Η ΑΦΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

Γιώργος Ιακωβίδης , ΤΟ ΚΕΡΙ ΤΗΣ ΒΛΑΧΑΣ

Το θρησκευτικό έθιμο της Αφής του Φωτός , αλλά και τη λαμπάδας για τον εορτασμό της ανάστασης του θεού υπάρχει πολύ παλιά και προχριστιανικά.
Από το μύθο του Προμηθέα και της κλοπής του πυρός από τον Δία ως την αφή της ιερής φλόγας στην Ολυμπία, που σηματοδοτούσε την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων.
Ωστόσο υπάρχουν και κάποιες αρχαίες θρησκευτικές συνήθειες όπως αυτές που καταγράφονται στα έργα του Παυσανία, του ΦΙλόστρατου κλπ που ομοιάζουν αξιοπρόσεχτα με το χριστιανικό τελετουργικό της αφής του Αγίου Φωτός και τη μεταλαμπάδευσή του στους πιστούς και συνδέονται με το μήνυμα της ανάστασης του θνήσκοντος θεού όπως οι κατωτέρω:

«Άγιο Φως» σε ναούς της Λυδίας

Ο Παυσανίας στα «Περιηγητικά» του (Βιβλ. 5, 27.5) κάνει λόγο για ναούς της Λυδίας, όπου οι ιερείς άναβαν τα ξύλα για τις θυσίες με αόρατο πυρ. Υπήρχε οίκημα με βωμό με τέφρα, στο οποίο, αφού έβαζε ξύλα και τιάρα στο κεφάλι, έμπαινε ο ιερέας, κι αφού έκανε επίκληση στους θεούς, άναβε χωρίς χρήση πυρός τα ξύλα με περιφανή φλόγα. («Έστι γαρ Λυδοίς επίκλησιν Περσικοίς ιερά εν τε Ιεροκαισαρεία καλουμένη πόλει και εν Υπαίποις, εν εκατέρω δε των ιερών οίκημά τε και εν τω οικήματί εστιν επί βωμού τέφρα• χρόα δε ου κατά τέφραν εστίν αυτή την άλλην. εσελθών δε ες το οίκημα ανήρ μάγος και ξύλα επιφορήσας αύα επί τον βωμόν πρώτα μεν τιάραν επέθετο επί τη κεφαλή, δευτέρα δε επίκλησιν ότου δη θεών επάδει βάρβαρα και ουδαμώς συνετά Έλλησιν• επάδει δε επιλεγόμενος εκ βιβλίου• άνευ τε δη πυρός ανάγκη πάσα αφθήναι τα ξύλα και περιφανή φλόγα εξ αυτών εκλάμψαι».)



« Αγιο Φώς» σε ναό της Αφροδίτης στη Συρία.

«Άφακα χωρίον εστίν μέσον Ηλιουπόλεώς τε και Βύβλου, καθ’ ο ναός Αφροδίτης Αφακίτιδος ίδρυται• τούτου πλησίον λίμνη τις έστιν εοικυία χειροποιήτω δεξαμενή κατά μεν ουν το ιερόν και τους πλησιάζοντας τόπους πυρ επί του αέρος λαμπάδος η σφαίρας φαίνεται δίκην, συνόδων εν τω τόπω χρόνοις τακτοίς γινομένων, όπερ και μέχρι των καθ’ ημάς εφαίνετο χρόνων. Εν δε τη λίμνη εις τιμήν της θεάς δώρα προσέφερον οι συνιόντες εκ τε χρυσού και αργύρου πεποιημένα, και υφάσματα μέντοι λίνου τε και βύσσου και άλλης ύλης τιμιωτέρας.» Πρώτο Βιβλίο (κεφ. 58) της «Νέας Ιστορίας» Ζώσιμου, Ρωμαίου Ιστορικού του Ε΄μ. Χ αι.

ΟΙ ΛΑΜΠΑΔΕΣ ΤΩΝ «ΚΑΒΕΙΡΩΝ»

Σύμφωνα με τον Φιλόστρατο κάθε χρόνο και σε ορισμένο χρόνο στην Λήμνο κατά την διάρκεια των εορτών των τελετών, έσβηναν όλα τα Φώτα στο νησί επί εννέα ημέρες, μέχρι να έρθει με πλοίο από την Δήλο το νέο πυρ. Γι αυτό τον λόγο και η λαμπάδα ήταν το σύμβολο των Καβείρων. Συνήθως η γιορτή γινόταν από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο. Η τελετή μύησης γινόταν νύχτα υπό το φως των δαυλών. Πένθος απλωνόταν σε όλο το νησί. Νηστεία και θρήνος ήταν οι εκδηλώσεις του πένθους μέχρι να έρθει το καινούριο φως από το ιερό νησί της Δήλου.
Το φως το έφερναν με πλοίο. Αν το πλοίο έρχονταν νωρίτερα περιφερόταν ανοιχτά του νησιού. Όταν έφτανε η στιγμή το πλοίο έμπαινε στο λιμάνι , οι άνθρωποι έπαιρναν το φως πιστεύοντας ότι έτσι καθαρμένοι από κάθε κακό έμπαιναν σε καινούρια ζωή, αναγεννιόντουσαν κάνοντας μια νέα αρχή .
Στη συμβολική τέλεση των μυστηρίων έχουμε την θυσία και ανάσταση του Καδμίλου ο οποίος αργότερα νυμφεύεται τη χαμένη Κόρη. Αναστημένος πια ο Καδμίλος τελεί τον ιερό γάμο που είναι και το μεγάλο μυστήριο.


ΜΕΓΑΛΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ

Την πέμπτη ημέρα, των Μεγάλων Ελευσινίων Μυστηρίων, που αποκαλούνταν η των λαμπάδων ημέρα, οι μύστες με επικεφαλής τον δαδούχο κατευθύνονταν με πυρσούς στο ναό της Δήμητρας στην Ελευσίνα, όπου και παρέμεναν για όλη τη νύχτα. Η πομπή αυτή συμβόλιζε την περιπλάνηση της θεάς για να βρει την κόρη της.


https://www.facebook.com/StenKoiladaTonMouson