ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΣΘΗΡ

Το βιβλίο της «Παλαιάς  Διαθήκης»  «Εσθήρ», το οποίο είναι ένα εξαίρετο μοντέλο ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ,  δείχνει  με  ποιόν  τρόπο  επιστρατεύουν  ορισμένοι  την σεξουαλική σαγήνη,  για  να  διεισδύσουν  έτσι  ευκολότερα στο στρατόπεδο των αντιπάλων.  Θα έπρεπε κανονικά ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ στις ανώτατες σχολές πολέμου.

Το  κείμενο  είναι  από  το  βιβλίο  "Το θέατρο  της  Σωτηρίας"  του Μ.  Καλόπουλου  (σελίδες  139-169  ) με  μερικές  προσθήκες  και  τροποποιήσεις

Η  ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ  ΣΤΗΝ  ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ  ΤΩΝ  ΠΕΡΣΩΝ  ΣΟΥΣΑ  ΤΟ  486  Π.Χ.

Περί το 486 π.Χ. στην πρωτεύουσα των Περσών Σούσα, έξω από το παλάτι του νέου βασιλέα Ασσουήρου (Ξέρξης ο Α΄), τριγυρνούσε ένας: «ΙΟΥΔΑΙΟΣ ΟΝΟΜΑΤΙ ΜΑΡΔΟΧΑΙΟΣ, ένας (απόγονος) από εκείνους τους αιχμαλώτους, που ο Ναβουχοδονόσορ (604 – 562 π.Χ.) ο βασιλεύς, είχε φέρει από την Ιερουσαλήμ στην Βαβυλώνα ». Εσθήρ, 2.5.
Ολοφάνερη επιδίωξή του ήταν, το πώς θα καταφέρει να τρυπώσει μέσα στις υπηρεσίες του  παλατιού.  Έτσι προσποιούμενος ότι «ησύχαζε» δίπλα από την πύλη των ανακτόρων, παριστάνοντας προφανώς τον επαίτη, άρχισε να παρακολουθεί δύο αυλικούς της φρουράς του βασιλιά, στην είσοδο των ανακτόρων: «και ησύχαζε ο Μαρδοχαίος εν τη βασιλική πύλη, πλησίον δύο ευνούχων του βασιλέως των φυλασσόντων την αυλή. ΄Ακουσε δε τους λογισμούς αυτών και ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΕ τις μέριμνες αυτών και έμαθε ότι ετοίμαζαν να βλάψουν τον βασιλέα». Εσθήρ, 1.1.
Τα όσα κρυφακούγοντας ο Μαρδοχαίος «ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΕ» και έμαθε για την ζωή των θυμάτων του, ήταν αρκετά, σ΄αυτούς να φέρουν τον χαμό και στον ίδιο την δόξα του σωτήρα.
Θα ήταν ασφαλώς λάθος να υποθέσουμε ότι ο ήρωάς μας, ήταν ένας οποιοσδήποτε συνηθισμένος  ιουδαίος, που τίποτε καλύτερο δεν είχε να κάνει, απ΄ το να λαγοκοιμάται ολημερίς έξω από την βασιλική πύλη, ούτε το έκανε αυτό από  αγάπη  και  ενδιαφέρον για τον βασιλέα των Περσών. Επρόκειτο προφανώς, για έναν ικανότατο Ιουδαίο, δημιουργό δόλιων ευκαιριών, σε αποστολή διείσδυσης στο παλάτι του βασιλέως, που σκόπιμα έγινε σκιά των δύο θυμάτων του, ενεργώντας κατόπιν εντολής ή σχεδίου.

Η  ΠΑΓΙΔΑ  ΤΟΥ  ΜΑΡΔΟΧΑΙΟΥ 
Τα όσα έμαθε λοιπόν «ησυχάζοντας» αθέατος πλάι τους (στην πύλη ή αλλού) για την ζωή των δύο τυχαίων αυλικών ευνούχων (την φύλαξη της εξωτερικής αυλής του περσικού παλατιού, θα ανέθεταν βέβαια στους πλέον σκληροτράχηλους φρουρούς και όχι σε ευάλωτους ευνούχους, κατάλληλους μόνο για άλλες υπηρεσίες), ήταν αρκετά για να χρησιμοποιηθούν στην δημιουργία μιας θανάσιμης ΠΑΓΙΔΑΣ εναντίον τους. Σύντομα ο Μαρδοχαίος κατήγγειλε τους δύο αφελείς, ως επικίνδυνους συνωμότες και ύποπτους δολοφονικής απόπειρας κατά της ζωής του βασιλιά! Και φυσικά, σε ένα αυταρχικό, μοναρχικό περιβάλλον, όπου η ζωή του βασιλιά είναι η μοναδική προστατευόμενη αξία, η παραμικρή καταγγελία κατά της ζωής του μονάρχη, αποτελούσε ταυτόχρονα και ικανότατη ένδειξη συνωμοσίας και οι δυστυχείς κατηγορούμενοι και μόνο για λόγους προληπτικής ασφάλειας, σπάνια διέφευγαν τον θάνατο. Βέβαια ακόμα και η δημιουργία ενοχοποιητικών στοιχείων, δεν θα ήταν πράγμα ακατόρθωτο, για κάποιον αποφασισμένο χρήστη του δόλου, όπως δείχνει να είναι αυτός ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ.
Οι έρευνες που ακολούθησαν, κατά πως υπαινίσσεται η Βίβλος, (Εσθήρ 1.1ξ), δικαίωσαν την καταγγελία του Μαρδοχαίου, αφού στην προσπάθειά του αυτή, δεν χρειαζόταν άλλα αποδεικτικά στοιχεία, εκτός τον ικανό αριθμό ψευδομαρτύρων, που άνετα μπορούσαν να του προσφέρουν ΕΚΕΙΝΟΙ, που ήθελαν οπωσδήποτε να προωθήσουν τον Μαρδοχαίο μέσα στο παλάτι.
Μετά την καταγγελία αυτή, τα δύο θύματα κρεμάσθηκαν και ο ΙΟΥΔΑΙΟΣ ΚΑΤΑΔΟΤΗΣ ΜΑΡΔΟΧΑΙΟΣ, ήρωας πιά, ανταμείφθηκε όπως ήταν φυσικό με μια θέση στα ανάκτορα. Ο μόνος που εξακολουθούσε να αμφιβάλει για την αλήθεια των καταγγελιών του, ήταν ένας υψηλόβαθμος αυλικός, ονόματι Αμάν, ο φερόμενος μάλιστα κατά μία εκδοχή του ίδιου του βιβλίου ως Μακεδόνας, δηλαδή Έλληνας (Εσθήρ 8.12κ, 8.12o, και 9.24)

ΠΑΡΕΚΒΑΣΗ. ΥΠΗΡΧΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΑ ΠΕΡΣΙΚΑ ΑΝΑΚΤΟΡΑ;

 Όπως γνωρίζουμε από την ιστορία, πολλοί έλληνες φιλοξενούνταν κοντά στους Πέρσες βασιλείς. Όλες οι ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας ήταν σκλαβωμένες στους Πέρσες και πολλοί έλληνες αιχμάλωτοι ή εμπορευόμενοι διέσχιζαν τα πέρατα της περσικής αυτοκρατορίας. Άλλοι πάλι εύρισκαν στην περσική αυλή καταφύγιο για πολιτικούς λόγους.
Την εποχή εκείνη μάλιστα ο Ξέρξης φιλοξενούσε τον Δημάρατο, έκπτωτο βασιλιά της Σπάρτης, τον οποίο κουβάλησε μαζί του στην Ελλάδα σαν στρατιωτικό σύμβουλο. 

