ΟΙ ΤΟΥΑΡΕΓΚ ΤΗΣ ΣΑΧΑΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ;

Η  ΕΛΛΗΝΙΚΗ  ΣΗΜΑΙΑ  ΤΩΝ  ΤΟΥΑΡΕΓΚ  ΜΕ  ΤΟ  ΔΙΠΛΟ  Ε  ΤΩΝ  ΔΕΛΦΩΝ

Το  αρχαιοελληνικό  διπλό  Ε,  ένα  πανάρχαιο  σύμβολο  του  Ελληνικού  λαού,  βρίσκεται  σήμερα  στην  σημαία  των  λαών  της  Σαχάρας,  των  Τουαρέγκ.  ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ:  Στο  βιβλίο  του  (Δ,179),   Ηρόδοτος  αναφέρει  ότι  ο  Ιάσωνας  και  οι  Αργοναύτες   ίδρυσαν  στην  Λιβύη  100  Ελληνικές  πόλεις.  Λιβύη  ονόμαζαν  οι  αρχαίοι Έλληνες  όλη  την  Αφρική  εκτός  της  λωρίδας  του  Νείλου,  η οποία  ήταν  η  Αίγυπτος.


  Η  περιοχή εξάπλωσης των Τουαρέγκ

ΟΙ  ΓΑΡΑΜΑΝΔΕΣ

Τους  Γαράμαντες  τους αναφέρει για πρώτη φορά ο  Ηρόδοτος τον 5ο αι. π.Χ. ως ένα πραγματικά σπουδαίο έθνος, που ασχολήθηκε με την κτηνοτροφία βοοειδών, την καλλιέργεια αλλά και την καταδίωξη των τρωγλοδυτών που ζούσαν στην έρημο. Οι Γαράμαντες είχαν την τεχνογνωσία να δημιουργούν υπόγεια αρδευτικά συστήματα και έτσι κατάφεραν να χτίσουν βασίλεια που ευδοκίμησαν μέσω της γεωργίας και του εμπορίου ακόμη και στα μέσα της ερήμου Σαχάρα. Ήταν μία ισχυρή δύναμη στην περιοχή μεταξύ του 500 π.Χ. έως το 700 μ.Χ. Οι ιστορικές πληροφορίες μας έρχονται τόσο από ελληνικά όσο και από ρωμαϊκά έγγραφα, καθώς και από αρχαιολογικές ανασκαφές που έχουν γίνει στην περιοχή. Είχαν δημιουργήσει ένα σύμπλεγμα πόλεων και οικισμών με πληθυσμούς που έφθαναν και τα 10.000 άτομα ανά πόλη. Οι πόλεις τους είχαν μία πολύ καλή δομή και οργάνωση, με τείχη, ναούς, σπίτια, αγορά, λουτρά, κ.ά. Οι έρευνες δείχνουν ότι ένας από τους κεντρικούς ναούς τους ήταν αφιερωμένος στον  Άμμωνα Δία, που το κεντρικό ιερό του βρισκόταν στην όαση Σίβα στην Λιβύη (νυν Αίγυπτο).

Για την καθημερινότητα του λαού μαθαίνουμε και από τον Στράβωνα «Γεωγραφικά», αλλά και από τον Πλίνιο, καθώς και από σημερινές ανθρωπολογικές μελέτες που έγιναν στους σκελετούς τους. Η έκταση που κάλυπτε το βασίλειο τους ήταν περίπου 250.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενώ κάποιοι από τους λόγους που θεωρείται ότι χάθηκε ο πολιτισμός τους ήταν εξ αιτίας των κλιματικών αλλαγών στην περιοχή, αλλά και της εξάντλησης των αποθεμάτων πόσιμου νερού που υπήρχαν.

Απόγονοι των Γαραμάντων που κατοικούν ως σήμερα στην περιοχή είναι οι Τουαρέγκ οι οποίοι έχουν εμφανείς διαφορές στον πολιτισμό και την φιλοσοφία τους από τους άλλους αραβικούς λαούς.

