Αρμόδιος καί Αριστογείτων. H αλήθεια για τους δήθεν Τυραννοκτόνους.

Ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων τιμούνται από τους σημερινούς "Δημοκράτες" σαν Τυραννοκτόνοι. Τα ονόματά τους δίδονται σε δρόμους, τα παιδιά στα σχολεία τα μαθαίνουν οι Δημοκράτες καθηγητάδες τι καλοί άνθρωποι ήταν οι δύο αυτοί εγκληματίες και πόσο ιερή πράξη ήταν ο φόνος που διέπραξαν αφού βοήθησε τη Δημοκρατία κτλ !!
Ωστόσο, οι δύο αυτοί
1) Δεν σκότωσαν κανέναν τύραννο.Δεν σκότωσαν τον τύραννο Ιππία, αλλά τον αδελφό του Ίππαρχον, ο οποίος ήταν αθώος και άσχετος.
2) Η Δολοφονία τους δεν είχε πολιτικές επιπτώσεις, αφού η τυραννία διατηρήθηκε.
3) Δεν ήταν άνδρες. Ήταν κίναιδοι.
4) Τα κίνητρα της πράξης τους δεν ήταν πολιτικά, αλλά προσωπικά.
5) Δεν ήταν έλληνες, ήταν ξένοι. (Εβραίοι).

Όλα αυτά τα αποδεικνύει ο Κωνσταντίνος Πλεύρης στο βιβλίο του "ο διωγμός των αρίστων" , ανατρέχοντας σε πασίγνωστα αρχαία κείμενα. Αντιγράφω :
Αρμόδιος καί Αριστογείτων. Οί τυραννοκτόνοι! 
Ετσι διδάσκουν στά σχολεία και στά Ελληνικά πανεπιστήμια (στά ξένα λέγεται ή αλήθεια) ότι δηλαδή οί δύο αυτοί έσκότωσαν τόν τύραννο των Αθηναίων καί αποκατέστησαν τήν δημοκρατίαν στην Αθήνα.
Τό επίσημο κράτος μας , γιά τήν ακρίβεια οί αμόρφωτοι κρατικοί λειτουργοί καί οί πιο αμόρφωτοι πολιτικοί - τιμοΰν σέ ομιλίας των τους τυραννοκτόνους καί μάλιστα έχουν δώσει τά ονόματα τους σέ οδούς της πρωτευούσης καί υποθέτω καί σέ οδούς άλλων πόλεων.
Ή πραγματικότης όμως είναι πολύ διαφορετική, από εκείνη πού μας παρουσιάζουν. Όπωσδήποτε ή αλήθεια είναι αντίθετος προς τήν επικρατούσαν άποψιν. Διότι, πρώτον οί δύο δολοφόνοι δέν έφόνευσαν (514 π.Χ.) τόν τύραννον Ίππίαν, άλλα τόν άδελφόν του "Ιππαρχον. Δεύτερον δέν έδολοφόνησαν γιά τήν δημοκρατία της Αθήνας, αλλά άπό ερωτική αντιζηλία, όπως παρακάτω θά δείξω. Τρίτον δέν επρόκειτο περί πολιτικών αγωνιστών, αλλά περί ζεύγους ομοφυλοφίλων. Ό Αρμόδιος ήτο κίναιδος, «τραβεστί» τής εποχής του καί ό Αριστο­γείτων «άγαπητικός» καί «προστάτης» τοΰ Αρμοδίου, πού μάλλον Αρμοδία τοΰ ταιριάζει καλλίτερον. Τέταρτον ή δολοφονία τοΰ Ίππαρχου δέν επέφερε τήν πτώσι τής τυραννίας, ή όποια συνεχίσθη, μέχρις ότου τήν ερριξαν όχι οί Αθηναίοι άλλα οί Σπαρτιάται, πού βεβαίως δέν ένδιαφέροντο γιά τήν δημοκρατίαν άλλα ήθελαν νά έχη δημοκρατία ή Αθήνα, γιά νά είναι ασθενής σάν κράτος, ώστε αν χρειασθή νά μπορέσουν νά τήν κυριεύσουν, όπως καί συνέβη. Προσθέτω επίσης ότι ή «αδελφή» κι' ό ερωμένος της έδολοφόνησαν έναν υπέροχο "Ελληνα φημισμένο γιά τήν σωφροσύνη καί τόν πατριωτισμό του. Καί τέλος αξίζει νά σημειώσω ότι τά δύο εκείνα καθάρματα δέν ήσαν Ελληνικής καταγωγής. Ήταν Εβραίοι.
"Ας έξετάσωμεν τώρα έναν προς έναν τους ισχυρισμούς, πού μόλις προανέφερα. Θ' αρχίσω πρώτον μέ τόν Θουκυδίδη, ό όποιος γράφει στην «Ίστορίαν» του (ΣΤ,54) ότι τό τόλμημα τοΰ 'Αριστογείτονος καί τοΰ Αρμοδίου έπεχειρήθη διά λόγους ερωτικούς (δι' έρωτικήν ξυντυχίαν επεχειρήθη) τους οποίους θά διηγηθώ λεπτομερώς καί θά αποδείξω δτι οΰτε οι άλλοι "Ελληνες οΰτε οί ίδιοι οί Αθηναίοι λέγουν κάτι ακριβές γιά τους τυράννους τους καί γιά τό γεγονός αυτό. "Οταν απέθανε ό Πεισίστρατος γέρων πλέον καί ασκών τήν τυραννίδα, ανέλαβε τήν έξουσίαν όχι ό "Ιππαρχος όπως νομίζουν οί πολλοί, αλλά ό Ιππίας ό όποιος ήτο ό πρεσβύτερος.
