ΑΡΗΣ ΒΟΥΔΟΥΡΗΣ. Ο ΒΙΟΣ ΕΝΟΣ ΤΥΠΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ, ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΑ – ΕΚΔΟΤΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΑΡΘΡΟ: "ΠΩΣ ΒΟΥΛΙΑΞΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΕΣ"...

Ο Άρης Βουδούρης γεννήθηκε στην Σιάτιστα της Δυτικής Μακεδονίας, στον νομό Κοζάνης, το 1927. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο Τραμπάτζειο Γυμνάσιο της γενέτειράς του. Στην συνέχεια σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (τότε Πάντειος Σχολή Πολιτικών Επιστημών) στην Αθήνα. Σαν  νέος  πολιτικά ανήκε στον βενιζελικό χώρο και υπήρξε καθοδηγητικό στέλεχος της νεολαίας του Κόμματος Γεωργίου Παπανδρέου. Το 1958 νυμφεύθηκε την Λίλιαν Τριβυζά.

 ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ  ΕΜΠΟΡΙΚΩΝ  ΟΙΚΩΝ  ΤΗΣ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ  ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ  ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ
Εργάστηκε ως αντιπρόσωπος εμπορικών οίκων του κομμουνιστικού Ανατολικού Μπλοκ (κυρίως της Ανατολικής Γερμανίας) στην Ελλάδα, δραστηριότητα που του απέφερε σημαντική περιουσία, αλλά και συνεχή παρακολούθηση από τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες.
Κατά την δεκαετία του 1960 γνωρίστηκε και συνδέθηκε φιλικά με τον Σωκράτη Κόκκαλη (ο οποίος είχε μεγαλώσει στην Ανατολική Γερμανία ως πολιτικός πρόσφυγας) και από κοινού άνοιξαν γραφείο προμηθειών στο κέντρο της Αθήνας στην οδό Νίκης 14. Εκεί εκπροσωπούσαν τις ανατολικογερμανικές RTF και Elektrotechnik. Τότε έκλεισαν μερικές πολύ σημαντικές δουλειές, όπως η προμήθεια τηλεφωνικών συσκευών στον ΟΤΕ και η προμήθεια σταθμών ζεύξεως στο δίκτυο της ΔΕΗ, ενώ το 1976-77 προμήθευσαν καδοφόρους εκσκαφείς και αποθέτες για το μεγάλο λιγνιτωρυχείο της Πτολεμαΐδας, κατασκευής του ανατολικογερμανικού εξαγωγικού οργανισμού Machinen Export. Τελικά όμως οι δύο συνέταιροι ήλθαν σε σφοδρή σύγκρουση (με τον Κόκκαλη να κρατά τελικά τις αντιπροσωπείες των Ανατολικογερμανών) που συνεχίστηκε αμείωτη μέχρι και τον θάνατο του Βουδούρη.


ΟΙ  "ΔΟΥΛΕΙΕΣ"  ΤΩΝ  ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΕΚΔΟΤΕΣ

Ο Βουδούρης μετά την ρήξη με τον Κόκκαλη ασχολήθηκε, μαζί με την σύζυγό του Λίλιαν, με τις εκδόσεις και τον Τύπο, αλλά προσπάθησε να μείνει ενεργός και στις προμήθειες. Μετά από διάφορες ανεπιτυχείς προσπάθειες πέτυχε τελικά την επανέκδοση του Ελεύθερου Τύπου το 1983. Η εφημερίδα αρχικά πριμοδοτούσε το ΠΑΣΟΚ.
Ήταν η περίοδος που ο Ανδρέας Παπανδρέου μεσουρανούσε. Τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε υποσχεθεί στον Βουδούρη και μία πολύ μεγάλη κρατική δουλειά, την ανάθεση των μηχανών εξαγωγής λιγνίτη για το εργοστάσιο της ΔΕΗ στην Μεγαλόπολη. Τελικά όμως και εκείνη η ανάθεση πήγε στον Κόκκαλη, με αποτέλεσμα την ολική μεταστροφή της πολιτικής γραμμής της εφημερίδας, προς τα Δεξιά και την Νέα Δημοκρατία.
Ο Βουδούρης προσέλαβε στην εφημερίδα τον Δημήτρη Ρίζο, ο οποίος ταυτίστηκε με τον Ελεύθερο Τύπο και εξέφραζε ιδανικά την τότε Δεξιά, με σκληρές προσωπικές επιθέσεις στον Ανδρέα Παπανδρέου.

