Αιωνία σου η Μνήμη.... "Μικρό αφιέρωμα στην Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου "

Με το που μπήκε ο νέος χρόνια, «δραπέτευσε» από αυτόν τον αισθητό κόσμο η καθηγήτρια και φιλόλογος Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου. «Έφυγε» στις 2 Ιανουαρίου 2019…

Η Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου εγεννήθη στον Πειραιά. Είχε καταγωγή από την Κεφαλονιά. Εσπούδασε Ελληνική και Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Γαλλική Γλώσσα και Λογοτεχνία στο Institut Francais d’ Athenes, Ιταλική Γλώσσα στην Casa d’ Italia, Ισπανική στο Ινστιτούτο της ισπανικής πρεσβείας, και μουσική στο Ωδείον Αθηνών (με καθηγητή στην Θεωρία–Αρμονία Μουσικής τον Ακαδημαϊκό Μενέλαο Παλλάντιο).

Ήταν μέλος της «Φιλολογικής Στέγης Πειραιώς» και του «Ομίλου Πειραιώς για την διάδοση της ελληνικής γλώσσης», του οποίου επί διετίαν διετέλεσε αντιπρόεδρος. Το 1994 εξελέγη παμψηφεί «Τακτικόν μέλος-εταίρος» της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΤΗΣ ΒΑΣΚΩΝΙΑΣ, η οποία εδρεύει στο Bilbao Ισπανίας.

Ήταν μόνιμο μέλος της ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, του ΝΑΥΤΙΚΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ, καθώς και του ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΑΘΗΝΩΝ. Ως εισηγήτρια σε πολλά διεθνή συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, είχε δώσει περισσότερες από 600 διαλέξεις, γλωσσικού κυρίως περιεχομένου, κι είχε λάβει μέρος σε πάρα πολλές ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές σε διαφόρους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, καθώς και σε διεθνή δορυφορικά προγράμματα.

Ήταν επίσης καθηγήτρια της Ανωτάτης Σχολής Πολέμου της Πολεμικής μας Αεροπορίας, όπου δίδασκε ιστορία της Ελληνικής Γλώσσης, και διαλέκτρια της Σχολής Εθνικής Αμύνης (ΣΕΘΑ). Ήταν επίσης διευθύντρια σπουδών της σχολής «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ», όπου εδίδασκε το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών με πρωτότυπη μέθοδο ιδίας επινοήσεως.

Συνέχεια  εδώ

Ως ύστατο Χαίρε σε αυτήν την μεγάλη Ελληνίδα και φόρο τιμής στο ακούραστο πνεύμα της που στιγμή δεν σταμάτησε να ερευνά  την θεία Ελληνική γλώσσα, στο συγγραφικό έργο της και την διδασκαλία της, παραθέτουμε μερικά από τα βιβλία της και διαλέξεις της που οι Έλληνες οφείλουμε να μελετούμε και να ενθυμούμαστε.

Δύο Τόμοι

Ό,τι είχε διευκρινισθεί και τονισθεί στην εισαγωγή του βιβλίου «Πώς η ελληνική γονιμοποίησε τον ευρωπαϊκό λόγο» το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το «Πώς η ελληνική γονιμοποίησε τον παγκόσμιο λόγο». Δηλαδή το βιβλίο αυτό δεν είναι μόνο ένα λεξικό. Είναι μια εργασία η οποία ενώ περιέχει ένα όσο το δυνατόν πληρέστερο επτάστηλο ευρωπαϊκό λεξικό, καθώς και εκτενείς αναφορές σε διάφορες γλώσσες Ανατολής και Δύσης, φιλοδοξεί να διαβασθεί και να μελετηθεί σαν ιστορία... σαν περιπέτεια των λέξεων... σαν «ταξιδιωτικό» του ελληνικού λόγου και Λόγου... σαν «μυθιστορία» τα ελληνικής γλώσσας. (...) 

Το βιβλίο «Ο εν τη λέξει Λόγος» αποδεικνύει κατά τρόπον επιστημονικόν και στηριζόμενον σε μαρτυρίες αρχαίων κειμένων, ό,τι ακριβώς σημαίνει ο τίτλος του: σε κάθε ελληνική λέξη εμπεριέχεται λογική επιστήμη, γνώσις, πολιτισμός. Η ελληνική γλώσσα είναι γλώσσα νοηματική και όχι συμβατική.

