1821: Πόθεν πηγάζει το μένος εναντίον της Επανάστασης του Φοίνικα; Μέρος Δ'

συνέχεια από:

1821: Πόθεν πηγάζει το μένος εναντίον της Επανάστασης του Φοίνικα; Μέρος Γ'

Ας δούμε τι λέει ο μαρξιστικός / νεωτερικός μύθος για τον Μαυροκορδάτο και την ομάδα του ως προς την πολιτική τους. Ότι εναντιώθηκαν στις παλιές, “αναχρονιστικές” τοπικές εξουσίες και ότι αγωνίστηκαν για να καθιερωθεί ένα κεντρικά ελεγχόμενο πολίτευμα “σύγχρονο”, αντιπροσωπευτικό, δίκαιο και με κυρίαρχη την πλειοψηφία. Ποια είναι η πραγματικότητα; Α) Ότι ο Μαυροκορδάτος μέσα από τον κυρίαρχο ρόλο που είχε διαμορφώσει (εκπροσωπώντας την αντίθεση κάποιων τοπικών παραγόντων προς την Επανάσταση της “ρωσοκρατούμενης” Φιλικής Εταιρείας) φρόντισε δυο φορές να οριστεί Διευθυντής, δηλαδή δικτάτορας της Δ. (Στερεάς) Ελλάδας. Την πρώτη φορά το 1822 για να λάβει στρατιωτικά εύσημα, καθοδηγώντας τον στρατό των φιλελλήνων και όσων Ελλήνων είχαν δείξει
υπακοή σ’ αυτόν και επίσης για να ανατρέψει την κυριαρχία του ηγέτη / αρματολού Γεωργίου Βαρνακιώτη που αμφισβητούσε την εξουσία του και παρέμενε πιστός στις αρχές των σχεδιαστών Επανάστασης. Ιδιαίτερη σημασία έχει ότι τον διόρισε δικτάτορα στην θέση του προκειμένου να μπορέσει να τον ρίξει από ψηλά. Την δεύτερη φορά το 1824 για να στηρίξει τον Μπάυρον και την Επιτροπή του Λονδίνου εξασφαλίζοντας την τύχη του δανείου και την πορεία προς την δυτική εξάρτηση. Β) Ότι σε συνεργασία με τον Νέγρη αρχικά, καθοδηγώντας τον Κουντουριώτη στην συνέχεια, δεν καταφέρθηκε ενάντια στις τοπικές εξουσίες, αλλά στις εξουσίες εκείνες που εξέφραζαν την Επανάσταση των Καποδίστρια / Υψηλάντη. Εκεί μέσα πήρε η μπόρα εκτός του Βαρνακιώτη, τον Ανδρούτσο, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη. Όλοι βαφτίστηκαν “προδότες-τουρκολάτρες-ιδιοτελείς- καταπατητές του νόμου” και οι μεθοδεύσεις εναντίον τους ξεπερνούν τα όρια της πιο ζωηρής φαντασίας. Γ) Τι άλλο φρόντισε ο Μαυροκορδάτος; Την νομιμοποίηση της αίτησης δανείου, την νομιμοποίηση της παραλαβής και την εκλογή μονάρχη. Όλως παραδόξως το όνομα του Λεοπόλδου του Σαξ Κόμπουργκ Γκότα που θα επιλεγεί το 1830 από τις 3 εγγυήτριες δυνάμεις (και θα ατυχήσει τελικά) εμφανίζεται από το 1823 στον κύκλο του Μαυροκορδάτου. Όσο για το δάνειο, συνοπτικά να πούμε ότι το βασικό χαλί στρώθηκε στην Β’ Εθνοσυνέλευση, στο Άστρος.

