Χρειαζόμαστε πρώτα νέα ηγεσία και αμέσως ύστερα νέο Σύνταγμα. Πώς όμως;

Άρθρο του  Νέστορος Νικηφορίδη
Το πρόβλημά μας δεν είναι κυρίως οικονομικό, απλώς είναι επειγόντως οικονομικό. Είναι όμως το πρόβλημά μας, πρωτίστως, πνευματικό και πολιτικό.
Ας αφήσουμε προσωρινά την εμβάθυνση του πνευματικού προβλήματος κατά μέρος, ώστε, ει δυνατόν να φθάσουμε σε αυτήν εν τέλει  , μήπως και μπορέσουμε να δούμε «φως στην άκρη του τούνελ» και «να βάλουμε νέα αρχή». Φως! Και αρχή όχι απλώς οικονομική, άρα ούτε οικονομιστική, όχι απλώς πολιτική, άρα ούτε επαναστατική ούτε ευρωλιγούρικη, αλλά αρχή αληθινή, μετα-επαναστατική,  μετα-οικονομική, μετα-μεταμοντέρνα.
Θεμελιακές ρωγμές ή «αντιφάσεις» πλήττουν το «πολιτικό σύστημα», και ως τοιούτο και στη σχέση του με τον λαό και τους πολίτες :
α) Σχέση νομότυπης κομματοκρατίας με παράνομο παρακράτος,
 β) Σχέση νομότυπου δικομματισμού με παράνομη ξένη επιρροή,
γ) Νομότυπη συμμετοχή σε μία παράνομη (βλ. έλλειμμα δημοκρατίας,. . .)  και πολιτικά ανύπαρκτη Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία ο όρος «ευρωπαϊκή» είναι απολύτως παραπλανητικός, είναι απλώς ένας γεωγραφικός όρος και μάλιστα ανακριβής αφού αποκλείει την ανατολική Ευρώπη (όλα τα είχε η σημερινή «Ευρώπη», ο «φεντεραλισμός» της μας μάρανε. . ),
δ) Μαφιόζικες παράνομοι μέθοδοι καταστολής νόμιμων  λαϊκών  εκδηλώσεων,
ε) Τρομοκρατικές, άλλοτε βάρβαρες άλλοτε νομότυπες,  μέθοδοι πολιτικής χειραγώγησης όλης της νόμιμης λειτουργίας  της κοινωνίας και του κράτους ,
στ) Νέα βουλησιαρχία κατά δημοκρατίας, σε κάθε δημόσιο ζητούμενο, σε κάθε δημόσιο διακύβευμα, 
ζ) Παγκοσμιοποιημένοι  νεοναζιστές του άσπρου κολλάρου συσπειρωμένοι για επιτέλεση σειράς αντίστοιχων εγκλημάτων, σε βάρος της νόμιμης , άλλοτε σιωπηλής άλλοτε διαμαρτυρόμενης, πλειοψηφίας της κοινωνίας, μίας πλειοψηφίας αδικουμένων  νομοτύπως και συνεχώς πολιτών,
η) Αναποδογύρισμα της λειτουργίας του δικαίου και δη του ποινικού.
Αυτό το Σύνταγμα που έχουμε, δεν λειτουργεί. Και δεν λειτουργεί διότι δεν το λειτουργούμε. Ειδικώτερα, οι πολιτικοί  που έχουν ταχθή για να θέτουν σε κίνηση το Σύνταγμα,  να το υπηρετούν  και  να το  κάνουν να λειτουργή, το ποδοπατούν. Το ποδοπατούν δε στο όνομα όχι της δημοκρατίας, αλλά της νέας βουλησιαρχίας. 
Και  επικαλούνται μεν  την συνταγματική νομιμότητα, αλλά εννοούν αντισυνταγματική πραξικοπηματική τυπολατρεία. Διότι, κατ’ αυτούς, ό,τι είναι νομότυπο είναι και νόμιμο, είναι και ηθικό, είναι και συνταγματικό.