Το βιβλίο αυτό δεν είναι μόνον ένα Λεξικό. Είναι μια εργασία η οποία (ενώ περιέχει ένα όσο το δυνατόν πληρέστερο επτάστηλο ευρωπαϊκό Λεξικο -καθώς και εκτενείς αναφορές σε διάφορες Γλώσσες Ανατολής και Δύσεως-) φιλοδοξεί να διαβασθή και να μελετηθή σαν ιστορία... σαν περιπέτεια των λέξεων... σαν "ταξιδιωτικό" του ελληνικού λόγου και Λόγου... ωσάν "μυθιστορία" της ελληνικής γλώσσης... Ο W. Durant, στην "Παγκόσμιο Ιστορία του Πολιτισμού", βεβαιώνει ότι όποιος γνωρίζει την ιστορία των λέξεων γνωρίζει ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητος.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α': ''ΤΟΙΣ ΜΕΝ ΠΑΙΔΑΡΙΟΙΣ ΕΣΤΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΟΣΤΙΣ ΦΡΑΖΕΙ (ΔΙΔΑΣΚΕΙ) ΤΟΙΣ ΗΒΩΣΙΝ ΔΕ ΠΟΙΗΤΑΙ''
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β': ''ΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΑΥΤΗΣ ΟΜΗΡΟΝ''
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ': Η ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Δ': ΕΦΗΡΜΟΣΜΕΝΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε': ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΩΞΕΩΝ ΣΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΣΤ': ΟΙ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ''ΑΠΩΘΗΣΕΩΝ'' ΣΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ζ': ΟΙ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΥΡΩΣΕΩΣ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η': ΚΑΘΑΡΣΙΣ. . . ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;
ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Θ': ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ
ΣΥΝΤΟΜΗ ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΓΓΛΙΚΗΝ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

«Περί βιβλίων πλήθους και βιβλιοθηκών κατασκευής»
Η λέξις "βιβλίον", καθώς και το υλικόν επί του οποίου τα βιβλία γράφονται, είναι καθαρώς ελληνική επινόησις, ελληνική εύρεσις, όπως ακριβώς και το Αλφάβητον ύπηρξεν "Ελλήνων εξεύρημα". Η Γλώσσα, αυτή η αψευδής "γενεαλογία των λαών" (W. Durant), το κραυγάζει και το διαλαλεί, για όσους βεβαίως γνωρίζουν να ακροώνται.
Μετά την Εποχή των Σπηλαίων και τις πρωτόλειες βραχογραφίες, πρωτογράψαμε επάνω σε φλοιούς δένδρων.
- "Γράμματα δ' εν φλοιώ γέγραπται" -Ετυμολογικόν Μέγα-
- "Εν φλοιώ δρυός ενέγραψε γράμματα" -Πλουτάρχου, Πύρρος 3-
Πρωτογράψαμε και σε ξύλινες πινακίδες (πολύ αργότερα σε πήλινες). Η λέξις κ-σύλον κατάγεται εκ του ύλη=δάσος, δένδρα, υλοτομία. Δια συνήθους δε τροπής της δασείας εις σίγμα, - σύλη, σελίς, με α' έννοια ξυλεία προς γραφήν. Οι σελίδες οι κατασκευασμένες από το ξύλο της ιεράς δρυός του Διός, της φηγού, ήσαν σελίδες φηγότευκτες.
Αρχαιότατον υλικόν γραφής, και τα φύλλα των δένδρων: "πεταλισμός και εκφυλλοφορία", εξ ου η έκφρασις "φύλλο χαρτί" μέχρι σήμερα, παρέα με τις "σελίδες", που τόσα κι αυτές θυμούνται... Η Κυμαία Σίβυλλα έγραφε τους χρησμούς της επάνω σε φύλλα, τα οποία εν συνεχεία άφηνε να τα πάρη ο άνεμος.Αργότερα εχρησιμοποιούντο κυρίως φύλλα φοινικόδενδρων, επειδή είχαν μεγάλη επιφάνεια. "Οι Κρήτες λέγουν ότι αυτά τα γράμματα ωνομάσθησαν φοινικήια, από του γράφειν εν πετάλοις φοινίκων", μας πληροφορεί ο λεξικογράφος Σουΐδας. [...] 

