H ΒΟΜΒΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ. ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΑΝ ΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΟ 1943 ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΣΑΝ 1000 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ;.

ΟΥΤΕ  ΕΝΑ  ΜΝΗΜΑ,  ΟΥΤΕ  ΕΝΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ  ΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ. 

ΑΝ  ΗΤΑΝ  ΟΜΩΣ   ΕΒΡΑΙΟΙ;

ΓΙΑΤΙ  ΜΑΣ  ΚΡΥΒΟΥΝ  ΑΥΤΟΝ  ΤΟ  ΕΓΚΛΗΜΑ  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ,  ΤΟΝ  ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΟ  ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟ  ΜΙΑΣ  ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ  ΠΟΛΗΣ;  ΓΙΑΤΙ  ΜΑΣ  ΚΡΥΒΟΥΝ  ΠΟΙΟΙ  ΤΗΝ  ΕΡΙΞΑΝ;

Με αφορμή την ανακάλυψη και την εξουδετέρωση της βόμβας, θ’ αρχίσει να τιμάται –έστω και με 74 χρόνια καθυστέρηση- η μνήμη των παντελώς αθώων θυμάτων της βρετανικής θηριωδίας ή μήπως δεν συμφέρει στους πράκτορες  που μας κυβερνούν και θα μείνει στη λήθη,  όπως  ακριβώς  και  ο  βομβαρδισμός  του  Πειραιά  από  τους άγγλους το 1943 με τους  10.000  σκοτωμένους  Πειραιώτες  και  τους δύο (2) τραυματισμένους  γερμανούς  στρατιώτες;

Η  μεγάλη  είδηση  που  είναι  στην επικαιρότητα  αυτές τις ημέρες, είναι αυτή για την βόμβα που βρέθηκε κατά τη διάρκεια εργασιών σε οικόπεδο της περιοχής Κορδελιού Θεσσαλονίκης – για την εξουδετέρωση της οποίας υπολογίζεται πως θα αναγκαστούν να εκκενώσουν την ευρύτερη περιοχή περίπου 50.000 κάτοικοι!

Αλλά, πως βρέθηκε η βόμβα αυτή στην συγκεκριμένη περιοχή, από την εποχή του πολέμου; Ποιοι την έριξαν και γιατί;

Αν και όλοι θα βάζουν στο μυαλό τους ότι την βόμβα την έριξαν γερμανικά βομβαρδιστικά, η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική! Οι άγγλοι την έριξαν, που βομβάρδισαν την Θεσσαλονίκη ανήμερα του Αγίου Νικολάου, το 1943!  Πρόκειται για ένα έγκλημα πολέμου με θύματα 1000 αθώους Έλληνες, που είναι παντελώς άγνωστο στο ευρύ κοινό, παρά το γεγονός πως υπάρχουν μαρτυρίες.

Από το 1943 άρχισαν τα εγγλέζικα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν το λιμάνι και τον σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης

ΤΕΤΟΙΕΣ ΒΟΜΒΕΣ ΕΡΙΧΝΑΝ  ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ  ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ  ΟΙ  ΑΓΓΛΟΙ. ΝΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΤΑ ΔΥΟ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ.

Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο Τύπου του Γενικού Επιτελείου Στρατού, συνταγματάρχη Νικόλαο Φανιό, η βόμβα, αμερικανικής κατασκευής,   ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, επειδή όταν έπεσε στο έδαφος η περιοχή ήταν έλος.
Το μήκος της είναι 1,5 μέτρο και το βάρος της 275 λίβρες, ενώ σε περίπτωση έκρηξης, κατά τον κ. Φανιό, τα θραύσματά της θα μπορούσαν να σκοτώσουν κάποιον αν βρισκόταν σε απόσταση 1800 μέτρων.

ΔΥΟ  ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ:

(Γ. Ιωάννου «Η πρωτεύουσα των προσφύγων» – «Κατοχικό ημερολόγιο») .

«Περί τους πεντακοσίους ανέρχονται οι νεκροί».