Μετά τα όσα είχαν μεσολαβήσει από την Επίδαυρο (δίωξη του Ανδρούτσου, Πέτα, Δερβενάκια, δολοφονία του Κρεββατά…) η πολιτική στόχευση του Μαυροκορδάτου έγινε κατανοητή σε περισσότερους, και το κύρος του είχε τρωθεί, όχι βέβαια ανεπανόρθωτα. Έτσι στο Άστρος την άνοιξη του 1823 δεν έκανε περίπατο η πολιτική αυτή και ο Κολοκοτρώνης κατόρθωσε να ισορροπήσει κάπως το αποτέλεσμα: έχτισε όσες συμμαχίες μπόρεσε με “αντιπάλους” του ταξικούς / προσωπικούς (Δεληγιάννης, Σισίνης, Πετρόμπεης) αλλά στην συμμαχία αυτή δεν περιλαμβάνονταν ο εξοβελισμένος Βαρνακιώτης και ο Ανδρούτσος, πράγμα μάλλον καθοριστικό. Πρόεδρος της Βουλής εξελέγη ο Ορλάνδος (γαμπρός των Κουντουριωταίων) και Πρόεδρος της Κυβέρνησης ο Πετρόμπεης. Η βασική πολιτική εξέλιξη σε σχέση με την Επίδαυρο ήταν η κυριαρχία της Βουλής έναντι της Κυβέρνησης. Άρα η φαινομενική ισορροπία αφενός ήταν ανισορροπία (ο Ορλάνδος υπερείχε του Πετρόμπεη) αφετέρου οι εξελίξεις θα έρθουν πάλι απ’ έξω. Το τι σήμαινε αυτή η κυριαρχία της Βουλής θα φαινόταν πολύ σύντομα. Η ακυβερνησία και η ένταση και οι σκοπιμότητες θα οδηγήσουν τον Ορλάνδο σε παραίτηση, τον Κολοκοτρώνη σε θέση αντιπροέδρου της Κυβέρνησης ενώ ο Μαυροκορδάτος από Γραμματέας της Κυβέρνησης θα επιχειρήσει να αναδειχθεί σε Πρόεδρο της Βουλής, θα συναντήσει όμως την αντίσταση του Κολοκοτρώνη και θα παραιτηθεί. Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στο β’ μισό του 1823, ενώ ο Μπάυρον βρίσκεται ήδη στην Κεφαλονιά και το δάνειο που έχει συζητηθεί στο Άστρος μπαίνει σε εφαρμογή. Τον Νοέμβριο αναχωρούν οι Ορλάνδος και Λουριώτης για το Λονδίνο μέσω Κεφαλονιάς. Ο Κολοκτρώνης προσπαθεί να ματαιώσει την αποστολή, χωρίς αποτέλεσμα. Ο Μπάυρον εκπροσωπεί την Επιτροπή του Λονδίνου που έχει στηθεί για την ελληνική υπόθεση παρά το υπουργείο του Κάνινγκ. Η Επιτροπή (Κομιτάτο) απαρτίζεται κυρίως από βουλευτές των “προοδευτικών” Ουίγων και έχει στηθεί πάνω στην βάση της χριστιανικής αλληλεγγύης (σχετίζεται και με τους Κουακέρους). Επί κεφαλής βρίσκεται ο νομο-φιλόσοφος Μπένθαμ.