Στην ελληνική μυθιστορία διαβάζουμε ότι ο θεός Απόλλων πήγε στην  Σαμαριά (στην Κρήτη) για να εξαγνισθεί από τον μεγάλο ιερέα και θεραπευτή  Καρμάνορα, για τον φόνο του Πύθωνα στους Δελφούς. Εκεί ο Ταρραίος  Απόλλων ερωτεύθηκε την Μινωίτισσα νύμφη Ακακαλλίδα. Μαγεμένος ο θεός του Φωτός από την ομορφιά της, δεν ξημέρωσε την ημέρα στην ώρα της, αλλά παρέμεινε στην αγκαλιά της. Ήταν η μεγαλύτερη νύχτα που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Τότε η ίδια συνέλαβε και γέννησε τους δίδυμους Φίλανδρο και Φυλακίδη. Αυτοί εκτέθηκαν ως βρέφη για να πεθάνουν, αλλά επέζησαν τρεφόμενα με γάλα γίδας / κρι-κρι. Ενήλικες πλέον, έκτισαν την πόλη Έλυρο, που είχε την Τάρρα ως επίνειό της.  Συγκεκριμένα ο Παυσανίας μας πληροφορεί πως οι Ελύριοι αργότερα, έστειλαν στους Δελφούς μιαν αίγα χάλκινη που θήλαζε με το γάλα της τον Φίλανδρο και τον Φυλακίδη. 
Η πριγκηποπούλα της Κρήτης, Ακάλλη, φαίνεται ότι συνέχισε την σχέση της με τον Απόλλωνα, καθώς πληροφορούμαστε και για άλλα τέκνα που έκανε μαζί του: Τον Γαράμα, τον Μίλητο, τον Αμφίθεμι και τον Όαξο, τους οποίους έτεκε η νύμφη στην Λιβύη.  Πολλές φορές ο Γαράμας  ταυτίζεται με τον Αμφίθεμι. 
Τα παραπάνω μας επιβεβαιώνει και στο έργο του Etymologiae, ο Ισίδωρος της Σεβίλλης. 
Σύμφωνα με τον Ησύχιο το άνθος του Νάρκισσου στα κρητικά ονομάζεται ἀκακαλλίς, ενώ σύμφωνα με τον Εύμαχο τον Κερκυραίο ἀκακαλλίδα φησί καλεῖσθαι τὸν νάρκισσον καὶ κρόταλον… (Αθήναιος 681.5). Ο Διοσκουρίδης (1.89.1) μας πληροφορεί πως η ακακαλλίδα ήταν θάμνου καρπός … γεννωμένου ἐν Αἰγύπτῳ, ἐοικώς κατά τι τῷ μυρίκης καρπῷ.  
 Νίκος Σταμπολίδης, Αντίποινα. «Συμβολή στη μελέτη των ηθών και των εθίμων της γεωμετρικής-αρχαϊκής περιόδου», Ελεύθερνα ΙΙΙ.3. Ρέθυμνο: Εκδόσεις Πανεπιστημίου Κρήτης, 1996, σ. 111. 


Ο Παυσανίας μας πληροφορεί πως οι Ελύριοι...
"...αίγα χαλκήν απέστειλαν ες Δελφούς, δίδωσι δέ νηπίοις ή αις" Φυλακίδη καί Φιλάνδρω γάλα' πάΐδας δέ αυτούς οι ελύριοι φασιν Απόλλωνος τε είναι καί ΆχαχαΚλίδος νύμφης, συγγενέσθαι δέ τη Άκακαλλίδι Απόλλωνα εν πόλει Τάρρα καί οίκω Καρμάνορος..."
(...έστειλαν στους Δελφούς μιαν αίγα χάλκινη που θήλα­ζε με το γάλα της τον Φίλανδρο και τον Φυλακίδη. Τα παι­διά αυτά γεννήθηκαν, κατά τους Ελυρίους, από την Ακακαλλίδα και τον Απόλλωνα που είχαν συνευρεθεί στο σπίτι του Καρμάνορα στην πόλη Τάρρα...)

(Παυσανίας, 10,16,5)

Στο  διάσημο  βιβλίο  του  «Ο  ΑΓΝΩΣΤΟΣ  ΣΕΙΡΙΟΣ»  ο  αμερικανός  ερευνητής  Ρόμπερτ Τεμπλ  (καθηγητής στο Τμήμα Ανθρωπιστικών Σπουδών, Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Λούισβιλ στις Η.Π.Α., καθηγητής στο Τμήμα Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Τσινχουά στο Πεκίνο, Κίνα, Ανώτατο Μέλος Ερευνών στο Ινστιτούτο Αρχαιολογικών Επιστημών του Αιγαίου, στην Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο και Μέλος της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας του Λονδίνου),  κάνει  εκτεταμένη  αναφορά  στους  Γαράμανδες  ή  Γαμφάσαντες,  τους  οποίους  αποκαλεί  μετανάστες Έλληνες  από  την  Λήμνο,  (σελίδα  322,  ελληνική μετάφραση). 

Βερβερία ή Βαρβαρία ονομαζόταν τα βόρεια παράλια της Αφρικής κατά μήκος της Μεσογείου, νότια επεκτεινόταν μέχρι την όαση Φεζάν, περιοχή που κατοικούσαν οι Γαράμαντες. Υπήρχε και η Αιθιοπική Βαρβαρία στο ΒΑ άκρο της αρχαίας Αιθιοπίας, στις ακτές της Ερυθράς θάλασσας. Το όνομα Βέρβεροι ή Βάρβαροι δεν είναι εθνικό των ιθαγενών που οι Έλληνες ονόμαζαν Λίβυους και των οποίων η καταγωγή παραμένει άγνωστη .  
Ο Γάλλος Ακαδημαϊκός Gaston Boissier υποστηρίζει ότι υπήρχε μία φυλή τολμηρή, πλήρης φαντασίας, σκορπισμένη παντού, στην Αφρική όπως και αλλού, η οποία δεν είχε αμφιβολία για τίποτα και η οποία όλα τα γνώριζε... ήσαν οι Έλληνες (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού, λήμμα Βέρβεροι).