H  EΞΩΓΑΜΗ  ΚΟΡΗ  ΤΟΥ  ΑΝΔΡΕΑ  ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Μεταξύ άλλων ο Ελεύθερος Τύπος του Βουδούρη αποκάλυψε την ύπαρξη μιας εξώγαμης κόρης του Ανδρέα Παπανδρέου στην Σουηδία, καθώς και την σχέση του τότε πρωθυπουργού με την ανηψιά του Ωνάση Μαριλένα Πατρονικόλα. Πολλές φορές ο Βουδούρης καταδικάστηκε σε διάφορες ποινές για δημοσιεύματα της εφημερίδας του, υφίστατο συνεχείς ελέγχους από την τότε ΥΠΕΔΑ (το σημερινό ΣΔΟΕ) ενώ σε τρεις περιπτώσεις συνελήφθη με την αυτόφωρη διαδικασία και κρατήθηκε στην Ασφάλεια, προτού προσαχθεί, δικαστεί και καταδικαστεί στο αυτόφωρο.

ΤΑ  ΠΑΜΠΕΡΣ  ΤΟΥ  ΑΝΔΡΕΑ  ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Ένα μεγάλο θέμα που κάλυψε ο Ελεύθερος Τύπος ήταν εκείνο με τα «πάμπερς» στο σκάνδαλο Κοσκωτά, όπου παρουσίασε τα συγκεκριμένα κουτιά με τον δικαστικό του συντάκτη, Χρήστο Κυρίτση, μέσα  στα οποία μετέφερε τα  χρήματα για τον Ανδρέα Παπανδρέου ο Γιώργος Λούβαρης (σύμφωνα με μαρτυρίες σωματοφυλάκων του Κοσκωτά).
Ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκάλεσε τότε την εφημερίδα «πατσαβούρα του Βουδούρη».

Ο  ΘΑΝΑΤΟΣ  ΤΟΥ  ΒΟΥΔΟΥΡΗ
Ο Βουδούρης σκοτώθηκε στις 4 Μαρτίου 1990 σε τροχαίο δυστύχημα στην λεωφόρο Βουλιαγμένης, ενώ μετέβαινε στα γραφεία της εφημερίδας του. Μαζί του σκοτώθηκε και ο σωματοφύλακας και οδηγός του Στέργιος Γκουμούλας, 33 ετών. Το δυστύχημα χαρακτηρίστηκε «ύποπτο» από δημοσιογράφους και εργαζόμενους του Ελεύθερου Τύπου, χωρίς όμως ποτέ να αποδειχθεί κάτι μεμπτό. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε πεθάνει από καρκίνο η σύζυγός του Λίλιαν. Διέθεσε όλα του τα χρήματα για την δημιουργία του Ιδρύματος Λίλιαν Βουδούρη, το οποίο διαθέτει το κληροδότημα για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

 

 

 

Ήταν 11 Απριλίου, μια ανοιξιάτικη μέρα του 1983, όπου μια νέα εφημερίδα με την ονομασία «Ελεύθερος Τύπος» κυκλοφορεί και διαβάζεται για πρώτη φορά. Ο Άρης Βουδούρης, ένας δραστήριος επιχειρηματίας και πρώην συνεταίρος του Σωκράτη Κόκκαλη, αποφάσισε να συνεχίσει την έκδοση μια παλιάς αριστερής εφημερίδας. Έτσι μαζί με την σύζυγό του, Λίλιαν αποφάσισαν να μπουν στο χώρο των εκδοτών. Οργάνωσαν την εφημερίδα από την αρχή, με τα δικά της κτίρια, πιεστήρια και όλες τις απαιτούμενες εγκαταστάσεις. Είναι γνωστό, ότι μεγάλο μέρος των στελεχών της νέας εφημερίδας προερχόταν από την εφημερίδα «Απογευματινή».

Ο Άρης Βουδούρης, λέγεται πως ήταν ένας διορατικός άνθρωπος, αρκετά επιτυχημένος επιχειρηματίας, με υψηλές χρηματικές απολαβές. Όσον αφορά τις πολιτικές του πεποιθήσεις, οι καταβολές του προέρχονταν από την πλευρά της αριστεράς. Η σύζυγός του Λίλιαν Βουδούρη, αδελφή του γνωστού σκηνοθέτη Λεωνίδα Τριβιζά, ήταν μια ιδιαίτερα έξυπνη και δοτική γυναίκα.