Α΄ ΜΕΡΟΣ
ΟΜΗΡΟΣ
Ομηρικά Προβλήματα
Τι σημαίνει Όμηρος
Η «παράδοσις» περί τυφλότητος του Ομήρου
Τοσαύτα γαρ κατείδε όσα ουδείς πώποτε
Πότε έζησε ο Όμηρος;
Περί δε των γονέων αυτού
Παρ’ Ομήρου χρη μανθάνειν
Όμηρος γράφει Οδυσσέα τον των Ελλήνων σοφώτατον
Του ποιητού μεγαλοφυώς τον προπάτορα δια των επών δεδοξακότος
Ιππηλάτα Νέστωρ
Πολλόν ενίκα δίος Οδυσσεύς
Ικαρίου παίδα... Πηνελόπην
Ως μη τα ονείδη του προπάτορος άδοι
Τεκμήριον τον Όμηρον λαβέ
Η Ομηρική Ιθάκη
Περί του εξωκεανισμού του Οδυσσέως
Β΄ ΜΕΡΟΣ
Περί της Ομηρικής - επικής διαλέκτου
Περί επικού διακτυλικού εξαμέτρου
ΠΡΟΣΑΡΤΗΜΑ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Για την Ακρόπολι των Αθηνών, αυτό το θαύμα των θαυμάτων που κοσμεί όχι μόνον την Αθήνα, όχι μόνον την Ελλάδα, όχι μόνον τον πλανήτη Γη, αλλά σύμπαν το Σύμπαν, έχουν γραφή χιλιάδες τόμοι. . . Το βιβλίο "Προσοχή στην Ακρόπολι" στοχεύει σε κάτι περισσότερο από την κλασική παράθεσι ιστορικών στοιχείων και την μεθοδική έρευνα-μελέτη της Τέχνης και των Καλλιτεχνημάτων του ασύγκριτου αυτού Μνημείου της Ανθρωπότητος. 

«Η καρδιά μου κλαίει για σένα, γλώσσα grica (ελληνική) που αγαπώ...». Έτσι αρχίζει ένα από τα τόσα χαρακτηριστικά τραγούδια της Μεγάλης Ελλάδος... της Magna Grecia. 
...Ο Giuseppe Nucera (δήμαρχος της Μπόβα Μαρίνα) προλογίζοντας το βιβλίο του Filippo Violi "Sa Grecita Calabrese" (Edit. Circolo 1997) γράφει ότι «ως προς την γκρεκάνικη διάλεκτο, πρόκειται για μία μικρή-μεγάλη γλωσσική νήσο, η οποία με υπερηφάνεια ανεκάλυψε την συμμετοχή της στην αρχαία ελληνική ρίζα».
...Στους νεωτέρους χρόνους, πρώτος ο γερμανός Karl Witte έγραψε ότι στην Ν. Ιταλία ομιλείται από ομάδα ανθρώπων μία γλώσσα διαφορετική από τις άλλες -πολυάριθμες- ιταλικές διαλέκτους, ενώ ήδη από το 1818 ο John Eustace είχε παρατηρήσει ότι «στην Κάτω Ιταλία ομιλούν ορθότερα τα Ελληνικά απ' ό,τι στον Ελλαδικό χώρο...»

«Το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωσι στην Σαπφώ είναι η πίστη που δείχνει στην ποιητική ιδέα...
Στροφές ακρωτηριασμένες, μισοί στίχοι, σπασμένες λέξεις, ένα τίποτε, κι απ' αυτό το τίποτε, ένα θαύμα, μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με τα ιδιαίτερά της χαρακτηριστικά, τον ατομικό της μύθο και ολόκληρο τον φυσικό και τον ανθρώπινο διάκοσμο του πολιτιστικού χώρου όπου αναπτύχθηκε...» (Οδυσσέας Ελύτης)