Στο  βιβλίο  του  (Δ,179),   Ηρόδοτος  αναφέρει  ότι  ο  Ιάσωνας  και  οι  Αργοναύτες   ίδρυσαν  στην  Λιβύη  100  Ελληνικές  πόλεις.

 

Ενδιαφέρον έχει το αλφάβητο των "βερβερικών" αυτών λαών, το οποίο ονομάζεται tifinaghe και δεν ομοιάζει με το αραβικό αλφάβητο. Η γλώσσα τους είναι η Ταμασέκ. Η "βερβερική" αυτή γλώσσα,  που  στηρίζεται στη γραφή Τιφινάγ,  χρησιμοποιείται ευρέως και από τους άλλους Βέρβερους στην Αλγερία, το Μαρόκο και την Μαυριτανία.  Περιέχει πολλά γράμματα ελληνικά, όπως το «Ε», το «Λ», το «Σ», το «Θ», το «Π», κ.ά.

Το σύμβολο επάνω στην σημαία των λαών αυτών μέχρι και σήμερα είναι τα δύο αντίστροφα έψιλον, το οποίο εκείνοι προφέρουν ως Γιάζ ή Αζά και το γράφουν με το γράμμα Ζ.  (Tifinagh, Wikipedia).

 

 

ΟΙ  ΤΟΥΑΡΕΓΚ 

Οι Τουαρέγκ (Tuareg), είναι ένας  νομαδικός λαός της κεντρικής και νότιας Σαχάρας και στο τμήμα του Σαχέλ στη δυτική Αφρική.  Η ονομασία "Τουαρέγκ" είναι αραβική και σημαίνει  "περιπλανόμενος",  «εγκαταλειμμένος από τους θεούς» .   Άλλoι  όμως  υποστηρίζουν,  ότι η λέξη προέρχεται από την Targa, μια πόλη στη νότια περιοχή της Λιβύης την Fezzan και ότι ο Τουαρέγκ είναι ο κάτοικος αυτής πόλης.

Στους  ίδιους τους Τουαρέγκ δεν αρέσει ιδιαίτερα αυτή η ονομασία και προτιμούν να χρησιμοποιούν τον όρο «Imashaghen» ή Imohag,  που σημαίνει «ελεύθεροι».   Οι  Τουαρέγκ, γνωστοί και ως «λαός του μπλε πέπλου» ή «γαλάζιοι άνθρωποι» από τα χαρακτηριστικά μπλε υφάσματα με τα οποία προστατεύουν τα πρόσωπά τους από την άμμο της ερήμου,  αριθμούν περίπου έξι εκατομμύρια και απλώνονται σε ολόκληρη την έκταση της Σαχάρας:  Νίγηρας, Μάλι, Μπουρκίνα Φάσο, Αλγερία, Λιβύη. 

 

Ένας Τουαρέγκ που φοράει το Tajelmust. γαλλική άποψη ενός Τουαρέγκ από το Τιμπουκτού,  δεκαετία του 1890.

Είναι μουσουλμάνοι σουνίτες (χαλαρής μορφής) στο θρήσκευμα, αλλά διατηρούν πολλά προ-ισλαμικά ήθη και έθιμα όπως για παράδειγμα τα πολλά φυλαχτά που φορούν, κυρίως οι γυναίκες.

Στον πολιτισμό των Τουαρέγκ οι γυναίκες έχουν υψηλή κοινωνική θέση, σε σύγκριση με άλλους Αραβικούς και Βερβερικούς λαούς.

Στους Τουαρέγκ ο κανόνας κάλυψης του προσώπου, που επιβάλλει το Ισλάμ, αντιστρέφεται. Οι άντρες είναι εκείνοι που καλύπτουν τα πρόσωπά τους, φορώντας τα παραδοσιακά τουρμπάνια (ονομάζονται tagelmust), αφήνοντας μόνο την περιοχή των ματιών ακάλυπτη, σε αντίθεση με τις γυναίκες που δεν το καλύπτουν.

Αυτό γίνεται όχι μόνο για λόγους παράδοσης -πιστεύουν ότι διώχνουν μακριά τα κακά πνεύματα- αλλά και για την προφύλαξή τους, κατά τις μετακινήσεις τους, από τις αμμοθύελλες, που θερίζουν τη Σαχάρα. Επίσης είναι μια «θερμομονωτική» λύση ενάντια στην αφόρητη ζέστη και τον καυτό ήλιο της ερήμου.

Ονομάζονται και «μπλε άνθρωποι», γιατί με τα χρόνια το δέρμα τους αρχίζει να βάφεται, από τα ενδύματα που φοράνε (ονομάζονται Alasho), τα οποία είναι βαμμένα με το χαρακτηριστικό λουλακί χρώμα.