Εκείνη τήν έποχήν ό Αρμόδιος πού ήτο ωραιότατος είχε εραστήν τόν 'Αριστογείτονα, ό όποιος ανήκε στην τάξιν τών πολιτών. Κάποτε ό "Ιππαρχος έκανε έρωτικάς προτάσεις στον Άρμόδιον, ό όποιος τόν κατήγγειλε στον 'Αριστογείτονα. Αυτός έπόνεσε άπό υπερβολική ερωτική ζηλοτυπία καί επειδή έφοβεϊτο μήπως ό "Ιππαρχος μεταχειριζόμενος τήν δύναμί του προσέλκυση τόν Αρμόδιο αποφασίζει αμέσως νά άγωνισθή γιά τήν κατάλυσι τής τυραννίδος.
Έν τω μεταξύ ό "Ιππαρχος ό όποιος άπεπειράθη ανεπιτυχώς νά προσεταιρισθή τόν Άρμόδιον δέν έσκόπευε νά χρησιμοποίηση βΐαν άλλα προετοιμάζετο νά τόν προσβάλη μέ κάποιον αφανή τρόπον... Ό "Ιππαρχος λοιπόν καθώς έσχεδίαζε προσέβαλε τόν Άρμόδιον, διότι δέν εδέχθη τάς έρωτικάς προτάσεις του. Συγκεκριμένως ενώ εϊχαν ειδοποιήσει μίαν άδελφήν του, άνύπανδρον, νά προσέλθη σέ κάποια πομπήν φέρουσα κάνιστρον τήν έξεδίωξαν κατόπιν λέγοντες, ότι δέν τήν είχαν ειδοποιήσει νά συμμετάσχη στην πομπήν επειδή δέν ήτο αξία. Άφοΰ ό Αρμόδιος διά τοϋτο ήσθάνθη θαρείαν προσβολήν έξωργίζετο καί εξ αίτιας του έξωργίζετο πολύ περισσότερον ό Αριστογείτων.
Οί δύο τους συνεννοήθησαν μέ συνεργούς γιά τήν δολοφονίαν τοϋ Ίππίου καί έπερίμεναν τήν έορτήν τών Μεγάλων Παναθηναίων, μόνην ήμέραν κατά τήν οποίαν συνώδευαν τήν πομπήν ένοπλοι πολϊται καί επομένως δέν έδημιουργοΰντο ύποψίαι γιά τήν συγκέντρωσι οπλοφόρων. Είχε συμφωνηθή τήν πράξι νά έξετέλουν εκείνοι οί δύο, ενώ οί συνεργοί θά έβοήθουν στον αγώνα κατά τών σωματοφυλάκων. Γιά λόγους ασφαλείας οί συνωμόται δέν ήσαν πολλοί.
Μόλις ήρχισε ή εορτή ό Ιππίας εύρίσκετο στον Κέραμεικό έξω άπό τήν πόλιν και έρρύθμιζε τάς λεπτομέρειας τής πομπής, πώς έπρεπε νά προχώρηση, ό δέ Αρμόδιος καί ό Αριστογείτων έχοντες ήδη τά εγχειρίδια έπροχώρουν στό έργον τους. "Οταν oμως είδαν κάποιον άπό τους συνωμότας νά συζητή φιλικώς μέ τόν Ίππίαν (ό Ιππίας ήτο καταδεκτικός μέ τόν καθένα) έφοβήθησαν, διότι υπέθεσαν ότι κατηγγέλθησαν καί σέ λίγο θά συνελαμβάνοντο. Ηθέλησαν λοιπόν πριν συλληφθούν νά τιμωρήσουν πρώτον, αν ήδύναντο εκείνον πού τους προσέβαλε καί έξ αιτίας τοΰ οποίου διεκινδύνευσαν τά πάντα καί όπως ακριβώς ήσαν εισορμοΰν στην πόλιν καί συναντούν τόν "Ιππαρχον πλησίον τοΰ Λεωκορίου. Αμέσως ρίχνονται δίχως προφυλάξεις εναντίον του, μέ όσον μεγαλυτέραν όργήν ήδύναντο, ό μέν λόγω ερωτικής αντιζηλίας, ό δέ λόγω προσβολής πού υπέστη, τόν έκτύπησαν και τόν έφόνευσαν. Καί ό μέν Αριστογείτων κατώρθωσε προσωρινώς νά διαφυγή άπό τους σωματοφύλακας του Ίππαρχου, επειδή έμαζεύθη εκεί πολύ πλήθος, συνελήφθη όμως άργότερον κάί έθανατώθη μέ βασανιστήρια, ό δέ Αρμόδιος έφονεύθη αμέσως έκεΐ:
«Γενομένου δέ Αρμοδίου ώρα ηλικίας λαμπρού Αριστογείτων, άνήρ τών αστών, μέσος πολίτης, εραστής ών είχέν αυτόν. Πειραθείς δέ ό Αρμόδιος υπό Ίππαρχου τοΰ Πεισιστράτου καί ου πεισθείς καταγορεύει τω Άριστογείτονι. Ό δέ ερωτικώς περιαλγήσας καί φοβηθείς τήν Ίππαρχου δύναμιν μή βία προσαγάγηται αυτόν, έπιβουλεύει ευθύς ως άπό τής ύπαρχούσης αξιώσεως κατάλυσιν τής τυραννίδος. Καίέν τούτω ό. "Ιππαρχος ώς αύθις πειράσας ουδέν μάλλον έπειθε τόν Άρμόδιον, βίαιονμέν ουδέν έβούλετο δράν, έν τρόπω δέ τινι άφανεϊ ώς ου διά τούτο δή παρεσκευάζετο προπηλακιών αυτόν.»
