Συρία...μια ιστορική και φίλη χώρα που καταστρέφεται.

Η Συρία που καίγεται...
Αυτός ο κόσμος βυθίζεται ολοένα και πιο βαθιά στη βαρβαρότητα. Οι ύαινες της παγκοσμιοποίησης στη λύσσα τους να εξαφανίσουν έθνη, κράτη και πολιτισμούς, καταστρέφουν τα πάντα. Ο φονταμενταλισμός, η ανθρώπινη τρέλα, η βία και οι σφαγές αποτελούν πλέον το πιο προσφιλές θέαμα των αποεθνικοποιημένων μαζών στην Ευρώπη.

Κυριολεκτικώς οι ευρωπαϊκές μάζες παρακολουθούν τη συστηματική καταστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού, σε απευθείας μετάδοση.

Οι τζιχαντιστές, οι αδερφοί μουσουλμάνοι, οι λαθρομετανάστες, το αλβαναριό, οι μογγόλοι σφαγείς, οι πρεζέμποροι, οι μεταναστολάγνες πόρνες ή οι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών, που οργανώνουν πολέμους εδώ κι εκεί, δεν είναι παρά διαφορετικές όψεις του ίδιου φαινομενου...
Μιας αμείλικτης επίθεσης των αφεντικών του πλανήτη, εναντίον του Πολιτισμού.
Όχι εναντίον του ελληνικού ή του γαλλικού ή του περσικού πολιτισμού αλλά εναντίον του Πολιτισμού ως διαλεκτική διαδικασία που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από το θηρίο...
Η Συρία είναι ένα ακόμα θύμα σ αυτή τη μακρά σειρά θηριοποίησης του ανθρώπινου όντος. Η σημαντική συνεισφορά της στον πολιτισμό, διαμέσου της συνέχειας της ελληνορωμαϊκής γραμματείας, σύντομα θα αποτελεί ανάμνηση.
Κάποια ώρα θα έρθει και η δική μας σειρά...

Μουσουλμάνοι σοφοί, ενώ μελετούν τα μυστικά των αστερισμών.

Η Συρία της εποχής των Ομμεϋαδών χαλιφών ήταν το κέντρο της μετάφρασης αρχαίων Ελληνικών χειρογράφων, από τα Ελληνικά στα Αραβικά.

Τα περισσότερα από αυτά τα χειρόγραφα είχαν διασωθεί από τους εμπρησμούς βιβλιοθηκών, με τεράστιο προσωπικό κόστος και κινδύνους ζωής, από Σύρους ή Έλληνες λόγιους, που τα έδωσαν κατόπιν σε έγκυρους μεταφραστές, ώστε να διαδοθούν σε όλο τον κόσμο.

Από αυτές τις αραβικές μεταφράσεις που εισήχθησαν στην Ευρώπη μετά τις σταυροφορίες, ξεστραβώθηκαν οι Φράγκοι και έμαθαν επί τέλους τι παναπεί "συλλογισμός" και "ανάλυση"  

Η Ευρώπη χρωστάει πολλά στη Συρία, που τώρα την παρακολουθεί να καίγεται 

σε απευθείας μετάδοση...     

      
Εμείς οι Έλληνες έχουμε αρχαίους δεσμούς με τη Συρία. Κι όχι μόνον επειδή ανήκε άλλοτε στην επικράτεια των Σελευκιδών, επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά κυρίως επειδή εμείς και οι Σύροι, προστατεύσαμε επί αιώνες την πολιτισμική παράδοση των λαών της ανατολικής Μεσογείου, από τις απανωτές επιδρομές της ασιατικής και της ιουδαιοχριστιανικής βαρβαρότητας...