Η κύρια γλώσσα τους είναι η Ταμασέκ και η βερβερική αυτή γλώσσα στηρίζεται στην γραφή Τιφινάγ, η οποία χρησιμοποιείται ευρέως και από τους υπόλοιπους Βέρβερους στην Αλγερία, στο Μαρόκο και στην Μαυριτανία. Γλωσσολογικά λέγεται,  χωρίς  ιδιαίτερη  μελέτη, ότι  ανήκει στην Αφρο-Ασιατική οικογένεια, που ανήκουν και οι υπόλοιπες βερβερικές διάλεκτοι. 

 H βασίλισσα Tin Hinan των Τουαρέγκ, πίνακας του Hocine Ziani

Σύμφωνα με την λαογραφία των Τουαρέγκ, οι ρίζες της φυλής τους ανάγονται στην θρυλική βασίλισσα Tin Hinan και τον υπηρέτης της Takamet, πιστεύεται ότι έζησαν κατά τη διάρκεια του 3ου ή του 4ου αιώνα μ.Χ.

 Όταν οι Άραβες άρχισαν κατάκτηση του Μαγκρέμπ (Βορειοδυτική Αφρική) κατά τη διάρκεια του 7ου αιώνα, οι Τουαρέγκ ξεκίνησαν την συνεχή μετανάστευσή τους νοτιοδυτικά.

Μέχρι τον 11ο αιώνα, οι Τουαρέγκ έφτασαν στον Νίγηρα, και καταγράφηκε ότι ακόμη ίδρυσαν και την πόλη του Τιμπουκτού. Η άφιξη των Τουαρέγκ άσκησε μεγάλη πίεση στις αυτόχθονες φυλές, οι οποίες τελικά υπερκεράστηκαν και πιέστηκαν προς τα νότια.

Μέχρι τον 14ο αιώνα, οι Τουαρέγκ μεταστράφηκαν στην ισλαμική πίστη, η οποία έχει παραμείνει ως θρησκεία τους από τότε. Από τα νέα εδάφη τους, οι Τουαρέγκ είχαν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν στο Υπερ-Σαχάριο εμπόριο, όπου ο χρυσός, το αλάτι και οι μαύροι σκλάβοι περνούσαν από τις πόλεις τους, στο δρόμο τους προς τις ακτές της Βόρειας Αφρικής.

 

   Τα  όμορφα,  αρχαιοελληνικά  χαρακτηριστικά  των  Τουαρέγκ,  εξαφανίζονται  σιγά σιγά  με  τις  επιμειξίες.

Εν αντιθέσει με άλλες ισλαμικές κοινωνίες όπου τα κορίτσια δεν δικαιούνται να μορφωθούν, οι γυναίκες Tuareg γνωρίζουν τη δική τους γραφή, που διδάσκεται από μάνα σε κόρη, και ανταποδίδουν τα δικά τους ποιητικά πονήματα.

Οι ελεύθερες σεξουαλικές σχέσεις έχουν ως αποτέλεσμα τα κορίτσια να παντρεύονται σε μεγαλύτερες ηλικίες από το συνηθισμένο, γύρω στα 20. Για να παντρευτούν οι άνδρες τις γοητεύουν με… ποίηση, αφιερώνοντας ώρες στη λεκτική αποπλάνησή τους.

Μετά το γάμο οι γυναίκες δεν χάνουν καμία από τις «εξουσίες» που είχαν πριν και δεν περιορίζονται στην προετοιμασία φαγητού και την ανατροφή των παιδιών. Το σπίτι και τα ζώα της οικογένειας θεωρούνται δικά της- και ειδικά τα ζώα είναι ανεκτίμητος πόρος για τους Tuareg στη Σαχάρα.

Οι γάμοι των Tuareg είναι πιθανό να καταλήξουν σε διαζύγιο.  Όταν αυτό συμβεί, η γυναίκα κρατά τη σκηνή και τα ζώα και συνήθως είναι εκείνη που παίρνει και την απόφαση για διαζύγιο.

Δεν πρόκειται ωστόσο για μια μητριαρχική κοινωνία. Οι άνδρες εξακολουθούν να είναι αυτοί που συζητούν «πολιτικά». Πολλές φορές όμως άνδρες και γιοι συμβουλεύονται τις γυναίκες και τις μαμάδες τους, έτσι συχνά εκείνες κινούν τα νήματα στο παρασκήνιο.

Ίσως το  πιο παράδοξο χαρακτηριστικό τους είναι πως θεωρείται πολύ αγενές ένας άνδρας να τρώει μπροστά σε μια γυναίκα με την οποία δεν μπορεί να έχει σεξουαλική σχέση ή σε γυναίκα που είναι μεγαλύτερή του. Η μεγαλύτερη ντροπή είναι να φάει μπροστά στην πεθερά του.