O  Δημάρατος,  σαν  εξόριστος  βασιλιάς,  είχε  δραπετεύσει   από  την  Σπάρτη  και  κατόπιν ταξίδεψε στην Ασία, στην αυλή του Βασιλιά Δαρείου Α'. Στην Περσία ο Δημάρατος έλαβε φιλόξενη υποδοχή και αναφέρεται από τον Ηρόδοτο ότι βοήθησε τον Ξέρξη Α' να διαδεχτεί τον πατέρα του ενάντια στα υπόλοιπα αδέρφια του.  Ο Παυσανίας μεταφέρει την πληροφορία ότι οι απόγονοί του έζησαν στην Περσία για πολλά χρόνια ακόμη, ενώ ο Ξενοφών αναφέρει τους απογόνους του, Ευρυσθένη και Προκλή, να κυβερνούν την Πέργαμο, την Τευθρανία και την Αλίσαρνα, οι οποίες και παραδόθηκαν από τον Ξέρξη στο Δημάρατο για τις υπηρεσίες του κατά τη διάρκεια της εκστρατείας.

 

Στην  Περσία  υπήρξαν  πολλοί   Έλληνες διοικητές και αξιωματούχοι του περσικού κράτους  όπως  και  Έλληνες εξόριστοι  και σύμβουλοι του μεγάλου βασιλιά.

Στη Μικρά Ασία πολλοί Έλληνες εκμεταλλεύτηκαν την περσική κατάκτηση και διοίκηση. Ο J. Hofstetter κατέγραψε σε κατάλογο περίπου 350 Έλληνες, στα χρόνια του Κύρου του Μεγάλου μέχρι το Δαρείο Γ΄ (336-330 π.Χ.), οι οποίοι διορίστηκαν από τους βασιλείς ή βρίσκονταν στην υπηρεσία Περσών σατραπών, αν και δε θα μπορούσαν να θεωρηθούν όλοι τους πραγματικοί αριστοκράτες (για παράδειγμα, ο γιατρός Δημοκήδης από τον Κρότωνα). Οι Έλληνες, όπως και άλλοι ντόπιοι αριστοκράτες, είχαν πολλές ευκαιρίες να κερδίσουν τη βασιλική εύνοια. Για παράδειγμα, ο Συλοσών, που είχε δώσει ένα πορφυρό πανωφόρι στο Δαρείο κατά τη διάρκεια της αιγυπτιακής εκστρατείας του Καμβύση Β΄, αργότερα τοποθετήθηκε τύραννος της Σάμου, όταν ο νέος βασιλιάς Δαρείος Α΄ κατέκτησε το νησί.  Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, λόγω του θάρρους τους κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, ο Θεομήστωρ και ο Φύλακος από τη Σάμο είχαν την εύνοια του Ξέρξη Α΄ (486-465 π.Χ.). Ο Θεομήστωρ τοποθετήθηκε τύραννος των Σαμίων και ο Φύλακος, που πλέον συγκαταλεγόταν μεταξύ των ευεργετών του βασιλιά, έλαβε μεγάλες εκτάσεις γης.
Μία άλλη κατηγορία Ελλήνων οι οποίοι είχαν ειδική θέση στο περσικό κράτος αποτελείται από εξόριστους από ελληνικές πόλεις, οι περισσότεροι από τους οποίους προέρχονταν από την ηπειρωτική Ελλάδα. Ο Ιππίας, τύραννος των Αθηνών, διέφυγε από την πόλη το 511/510 π.Χ. και αναζήτησε καταφύγιο στo Σίγειο (το οποίο ο πατέρας του, ο Πεισίστρατος, το είχε κυριεύσει κάποτε και το είχε παραχωρήσει στο γιο του Ηγησίστρατο και στη συνέχεια στη Λάμψακο. Νωρίτερα είχε δώσει την κόρη του Αρχεδίκη για σύζυγο στον Αιαντίδη, γιο του Ιππόκλου, τυράννου της Λαμψάκου). Από εκεί πήγε στην αυλή του Δαρείου Α΄, όπου ασκούσε επίδραση στο βασιλιά. Περίπου είκοσι χρόνια αργότερα, στο 490 π.Χ., ο Ιππίας έλαβε μέρος σε μία εκστρατεία τιμωρίας της Ερέτριας και της Αθήνας. Εάν οι Πέρσες είχαν κερδίσει τη μάχη του Μαραθώνα, ο Ιππίας θα είχε επανατοποθετηθεί από τους Πέρσες στην κεφαλή του αθηναϊκού κράτους ως ανταμοιβή για τις συμβουλές του. Όμως η εκστρατεία απέτυχε. Η τύχη και ο θάνατος του Ιππία καλύπτονται από πέπλο μυστηρίου, όμως φαίνεται ότι κάποιος άγνωστος Πεισιστρατίδης συνέχιζε να έχει επίδραση στον Ξέρξη Α΄.
Το 478 π.Χ., ο Παυσανίας, βασιλιάς της Σπάρτης, ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον Ξέρξη και του πρότεινε να υποτάξει ολόκληρη την Ελλάδα εάν ο Ξέρξης τού έδινε την κόρη του για σύζυγο. Ο μεγάλος βασιλιάς ικανοποιήθηκε και ενθάρρυνε τον Παυσανία, παρότι δε σκόπευε να του δώσει για σύζυγο την κόρη του.
Μετά το Β΄ Περσικό πόλεμο, ο Θεμιστοκλής εξοστρακίστηκε από την Αθήνα (471-470 π.Χ.) και σύντομα καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο (468-467 π.Χ.). Πήγε σε πολλά μέρη σε ολόκληρη την Ελλάδα, προτού ζητήσει τη φιλοξενία του Αρταξέρξη Α΄ (465-424 π.Χ.). Ο Θεμιστοκλής έμαθε την περσική γλώσσα και τα έθιμα και σύντομα κατέλαβε θέση έμπιστου δίπλα στον Αρταξέρξη, κάτι το οποίο δεν είχε καταφέρει έως τότε άλλος Έλληνας. Λόγω της μεγάλης εκτίμησης που του είχε, ο βασιλιάς τού έδωσε τη διακυβέρνηση της Μαγνησίας στο Μαίανδρο, η οποία του απέφερε σημαντικά εισοδήματα, αλλά και τη Λάμψακο και το Μυούντα.
Αναμφίβολα υπήρχαν πολλοί Έλληνες που ζούσαν στην αυλή του βασιλιά και απολάμβαναν τα προνόμια της τιμητικής θέσης του συμβούλου. Για παράδειγμα, ο Δαρείος Α΄ κάλεσε τον Ιστιαίο το Μιλήσιο στην αυλή του φοβούμενος ότι είχε γίνει πάρα πολύ ισχυρός στην νεοϊδρυθείσα θρακική πόλη του στην ηδωνική γη. Ο Δαρείος τού επέτρεψε να επιστρέψει στην Ιωνία μόνο για να ρυθμίσει το θέμα της εξέγερσης που είχε ξεκινήσει στην περιοχή από το 499 π.Χ. Είναι σαφές ότι ο μεγάλος βασιλιάς τιμούσε αυτούς τους άνδρες μόνο επειδή τον βοηθούσαν στον έλεγχο των σχέσεων μεταξύ των Περσών, των ντόπιων πληθυσμών και των πολιτικών παραγόντων. Οι Έλληνες ζούσαν στην περσική αυλή μαζί με αριστοκράτες από άλλες χώρες, όπως ο Αιγύπτιος Udjahorresnet, ο οποίος παρέμεινε για κάποιο διάστημα στην αυλή του Δαρείου.

