Η «αραβική άνοιξη» ως σύγχρονη σταυροφορία της Δύσης στην Μέση Ανατολή

Το φαινόμενο της «αραβικής άνοιξης» και του γεωπολιτικού ντόμινο που αυτό παράγει αποτελεί ένα πολυσύνθετο πλέγμα παραγόντων και αιτιών. Ένας τρόπος να το εξετάσει κανείς είναι ως «σύγχρονη σταυροφορία». Τα μέσα άλλαξαν με τους αιώνες και η αντιστοιχία δεν είναι απόλυτη, μολαταύτα οι ομοιότητες είναι σαφέστατες, όπως και η νοοτροπία που οδηγεί σε τέτοιου είδους παρεμβάσεις της Δύσης.

Η παρέμβαση της Δύσης είναι χιλιοτεκμηριωμένη και εκτείνεται από την προπαγάνδα και την αδιόρατη προσφορά τεχνογνωσίας και στρατηγικής μέχρι την ξεκάθαρη στρατιωτική βοήθεια και επέμβαση, όπως αυτή που αναμένεται στην Συρία. Η μεγάλη διαφορά με τις απροκάλυπτες επεμβάσεις του παρελθόντος είναι ότι σήμερα η Δύση «το κάνει να φανεί σαν ατύχημα»:
από μόνη της ολόκληρη η Μέση Ανατολή εξερράγη∙ από μόνα τους αποφάσισαν όλα αυτά τα κράτη να αποτάξουν τους τυράννους τους – οι οποίοι είχαν επιτύχει να αποκρύψουν όλα αυτά τα χρόνια από την Δύση την στυγερή καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που μεθόδευαν, όπως στην περίπτωση του Καντάφι, με τον οποίο η Δύση είχε πολυετή αγαστή συνεργασία πριν ανακαλύψει την φρικτή του φύση.

Τα Νέα Μέσα προσέφεραν, σύμφωνα με την κρατούσα ρητορική, απλώς ένα μέσο εκδημοκράτισης: δεν λειτούργησαν ούτε ως χειραγώγηση από όσους ξέρουν να τα παίζουν στα δάχτυλα, ούτε ως ακούσια στρατολόγηση από τους μάστορες της αντίστοιχης πειθούς. Σύμφωνα με την κρατούσα ρητορική, όλη η τεχνογνωσία που αποκτήθηκε κατά τις «πολύχρωμες» ή «πορτοκαλί» επαναστάσεις (ΟΤΠΟΡ, Σερβία κλπ) δεν αξιοποιήθηκε «άνωθεν» για να εκβιαστεί μια κατάσταση στην Μέση Ανατολή, αλλά οι επαναστατούντες ανακάλυψαν αυτήν την τεχνογνωσία από μόνοι τους.

Πρόχειρη και ολίγον αστεία η προσπάθεια της Δύσης να αποκρύψει ότι πίσω από τις λέξεις κρύβεται Εκείνη: εκτός αν αυτό το αφήγημα προσφέρεται απλώς για να ηρεμούμε τις συλλογικές μας συνειδήσεις, όχι για να το πιστέψουμε πραγματικά.

Τότε, στις σταυροφορίες, το πρόσχημα ήταν η «απελευθέρωση των Αγίων Τόπων»: σήμερα είναι η θεάρεστη επιβολή της «Ντημόκρασυ», η μάχη ενάντια σε φρικτούς τυράννους. (Από το πολύ του έρωτος για την «Ντημόκρασυ» προκύπτουν και ιλαροτραγικά μορφώματα, όπως η προταθείσα ονομασία για τα Σκόπια… «Δημοκρατική Δημοκρατία της Μακεδονίας» – Democratic Republic of Macedonia).

Η Δύση αποφάσιζε και αποφασίζει ποιο είναι το καλό και ποιο είναι το κακό, ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος, και επιβάλλει το «καλό» και το «σωστό» διά μαχαίρας πάντοτε ευλογημένης από την εκάστοτε ιερολογία. Η επιβολή της Ντημόκρασυ είναι η νέα απελευθέρωση. Είναι ομολογουμένως εντυπωσιακή η ανάγκη της Δύσης να αναζητά πάντοτε πρόσχημα: άλλα καθεστώτα αυτοκρατορικού τύπου μεθόδευαν το γεωστρατηγικό τους συμφέρον με πολύ συντομότερες, ηπιώτερες αφηγήσεις και κόντρα-αφηγήσεις. Το εντυπωσιακό βέβαια δεν είναι ότι αυτή η ανάγκη εμφανίζεται σήμερα, στην εποχή της πολιτικής ορθότητας και των ατομικών δικαιωμάτων, αλλά ήδη από τότε, με την θεόπνευστη αποστολή της απελευθέρωσης τόπων αγίων.

Μια ακόμα πραγματικά μεγάλη διαφορά είναι η εξής: ενώ η τότε παρέμβαση της Δύσης αντιμαχόταν τα μουσουλμανικά καθεστώτα, σήμερα ουσιαστικά τα… επιβάλλει. Η άνθηση της πολιτικής εκδοχής του μουσουλμανικού στοιχείου (Αδελφοί Μουσουλμάνοι κλπ.) στην νέα, «εκδημοκρατισμένη» εκδοχή των κρατών της «αραβικής άνοιξης» είναι πραγματικά εντυπωσιακή, και αντικαθιστά καθεστώτα με σαφώς μεγαλύτερη ανεκτικότητα στο μη-μουσουλμανικό στοιχείο (να σημειωθεί ότι αυτή η εξέλιξη καταλαμβάνει εντελώς εξαπίνης το «Δόγμα Νταβούτογλου», το οποίο πλέον σε μεγάλο βαθμό χρήζει επανασχεδιασμού). Μεγάλο μέρος της διεθνούς κοινής γνώμης εξεπλάγη με αυτήν την εξέλιξη, θεωρώντας ότι πιο «ήπια», ανεκτικά και δυτικόφιλα καθεστώτα θα λάμβαναν την θέση των «τυράννων».

Δεν πρέπει όμως να συγχέουμε την «κοινή γνώμη» όπως αυτή εκφράζεται στην δημοσιογραφία και στην μπλογκόσφαιρα με τον στρατηγικό σχεδιασμό των θεσμών που συγκροτούν την αυτοκρατορική δομή της «Δύσης» ως Αμερικής και συμμάχων. Η αντίληψη ότι αυτήν την εξέλιξη δεν την περίμεναν και δεν την επιθυμούσαν όσοι προκάλεσαν ή υποβοήθησαν την «άνοιξη» είναι, τουλάχιστον, αφελέστατη. Το ερώτημα παραμένει, με ποιόν τρόπο βοηθά τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσεως η εγκαθίδρυση σκληρών ή αρκετά σκληρών μουσουλμανικών καθεστώτων στις «απελευθερωθείσες» χώρες.

Μια ενδεχόμενη απάντηση είναι ότι η Δύση λόγω της ανερχόμενης «απειλής» του Ισλάμ, θεώρησε ότι με το να επιβάλει μουσουλμανικά – ελεγχόμενα καθεστώτα, θα μπορεί να ελέγξει την πολύτιμη σε υδρογονάνθρακες Μέση Ανατολή.

Η «Νέα Σταυροφορία» βρίσκεται πάντως ακόμα εν εξελίξει, οπότε δεν έχουμε παρά να αναμένουμε την συνέχειά της – και κυρίως, την τελική της απόληξη.

Κ.Λ.Μ.