Σήμερα,  με  την  πίεση  του  Ισλάμ, παρατηρείται μια γενική πολιτισμική αλλαγή και ολοένα και περισσότερες γυναίκες φορούν hijab.

 

   Το  παραδοσιακό  αλφάβητο  των  Τουαρέγκ.  Οι  ξένοι  το  ονομάζουν  "Φοινικικό"  αλλά  μία  προσεκτική  εξέταση  (που   δεν  έγινε)  δείχνει  ότι  είναι  μία  εξέλιξη  της  Ελληνικής  Γραμμικής  γραφής  Β.  Το αλφάβητο  ονομάζεται tifinaghe και δεν μοιάζει με το αραβικό αλφάβητο. Η γλώσσα τους είναι η Ταμασέκ. Η  γλώσσα  αυτή,  που  στηρίζεται στη γραφή Τιφινάγ,  χρησιμοποιείται ευρέως και από τους άλλους Βέρβερους στην Αλγερία, το Μαρόκο και την Μαυριτανία.  Περιέχει πολλά γράμματα ελληνικά, όπως το «Ε», το  διπλό  Ε,  το «Λ», το «Σ», το «Θ», το  Θ,  Ττο «Π», κ.ά. 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ  Ζ.Π.:  όλα  τα  παραπάνω  τα  βρήκα  με   μία  πρόχειρη  έρευνα μιας  ώρας.

  Φανταστείτε  ένα  ΕΛΛΗΝΙΚΟ  ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ,  μία  πανεπιστημιακή σχολή,  ορισμένοι  ερευνητές  και  εξερευνητές,  τι  θα  μπορούσαν  να  κάνουν.     

Η  ΛΙΒΥΗ  π.χ.   είναι,  σε  αρχαιολογικά  ευρήματα,  μία  απέραντη  ΕΛΛΑΔΑ.  Αλλά  ξεχάστε τα.  Η  ελληνική  πολιτική  και  πνευματική  ελίτ,  τελείως   χαμένη  και  ανεπαρκής,  ασχολείται  με  τζαμιά. 

  Ο  ΘΡΟΝΟΣ  ΤΟΥ  ΜΙΝΩΑ  ΣΤΗΝ  ΚΝΩΣΣΟ  ΜΕ  ΤΟ  ΔΙΠΛΟ  Ε  ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ

Στο βιβλίο του Πλουτάρχου  «Περί του Ε του Εν Δελφοίς», υπάρχει ένας διάλογος για ένα Ε που ήταν στη μετόπη του Απολλώνιου ναού. Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Απόλλωνας ήρθε στους Δελφούς από την Κρήτη, το νησί όπου γεννήθηκε ο Δίας. 

 

Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά αγγειογραφίες ή αγαλματίδια του πατέρα των θεών και των ανθρώπων, αυτό που κρατάει στο χέρι του, ο κεραυνός, έχει το ακριβές σχήμα του ЭЄ.

Νόμισμα των Δελφών από
το Αρχαιολογικό Μουσείο

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο τρεις φορές τοποθετήθηκε ένα Ε στο κέντρο τού Αετώματος στον Ναό του Απόλλωνα, στους Δελφούς. Το πρώτο ήταν ξύλινο, το δεύτερο χάλκινο και το τρίτο από καθαρό χρυσό. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα. Εκατέρωθέν του, στις γωνίες του αετώματος, ήταν γραμμένα τα Δελφικά Παραγγέλματα «Γνώθι  Σαυτόν» και «Μηδέν Άγαν».

Ολόκληρο το βιβλίο του Πλούταρχου είναι αφιερωμένο στο Ε  και  μέσα από τους διαλόγους του προβάλλονται διάφορες ερμηνείες τι μπορεί να σήμαινε αυτό το γράμμα. 
Ανάμεσα σε πολλά άλλα αναφέρει «…και αφιέρωσε δύο Ε στον θεό». 

Παρεμπιπτόντως,  το  Μαντείο  των  Δελφών,  (όπως  άλλωστε  και  το  αρχαιότερο  της  Δωδώνης)  είχαν  στενές  σχέσεις  και  επαφές  με  το  Μαντείο  του  Άμμωνος  Δία,  που  βρίσκεται  βαθειά  στην  Σαχάρα,  στην  έρημο  της  Λιβύης,  εκεί  που  ζούσαν  οι  Γαράμανδες,  απόγονοι  των  Αργοναυτών  με  τις  100  Ελληνικές  Πόλεις  και  πρόγονοι  των  Τουαρέγκ.  Το  Μαντείο  του  Άμμωνος  στην  Λιβύη  επισκέφτηκε  και  ο  Μέγας  Αλέξανδρος.    

Οι ερμηνείες που έχουν προταθεί γι’ αυτό το Ε, από τον Πλούταρχο και άλλους, είναι πολλές. «...προκειμένου να δηλώσει και να συμβολίσει τον αριθμό του σύμπαντος». «…ακόμα είναι κι ένας τύπος της φύσης...» σύμφωνα με το Περί της εν Τιμαίω Ψυχογονίας. 