Οι οδηγίες είναι συγκεκριμένες όπως και οι ρόλοι, όμως τα αποτελέσματα δεν είναι αυτοματοποιημένα, ιδιαίτερα όταν η βιασύνη είναι μεγάλη. Ο ρόλος του Μπάυρον είναι να συντονίσει και να διαφημίσει μέσω του κύρους του την Βρετανική παρέμβαση υπέρ των Ελλήνων. Η επιτροπή δεν ονομαζόταν “φιλελληνική”, βαφτίστηκε έτσι κυρίως από τους εδώ παράγοντες. Ο ρόλος της Επιτροπής είναι να δανειοδοτήσει την Επανάσταση με διακριτικό τρόπο (δηλαδή να μην φαίνεται φάτσα κάρτα η βρετανική κυβέρνηση), να την καθοδηγήσει οριστικά έξω από εκεί που ξεκίνησε. Τα μέσα που θα χρησιμοποιηθούν εκτός από την δανειοδότηση είναι δυο: το ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ και ο ΤΥΠΟΣ. Αμφότερα αποτελούν μεγάλα κεφάλαια και είναι αδύνατο να τα αναλύσουμε σε λίγες γραμμές. Επιγραμματικά μόνον να πούμε ότι στην βιτρίνα του πολιτεύματος θα πρέπει να φαίνεται η αβασίλευτη δημοκρατία, ενώ στο παρασκήνιο γίνονται συζητήσεις για την επιλογή ξένου μονάρχη. Ως προς τον τύπο, θα στηθούν οι εφημερίδες “Ελληνικά Χρονικά” στο Μεσολόγγι, “Ο φίλος του Νόμου” στην Ύδρα και η Εφημερίδα των Αθηνών. Στόχος τους η παραπληροφόρηση, η πλύση εγκεφάλου υπέρ της “φωτισμένης” Δύσης, η εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων. Ο τελευταίος στόχος θα προωθηθεί και μέσω του δανείου. Το πρώτο δάνειο θα το παραλάβει η κυβέρνηση Κουντουριώτη για να το διαθέσει σε όσους πρόθυμους δεχθούν τις επιχορηγήσεις, προκειμένου να κυνηγήσουν τους υποστηρικτές του αρχικού σχεδίου της Επανάστασης. Η κυβέρνηση Κουντουριώτη είναι 100% έκνομη. Θα προκύψει τον Δεκέμβριο του 1823 από τους βουλευτές “του Κρανιδίου” που θα ψηφίσουν την αντικατάσταση του Πετρόμπεη. Είναι φανερά έκνομη γιατί προκύπτει από την μειοψηφία των βουλευτών, είναι όμως και έκνομη γιατί πέρα από τις ψευδείς κατηγορίες εναντίον του Πετρόμπεη, καταφανώς το πραξικόπημα επιχορηγείται από το Λονδίνο (είτε απ’ ευθείας, είτε από την προκαταβολή που καταβάλει ο Μπαύρον στην Κεφαλονιά, δήθεν για την χρηματοδότηση του στόλου που θα υποστηρίξει το Μεσολόγγι). Συνεπώς ο πρώτος ρόλος της κυβέρνησης Κουντουριώτη είναι η νομιμοποίηση της παραλαβής του δανείου. Ο ρόλος των Ορλάνδου και Λουριώτη είναι να φανεί ότι ζητάει η ελληνική διοίκηση εκείνο που θέλει να δώσει η βρετανική κυβέρνηση (ή μήπως το τραπεζικό σύστημα στο οποίο ήδη υπάγεται η βρετανική κυβέρνηση;)

Έτσι το Επαναστατικό 1824 ξεκινά με ΔΥΟ κυβερνήσεις, με τον Μπάυρον να αποβιβάζεται στο Μεσολόγγι και τον Μαυροκορδάτο να σπεύδει δίπλα του ως Διευθυντής της Δ. Ελλάδας. Δυο σημεία είναι εξαιρετικής σημασίας στη συνέχεια: Α) ο εμφύλιος δεν είναι τίποτα άλλο, από την προσπάθεια της πλήρους εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων. Β) ο Μπάυρον αποδεικνύεται ότι δεν είναι ψυχή τε και σώματι υπάλληλος του τραπεζικού συστήματος που καθοδηγεί την εξέλιξη των πραγμάτων