Duplouy Alain, «Έλληνες Ενταγμένοι στην Αχαιμενιδική Αριστοκρατία», 2002.

 

ΑΛΛΗ  ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ  ΤΟΥ  ΜΑΡΔΟΧΑΙΟΥ
Μέσα στο παλάτι πιά, η αναρρίχηση του Μαρδοχαίου σε ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ προνόμια ήταν θέμα χρόνου. Πράγματι η ευκαιρία για τον αυλικό πλέον Μαρδοχαίο, δεν άργησε να δημιουργηθεί. Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ στήθηκε σε βάρος κάποιας ευνοούμενης παλλακίδας του βασιλιά, που το βιβλίο της «Εσθήρ» αναφέρει ως βασίλισσα Αστίν.

Καμιά βασίλισσα της Περσίας δεν καταγράφεται απ΄τους ιστορικούς με τέτοιο όνομα, σε οποιαδήποτε περσική αυλή. Εξ αυτού συμπεραίνουμε ότι πρόκειται για μία ευνοούμενη εκείνου του καιρού, την πρώτη στις σεξουαλικές προτιμήσεις παλλακίδα του βασιλιά. Ο βασιλιάς Δαρείος π.χ. ο πατέρας του Ξέρξη, γνωρίζουμε ότι εκτός απ΄την βασίλισσα Ατόσσα, την μητέρα του Ξέρξη, διέθετε και 360 παλλακίδες. (Βλέπε Πλούταρχος, Αρταξέρξης 27.2).
Η βασίλισσα Αστίν λοιπόν, η ευνοούμενη «γυναίκα – παλλακίδα» του βασιλιά, βρέθηκε μπλεγμένη σ΄ένα θανάσιμο δίλημμα, που ολοφάνερα στήθηκε για να την φέρει σε δεινή θέση. «Στο τρίτο έτος της βασιλείας του (484 π.Χ.), σε κάποιο γάμο, έκανε ο βασιλιάς συμπόσιο έξη ολόκληρες ημέρες, την δε εβδόμη ημέρα ο βασιλιάς ζαλισμένος απ΄το ποτό, διέταξε να φέρουν την Αστίν με το διάδημά της και να επιδείξει στους άρχοντες το κάλλος της» Εσθήρ 1.9,11.
Η πεντάμορφη όμως Αστίν, υπακούοντας στους νόμους της χώρας της, αρνήθηκε ως όφειλε, να επιδείξει χορεύοντας τα κάλλη της στον μεθυσμένο από το επταήμερο γλέντι βασιλιά και τους καλεσμένους του. «Η Αστίν αρνήθηκε να υπακούσει επικαλούμενη τον περσικό νόμο, που απαγόρευε στις γυναίκες των Περσών να εμφανίζονται μπροστά σε ξένους».

Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, 11.191

Η ευνοούμενη βασιλική σύζυγος, ήρθε ξαφνικά αντιμέτωπη με ένα αναπάντεχο δίλημμα: να χορέψει επιδεικνύοντας τα κάλλη της, φορώντας μάλιστα το διάδημά της, όπως το ζητούσε ο μεθυσμένος σύζυγός της και να κατηγορηθεί ως άσεμνη βασίλισσα από τον ίδιο τον νόμο της χώρας της, ή να παρακούσει τον μεθυσμένο ήδη κύριο και βασιλιά της και να αντιμετωπίσει αργότερα την ενδεχόμενη οργή του;
Δεν θέλει βέβαια ερώτημα, ότι το ευφυές αυτό αναπόδραστο δίλημμα, ΗΤΑΝ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ που επιθυμούσαν να βρεθεί η Αστίν σε βασιλική δυσμένεια. Η εικόνα της λικνιζόμενης βασίλισσας που επιδείκνυε τα κάλλη της (φορώντας διάδημα) μπροστά στους μεθυσμένους λάγνους καλεσμένους της, ήταν αρκετά εξευτελιστική και δεν θα μπορούσε να αποτελεί αυθόρμητη επιθυμία του ερωτευμένου με την Αστίν βασιλιά, αλλά ιδέα των διλημματοποιών, που έντεχνα οδήγησαν τον ζαλισμένο απ΄το ποτό βασιλιά, σ΄αυτή την εξευτελιστική επιδειξιομανία.
Έτσι τόσο η Αστίν, όσο και ο μεθυσμένος βασιλιάς, που νομίζει ότι όλα ξεκίνησαν από μια δική του επιθυμία, βρίσκονται γερά μπλεγμένοι στα νύχια των βασιλικών ΣΥΜΒΟΥΛΩΝ. Οποιαδήποτε κι αν ήταν η απόφαση της Αστίν, ο ζαλισμένος βασιλιάς, θα έβλεπε (καθ΄ υπόδειξη) μόνο την κακή πλευρά του πράγματος! Έτσι η αγαπημένη Αστίν, ήταν εκ των προτέρων χαμένη!
Οι δολοπλόκοι «σύμβουλοι» του βασιλιά, κυριολεκτικά τερατολογώντας, επικαλέσθηκαν αμέσως, την υπέρτερη ακόμα και του νόμου βασιλική επιθυμία και κήρυξαν την Αστίν, ένοχη βαρύτατης ανυπακοής και το χειρότερο…κακό υπόδειγμα, για τις γυναίκες ολόκληρης της αυτοκρατορίας! Όχι απλά ένοχη ανυπακοής στον βασιλιά, αλλά ένοχη υποκίνησης σε ανυπακοή…όλων των γυναικών της αυτοκρατορίας! Για να «σωθούν» λοιπόν όλοι οι άνδρες του βασιλείου του, από το απειλητικό κύμα ανυπακοής των γυναικών, έπρεπε ο βασιλιάς να τιμωρήσει την Αστίν παραδειγματικά !
Κάποτε όμως ο παγιδευμένος βασιλιάς συνήλθε από το μεθύσι του και: «διακείμενος προς αυτήν ερωτικώς, μη θέλων την διάζευξιν, λυπούμενος και εμποδιζόμενος από του νόμου. Φίλοι συμβούλεψαν τον βασιλιά, τον έρωτα αυτής της γυναικός να σβήσει, ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ, που στα πέρατα της αυτοκρατορίας θα αναζητούσαν». Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία 11.195-197. Έτσι ξεκίνησε σε ολόκληρη την αυτοκρατορία, η αναζήτηση νέων κοριτσιών, που θα διεκδικούσαν την κενή θέση της πρώην βασιλικής συντρόφου.

