Σαφές «μήνυμα» προς τις τράπεζες, να αναλάβουν τις ευθύνες τους(!), απηύθυνε ακόμη και ο πρωθυπουργός-Τραπεζίτης, κ. Λ. Παπαδήμος, μιλώντας στην έναρξη της ημερίδας με θέμα «Ανάπτυξη στην Ελλάδα-Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις και Επιχειρηματικότητα, στο πλαίσιο της στρατηγικής "Ευρώπη 2020"».
Ο κ.Παπαδήμος χαρακτήρισε αναγκαία συνθήκη την ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος και την ενίσχυση της ρευστότητας της αγοράς, ώστε να υπάρξει αύξηση της "χρηματοδότησης" της πραγματικής οικονομίας και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Δηλαδή εάν κατάλαβα καλά, η χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αποτελεί “αναγκαία”, όσο και “απαραίτητη”, όχι όμως "ικανή", συνθήκη δια την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών.
Το οποίον και σημαίνει ότι απευθυνόμενος στους υπόλοιπους Ελληνες Τραπεζίτες, τους “υπενθυμίζει”, ευγενικώς, ότι για να πάρουν τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων πολιτών και να σώσουν τα «μαγαζιά» τους, δηλ. τις Τράπεζές τους, οφείλουν να … «δώσουν και κάτι στον ‘Ιθαγενή» κάτοικο αυτής της χώρας, έστω και κάποιες «πολύχρωμες χάντρες» ή «απαστράπτοντα καθρεφτάκια», έστω και ώς επίσημη «τοκογλυφία», ή αλλιώς ... «χρηματοδότηση».
Μάλιστα, ο κ. πρωθυπουργός έδωσε έμφαση στην ενίσχυση της "χρηματοδότησης" των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, με στόχο τη δημιουργία και την προστασία θέσεων εργασίας. «Αυτές είναι απαραίτητες προϋποθέσεις, παράλληλα με την πλήρη εφαρμογή του Οικονομικού Προγράμματος, ώστε να περάσουμε το ταχύτερο δυνατό στην ανάκαμψη και σε πορεία βιώσιμης ανάπτυξης της οικονομίας μας».
Μεθερμηνεύοντας ή καλύτερα μεταφράζοντας την “δήλωση” του κ. Λ. Παπαδήμου, εντοπίζω “παραδοχές” και “πολιτικά αξιώματα”, άξια προσοχής και ερμηνείας.
Το μόνιμο και «περίεργο» άγχος του πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, όπως φαίνεται, γίνεται πολλαπλά εντονότερο, καθώς η τόνωση της ρευστότητος στην αγορά, δεν φαίνεται και τόσο εύκολη υπόθεση, και η ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης, μετατίθεται διαρκώς, σε άγνωστο ορίζοντα, ίσως στο επόμενο πολιτικό σκηνικό το οποίο θα διαμορφωθεί μετά τις εκλογές της 06/05/2012.
Βέβαια είναι εντόνως πιθανόν, στις 15 Μαΐου 2012, να επέλθει η τρίτη στη σειρά, χρεοκοπία της χώρας, ενώ ήδη οι διεθνείς αγορές έχουν προεξοφλήσει την αποπληρωμή των ασφαλίστρων κινδύνου (CDS), στους «εξαπατηθέντας» ιδιοκτήτες ελληνικών ομολόγων.
Ίσως αυτός να είναι και ο κύριος λόγος, της επίσπευσης της προκήρυξης των εκλογών της 6 Μαίου 2012.
Θα είμαστε, η μοναδική χώρα, και θα αποτελούμε "φωτεινό" παράδειγμα, σε αυτόν τον πλανήτη, η οποία, από τις 16 χώρες που έχουν πτωχεύσει μετά το τέλος του «ψυχρού πολέμου», θα έχει πτωχεύσει δύο φορές, μέσα σε δύο μήνες (12 Μαρτίου 2012 και 15 Μαΐου 2012).
Και ενώ όλες οι χώρες σχεδόν, επέβαλαν «χρεοστάσιο» (δηλαδή παύση πληρωμής των χρεών τους), η Ελλάδα, ΚΑΙ έχει πτωχεύσει ΚΑΙ εξακολουθεί να πληρώνει.
Και όλα αυτά, δια της φαρδιάς-πλατιάς "υπογραφής" του κ. Ε.Βενιζέλου και φυσικά του κ. Γ.Παπανδρέου, τον πρώτο εκ των "δωσίλογων" της Εθνικής κυριαρχίας της χώρας, στην μεταπολιτευτική "ιστορία" μας.
Αυτό όμως το οποίο προκύπτει αβίαστα ως συμπέρασμα απο τις δηλώσεις του κ. Πρωθυπουργού της χώρας, είναι το πολιτικό θέμα ως μείζον «πολιτειακό» και συγχρόνως εντόνως κοινωνικό.
