«Έμποροι αγανάκτησης» και... εμφύλιος!

Του Σταύρου Χριστακόπουλου 

«Ό,τι και να συμβεί αυτό το φθινόπωρο, δεν πρέπει να καεί και να πεθάνει οριστικά η Αθήνα, δεν πρέπει να χυθεί αίμα, δεν πρέπει να αφήσουμε να γίνει η χώρα ζούγκλα. Την ευθύνη για την τήρηση των νόμων και της τάξης την έχουν το κράτος και η κυβέρνηση. Ευθύνη όμως για να αποτραπούν ακρότητες, εμπρηστικές δηλώσεις και ενέργειες έχουμε όλοι: οι πολίτες, οι πολιτικοί ηγέτες και βεβαίως τα μέσα ενημέρωσης που συχνά βλέπουν την αγανάκτηση ως εμπόρευμα προς διάθεση».

Αυτή ήταν η κατακλείδα του χθεσινού κύριου άρθρου της «Καθημερινής». Η εφημερίδα, λίγο πριν από την καταδίκη του ελληνικού κράτους (κοινωνικού, παραγωγικού, αλλά και... παρασιτικού) σε πλήρη διάλυση και ευρέων τμημάτων του ελληνικού λαού σε ακόμη μεγαλύτερη εξαθλίωση «φοβάται» για εμφύλιο. Σημείωνε άλλωστε το άρθρο αυτό λίγο παραπάνω:

«Είναι πολύ κρίσιμο για το μέλλον του τόπου να μην κατρακυλήσει στη βία, στο χάος και στον εμφύλιο τους επόμενους κρίσιμους μήνες. Όλη η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε οριακή κατάσταση: οι πολίτες, οι επιχειρήσεις, οι πολιτικοί, όλοι δίνουν μια μάχη επιβίωσης μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Η χώρα πρέπει όμως να μείνει όρθια».

Από πού όμως εκπηγάζει αυτή η «ανησυχία»; Τι θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε... εμφύλιο; Ιδού:

«Τα μέτρα μπορεί να ψηφισθούν ή να απορριφθούν από τη Βουλή. Η πολιτική αντιπαράθεση μπορεί να είναι σκληρή και οι κοινωνικές αντιδράσεις μαζικές και δυναμικές. Πρέπει όμως να υπάρχουν όρια. Καμία πολιτική ή άλλη δύναμη δεν δικαιούται να ενθαρρύνει ή να καλύπτει τη χρήση βίας και να ωθεί τους πολίτες σε παράνομες και καταστροφικές συμπεριφορές».

Ποιες πολιτικές δυνάμεις θα μπορούσαν όμως να ενθαρρύνουν τη χρήση βίας; Άγνωστο, αφού η έγκυρη εφημερίδα δεν επιθυμεί, προφανώς, να το διευκρινίσει. Συντηρεί την αγωνία παίζοντας το διάσημο παιδικό παιχνίδι «Μάντεψε ποιος».

Οι... αδερφοφάδες

Το κράτος και η κυβέρνηση, όπως μας πληροφορεί το εν λόγω άρθρο, έχουν την «ευθύνη για την τήρηση των νόμων και της τάξης». Αυτό όμως δεν είναι αρκετό, αφού και άλλοι θα πρέπει να συμπράξουν; Ποιοι και πώς ακριβώς; Σύμφωνα με το άρθρο:

1. Οι «πολιτικές και άλλες δυνάμεις» και οι «πολιτικοί ηγέτες».

● Ποιες όμως από τις πολιτικές δυνάμεις θα μπορούσαν να ωθήσουν τη χώρα σε εμφύλιο; Κι αυτό παραμένει άγνωστο, αφού η εφημερίδα αποφεύγει να τις κατονομάσει.

● Ανήκουν στην κοινοβουλευτική σφαίρα ή κινούνται εκτός αυτής;

● Έχουν αριστερό ή δεξιό πρόσημο;

● Γιατί θέλουν εμφύλιο; Τι θα επιτύχουν πνίγοντας ολόκληρη τη χώρα στο αίμα και το μίσος; – διότιαυτό θα πει... «εμφύλιος».

● Ποιοι συγκεκριμένοι πολιτικοί ηγέτες έχουν δείξει ότι μπορεί να επιθυμούν ένα αδελφοκτόνο αιματοκύλισμα σε πανελλαδική κλίμακα; – διότι αυτό θα πει... «εμφύλιος».

Απ’ όσο μπορούμε να δούμε, τα κόμματα της Αριστεράς προτείνουν κατ’ εξοχήν πολιτικά μέσα αντίδρασης. Οι μόνοι που απειλούν με ακόνισμα ξιφολογχών στα πεζοδρόμια είναι οι νεοναζί τηςΧρυσής Αυγής. Συγγνώμη για τον – αυθαίρετο – υποκειμενισμό, αλλά, εάν επρόκειτο γι’ αυτούς, υποθέτω ότι η καλή εφημερίδα δεν θα είχε πρόβλημα να τους ονοματίσει. Τότε λοιπόν;

Τελικά, μήπως η πολιτική αντίδραση στα μέτρα είναι αυτή που πρέπει να αποφευχθεί; Διότι διαφορετικά κάθε πολιτική δύναμη, που τυχόν θα δείξει διατεθειμένη να αντισταθεί, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να κατηγορηθεί ότι «ωθεί τους πολίτες σε παράνομες και καταστροφικές συμπεριφορές».