4  ΧΡΟΝΙΑ  ΠΡΙΝ  ΤΙΣ  ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

Σημειώστε την ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ του γάμου, είναι το σημαντικότερο στοιχείο, «στο τρίτο έτος της βασιλείας του Ξέρξη», στο «θεόπνευστο» ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΣΘΗΡ, 1.9,11 : δηλαδή το 484 π.Χ. δηλαδή 4 χρόνια πριν επιτεθεί ο Ξέρξης στην Ελλάδα, 4 χρόνια πριν τις ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ !

Και ενώ η αναζήτηση θεωρητικά θα έφθανε στα πέρατα της αχανούς αυτοκρατορίας… περιέργως, η διάδοχος της Αστίν, περίμενε ήδη, κυριολεκτικά ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΤΙΟΥ. Ο αυλικός πλέον Μαρδοχαίος, που υποτίθεται πως καμία ανάμειξη δεν είχε στον συνωμοτικό εξοβελισμό της νόμιμης «βασίλισσας» Αστίν, ήταν ήδη πανέτοιμος, αφού «ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕ» ήδη πυρετωδώς την προστατευόμενη ανεψιά του Εσθήρ: «ορφανή και από τους δύο γονείς», Εσθήρ 2.7, για να διεκδικήσει τον ζηλευτό τίτλο της ευνοούμενης βασιλικής συντρόφου.

 

Η  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ  ΤΗΣ  ΑΝΙΨΙΑΣ  ΣΤΟΝ  ΕΡΩΤΑ 
Το βιβλίο με πλάγιο τρόπο σημειώνει κάτι εντελώς σχετικό γι ΄αυτήν την ερωτική εκπαίδευση της Εσθήρ από τον Μαρδοχαίο: «και το όνομα αυτής Εσθήρ, και ο Μαρδοχαίος επαίδευσεν αυτήν εαυτώ εις γυναίκα (!) και ήτο η κόρη καλή στην όψη». Εσθήρ 2.7.
Ο Ι. Κολιτσάρας στην εγκεκριμένη από την Ιερά Σύνοδο πεντάτομη μετάφραση της Π. Διαθήκης, μεταφράζει το παραπάνω εδάφιο ως εξής: «ο Μαρδοχαίος ανέλαβε την ορφανή (ανεψιά του) Εσθήρ υπό την προστασία του και την φρόντιζε (το κείμενο λέει επαίδευε), με σκοπό να την λάβει αργότερα ως σύζυγόν του» !
Αλήθεια, πώς «ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙΣ» μια πολύ όμορφη νεαρή κοπέλα, για να γίνει γυναίκα σου; Φαίνεται πως την μακρινή εκείνη εποχή, οι ερωτοτροπίες ελέγοντο προγαμιαία εκπαίδευση.
Τα όνομα Εσθήρ παράγεται από το αντίστοιχο περσικό Εστέρ, δηλαδή άστρο. Το εβραϊκό της όνομα ήταν Χαδασσά, δηλαδή Μύρτος. « Μύρτος δε και το γυναικείον αιδοίον!» Ησύχιος λεξικογράφος. Το στεφάνι της Μυρτιάς, ήταν αφιερωμένο στην θεά του έρωτα, την Αφροδίτη.
Το παραπάνω εδάφιο λοιπόν, δεν αφήνει πολλά περιθώρια ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ, ακόμα και σ΄αυτούς που έχουν κάθε λόγο να παραβλέψουν την περίεργη σχέση Εσθήρ – Μαρδοχαίου. Η διατύπωση είναι τέτοια, που εύκολα οδηγεί στην σκέψη, ότι ο Μαρδοχαίος με την νεαρή Εσθήρ, είχε μία εντελώς ιδιόρρυθμη και περίπλοκη σχέση, εβραιοχαλδαϊκής θα λέγαμε ηθικής, θείου, αρραβωνιαστικού, σεξουαλικού εκπαιδευτή και προξενητή ταυτόχρονα.
Από παλιά τα γυναικεία θέλγητρα επιστρατευμένων εβραίων γυναικών, εξυπηρετούσαν άριστα τις ανάγκες διείσδυσης διαφόρων στα σημαντικότερα κέντρα πλουτισμού και αποφάσεων. Την επιμελημένη σεξουαλική εκπαίδευση αυτών των γυναικών, μόνο να την υποθέσουμε μπορούμε. Όμως εδώ στο βιβλίο της Εσθήρ, η εκπαίδευση αυτή ομολογείται με σαφήνεια.
Για τις ανάγκες διείσδυσης και αναρρίχησης στην εξουσία, οι εκπαιδευμένες αυτές γυναίκες, παραμέριζαν όπως θα δούμε τα προσωπικά τους αισθήματα, που δεν φαίνεται να αποτελούσαν σημαντικό εμπόδιο στις προσπάθειες των θεατρικών ερωτικών τους προσποιήσεων. Η επαναλαμβανόμενη μάλιστα καταγεγραμμένη απόλυτη επιτυχία τους, στην διεκπεραίωση τέτοιων σεξουαλικών αποστολών, δείχνει ότι οι εβραίες αυτές, γνώριζαν καλά την μυστική χρήση ηδονιστικών ουσιών (κυρίως του Νάρδου και του Μανδραγόρα, αλλά και άλλων, που αναφέρονται συνεχώς στην Π. Διαθήκη), οι οποίες έκαναν την συνεύρεση των ανδρών μαζί τους εκστασιακή και ασυναγώνιστη.
Οι εκπαιδευμένες αυτές ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ εβραίες ηρωίδες, αντικαθιστούσαν τα όποια προσωπικά τους αισθήματα, με μια πλούσια θεατρική γοητεία, που δεν επέτρεπε να φανεί τίποτε, από την ενδεχόμενη απέχθειά τους, προς τα σημαντικά πρόσωπα με τα οποία προσποιητά ερωτοτροπούσαν. Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει και το ενδεχόμενο κρυφής, διπλής ερωτικής ζωής των συγκεκριμένων ηρωίδων.
Τέτοιες λοιπόν σχέσεις ανεψιάς και μελλοντικού συζύγου, είχαν η Εσθήρ και ο Μαρδοχαίος.