μέσω της Επιτροπής του Λονδίνου και του Κάνινγκ. Το πρώτο μπορεί να φανεί καθαρά (ολοκάθαρα) από τα γεγονότα, σε αντιπαραβολή με την αλληλογραφία από το Λονδίνο και ειδικά των απεσταλμένων Ορλάνδου και Λουριώτη. Τα επεισόδια της ρήξης είναι πάρα πολλά. Στην πρώτη φάση, τα στρατόπεδα διαμορφώνονται βάσει της φήμης του δανείου και όχι του ίδιου του δανείου που δεν έχει ακόμα παραληφθεί. Δηλαδή ο Ζαΐμης, ο Λόντος, ο Παπαφλέσσας, ο Μακρυγιάννης, ο Γκούρας, προσχωρούν στον Κουντουριώτη επειδή βλέπουν προς τα πού ΘΑ γείρει η πλάστιγγα. Εξασφαλίζουν τον πολιτικό τους ρόλο, μια θέση στην εξουσία, τα προς το ζην. Ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους και χωρίς να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι, πρέπει να δούμε ότι ο πειρασμός του ίδιου οφέλους είναι αυτό στο οποίο υπακούσει η συνείδησή τους. Η πρώτη μορφή πελατειακού κράτους έχει στηθεί. Όταν το Ναύπλιο περνάει από τα χέρια των Κολοκοτρωναίων στα χέρια του Κουντουριώτη, τότε στο στόχαστρο θα βρεθούν και ο Ζαΐμης και ο Λόντος επειδή τόλμησαν να διαπραγματευτούν με τους “αντάρτες” και δεν τους έσυραν στην “δικαιοσύνη” (φυλακή & θάνατο). Λίγο πριν ο Μπάυρον έχει πεθάνει. Οι αναφορές ξένων διπλωματικών παρατηρητών που μιλούν για δηλητηρίαση δένουν με την ανάκληση του σημαντικότερου συνεργάτη του, του συνταγματάρχη Στάνχοπ και με τις μεταγενέστερες διώξεις / δολοφονίες του Τρελώνυ και του Ανδρούτσου. Τι έχει συμβεί; Το “δημοκρατικό” κύκλωμα που βρισκόταν πίσω από την δανειοδότηση και την βρετανική πολιτική δεν ανεχόταν κανένα παραστράτημα. Και ο Μπάυρον μαζί με τον Στάνχοπ πήγαν να παραστρατήσουν. Βλέποντας αμφότεροι ότι το δάνειο που θα δινόταν οδηγούσε σε εμφύλιο, προσπάθησαν να δώσουν συμβιβαστική λύση στο εσωτερικό, κάνοντας πρόταση για κυβέρνηση συνεργασίας στην οποία θα μετείχαν ο Ανδρούτσος, ο Υψηλάντης, ο Πλαπούτας, ο Νέγρης (όχι ο Κολοκοτρώνης που βρισκόταν στο στόχαστρο, ως ο κύριος αντίπαλος του δανείου και της βρετανικής πολιτικής). Καταλύτης υπήρξε ο Ανδρούτσος, που είχε καταφέρει το ακατόρθωτο: να πείσει για την ουδετερότητά του έναντι των Κουντουριώτη και Κολοκοτρώνη). Ο Μαυροκορδάτος σπεύδει να καθυστερήσει την προσχώρηση του Μπάυρον στο “κόμμα Ανδρούτσου” και έτσι προκύπτει ο αντιπερισπασμός της δίκης του Καραϊσκάκη που μάλιστα προσπαθεί να ξαναβάλει στην Επανάσταση τον Βαρνακιώτη (μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια). Όμως η δηλητηρίαση του Μπάυρον θα βάλει οριστικό τέρμα στην προσπάθεια “εκτροπής” της Επανάστασης από το Σίτυ του Λονδίνου, ενώ ο Ανδρούτσος και ο Άγγλος Τρελώνυ (φίλος του Μπάυρον) θα υπογράψουν με την στάση τους συμβόλαιο θανάτου. Ο Τρελώνυ θα γλυτώσει από θαύμα και για να του επιτραπεί να αποχωρήσει τραυματισμένος από την πολιορκημένη, απρόσιτη σπηλιά του Ανδρούτσου θα χρειαστούν συνεννοήσεις Λονδίνου-Μαυροκορδάτου.