Στη Βίβλο έχουμε σαφείς αναφορές για το λαό των Σύρων, του βασιλείου της Δαμασκού, που πολέμησαν εναντίον του Δαβίδ αλλά ηττήθηκαν.  Τη Δαμασκό επίσης τη βρίσκουμε σε αναφορές Αιγυπτιακών πηγών, που τη θεωρούν πόλη υποτελή στους φαραώ. Αν δώσουμε βάση σε κάποια αρχαιολογικά ευρήματα, η Δαμασκός πρέπει να είναι μία από τις αρχαιότερες πόλεις του κόσμου, καθώς φαίνεται να κατοικείται συνεχώς από την 6η χιλιετηρίδα π.Χ.
Ωστόσο η χώρα που σήμερα αποκαλείται Συρία, δεν αποτέλεσε ποτέ στην μακρά ιστορία της περιοχής, ένα συνεκτικό έθνος/κράτος, με την έννοια της φυλετικής ομοιογένειας ενός μόνιμα εγκατεστημένου πληθυσμού, ο οποίος δημιούργησε ιδιαίτερο Πολιτισμό.

Σ' αυτόν τον χάρτη φαίνεται η έκταση της αυτοκρατορίας των Ασσυρίων μεταξύ του 9ου και του 7ου αιώνα π.Χ.
Πόλεις όπως η Δαμασκός ή η Παλμύρα [Tadmor] ανήκαν τότε στη χαμένη αυτοκρατορία των Ασσυρίων.
Γύρω στον 6ο αιώνα π.Χ. όλες αυτές οι περιοχές εντάχθηκαν στη μεγάλη αυτοκρατορία των Περσών. Ο Ηρόδοτος που είχε μάλλον ελλιπή γνώση των παλαιότερων πολιτισμών της ανατολικής Μεσογείου, κάμει λόγο για Φρύγες ή Ασσύριους ή Βαβυλώνιους, ως λαούς υποτελείς των Περσών, ωστόσο δεν φαίνεται να γνωρίζει όλους τους λαούς της Βίβλου. Ενδέχεται λοιπόν να ταύτιζε τους Σύρους με τους Ασσύριους και γι αυτό πολλοί λέγουν ότι εξαιτίας του Μεγάλου Ιστορικού, το όνομα Συρία αποδόθηκε σε πολύ ευρύτερες περιοχές από αυτές στις οποίες κινούταν οι Σύροι του βασιλείου της Δαμασκού, που πολέμησε και κατέκτησε ο Δαβίδ... 
Όπως και να 'χει το πράγμα, ο βιβλικός λαός των Σύρων ουδέποτε κατείχε εξ' ολοκλήρου τη σημερινή Συρία, η οποία κατοικούνταν από ένα μωσαϊκό εθνοτήτων, ενίοτε εγκατεστημένων μόνιμα και ενίοτε νομαδικών.

Η είσοδος της Συρίας στην ιστορία του πολιτισμού, αρχίζει μάλλον μετά την κατάκτηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου και έκτοτε είναι στενά συνδεμένη με την ιστορική πορεία του Ελληνισμού, ακόμα και μετά την κατάκτηση της από τους Άραβες, τον 7ο αιώνα.
Ξεπατικώνω εδώ αποκάτου, αποσπάσματα από εξαιρετικό άρθρο του Φιλίστορος, με θέμα τις σχέσεις του Ελληνισμού με τη Συρία

"...Η παρουσία του Ελληνισμού στην περιοχή της Συρίας και της εγγύς και μέσης ανατολής (Παλαιστίνη, Μεσοποταμία κλπ.) απαντάται είδη από τον 4ο π.Χ. αιώνα, μετά την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου, γιγαντώθηκε όμως από τον ιδρυτή της δυναστείας των Σελευκιδών, Σέλευκου Α΄, υιού του Αντίοχου – στρατηγού του Φίλιππου Β΄– και διαδόχου του Μ. Αλεξάνδρου. Όμως, ο σοφιστής Λιβάνιος, αναφέρει ότι η πόλη Ιώνη, ευρισκόμενη κοντά στην Αντιόχεια, ήταν ελληνική αποικία, την οποία ανάγει στην εποχή της Αυτοκρατορίας των Ασσυρίων (7ος π.Χ. αιών) και μας λέγει ότι την σεβάστηκαν ανέκαθεν πλην αυτών και οι Πέρσες (Λιβανίου Λόγοι, έκδοση Reiske, τομ. 1, σελ. 291). Η Ιώνη ήταν κτισμένη από Αργείους  (όπως και η Ταρσός), κατόπιν δε εγκαταστάθηκαν εκεί Κρήτες και Κύπριοι.