»...Τόν δ' οΰν Άρμοδίον άπαρνηθέντα τήν πείρασιν, ώσπερ διενοεϊτο, προυπηλάκισεν άδελφήν γάρ αύτοϋ κόρην έπαγγείλαντες ήκειν κανοΰν οϊσουσαν έν πομπή τινι, άπήλασαν λέγοντες ουδέ έπαγγεϊλαι τήν αρχήν διά τό μή άξίαν είναι. Χαλεπώς δέ ένεγκόντος τοΰ Αρμοδίου πολλφ δή μάλλον δι' εκείνον καί ό Αριστογείτων παρωξύνετο. Καί αύτοϊς τά μέν άλλα πρό τους ξυνεπιθησομένους τφ έργω έπέπρακτο, περιέμενον δέ Παναθήναια τά μεγάλα, έν ή μόνον ημέρα ούχ ΰποπτον έγίγνετο έν όπλοις των πολιτών τους τήν πομπήν πέμψαντες αθρόους γενέσθαι" καί έδει άρξαι μέν αυτούς, ξυνεπαμύνειν δέ ευθύς τά προς τους δορυφόρους εκείνους. "Ησαν δέ ου πολλοί οί ξυνομωμοκότες ασφαλείας ένακα·
»...Καί ώς έπήλθεν ή εορτή, Ιππίας μέν έξω έν τω Κεραμεικώ καλουμένω μετά τών δορυφόρων διεκόσμει ώς έκαστα έχρήν τής πομπής προϊέναν ό δέ Αρμόδιος καί ό Αριστογείτων έχοντες ήδη τά εγχειρίδια ές τό έργον προήεσαν. καί ώς είδόν τίνα τών ξυνωμοτών σφίσι διαλεγόμενον οίκείως τφ Ιππία (ήν δέ πάσιν εύπρόσοδος ό Ιππίας), έδεισαν καί ένόμισαν μεμηνΰσθαί τε καί όσον ουκ ήδη ξυλληφθήσεσθαι. Τόν λυπήσαντα οΰν σφας καί δι' όνπερ πάντα έκινδύνευον έβοΰλοντο πρότερον, ει δύναιντο, προτιμωρήσασθαι, *καί ώσπερ είχον ώρμησαν εϊσω τών πυλών, καί περιέτυχον τφ Ίππάρχω παρά τό Αεωκόριον καλούμενον, καί ευθύς άπερισκέπτως προσπεσόντες καί ώς άν μάλιστα δι' οργής, ό μέν ερωτικής, ό δέ υβρισμένος, έτυπτον καί άποκτείνουσιν αυτόν. Καί ό μέν τους δορυφόρους τό αύτίκα διαφεύγει, ό Αριστογείτων, ξυνδραμόντος τοΰ όχλου καί ύστερον ληφθείς ου βαδίως διετέθη, Αρμόδιος δέ αύτοΰ παραχρήμα άπόλλυται.»
Ό "Ιππαρχος δεν διεδέχθη τόν πατέρα του Πεισίστρατον στην εξουσία, άλλα ό Ιππίας, (Ιππίας ήρξεν) ο όποιος ήτο ό πρωτότοκος υιός. Τοΰτο πιστοποιείται ιστορικώς από ειδική στήλη πού είχε στηθή στην Άκρόπολι, όπου ό Ιππίας αναγράφεται αμέσως μετά τόν πατέρα του καί καθώς γράφει ό Θουκυδίδης επειδή ήτο ό πρεσβύτερος μετ' αυτόν έγινε τύραννος: «διά τό πρεσβεύειν τε άπ' αύτοΰ καί τυραννεύσαι» (ένθ. άνωτ. 55). Ό "Ιππαρχος λοιπόν όταν έδολοφονήθη δέν ήτο τύραννος, συνεπώς οί «τυραννοκτόνοι» κακώς λέγονται έτσι αφού δέν έσκότωσαν τόν τύραννο Ιππία, αλλά έναν άδελφόν του. Μάλιστα ό Θουκυδίδης σημειώνει ότι συνέβη δέ ό "Ιππαρχος έξ αίτιας του άτυχους παθήματος του νά γίνη ονομαστός και νά νομισθή κατόπιν ότι διετέλεσε τύραννος: «Ίππάρχω δέ ξυνέβη τοΰ πάθους τή δυστυχία όνομασθέντα καί τήν δόξαν τής τυραννίδος ές τά έπειτα προσλαβεΐν» (ενθ. άνωτ.)
Ή τυραννία δέν κατελύθη οϋτε από τους ιδίους τους Αθηναίους ούτε άπό τόν Άρμόδιον καί τόν Άριστογείτονα αλλά άπό τους Λακεδαιμονίους όπως βεβαιώνει καί ό Θουκυδίδης («Ιστορία» ΣΤ,. 53) «καί προσέτι ούδ' όφ' εαυτών καί 'Αρμοδίου καταλυθεΐσαν, αλλ' υπό Λακεδαιμονίων». Μετά τήν δολοφονίαν του Ίππαρχου όχι μόνον δέν έπεσε ή τυραννία, άλλα ό Ιππίας ήναγκάσθη νά καταστήση τήν έξουσίαν του αύστηροτέραν: «χαλεπωτέρα μετά τοϋτο ή τυραννίς κατέστη» (ενθ. άνωτ.59). Μετά άπό τήν δήθεν τυραννοκτονία ό Ιππίας έκυθέρνησε ακόμη τρία έτη ώς τύραννος των Αθηναίων και κατά τό τέταρτον έτος έπαύθη υπό των Λακεδαιμονίων, οι όποιοι επανέφεραν τους εξόριστους Άλκμαιωνΐδας: «Τυραννεύσας δέ έτη τρία Ιππίας έτι Αθηναίων καί παυθείς έν τω τετάρτω υπό Λακεδαιμονίων καί Άλκμαιωνιδών τών φευγόντων» (ένθ. άνωτ.).
Ό Ιππίας ήτο εξαιρετική προσωπικότης. Κατά τόν Σιμωνίδην υπήρξε ό άριστος των Ελλήνων τής εποχής του: «Άνδρος άριστεύσαντος έν Ελλάδι τών έφ' έαυτοϋ Ίππίου» (Θουκυδίδης: «Ιστορία» ΣΤ, 59).
