Τό σύστημα ἔγινε γιά τόν ἄνθρωπο καί ὄχι ὁ ἄνθρωπος γιά τό σύστημα

τοῦ Νέστορα Νικηφορίδη 
Τό ὅποιο "σύστημα ἀνθρώπων", ἀπό τήν φύση του, ὅταν μένῃ κλειστό, σαπίζει. Γιατί σύστημα δέν εἶναι τρόπος διατάξεως ἀνθρώπων, ἀλλά ἐξαρτημάτων ἑνός μηχανήματος, ἑνός μηχανισμοῦ, τό πολύ μιᾶς μηχανικῆς διαδικασίας. Προκειμένου περί ζώων, τά συστήματα παραγωγῆς τά ταλαιπωροῦν, τά στεροῦν ἀπό τόν φυσικό τρόπο ζωῆς τους. Γιά τόν ἄνθρωπο, ἀκόμη χειρότερα.

Τά συστήματα στά ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος ἐντάσσεται ἤ τά ὁποῖα τοῦ ἐπιβάλλονται, τόν ἀπο-ἀνθρωποποποιοῦν, τόν ἀποκτηνώνουν καί ἐν τέλει, ἐν μέσῳ σήψεως, τόν
ταριχεύουν καί τόν κάνουν πρᾶγμα. Σύστημα, εἶναι ἀκριβῶς μία τάξη πραγμάτων - νέα ἤ παλαιά, ἀποτελεσματική ἤ μή, δημιουργική ἤ καταστροφική ἤ αὐτοκαταστροφική.
Σύστημα εἶναι ἐν τέλει ὁ μαμωνᾶς, δηλαδή ἡ φιλάργυρη νοοτροπία, ὁ χῶρος τῆς τράπεζας ὅπου για΄δεῖπνο σερβίρονται χρήματα, πράγματα δηλαδή, ἕνα κενοτάφιο  ὡς "τάφος κεκονιαμένος", ὅπου σάν τά μαμούνια οἱ ἄνθρωποι ἐπιδίδονται σέ ὁριζόντιες προκρούστειες περικοπές, ὁ ἕνας σέ βάρος τοῦ ἄλλου, μέ φρόνημα πλεονεξίας καί ἀδηφαγίας. Γι' αὐτό ὁ τόσος καννιβαλισμός. Ὁ ἕνας τρώει τόν  ἄλλον.  
Σύστημα κάνει ὁ ἄνθρωπος τό κάθε τί, προκειμένου νά τό ἐλέγξῃ καί νά τό κατευθύνῃ κατά τό θέλημά του, ἐν  τέλει δέ, γιά νά ἐξασφαλισθῆ. Οὐτοπία, διότι ποτέ δέν ἐξασφαλίζεται πράγματι. Σύστημα λοιπόν εἶναι ἡ Οὐτοπία. Τοῦτο, καί στόν χῶρο,  ἰδίως στόν χῶρο, τῆς πολιτικῆς.
Σύστημα εἶναι ἡ ἀπο-ἱεροποίηση τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων. Σέ ἕνα "σύστημα" γάμου, ὑπάρχουν ἑκατέρωθεν δικαιώματα καί ὑποχρεώσεις, ἀλλά οὔτε Θεός, οὔτε ἀγάπη. Γιά νά εἶναι ἀληθινός ὁ γάμος, πρέπει νά μήν μετατρέπεται σέ σύστημα. Σέ ἕνα πολιτικό "σύστημα", ὁμοίως: ρόλοι, ἀσυνειδησία, δουλοπρεπής ἐκτέλεση ἐντολῶν, χειρισμοί τῆς ἀλήθειας καί τῶν ἄλλων.