Κοιτίδα λοιπόν του Ελληνισμού της Συρίας υπήρξε η πόλη της Ιώνης.
Ο Μ. Αλέξανδρος εις ανάμνηση της μεγαλειώδους νίκης του επί του Ισσού ποταμού, ίδρυσε την Νικόπολη, όπως και την Αλεξάνδρεια την κατ΄ Ισσόν, στον μυχό του Ισσικού κόλπου.

Μερικά έτη μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου, ο εκ των διαδόχων του Αντίγονος, οικοδομεί στην Άνω Συρία την Αντιγόνεια, την οποία οίκησε με Αθηναίους και άλλους έλληνες. Εν συνεχεία ο Σέλευκος, όπως πολύ χαρακτηριστικά μας κληροδοτεί ο εξ Αντιοχείας καταγόμενος σοφιστής Λιβάνιος, «…Παραλαβών δε Βαβυλώνα πόλεσιν (ελληνικαίς) πανταχόθεν εγκατέσπειρε και την Περσίδα και όλως ουδένα τόπον επιτήδειον δέξασθαι πόλιν αφήκε γυμνόν, αλλ΄ ελληνίζων  διετέλεσεν την βάρβαρον...» (Λιβανίου Λόγοι, έκδοση Reiske, τομ. 1, σελ. 304-305), για να σημειώσει επιπλέον ότι ο αριθμός των ελληνικών πόλεων που οικοδόμησε ήταν μεγαλύτερος από όσες έκτισαν η Αθήνα και η Μίλητος μαζί, κατά τον πρώτο Ελληνικό αποικισμό.

Σύμφωνα δε με παράδοση του Μαλαλά (Μαλαλά Χρονογραφία, έκδοση Βόννης, σελ. 203) και του Παυσανία του Χρονογράφου, ανέγειρε ακόμη 75 πόλεις στην Μεσοποταμία και την Περσία. Η περιοχή λοιπόν της Συρίας αποικίσθηκε και δημιουργήθηκαν πάμπολλες ελληνικές πόλεις, κέντρα ελληνικού πολιτισμού και βίου. Η περί τον ποταμό Ορόντη οικοδομηθείσα Αντιόχεια, το 300 π.Χ., αποικίστηκε από Αθηναίους, Κρήτες, Μακεδόνες και Κύπριους, και απετέλεσε λαμπρή εστία του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού στην περιοχή. Η Αντιόχεια με το πέρασμα του χρόνου κατέστη «τετράπολις», ονομαστή και περίφημη, κέντρο των τεχνών, της Φιλοσοφίας, της Ρητορικής και του ελληνικού πολιτισμού. Η Απαμεία ήτο μια ακόμη ελληνική πόλη κτισθείσα υπό των Μακεδόνων, ονομάζονταν δε και Πέλλα, έχοντας το όνομα της συζύγου του Σέλευκου, της Απαμείας. Δίπλα της υπήρχαν μικρότερες πόλεις όπως τα Μέγαρα, η Λάρισα και η Απολλωνία (Στράβωνας ις, 752).

Η παραλιακή Λαοδίκεια, που έλαβε το όνομα της μητέρας του Σέλευκου, ήταν επιφανής πόλη, όπως και η Σελεύκεια η εν Πιερία, μια εμπορική πόλη στις εκβολές του Οράντη ποταμού.

Ονομαστές ελληνικές πόλεις της Άνω Συρίας πλην όσων αναφέρθηκαν ανωτέρω είναι και οι ακόλουθες: η Αρέθουσα – κτίσμα του Σέλευκου του Νικάτορα, η Επιφάνεια επί του Ορόντη ποταμού – κτίσμα του Αντίοχου του επιφανούς, η Επιφάνεια η προς τον Ευφράτη, η Βαμβύκη ή Ιεράπολις, η Βέροια, η Ηράκλεια, η Ποσείδιον, το Ηράκλειον (παραθαλάσσιες και οι δύο) και το χωρίον Νυμφαίο. Βόρεια της Αντιόχειας απαντούνταν οι ακόλουθες πόλεις: η Αντιόχεια προς Ταύρο, η Γερμανικεία, η Δολίχη, η Νικόπολις, η Κυρηστινή και η Σελευκόβηλος.