Αυτοί επαγγέλλονται μέσω δήθεν τεχνοκρατικών λύσεων, μία  «νέα βουλησιαρχία» που δεν είναι καθόλου νέα, αλλά είναι πλέον παγκοσμιοποιημένη. Πρόκειται για την βουλησιαρχία-βαρβαρότητα   της παλαιόθεν «τάξης πραγμάτων»: 
α) Παπικό αλάθητο- Ιερά εξέταση –Φεουδαρχία επί «εδάφους», όπως λένε οι γιατροί, χριστιανικού πολιτισμού,
β) Μαφία –Οργανωμένο Έγκλημα-Σωβινισμός, επί «εδάφους» αστικού κοσμοπολιτισμού και απαξιώσεως της αγροτικής και κτηνοτροφικής ζωής,
γ) Ναζισμός –Ολοκληρωτισμός στο όνομα του λαού ως  Volksgeist  και του λαού ως μάζας. Και  τώρα,
δ) «Νέα Βουλησιαρχία» για μια ακόμη  «Νέα Εποχή» της Ανθρωπότητας: Αποϊεροποίηση των πάντων.  Ευτελισμός  του ανθρωπίνου σώματος και του ανθρωπίνου προσώπου. Λατρεία της ψυχικής αυτό-νεκρώσεως σε μαζικές ή ατομικές διαδικασίες αναλώσεως.  Απεμπόληση της ανθρώπινης ελευθερίας, αντί πινακίου φακής, στην αρχή μεταφορικά και ήδη ολοένα περισσότερο κυριολεκτικά.  Συντροφική αυτοεξέλιξη σε νέες μορφές διαπροσωπικής δικτυώσεως,  προς εύρεση κάποιου  νοήματος ζωής ή προς βύθιση σε μία κάποια λήθη.
Με αποκορύφωμα την ύστατη ηθική παραπλάνηση και έσχατη πολιτική αποπλάνηση, το στυλ Ναόμι-Κλάϊν στο κίνημα «καταλήψεως» της Γουώλ στρήτ (βλ. γιού-τούμπ): «Εξέγερση» της προσχεδιασμένης διέγερσης και της προγραμματισμένης αυτοεκτόνωσης. 
Μέσα σε αυτά τα πνευματικά εξαμβλώματα τα οποία, όπως τα εκτρώματα των ηθικών εκτροπών αναίσχυντων συμπεριφορών μας, χαρακτηρίζουν τον μεταμοντερνιστικό τρόπο της μη-υπάρξεως ή της δήθεν υπάρξεως του ανθρώπου, αναδύεται η οικονομική και πολιτική κρίση μας, ως πρελούδιο ενός επερχομένου γεωστρατηγικού χειμώνος, όχι μόνο για την περιοχή μας αλλά και για πλείστες, δυστυχώς, περιοχές του πλανήτη.
Είναι ηλίου φαεινώτερο, ότι χρειαζόμαστε επειγόντως μία υπεύθυνη αλλά και αντιπροσωπευτική ηγεσία, που θα ενώνει το έθνος και θα παρέχει αλήθεια και ελπίδα στον λαό, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς μασωνικές ή άλλες υπόγειες διασυνδέσεις, αλλά και χωρίς  φόβο μπροστά στο ενδεχόμενο αυτοθυσίας. Όχι να θυσιαστείτε εσείς για να σωθούμε όλοι, όπως είναι το δόγμα της σημερινής ηγεσίας!
Και χρειαζόμαστε και ένα νέο Σύνταγμα. Μαζί με ένα παράπλευρο Σύνταγμα, πλήρως  θεσμοθετημένο και δημοκρατικό, για περιστάσεις επειγούσης ανάγκης.
Ακόμη, χρειαζόμαστε εκλογές, προκειμένου να υπάρξη νομιμοποίηση της πολιτικής εξουσίας, και της Κυβερνήσεως, που θα προκύψει μετά από αυτές. Τούτο, παρ’ όλον ότι οι εκλογές δεν πρόκειται να λύσουν κανένα απολύτως  πρόβλημα. Εκτός εάν. .  .