Ἕνα πολιτικό σύστημα, γιά νά μήν σαπίσῃ πρέπει νά εἶναι πραγματικά ἀνοικτό, δηλαδή νά παύσῃ νά εἶναι σύστημα ἐξουσίας καί νά εἶναι πηγή ἐμπνεύσεως, δημιουργικότητας, ἀξιῶν παραδόσεως καί προσαρμογῶν, δηλαδή κάτι ζωντανό καί ὄχι σύστημα. Καλλίτερα νά τό ποῦμε πολιτικό εἶναι και γίγνεσθαι. Ὄχι σύστημα. Διότι μέ τήν λέξη σύστημα (ἤ καθεστώς, ἤ τόξο ἤ ξίφος, ἤ κράτος, κ.ο.κ.), ὑπάρχει κίνδυνος νά ξεχάσουμε ὅτι μιλᾶμε γιά ἀνθρώπινη κοινωνία μέ εἶναι καί γίγνεσθαι.
Καί ἀνακύπτει τότε τό θέμα τοῦ "πολιτικοῦ ζώου", πού λέγεται ἄνθρωπος καί πού εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό χῶμα, humus, homme, huomo, human, man, Mensch. Εἶναι τραγικό τό ὅτι στίς γλῶσσες τῆς δυτικῆς Εὐρώπης, λείπει  ἡ λέξη ἄνθρωπος. Humanismus εἶναι κάτι ὁριζόντιο, κάτι σάν νά λές  "χωματισμός"  καί νά τό πιστεύῃς γιά ...καλό! Ἐμεῖς δηλαδή καί οἱ ἄλλοι, ὅλοι δέ οἱ Human ἕνα, δόξαν δίδοντες καί λαμβάνοντες μεταξύ μας. 'Ενῶ, τό  "ἄνθρωπος"... τί λέξη! :  Ἄνω θρώσκει. Ἴδε ὁ ἄνθρωπος, ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου, ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος. Μήπως προλαβαίνουμε νά δανείσουμε τήν λέξη ἄνθρωπος σέ αὐτές τίς γλῶσσες;  Δέν θα ζητήσουμε οὔτε γι' αὐτό πνευματικά δικαιώματα, διότι εἴμαστε ... ἄνθρωποι, κι ὄχι ἁπλῶς χωμάτινοι.
Δέν γίνεται λοιπόν πολιτικό εἶναι καί γίγνεσθαι χωρίς ἱερότητα διαπροσωπικῶν σχέσεων, χωρίς σχέση μέ τόν ἀληθινό Θεό. Πολιτικό ὅμως σύστημα χωρίς Θεό, ἤ χωρίς τόν ἀληθινό Θεό, γίνεται. Μόνο πού θά εἶναι ἀπάνθρωπο. Καί θά ὁδηγεῖ ἀναγκαστικά σέ ἀνθρωποθυσίες. Ἀπό θύματα-"ἀποδιοπομπαίους τράγους", μέχρι θύματα τούς ἐχθρούς (πού ἄν δέν ὑπάρχουν, ἐφευρίσκονται) καί μέχρι τίς γενοκτονίες.
Γι' αὐτό Τουρκία (δηλαδή σύστημα ἐξουσίας ἐπί ἀνθρώπων τό ὁποῖο ἀρνεῖται στά γένη τῶν ἐντός  της λαῶν, ἀλλά καί γειτονικῶν της λαῶν, τήν ὕπαρξη, ἄρα ἀρνεῖται καί τόν ἀληθινό Θεό ὄς ἀγάπη ἐστί, μέ σπλάχνα οἰκτιρμῶν), Τουρκία λοιπόν πού νά μήν προκαλῆ  ἑκατόμβες θυμάτων της, δέν μπορεῖ νά ὑπάρξῃ.  Ἐν ὅσῳ , ἐννοεῖται,  δέν ζητεῖ συγνώμη... μέ ἔστω λίγη ταπείνωση.