Οι φορείς μέσα από τους οποίους το παρόν πολιτικό σύστημα διοχετεύει την “ρευστότητα” στην αγορά και την “χρηματοδότηση” των μικρομεσαίων επιχειρήσεων ώς δημόσιο αγαθό, είναι οι Τράπεζες και όχι το κράτος.
Παραχώρησε το παρόν πολιτικό σύστημα στους Τραπεζίτες μέρος της υποχρέωσης την οποίαν έχει απέναντι στούς πολίτες αυτής της χώρας, υποκαθιστώντας κατ’αυτόν τον τρόπο, οι Τραπεζίτες, νευραλγικούς οικονομικούς τομείς του κράτους, βέβαια πάντα με το “αζημίωτο”.
Ο διαρκώς μειούμενος ρόλος του κράτους στην παροχή δημοσίων αγαθών, ερμηνεύεται ως επακόλουθο της κυριαρχίας των οικονομικών της “προσφοράς και ζήτησης” και συνακόλουθα της αυξανόμενης σημασίας της δημοσιονομικής πειθαρχίας που επιβάλλεται μέσα από περικοπές των δημοσίων δαπανών για τη διασφάλιση της περιβόητης “ανταγωνιστικότητας”.
Ως συνέπεια του παραπάνω τείνει να επέλθει σταδιακή μεταβίβαση κρίσιμων ρυθμιστικών λειτουργιών του κράτους, σε «εξωκρατικούς» παράγοντες, κυρίως τις Τράπεζες.
Ο νεοφιλελευθερισμός στο απώγειό του. Αυτό το οικονομικο-πολιτικό σύστημα υποστήριξε το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ και τώρα του κ. Ε. Βενιζέλου, όπως και η Ν.Δ, κατά κύριο λόγο.
Ακόμη και στις οικονομίες που λειτουργούν με βάση το μηχανισμό της “αγοράς” υπάρχει ανάγκη κρατικής παρέμβασης. Η παρέμβαση του κράτους ήταν φυσικά πολύ πιο σημαντική σε έκταση και σε σοβαρότητα στις οικονομίες που λειτούργησαν κατά το παρελθόν με την μορφή της κατευθυνόμενης οικονομίας.
Η θεωρία στην οποία στηρίζεται ο κεντρικός σχεδιασμός, είναι ότι μόνο η κεντρική κυβέρνηση μπορεί να οργανώσει την οικονομική δραστηριότητα με τέτοιο τρόπο ώστε να προάγεται η οικονομική ευημερία στο σύνολο της χώρας.
Κάθε οικονομία για να μπορέσει να λειτουργήσει έχει ανάγκη από ένα γενικό νομικό πλαίσιο και από την εξασφάλιση συνθηκών εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας, κυρίως όμως κοινωνικής συνοχής.
Την ευθύνη γι` αυτά, την έχει το κράτος που παίρνει αποφάσεις για θέματα που αφορούν ολόκληρη την κοινωνία με γνώμονα το συλλογικό συμφέρον.
Δημιουργούνται δύο κεφαλαιώδους σημασίας “πολιτειακού” χαρακτήρα εμπλοκές, τις οποίες οφείλουμε όλοι οι Έλληνες να αναδείξουμε, να τις καταδικάσουμε, και να μην τις ξανααποδεχτούμε ώς “υποτελείς” κανενός κράτους ή Εθνους.
Η πρώτη εμπλοκή, αφορά την απαγόρευση του ισχύοντος Ελληνικού συντάγματος της εκχώρησης παντοιοτρόπως ή της μεταβίβασης κρισίμων ρυθμιστικών λειτουργιών του κράτους σε οποιονδήποτε εκτός του κράτους, πολύ δε περισσότερο στην “επι αμοιβή” παραχώρηση λειτουργιών του κράτους, οι οποίες αφορούν τα δημόσια αγαθά, στους Τραπεζίτες.
Τα δημόσια αγαθά είναι αγαθά που παρέχουν οφέλη για ολόκληρη την κοινωνία ή για τμήμα της, άσχετα συνήθως από το αν τα επιμέρους άτομα είναι διατεθειμένα να πληρώσουν για να έχουν τα οφέλη αυτά.
Ως παράδειγμα μπορώ να αναφέρω την εθνική άμυνα μιας χώρας, την ασφάλεια, την δικαιοσύνη, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, την πληρωμή των μισθών και συντάξεων των κρατικών ή δημοσίων υπαλλήλων, επιχορηγήσεις ή διαχείριση Ευρωπαϊκών προγραμμάτων, κι άλλες λειτουργίες και υποδομές που επηρεάζονται από τον "οικονομικό ρόλο" του κράτους.
