Γιατί δεν σωθήκαμε ακόμη;

Αφού, επί τέλους, έχουμε Κυβέρνηση, γιατί είμαστε ακόμη σε Κρίση και Οικονομική Ύφεση, χωρίς καμμία Ανάπτυξη και Προοπτική;

Γράφει η Ελένη Αθανασούλη

Σιωπώντας, για να δώσω χρόνο στη νέα Κυβέρνηση που επί τέλους αποκτήσαμε, – αφού δεν βλέπω να‘ρχεται άσπρη μέρα – είπα κι εγώ να προβληματιστώ δημοσίως, μπας και βρω καμμιά απάντηση στα προφανή ερωτηματικά μου για το αύριο. Σας παραθέτω μερικά μόνο από αυτά.

1. Γιατί ως κύριο μέσο αντιμετώπισης της κρίσης χρησιμοποιείται (και από αυτή την Κυβέρνηση) κυρίως η περικοπή απολαβών των εργαζομένων και η περικοπή των παροχών του κοινωνικού κράτους, χωρίς να χάνει τη σημασία του το ερώτημα πόσο χαμηλά θα μας πάει η σκάλα της εξαθλίωσης.
2. Γιατί οι «ευρωβόρες» (πρώην κοινωφελείς) επιχειρήσεις (ΔΕΗ, ΟΣΕ) εξακολουθούν να νέμονται το δημόσιο πλούτο (υψηλοί μισθοί και προνόμια εργαζομένων) και να έχουν υψηλό κόστος για το λαό(ακριβές υπηρεσίες π.χ. ακριβή ηλεκτρική ενέργεια για το λαό); Και τούτο, χωρίς να χάνει τη σημασία του το κραυγαλέο γεγονός ότι η ΔΕΗ δεν αξιοποιεί την (χρηματοδοτούμενη από το λαό μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ) ανάπτυξη εναλλακτικών πηγών για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.
3. Με βάση ποια λογική η μείωση του μισθολογικού κόστους αποτελεί τη μόνη πηγή δαπανών που πρέπει να περισταλούν, και τη μόνη πηγή άντλησης εσόδων; Πώς υποστηρίζεται αυτό, με βάση τους κανόνες της απλής λογικής, όταν οι περικοπές των αμοιβών των εργαζομένων είναι προφανές ότι οδηγούν σε μείωση της ζήτησης και συνεπώς σε μείωση του τζίρου της αγοράς;
4. Γιατί δεν επιδιώκεται η συστηματική είσπραξη των ήδη οφειλομένων παλαιών φόρων και εισφορών, αλλά συγχωρείται και διαρκώς παρέχονται κίνητρα για εξακολούθηση της εισφοροδιαφυγής και της φοροδιαφυγής;
5. Αφού όλα χάνουν την αξία τους γιατί εξακολουθούν να έχουν υψηλές τιμές βασικότατα αγαθά (γάλα, καύσιμα, ηλεκτρική ενέργεια κ.ά.);
6. Πώς νοείται δημόσια υγεία, όταν οι μεν «άποροι» αλλοδαποί δικαιούνται δωρεάν περιθάλψεως και πρώτων βοηθειών στα εξωτερικά ιατρεία και μείς οι ιθαγενείς πληρώνουμε ως συμμετοχή μας διάφορα ποσά που το κράτος ως επαίτης θέσπισε να του δίνουμε με την εμφάνισή μας.
7. Με βάση ποια λογική τα ταμεία και οι υπηρεσίες παρακρατούν για την περίθαλψή μας ποσοστό από τις απολαβές μας χωρίς να μας παρέχουν ούτε τα στοιχειώδη; Είναι προφανές ότι το κράτος μεθοδεύει την άντληση και αναπλήρωση πόρων που οι αρμόδιοι διαχειριστές και δημόσιοι υπόλογοι δεν διαφύλαξαν και δεν αξιοποίησαν σωστά. Στην περίπτωση αυτή θα έπρεπε να τους αποπέμψει ως ακατάλληλους και να τους επιβάλει την απόδοση των δημοσίων εσόδων που με υπαιτιότητά τους ή ανεπάρκειά τους χάθηκαν, καθώς και να ελέγξει τον τυχόν πλουτισμό τους επ’ ευκαιρία της άσκησης του λειτουργήματός τους.
8. Πώς εξακολουθεί στη σημερινή οικονομική συγκυρία της εθνικής μας εξαθλίωσης να επιτρέπει η Πολιτεία μας την χρησικτησία της εξουσίας ή της δημόσιας θέσης; Αναφέρομαι συγκεκριμένα, στη διατήρηση αλλά και στην αναγνώριση προνομίων λόγω της υπηρεσίας κάποιου σε δημόσια θέση (πολιτική, διοικητική κ.ά.), με χαρακτηριστική την περίπτωση διορισμού «ημετέρων» μετακλητών υπαλλήλων, με πρόσχημα την προσωπική εμπιστοσύνη που οι πολιτικοί έχουν (όπως οι ίδιοι λένε) προς ορισμένα –«δικά τους»- άτομα. Σαν να λέμε δηλ. οι βοηθοί αυτοί θα εξυπηρετήσουν το πολιτικό πρόσωπο και όχι τον λειτουργό. Αλλά το λειτούργημα είναι δημόσιο, (συνεπώς οποιοσδήποτε Έλληνας θα μπορούσε με τα κατάλληλα προσόντα να εργαστεί σε συγκεκριμένο σκοπό), ενώ η ιδιότητα του πολιτικού είναι (σε κάποιο τουλάχιστον βαθμό) προσωπική επιλογή για τη συστηματική ενασχόληση και προσφορά προς την πατρίδα. Συνεπώς, για να πετύχει ο πολιτικός θα πρέπει να έχει αρχές και ικανότητα, κι όχι να στηρίζεται στα προνόμια που μπορεί η συγκεκριμένη κάστα να προμηθεύει στον κύκλο της για να παραμένει εσαεί στην εξουσία και να κρατάει κλειστό το κύκλωμα, καταχρώμενη μάλιστα την εμπιστοσύνη του λαού, ή ιδιοποιούμενη την ευκαιρία και τη συγκυρία για τη διαιώνιση της παραμονής της στην εξουσία, και του αποκλεισμού άλλων.
9. Γιατί επαιτούμε δόσεις και νέες δόσεις και επιμήκυνση του χρέους (προς όφελος ασφαλώς των δανειστών μας), χωρίς καμμιά ελπίδα για το λαό, αλλά αντί γι’ αυτό δεν ακούγεται τίποτε σχετικά με την αξιοποίηση των εθνικών μας πόρων,που το ξέρουμε ότι υπάρχουν; Γιατί τα πολιτικά κόμματα δεν απαιτούν αξιοποίηση των εθνικών μας πόρων, εδώ και τώρα;
10. Ποιο μίγμα πολιτικής είναι εκείνο που θα έχει θετικό αποτέλεσμα, το βρήκαμε ή ακόμη το ψάχνουμε; Και γιατί δεν το βρήκαμε ακόμη; Μήπως δεν δοκιμάζουμε προς τη σωστή κατεύθυνση;
11. Ποιος τελικά ωφελείται από την εξακολούθηση της οικονομικής μας αθλιότητας και κοινωνικής εξαθλίωσης της χώρας μας;

Πηγή