Εκτός εάν γίνη κάτι που φαίνεται ως μη ρεαλιστικό σήμερα, αλλά που θα γίνει ρεαλιστικό μετά από το κυοφορούμενο από τα ανωτέρω αδιέξοδα ξέσπασμα, το οποίο ,  θα είναι ευχής, και μόνον ευχής, έργον, αν εν τέλει αποφευχθεί.  Διατυπώνουμε λοιπόν το «αδύνατον» - «Η φαντασία στην εξουσία», όπως  έλεγε το αντι-τεχνοκρατικό και αντι-αυταρχικό σύνθημα τον Μάϊο του 1968 – ένα «αδύνατον»,  που όμως σε λίγο καιρό μάλλον θα είναι το καλλίτερο εφικτό και ρεαλιστικό «σενάριο» εθνικής σωτηρίας :
Εκλογές σύντομα, με απλή αναλογική, με εθελοντικό «κούρεμα»-αυτοεξαίρεση του  100% όλων των πολιτικών –ει δυνατόν και όλων των κομμάτων - που έχουν μετάσχει σε εθνικές εκλογές ή σε Βουλή ή σε Κυβερνήσεις. ΄Ολων ανεξαιρέτως.
Υπάρχουν οι ασχολούμενοι με την τοπική αυτοδιοίκηση σήμερα χωρίς κομματική ένταξη. Υπάρχουν οι ασχολούμενοι με το δημόσιο συμφέρον σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς. Υπάρχουν και επιτυχημένοι επιχειρηματίες πολλούς από τους οποίους τους εξουδένωσε «το σύστημα», αλλά αυτοί ξανασηκώθηκαν όρθιοι, επιβιώνουν και αγωνίζονται. Υπάρχουν και εκπαιδευτικοί που δεν κομματίσθηκαν ποτέ και πράττουν το καθήκον τους επί δεκαετίες στην μέση εκπαίδευση με ουσιαστικά προσόντα κλασσικής παιδείας επιπέδου Πανεπιστημίου.
Οι εξ αυτών των κατηγοριών δοκιμασμένοι επαγγελματίες, ως συνταξιούχοι, όταν πρόκειται  μάλιστα για διπλωμάτες, δικαστές, στρατιωτικούς, είναι ικανοί να δώσουν νέα πολιτική ηγεσία και νέο Σύνταγμα στην χώρα.
Ο ρόλος των σημερινών κομμάτων θα είναι να προτείνουν στον λαό τέτοια αξιόλογα  πρόσωπα, αλλά, ει δυνατόν, κατά το μέτρο του εφικτού, τούτο εξ αποστάσεως, ανεπίσημα, με πρόταση απευθυνόμενη προς τους οπαδούς τους,  και όχι με το σύστημα προτάσεως αυτών ως δικών τους κομματικών υποψηφίων.
Θα πρέπει να πρόκειται για πρόσωπα άφθορα και αδιάφθορα. Πρόσωπα που θα έχουν αποδείξει με την επί έτη προσφορά τους την πίστη τους στην πατρίδα και στην δημοκρατία, επί τέλους πρόσωπα  με γνήσια και ανιδιοτελή αγάπη για τον λαό αυτόν, τον τόσο προδωμένο.
Καλό θα είναι δε να συμβάλουν  στην διαμόρφωση της νέας πολιτικής ηγεσίας και του νέου Συντάγματος, έστω για περιορισμένο χρόνο ή ως σύμβουλοι,  και λίγα  πρόσωπα εκ των δοκιμασμένων  επιχειρηματιών που έχουν εμπειρία σχέσεων με το εξωτερικό. 
Και ας μην καταφύγουν τα κόμματα σε «νέους» που δεν τους ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους, διότι τότε τα έσχατα των εν λόγω κομμάτων θα είναι χείρονα των πρώτων, και οι καιροί ου μενετοί.
