλλων. Την πίστη στην Ορθοδοξία για παράδειγμα ή στο εθνικό κράτος. Τουλάχιστον ας μην την αντιμετωπίζει αλαζονικά. Αλλιώς θα εισπράξει και αυτή την ίδια λοιδορία. Και στο τέλος θα υπάρξει βία. Την έχει ξαναζήσει ο τόπος δεν θέλει άλλη…
Εδώ και καιρό ο κ. Τσίπρας λέει ότι δεν συζητά ( στο υποτιθέμενο ντιμπέιτ) με τη Χρυσή Αυγή και έβαλε βέτο να μην συναντηθεί μαζί της στη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών. Και ο Κάρολος τα ίδια είπε και άλλα κόμματα επίσης. Δε σέβεται το λαό μια τέτοια άποψη. Τον στρέφει στα άκρα. Ηρωοποιεί και τη Χρυσή Αυγή και ευτελίζει τους θεσμούς. Θα μου πεις η ψήφος στη Χρυσή Αυγή και τα όσα έγιναν στην εκπομπή του Παπαδάκη( προάγγελος του τι θα γίνει αύριο στο Κοινοβούλιο) δεν ευτελίζουν τους θεσμούς;
Φυσικά. Αυτό ήθελε ο ελληνικός λαός να κάνει. Να τους ξεφτελίσει τους θεσμούς ήθελε. Να σας δείρει ήθελε ρε και δεν το καταλάβατε. Είναι αγανακτισμένος. Και βλέπει στο πρόσωπο του Κασιδιάρη , αλίμονο(!), αυτή την ίδια αγανάκτηση και την αισθάνεται οικεία. Το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» βρήκε πολιτική εκπροσώπηση. Έπρεπε να το άκουγαν καθαρότερα τα κόμματα.
Και πάμε και στο ΚΚΕ που μου είναι περισσότερο συμπαθές από το Σύριζα, το ομολογώ, αν και οι περισσότεροι φίλοι μου ψήφισαν Σύριζα.
Το ΚΚΕ θέλει να μονοπωλήσει την πραγματική αντίσταση στο κεφάλαιο και στα μονοπώλια, μη αναγνωρίζοντας τη δογματικότητα του ιδεολογικού του μονοπώλιου. Αντίσταση η οποία ελπίζει να το ηρωοποιήσει.
Η κ. Κανέλλη, η συμπαθεστάτη για τη ρητορική της δεινότητα και την ταχυτάτη της ευφράδεια, εφαρμόζει ,ως πεπειραμένος τηλεοπτικός γνώστης, χρόνια τώρα τη λεκτική βία απέναντι στους συνομιλητές της. Δεν αφήνει κανένα να μιλήσει, σε μια άνευ προηγουμένου επίδειξη της παραδεδεγμένης της εμβρίθειας.
Και μάλλον θεώρησε καλή ευκαιρία να αποδείξει ότι δεν μασάει και τις έφαγε. Και τώρα πρέπει να δρέψει τις δάφνες του λαϊκού ήρωα και αγωνιστή, ο οποίος μπορεί να αποκαλεί «πουσταριό» τον εκπρόσωπο ενός κόμματος, αρκεί αυτό να μην γίνεται στον αέρα και να μη βγαίνει δημόσια. Προκαλεί πράγματι απορία ότι η γυναικεία της φύση προκάλεσε περισσότερη συμπάθεια για το ξύλο( το καταδικαστέο- να το ερμηνεύσω επιχειρώ, όχι να το δικαιολογήσω), απ’ ό,τι η κομματική της ιδιότητα, παρά το γεγονός ότι οι θέσεις της είναι υπέρ του λαού.
Και έχει και αυτό την ερμηνεία του: η δημοκρατία μας είναι ως επί το πλείστον τηλεοπτική. Μέχρι την τελευταία εκλογική αναμέτρηση τα ΜΜΕ, και δη τα τηλεοπτικά, καθόριζαν το αποτέλεσμα. Μέχρι την τελευταία. Διότι ο λαός έδειξε και στην περίπτωση αυτή την αγανάκτησή του. Και παρά την επαίσχυντη προπαγάνδα καταδίκασε τα μνημονιακά κόμματα.