«…Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 1943. Ο καιρός είναι καλός. Έφαγα μπιζέλια νερόβραστα. Χθες το βράδυ ενώ η ωχρά σελήνη εφώτιζε τα πάντα και ήταν πραγματικώς μαγευτική η βραδιά αντήχησαν αι τρομεραί σειρήναι. Εγώ δεν εσηκώθηκα ποσώς. Σχεδόν μαζί με τας σειρήνας ήρχισαν να πίπτουν βροχηδόν αντιαεροπορικά παντός διαμετρήματος, ως και πολυβόλα, διότι τα αεροπλάνα ήταν πολύ χαμηλά. Αλλά μετ’ ολίγον έλαμψε ο τόπος και τρομεροί κρότοι σαν εκρήξεις βομβών ηκούοντο επί ένα τέταρτον. Εμείς και όλος ο κόσμος βέβαια ετρομοκρατήθημεν. Τα παράθυρα έτριζον απειλητικώς, αι θύραι ήνοιγον μόναι των και ολόκληρον το οικοδόμημα εσείετο εκ θεμελίων […]. Περί ώραν 11-12 ηκούσθησαν και πάλιν αι σειρήναι, τίποτα όμως περισσότερο. Την πρωίαν έμαθα ότι βομβάρδισαν την Νεάπολη, Συκιές, Βάρνα. ‘Απαντες συνοικισμοί. Το απόγευμα επεσκέφθην την πληγείσαν περιοχήν της Βάρνας. Οι φονιάδες γκρέμισαν τις παράγκες και σκότωσαν τον κόσμο στα κρεβάτια τους. Σχεδόν τα θύματα τα είχαν μαζέψει. Εγώ είδα δύο νεκρούς σκεπασμένους με ένα σεντόνι.

(Περικλή Σφυρίδη «Ψυχή μπλε και κόκκινη» σελ. 93-94 «Βιβλιοπωλείον της Εστίας ) .

ΟΙ  ΣΚΟΤΩΜΕΝΟΙ  ΑΠΟ  ΤΟΥΣ  ΑΓΓΛΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΟΝΤΙΟΙ

 «Αυτό το πανδαιμόνιο θα κράτησε κάνα εικοσάλεπτο, όταν ένα αεροπλάνο, σφυρίζοντας πάνω από τα κεφάλια μας, έριξε μια υπέρλαμπρη φωτοβολίδα που έκανε τη νύχτα μέρα, κι αμέσως, ως δια μαγείας, σταμάτησε ο βομβαρδισμός κι απομακρύνθηκαν τα συμμαχικά αεροπλάνα αφήνοντας πίσω τους κόλαση.

 Το πρωί ξυπνήσαμε νωρίς από τα κλάματα, το θρήνο μιας ολόκληρης γειτονιάς. «Ευτυχώς που οι Πόντιοι έλειπαν», είπε ο πατέρας και αναφερόταν στους γείτονές μας, όπου το καταφύγιο στην αυλή και η βόμβα που έσκασε σύρριζα στο σπίτι τους και μας γέμισε λάσπη και σουβάδες. «Είχαν γάμο κι ύστερα τραπέζι σε ταβέρνα στις Συκιές», τον πληροφόρησε η μάνα, αλλά σε λίγο ακούστηκαν σπαραχτικές φωνές από τα απέναντι σπίτια των Ποντίων, γιατί μια οβίδα έσκασε πάνω στη συγκεκριμένη ταβέρνα όπου γλεντούσαν κι έπεσε η πλάκα, η οροφή, και σκότωσε πολλούς, τους περισσότερους από τους θαμώνες, μαζί με τη νύφη και το γαμπρό.

Ανάμεσα στα θύματα ήταν κι η Σεβαστή με την αδελφή της Ανθούλα, δυο ψηλές και γεμάτες κοπέλες, που όταν ήμουν μικρός, αλλά και αργότερα, με έπαιρναν συχνά αγκαλιά στα αφράτα τους μπράτσα. Είχε σωθεί μόνο ο αδελφός τους ο Αντρέας, που μαζί με άλλους προσπαθούσαν όλη νύχτα, με κασμάδες και φτυάρια, να ξεθάψουν τους πλακωμένους. Όταν έφεραν τα κορίτσια στο σπίτι πάνω σ’ ένα κάρο, ο Αντρέας δεν ξεκολλούσε από πάνω τους, έκλαιγε, χτυπιόταν και καταριόταν τους Εγγλέζους, αυτός που μισούσε τους Γερμανούς και ξέραμε ότι ήταν οργανωμένος και τους πολεμούσε. Οι γονείς τους γέρασαν ξαφνικά μεμιάς, δυο χούφταλα που μαράθηκαν πάνω σε δυο σκαμνιά, δίπλα στα φέρετρα που εν τω μεταξύ κάποιοι είχαν φέρει, και έκρυβαν το πρόσωπό τους με τα χέρια κι άλλοτε τραβούσαν τα μαλλιά τους. Οι δικοί μου όλοι είχαν αμέσως τρέξει στο σπίτι της Σεβαστής και της Ανθούλας για να συμπαρασταθούν στους επιζήσαντες.