Τα υπάρχοντα κόμματα και οι σημερινοί πολιτικοί θα πρέπει να περάσουν εθελοντικά στην αφάνεια για ένα διάστημα αλλά δεν θα εξαφανισθούν όλοι πολιτικά. Όσοι έχουν ουσιαστικά προσόντα, θα πρέπει να είναι αθόρυβα παρόντες για να στηρίξουν με την όποια εμπειρία τους την νέα πολιτική ηγεσία. Παρόντες ως σύμβουλοι, ως βοηθοί, και όχι για τον έλεγχο της ολότελα νέας πολιτικής ζωής που χρειάζεται ο τόπος.
Τότε και μόνο τότε θα καταστούν και πάλι ορισμένοι εκ των σημερινών πολιτικών ευπρόσδεκτοι και πάλι στην πολιτική ζωή μέσα στα πλαίσια του νέου Συντάγματος, σε επόμενες εκλογές. Μπορεί να συμφωνηθή (ή και να θεσπισθή στο νέο Σύνταγμα) ότι, όσον αφορά την συμμετοχή και σημερινών πολιτικών,  οι εκλογή τους θα πρέπει να απέχει πέντε ή έξι χρόνια από σήμερα.  Εκτός  βέβαια, από όσους είναι ποινικά υπόλογοι για κάποια τυχόν σοβαρή παράνομη πράξη που στο μεταξύ θα έχη αποδειχθή ότι  διέπραξαν σε βάρος του έθνους ή σοβαρού δημοσίου συμφέροντος.
Διότι η νέα πολιτική ζωή που χρειαζόμαστε με την νέα πολιτική ηγεσία, πρέπει να εκπροσωπούν και θεσμικά και σε επίπεδο θεμελιακών πολιτικών επιλογών, αυτό που είμαστε ως ο λαός, δηλαδή Έλληνες και ορθόδοξοι χριστιανοί. Το νέο Σύνταγμα πρέπει να διαμορφωθεί ως πλήρης αναθεώρηση του υπάρχοντος, να μην κόβει και πάλι το κράτος από τον λαό και να αποτρέπει πλήρως την φαλκίδευση της λαϊκής κυριαρχίας. Πρέπει να εμπνέει ελεύθερη δράση των αρμοδίων, να καταργεί τον υποτιμητικό για ελεύθερους ανθρώπους όρο «υπάλληλος»,  να διασφαλίζει την πλήρη αποδέσμευση από κόμματα των εκπροσώπων του έθνους που θα χαράζουν πολιτική.
Φτάνει πιά η λεγόμενη «διακυβέρνηση» από πολιτικά γραφεία και με πρωϊνούς πρωθυπουργικούς καφέδες. Ένα ολιγομελές συμβούλιο του πρωθυπουργού, αποτελούμενο από συνταγματικά ορισμένους υπουργούς, μπορεί να είναι το κεντρικό όργανο χαράξεως στρατηγικής, σύμφωνα με την διαβούλευση Προέδρου και Πρωθυπουργού. Με τήρηση απόρρητων συνοπτικών πρακτικών, ώστε να μπορεί να υπάρξει έλεγχος από την επόμενη ηγεσία. Το υπουργικό συμβούλιο θα εκτελεί τα αποφασιζόμενα.
Τα αποφασιζόμενα αυτά, θα πρέπει να κινούνται μέσα στα πλαίσια των γενικών νόμων που θα ψηφίζονται από δύο ολιγομελή νομοθετικά σώματα, υποστηριζόμενα από νομοπαρασκευαστικές Διευθύνσεις των Υπουργείων. Για να γίνει νόμος, θα πρέπει να αποφασίζεται αυτό και από τα δύο νομοθετικά σώματα. Που, για να αποφευχθεί η ίδια κομματική ή ιδεολογική σύνθεσή τους, θα πρέπει να εκλέγονται με χωριστές εκλογές.