Ό Ίππαρχος σάν αδελφός τοϋ τυράννου διέθετε σημαντική πολιτική δύναμη, τήν οποίαν όμως έχρησιμοποίει μέ τέτοιο τρόπο, ώστε νά είναι αγαπητός στους Αθηναίους και νά μή διεγείρη φθόνον: «Ουδέ... επαχθής ήν ές τους πολλούς... άλλ' άνεπιφθόνως κατεστήσατο» (ενθ. άνωτ. 54). Γνωρίζομεν τήν σχολαστικήν άκρίβειαν τοϋ Θουκυδίδου καί τήν υπευθυνότητα του στό νά έπαινή ή νά κατηγορή. Υποστηρίζει λοιπόν ό Θουκυδίδης, ότι ό Ιππίας και ό Ίππαρχος επέδειξαν αρετή ν καί σύνεσιν: «άρετήν καίξύνεσιν» καί τήν πόλι έκαλλώπισαν καί τους πολέμους επιτυχώς διεξήγαγον: «τήν τε πόλιν αυτών καλώς διεκόσμησαν καί τους πολέμους διέφερον» (ενθ. άνωτ.).
'Εξ αίτιας λοιπόν τής ερωτικής ζηλοτυπίας, πού ήσθάνθη ό ομοφυλόφιλος Αριστογείτων και επειδή μαζί μέ τόν κΐναιδο Αρμόδιο έφοβήθησαν, ότι απεκαλύφθησαν προέβησαν στην δολοφονία ενός υπέροχου Έλληνος: «Τοιούτω μεν τρόπω δι' έρωτικήν λύπην ή τε αρχή της επιβουλής και ή αλόγιστος τόλμα έκ τοΰ παραχρήμα περιδεοΰς 'Αρμοδίω καί Άριστογείτονι έγένετο» (ένθ. άνωτ.59).
"Ολα αυτά τά αποδεικνύει ό Θουκυδίδης καί ύπεχρεώθην νά παραθέσω μέρος τοΰ αρχαίου κειμένου, προς αποφυγήν πάσης αμφιβολίας καί γιά νά προκαλέσω στον αναγνώστη τήν απορία, γιά ποιόν λόγο τιμώνται σήμερον οί ομοφυλόφιλοι δολοφόνοι;
Τό ότι δέν ήσαν τυραννοκτόννοι τό ισχυρίζεται καί «ό πατήρ της ιστορίας» ό Ηρόδοτος, ό όποιος μάλιστα λέγει πώς ό Αρμόδιος καί ό Αριστογείτων φονεύσαντες τόν "Ιππαρχο έξηγρίωσαν τους λοιπούς Πεισιστρατΐδας δίχως νά κάνουν τίποτε περισσότερον διά νά θέσουν τέρμα στην τυραννίαν των: «Οί μεν γάρ έξηγρίωσαν τους υπολοίπους Πεισιστρατιδέων Ιππαρχρν άποκτείναντες, ουδέ τι μάλλον έπαυσαν τους λοιπούς τυραννεύοντας» (Ηρόδοτος «Ιστορία» ΣΤ, 123).
Ό Ηρόδοτος συμφωνεί μέ τόν Θουκυδίδη στό βέβαιον ιστορικό γεγονός, ότι τήν τυραννίαν τοϋ Ίππίου τήν κατέλυσαν όί Λακεδαιμόνιοι κι' όχι οί Αθηναίοι, οί όποιοι ήθελαν τους Πεισιστρατίδας καί πολύ περισσότερον όχι τό ομοφυλόφιλο ζεύγος. "Οσοι ενδιαφέρεσθε μπορείτε νά διαβάσετε στην «Ιστορία» (Ε, 63,64) τοϋ Ηροδότου πώς εξελίχθησαν τά γεγονότα. Οί Λακεδαιμόνιοι έξεστράτευσαν κατά τών Πεισιστρατιδών μέ ισχυρός δυνάμεις υπό τόν βασιλέα Κλεομένην καί επανειλημμένως ήττήθησαν, αλλά τελικώς ένίκησαν, διότι συνέλαβαν τά παιδιά τών Πεισιστρατιδών, πού έστέλλοντο γιά λόγους ασφαλείας εκτός τής πόλεως (ύποκτιθέμενοιγάρ έξω τής χώρης οί παίδες των Πεισιστρατιδών ήλωσαν) κι' έτσι έκβιαζόμενοι μέ τήν ζωήν τών παιδιών των οί Πεισιστρατίδαι συνεφώνησαν νά απομακρυνθούν έκ τής Αττικής (έκχωρήσαι έκ τής Αττικής). Έξ αίτιας λοιπόν ενός τυχαίου περιστατικού (συντυχίη) όπως υποστηρίζει ό Ηρόδοτος, πού έξεμεταλλεύθησαν οί εισβολείς Λακεδαιμόνιοι έπεσε ή τυραννία κι' όχι άπό τήν δράσιν τών Αθηναίων δημοκρατών. Τό έγκλημα τών ομοφυλοφίλων
δέν είχε καμμία πολιτική έπίπτωσι.
Μένει τώρα νά άποδείξωμεν ότι ό Αρμόδιος καί ό Αριστογείτων δέν ήσαν Αθηναίοι, ούτε κάν "Ελληνες. Τί ήσαν; Μας τό βεβαιώνει ό Ηρόδοτος ήσαν Γεφυραΐοι: «Αριστογείτων καί Αρμόδιος, γένος έόντες τό ανέκαθεν Γεφυραΐοι» (ένθ. άνωτ. Ε, 55).