ΜΑΡΔΟΧΑΙΟΣ  Ο  ΠΡΟΑΓΩΓΟΣ

 Έτσι δεν χωράει πιά καμιά αμφιβολία, ότι ο Μαρδοχαίος ήταν ένας μεθοδικός προαγωγός (επίκαιρη έκφραση: ΝΤΑΒΑΤΖΗΣ), καθόλα όμοιος με παλιότερους της φάρας του (Μιχαήλ ο Εφέσιος, Εξήγησις 6.17.26 : «Προαγωγός δε κυρίως λέγεται, ο την εαυτού γυναίκα μοιχάσθαι προτρεπόμενος»), που προσφέρει στον βασιλιά την εκπαιδευμένη σεξουαλικά νεαρή γυναίκα, που προόριζε ή είχε ήδη για δική του, για να πετύχει την κατάληψη μιας προωθημένης θέσης, μέσα στο κέντρο πλουτισμού και αποφάσεων του βασιλικού περιβάλλοντος. Στο κείμενο βλέπουμε λοιπόν τον Μαρδοχαίο, χωρίς κανένα φανερό ίχνος θλίψης ή ενόχλησης, να μετατρέπεται από υποψήφιος σύζυγος (δηλαδή ερωτευμένος αρραβωνιαστικός της όμορφης Εσθήρ, σε ψυχρό συνωμότη προαγωγό, που εξακολουθεί να την εκπαιδεύει και να την καθοδηγεί προσεκτικά, όχι πια για να γίνει γυναίκα του, αλλά για να κερδίσει στην δύσκολη αυτή ερωτική αναμέτρησή της, την πρώτη θέση, στην αγκαλιά του βασιλιά.
Μετά από τον σχετικό χρόνο προετοιμασίας, οι υποψήφιες κοπέλες για τον τίτλο της ερωτικότερης γυναίκας, πέρασαν ένα ολόκληρο βράδυ, πρακτικής δοκιμασίας των προσόντων και των ικανοτήτων τους, στην βασιλική αγκαλιά.

Η  ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ  ΥΠΕΡΟΧΗ  ΤΗΣ  ΕΣΘΗΡ

Το βιβλίο διευκρινίζει προσεκτικά την καθαρά ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ υπεροχή της Εσθήρ: «κάθε κορίτσι πήγαινε στον βασιλιά το βράδυ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΪ ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ ΣΤΟΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝΙΤΗ». Εσθήρ 2.14.

Όταν ήρθε η σειρά της Εσθήρ, αυτή ήταν ασυναγώνιστη: «ηράσθη ο βασιλεύς την Εσθήρ και εύρεν χάριν παρά πάσας τας παρθένους και επέθηκεν αυτήν το διάδημα».

 Η σωματική παρθενία, την οποία πιθανό να διαφύλασσε για ευνόητους λόγους, η Εσθήρ, δεν αποτελεί ΕΜΠΟΔΙΟ στην προωθημένη ερωτική εκπαίδευση.

Το συγγενικό βιβλίο της Εσθήρ, το ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ 2.3,  γράφει: «επεθύμησα την σκιά του αγαπημένου μου και εκάθησα υπ΄αυτήν και Ο ΚΑΡΠΟΣ αυτού γλυκύς εις τον ΟΥΡΑΝΙΣΚΟΝ μου! ».

Η σαφέστατη αυτή ερωτική εικόνα μας δίνει μία αίσθηση της προωθημένης για την εποχή εκείνη σεξουαλικής ελευθερίας των εκπαιδευμένων στον έρωτα εβραίων γυναικών. Αν σ΄όλα αυτά προστεθεί και η πιθανότητα κρυφής χρήσης ελαφρών εκστασιογόνων , καταλαβαίνετε ότι ο βασιλιάς μας πέρασε μια ανεπανάληπτη σεξουαλική νύχτα.

«Η δε Εσθήρ, σύμφωνα με τις εντολές του Μαρδοχαίου, δεν απεκάλυψε σε κανένα το γένος και την πατρίδα της». Εσθήρ 2.10.

ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ  ΜΑΡΔΟΧΑΙΟΥ  ΜΕ  ΑΜΑΝ  ΤΟΝ  ΜΑΚΕΔΟΝΑ
Συνέβη όμως, όλα αυτά να ενοχλήσουν όπως είπαμε τον (πρωθυπουργό;) AMAN TON MAΚΕΔΟΝΑ. Ο Μαρδοχαίος δεν απέδιδε τις οφειλόμενες τιμές στο πρόσωπό του. Γιατί δεν τιμούσε τον Αμάν ο Μαρδοχαίος, δεν μας το αναφέρει το βιβλίο. Αν όμως υπήρχε τέτοιο υποχρεωτικό καθεστώς προσκυνηματικών τιμών προς τον πρωθυπουργό, ο νεοεισαχθείς αρχικά ασήμαντος αυλικός Μαρδοχαίος, δεν θα μπορούσε να τις παραλείψει και να παραμείνει στο παλάτι αυτό έστω και για μια μέρα.
Άρα μπορούμε να υποθέσουμε ότι κάτι άλλο είχε μυριστεί ο Αμάν, που αποφεύγει να μας το πει το βιβλίο και όχι μόνο για τον λόγο αυτόν, (όπως λέει φανερά υπερβάλλοντας το βιβλίο, Εσθήρ 3.5-6), ο Αμάν ο Μακεδών μίσησε θανάσιμα όχι μόνο τον Μαρδοχαίο, αλλά και ολόκληρο το γένος των Ιουδαίων, ώστε τελικά επιδίωξε και κατάφερε να αποσπάσει από τον βασιλιά διαταγή θανάτωσης, σε μια μοναδική μέρα, όλων ταυτόχρονα των Ιουδαίων, σε όλες τις επαρχίες και χώρες του Βασιλείου.

Η  ΑΠΕΙΘΕΙΑ  ΤΩΝ  ΙΟΥΔΑΙΩΝ.  Ο  ΥΠΟΥΛΟΣ  ΛΑΟΣ  ΠΟΥ  ΕΙΝΑΙ  ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ  ΠΡΟΣ  ΚΑΘΕ  ΑΛΛΟ  ΕΘΝΟΣ.  ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ  ΠΡΟΣ  ΟΛΟ  ΤΟ  ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ  ΓΕΝΟΣ.

Πράγματι, η βασιλική διαταγή που φέρεται ότι απέσπασε ο Αμάν από τον βασιλιά, αναφέρει ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ ΑΠΕΙΘΕΙΑ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ στους νόμους του Βασιλείου: «Εγώ ο Βασιλιάς, είμαι άρχοντας πολλών εθνών και πάντοτε θέλησα να διοικήσω, χωρίς αλαζονεία και κατάχρηση εξουσίας, αλλά με επιείκεια. Ο άνθρωπος όμως που κατέχει την δεύτερη θέση από μένα στο βασίλειό μου, ο πρωθυπουργός Αμάν, μου φανέρωσε ότι ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΕΘΝΗ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΕΧΕΙ ΔΙΑΣΠΑΡΕΙ ΕΝΑΣ ΥΠΟΥΛΟΣ ΛΑΟΣ. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν δικούς τους νόμους και γι΄αυτό ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ ΕΘΝΟΣ… (οι νόμοι αυτών ΕΞΑΛΛΟΙ παρά πάντων των εθνών).
Πληροφορήθηκα λοιπόν πως Ο ΛΑΟΣ ΑΥΤΟΣ, ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΠΡΟΣ ΟΛΟ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ ( ! ).
Έχουν περίεργο τρόπο ζωής, εξαιτίας των νόμων τους και διάκεινται εχθρικά προς τα συμφέροντά μας. Διαπράττουν δε τα χειρότερα κακά, με σκοπό την υπονόμευση και την αποσταθεροποίηση του βασιλείου. Γι΄αυτό, διέταξα όλοι αυτοί, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, να εξοντωθούν ολοκληρωτικά, χωρίς οίκτο. Αυτοί οι αιώνιοι εχθροί μας, θα θανατωθούν βίαια μέσα σε μια μέρα και δεν θα κλονίζουν πιά στο μέλλον την σταθερότητα και την ειρήνη του κράτους μου» Εσθήρ 3.13α – 13γ.