Η Βουλή, με εκατό περίπου μέλη, θα εκπροσωπεί τον λαό, θα εκλέγεται με απλή αναλογική ανά τρία χρόνια, και τα μέλη της δεν θα υπερβαίνουν τις δύο συνεχείς θητείες. Και ένα δεύτερο Νομοθετικό Σώμα, με πενήντα έως εξήντα περίπου μέλη, θα αντιπροσωπεύει τους πρώην νομούς, με μέλη επιλεγμένα αποκλειστικά από τους έχοντες μακρόχρονη, επί εικοσιπέντε τουλάχιστον χρόνια,  εμπειρία δημόσιας και ιδιωτικής εξουσίας: Αξιωματικοί, Δικαστές Διπλωμάτες, Δήμαρχοι και Σύμβουλοι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, Πανεπιστημιακοί, Προϊστάμενοι στην Κρατική Διοίκηση, στα Εμπορικά και Επαγγελματικά Επιμελητήρια, σε μεγάλες Επιχειρήσεις του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα. Τα μέλη αυτού του Σώματος θα πρέπει να εκλέγονται με πλειοψηφικό ανά νομό εκλογικό σύστημα για πέντε χρόνια και το πολύ για δύο θητείες. Ποτέ το ίδιο άτομο δεν θα υπερβαίνει στην ζωή του τις τέσσερεις θητείες στο ένα ή και στα δύο νομοθετικά σώματα.
Κανένας δεν πρέπει να  μπορή να  προτείνη τον εαυτό του μόνος του. Πάντα να χρειάζεται δημόσιες υπογραφές ικανού αριθμού  γνωστών συμπολιτών του (π.χ. σαράντα) για να είναι υποψήφιος και πάντα να απαγορεύεται να αυξήσει την περιουσία του, και της οικογενείας του, από την απασχόλησή του με τα κοινά.
Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα πρέπει να μπορή να τον εκλέγη ο λαός με απ’ ευθείας ψηφοφορία ανά έξι χρόνια και όχι το ίδιο άτομο για  πάνω από δύο το πολύ θητείες, απέχουσες αλλήλων. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα ορίζει (και θα παύει) τον Πρωθυπουργό επιλέγοντάς τον από τα μέλη των νομοθετικών σωμάτων, και με πρότασή του θα διορίζει τους Υπουργούς (σε μικρό αριθμό, και με βασικά γενικά καθήκοντα ορισμένα στο ίδιο το Σύνταγμα). Η επιλογή των Υπουργών πρέπει να μπορεί να γίνει μόνο μεταξύ όσων είναι ή έχουν υπάρξει μέλη των νομοθετικών σωμάτων. Για να λειτουργήσει το σύστημα δεν χρειάζεται η αρχή της δεδηλωμένης, αλλά πρέπει να είναι υποχρεωτική για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πρόταση μομφής για οποιοδήποτε πολιτικό λόγο κατά του Πρωθυπουργού ή Υπουργού που έγινε δεκτή και από τα δύο νομοθετικά σώματα και που θα προκαλεί την αυτοδίκαια παύση τους από τα καθήκοντά τους. Αντίστοιχα πρέπει να ισχύουν και για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά η κατ’ αυτού πρόταση μομφής θα πρέπει να έχη ως βάση, σοβαρή (εκ προθέσεως ή μη, αδιάφορον) παραβίαση του Συντάγματος ή της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, και πριν από τις ψηφοφορίες επί της προτάσεως μομφής, επιβεβαίωση από το Ανώτατο Δικαστήριο περί υπάρξεως επαρκών ενδείξεων για τέτοια παραβίαση του Συντάγματος ή της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας.
Στα νομοθετικά σώματα, είτε στο ένα είτε στο άλλο, κατά την κρίση των μελών τους, θα πρέπει να λογοδοτούν πολιτικώς όλοι οι διευθύνοντες ΜΜΕ, καθώς και οι ιδιοκτήτες ΜΜΕ, με πιθανή κύρωση για σοβαρές παραβιάσεις, είτε του Συντάγματος είτε επανειλημμένως των νόμων, ακόμη και την έκπτωση από την διαχείριση του ΜΜΕ ή και της περιουσίας τους. Τους αρκεί δικαίωμα προσφυγής  στο Ανώτατο Δικαστήριο προς έλεγχο της τυχόν υπάρξεως όλως ανεπαρκούς αιτιολογίας στην απόφαση εκπτώσεως. 