Στα μέσα του 1824 συμβαίνουν τα εξής τραγικά: φτάνει το δάνειο (η πρώτη δόση) αλλά δεν δίνεται αμέσως (πρόσχημα ο νεκρός Μπάυρον και ο άτακτος Στάνχοπ) αν πρώτα δεν εξασφαλιστούν πρόσθετοι όροι, που δεν περιλαμβάνονται στην ήδη βαρύτατη αρχική σύμβαση. Ένας από τους όρους αυτούς είναι να μην χτυπηθούν τα ναυλωμένα, ξένα πλοία που μεταφέρουν τα στρατεύματα του Ιμπραήμ από την Αίγυπτο στην Κρήτη. Ταυτόχρονα έρχονται μηνύματα από το Λονδίνο (Ορλάνδος) ότι ο Μαυροκορδάτος τα βρίσκει με τους Γάλλους! και ενώ το δεύτερο δάνειο έχει δρομολογηθεί, ο Λουριώτης (συνεργάτης του Μαυροκορδάτου) φεύγει από το Λονδίνο και πηγαίνει στο Παρίσι. Αυτό που φαίνεται ότι συμβαίνει είναι ότι η Γαλλία μπαίνει στο παιχνίδι, αντιγράφοντας το αγγλικό μοντέλο: Δημιουργείται Επιτροπή του Παρισιού, τυπικά ανεξάρτητη, ουσιαστικά με κυβερνητική εντολή, προσχηματικά φιλελληνική στην βάση της καθυστερημένα συνειδητοποιημένης χριστιανικής αλληλεγγύης. Ακολουθούν διαβουλεύσεις με Γάλλους βουλευτές και αξιωματούχους για την υποψηφιότητα του δούκα του Νεμούρ για τον ελληνικό θρόνο. Ο Κουντουριώτης που στηρίζει την θέση του στην προσωπική του σχέση με τους Άγγλους, προφανώς πελαγώνει και αναρωτιέται ποιος είναι φίλος του και ποιος εχθρός του. Θέτει τον Μαυροκορδάτο σε ήπια καραντίνα. Το προκύπτον αποτέλεσμα είναι ότι σχίζεται σε δυο ομοειδή τμήματα η δυτική παρέμβαση: σε αγγλική και γαλλική. Αυτό προφανώς γίνεται επειδή ο τσάρος επιμένει στην διάσκεψη της Αγ. Πετρούπολης να δημιουργηθούν τρεις ηγεμονίες τύπου Βλαχίας, Μολδαβίας, υποτελείς στην Πύλη, που θα περιλαμβάνουν τα εδάφη: Πελοπόννησος, Στερεά, Ήπειρος, Θεσσαλία, Κρήτη. Έτσι η δημιουργία και “γαλλικού” κόμματος εκτός του “αγγλικού” επιχειρεί θα θέσει το “ρωσικό” σε θέση μειοψηφίας. Το κόλπο θα πιάσει και έτσι ο “ροσώφρων & αντιάγγλος” Υψηλάντης θα εμφανιστεί για ένα διάστημα “γαλλόφρων” (ελλείψει Ρωσίας). Η μαρξιστική ιστορία όχι μόνον αγνοεί τα παραπάνω (εμφανίζει τα κόμματα αργότερα) αλλά ερμηνεύει τον εμφύλιο ως αναγκαστική και σωτήρια λύση για την Επανάσταση που θέλει να την διασπάσει η παράταξη του Κολοκοτρώνη (!), αποσχίζοντας την Πελοπόννησο (!!). Φυσικά, ούτε κουβέντα για την σοβαρή ένδειξη ότι ο Ιμπραήμ δεν έρχεται μέσω Σουλτάνου, αλλά μέσω Αγγλο-Γαλλίας. Αυτό θα φανεί ακόμα καλύτερα με την καταστροφή των Ψαρών, την ακώλυτη αποβίβαση του Ιμπραήμ, την γαλλική υποστήριξη του στρατού του, το απίστευτο φιάσκο με τα ατμόπλοια και τις αμερικανικές φρεγάτες του δεύτερου δανείου, την συνθήκη Κόδρινκτον-Μεχμέτ Αλή της Αιγύπτου μετά το Ναυαρίνο, την εικονική εκδίωξη του Ιμπραήμ από τον Μαιζόν. Γενικά, το 1824 η Επανάσταση αδρανοποιείται πλήρως (ουσιαστικά τερματίζεται από τα τέλη του 1822) και αρχίζει φανερά η μάχη για την εξωτερική επικράτηση επάνω της. Ο Λόντος, ο Ζαΐμης, ο Νικηταράς διαφεύγουν από την Πελοπόννησο, ο Πάνος Κολοκοτρώνης δολοφονείται, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης παραδίνεται και κλείνεται στην φυλακή της Ύδρας (μαζί με τους ταξικούς τους αντιπάλους), δίνεται εντολή δολοφονίας του από το Λονδίνο που δεν θα εκτελεστεί, ο Γκούρας θα αναλάβει να κυνηγήσει τον Ανδρούτσο και ο Ιμπραήμ θα δράσει ανενόχλητος μέχρι να αναγκαστούν οι Έλληνες να εκλιπαρήσουν για την δυτική βοήθεια.

