Το μυστικό της Σαντορίνης. Γιατί τη τραγική νύχτα των Ιμίων δεν απογειώθηκαν ποτέ τα δύο Απάτσι;

 

Τον Αύγουστο του 1995 πραγματοποιή­θηκε η επίσημη τελετή ένταξης των νέων -τότε- επιθετικών ελικοπτέρων ΑΗ-64Α Plus Apatche και η ένταξή τους στο νεοσυγκροτηθέν ειδικά για τον σκοπό αυτό 1ο Τάγ­μα Επιθετικών Ελικοπτέρων (1 ο ΤΕΕΠ), που εδρεύει στο Στεφανοβίκι Μαγνησίας. Πρώ­τος διοικητής της μονάδας ήταν ο τότε αντισυνταγματάρχης Γ.Χ.

Το διάστημα από τα τέ­λη Αυγούστου 1995 ως και τον Ιανουάριο του 1996, που ξέσπασε η κρίση των Ιμίων, η μονάδα συνέχισε με τους προβλεπόμενους από τον προγραμματισμό ρυθμούς την πα­ραλαβή όλων, και των συνολικά είκοσι, των ελικοπτέρων της, την εκπαίδευση του ιπτά­μενου και τεχνικού προσωπικού της, αλλά και την αποπεράτωση των νέων εγκαταστά­σεων της.

Τα επιθετικά ελικόπτερα Απάτσι, με διμελές πλήρωμα, τη στιγμή της κρίσης των Ιμίων δεν είχαν περάσει από την επιχειρη­σιακή αξιολόγηση, και επομένως η μονά­δα δεν ήταν επιχειρησιακή και ετοιμοπόλε­μη. Μπροστά όμως σε μια εν εξελίξει σοβαρότατη κρίση με εθνικές συνέπειες όλα αυ­τά ασφαλώς αποτελούν… λεπτομέρειες. Οταν έχεις στο οπλοστάσιο σου τέτοιο όπλο, σε μια τέτοια κρίση, δεν μπορείς να μην το αξι­οποίησεις.

Πραγματοποιούσαν βολές.

Στις 16.00 της 19ης Ιανουαρίου 1996 με δι­αταγή του ΓΕΣ απογειώνονται από το Στε­φανοβίκι δύο επιθετικά ελικόπτερα Απάτσι φορτωμένα με αντιαρματικά βλήματα αέρος-εδάφους Χελφάιρ, προκειμένου να πραγματοποιήσουν για πρώτη φορά δοκιμαστικές βολές αποδοχής του βλήματος στο πεδίο βο­λής αρμάτων Λιτόχωρου, κάτω από εξαιρε­τικά αντίξοες καιρικές συνθήκες, με βροχή, κρύο και χαμηλή νέφωση. Στο ένα ελικόπτερο, όπως συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώ­σεις, επέβαινε ο ίδιος ο διοικητής. Στο δεύ­τερο ελικόπτερο, ένας από τους ικανότερους πιλότους της μονάδας. Οι βολές αποδοχής των Χελφάιρ πραγμα­τοποιήθηκαν με απόλυτη επιτυχία, αλλά όχι και χωρίς κίνδυνο, στο πεδίο βολής Λιτόχω­ρου. Λόγω των εξαιρετικά δυσμενών καιρι­κών συνθηκών ένα από τα δύο ελικόπτερα παραλίγο να συντριβεί στον ορεινό όγκο του γειτονικού Ολύμπου, στη διάρκεια εκτέλεσης ελιγμών για την άφεση ενός βλήματος. Ευ­τυχώς όμως όλα πήγαν τότε καλά.

Μόλις προσγειώθηκε στο Στεφανοβίκι, τα ανεφοδίασαν με καύσιμα και τα εξόπλισαν με πλήρη πολεμικό φόρτο, δηλαδή 16 συ­νολικά Χελφάιρ, και μια πλήρη αναχορηγία πυρομαχικών για το πυροβόλο Μ230 των 30mm που βρίσκεται στο ρύγχος του ελικοπτέρου.

Επειδή μάλιστα δεν είχαν παραληφθεί ακόμα τα κανονικά πυρομαχικά του πυρο­βόλου, και για να είναι πλήρως επιχειρησια­κά τα δύο ελικόπτερα, έγινε η εξής ελληνική πατέντα: τηλεφωνικά ο διοικητής του Στεφανοβικίου επικοινώνησε με τον τότε διοικη­τή της 114 Πτέρυγας Μάχης στην Τανάγρα, όπου επιχειρούσαν (και επιχειρούν) τα μα­χητικά Μιράζ-2000, που φέρουν πυροβόλα DEFA-554, επίσης των 30 χιλιοστών.

Σε πλήρη ετοιμότητα.

Μεταβιβάστηκε λοιπόν στον διοικητή της Τα­νάγρας η παράκληση να «δανείσει» στα επι­θετικά ελικόπτερα του Στρατού αριθμό βλη­μάτων των 30 χιλιοστών για τα πυροβόλα των Απάτσι. Οπερ και εγένετο σε χρόνο ρε­κόρ. Αμέσως μετά οι τέσσερις άνδρες κατέβηκαν στη πίστα, ανέβηκαν στα ελικόπτερά τους, τα οποία πετώντας πάνω από τα κύματα του φουρτουνιασμένου Αιγαίου, για να μη γίνουν αντιληπτά από τα τουρκικά ραντάρ, έφτασαν και προσγειώθηκαν έπειτα από πε­ρίπου μιάμισης ώρας πτήση μέσα στο σκο­τάδι, στην αεροπορική βάση της Σαντορίνης, όσο πιο κοντά μπορούσαν δηλαδή στην πε­ριοχή της κρίσης, με άμεση ετοιμότητα να επέμβουν, όποτε τους ζητούνταν.

Αλλά δεν τους ζητήθηκε να επέμβουν ποτέ, παρόλο που διέθεταν τον ειδικό εξο­πλισμό για πτήση και παρατήρηση στη διάρ­κεια της νύχτας, και μάλιστα κάτω από αντί­ξοες καιρικές συνθήκες. Στην αεροπορική βάση της Σαντορίνης έφτασαν αργά το βρά­δυ της 29ης Ιανουαρίου.

Επομένως πολύ κοντά στην περιοχή της κρίσης τα ξημερώματα της 31ης Ιανουαρί­ου υπήρχαν δύο απόλυτα εξειδικευμένα και εξοπλισμένα. Δυστυχώς δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ.

Εφημερίδα: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΣΕΛ.6-7