 

Γέρασα  Ιορδανίας.  Παρατηρήστε το ЭIЄ μέσα στους κύκλους.

«Το φως έχει άμεση σχέση με το πέντε...» λογιζομένου ότι Ε=5, όπως μας λέει ο  σπουδαίος  μαθηματικός Νικόμαχος  από  τα  Ελληνικά  Γέρασα  της  Κοίλης  Συρίας  (σημερινή  Ιορδανία).

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ:  στο  έργο  του   Λουκιανού  που αναγράφεται Φιλόπατρις,  υπάρχει  η  φράση:  «καί γαρ άριθμέεις ώς Νικόμαχος ό Γερασηνός», δηλαδή, «εσύ κατανοείς τις μαθηματικές έννοιες σαν το Νικόμαχο από την Γέρασα».

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΗ ΓΕΡΑΣΑ ΤΗΣ ΚΟΙΛΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΝΙΚΟΜΑΧΟΣ Ο ΓΕΡΑΣΗΝΟΣ

Δελφικό Έψιλον

Από τη Βικιπαίδεια. 

Το Δελφικό Έψιλον είναι ένα αρχαιοελληνικό σύμβολο (κλείδα) που σχετιζόταν με την μύηση του ανθρώπου στο φως. Για το λόγο αυτό βρισκόταν στον Ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, όπου τελούνταν η λατρεία του Ήλιου (ο Απόλλωνας ήταν θεός του Ήλιου).
Συγκεκριμένα είχε τοποθετηθεί τρεις φορές (ξύλο, χαλκός, χρυσός) στην κορυφή του αετώματος της κεντρικής ανατολικής πύλης του ναού, μαζί με το "ΓΝΩΘΙ ΣΕΑΥΤΟΝ" στην κάτω αριστερή γωνία και το "ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ" στην κάτω δεξιά του ιδίου αετώματος. Η προέλευση του συμβόλου και των φράσεων αποδιδόταν στους επτά σοφούς.

Στην Αρχαία Ελλάδα συμβόλιζε:

ως σχήμα: την ένωση και την τριαδικότητα (τρεις παράλληλες γραμμές ενωμένες).

ως αριθμός: τα 5 κοσμογονικά στοιχεία Γη, Αέρας, Νερό, Πυρ και τον Αιθέρα (πεμπτουσία).

Η μοναδική πληροφορία για το Δελφικό Έψιλον προέρχεται από τον Πλούταρχο, ο οποίος ήταν Ιερεύς δια βίου του Απόλλωνος. Στο "Περί του Ει εν Δελφοίς", ο Πλούταρχος παραθέτει στους διαλόγους διάφορες εξηγήσεις, με την η καλύτερη να δίνει ο Αμμώνιος (δάσκαλός του), ως προσφώνηση έκπληξης και σεβασμού στον Θεό, δηλαδή Εί (σαι), που μεταφράζεται ως μόνο εσύ υπάρχεις, το μόνο σίγουρο που υπάρχει αιώνια, σε αντίθεση με το "γνώθι σεαυτό" που αποτελεί υπόμνηση στο θνητό ον, με την μεταβλητή φύση του, που υπόκειται σε γέννηση και φθορά.

Η  ΛΙΒΥΗ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΑΡΧΑΙΟΙ  ΕΛΛΗΝΕΣ

Ο  γιος της Ιούς και του Δία,  ο  Έπαφος, (= ο παις της αφής),  απέκτησε  δύο  παιδιά  τον  Άργο  και  την  Λιβύη. Η  Λιβύη με τον Ποσειδώνα έκανε τον Λέλεγα και τους διδύμους αδελφούς  Αγήνορα και Βήλο.  Από  την  Λιβύη  αρχίζει  το  γένος  των  Λιβύων  ή  Λιγύων  (σύμφωνα με το Λεξικό Liddell & Scott, ενίοτε το γ τρέπεται σε β, π.χ γλήχων αντί βλήχων).

Ο Λέλεξ υπήρξε σύγχρονος του Πελασγού και βασιλιάς της Λελεγίας.
Ο Αγήνωρ (οδηγός ανδρών) έκαμε τον Κάδμο, τον  Δάρδανο,  τον  Κίλικα,  τον  Φοίνικα,   την  Ευρώπη, την  Μελία, την  Ελευσίνα  και  άλλους.

Ο Βήλος (Κύριος)   έκανε τους διδύμους Δαναό και Αίγυπτο. Από τον Αίγυπτο ονομάσθηκε η χώρα και ο ποταμός (αργότερα Νείλος/ Διόδωρος, Α', 63, 1).

Τότε ονομάσθηκε η χώρα από τον Ατλαντικό μέχρι τον Νείλο Λιβύη. 