Η γραμμή της εφημερίδας ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τα συμφέροντα των εκδοτών. Στο ξεκίνημα θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει την εφημερίδα, ουδέτερη, κάπως πιο αντικειμενική. Μετά από δύο μήνες, άρχισαν να γίνονται εμφανείς οι πρώτες κατευθυντήριες γραμμές.

Η εφημερίδα μέσα από τους τίτλους και το περιεχόμενο ορισμένων θεμάτων της, πριμοδοτεί το ΠΑΣΟΚ. Ήταν η περίοδος που ο Ανδρέας Παπανδρέου μεσουρανούσε. Τότε ο Άρης Βουδούρης είχε παραγγείλει τη μηχανή εξαγωγής λιγνίτη της Μεγαλόπολης. Τελικά η συμφωνία ναυάγησε και αυτό στάθηκε αρκετό για να αλλάξει η πολιτική κατεύθυνση της εφημερίδας και να στραφεί προς τα δεξιά.

Ο Βουδούρης  αργότερα,  επί  Ν.Δ.  ήταν στις δόξες του. Στο γραφείο του, δεχόταν πολιτικούς από τη Νέα Δημοκρατία με μεγάλη σχολαστικότητα, κάνοντας επιλογές. Άλλους τους δεχόταν υπό όρους, σε άλλους δεν εμφανιζόταν καθόλου, ενώ υπήρχαν κάποιοι με τους οποίους δεν ήθελε καμιά επαφή.

 

ΙΔΡΥΜΑ ΛΙΛΙΑΝ ΒΟΥΔΟΥΡΗ

Το ΙΔΡΥΜΑ ΛΙΛΙΑΝ ΒΟΥΔΟΥΡΗ ιδρύθηκε με τη διαθήκη του Αρη Βουδούρη, εκδότη των εφημερίδων Ελεύθερος Τύπος και Τύπος της Κυριακής, στη μνήμη της γυναίκας του Λίλιαν, που χάθηκε σχεδόν ξαφνικά, τον Φεβρουάριο του 1989. Ένα χρόνο αργότερα, στις 4 Μαρτίου 1990, χάθηκε κι εκείνος, σε ένα τροχαίο ατύχημα. Το ΙΔΡΥΜΑ ΛΙΛΙΑΝ ΒΟΥΔΟΥΡΗ αποτελεί έμπρακτη απόδειξη ανθρωπισμού, γενναιοδωρίας κι ευαισθησίας σε μια εποχή που κλονίζονται οι αξίες της κοινωνίας μας.

Οι σκοποί του Ιδρύματος, με βάση τη διαθήκη, είναι ανθρωπιστικοί και κοινωνικοί και καλύπτουν τους τομείς της Κοινωνικής Πρόνοιας, της Εκπαίδευσης, της Επιστήμης, της Έρευνας και των Τεχνών.

Το Ίδρυμα σύμφωνα με τη βούληση του διαθέτη, διοικείται από 19μελές Συμβούλιο ισοβίων μελών. Πολλά από τα αρχικά μέλη είτε έχουν φύγει από τη ζωή, είτε έχουν παραιτηθεί με αποτέλεσμα μόνο έξι από τα σημερινά μέλη του Συμβουλίου να είναι μεταξύ των αρχικών.

Πόροι του Ιδρύματος είναι το σύνολο της περιουσίας του ζεύγους, την οποία ο Άρης Βουδούρης άφησε στο Ίδρυμα με κυριότερο περιουσιακό στοιχείο τις εφημερίδες και τις κτιριακές τους εγκαταστάσεις στον Άλιμο. Επειδή η κρίση του τύπου μετέτρεψε την έκδοση των εφημερίδων σε ζημιογόνο δραστηριότητα, το Δ.Σ. του Ιδρύματος προχώρησε στην πώλησή τους, έναντι σημαντικού τιμήματος, το καλοκαίρι του 2006. Το προϊόν της πώλησης μαζί με τα προηγούμενα αποθεματικά αποτελούν την σημερινή περιουσία του Ιδρύματος.