Πρέπει ακόμη να διαμορφωθεί ένα πολύ διαφορετικό νομικό σύστημα. Ιδίως:
 α) Με την ίδρυση ενός Ανωτάτου Δικαστηρίου συγκροτουμένου με επιλογή Ανωτάτων Δικαστών υπό του ως άνω δευτέρου Νομοθετικού Σώματος. Η επιλογή αυτή θα γίνεται, μεταξύ Ανωτάτων Δικαστών τριπλασίου αριθμού σε σχέση με τις κενές θέσεις, κατόπιν δημόσιας συνεντεύξεως αυτών ενώπιον του Νομοθετικού αυτού Σώματος. Ο τριπλάσιος αυτός αριθμός τους θα προκύπτει κατόπιν προς τούτο κληρώσεώς τους σε ένα έκαστο από τα τρία σημερινά Ανώτατα Δικαστήρια εκάστης δικαιοδοσίας,
β) Με μείζονα προστασία στα συνταγματικά δικαιώματα των φυσικών προσώπων από ό,τι στα δικαιώματα ανώνυμων ή αλλοδαπών εταιρειών,
γ) Με κανονιστική ισχύ σε αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, όταν το ίδιο αποφασίσει να τους προσδώσει και τέτοια ισχύ (πέραν δηλαδή των διαδίκων), πλην εάν την καταργήσει για το μέλλον κάποιο από τα δύο νομοθετικά Σώματα, 
δ) Με επίπεδο ισχύος απλής κανονιστικής υπουργικής αποφάσεως, στην ισχύ του παράγωγου Ευρωπαϊκού δικαίου και των αποφάσεων του Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, και
ε) Με δυνατότητα ακυρώσεως για πολιτικούς λόγους από οποιοδήποτε των δύο νομοθετικών σωμάτων, κανονιστικών ή εκτελεστικών των νόμων αποφάσεων των Υπουργών ή της Διοικήσεως – όχι όμως και τέτοιων αποφάσεων του Προέδρου της Δημοκρατίας που θα υπάγονται μόνο σε δικαστικό έλεγχο συνταγματικότητας ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Αν λοιπόν τα σημερινά κόμματα και οι σημερινοί πολιτικοί επιτελέσουν το εθνικό καθήκον τους, παραμερίζοντας τον εαυτό τους, ούτως ώστε να υπάρξη νέα πολιτική ηγεσία, και να  διαμορφωθή νέα πολιτική ζωή, με ένα εντελώς διαφορετικό πολιτικό σύστημα και ένα επίσης πολύ διαφορετικό νομικό σύστημα, τότε:
 Α) Θα αποφευχθή το άλλως αναπόφευκτο, να τους επιβάλη δηλαδή ο ίδιος ο λαός αυτό το «κούρεμα» -είτε μέσα από εκλογές και μέσα από ολέθριες εθνικές περιπέτειες, είτε με βίαιο «ξέσπασμα» εν μέσω οικονομικής εξαθλιώσεως και παντοειδούς κρίσεως. Αν δε  στην κρίση περιληφθούν και προσπάθειες των χειροτέρων εκ των απερχομένων πολιτικών να στηριχθούν σε «λαό» από μετανάστες ψηφοφόρους «τους», τούτο θα είναι η χειρότερη δυνατή, εθνικά και πολιτικά, εκδοχή, διότι τότε το ξέσπασμα Ελληνικού λαού θα είναι εξαιρετικά απρόβλεπτο και βίαιο, με προεκτάσεις για όλους μας ανεξαιρέτως. 