Ακολούθως η Δαμασκός, «ο οφθαλμός της Ανατολής», μετά την νίκη του Μ. Αλεξάνδρου στον Ισσό ποταμό, κατέστη ελληνική πόλη και αποικίστηκε υπό ελλήνων. Από τις διασωθείσες δε επιγραφές πληροφορούμαστε ότι στην Δαμασκό λάμβαναν χώρα και Ολυμπιακοί Αγώνες. Η πόλη Χαλκίς η επί Βήλω (ποταμός) ήταν μια ακόμη ονομαστή Ελληνική αποικία στη Συρία, κτίσμα του Σέλευκου Νικάτορος, η οποία ήτο και πατρίδα του φιλοσόφου Ιάμβλιχου του θείου. Υπήρχε και άλλη Χαλκίδα, κοντά στη Βέροια, που ονομάστηκε Κινναστρίν. Η Έμεσα – σημερινή Χομς – ήταν πατρίδα του περίφημου φιλοσόφου Ποσειδώνιου του Στωϊκού. Η πόλη της Παλμύρας, βορειοανατολικά της Δαμασκού, η αποκαλούμενη και «νύμφη της ερήμου», βρίθει ελληνικών επιγραφών.

Μερικοί ονομαστοί Έλληνες οι οποίοι γεννήθηκαν,  έδρασαν και μεγαλούργησαν στην περιοχή αυτή είναι οι ακόλουθοι:

Ο Ιστοριογράφος Απολλόδωρος ο Αρτεμίτης, ο Ιατροφιλόσοφος Απολλώνιος εξ Αντιοχείας, ο στωϊκός Φιλόσοφος Απολλοφάνης εξ Αντιοχείας, ο υιός του Ιάμβλιχου Αρίστων, ο Ποιητής Αρχίας εξ Αντιοχείας, ο Ρητοροδιδάσκαλος Δημήτριος ο Σύρος, ο στωϊκός Φιλόσοφος Διογένης εκ Σελευκείας, ο Μίθρης ο εκ Συρίας, ο Ιστορικός Σέλευκος ο Εμεσηνός κ.α.

Η ελληνικότατη πόλη της Αντιόχειας είναι αυτή που έδωσε στην νέα διδασκαλία που ξεκίνησε από τα Ιεροσόλυμα το όνομα χριστιανοί. Η γλώσσα της Εκκλησίας της Αντιόχειας ήτο η Ελληνική. Ο ιδρυτής της ο Απόστολος Παύλος δίδασκε στην Αντιόχεια στην Ελληνική γλώσσα, έγραψε εκεί επιστολές του στα Ελληνικά. Και ο συνοδός του, ο Λουκάς ο Ευαγγελιστής κατήγετο από την Αντιόχεια. Η Εκκλησία της Αντιόχειας διατήρησε στο πέρασμα των αιώνων τον Ελληνικό της χαρακτήρα και την Ελληνική της γλώσσα και εξ αυτής ήλκουν τη καταγωγή τους οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας αλλά και οι ουνίτες Ελληνοκαθολικοί στους οποίους θα αναφερθούμε παρακάτω.

Ενδεικτικά αναφέρουμε και ορισμένους εκκλησιαστικούς συγγραφείς: ο Ιγνάτιος επίσκοπος Αντιοχείας, 1oς μ.Χ. αιών (οι επιστολές του υπάρχουν στον 4ο τόμο της Ελληνικής Πατρολογίας του Migne), ο Θεόφιλος επίσκοπος Αντιοχείας, (Ελληνική Πατρολογία Migne – τόμος 6), ο Σεραπίων Αντιοχείας, ο Μαλχίων ο Πρεσβύτερος, ο Απολλινάριος εκ Λαοδίκειας, ο Μέγας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Παύλος Σαμοσατεύς, ο Αναστάσιος ο Σιναΐτης, ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο Αββάς Ζωσιμάς, ο Ιωάννης Μόσχος συγγραφεύς του Λειμωνάριου, ο νομομαθής Θεόδωρος Βαλσαμών Πατριάρχης Αντιοχείας, ο Ευάγριος ο σχολαστικός συγγραφεύς Εκκλησιαστικής Ιστορίας,  κ.α.