Στά καθ' ἡμᾶς. Ἔχοντας πολιτικό σύστημα ἀντί πολιτικοῦ εἶναι καί γίγνεσθαι, σαπίζουμε μέσα στήν μετριότητα καί ἐν τέλει καί στήν διαφθορά - μέχρι καταστροφῆς. Στίς μεγάλες δυτικές χῶρες, μέ τά ἴδια περίπου νομικά καί πολιτικά συστήματα, δέν ὑπάρχει καταστροφική διαφθορά, διότι διαχειρίζονται μεγάλη κυριαρχική δύναμη καί χρειάζονται ἱκανούς. Προσλαμβάνονται  λοιπόν καί ἄξιοι γιά κρατικά ἀξιώματα.   Σέ μᾶς ὅμως, κάθε κεφαλαιώδης συστημική ἐξουσία, πολιτική καί οἰκονομική, εἶναι δοτή ἤ ἔστω ἐπιτρεπτή, ἔξωθεν.
 Συνεπῶς, δέν πολυφαίνεται ἡ κακή κεντρική διαχείριση ἀπό τήν ἀπώλεια ζωνῶν ἑπιρροῆς, πλούτου τοῦ λαοῦ μας, κ.λ.π.,  καί ὅταν φαίνεται, κρύπτεται πίσω ἀπό τό "δεν γινόταν ἀλλιῶς", "τοῦτο ἤ ἐκεῖνο εἶναι μονόδρομος" καί τέτοια.
Κάποιοι ξένοι, πού πάντα γιά τόν ἕνα  ἤ τόν ἄλλο λόγο ἐνδιαφέρονται για΄τήν συντήρηση ἡμῶν σέ ἕνα παγιωμένο ἤ ταχέως ταριχεύσιμο περιβάλλον "πολιτικοῦ συστήματος", πληρώνουν κάποια ἀπό τά σπασμένα τῆς κακῆς διαχειρίσεως καί διατηροῦν στήν ἐξουσία ὡς ἀναγκαῖο κακό τούς ἴδιους ὀλίγον ἀξίους..., ὡς τό μή χεῖρον βέλτιστον.
Ἔτσι, μέ τήν ἀνοχή τῶν ξένων πού δεν βρίσκουν ἄλλους καλλίτερους,  πέφτουν οἱ ἀλλοτριωμένοι "δικοί μας" εὔκολα στόν πειιρασμό νά μετατρέψουν  τήν ἀναξιοκρατία εἰς τό ἄλφα καί τό ὠμέγα τοῦ πολιτικοῦ συστήματος ἠμῶν... Ἡ ἀναξιοκρατία εἶναι ὁ κεντρικός πυλῶνας τῆς κομματοκρατίας καί τἀνάπαλιν. Ὕστερα, στόν ἕνα φταίει ὁ ἄλλος, καί ἀλληλοτρώγονται. Χάριν τῆς σταθερότητας τοῦ πολιτικοῦ συστήματος οἱ μέν, χάριν τῆς ἀνατροπῆς του ἤ ἀνανεώσεώς του οἱ δέ. Τό πολιτικό ὅμως εἶναι καί γίγνεσθαι ἡμῶν, ἀσφυκτιᾶ ἔτσι ὁλοένα καί περισσότερο.
 Δέν χρειάζεται στ' ἀλήθεια, οὔτε σταθερότητα, οὔτε ἀνατροπή, οὔτε ἀνανέωση τοῦ "πολιτικοῦ συστήματος". Χρειάζεται ἁπλῶς, σεβασμός τοῦ πολιτικοῦ εἶναι καί γίγνεσθαι, ὅπως ἀρμόζει σέ ἐλευθέρους ἄν καί ἀκαλλιέργητους στήν ἀρετή  ἀνθρώπους, μέ ἰσχυρή ροπή πρός τήν πνευματική ραθυμία καί τήν ἁμαρτία.
