Τη Χίο δεν την έκαψαν οι φλόγες. Tη Χίο την έκαψαν οι…

Φορτώνοντας τα πάντα στον κόκορα ή στους δολερούς τούρκους γείτονες διέλυσαν ανενόχλητοι το νησί των ανέμων, αφήνοντας το απροστάτευτο στο έλεος των μποφόρ.

Γράφει: Αλέξης Πολίτης
 Έκανα υπομονή και δεν έγραψα κάτι όλες αυτές τις ημέρες που το νησί μου βιαζόταν κατά συρροή. Όχι από τον στρατηγό άνεμο, όπως είχε πει σε ένα παραλήρημα ανευθυνότητας ο Βύρωνας Πολύδωρας τότε που κάηκε η Πελοπόννησος και μαζί της δεκάδες ανθρώπινων ψυχών.Ούτε από κάποια από τις 10 πληγές με τις οποίες ο μεγαλοδύναμος παίζοντας βελάκια στον χάρτη της χρεοκοπημένης μας χώρας τιμώρησε τους απανταχού Φαραώ της. Άλλοι είναι οι υπεύθυνοι και δεν σκοπεύω να εξαιρέσω κανένα από του πληκτρολογίου μου την οργή.
Διάβασα πολλά, άκουσα περισσότερα και περίμενα. Υπομονετικά, επιτηδευμένα και στωικά. Περίμενα. Και η οργή αυτού που περιμένει, που υπομένει είναι σκέτος ποταμός, Νείλος Δυτικός με τους κροκόδειλους και τα φονικά του κουνούπια μαζί. Περίμενα.
Τι;

Το φρικτό συναίσθημα της απώλειας και η οδύνη του πύρινου ολοκαυτώματος να δώσουν τη θέση τους στην ψύχραιμη και εμπεριστατωμένη εκτίμηση της κατάστασης, μακριά από βρασμούς ψυχής και συγκινητικούς επικήδειους. Μακριά από εφετζίδικες φανφάρες άνευ ουσίας για τα τηλεπαράθυρα των δελτίων ειδήσεων και για τα 15 λεπτά λυτρωτικής δημοσιότητας.

Αποστασιοποιημένος από εύηχα εμπορικά τσιτάτα για το δάκρυ του μαστιχόδεντρου και για την τρίτη ολοκληρωτική καταστροφή της Χίου μετά τη σφαγή του 1822 από τους Οθωμανούς και τον επαχθή σεισμό του 1881.

Παπατζήδικες φαιδρές μαλαγανιές σε στυλ Μάρθας Βούρτση με ολίγη από Νίκο Ξανθόπουλο και αρκετή από Βασιλάκη Καίλα. Που στα τύμπανά μου, στα αυτιά όλων των Χιωτών  και κατ’ επέκταση όλων των Ελλήνων, βλέποντας τα αποκαΐδια και το βαθύ μαύρο, ηχούν βερεσέ. Ο γάμος σχόλασε κύριοι, γιατί η νύφη δεν αερίστηκε απλά, μα χέστηκε πατόκορφα.

Η Χίος γίνηκε Φαλακρό όρος και τα Μαστιχοχώρια της νεκροταφεία, γεμάτα με φέρετρα του μυστικού ελιξιρίου της ζωής. 

Γιατί ως τέτοιο λογίζω το μαστίχι κύριοι. Μια ευλογία, ένα θαύμα του Θεού σε μια κουκίδα της υφηλίου, σε μια γωνιά του γαλαξία ολάκερου. Ένα ανεκτίμητης αξίας και μοναδικότητας δώρο της μητέρας φύσης σε λίγα εκτάρια νησιωτικής γης. Δοκίμασαν και εκτός Ελλάδας να το καλλιεργήσουν και παρά τη χρήση προηγμένης γεωπονικής τεχνογνωσίας και λεπτομερών κλιματικών και γεωλογικών προσομοιώσεων έφαγαν τα μούτρα τους. Μάταιος κόπος.

Αυτό αρνείται κατηγορηματικά να αποκαλύψει τα απόκρυφά και ευεργετικά του μυστικά, γιγαντώνοντας το μύθο και τη μαγεία που το συνοδεύει.  