Αυτοί οι έξοχοι άνδρες και τα συγγράμματα τους δεικνύουν ότι ως την εποχή της μωαμεθανικής κατάκτησης στα μέσα του 7ου αιώνα μ.Χ., αλλά και μετά από αυτήν, η Ελληνική γλώσσα ήταν η εθνική γλώσσα των ορθοδόξων της περιοχής, η γλώσσα της παιδείας, η γλώσσα λατρείας του Θεού. Ως διαφάνηκε η Αντιόχεια ήταν η πόλη εκείνη της Ανατολής όπου και προ της εμφανίσεως του Χριστιανισμού δέσποζε η Ελληνική θύραθεν παιδεία, η Φιλοσοφία και η Ρητορική, τα Ελληνικά γράμματα, αλλά και μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού δέσποζε ο Ελληνοχριστιανικός της χαρακτήρας και ήτο κέντρο φιλοσοφικών αναζητήσεων και καλλιέργειας όχι μόνον της ελληνικής γλώσσας αλλά κυρίως του Χριστιανικού πνεύματος.

Είναι δε η πόλις της Αντιόχειας ο τόπος όπου εμφανίζονται για πρώτη φορά σαφώς διαχωρισμένοι οι τρεις βαθμοί της Ιερωσύνης στην Εκκλησία. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, οι Έλληνες Πατριάρχες της Αντιόχειας αγωνίζονταν εναντίον της λατινικής προπαγάνδας, η οποία δεν είχε πετύχει μεγάλες προόδους στην περιοχή, παρά μόνον στους Ιακωβίτες και τους Μαρωνίτες. Αντίθετα, αρκετοί Ορθόδοξοι είχαν ασπαστεί τον Μουσουλμανισμό, συνεπεία του γεγονότος ότι η περιοχή πέρασε στα χέρια των Τούρκων..."

http://www.istorikathemata.com/2013/08/Brief-history-of-Hellinism-in-Syria-until-the-middle-of-20th-century.html

Χριστιανική εκκλησία στη Συρία, όπως κατάντησε μετά το πέρασμα των τζιχαντιστών

Τι κάμουν εδώ οι ορθοδοξοι παπάδες για τις σφαγές των χριστιανων;

Ασχολούνται με το πόσα προνόμια θα εξασφαλισουν από την εκάστοτε κυβέρνηση και με το ποσους εραστες θα τσιμπησουν απο τους μαυριδερους επιβητορες στα ψωνιστηρια των ομοφυλοφιλων...

Η Συρία λοιπόν πέρασε κατά σειράν, από τα χέρια των Ρωμαίων επικυριάρχων της, στα χέρια της Νέας Ρώμης, δηλαδή του Βυζαντίου και από εκεί στα χέρια των μουσουλμάνων Αράβων.
Μετά τον πρώτο ενδοϊσλαμικό πόλεμο, το 661 μ.Χ. ο ισχυρός διοικητής της Δαμασκού Μωαβίας ο Α' από το γένος των Ομμεϋαδών [Αλ Ουμαουίγια στα αραβικά] ανακήρυξε τον εαυτό του χαλίφη [δηλαδή ηγέτη] των πιστών ιδρύοντας έτσι το χαλιφάτο των Ομμεϋαδών που έμελλε να κυριαρχήσει στη Συρία επί έναν περίπου αιώνα.
Κατα τη διάρκεια αυτής της δυναστείας η Συρία γνώρισε τη μέγιστη ακμή της, φτάνοντας σχεδόν στα όρια μιας αυτκρατορίας, που έλεγχε εδάφη στην Αφρική, στην Ευρώπη και στην Ασία. Η δυναστεία όμως του Μωαβία Ουμαουίγια έμεινε στην ιστορία του πολιτιμσού κυρίως για την προώθηση των αραβικών μεταφράσεων, από διασωθέντα Ελληνικά ή Λατινικά χειρόγραφα.