Συνεπώς καλό θα ήταν πολιτικά κόμματα και ηγεσίες να καθίσουν στο σπιτάκι και τα γραφεία τους, να κάνουν μερικές αντιστασιακές αλλά πολιτικά σεμνές δηλώσεις και να αποφύγουν την αντιπολίτευση πέραν του επιπέδου της... «γαργάρας». Τα παραδείγματα άπειρα και προσφέρονται δωρεάν προς μελέτη από τα κόμματα της συγκυβέρνησης.

2. Οι «πολίτες». Προφανώς και αυτοί είναι ύποπτοι για εμφυλιοπολεμική διάθεση – αν όχι και σχεδιασμό εκτροπής. Ιδιαιτέρως εκείνοι που θα θελήσουν να διαδηλώσουν – ανυπερθέτως δε όσοι, για οποιονδήποτε λόγο, εκτροχιαστούν σε σύγκρουση με τα ΜΑΤ και τις... μάνικες του Δένδια.

Επειδή όμως υπάρχουν και οι... προβοκάτσιες, συνήθως μη υποκείμενες στον έλεγχο και την πρόβλεψη των «πολιτών», μήπως είναι προτιμότερο οι «πολίτες» να ξεχάσουν τη συγκεκριμένη ιδιότητά τους αυτό το φθινόπωρο και να μείνουν στα σπίτια τους ως ιδιώτες - idiots; Και ασφαλέστεροι θα είναι και τον εμφύλιο θα αποφύγουν. Με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια...

3. Και, τέλος, τα μέσα ενημέρωσης, ειδικά αυτά που «συχνά βλέπουν την αγανάκτηση ως εμπόρευμα προς διάθεση». Ώστε, λοιπόν, υπάρχουν πολλά ΜΜΕ τα οποία μιλούν ή γράφουν για την αγανάκτηση των Ελλήνων εξ αιτίας όσων άδικων, προκλητικών και καταστροφικών υφίστανται; Τα οποία μάλιστα εμπορεύονται αυτήν την αγανάκτηση;

Με μια προσεκτική ματιά, πάντως, δείχνει ότι κανένα έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσον μεγάλης κυκλοφορίας, θεαματικότητας ή ακροαματικότητας δεν μιλάει καν για αγανάκτηση. Πόσο μάλλον να κάνει και... εμπόριο.

Αντιθέτως μιλούν και γράφουν συνεχώς για τον «κίνδυνο της επιστροφής στη δραχμή», τον «κίνδυνο εθνικής καταστροφής και ενός νέου 1922», τον «κίνδυνο του νεοκομμουνισμού», τον «κίνδυνο εμφυλίου», τον κίνδυνο πανούκλας, σύφιλης και βλεννόρροιας τις τελευταίες μέρες πριν από κάθε δολοφονικό πακέτο μέτρων. Συνεπώς μπορούν, ως φαίνεται, να εμπορεύονται κάθε είδους κίνδυνο, εκτός από αυτόν της... αγανάκτησης.

Ίσως πάντως να έχουν ένα δίκιο, αφού, προφανώς, οι... «έμποροι αγανάκτησης» αφαίρεσαν βιαίως τον Μάιο 30% (!) από το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ του 2009 και 14% (!) από το χειρότερο ποσοστό που είχε «γράψει» στην ιστορία της η Ν.Δ. την ίδια χρονιά. (Παρεμπιπτόντως, χρόνια πολλά, Ευάγγελε, μέρα που είναι...).

● Το «εμπόριο αγανάκτησης» ήταν αυτό που πήρε τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο τον πήγε στο 17% του Μαΐου, αλλά τον εκτόξευσε τον Ιούνιο στο 27%.

● Το «εμπόριο αγανάκτησης» ήταν αυτό που έφερε τη Χρυσή Αυγή από το περιθώριο στο 7% και ανέδειξε σε τέταρτο κόμμα μια διάσπαση της Ν.Δ. χωρίς ευδιάκριτο – έως τότε – δείγμα γραφής.

Όχι αγανάκτηση: απόγνωση

Το «εμπόριο αγανάκτησης» τα έκανε όλα αυτά και όχι η ίδια η αγανάκτηση...

Προφανώς η Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία το ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας, οι παππούδες χωρίς γιατρούς και φάρμακα είναι απλώς στατιστική και όχι ένας καθημερινός ζόφος.

Όμως η αγανάκτηση δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να φοβούνται οι ανησυχούντες για πρόκληση... «εμφυλίου». Συνήθως οι «αγανακτισμένοι», όπως προσφάτως είδαμε, εύκολα σκορπίζουν από τους δρόμους και τις πλατείες.

Οι ανησυχούντες μια άλλη κατηγορία πολιτών θα έπρεπε να φοβούνται: τους απελπισμένους, τους ξεβρασμένους στην απόγνωση, τους πεταμένους λόγω φτώχειας σε δρόμους και πλατείες. Αυτοί δεν θα σκορπίσουν. Διότι, απλούστατα, δεν θα έχουν πού αλλού να πάνε.

Κι ο επίλογος αυτού του σημειώματος δεν συνιστά «εμπόριο απόγνωσης». Αντιθέτως, αποτελεί μιαφιλική συμβολή στον – πάντοτε άδολο και ειλικρινή... – προβληματισμό των ανησυχούντων...