Οί Γεφυραΐοι πού ήσαν αλλόφυλοι καί αλλόθρησκοι, είχαν έλθη στή Βοιωτία μέ τους Φοίνικας σημίτας πού έφερε ό Κάδμος: «των σύν Κάδμω άπικομένων Φοινίκων» (ένθ. άνωτ. Ε, 57). "Οταν τους έξεδίωξαν οί Βοιωτοί ήλθαν στην Αθήνα όπου τους επέτρεψαν νά εγκατασταθούν υπό ώρισμένους όρους: «επί βητοΐσι έδέξαντο» (ένθ. άνωτ. Ε, 57) έκτισαν μάλιστα τήν Αθήνα και τά δικά των Ιερά στά όποια δέν μετείχαν καθόλου οί Αθηναίοι: «καί σφι Ιρά έστι εν Άθήνησι ιδρυμένα, των ουδέν μέτα τοΐσι λοιποϊσι Άθηναϊοισι» (ένθ. άνωτ. Ε,61). Τά ίερά των Γεφυραίων ήσαν χωρισμένα (κεχωρισμένα) από τά ίερά των Αθηναίων πράγμα πού επιβεβαιώνει τό άλλόβρησκον. Επειδή δέ ήσαν αλλόθρησκοι καί αλλοεθνείς, άπηγόρευσε ό "Ιππαρχος στην αδελφή τοΰ Αρμοδίου νά συμμετάσχη στην Ελληνική έθνικοθρησκευτική πομπή των Παναθηναίων.
Ό Αριστοτέλης πού γράφει γιά τόν Πεισίστρατον καί τους απογόνους του θαυμάζει τόν Πεισίστρατον. Καί πράγματι αυτός ως τύραννος ωφέλησε τήν Αθήνα καί τόν λαόν της, ώστε αν διαβάσετε τά σχετικά κεφάλαια (16,17) τοΰ έργου τοΰ Αριστοτέλους «Αθηναίων Πολιτεία» θά αναγνωρίσετε και σεις τήν άξίαν εκείνης τής τυραννίδος, άφοΰ καί οί ίδιοι οί Αθηναίοι πολλάκις παρεδέχοντο ότι ή εξουσία του Πεισιστράτου ήτο ό έπί Κρόνου βίος: «καί πολλάκις έθρύλουν ως ή Πεισιστράτου τυραννίς ό έπί Κρόνου βίος εϊη» (ένθ. άνωτ. 16.7). «Έπί Κρόνου βίος» σημαίνει τήν ύψίστην εύτυχίαν, ό Χρυσούς Αιών.
Κατόπιν αναλύει τήν προσωπικότητα τοΰ Ίππίου πού ήτο ό μεγαλύτερος αδελφός (πρεσβύτερος ων) καί ό όποιος έκ φύσεως είχε πολιτικήν ικανότητα καί σύνεσιν (ό Ιππίας καί ττ} φύσει πολιτικός καί έμφρων). Καί προΐστατο τής εξουσίας (έπεστάτει τής αρχής). Επαινεί στή συνέχεια τόν φιλόμουσον "Ιππαρχο, πού είχε προσκαλέσει στην Αθήνα τόν Ανακρέοντα, τόν Σιμωνίδη κ.τ.λ. καί καταφέρεται εναντίον του Ήγησιστράτου (έπωνομάζετο Θεσσαλός) πού ήτο νεώτερος καί ό όποιος κατά τόν Άριστοτέλην εξύβρισε τόν 'Αρμόδιον ώς διεφθαρμένον (λοιδορίσας τι τόν 'Αρμόδιον ώς μαλακόν όντα) καί εμπόδισε τήν άδελφήν του νά λάθη μέρος στην πομπή των Παναθηναίων ώς κανηφόρος Παρθένος καί, πάντα κατά τόν Άριστοτέλην, ή συμπεριφορά τοΰ Ήγησιστράτου προς τόν 'Αρμόδιον προεκάλεσε τά γνωστά συμβάντα, πού κατέληξαν στην δολοφονίαν τοϋ Ίππαρχου.
Γιά τόν Πεισίστρατο καί τόν Ιππία, πού τόσο, ιδίως τόν τελευταίο, έχουν συκοφαντήσει ό Παυσανίας γράφει («Αττικά» Α,23,1) ότι αυτοί ήσαν πιό φιλάνθρωποι καί σοφώτεροι άπό τόν Περίανδρο καί έπί πλέον υπέρτεροι ώς προς τά πολεμικά καί σ' όσα συμβάλλουν στην εύκο-σμίαν των πολιτών, καί διατυπώνει τήν άπορίαν του (καίτοι) πού άντ' αυτών συγκαταλέγεται στους Επτά Σοφούς ό Περίανδρος: «Καίτοι Περιάνδρου Πεισίστρατος καί παις Ιππίας φιλάνθρωποι μάλλον καί σοφώτεροι τά τε πολεμικά ήσαν καί όσα ήκεν ές κόσμον τών πολιτών».
Επειδή στά σχολεία και στά πανεπιστήμια διδάσκονται άνακρίβειαι καί κατηγορούν τόν τύραννο Πεισΐστρατον θεωρώ άναγκαΐον γιά νά ολοκληρώσω τό θέμα νά μεταφέρω εδώ τί γράφει ό διαπρεπής Αμερικανός συγγραφεύς Ουΐλ Ντυράν στην «Παγκόσμιον ίστορίαν του Πολιτισμού» (Έλλ. έκδ. «Συρόπουλοι» τόμος Β', σελ. 136-137):
«..."Ισως μετά τόν Σόλωνα αί Αθήναι νά έχρειάζοντο ακριβώς ένα άνδρα όπως ό Πεισίστρατος. "Ανδρα με σιδηράν θέλησιν, διά νά σφυρηλάτηση τήν άνώμαλον Άθηναϊκήν ζωήν καί νά τής δώση ίσχυράν καί σταθεράν μορφήν καί, διά τοϋ άρχικοϋ εξαναγκασμού, νά έπιβάλη τάς συνήθειας τής τάξεως καί τοΰ νόμου, αί όποϊαι διά μίαν κοινωνίαν είναι ό,τι καί τά οστά δι' ένα ζώον, τό σχήμα καί ή δύναμίς του, καί όχι ή δημιουργική του ζωή...