Η Λιβύη δεν έδωσε τ'  όνομα της μόνο στην Αφρική και στη σημερινή Λιβύη. Πριν γεννηθεί η εγγονή της Ευρώπη φαίνεται ότι με  το όνομα Λιβύη  ονόμαζαν  ακόμη  και  την  Ευρώπη. Λιβυρνία ή Λιβουρία (ή Λιγουρία) ονομαζόταν τα βόρεια παράλια της Ιλλυρίας μέχρι του Τιτίου, πριν ο Κάδμος κάμει με την Αρμονία τον Ιλλυριό. Λιβυρνοί (ή Λιγυρνοί) ονομαζόταν οι παλαιοί κάτοικοι της Σχερίας οι οποίοι υποδέχθηκαν τους Φαίακες. Η Liguria της Ιταλίας, (Λυγουρία ή Λιγυστική) θα πρέπει να ήταν η παλαιότερη ονομασία της Επιδαυρίας (σημερινό Λυγουριό), ακόμη η Λυγκηστίδα της  Μακεδονίας  και Λίγιοι ή Λούγοι ή Λογγίωνες ή Λογίους ή Λιγκάσιοι ή Λίγυρες ή Λιγούριοι ή (Λ)Ιβηρνοί ( = Ισπανία), ονομασίες που συναντούμε με διάφορες παραλλαγές σ' ολόκληρη την Ευρώπη.

Οι αρχαίοι Έλληνες φαίνεται ότι ονόμαζαν ολόκληρη την Αφρικανική ήπειρο Λιβύη. Στους ρωμαϊκούς χρόνους συνήθιζαν να χρησιμοποιούν το όνομα Αφρική. Την εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας διατηρήθηκε το όνομα Λιβύη χωρίς συγκεκριμένα όρια, αργότερα επικράτησε να ονομάζεται Λιβύη μόνο η συγκεκριμένη χώρα της Βορείου Αφρικής.
Βερβερία ή Βαρβαρία ονομαζόταν τα βόρεια παράλια της Λιβύης  (Αφρικής)  κατά μήκος της Μεσογείου, νότια επεκτεινόταν μέχρι την όαση Φεζάν, περιοχή που κατοικούσαν οι Γαράμαντες. Υπήρχε και η Αιθιοπική Βαρβαρία στο ΒΑ άκρο της αρχαίας Αιθιοπίας, στις ακτές της Ερυθράς θάλασσας.

Η ανατολική πλευρά της Λιβύης ονομάζεται Κυρηναϊκή από την Κυρήνη, θυγατέρα του βασιλιά των Λαπίθων Υψέα. Την είδε ο Απόλλων στο Πήλιο και την μετέφερε με χρυσό άρμα στη Λιβύη. Γιος τους υπήρξε ο Αρισταίος, ο άριστος όλων των θεών.



  

Ο  ΑΡΧΑΙΟΣ  ΕΛΛΗΝΑΣ  ΓΙΓΑΝΤΑΣ  ΓΑΡΑΜΑΣ

Στην ελληνική μυθολογία ο Γαράμας ήταν γιος του θεού Απόλλωνα και της πριγκηποπούλας της Κρήτης Ακάλλης, η οποία ήταν θυγατέρα του Μίνωα και της Πασιφάης. Ο Γαράμας είχε τρεις ομοθαλείς αδελφούς, τον Μίλητο, τον Αμφίθεμι και τον Όαξο, ο πρώτος και ο τελευταίος από τους οποίους έδωσαν τα ονόματά τους σε αντίστοιχες πόλεις. Πολλές φορές ο Γαράμας ταυτίζεται με τον Αμφίθεμι (Απολλώνιος, Δ 1494 και Σχόλια). Στα «Λιβυκά» εξάλλου του Αγροίτου ο Γαράμας αναφέρεται ως εραστής πολλών Νυμφών και πατέρας σειράς ολόκληρης ηρώων που έδωσαν τα ονόματά τους σε αφρικανικούς λαούς.

Ο Γαράμας έγινε επώνυμος ήρωας των Γαραμάντων, ενός από τα γένη των Βερβερικών φυλών που ζούσαν στις ανατολικές οάσεις της Σαχάρας, στη Λιβύη. Θεωρείται  ότι  οι  Γαράμανδες  ή  Γαράμαντες  ή  με  άλλη  ονομασία  Γαμφάσαντες  ξεκίνησαν  από  την  Θράκη  και  την  Λήμνο  ή  από  την  Μικρά  Ασία,  μετά  τον  Τρωϊκό  πόλεμο,  διαπεραιώθηκαν  στην  σημερινή  Λιβύη, κατέλαβαν την όαση Τζάντο (Σίβα), όπου ήταν  το μαντείο του Άμμωνα Δία,  του  Δέσποτα του Ολύμπου  και  εξαπλώθηκαν  σε  όλη  την  Σαχάρα.  Πολλοί Γαράμαντες ήρθαν σε επιμειξία με τους νέγρους ιθαγενείς της νότιας όχθης του Νίγηρα,  υιοθέτησαν τη γλώσσα τους  και  τους  μετέδωσαν  πολλές  γνώσεις  των  Ελλήνων  και  των  Αιγυπτίων. Η περιοχή του Άνω Νίγηρα είναι η πατρίδα της νεγρικής  φυλής των  Ντόγκον,  για  την  οποία  ο  Ρόμπερτ  Τεμπλ  έγραψε  ότι  είναι  μία  φυλή  νεγροποιημένων  Ελλήνων.

