Καλημέρα Ελλάδα μου! με έναν Ύμνο στον Ήλιο!!!

Τον Ήλιον πάλι άρχισε να υμνείς, παιδί του Δία, Μούσα

Καλλιόπη, τον ολόλαμπρο, που η βοϊδοματη Ευρυφάεσσα

γέννησε για το παιδί της Γαίας και του εστερόοντος Ουρανού.

Γιατί ο Υπερίωνας πήρε την πολυξάκουστη Ευρυφάεσσα,

την αδερφή του, κι αυτή του γέννησε πανέμορφα παιδιά,

την ροδοβραχιονάτη Ηώ, την ομορφοπλέξουδη Σελήνη

και τον ακούραστο ήλιο, τον (παρ)όμοιο με τους αθανάτους,

αυτόν που ρίχνει το φως στους θνητούς και στους θεούς

ανεβασμένος πάνω στους ίππους του. τρομερή ματιά αυτός ρίχνει

από την χρυσή περικαιφαλέα του. από αυτόν λαμπρές ακτίνες

ξεχύνουν λάμψη έντονη στους κροτάφους του τα μάγουλά του

λαμρά προβάλλουν το χαριτωμένο πρόσωπό του έτσι

που μακριά να στέλνει τη λάμψη του. στο κορμί του λάμπει

ρούχο όμορφο λεπτοϋφαντο με τους ανέμους. κάτω είναι

αρσενικοί ίπποι. εκεί στήνει το χρυσό αμάξι, τους ίππους του

και τραβάει κατά το βράδυ αππο τον ουρανό προς τον Ωκεανό.

Να έχεις χαρές, άναξ, και δίνε μας ευχάριστη ζωή.

Αρχίζοντας απο σένα θα ψάλω το γένος των θνητών,

των ημιθέων, που οι θεοί έδειξαν τα έργα τους στους θνητούς.

ἥλιον ὑμνεῖν αὖτε Διὸς τέκος ἄρχεο Μοῦσα,

Καλλιόπη, φαέθοντα, τὸν Εὐρυφάεσσα βοῶπις

γείνατο Γαίης παιδὶ καὶ Οὐρανοῦ ἀστερόεντος:

γῆμε γὰρ Εὐρυφάεσσαν ἀγακλειτὴν Ὑπερίων,

αὐτοκασιγνήτην, ἥ οἱ τέκε κάλλιμα τέκνα, 

Ἠῶ τε ῥοδόπηχυν ἐυπλόκαμόν τε Σελήνην

Ἠέλιόν τ’ ἀκάμαντ’, ἐπιείκελον ἀθανάτοισιν,

ὃς φαίνει θνητοῖσι καὶ ἀθανάτοισι θεοῖσιν

ἵπποις ἐμβεβαώς: σμερδνὸν δ’ ὅ γε δέρκεται ὄσσοις

χρυσέης ἐκ κόρυθος: λαμπραὶ δ’ ἀκτῖνες ἀπ’ αὐτοῦ 

αἰγλῆεν στίλβουσι παρὰ κροτάφων δέ τ’ ἔθειραι

λαμπραὶ ἀπὸ κρατὸς χαρίεν κατέχουσι πρόσωπον

τηλαυγές: καλὸν δὲ περὶ χροὶ̈ λάμπεται ἔσθος

λεπτουργές, πνοιῇ ἀνέμων: ὕπο δ’ ἄρσενες ἵπποι.

ἔνθ’ ἄρ’ ὅ γε στήσας χρυσόζυγον ἅρμα καὶ ἵππους, 

(αὐτόθι παύεται ἄκρου ἐπ' οὐρανοῦ, εἰσόκεν αὖτις)

θεσπέσιος πέμπῃσι δι’ οὐρανοῦ Ὠκεανόνδε.

χαῖρε, ἄναξ, πρόφρων δὲ βίον θυμήρε’ ὄπαζε.

ἐκ σέο δ’ ἀρξάμενος κλῄσω μερόπων γένος ἀνδρῶν

ἡμιθέων, ὧν ἔργα θεαὶ θνητοῖσιν ἔδειξαν.

Έρως και Ψυχή