Θησαυρός και μιράκολο συνάμα, από τη 
Χίο με αγάπη.
Όμως τα θεία ευεργετήματα τα σέβεσαι, τα προφυλάσσεις, τα διαφυλάττεις ως κόρη οφθαλμού, αλλιώς είσαι άξιος της μοίρας σου και ο καιρός της Νέμεσης γαρ εγγύς…
Σταρ του Χόλυγουντ ασφαλίζουν τα καλλίγραμμα οπίσθιά τους έναντι πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Το ίδιο πράττουν και διάσημοι αθλητές με τα ταλαντούχα μέλη του σώματός τους, ή παγκοσμίου κλάσης τενόροι με τις φωνητικές τους χορδές. Το ίδιο κάνει και η Κόκα Κόλα που κρατά επτασφράγιστο μυστικό τη συνταγή της, φυλάσσοντας τη σε ασφαλές περιβάλλον αλλά Φοξ Τροτ, προστατεύοντας τη μέχρι και από πυρηνικό όλεθρο.
Αυτό λέγεται σεβασμός στη γενναιόδωρη σου μοίρα , λέγεται αυτοσεβασμός, λέγεται στοιχειώδης νοημοσύνη, λέγεται και πρόληψη. Διαλέξτε και παίρνετε κύριοι τοπικοί άρχοντες και διοικητές των φορέων πυρόσβεσης του κατάμαυρου νησιού…

Και δεν εννοώ τόσο τη σημερινή ηγεσία. Αυτή θεωρητικά βρέθηκε με τον μουτζούρη της διαχείρισης του μακελειού σε μια διαλυμένη σε όλα τα επίπεδα χώρα, πληρώνοντας σπασμένα περασμένων ετών.

Μιλώ για τα μεταπολιτευτικά τοπικά τρωκτικά που λυμαίνονταν το νησί επί σειρά  δεκαετιών, επιδιδόμενοι στα αγαπημένα, ολυμπιακά μας αθλήματα, το ρουσφέτι, την ξάπλα και τη ρεμούλα. Επιδόματα τυφλότητας μοιραζόντουσαν απλόχερα σε επίδοξους ψηφοφόρους με όραση πιλότου σε F16, τόσα πολλές και κραυγαλέες περιπτώσεις που γίναμε ανέκδοτο στα Facebook και τα Twitter: 

Το «Στους τυφλούς βασιλεύει ο Χιώτης» έκανε για μέρες το γύρο του κόσμου…
Ένα προμελετημένο, απτό, κοχονάτο έργο πυροπροστασίας της ευλογίας που λέγεται μαστίχα δεν καταστρώθηκε ποτέ. Μία ρηξικέλευθη μελέτη η υλοποίηση της οποίας θα αποτελέσει ασπίδα δια βίου για τα δέντρα, δεν είδα ούτε άκουσα.

Ήμουνα νιος και γέρασα πλάι σε κάθε λογής αστείους επαναστάτες ποπολάρους, λαοπλάνους μετά Χριστόν προφήτες και επικίνδυνα ανίκανους (ή/και) σταρχιδιστές δασάρχες, διοικητές της τοπικής πυροσβεστικής υπηρεσίας. «Το μηνιάτικο να πέφτει και τα προκλητικά επιδόματα στο τέλος κάθε μήνα, τα καλύτερα έδρανα σε συνευρέσεις επισήμων και τις πιο γκουρμέ αστακομακαρονάδες στα κατά τόπους γκαλά να ‘χουμε και ποιοι είμαστε εμείς οι περαστικοί που θα βάλουμε μεγαλόπνοους μπελάδες στο κεφάλι μας; Πονάνε τα παλικάρια και παραπονάνε»…

Είδα γλυκές ευρωπαϊκές επιδοτήσεις να εξανεμίζονται προς κάθε κερδοφόρα κατεύθυνση, δίχως ένα κομμάτι να επενδύεται προς την πλευρά της πρόληψης του κακού. Και το κακό ήρθε. Το εύφλεκτο, εκρηκτικό μείγμα, έσκασε στα χέρια τους, στα χέρια μας…

Φορτώνοντας τα πάντα στον κόκορα ή στους δολερούς τούρκους γείτονες διέλυσαν ανενόχλητοι το νησί των ανέμων, αφήνοντας το απροστάτευτο στο έλεος των μποφόρ.

Κι αν βγει κάποιος και πει ότι με το υπέρτατο θηρίο της φύσης δεν τα βαλε ποτέ κανείς, θα διαφωνήσω. Όταν έχεις να διαχειριστείς κάτι που αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού όπως η μαστίχα, κόψε το λαιμό σου να βρεις τρόπους να το θωρακίσεις καημένε μου, αλλιώς κάηκες. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Η νεοχιώτικη (κατά το νεοελληνική) ιστορία γράφτηκε με μαύρα γράμματα ντροπής από τους μεταπολιτευτικούς επαγγελματίες ανεπάγγελτους, τόσο μαύρα όπως και τα Μαστιχοχώρια.
Ή για να ακριβολογούμε: Τα πρώην Μαστιχοχώρια… 
ΥΓ: Ραντεβού στην κόλαση κύριοι…
Follow on twitter: @AlexisPolitis


http://infognomonpolitics.blogspot.gr