Το κράτος πρέπει να παρεμβαίνει για να διορθώνει ορισμένες ατέλειες και αδυναμίες που εμποδίζουν το μηχανισμό της “αγοράς” να λειτουργήσει αποτελεσματικά, να περιορίσει τις μεγάλες ανισότητες στη διανομή του εισοδήματος μεταξύ των διαφόρων κοινωνικών ομάδων, ανακατανέμοντας εάν χρειάζεται τα εισοδήματα προς όφελος των ασθενέστερων κοινωνικών τάξεων.
Χρησιμοποιώντας μέτρα όπως η προοδευτική φορολογία εισοδήματος η οποία επιβαρύνει κυρίως τα νοικοκυριά με υψηλά εισοδήματα, διάφορες παροχές σε χρήμα ή σε είδος που ωφελούν κυρίως τα φτωχότερα νοικοκυριά, για να παραχθούν τα λεγόμενα δημόσια αγαθά καθώς και για να επηρεάσει θετικά την οικονομική δραστηριότητα στην χώρα.
Ο κρατικός παρεμβατισμός αναφέρεται στις ενέργειες του κράτους, οι οποίες επηρεάζουν τη δραστηριότητα των ιδιωτών και των επιχειρήσεων.
Αυτό επιτυγχάνεται με τη διαμόρφωση του νομικού και του θεσμικού πλαισίου μέσα στο οποίο εξασφαλίζεται η λειτουργία των νοικοκυριών και επιχειρήσεων και η ορθολογική συμπεριφορά των πολιτών, ούτως ώστε να δρουν δημιουργικά, να αποφεύγονται οι κοινωνικές συγκρούσεις και να διασφαλίζεται η κοινωνική συνοχή.
Ο δημόσιος τομέας θα πρέπει να έχει το ανάλογο μέγεθος, εκείνο το οποίο, τον καθιστά παραγωγικό, ώστε να μην παρεμποδίζεται η ορθολογική, αναλογική κατανομή των διαθέσιμων πόρων της οικονομίας, η οποία είναι απαραίτητη για την εξασφάλιση οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.
Η δεύτερη εμπλοκή, αφορά την λαϊκή κυριαρχία και την Εθνική κυριαρχία και τον τρόπο με τον οποίον το πολιτικό σύστημα διαχειρίζεται και “προστατεύει” την έκφρασή τους σε επίπεδο εφαρμογής της.
ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, Άρθρο 1
1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία
2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία
3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους
και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.
Σε μία αντιπροσωπευόμενη Δημοκρατία, όπως η δική μας, οι πολιτικοί –υποτίθεται- ότι αντιπροσωπεύουν το Λαό.
Αυτή η `υπόθεση` δεν είναι απόλυτα σωστή.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ελλάδος, όλες οι Εξουσίες υπάρχουν υπέρ του Λαού και του Έθνους.
Ο ρόλος των πολιτικών στην Ελλάδα της “μεταπολίτευσης”, από την εποχή της ανόδου της αστικής τάξης στη πολιτική, είναι, να προασπίσουν τα συμφέροντά της, ούτως ώστε να εξασφαλίσουν την οικονομική επικυριαρχία της (της αστικής τάξης) και επομένως, την ευημερία της κοινωνίας, εφόσον και η οικονομική δύναμη βρίσκεται πλέον στα χέρια των αστών.
Αλλά πολλές φορές και αυτή η έννοια της “κοινωνικής ευημερίας” καταλήγει να ταυτίζεται με την ευημερία των “ολίγων”, των οικονομικά ισχυρών .
Βρισκόμαστε λοιπόν στο σημείο να εξυπηρετούμε τα συμφέροντα ολίγων, πιστεύοντας μάλιστα, μέσα από διάφορους μηχανισμούς , πως είναι για το “καλό” όλων. Μας έχει "επιβληθεί" η σκέψη, πως αυτός ο δρόμος του "εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης", στην ουσία ο δρόμος της δικτατορίας της αγοράς και της νεοφιλελευθεροποίησης, είναι ο μόνος σωστός δρόμος.
Οι ανάλγητες μεταρρυθμίσεις και η πολιτική της σκληρής μονόπλευρης λιτότητας στην ελληνική οικονομία, ώστε αυτή να πληροί τις προϋποθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης περί “ανταγωνιστικότητος” και ισχυρής οικονομίας, "για το καλό της Χώρας", είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της παραπάνω σκέψης.
Η επιταγή του άρθρου 1 του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης του παρόντος άρθρου, καταστρατηγήθηκε, δεν εξυπηρετείται ή αλλιώς δεν υλοποιείται με ευθύνη των “υποτελών” κυβερνήσεων του ΓΑΠ, και του Λ. Παπαδήμου, όπως και των “κηπουρών” των.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.