Ο Βίος της Σαπφούς, το μεγαλειώδες έργο της και η άδικη κατασυκοφάντησίς της, με εντυπωσίασαν και με συγκλόνισαν από την πρώτη στιγμή που ήλθα σε επαφή με την Ποίησί της και, συνεκδοχικά, με την ζωή της, η οποία αναδύεται με τρόπο αυθόρμητο και πηγαίο μέσα από την Λυρική της ποίησι.
Το βιβλίο αυτό ανεδύθη μέσα από μία Διάλεξι σχετική με το Έργο και την προσωπικότητα της Σαπφούς, που είχα παρουσιάσει στον Φιλολογικό Σύλλογο ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ.
Η Σαπφώ υπήρξε μία προσωπικότης μοναδικά συγκλονιστική, χαρισματική και ολοκληρωμένη. Ως γυναίκα, ως μητέρα, ως αδελφή, ως διδασκάλισσα, ως πολίτις, ως φίλη, ως Ποιήτρια... Μελοποιός... Μελωδός.
Το μεθοδευμένο ψέμμα, γύρω από τις ερωτικές της -τάχα ιδιαίτερες- προτιμήσεις, θα το αποκαλύψουμε και θα το καταρρίψουμε μέσα από τις σελίδες του ανά χείρας βιβλίου. (Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Όπως καθορίζει η ελληνική γλώσσα, ο άνθρωπος είναι "μέροψ", μερίζει δηλαδή την όπα του, την φωνή του. Παράγει έναρθρους ήχους κατά τρόπον καθαρόν, διακεκριμένον, εν αντιθέσει προς τα ζώα, τα οποία εκβάλλουν άναρθρες κραυγές. "Των θηρίων εισίν αδιαίρετοι αι φωναί... ουδεμίαν ονομάζω στοιχείον.." δηλώνει ο Αριστοτέλης στην "Ποιητική".
Η Επιστήμη σήμερα μας πληροφορεί ότι ο άνθρωπος είναι εφοδιασμένος με ειδικά κέντρα στον εγκέφαλό του, τα Κέντρα λόγου. Γι' αυτό, ακόμη και οι πιο κουτοί άνθρωποι μαθαίνουν να ομιλούν, ενώ ακόμη και οι πιο έξυπνοι πίθηκοι δεν θα το κατορθώσουν ποτέ. Ήδη ο Ευριπίδης στις "Ικέτιδες" (στ. 201), με τρόπο ποιητικό, το υπαινίσσεται σαφώς: Ο θεός, τον βίοτον (= βίον του ανθρώπου) εκ του πεφυρμένου και θηριώδους, τον διεστάθμησε -τον διευθέτησε-, πρώτον μεν ενθείς σύνεσιν (είναι τα κέντρα λόγου), είτα δε άγγελον (= αγγελιαφόρον) γλώσσαν δους.
Και ο Ηράκλειτος: "Πιθήκων ο κάλλιστος, αισχρός ανθρώπων γένει συμβάλλειν". Δηλ. τον κάλλιστον εκ των πιθήκων αν τον παραβάλης προς τον άνθρωπον φαίνεται αισχρός.
Ο Γαληνός, ως ιατρός, καταγράφει πως κινείται αυτομάτως η γλώσσα προκειμένου να επαναλάβη τους ήχους, τις λέξεις, που το νήπιον ακούει:
"Εάν παιδίω διετεί δείξας άρτον ονομάσης το όνομα "άρτος" άμα τω δείξαι, και ποιήσης ούτω δις και τρις, ότι του δεικνυμένου σώματος η "άρτος" φωνή σημείον εστίν, εννόησε το παιδίον, και αυτό μιμησάμενον φθέγγεται, μη διδαχθέν πως χρη κινήσαι την γλώσσαν." Ο "άνθρωπος ο μέροψ" λοιπόν, μερίζων, διαιρών και κατανέμων τους φθόγγους της φωνής του, δια της οποίας φαίνει, φανερώνει, αγγέλλει ("άγγελος γλώσσα") στους άλλους την σκέψι του, εδημιούργησε συλλαβές:
"Συλλαβή εστί σύλληψις συμφώνου (ή συμφώνων) μετά φωνήεντος (ή φωνηέντων)· καταχρηστικώς δε συλλαβή -εστί- και η εξ ενός -μόνον- φωνήεντος." (Διονύσιος ο Θραξ) 