Φυσιολογικότερη αφορμή, για μια τέτοια διαταγή  (ποιος την έγραψε δεν ξέρουμε, ποιός παρατήρησε τότε ότι ο λαός αυτός βρίσκεται σε αντίθεση προς όλο το ανθρώπινο γένος;  ο  ίδιος  ο  Μαρδοχαίος;) συνολικής ΥΛΙΚΗΣ υποβάθμισης και όχι αφανισμού των Ιουδαίων, πρέπει να θεωρήσουμε ότι προήλθε απ΄την ΜΑΖΙΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ στην οικονομική και εξουσιαστική ζωή της εκτεταμένης περσικής αυτοκρατορίας. Ο ιδιότυπος εβραϊκός θεολογικός επεκτατισμός είχε ανέκαθεν για γενεσιουργό του αιτία τον έντονο θρησκευτικό απομονωτισμό και την συστηματική υποτίμηση των άλλων εθνών. Αυτό προκαλούσε αντιδράσεις σε όλους τους άλλους λαούς. Παρά τα ενοχοποιητικά στοιχεία της περιγραφής, κανένας βασιλιάς ποτέ, δεν θα διέταζε γενοκτονία, μόνο και μόνο επειδή πληροφορήθηκε την διαφορετικότητα ενός λαού που εξουσιάζει. Όπως και να είχε το πράγμα, ολόκληρη η παροικία των Ιουδαίων ήταν σε κίνδυνο (οικονομικού;) αφανισμού και ήταν καιρός για την Εσθήρ να αναλάβει δράση. Το βιβλίο ομολογεί γι΄αυτήν, ότι παρά το αξίωμά της βασίλισσας «υπάκουε ακόμα στον Μαρδοχαίο που ήταν υπό την κηδεμονία του και δεν είχε ακόμα φανερώσει την καταγωγή της στον βασιλιά . Εσθήρ 2.20. «Έλαβε δε εντολή απ΄τον Μαρδοχαίο να παρουσιασθεί στον βασιλιά και να ικετέψει την σωτηρία υπέρ του λαού της» Εσθήρ 4.8.

Η Εσθήρ όμως, αν και επίσημη πλέον «σύζυγος» του βασιλιά, εν τούτοις δεν μπορούσε να παρουσιαστεί μπροστά του, χωρίς την ιδιαίτερη πρόσκληση του ιδίου. Η αφήγησή μας βεβαιώνει, ότι είχε ήδη τριάντα ολόκληρες μέρες να τον δει, (Εσθήρ 4.11) πράγμα που σαφώς σημαίνει, ότι ολόκληρο τον τελευταίο μήνα, ο βασιλιάς είχε και άλλες τέτοιες «συζύγους» για να περνά τα βράδια του ευχάριστα. Το πιθανότερο λοιπόν ήταν, πως η αυθαίρετη παρουσία της μπροστά του, σύμφωνα με τον συγκεκριμένο βασιλικό νόμο, θα σήμαινε τον θάνατό της!

ΑΠΕΙΛΗ  ΤΟΥ  ΜΑΡΔΟΧΑΙΟΥ  ΣΤΗΝ  ΕΣΘΗΡ:  «ΗΡΩΙΔΑ  Ή  ΝΕΚΡΗ».
Κι εδώ έχουμε μια αναπάντεχη μικροψυχία της εκπαιδευμένης μικρής εβραίας! Αν και εκπαιδευμένη για να αντέχει σε δύσκολες καταστάσεις, τώρα αντιμέτωπη με τον ίδιο τον ενδεχόμενο θάνατό της φοβήθηκε! Η Εσθήρ βρέθηκε ξαφνικά, να κουβαλάει στους ώμους της, την τύχη του λαού της! Παρ΄όλα αυτά δύο φορές αρνήθηκε να εκτελέσει την εντολή του Μαρδοχαίου. Ο «προστάτης – νταβατζής» Μαρδοχαίος, όμως, ξαφνικά έγινε σαφέστερος: «Μη νομίζεις πως η ζωή σου είναι ασφαλέστερη από των άλλων Ιουδαίων, επειδή ζεις μέσα στο παλάτι. Αν δεν μιλήσεις τώρα, Η ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥ, εσύ όμως και (όλοι) οι συγγενείς σου θα εξαφανισθείτε: «συ δε και ο οίκος του πατρός σου θέλετε απολεσθεί». Εσθήρ 4.13-14
Ο «προστάτης» Μαρδοχαίος, ξαφνικά έγινε προστακτικός μέχρι θανάτου! Στην Εσθήρ έγινε απολύτως ξεκάθαρο, στην περίπτωση που δεν αναλάμβανε το εθνοσωτήριο ρόλο της, ο θάνατός της ήταν απολύτως προαποφασισμένος! Η Εσθήρ, ένιωσε το δίλλημα: ηρωίδα ή νεκρή! Μάλιστα η προειδοποίηση για οποιαδήποτε ολιγωρία της, απειλούσε με θάνατο όχι μόνο αυτήν, αλλά και οποιοδήποτε άλλο αγαπημένο μέλος του ευρύτερου συγγενικού της περιβάλλοντος!
Ο ρόλος του ήρωα δεν είναι πάντα εύκολος!
Σημειώνουμε λοιπόν προσεκτικά και σχολαστικά, ότι η πιθανότητα του θανάτου, καραδοκούσε την Εσθήρ κι απ΄τις δυο πλευρές των αποφάσεών της! Οι σοβαρές αυτές απειλές θανάτου, κατά της ζωής της και των συγγενών της, απ΄τους δικούς της ανθρώπους, έσπρωξαν την Εσθήρ στην ηρωική εκείνη απόφαση, που είχε τις περισσότερες πιθανότητες διαφυγής, από τον θάνατό της! Απ΄την πλευρά των «ημετέρων», ο Μαρδοχαίος της είχε ξεκαθαρίσει απολύτως… αν δεν αναλάμβανε δράση, ο θάνατός της, ήταν προαποφασισμένος και απόλυτα βέβαιος!
Μετά απ΄τις ¨θεόσταλτες¨ αυτές απειλές η Εσθήρ ¨ενισχύθηκε¨ και η απόφασή της ήταν η αναμενόμενη. Κατάλαβε πως η μοναδική περίπτωση επιβίωσή της, ήταν να φανεί ηρωίδα.  Ετσι μετά την αναγκαία αυτή ¨ενίσχυση¨ (ξεκάθαρες απειλές κατά της ζωής της) η Εσθήρ αποφάσισε το σωστό: «θα παρουσιαστώ στον βασιλιά κι αν είναι να πεθάνω ας πεθάνω». Εσθήρ 4.16.