ΟΙ  ΤΟΥΑΡΕΓΚ  ΕΙΝΑΙ  ΑΠΟΓΟΝΟΙ   ΤΩΝ  ΓΑΡΑΜΑΝΔΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ;

Δορυφορικές εικόνες έδωσαν ενδείξεις για την ύπαρξη ενός χαμένου πολιτισμού στο ΝΔ κομμάτι της ερήμου της Σαχάρας της Λιβύης, που ίσως βοηθήσει στην ανασύνθεση της ιστορίας της χώρας.

Η πτώση του Καντάφι άνοιξε τον δρόμο στους αρχαιολόγους να εξερευνήσουν την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας πριν τον εξισλαμισμό της, που είχε αγνοηθεί τόσο πολύ μέχρι σήμερα.
Με την χρήση δορυφορικών φωτογραφιών και αεροφωτογραφιών για την αναγνώριση υπολειμμάτων των πιο αφιλόξενων μέρων της ερήμου, μια βρετανική ομάδα ανακάλυψε περισσότερα από 100 οχυρωμένες φάρμες και χωριά, που φέρουν οχυρώσεις τύπου κάστρου καθώς και πολλές πόλεις όλες χρονολογημένες στο διάστημα 1-500 μ.Χ.
Αυτές οι «χαμένες πόλεις» χτίστηκαν από έναν άγνωστο πολιτισμό ονόματι Γαράμανδες, του οποίου η καθημερινή ζωή και κουλτούρα ήταν πολύ πιο αναπτυγμένες και ιστορικά σπουδαίες από ότι υποδεικνύουν οι αρχαίες πηγές.
O πολιτισμός Γαράμαντες  ήταν πολύ πιο σημαντικός απ’ ό,τι πιστευόταν ως τώρα. Η έρευνα επιβεβαιώνει την άποψη του Ηροδότου ότι οι Γαράμαντες ήταν ένας πολύ σπουδαίος λαός.

Κατοικώντας μια περιοχή γύρω από τα πιο σημαντικά αρχαία εμπορικά σταυροδρόμια της Σαχάρας, οι Γαράμαντες ανέπτυξαν τους οικισμούς τους σε τρεις παράλληλες ζώνες οάσεων, που σήμερα είναι γνωστές με τις ονομασίες Wadi al-Ajal, Wadi ash-Shati και Zuwila-Murzuq-Burjuj με πρωτεύουσα την Jarmah.

Καταλαμβάνοντας μια έκταση περίπου 250.000 τετραγωνικών μιλίων, οι Γαράμαντες, τους οποίους ο Ηρόδοτος περιγράφει γλαφυρά ως «οπισθονόμους», που κυνηγούσαν τους Αιθίοπες Τρωγλοδύτες από τα άρματά τους, όπως γνωρίζουμε τώρα, είχαν εφεύρει ευρηματικές γεωργικές μεθόδους.  (Γαράμαντες δὴ οὗτοι τοὺς τρωγλοδύτας Αἰθίοπας θηρεύουσι τοῖσι τεθρίπποισι· οἱ γὰρ τρωγλοδύται Αἰθίοπες πόδας τάχιστοι ἀνθρώπων ... Γαράμαντες μόνοι πρόσοικοι όντες, ευσταλές και κούφoν έθνος, άνθρωποι σκηνίται, από θήρας τα πολλά ζώντες, ενίοτε ούτοι έσβάλλουσι θηράσοντες αμφί ...).

Η ίδια η επιβίωση όμως του πολιτισμού της ερήμου βασιζόταν στη χρήση των υπόγειων στοών άντλησης νερού – γνωστών ως foggara στους Βερβέρους, ενός από τους λαούς από τους οποίους κατάγονταν οι Γαράμαντες

Στους έξι αιώνες που ευδοκίμησαν, οι Γαράμαντες άντλησαν, όπως υπολογίζεται, περί τα 30 δισεκατομμύρια γαλόνια νερό μέσω του συστήματος των foggara.

Κατά τον 4ο αιώνα, ωστόσο, τα αποθέματα νερού άρχισαν να εξαντλούνται και για να σκάψουν πιο βαθιά και πιο μακριά αναζητώντας νέες πηγές νερού, θα χρειάζονταν περισσότεροι σκλάβοι απ’ όσους μπορούσε να φέρει η στρατιωτική δύναμη των Γαράμαντες.

Έφτασαν λοιπόν σε ένα ανώτατο «όριο νερού». Όταν το ξεπέρασαν, οι Γαράμαντες –αυτό ο πολύ μεγάλος λαός- ήταν καταδικασμένοι να παρακμάσουν.

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