»'Η οικονομική του πολιτική ήτο συνέχεια τής χειραφετήσεως τοΰ λαοϋ, την οποίαν εϊχεν αρχίσει ό Σόλων. Έρρύθμισε τό άγροτικόν ζήτημα διανέμων εις τους πτωχούς τήν γήν πού άνήκεν εις τό κράτος καθώς καί τά κτήματα τών εξόριστων αριστοκρατών. Χιλιάδες επικινδύνων άνεργων Αθηναίων εύρον γεωργικήν άποκατάστασιν καί έπί αιώνας δέν υπήρχε καμμία σοβαρά δυσαρέσκεια τών αγροτών εις τήν Αττικήν.
»"Εδωσε έργασίαν εις τους πτωχούς έκτελών εκτεταμένα δημόσια έργα, έκτισε "υδραγωγεία καί δρόμους καί ανήγειρε μεγάλους ναούς προς τιμήν τών θεών.
»Προώθησεν επίσης τήν έκμετάλλευσιν τών μεταλλείων τοΰ αργύρου τοΰ Λαυρίου καί εισήγαγε νέον καί άνεξάρτητον νόμισμα. Διά νά χρηματοδότηση όλα αυτά τά έργα, επέβαλλε φόρον 10% έπί όλων τών αγροτικών προϊόντων. Φαίνεται όμως, ότι βραδύτερον έμείωσε τόν φόρον αυτόν εις 5%: "Ιδρυσε στρατηγικός αποικίας εις τά σημερινά Δαρδανέλλια καί έκαμεν εμπορικός συμβάσεις μέ πολλά κράτη.
»Ύπό τήν διακυβέρνησίν του ήνθισε τό έμπόριον καί έπλούτισαν όχι μόνον οί ολίγοι άλλα καί ή πόλις εις τό σύνολον της. Οί πτωχοί έγιναν όλιγώτερον πτωχοί καί οί πλούσιοι όχι όλιγώτερον πλούσιοι. Ή συσσώρευσις εκείνη τοΰ πλούτου, ή οποία ολίγον έλειψε νά προκαλέση έμφύλιον πόλεμον, υπήχθη υπό έλεγχον καί ή έκτασις τών ανέσεων καί τών ευκαιριών έθεσε τάς οικονομικός βάσεις τής Αθηναϊκής δημοκρατίας.
»Ύπό τόν Πεισίστρατον καί τους υιούς του, αί Αθήναι μετεμορφώθησαν ολικώς καί πνευματικώς. Μέχρι τής εποχής των υπήρξαν μία δευτερεύουσα πόλις τοΰ ελληνικού κόσμου, υστερούσα τής Μιλήτου, τής Εφέσου, τής Μυτιλήνης καί τών Συρακουσών εις πλοΰτον, καλλιέργειαν καί ζωτικότητα. Τώρα νέα λίθινα καί μαρμάρινα κτίρια έστόλισαν τήν πόλιν. Ό παλαιός ναός τής Αθηνάς έπί τής Ακροπόλεως έξωραΐσθη μέ ένα Δωρικόν περιστύλιον. Καί ήρχισαν τά έργα τοΰ ναοΰ τοΰ Ολυμπίου Διός, τοΰ όποιου οί μεγαλοπρεπείς κίονες ακόμη καί ώς ερείπια λαμπρύνουν τόν δρόμον από τάς Αθήνας προς τόν λιμένα των.
»Διά τής ιδρύσεως τών Παναθηναϊκών αγώνων, εις τους οποίους έδωσε Πανελλήνιον χαρακτήρα, ό Πεισίστρατος έφερεν εις την πάλιν του όχι μόνον τιμήν, άλλα και τήν παρόρμησιν τοΰ ξένου συναγωνισμού. Τά Παναθήναια έγιναν ή μεγάλη εθνική εορτή, τής οποίας ή επιβλητική πομπή ακόμα κινείται έπί τοΰ διαζώματος τοΰ Παρθενώνος. Με δημόσια έργα και Ιδιωτικός δωρεάς, ό Πεισίστρατος προσείλκυσε γλύπτας, άρχιτέκτοντας και ποιητάς καί εις τό άνάκτορόν του συνεκεντρώθη μία άπό τάς πρώτας βιβλιοθήκας τής Ελλάδος. Μία επιτροπή διορισθεΐσα ύπ' αυτοϋ έδωσεν εις τήν Ίλιάδα καί τήν Όδύσσειαν τήν μορφήν μέ τήν οποίαν τάς γνωρίζομεν. Με τήν ένθάρρυνσίν του, ό Θέσπις καί άλλοι ανύψωσαν τό δράμα νά δεχθή τήν μεγάλη ν τριανδρίαν τής Αθηναϊκής σκηνής, τους τρεις τραγικούς...»