Θα πω εδώ πολύ συνοπτικά ότι οι Ομμεϋάδες χαλίφες δημιούργησαν έναν κύκλο λογίων και διανοουμένων, άλλοι εκ των οποίων ήσαν μουσουλμάνοι, άλλοι ήσαν εξισλαμισθέντες χριστιανοί και άλλοι ήσαν Έλληνες χριστιανοί [κυρίως μονοφυσίτες] 
Το κοινό αυτών των διάσημων στην εποχή τους "φιλολόγων", ήταν η άριστη γνώση της Ελληνικής και της Αραβικής γλώσσας, καθώς και ο σεβασμός τους προς την αρχαία Ελληνορωμαϊκή γραμματεία. Οι άνθρωποι αυτοί αμείβονταν αδρά από τους χαλίφες της Δαμασκού, για να μεταφράσουν από τα Ελληνικά, έργα του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του Ευκλείδη, του Διόφαντου και άλλων κορυφαίων στοχαστών και επιστημόνων του Ελληνικού Πολιτισμού. Οι ιδιοι οι χαλίφες χρηματοδοτούσαν επίσης "φιλολογικά λαγωνικά" για να ανακαλύπτουν και να αγοράζουν σπάνια Ελληνικά χειρόγραφα, τα οποία είχαν διασωθεί από τις λεηλασίες της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και οι κάτοχοι τους τα έκρυβαν επιμελώς.       

Αυτή η μεταφραστική άνοιξη των Ομμεϋαδών δεν σταμάτησε, ούτε μετά την επανάσταση των Αββασιδών στα μέσα του 8ου αιώνα, παρότι γκρεμίστηκε η δυναστεία της Δαμασκού και η έδρα του χαλιφάτου μεταφέρθηκε στην Βαγδάτη.
Αντιθέτως οι Αββασίδες χαλίφες χρυσοπλήρωσαν ως "μεταγραφές" πολλούς από τους σπουδαίους λόγιους των Ομμεϋαδών, ώστε να μετακομίσουν στη νέα έδρα του χαλιφάτου και να συνεχίσουν εκεί το έργο τους.
Οι αραβικές μεταφράσεις της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας ήταν ένας από τους βασικούς λόγους, που το χαλιφάτο του Χαρούν Αλ  Ρασίντ θεωρείται η περίοδος της μέγιστης πνευματικής ακμής του Ισλάμ. Από αυτές τις μεταφράσεις μάλιστα επανήλθαν στην Ευρώπη τα σχεδόν χαμένα αριστουργήματα της Ελληνικής φιλοσοφίας και επιστήμης, δρομολογώντας έτσι το τέλος του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα.  

Η συνεισφορά λοιπόν της Συρίας στον παγκόσμιο πολιτισμό είναι ιδιαίτερα σημαντική. Για εμάς τους Έλληνες όμως είναι ακόμα σημαντικότερη, διότι συνέβαλλε στη διάσωση της Ελληνικής σκέψης από τις ορδές των ιουδαιοχριστιανών βαρβάρων και των ισλαμιστών κληρονόμων τους. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το Ισλαμ δεν είναι παρά η συνέχεια του Ιουδαίκού μονοθεϊσμού και η εφαρμογή του σε λαούς αγρίων, σημιτικής ή μογγολικής φυλετικής καταγωγής...

Να συμπληρώσω εδώ ότι στη διάρκεια της δυναστείας των Ομμεϋαδών αλλά και μετά την κατάρρευση τους, ποτέ δεν έπαψαν να υφίστανται οι πνευματικοί δεσμοί μεταξύ Ελλήνων και Σύρων.
Αν θα μπορούσαμε να διαλέξουμε ένα ισλαμικό κράτος, με το οποίο έχουμε την πιο κοντινή πνευματική [αλλά και φυλετική συγγένεια με κάποιες μειονότητες του] αυτή θα ήταν η Συρία.