Β) Θα αποφευχθή η ολοκλήρωση του νέου εθνικού διχασμού που υπάρχει  ήδη και που θα έχη απρόβλεπτες και ολέθριες συνέπειες Διχασμός μεταξύ των Μνημονιακών και των Αντιμνημονειακών, μεταξύ των εκουσίως ή ακουσίως Υποταγμένων στο Ευρώ και στην Τρόϊκα αφ’ ενός, και των ανδρείως και πάση θυσία ή και αυτοθυσία Ανθισταμένων στην Εθνική Υποδούλωση αφ’ ετέρου - Μάλιστα, στο περιθώριο πλέον του διχασμού αυτού, υπολανθάνει η επανεμφάνιση του προηγούμενου εθνικού διχασμού μας, όπως τονίζουν όσοι  βλέπουν στην παρούσα δυσκολία της πατρίδας  μας,  το πρώτο βήμα αγώνος για την τελική νίκη επί του καπιταλισμού, ύστερα από δεκάδες ή και εκατοντάδες χρόνια. . . Και, αν ο ένας διχασμός ήταν αρκετός για πρόκληση ολέθρου, τώρα, με δύο επικαλυπτόμενους διχασμούς και με ενεργή πάντα τα γενοκτονικά σχέδια των Τούρκων σωβινιστών, δεν θα πάμε πολύ μακρυά ούτε ως πολιτικό σύστημα, ούτε ως ελεύθερος λαός. Στο χέρι των σημερινών πολιτικών είναι προσωρινά η ειρηνική και ομαλή μετάβαση. . , σε εμάς όλους, όμως, ανήκει αναπαλλοτρίωτα η αποκατάσταση εθνικής ηγεσίας και πολιτικής με όρους ελευθερίας και ελπίδας. 
Γ) Θα αποκατασταθή  η αίσθηση ότι οι υπάρχοντες σήμερα πολιτικοί έκαναν επί τέλους το καθήκον τους ανιδιοτελώς, υπευθύνως και αυτοθυσιαστικώς. Έστω λίγο πριν από το έσχατο όριο. Και έτσι, θα μπορούν να κυκλοφορούν και πάλι αξιοπρεπώς στον δρόμο, ως μέλη αυτής της κοινωνίας, χωρίς  να χρειάζονται σιδερόφρακτα οχήματα και σωματοφύλακες για κάθε τους κίνηση,
Δ)  Με αυτήν την πραγματικά έξυπνη κίνηση ανιδιοτελούς πολιτικής συμπεριφοράς,  θα έλθει η απαραίτητη καταλλαγή  ανάμεσα στους σημερινούς πολιτικούς και τον λαό, και θα οικοδομηθούν σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ αρκετών από αυτούς τους πολιτικούς  και των νέων πολιτικών εθνικού επιπέδου που ελεύθερα θα αναδείξει  ο λαός,
Ε) Θα έχουμε ένα νέο πολιτικό σύστημα και μια νέα υπεύθυνη πολιτική ηγεσία, μίγμα από ό,τι καλλίτερο έχει η παλαιά και ό,τι πιο υπεύθυνο και ελπιδοφόρο θα έχει η  νέα, ακριβώς δηλαδή αυτό που χρειαζόμαστε  ως έθνος και ως λαός  - και που δεν θέλουν καθόλου οι ξένοι που υπονομεύουν την εθνική ανεξαρτησία μας και που μας μεταχειρίζονται ως αποικία τους, από συστάσεως του νέο-Ελληνικού κράτους και μέχρι της σχεδιασμένης αποδομήσεως και σχεδόν «επικείμενης» καταστροφής του .
Υπάρχει άραγε αυτή η στοιχειώδης  πολιτική διορατικότητα με αίσθηση καθήκοντος, ανιδιοτέλειας και  αυτοθυσίας στους σημερινούς πολιτικούς της Ελλάδας; Υπάρχει αληθινός πολιτικός και όχι πολιτικάντικος ρεαλισμός; Υπάρχει αληθινά, υπόλειμμα έστω, υπεύθυνης εθνικής ηγεσίας; Μια μαγιά για την επόμενη;
Ούτως ή άλλλως, η πνευματική και πολιτική ευθύνη για την υπεράσπιση της πατρίδας μας πέφτει πλέον στους ώμους του καθενός μας και όλων μας μαζί. Χωρίς τα ηνία μας στα χέρια όσων ξένων χειραγωγούν τόσο άνετα τον ατομοκεντρικό  ορθό λόγο μας και την απίστευτα χοντρόπετση και ανόητη ιδιοτέλεια πάρα πολλών εκ των «πολιτικών μας».
Θαρσείν χρή! «΄Οπου ο Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξις».


http://infognomonpolitics.blogspot.com