Το Έθνος μας και ο θεοβάδιστος τόπος μας ειδικεύονται στον καταποντισμό των ναυαρχίδων των ασεβών ονείρων

Πέρασε κιόλας ο βασιλικός στρατός μας, ο καστροπορθητής, στην απέναντι χώρα, τη γειτονική, με γεφύρι σχοινόδετο τον Ελλήσποντο ζεύοντας, φτιάχνοντας ξυλοκάρφωτο διάβα στον τράχηλο τον Πόντου.

Της πολύανόρης Ασίας ο ανί­κητος άρχοντας, σ' όλη τη γη σπέρ­νει το θείο στράτευμα του και από τη στεριά με πεζούς και από τη θά­λασσα με καράβια. Και για όλα καμαρώνει. Σαν παιδί χρυσής γενιάς, ωσάν ισόθεος.

Με μάτια αγριεμένα σαν του δράκοντα-φονιά. [...] Κανείς δεν θα βαστάξει σε τούτη την κοσμοπλημμύρα του στρατού ενάντια να φρά­ξει με οχυρά το ανίκητο πέλαγος. Των Περσών ο λαός κι ο στρατός ο δυνατός, δεν μπορεί να χάσει.

Του θεού την απάτη την άλυτη, ποιος θνητός θα λύσει; Ποιος πατώ­ντας γερά και πηδώντας θα ξεφύγει; Με τη γλυκιά της όψη, στην αρχή τον ξεγελά η Ατη τον άνθρωπο. Και τον ρίχνει στα δίχτυα. Απ' αυτά δεν υπάρχει διαφυγή για τον θνητό».

Αισχύλος, «Πέρσες», 65-80

Ο Αισχύλος αποτελεί προσωπικότη­τα που δεν μπορείς καν να αποπει­ραθείς να τη ζηλέψεις. Το δέος απέ­ναντι του ακυρώνει κάθε άλλο συ­ναίσθημα. Ηταν μια από τις ολύμπι­ες κορυφές του ελληνικού Λόγου και άνθρωπος που είχε γευτεί εμπει­ρίες, που δεν μπορούν να προσεγγιστούν υπό καμία έννοια: Πολέμη­σε στον Μαραθώνα. Σε ελάχιστους Ελληνες κλήρωσε το λαχείο τέτοιας τιμής. Ο αδελφός του Κυναίγειρος σκοτώθηκε στην τιτάνια αναμέτρη­ση όταν προσπάθησε να κρατήσει περσικό πλοίο με τα χέρια του (!) την ώρα που αυτό προσπαθούσε να αποπλεύσει. Ο Αισχύλος ήταν επίσης μύστης των Ελευσίνιων. Γεύ­τηκε, με λίγα λόγια, σπάνια ποικιλία νέκταρ από το κέρας των θεών, οι οποίοι εκείνοι την περίοδο έκαιγαν με το φως του τόπου μας τα σκότη ανατολής και δύσης. Γι' αυτό και κάθε λέξη του αποτελεί αντικείμενο μελέτης και περίσκεψης. Οντότητες σαν τον Αισχύλο δεν έγραφαν για να κάνουν... καριέρα. Οιτραγωδί­ες, άλλωστε, δεν «παίζονταν»,αλλά «διδάσκονταν». Μαθήματα τις θεω­ρούσαν οι προγονοί μας. Τι διδάσκει το απόσπασμα των «Περσών» που παρατέθηκε προηγουμένως;

Μεγαλείο

Στην τραγωδία αυτή ο Αισχύλος περιγράφει με ευγένεια πρωτόγνω­ρη και μεγαλοψυχία τον σπαραγμό των Περσών, εκείνων που πολέμη­σε και νίκησε. Ο Ελευσίνιος μύστης υποχρέωσε τους Ελληνες, με το μεγαλείο της αλήθειας και του βάθους του Λόγου του, να νιώσουν τον πό­νο των εχθρών τους. Οι μελωδικές εναλλαγές των λέξεων του έργου λειτουργούν σαν φρυκτωρίες, σαν πυρσοί που φωτίζουν τις μεγαλό­πρεπες αίθουσες στο ανάκτορο του Ξέρξη. Εκεί ο θεατής βλέπει τον Χο­ρό, τους σεβάσμιους γέροντες της αυλής, να ανησυχούν για το μέλλον της εκστρατείας τους εναντίον της Ελλάδας. Η περιγραφή των δυνά­μεων που συσπειρώθηκαν γύρω από τον Μεγάλο Βασιλέα είναι εντυπω­σιακή. Κόβει την ανάσα. Προκαλεί ανατριχίλα σε όσους αποφασίζουν να ξαναζήσουν με τον νου τους (ως Έλληνες) την αθάνατη σύγκρουση. Μεγαλείο αντάξιο της περίστασης. Και ο φόβος των γερόντων είναι... αντάξιος της αλαζονείας του Ξέρ­ξη. Η επίγνωση που τους χάρισαν

τα χρόνια τους κατέστησε ικανούς να προβλέπουν τη συντριβή την ώρα που όλα προδιαγράφουν θρίαμβο. Αυτό είναι ένα από τα ανεκτίμητα διδάγματα των «Περσών» του Αι­σχύλου .

Μετά την ύβρη

Η κοσμοθέαση των προγόνων μας, παρόλο που σε πολλά ζητήματα προσέφερε ποικίλες απαντήσεις, στο ζήτημα της ύβρεως ήταν στα­θερή, σαφής και μία. Κάθε απόπει­ρα θνητού να εξισωθεί με τους θε­ούς, υπερεκτιμώντας την ισχύ και τις δυνατότητες του και προσβάλ­λοντας τους συνανθρώπους του, τιμωρείτο με τρόπο απόλυτο και ποι­νή αφόρητη. Μετά την επίδειξη αλαζονείας (Υβρις) ακολουθού­σε η Ατη, η τύφλωση της συνείδη­σης. Ο επηρμένος, μεθυσμένος από την πρόσκαιρη δύναμη του, έπεφτε στα δίχτυα της και δεν μπορούσε να δει τη συμφορά που δημιουργούσε ο ίδιος. Γι' αυτό διέπραττε ακόμα με­γαλύτερη ύβρη και δεχόταν την εκ­δίκηση των θεών (Νέμεσις).Η Τίσις, στο τέλος του κολασμού του, σήμαι­νε την απόλυτη συντριβή,τον αφα­νισμό του. Η γεύση της νίκης, πολύ συχνά, είναι η παραπλανητική αί­σθηση από το δηλητήριο της αλα­ζονείας που χαρίζει στον μεθυσμέ­νο τον οριστικό θάνατο της προσω­πικότητας του.

Οι Έλληνες

Το έθνος μας και ο θεοβάδιστος τό­πος μας ειδικεύονται στον καταποντισμό των ναυαρχίδων των ασεβών ονείρων. Οι Πέρσες πάντα ξεκινούν σίγουροι και ενθουσιώδεις για να κα­ταλήξουν καραβοτσακισμένοι δίπλα στα κουφάρια των πλοίων του Μαρ­δόνιου, που κατάλαβε πόση μεγάλη είναι η ταραχή της θάλασσας κοντά στον Αθω. Το δράμα των επηρμέ­νων το κατανοούμε καλά εμείς για­τί ξέρουμε από την αυγή του πολι­τισμού να γράφουμε το τέλος τους. Προς γνώσιν και συμμόρφωσιν.

κυριακάτικη δημοκρατία

http://ermionh.blogspot.gr