Πράγματι το 1961 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αμέσως μετά την υπογραφή της Συνθήκης Συνδέσεως της Ελλάδας με την ΕΟΚ είπε στον τότε πρόεδρο του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων κ. Λεωνίδα Κανελλόπουλο της τσιμεντοβιομηχανίας ΤΙΤΑΝ «...υπέγραψα την συμφωνία με την ΕΟΚ... Σας έριξα εσάς τους βιομήχανους στην θάλασσα. Τώρα μάθετε να κολυμπάτε».
Η βιομηχανία σιώπησε και έκανε έργα. Η απάντηση δόθηκε μετά από 15 χρόνια την 1η Δεκεμβρίου 1975 στην διημερίδα «Συνάντηση των Αθηνών» από τον
πρόεδρο του ΣΕΒ Δημήτρη Μαρινόπουλο. «Λοιπόν, κολυμπούμε και πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε να βγούμε στην στεριά της Ευρώπης».
Είχα παρακολουθήσει την εκδήλωση. Ο Καραμανλής δεν παραβρέθηκε. Παραλήπτης του μηνύματος ήταν ο υπουργός Συντονισμού – Προγραμματισμού Παναγής Παπαληγούρας.
Η αλήθεια είναι ότι οι βιομήχανοι πίστευαν πράγματι πως θα τα έβγαζαν πέρα. Όμως λίγες ημέρες μετά, στις 5 Δεκεμβρίου του 1975, έφθασε στα δημοσιογραφικά γραφεία η είδηση ότι, στις 10 το πρωί οι υπάλληλοι της Τράπεζας της Ελλάδος, Εμ. Κηπουρίδης και Δ. Καλοδούκας (παραδίδοντας στον Διοικητή της Τράπεζας κ. Ξ. Ζολώτα μια έκθεση) ξεκινούσαν, με άνωθεν εντολή, το ξήλωμα του πρώτου ιδιωτικού ομίλου της χώρας.
Του ομίλου Στρατή Ανδρεάδη (στη φωτό η Αθηνά Ωνάση ανάμεσα στον Στρατή και τον Αλέξανδρο Ανδρεάδη)κρατικοποιώντας 5 Τράπεζες, ναυπηγεία, ασφαλιστικές, το ΧΙΛΤΟΝ, τα λιπάσματα, 3 ακόμη βιομηχανίες και στην συνέχεια τις εταιρίες μεταφορών.
Οι ίδιοι υπάλληλοι πήραν την θέση του Στρατή Ανδρεάδη στον κρατικό πλέον όμιλο. Πριν ένα χρόνο τα Χριστούγεννα του 1974 ο Καραμανλής κρατικοποιούσε την Ολυμπιακή. Και μετά ένα χρόνο το 1976 τα διυλιστήρια του Νιάρχου.
Ανασύρω για δύο λόγους το συγκεκριμένο κεφάλαιο της ιστορίας της ελληνικής βιομηχανίας που ως ο μεγαλύτερος εργοδότης της οικονομίας έφθασε να απασχολεί στο βιομηχανικό θαύμα της περιόδου 1955-1975 μέχρι 1.000.000 άτομα όταν τότε το δημόσιο απασχολούσε μόνο 250-300.000 αντί του σήμερα που το δημόσιο (με ΔΕΚΟ) απασχολεί 1.250.000 έναντι 300.000 εργατών της βιομηχανίας και της βιοτεχνίας συνολικά!!!
Γιατί παρά την κρίση, τα συνεχή λουκέτα, τη μετανάστευση των βιομηχανικών επιχειρήσεων, τον αφανισμό της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και το 1.500.000 άνεργους το μίσος προς τον ιδιωτικό τομέα συντηρείται ακόμη και ως πολιτικό σύνθημα διεκδίκησης της εξουσίας σύνθημα πολιτικής αντιπαράθεσης.
Και γιατί ακόμη και στον σχολιασμό των σημειωμάτων της στήλης παρερμηνεύεται η πραγματικότητα του αφανισμού της βιομηχανίας με τον ισχυρισμό ότι δεν θα μπορούσαν να αντέξουν στον ανταγωνισμό της πτώσης των συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως δεν άντεξαν και οι τότε ευρωπαϊκές βιομηχανίες.
Τους δόθηκε όμως η βοήθεια και η χρονική ευκαιρία;
Η σοσιαλμανία Καραμανλή του 1975-1980 που κυριάρχησε με το πρόσχημα των κρατικών πρωτοβουλιών (για να μην φανεί ότι είναι συνεχιστής της πολιτικής της χούντας) μαζί με την πετρελαϊκή κρίση του 1973 έκοψαν την φόρα της 25ετίας. Αλλά ο σοσιαλισμός-παρωδία του Ανδρέα Παπανδρέου από το 1981 και μετά (που βόλεψε και την Νέα Δημοκρατία μέχρι και το 2009) δεν άφησε κανένα περιθώριο για ανακατατάξεις και προσαρμογές στην βιομηχανία.
Οι αφισοκολλητές-βιομήχανοι του ΠΑΣΟΚ που λύσσαξαν να κρατικοποιήσουν τον κολοσσό Πειραϊκή-Πατραϊκή την παρέλαβαν το 1984 με χρέη 50 δισ. δραχμών και την κατάντησαν μέσα σε 10 χρόνια κουφάρι και με χρέη 240 δισ. δραχμών που τα πληρώσαμε όλοι εμεί , ως φορολογούμενοι και η Εθνική Τράπεζα.
Την Ολυμπιακή του Ωνάση που οι πρασινοφρουροί την έλεγαν η «Λαϊκή Αεροπορία» την αγόρασε το κράτος 68.000.000 δολάρια τον Αύγουστο του 1975 και την πληρώσαμε όλοι οι Έλληνες μετά από 30 χρόνια κοντά στα 3 δισ. ευρώ!!!
Το «ναυπηγείο του λαού» του Σκαραμαγκά, όπως το έλεγαν οι αφισοκολλητές της κλαδικής του ΠΑΣΟΚ, που πέρασε στα χέρια του κράτους το 1985 κάτω από την σοσιαλιστική υστερία «ούτε μια δραχμή στον Νιάρχο τον ληστή...», αφού φαλίρισε την αξιολογότατη τότε ΕΤΒΑ έγινε μέσα 20 χρόνια ναυπηγικό κουφάρι στα χέρια οποιουδήποτε θέλει να δοκιμάσει την τύχη του... Οι σημερινοί αγανακτισμένοι εργαζόμενοι-θύματα έχουν δίκιο ό,τι και να πουν.
Τα λιπάσματα των θεμελιωτών της βαριάς βιομηχανίας της χώρας του Μποδοσάκη στην Δραπετσώνα και στην Θεσσαλονίκη και του Ανδρεάδη στην Νέα Καρβάλη με τους 10.000 εργαζόμενους στην άνθισή τους πέρασαν μέσα στην ίδια υστερία στο κράτος και σε 25 χρόνια έγιναν βιομηχανικά παλιοσίδερα και έρμαιο στα χέρια του δήθεν βιομήχανου Λαυρεντιάδη που κατέληξε στην φυλακή.
Ποιος λοιπόν έχει το δικαίωμα να κρίνει την ελληνική βιομηχανία αφού δεν την αφήσαμε να κολυμπήσει, όπως έκανε όλη η Ευρώπη, για να δούμε αν τελικά θα έφθανε στην στεριά όπως έλεγε ο Δημήτρης Μαρινόπουλος;
george.kraloglou@capital.gr
http://www.kourdistoportocali.com/articles/17563.htm
http://hellas-diaggeleas.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.