Είδατε λοιπόν τί σημαίνει ή τυραννία, τήν οποίαν κατηγορούν οι δημοκράται;
Εννοείται δτι μετά τήν πτώσιν τής τυραννίδος οί εχθροί τών Πεισιστρατιδών έτίμησαν τόν Άρμόδιον καί τόν Άριστογείτονα ώς δήθεν τυραννοκτόνους. Είχαν κάθε πολιτικό συμφέρον γιά νά τό κάνουν. Ή αλήθεια όμως είδατε ποια είναι. Επαναλαμβάνω ότι οί ξένοι επιστήμονες στά συγγράμματα των αναφέρουν τά γεγονότα όπως πραγματικώς συνέβησαν καί μόνον οί "Ελληνες κρύβουν τήν άλήθειαν. Φυσικά εξαιρώ άπ' όσον γνωρίζω τήν εγκυκλοπαίδεια τοΰ ΗΛΙΟΥ ή οποία (τόμος 7ος, λέξις: «Ελλάς» σελ. 104) εξιστορεί τά περιστατικά μέ ειλικρίνεια. Συγκεκριμένως γράφει:
«Ή Ιστορία αναφέρει ότι δύο νέοι, ό Αρμόδιος καί ό Αριστογείτων, απεφάσισαν ν' απαλλάξουν τάς Αθήνας άπό τήν «τυραννίαν» τών Πεισιστρατιδών. Εις τήν πραγματικότητα δέν είναι δυνατόν παρά νά επρόκειτο περί ευρείας συνωμοτικής κινήσεως, ύποθαλπομένης υπό τών Σπαρτιατών, οι όποιοι έβλεπανμετ' ανησυχίας τήν άκμήν τών Αθηνών. Εξελέγησαν λοιπόν ό Αριστογείτων καί ό Αρμόδιος «γένος έόντες τά ανέκαθεν Γεφυραϊοι» (Ήρόδ. 5,55), οί όποιοι έτυχε νά έχουν προσωπικός δυσαρέσκειας εναντίον τοΰ ενός τών Πεισιστρατιδών, τοΰ Ίππάρχου, ό όποιος ήτο και ό δυναμικώτερος των Πεισιστρατιδών.
»Ό είς έξ αυτών, ό Αριστογείτων, φαίνεται δτι έτρεφεν έρωτικήν άντιζηλίαν προς τόν "Ιππαρχον, ό δέ άλλος, ό Αρμόδιος, είχε προσβληθή ύπ' αύτοΰ διά λόγους, οί όποιοι ανάγονται ίσως εις αυτό πού λέγεται σήμερον αντισημιτισμός: Ό "Ιππαρχος είχεν αποκλείσει άπό τήν πομπήν τών Παναθηναίων τήν άδελφήν τοϋ Αρμοδίου, προφανώς ώς Γεφυραίαν τό γένος...
»"Ολα αυτά πείθουν ότι οί Γεφυραΐοι ήσαν σημιτικής (φοινικικής) καταγωγής, όπως οί σημερινοί 'Εβραΐοι, και ότι ασκούντες χωριστά τήν θρησκευτικήν των λατρείαν και τά έθιμα των δέν άφομοιώνοντο προς τόν ύπόλοιπον πληθυσμόν τής πόλεως.
»Τό ότι δέ αϊ λέξεις Γεφυραΐοι και Εβραίοι έχουν τήν αυτήν σημασίαν συνάγεται και έκ τής σημασίας τής λέξεως. Εβραίος σημαίνει είς τάς σημιτικάς γλώσσας διαβάτης, ό διαβαίνων θάλασσαν ή ποταμόν και κατά τήν μετάφρασιν τών 'Εβδομήκοντα μεταφράζεται «περάτης», διότι ούτω εκλήθησαν οί Εβραίοι οί διαβάντες τόν Ίορδάνην ποταμόν και κατοικήσαντες τήν πέραν τοΰ Ιορδανού χώραν, οί Περαχωρΐται...
»0ί Γεφυραΐοι λοιπόν τών Αθηνών είχον μέν πλήρη πολιτικά δικαιώματα, διετήρουν όμως ιδίαν θρησκείαν και ώς αλλόθρησκοι δέν έπετρέπετο νά μετέχουν ούτε τών πανδήμων θησκευτικών εορτών τής πόλεως, οΰτε τών Μυστηρίων. Οΰτω άπηγορεύθη νά μετάσχη τής πομπής τών παρθένων κατά τά Παναθήναια ή αδελφή τοΰ Αρμοδίου, ό όποιος φυσικά έφερε βαρέως τό γεγονός, πλην δμως ήτο αδικαιολόγητος ή μήνις του αύτη, άφοΰ ήτο αλλόθρησκος.
»Οΰτω λοιπόν εξελέγησαν οί δήθεν τυραννοκτόνοι, οί όποιοι έξετέλεσαν τήν δολοφονίαν τοΰ Ιππάρχου τό 514 κατά τήν έπιστροφήν τής πομπής τών Παναθηναίων δι' εγχειριδίου τό όποιον είχον κρύψει εντός ανθοδέσμης άπό μυρσίνας κατά τήν παράδοσιν. Οί δύο φονεΐς τοΰ Ίππαρχου, έκ τών οποίων ό μέν εις έφονεύθη έπί τόπου ύπό τών σωματοφυλάκων τοΰ Ίππαρχου, ό δέ άλλος συλληφθείς έθανατώθη μετά βασάνων ύπό τοΰ Ίππίου, έτιμήθησαν άργότερον υπό των Αθηναίων, οί'τινες παρεσύρθη-σαν άπό τους έπικρατήσαντας άργότερον αντιπάλους των Πεισιστρατιδών, έστήθη δέ καί άνδριάς αυτών. Κατόπιν όμως τών όσων εξετέθησαν ανωτέρω δύναται νά λεχθή ασφαλώς ότι οί Πεισιστρατίδαι κάθε άλλο παρά ως τύραννοι έπολιτεύθησαν. Αντιθέτως υπήρξαν θύματα ούτοι τής μεγαλοπράγμονος πολιτικής των, ήτις προεκάλεσε τάς ανησυχίας καί τό μίσος τών αντιπάλων των. Καί αυτών όργανα ήσαν οί δήθεν τυραννοκτόνοι...»