Στα μέσα του 1825 ο τσάρος αντιλαμβάνεται τον αγγλο-γαλλο-αυστριακό εμπαιγμό, την λανθασμένη του πολιτική και αλλάζει ρότα. Διαλύει άτυπα την Αγία Συμμαχία (για την διάλυση ουδείς σύμμαχος διαμαρτύρεται) και η δέσμευσή του για μη επέμβαση πάει περίπατο, αφού ο Ιμπραήμ αποτελεί ουσιαστικά εξω-οθωμανική παρέμβαση, ακόμα κι αν κριθεί σε επίπεδο πασά της Αιγύπτου. Ενώ ετοιμάζει την δράση του συμβαίνει ένας ακόμα περίεργος θάνατος, ο δικός του. Οι εκδοχές είναι δυο: δολοφονία και αυτοεξαφάνιση. Με τον θάνατό του εξεγείρονται οι Ρώσοι Δεκεμβριστές (Δεκέμβριος του 1825) και ζητούν Σύνταγμα και τον Κωνσταντίνο στην θέση του Αλέξανδρου. Η καταστολή είναι αιματηρότατη ενώ αποκαλύπτεται ότι ο Κωνσταντίνος είχε προβεί σε προγενέστερη γραπτή παραίτηση από τον θρόνο. Έτσι τσάρος γίνεται ο Νικόλαος τον Ιανουάριο του 1826 και τον Φεβρουάριο ο απεσταλμένος της Βρετανίας Ουέλινκτον βρίσκεται στην Πετρούπολη για να συγχαρεί τον τσάρο, στην ουσία για να τον αποτρέψει από αυτό που σκέπτεται να κάνει. Ακολουθούν διαπραγματεύσεις, ο Νικόλαος εκφράζεται συνεχώς εναντίον των Ελλήνων και τελικά υπογράφεται το Πρωτόκολλο της Πετρούπολης τον Απρίλιο. Ο Ουέλινκτον επιστρέφει στο Λονδίνο και ο Κάνινγκ βρίσκεται σε απόγνωση από το Πρωτόκολλο. Ο Νικόλαος έχει ξεγελάσει τους Άγγλους και μπορεί πλέον να κηρύξει πόλεμο εναντίον των Οθωμανών, χωρίς να υποστεί τις “συμμαχικές” συνέπειες. Η γαλλοβρετανική πολιτική έχει ρίξει το Μεσολόγγι στα χέρια των Τούρκων (ο μη εφοδιασμός του ήταν μια καθαρά πολιτική απόφαση που υλοποίησε η Ύδρα). Στο μεταξύ ο αποφυλακισμένος από το 1825 Κολοκοτρώνης που προσποιείται τον ουδέτερο / αγγλοανεκτικό, έχει χτίσει συμμαχία με τον Καραϊσκάκη. Ο τελευταίος θα βγάλει τα κάστανα από την φωτιά στην Στερεά Ελλάδα ενώ ο Μαυροκορδάτος κάνει ό,τι μπορεί για να ακυρώσει την αρχιστρατηγία του. Κολοκοτρώνης και Καραϊσκάκης θα εξασφαλίσουν στην Τροιζήνα την απόφαση για τον Καποδίστρια. Όμως ο Καραϊσκάκης θα έχει το τέλος εκείνο που εξασφαλίζει το πέρασμα όλης της Στερεάς στα χέρια του Κιουταχή, αφού εκτός του Γάλλου Φαβιέρου και ο Άγγλος υπερπράκτορας Κόχραν θα υποσκάψουν χωρίς σοβαρό αποτέλεσμα τον μεγαλύτερο, τον πρώτο και τελευταίο εθνικό στρατό που υπήρξε στην Επανάσταση, αυτόν του Καραϊσκάκη.