Λέων Γ΄ο Ίσαυρος, ο πρώτος εικονομάχος αυτοκράτορας.

Ονομάζονταν και Συρογενής ή Διγενής επειδή η μανα του ήταν Σύρια.

Οι φυλετικοί και πολιτισμικοί δεσμοί μας με τη Συρία, την καθιστούν το πιο "κοντινό" σ' εμάς 

Ισλαμικό κράτος...

Η αραβική κατοχή της Συρίας κράτησε ίσαμε τις μεγάλες επιδρομές των Μογγόλων, στην ανατολική Μεσόγειο. Πέρασε για ένα διάστημα στα χέρια των Μογγόλων, αργότερα όμως εντάχθηκε και αυτή στην απέραντη Οθωμανική αυτοκρατορία, των κληρονόμων του Οσμάν.
Η παρακμή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά και η εφαρμογή του πετρελαίου ως βασικού καυσίμου για την παραγωγή ενέργειας, έφερε στην περιοχή τους Εγγλέζους και τους Γάλλους.
Η Συρία χωρίστηκε με μια ευθεία γραμμή σε δύο κομμάτια, ένα υπό τον έλεγχο των Βρετανών και το άλλο υπό τον έλεγχο των Γάλλων. Η κατάσταση αυτή διατηρήθηκε σε γενικές γραμμές, μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, όπου η Συρία ανακηρύχθηκε σε ανεξάρτητο έθνος/κράτος [παρά το μωσαϊκό των φυλών που την κατοικούν] υπό την κυριαρχία του κόμματος Μπάαθ. Ο γιος του ιδρυτή του Μπάαθ είναι και ο σημερνός πρόεδρος της Συρίας - ή μάλλον ότι έχει απομείνει από αυτήν μετά την ανάδυση του Δ΄χαλιφάτου...

Σημειώνω ακόμα ότι η οικογένεια Ασαντ ανηκει στους αλεβίτες μουσουλμάνους, τους οποίους εχθρεύονται μέχρι θανάτου οι σουνίτες μουσουλμάνοι του ISIS.
Το σιϊτικό, δηλαδή το ετερόδοξο Ισλάμ, αναπτύχθηκε κυρίως σε περιοχές στις οποίες είχε αναπτυχθεί προγενέστερα, υψηλού επιπέδου πολιτισμός, όπως στη Βαγδάτη των Αββασιδών, στην οποία οι άξεστοι Αραβες κατακτητές ήρθαν σε επαφή με το περσικό στοιχείο και φυσικά στην Συρία, όπου ήδη υπήρχαν οι μνήμες του Ελληνιστικού πολιτισμού.

Η Συρία που σήμερα καίγεται από τα πολυεθνοτικά τάγματα της σουνιτικής βαρβαρότητας, είναι ένα ακόμα θύμα στη μακρά κυριαρχία της βίας, της τρέλας, του αίματος και των αδιεξόδων του φονταμενταλισμού.  
Αυτό όμως που κάμει πιο τραγική την καταστροφή μιας χώρας με βαρύ όνομα στον χώρο του Πολιτισμού, όπως η Συρία, είναι το γεγονός ότι δεν πρόκειται για έναν τυχαίο τοπικό πόλεμο μεταξύ περιφερειακών φυλάρχων αλλά για τμήμα ενός ολοκληρωμένου Σχεδίου αφανισμού των πολιτισμένων εθνων/κρατών, που εκπονήθηκε από τα αφανή αφεντικά της Νέας Τάξεως και εφαρμόζεται από τους εντόπιους εργολάβους τους.
Μετά τη Συρία, σειρά θα πάρουν και άλλα έθνη, που διαθέτουν επίσης βαρύ όνομα στην ιστορία του πολιτισμού. Και φοβάμαι ότι εδώ στα Βαλκάνια, όλοι μας ξέρουμε ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος...

http://panusis.blogspot.gr/