Η  ΠΡΟΣΕΥΧΗ  ΤΗΣ  ΕΣΘΗΡ:  «ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ  ΤΟΝ  ΑΠΕΡΙΤΜΗΤΟ  ΞΕΡΞΗ.  ΤΟ  ΣΤΕΜΜΑ  ΜΟΥ  ΕΙΝΑΙ  ΤΟ  ΠΑΝΙ  ΤΗΣ  ΠΕΡΙΟΔΟΥ».

Η αποκαλυπτική «προσευχή» της Εσθήρ, καταγράφει εντελώς τα ιδιαίτερα προσωπικά της αισθήματα, τόσο για τον βασιλιά όσο και για τις βασιλικές τιμές, τις οποίες αγωνίστηκε να κερδίσει: «Κύριε, γνωρίζεις πολύ καλά ότι απεχθάνομαι τις δόξες ανάμεσα σ΄αυτούς που δεν τηρούν τις εντολές σου και ΒΛΕΛΥΤΤΟΜΑΙ (= ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ) ΝΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΜΕ ΑΝΔΡΑ ΑΠΕΡΙΤΜΗΤΟ (εννοεί τον βασιλιά) από ξένο έθνος. Αυτό το βασιλικό διάδημα που φορώ στο κεφάλι μου, το φοράω μόνο στις δημόσιες εμφανίσεις μου και όχι όταν είμαι μόνη. Το σιχαίνομαι όπως το πανί των γυναικείων καταμηνίων ( ΣΤΗΝ «ΠΡΟΣΕΥΧΗ» ΕΞΙΣΩΝΕΙ ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΔΙΑΔΗΜΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΝΙ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ). Γιαχβέ του Αβραάμ, που πάντα υπερισχύεις, ποτέ δεν ένοιωσα καμιά χαρά που έγινα βασίλισσα». Εσθήρ 4.17υ-17ω.

Μετά από τέτοια ομολογία, καταλαβαίνουμε ότι δεν υπήρξε άλλη δύναμη εκτός απ΄την σκοπιμότητα, που απ΄την αρχή υποχρέωσε την όμορφη (ίσως και ερωτευμένη με τον Μαρδοχαίο) Εσθήρ, να γίνει ποθητή στα μάτια του βασιλιά. Απλά ο Μαρδοχαίος, και πίσω απ΄αυτόν το κρυφό εποπτικό ιερατείο της ισχυρής ιουδαϊκής κοινότητας της Περσίας, υποχρέωσε την μικρούλα Εσθήρ, να γοητεύσει κάποιον που σιχαινόταν βαθύτατα.

ΤΟ  ΘΕΑΤΡΟ  ΤΗΣ  ΕΣΘΗΡ
Όμως, το θέατρο της ερωτευμένης γυναίκας, έπρεπε να συνεχιστεί και παρά την βαθιά αποστροφή της προς τον απερίτμητο και αλλοεθνή σύζυγο και βασιλιά της και την πραγματικά σε απίστευτο βαθμό απέχθειά της προς το βασιλικό της διάδημα, η Εσθήρ στάθηκε με άψογη υποκριτική τεχνική, στο ύψος των περιστάσεων.
Το θηλυκό της μυαλό, μηχανεύθηκε ένα θεατρικότατο τρόπο, για να εμφανισθεί απρόσκλητη στον βασιλιά, διακινδυνεύοντας όσο γίνεται λιγότερο. Ντύθηκε με την πιο λαμπρή ενδυμασία της και προσποιούμενη την ασθενούσα, εμφανίσθηκε υποβασταζόμενη από τις δούλες της, στην αίθουσα του θρόνου. Ο βασιλιάς ξαφνιασμένος από την ανήκουστη παράβαση των κανονισμών, σήκωσε το πρόσωπο του και την κοίταξε με «πύρινο θυμό». Η αντίδραση της Εσθήρ όμως ήταν καλοσχεδιασμένη: «έχασε δε η Εσθήρ το χρώμα της και έπεσε στα χέρια της υπηρέτριάς της. Και αναπήδησε ο βασιλιάς με αγωνία από το θρόνο και την αγκάλιασε και με λόγια παρακλητικά της είπε. Εσθήρ, τι σου συμβαίνει, μη μου πεθάνεις… και την φίλησε λέγοντας μίλησέ μου, τι σου συμβαίνει». Εσθήρ 5. Ιδ.
Με την θεατρική της λιποθυμία, η Εσθήρ είχε ξεπεράσει τον κίνδυνο της άμεσης καταδίκης απ΄ την παραβίαση των κανονισμών, λόγω της απρόσκλητης εμφάνισής της μπροστά στον Βασιλιά! Με την εικονική της πτώση, μετέθεσε τις εξελίξεις σε συναισθηματική βάση. Στην συνέχεια αν και «βδελύσσεται αφόρητα» τον βασιλιά, όπως απερίφραστα ομολόγησε στην προσευχή της, ξεχειλίζει από προσποιητή αβρότητα και τον γεμίζει σκόπιμες κολακείες: « τότε κείνη του απάντησε. Κύριέ μου, σε είδα ΣΑΝ ΑΓΓΕΛΟ ΘΕΟΥ και ταράχθηκε η καρδιά μου από το μεγαλείο σου, (το θεατρικό ΨΕΜΑ σε όλο του το μεγαλείο!) διότι θαυμαστός είσαι κύριέ μου και το πρόσωπό σου γεμάτο από χάρες. Και ενώ του μιλούσε κατέρρευσε και πάλι (προσποιητά) λιπόθυμη. Ο βασιλιάς ταράχθηκε και μαζί με τους υπηρέτες του βάλθηκαν να την συνεφέρουν. Ο βασιλιάς (τελικά) την ρώτησε, Εσθήρ, τι σου συμβαίνει; Μέχρι και ΤΟ ΜΙΣΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΜΟΥ είμαι έτοιμος να σου δώσω, αρκεί να μου πεις τι θέλεις». Εσθήρ 5. 1ε-3.
Η Εσθήρ, με θεατρικότητα που θα ζήλευαν χίλιοι επαγγελματίες θεατρίνοι, απέσπασε όχι μόνο το δικαίωμα να επισκεφθεί ατιμωρητί απρόσκλητη τον βασιλιά, αλλά με την άψογη παράσταση ψευτο-πάθησης (ψευδοπάθειας), ξεσήκωσε την ανδρική ευαισθησία και απέσπασε το μέγιστο της συμπόνιας του ερωτικού της συντρόφου.