Η εκλογή του Καποδίστρια θα επιχειρηθεί να ανατραπεί με την μετατροπή του Συντάγματος από προσωρινό σε οριστικό. Το Σύνταγμα αυτό προβλέπει ανεξάρτητο κράτος, άρα ανάγει σε προδότη όποιον ορκιστεί σ’ αυτό και ταυτόχρονα σεβαστεί την συνθήκη του Λονδίνου που προβλέπει αυτόνομο κράτος, υποτελές στον Σουλτάνο. Την ίδια στιγμή επιχειρείται να ακυρωθεί η επιτευχθείσα σύμπτυξη της κυβέρνησης σε ένα πρόσωπο, αφού διατηρείται η διάταξη του Άστρους που φέρνει την Βουλή σε νομοθετικά υπέρτερη θέση από αυτήν της Κυβέρνησης. Επιχειρείται επίσης η άκριτη δυτικοποίηση, αφού οι βουλευτές “οφείλουν κατά το δυνατόν να προσαρμόσουν την Γαλλικήν νομοθεσίαν”. Και πάλι όμως, ο Καποδίστριας δεν θα χρισθεί “τύραννος” από το 1828, μόλις ζητήσει την ακύρωση του Συντάγματος, αλλά μόνον όταν δοθεί το σύνθημα από το Λονδίνο και το Παρίσι δυόμιση χρόνια μετά. Στο μεταξύ θα υποσκαφθεί η εθνική κυριαρχία που επιχειρεί ο Καποδίστριας με την έκδοση εθνικού νομίσματος, την δημιουργία εθνικής Τράπεζας και την διανομή της εθνικής γης. Τα διάτρητα από τις σφαίρες χαρτιά που κατά την Συνέλευση του Άστρους είχαν τοποθετηθεί πάνω στα δένδρα και έγραφαν “το εκποιείν τα εθνικά κτήματα” θα παραμείνουν διάτρητα. Επιδιώκεται δηλαδή πάση θυσία από την αγγλογαλλική πολιτική να μην υπάρξη νέα εθνική γη παρά μόνον με εξαγορά από τους Τούρκους (Εύβοια) και να μην δοθεί η παλιά σε ακτήμονες. Επιδιώκεται δηλαδή η συγκρότηση μιας κοινωνίας με “ατομικά δικαιώματα”, αλλά χωρίς ατομική ιδιοκτησία. Μια κοινωνία όπου ο “πολίτης” θα είναι έρμαιο της πολιτικής εξουσίας και θα την “εξουσιοδοτεί” να άρχει επ’ ονόματί του, έναντι του ευτελούς και ατιμωτικού αντιτίμου που λέγεται “δικαίωμα επιβίωσης”. Κι όλα αυτά γίνονται ενώ ο Καποδίστριας που οργάνωσε την Επανάσταση και γνώριζε τα πάντα, φέρθηκε όπως φέρθηκε στους Μαυροκορδάτους, Κωλέττηδες και Τρικούπηδες όσο κυβέρνησε, κυρίως όμως, ενώ ουδέποτε αρνήθηκε να αναγνωρίσει ΟΠΩΣ ΕΙΧΕ ΚΑΘΕ ΝΟΜΙΜΟ πέρα από ηθικό ΔΙΚΑΙΩΜΑ τα δάνεια του 1824-25, αφού αυτά ΔΕΝ ζητήθηκαν και ΔΕΝ παρελήφθησαν από εκλεγμένους αντιπροσώπους του έθνους. Δυο δάνεια που αναφέρθηκαν στο προοίμιο του Συντάγματος, ότι δηλαδή οι τόκοι τους (που λόγω πτώχευσης δεν πληρώνονταν) μπορούσαν να πληρωθούν με την σύναψη ενός νέου δανείου το οποίο εξουσιοδοτείτο ο Καποδίστριας να συνάψει και το οποίο θα αρνηθούν οι εγγυήτριες δυνάμεις. Υπό το πρίσμα αυτό, οι ύστατες εκκλήσεις, οι κραυγές της επιθανάτιας αγωνίας του Γιώργη Μαυρομιχάλη και του Γιώργη Καραϊσκάκη για ΕΝΟΤΗΤΑ εθνική επιβεβαιώνουν με τον δραματικότερο τρόπο ποιο ήταν το μέσο που χρησιμοποίησε ο εχθρός του 1821, ο εχθρός του ΕΘΝΟΥΣ. Αυτού που δεν δημιουργήθηκε -σύμφωνα με την μαρξιστική άποψη- λίγο πριν την Επανάσταση στα υπόγεια των Πανεπιστημίων της Χαϊδελβέργης και του Κέιμπριτζ, αλλά αυτού που μέσα από το αρχαίο ελληνικό πνεύμα και το “αγαπάτε αλλήλους” δημιούργησε το πολυεθνικό κράτος της Κωνσταντινούπολης. Οι περισσότεροι σήμερα συμφωνούν για το “ανολοκλήρωτο” και “προδομένο” 21. Όμως για να συμφωνήσουμε στο τι προδόθηκε και τι δεν ολοκληρώθηκε, θα πρέπει να συμφωνήσουμε στο τι ήταν το 1821.

Θα επανέλθουμε για παρατηρήσεις

ΛΑΜΠΗΣ



Όλα τα άρθρα συγκεντρωμένα μπορείτε να τα διαβάσετε στην συνέχεια:

1821: Πόθεν πηγάζει το μένος εναντίον της Επανάστασης του Φοίνικα; Μέρος Α'

1821: Πόθεν πηγάζει το μένος εναντίον της Επανάστασης του Φοίνικα; Μέρος Β'

1821: Πόθεν πηγάζει το μένος εναντίον της Επανάστασης του Φοίνικα; Μέρος Γ'

1821: Πόθεν πηγάζει το μένος εναντίον της Επανάστασης του Φοίνικα; Μέρος Δ'

1821: Πόθεν πηγάζει το μένος εναντίον της Επανάστασης του Φοίνικα; Μέρος Ε'