Το Ίδρυμα στα 21 χρόνια δράσης έχει δώσει πλήθος υποτροφιών και έχει συμβάλλει στη δημιουργία πλήθους έργων, σε όλους τους τομείς που περιλαμβάνονται στους σκοπούς του, όπως προαναφέρονται.

 

   Η Λίλιαν και ο Άρης Βουδούρης σε μια νεανική τους φωτογραφία.
Ενας παλιός συνέταιρος του Σωκράτη Κόκκαλη αλλά και του Κίτσου Τεγόπουλου στην «Ελευθεροτυπία» (ο οποίος είχε αποφασίσει τότε να βγάλει την εφημερίδα «Εγνατία» της Θεσσαλονίκης), ο προμηθευτής του Δημοσίου Αρης Βουδούρης ήταν ο χρηματοδότης του πρώτου «Ελεύθερου Τύπου». Το εκδοτικό εγχείρημα της «Εγνατίας» με διευθυντή τον Λυκούργο Κομίνη έσβησε νωρίς. Ομως ο Βουδούρης και η σύζυγός του Λίλιαν είχαν βάλει πείσμα να βγάλουν εφημερίδα. Και την εξέδωσαν στις 11 Απριλίου του 1983. Πρώτος διευθυντής ήταν ο παλαίμαχος σήμερα δημοσιογράφος Χρήστος Πασαλάρης. Εγκατέλειψε την «Απογευματινή» (στην οποία είχε διαδεχτεί τον Αλέκο Φιλιππόπουλο του μετέπειτα ταμπλόιντ «Εθνους») και πήγε για να κάνει πραγματικότητα το όνειρο του ζεύγους Βουδούρη. Η εφημερίδα φλερτάρει στην αρχή με τη ΠΑΣΟΚ. Οταν όμως ο Βουδούρης δεν παίρνει μια μεγάλη δημόσια δουλειά  από  τον  Ανδρέα  Παπανδρέου, ανακρούει πρύμναν και αρχίζει να χτυπά την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να προωθεί τις απόψεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που τότε καθοδηγούνταν από τον Ευάγγελο Αβέρωφ. Το 1985 βρίσκει τον «Ελεύθερο Τύπο» να μάχεται με πολλούς ελεύθερους ρεπόρτερ στο κοινωνικό ρεπορτάζ (λέγεται ότι είχε τη μεγαλύτερη δύναμη ελευθερατζήδων στην πιάτσα) και να χτυπά την κυβέρνηση στο πολιτικό και οικονομικό παρασκήνιο.

 

  O  ΔΗΜΟΣ  ΜΠΟΤΣΑΡΗΣ,  ΠΑΛΙΟΣ  ΣΤΕΝΟΣ  ΦΙΛΟΣ  ΤΗΣ  ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ  ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ,   ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ  ΣΤΟΝ  "ΕΛΕΥΘΕΡΟ  ΤΥΠΟ"  ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ  ΑΡΘΡΑ  ΓΙΑ  ΤΙΣ  ΣΧΕΣΕΙΣ  ΤΟΥ  ΑΝΔΡΕΑ  ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ  ΚΑΙ  ΤΟΥ  ΠΑΣΟΚ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΜΑΣΟΝΙΑ,  ΤΟΥΣ   ΕΒΡΑΙΟΥΣ  ΚΑΙ   ΤΗΝ  ΜΟΣΑΝΤ.

Ο «Ελεύθερος Τύπος» ξεκίνησε την «καριέρα» του μια μέρα, την άνοιξη του 1983. Ένας μπίζνεσμαν, ο πρώην συνεταίρος του Σωκράτη Κόκκαλη, ο Άρης Βουδούρης, θέλησε να γίνει ο συνεχιστής της έκδοσης της παλιάς αριστερής εφημερίδας του Καβαφάκη. Με εφόδιο τον τίτλο της, αλλά και το οικονομικό του μέγεθος, μπήκε με το έτσι θέλω τότε, στο κλαμπ των εκδοτών.