Τέλος καν γιά νά μή άμφιβάλλη κανείς έρχονται επισήμως οί ϊδιοι οί Εβραίοι οί όποιοι στό έν Ελλάδι κυκλοφορούν περιοδικόν τοΰ Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου ύπό τόν τίτλον «Χρονικά» (Άρ. 78, Ιούνιος 1985 σελ. 3) ισχυρίζονται ότι οί Εβραίοι τών Αθηνών ήθελαν νά σπάσουν τήν παράδοσιν τής συμμετοχής στάς πομπάς μόνον τών Αθηναίων γυναικών ώς Κανηφόρων καί «έζήτησαν νά διακόψουν τήν πατροπαράδοτη συνήθεια νεωτερίζοντες μέ κάποιαν Έβραιοπούλα». "Ετσι διάλεξαν τήν αδελφή τοϋ Αρμοδίου:
«Ή πομπή είχε σχηματισθεί ή όμορφη Γεφυραΐα Έβραιοπούλα, έκαμάρωνε, οί άλλοι Εβραίοι ήσαν υπερήφανοι γιά τήν καινούργια κατάκτηση τους καί όλοι έχαίροντο γιά τό αίσιο γεγονός, όταν ό Πεισιστρατίδης "Ιππαρχος, επιθεωρώντας τήν πομπή, έγινε έξω φρενών πού είδε τήν Έβραιοπούλα νά παίρνει μιά θέση πού άνηκε δικαιωματικώς μόνο σέ μιά γνήσια Ατθίδα. Τήν άρπαξε λοιπόν άπό τό γυμνό της μπράτσο καί τήν έβγαλε άπό τήν θέση της στην πομπή. Μιά τέτοια βάναυση διαγωγή, όσο κι' αν ήταν δικαιολογημένη άπό τόν θρησκευτικό ζήλο τοϋ Ιππάρχου, αποτελούσε μιά θανάσιμη προσβολή, όχι μόνο γιά τους Εβραίους πού τήν έζησαν εκείνη τήν στιγμή, άλλα κυρίως γιά τόν Αρμόδιο καίτόν αδελφικό του φίλο Άριστογείτονα. Τράβηξαν λοιπόν τά μαχαίρια τους καί πρίν προφθάσει ν' αμυνθεί ό Πεισιστρατίδης, τόν σκότωσαν. Ό φόνος αυτός πού είχε κίνητρο τήν προσωπικήν εκδίκηση, έλαβε διαστάσεις Τυραννοκτονίας χάρις στον πλούτο τής αθηναϊκής φαντασίας, άφοΰ Τύρρανος ήταν ό μεγαλύτερος αδελφός τοΰ Ίππάρχου, ό αντιπαθητικότατος Ιππίας, ή δέ Τυραννίς τών Πεισιστρατιδών, κατελύθη ύστερα άπό τρία ολόκληρα χρόνια, ήτοι στά 511.»
Ό "Ιππαρχος έγννε «έξω φρενών» πού είδε μία Έβραιοπούλα σε έθνκοθρησκευτική πομπή. Μήπως έκανε άσχημα; ή μήπως νομίζετε δτι σήμερα αν σέ μία έθννκοθρησκευτνκή πομπή τών Εβραίων στο Ισραήλ άποπειραθή νά λάθη μέρος μία Όρθόδοξος Έλληνίς θά τήν αφήσουν; Φυσικά καί πολύ σωστά δχν. Τώρα αν ό "Ιππαχος τήν «έπιασε άπό τό γυμνό της μπράτσο» δέν ξέρω πού έδιάθασαν αυτή τήν λεπτομέρεια. 'Απορώ όμως πού δέν έδιάθασαν ότι ό Αρμόδιος ήτο ομοφυλόφιλος μολονότι τοϋτο γράφεται σαφώς στά αρχαία κείμενα.
Νομίζω απέδειξα μέ ακλόνητα στοιχεία εκείνα, πού στην αρχήν ίσχυρίσθην, ότι δηλαδή ό Αρμόδιος καί ό Αριστογείτων δέν έφόνευσαν ένα τύραννο. Δέν κατέλυσαν κάποια τυραννία. Δέν έκαναν πολιτικό, άλλα έγκλημα προσωπικού πάθους. Δέν ήσαν "Ελληνες άλλα Έβραϊοι. Γιατί λοιπόν επιμένουν οί νεοέλληνες νά τους τιμούν ώς «τυραννοκτόνους»; καί νά διδάσκουν στά παιδιά μας μίαν ίστορικήν ανακρίβεια; ένα καθαρό ψεύδος;
Κατά τήν γνώμην μου, διότι έτσι θέλει τό πλουτοδημο-κρατικό κατεστημένο, πού βασίζεται καί στην παραποίησι τής ιστορικής αληθείας. Οί δέ καθηγηταί μολονότι γνωρίζουν τήν αλήθεια δέν αντιδρούν, διότι δέν έχουν τό θάρρος, είναι δειλοί. Ιδιαιτέρως δέ οί πανεπιστημιακοί καθηγηταί καί οί ακαδημαϊκοί σωπαίνουν, διότι έκτος άπό άναδρία έχουν καί συμφέρον. Κατακρίνω επίσης καί τους ιστορικούς, οί όποιοι ναί μέν λέγουν τήν άλήθειαν, άλλα δέν τήν λέγουν σ' όλην της τήν έκτασι π.χ. ό Β. Κυριακίδης στην έργασίαν του «Έλλάς-έπίτομος ίστορία» (τόμος Α' σελ. 156) γράφει: «τήν εξουσία είχε κατά κύριο λόγο ό Ιππίας, πού κυβερνούσε μέ πραότητα καί σύνεση. Άλλα τό 514 π.Χ., δύο ευγενείς νέοι ό Αρμόδιος καί ό 'Αριστογείτονας γιά καθαρά προσωπικούς λόγους φόνευσαν τόν "Ιππαρχο. Ό Ιππίας ύστερα άπό τήν δολοφονία τοϋ άδελφοΰ του έγινε σκληρός καί καχύποπτος». Περί ποίων ευγενών νέων επρόκειτο τό είδαμε, όπως είδαμε καί τους «καθαρά προσωπικούς λόγους.Τι σημαίνει καθαρά προσωπικοί λόγοι; Ντρέπεται ο ιστορικός να γράψη ότι ήταν ομοφυλόφιλοι;

ΠΗΓΗ