Η περίφημη Βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας αποτελούσε την μεγαλύτερη κιβωτό γνώσης του αρχαίου κόσμου. Εκεί βρισκόταν ολόκληρη η σοφία, ο πνευματικός θησαυρός, οι επιστήμες και πολλά έργα ανεκτίμητης αξίας. Δυστυχώς, οι επιδρομές των βαρβάρων κατέστρεψαν την βιβλιοθήκη, αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στην παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά.
Οι αναρίθμητοι πάπυροι, με τα χειρόγραφα μεγάλων σοφών, κατέγραφαν την πορεία του ανθρωπίνου πνεύματος. Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι, από την αρχαία ελληνική γνώση σώθηκε μονάχα το 10%. Δηλαδή, από τις 160 τραγωδίες του Σοφοκλή έχουμε σήμερα μόνον τις επτά και αντιλαμβάνεται κανείς την μεγάλη απώλεια. Η τεράστια αυτή βιβλιοθήκη, που χάθηκε μέσα στις φλόγες, άφησε πίσω της ένα λαμπρό παρελθόν, ώστε να θυμίζει ό, τι ωραίο μπορεί να υπάρξει για τον άνθρωπο και λέγεται γνώση. Ό, τι απέμεινε από την μεγάλη εκείνη καταστροφή διδάσκεται σήμερα σε όλα σχεδόν τα πανεπιστήμια του κόσμου.

"Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν" 
(Σιμωνίδης) 
("Εκ των Ελλήνων προμαχούντες οι Αθηναίοι στον Μαραθώνα των χρυσοφόρων των Μήδων σώριασαν κάτω την δύναμιν")

Αισχύλος (525 - 455 π.Χ.). Υπήρξε πολύ μεγάλος τραγικός ποιητής της αρχαίας Ελλάδας, ίσως και μεγαλύτερος απ όλους γενικά τους άλλους ομοτέχνους του. Ήταν επίσης αρχιτέκτονας, σκηνοθέτης και μουσικός. Από τα έργα του 67 χάθηκαν και μόνο 7 διασώθηκαν ("Προμηθέας Δεσμώτης", "Ικέτιδες", "Πέρσες" και "Επτά επί Θήβαις", καθώς και η τριλογία του υπό τον τίτλο "Όρέστεια" που περιλαμβάνει τα μερικότερα έργα: "Αγαμέμνων", "Χοηφόροι" και "Ευμενίδες"). 
Ο Αισχύλος διακρίθηκε σαν μαχητής στο Μαραθώνα και στη Σαλαμίνα. Πήρε εξάλλου, 13 πρώτα βραβεία από έργα του, εκτός από τα δεύτερα και τρίτα, που κατά καιρούς του απονεμήθηκαν σε αντίστοιχους διαγωνισμούς. Με το Αισχύλο η αρχαιοελληνική τραγωδία εξελίχθηκε, από τον αρχικό διθύραμβο, σε πολυπρόσωπη παράσταση και έφθασε στο μεσουράνημά της. Το ύφος του διακρίνεται για τη μεγαλοπρέπειά του, το όλο δε έργο του για το βάθος, την πρωτοτυπία στη μορφή και την ισχυρότατη φαντασία του μεγάλου ποιητή. Κατά γενική, σχεδόν, αναγνώριση ο Αισχύλος υπήρξε μέγας και, από κάθε άποψη, ασύγκριτος δημιουργός. Πέθανε από ατύχημα στη Γέλα της Σικελίας, σε ηλικία 70 ετών, και τάφηκε εκεί. Κατά σχετική ανεπιβεβαίωτη παράδοση, μια χελώνα, πέφτοντας στο κεφάλι του από ψηλά, τον σκότωσε. Στον τάφο του οι Σικελοί Έλληνες ανάγειραν μετά μνημείο, στο οποίο χάραξαν επίγραμμα, που το είχε φτιάξει ο ίδιος ο Αισχύλος, διαισθανόμενος ίσως πως το τέλος του πλησίαζε.


Επισυνάπτουμε σε μορφή PDF  το βιβλίο:

Όμηρος Τηλεμάχου Οδυσσείδης

Πατήστε πάνω στον σύνδεσμο.


Μερικές από της Διαλέξεις της:

Άννα Τζιροπούλου, Ελληνική Γλώσσα

ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΠΕΡΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΘΕΩΝ ΤΕ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΕ 1

ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΠΕΡΙ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΘΕΩΝ ΤΕ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΕ 2

ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΗΣΙΟΔΟΣ

ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ ΜΗΔΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ

ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΑ ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ

Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΒΡΙΣΙΑ: Μ@Λ@Κ@Σ

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ...

Ιφιγένεια