Ο Άρης Βουδούρης είχε «κάνει» τα λεφτά του -γιατί είχε πολλά- από κρατικές προμήθειες. Αριστερών καταβολών ο ίδιος, μαζί με την πανέξυπνη αλλά και αριστερή γυναίκα του, τη Λίλιαν Βουδούρη,  αδελφή του γνωστού σκηνοθέτη Λεωνίδα Τριβιζά, προσπάθησαν να στήσουν μια εφημερίδα «τέλεια» τεχνικά και δημοσιογραφικά. Με την πείρα μιας προηγούμενης εφημερίδας που είχε «ανοίξει» και… «κλείσει» στη Θεσσαλονίκη, της Εγνατίας, προσπάθησαν να αποφύγουν τα λάθη του παρελθόντος. Έτσι έβαλαν καλά θεμέλια στον Άλιμο. Ο Βουδούρης εξαγόρασε πρώτα μια επιτροπή, που είχε συσταθεί για την κατασκευή σχολείου στην περιοχή, και πήρε σχετικά φθηνά ένα τεράστιο οικόπεδο στο Άνω Καλαμάκι. Εκεί, στη θέση του σχολικού συγκροτήματος, έχτισε το κτίριο της εφημερίδας.  Στα υπόγεια οι αποθήκες χαρτιού, στο ισόγειο το πιεστήριο, στον πρώτο όροφο τα γραφεία των δημοσιογράφων και η πρωτοεμφανιζόμενη τότε φωτοσύνθεση.  Ιδανικός χώρος εργασίας, με κλιματισμό και όλες τις ανέσεις, ακόμα και απέραντο πάρκινγκ. Εκεί τοποθέτησε ένα υπερσύγχρονο για την εποχή πιεστήριο ΜΑΝ με δυνατότητα εκτύπωσης 80 σελίδων ταμπλόιντ, οι εικοσιτέσσερις τετράχρωμες. Αργότερα ενίσχυσε τα πιεστήρια και αύξησε τις δυνατότητές σε έγχρωμες σελίδες. Προϊστάμενος του τυπογραφείου και τεχνικός διευθυντής, ο νυν συνταξιούχος πιεστής όφσετ, Γιάννης Ρίζος.

Στον δημοσιογραφικό τομέα, πήρε από μια επιτυχημένη –τότε- εφημερίδα, την Απογευματινή, ολόκληρο το επιτελείο της. Έναν δεινόσαυρο της δημοσιογραφίας, τον Χρήστο Πασσαλάρη, και τους Γιάννη Βούλτεψη, Ανδρέα Μπόμη και Γιώργο Γαβαλά. Μαζί με τους διευθυντές ήρθαν και μερικά φυντάνια που ξεκινούσαν τότε την δημοσιογραφία. Η Αγγελική Νικολούλη και ο Πέτρος ο Καρσιώτης, που ανέλαβαν το αστυνομικό ρεπορτάζ. Η Σοφία η Βούλτεψη ανέλαβε το εξωτερικό δελτίο. Ο Γιάννης Ντάσκας έκανε απλά επαρχιακό.

Η εφημερίδα απογειώνεται κυκλοφορικά την περίοδο 1988-89, όταν η Ελλάδα φλέγεται από το σκάνδαλο της υπόθεσης Κοσκωτά. O μεγαλοτραπεζίτης, ο οποίος είχε εν τω μεταξύ διαφύγει από την πίσω πόρτα της εταιρείας-κολοσσός που είχε δημιουργήσει, της Γραμμής Α.Ε., συλλαμβάνεται στις ΗΠΑ και κλείνεται στις φυλακές του Σάλεμ στη Μασαχουσέτη. Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ρίζος του παίρνει συνέντευξη και η ναυαρχίδα της Δεξιάς στην κυριακάτικη έκδοση πουλάει 333.000 φύλλα. Οταν όμως πεθαίνει από εγκεφαλικό η Λίλιαν Βουδούρη, ο εκδότης ιδρύει φιλανθρωπικό ίδρυμα -δραστηριοποιείται μετά το θάνατό του- με το όνομα της συζύγου του. Ο Βουδούρης σκοτώνεται σε τροχαίο το καλοκαίρι του 1992 σ’ ένα καταραμένο φανάρι στη Βουλιαγμένης.
Η εφημερίδα αρχίζει να διοικείται από το συμβούλιο του ιδρύματος, στο οποίο συμμετέχουν μεταξύ άλλων οι Μιλτιάδης Εβερτ, Γιάννης Παλαιοκρασάς, Γιάννης Βαρβιτσιώτης, Δημήτρης Χορν, Μάριος Πλωρίτης, με πρώτο πρόεδρο τον τότε μητροπολίτη Δημητριάδος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.

 

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