Κανένα ιδιαίτερο σχόλιο δεν είναι αναγκαίο, για να φανεί στις πραγματικά εκπληκτικές του διαστάσεις, το ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟ ταλέντο της Εσθήρ, αφού ανάμεσα στις απίστευτες εκφράσεις βαρύτατης απέχθειας προς τον απερίτμητο και αλλόφυλο ερωτικό της σύντροφο και τις εκφράσεις απέραντης κολακείας στο πρόσωπό του, μεσολαβούν μόνο δέκα εδάφια.
Το τέλος αυτής της ιστορίας, είναι λίγο πολύ το αναμενόμενο. Η Εσθήρ καταγγέλλει τον Αμάν τον Μακεδόνα, ως αναίτιο και θανάσιμο εχθρό (του βασιλικού σωτήρα) Μαρδοχαίου και ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΗΣ. Μάλιστα κάποια στιγμή , ο βασιλιάς, με την καλή σκηνοθεσία του πράγματος, πείθεται ότι ο Αμάν, όχι μόνο έχει δολοφονικές προθέσεις εναντίον του, αλλά και ερωτικές διαθέσεις προς την αγαπημένη του Εσθήρ.
Ετσι, όχι μόνο διατάζει την εκτέλεσή του, αλλά αντιστρέφει εντελώς το αρχικό του διάταγμα, γράφοντας μεταξύ άλλων ότι:

«ΗΘΕΛΕ  ΝΑ  ΜΑΣ  ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ  ΣΤΟΥΣ  ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ»

 «Ο ΑΜΑΝ Ο ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ, ξένος προς την φυλή των Περσών, προσπάθησε να μου πάρει την βασιλεία και την ζωή. Με περίπλοκες μεθόδους θέλησε να καταστρέψει τον ΣΩΤΗΡΑ και ευεργέτη μου Μαρδοχαίο, και να βλάψει την ΑΜΕΜΠΤΗ Εσθήρ και τον λαό της. Προσπάθησε έτσι να ερημώσει το Βασίλειο των Περσών και ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΣΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ, καλά θα κάνετε λοιπόν, να μη λάβετε υπόψη σας την προηγούμενη διαταγή αφανισμού των Ιουδαίων… Κάθε πόλη ανεξαιρέτως ή χώρα, που δεν θα συμμορφωθεί μ΄αυτό το νέο διάταγμα θα καταστραφεί δια πυρός και σιδήρου… Μετά την νέα αυτή διαταγή χαρά επικράτησε ανάμεσα σε όλους τους Ιουδαίους της αυτοκρατορίας, μάλιστα πολλοί από τους εθνικούς, για τον φόβο των Ιουδαίων ΕΚΑΝΑΝ ΕΣΠΕΥΣΜΕΝΑ ΠΕΡΙΤΟΜΗ (!) για να γίνουν (να δηλώσουν προσήλυτοι) Ιουδαίοι, γιατί τώρα πιά, ΟΛΟΙ ΦΟΒΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΙΟΥΔΑΙΟΥΣ». Εσθήρ 8. 12k-17
Την ημέρα λοιπόν που επρόκειτο να σφαγούν οι Ιουδαίοι, τα πράγματα αντεστράφησαν και ακολούθησαν ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΕΣ ΣΦΑΓΕΣ από τους Ιουδαίους, υπό την αρωγή μάλιστα και την προστασία των τοπικών αρχών: « την ημέρα εκείνη ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΚΑΝ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ. Κανείς δεν τους αντιστάθηκε γιατί όλοι είχαν φοβηθεί. Μάλιστα όλοι οι ανώτεροι αξιωματικοί των επαρχιών και οι διοικητές, βοηθούσαν τους Ιουδαίους, γιατί όλους τους είχε καταλάβει ο φόβος. Μόνο στα Σούσα οι Ιουδαίοι σκότωσαν πεντακόσιους και ΛΕΗΛΑΤΗΣΑΝ ΤΙΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΕΣ ΤΟΥΣ (ιδίως αυτές).

Τι άλλο επιθυμείς; ρώτησε ο βασιλιάς την Εσθήρ και αυτή απάντησε, ας επιτραπεί ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ στους Ιουδαίους να επαναλάβουν το ίδιο και ΝΑ ΚΡΕΜΑΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΑΜΑΝ (ΤΟ ΖΗΤΗΣΕ Η ΕΣΘΗΡ ! ).

Ο βασιλιάς συμφώνησε…Τελικά σε τρεις μέρες σφαγών εφονεύθησαν δεκαπέντε χιλιάδες (15.000) άνθρωποι»! Εσθήρ 9.2-16.

Πολλοί εξ αυτών πρέπει να ήταν ομοεθνείς του Αμάν, δηλαδή Μακεδόνες, τουτέστιν ΄Ελληνες!
Φυσικά, εύκολα, μπορούμε να υποθέσουμε, ότι πίσω απ΄την δριμύτατη αυτή φονική διάθεση, δεν κρύβεται μόνη της η παιδούλα Εσθήρ, αλλά ο γυμνασμένος στις συνωμοτικές τέχνες Μαρδοχαίος, (και το εβραϊκό ιερατείο της Περσίας) που συνολικά διέβαλε και κατέστρεψε τρεις αυλικούς και σκότωσε δεκαπέντε χιλιάδες ΑΘΩΟΥΣ με πετυχημένους δόλους και ψέματα!
Η τρισχαριτωμένη Εσθήρ, δεν ήταν ποτέ τίποτε περισσότερο, από ένα απλό χειραγωγούμενο ορφανό παιδί, που έγινε ένα εκπαιδευμένο ερωτικό υποχείριο, των πολιτικών επιδιώξεων του σκληρού δολοπλόκου Μαρδοχαίου.
Η ποθητή Εσθήρ, που μόνο τις χαρές του έρωτα ήξερε να δίνει, μάλιστα αγνοώντας εντελώς τα προσωπικά της αισθήματα, παρέμενε στην κορυφαία αυτή αυλική θέση, το απόλυτο υποχείριο του Μαρδοχαίου, που με την γλυκιά γυναικεία φωνή της, θα ψιθύριζε αυτολεξεί, ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΛΗΣΗ, στα αυτιά και την ψυχή του βασιλιά της Περσίας.
Δεν ήταν λοιπόν κατ΄ανάγκην η δική της παιδική ψυχή, γεμάτη από την φονική δίψα που της αποδίδεται, αλλά του συνωμότη και πανούργου Θείου, πατριού της και εραστή της Μαρδοχαίου, που ήθελε και κατάφερε ΝΑ ΔΕΙ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΑ ΕΧΘΡΟΥ ΤΟΥ, για να ξεκαθαρίσει μια για πάντα το πολιτικό του μέλλον και να επιβάλλει απρόσκοπτα στις ιστορικές εξελίξεις την σφραγίδα του δικού του ¨θεού¨.
«Και δώρισε εκείνη την ημέρα ο βασιλιάς στην Εσθήρ, όσα ο διάβολος Αμάν κατείχε. Από τότε επετράπη στον Μαρδοχαίο να παρουσιάζεται ενώπιον του βασιλέως, γιατί η Εσθήρ φανέρωσε την συγγένειά τους. Ο βασιλιάς έδωσε τότε το βασιλικό δακτυλίδι (την εξουσία) του Αμάν στον Μαρδοχαίο». Εσθήρ 8.1-2.ε. ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΝ ΕΚΑΝΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ !
Ο Μαρδοχαίος, ο άνθρωπος που αποκαλούσε τους εχθρούς του «μη όντας», ( ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥΣ ! ) προφανώς λόγω της ευκολίας με την οποία τους κατέβαλε με τις ίντριγκες και τους δόλους του, έγινε ΜΕΓΑΣ ΑΥΛΙΚΟΣ, μετά την εξόντωση του Μακεδόνα Αμάν. Η μέρα της εξόντωσης του Αμάν γιορτάζεται ως η ημέρα του Μαρδοχαίου (ή πουρείμ) από τους Ιουδαίους όλου του κόσμου.-

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