 Έτσι βρήκα εγώ την ευκαιρία να βγω έξω για να δω τι είχε γίνει, τη συμφορά με τα δικά μου μάτια. Θυμάμαι ότι ήταν ένα πρωινό με ήλιο, έναν ήλιο που δάγκωνε, αφού το κρύο ήταν τσουχτερό και υπήρχαν λίγα χιόνια στις παρυφές του δρόμου. Τράβηξα προς τις Συκιές για να βρω την ταβέρνα που έγινε ομαδικός τάφος. Στην άκρη του δρόμου υπήρχαν κάποια πτώματα, οι νεκροί που δεν τους είχαν ακόμη αναγνωρίσει ή μαζέψει οι δικοί τους. Μα πιο πολλά, ανατριχιάζω ακόμα και τώρα που το γράφω, ήταν τα σκόρπια μέλη, χέρια και πόδια, αφού οι συγγενείς τους σήκωσαν τα πτώματα, αλλά ήταν νύχτα ή χρόνος χαμένος για να ψάξουν για τα μέλη που έλειπαν.

Τη μνήμη μου καίει ακόμα ένα ποδαράκι που φορούσε ένα καινούργιο παιδικό παπούτσι.

Παρότι ήμουν συνηθισμένος από νεκρούς, όπως άλλωστε κι όλα τα παιδιά της Κατοχής, που είχαμε δει αρκετούς σκοτωμένους ή πεθαμένους από πείνα, αυτή η μαζική δολοφονία – τι τραγικό, από λάθος!»

"Γεννιέται το ερώτημα πώς τα παράθυρα έτριζον απειλητικώς, αι θύραι ήνοιγον μόναι των και ολόκληρον το οικοδόμημα εσείετο εκ θεμελίων, αφού οι συνοικισμοί Βάρνας, Νεάπολης και Συκεών βρίσκονται πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης, όπου διέμενε τότε η οικογένεια του συγγραφέα Γ.Ιωάννου" αναρωτιέται στη μελέτη της "Η γερμανική κατοχή σε πεζογράφους της Θεσσαλονίκης" , η καθηγήτρια της Νεοελληνικής Φιλολογίας του ΑΠΘ Σωτηρία Σταυρακοπούλου.

*********************

Αναφορές στον "κατα λάθος" βομβαρδισμό της περιοχής κάνει στο μυθιστόρημα "Μεγάλη Πλατεία" και ο Θεσσαλονικιός λογοτέχνης Νίκος Μπακόλας.

Κανένας  «έλληνας  πολιτικός»  μετά  τον  πόλεμο  δεν  ζήτησε  ευθύνες.  Κανένας  δεν  απαίτησε  να  παραπεμφθούν  σε  δίκη  και  να  κρεμαστούν  οι  άγγλοι  που  βομβάρδισαν  και σκότωσαν  αναίτια  1000  Έλληνες  Θεσσαλονικείς. Οι  Ρότσιλντ  του Λονδίνου  είχαν αφηνιάσει.  Ήθελαν  να  εξοντώσουν  όλους τους  Έλληνες. Όπως  ακριβώς  ο  βομβαρδισμός  του  Πειραιά  με  τα  10.000  θύματα.  Το  «ελληνικό»  κράτος  των  πρακτόρων  τους  ξέχασε.  Καμία μνήμη,  κανένα  μνημόσυνο.-

Σημείωση:  Ο  Ιωάννου  αναφέρεται  σε  περίπου  500  νεκρούς  Θεσσαλονικείς.  Με  τις  συνθήκες  της  τότε  εποχής  θα  μπορούσαν  να  είναι  1000,  1500,  2000...  Υπήρχαν  διαμελισμένα, καμένα  πτώματα, χέρια  εκεί,  πόδια εδώ,  κεφάλια  παραπέρα,  ποιος  καθόταν  να μετρήσει;  Άλλωστε  για  Έλληνες  γκοΐμ  επρόκειτο,  όχι  για  ιουδαίους.  Οι  Έλληνες  δεν  είναι παιδιά  του  Ιεχωβά, είναι παιδιά  ενός  κατώτερου  θεού.  Η  αύξηση,  ο ντόρος, η  υπερβολή  των  πτωμάτων  γίνεται  μόνο  για  τους  ιουδαίους.  Γι αυτό και ο  καθηγητής  Γούδης  γράφει  κοροϊδευτικά  σε  ένα  άρθρο  του  για  τους  12.000.000 νεκρούς εβραίους  του  "ολοκαυτώματος".  "Προκειμένου  να  μπλέξω  με  τους  νόμους  των  "ελλήνων  πολιτικών" - γράφει - ας  γράψω  λίγο  παραπάνω  τους  νεκρούς  ιουδαίους,  για  να  έχω  το  κεφάλι  μου  ήσυχο".

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