Ἤτοι, χρειάζεται διαρκής καλλιέργεια ἀρετῆς καί ὁμοψυχίας, ἐπιείκεια καί αὐστηρότητα σέ μεγαλύτερη γκάμα ἀπό ὅση κελεύει τό σαρκικό φρόνημα τῆς ἐπιβιώσεως καί ἰδιοτέλειας,  ἐπιβολή τῆς ἐννόμου τάξεως χωρίς "δύο μέτρα καί δύο σταθμά", διαρκής πολιτικός καί πλήρης δικαστικός ἔλεγχος τῆς ἐξυπηρετήσεως ἤ μή τοῦ δημοσίου συμφέροντος ἀπό τήν πολιτική ἐξουσία.
Δέν ὑπάρχουν δέ, νομικά ἤ τεχνολογικά μή προσπελάσιμα ὅρια τέτοιου ἐλέγχου, ὅταν διακυβεύεται ἡ ζωή μας ὡς ἀνθρώπων ἤ ἡ ἐλευθερία μας ὡς λαοῦ καί ὡς ἔθνους.  Τοῦτο εἶναι ἀναγκαῖο νά γίνεται, διότι παρά τά πλήγματα πού ἔχουμε δεχθῆ ὑφιστάμενοι ἐπί δεκαετίες πολιτισμικό (καί ὄχι μόνον) πόλεμο, τό μέγεθός μας εἶναι πολύ μεγαλύτερο ἀπό ὅσο φαίνεται στόν γεωγραφικό χάρτη.
Καθ' ὅσον, ἡ ἔστω μικρή ἐλευθερία μας ὡς λαοῦ καί ὡς ἔθνους καλλιεργεῖ τόν πολιτισμό καί τόν οὐσιαστικό διάλογο, πού ἄλλως θά ἦσαν ἕρμαια τῆς ὅποιας ναζιστικῆς ἤ μεταναζιστικῆς  βουλησιαρχίας.
 Ἱστορικά, ἡ δημοκρατική ἀρχή εἶναι δική μας "ἐφεύρεση" (καί γι' αὐτήν, ἐπίσης δέν ζητᾶμε πνευματικά δικαιώματα) ,  ἀκτινοβολεῖ δέ, διεθνῶς: Ὁ Ο.Η.Ε. δέν ἱδρύθηκε ὡς "σύστημα"  ἡνωμένων κρατῶν ἤ αὐτοκρατοριῶν, ἀλλά ὡς " Ὀργανισμός"  " Ἐθνῶν" καί δή  Ἠνωμένων.  Ἀπορρέει ἀπό αὐτόν τοῦτο τόν τίτλο, ἡ δημοκρατικκή ἀρχή τῆς αὐτοδιαθέσεως κάθε λαοῦ, ἱστορικά δικαιολογημένης ὅμως καί μετά σεβασμοῦ ὅλων τῶν ἄλλων ἐθνῶν. Ὄχι ἁπλῶς ἕνα "σύστημα" διεθνοῦς δικαίου μεταξύ κρατῶν. ...
Οἳ ἄνθρωποι λοιπόν τοῦ ὅποιου συστήματος, πολιτικοῦ, οἰκονομικοῦ, χρηματοοικονομικοῦ κ.ο.κ., ὀφείλουν νά καταλάβουν ὅτι δέν ἔχει γίνει ὁ ἄνθρωπος γιά τό "σύστημα" καί τά "συστήματα" , ἀλλά τό "σύστημα" καί τά "συστήματα " γιά τόν ἄνθρωπο καί τούς ἀνθρώπους. Γι' αὐτό: Τό καλό δέν εἶναι καλό, ὅταν δέν γίνεται καλῶς – διά τοῦ κακοῦ δέ, δέν μπορεῖ ποτέ νά γίνῃ κάτι ἀληθινά καλό.  Ἄρα: Ἡ ἀπόκτηση ἀπόλυτης ἤ ἔστω ὑπέρμετρα μεγάλης ἰσχύος, δέν πρέπει νά ἀποτελεῖ ποτέ αὐτοσκοπό, διότι τότε τρελλαίνονται τά ἀνθρώπινα πράγματα καί ὅλα ὁδεύουν στό νά γίνουν χωμάτινα.  Τί νά τά κάνῃς τά ..."συστήματα" τότε;