Και στην περίπτωσή μας η κ. Κανέλλη πλήρωσε την τηλεοπτική της δημοσιότητα.
Τα σκαμπίλια ήταν στην ουσία σκαμπίλια στην τηλεοπτική δημοκρατία. Γιατί ο κ. Κασιδιάρης, άβγαλτος στους κανόνες της και στον επικοινωνιακό της καθωσπρεπισμό, με τον αμφισβητούμενο ισόρροπο ψυχισμό που διαθέτει δεν άντεξε.
Πόσο μάλλον που ένας τέτοιος τύπος, που έχει παίξει ξύλο ουκ ολίγες φορές, δεν ανέχεται όπως ο Βενιζέλος να τον χτυπάνε με τις εφημερίδες στο κεφάλι, για να γελοιοποιηθεί εν είδει καρπαζοεισπράκτορα.
Αυτό επέβαλε η τηλεδημοκρατία στην κ. Κανέλλη να κάνει, αυτό επέβαλε η αγοραία συμπεριφορά να κάνει ο κ. Κασιδιάρης, την απάθεια επέβαλλαν οι τηλεοπτικοί κανόνες στην κ Δούρου, και τον υπεράνω κύριο στον κ. Παυλόπουλο ( σσ. μη φάμε και καμιά ξέμπαρκη).
Εν κατακλείδι.
Χρειαζόμαστε όλοι ένα ειλικρινή διάλογο, όχι τηλεοπτικό, ειλικρινή. Υπάρχει μια ελπίδα. Δεν είναι φυσικά η αυτοδυναμία του Σύριζα. Δεν είναι η επικράτηση της Πασοκοδημοκρατίας. Είναι μια… επικίνδυνη… ευκαιρία που φαίνεται να προβάλλει. Επικίνδυνη μα ιστορική. Μια κυβέρνηση που θα επιχειρήσει να άρει αυτό το ιδεολογικό χάσμα. Που ιστορικά θα επιχειρήσει το αδύνατο:
τη συνεννόηση.
Μια Κυβέρνηση με Σύριζα και Ανεξάρτητους Έλληνες. Μια τέτοια Κυβέρνηση θα δείξει αν οι έλληνες μπορούμε να συνεννοηθούμε, να υποχωρήσουμε αμοιβαία, να ενωθούμε μπρος στους κινδύνους και στις δύσκολες ώρες που έρχονται, να βρούμε λύσεις στο πλαίσιο του πραγματισμού και της ανάγκης, να βρούμε χρυσές τομές. Να δοκιμάσουμε. (*)
Δυστυχώς το εγχείρημα φαντάζει ιδιαιτέρως δύσκολο έως αδύνατο, αν αναλογιστεί κανείς την ιστορική μας διαδρομή. Οι Γερμανοί δεν έχουν φύγει ακόμη και ο ΕΔΕΣ με το ΕΑΜ αρχίσαν τις οδομαχίες.
Ας φανεί αν μπορούμε όμως. Το ελπίζω προσωπικά και το εύχομαι….
Γιατί δεν ήταν η Δούρου και η Κανέλλη που έφαγαν το μπουγέλο και το σκαμπίλι, ήταν η πολιτική στο σύνολό της, η κοινωνία και η δημοκρατία μας…
---
* Ο κ. Γιάννης Αναγνώστου είναι Φιλόλογος, Μεταπτυχιακός στην Ορθόδοξη Θεολογία στο ΕΑΠ
http://www.aegeantimes.gr
(*)Σημείωση: Το ιστολόγιο Αυτόχθονες Έλληνες απέχουν από κάθε παρότρυνση επιλογής οποιουδήποτε κόμματος. Σεβόμαστε τους αναγνώστες μας, τους θεωρούμε νοήμονες και ικανότερους από εμάς στο να διαμορφώσουν τις δικές τους απόψεις.
Ιφιγένεια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.