Περὶ τῶν παρὰ τοῖς Ἕλλησι Γραμμάτων ἐκ Κάδμου καὶ Φοινίκων

Ἡ λέξις «φοίνιξ», καὶ ἡ παρ᾿ Ἠροδότῳ χρῆσις αὐτῆς, ἔδωσαν τὴν χρυσὴν εὐκαιρίαν εἰς τοὺς πάσης φύσεως ὀπαδοὺς τῆς φιλοσοφίας «ἀρκεῖ νὰ μὴν εἶναι ἑλληνικὸν» τῆς συμβατικῆς γλωσσολογίας, νὰ δαιμονοποιήσουν τὴν προέλευσιν τῆς γραφικῆς ἀναπαραστάσεως τῶν φωνημάτων τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, γνωστῆς ὡς «ἀλφαβήτου» καὶ νὰ θεωρήσουν τὰ ἑλληνικὰ γράμματα ὡς μὴ προϊὸν τῆς ἑλληνικῆς διανοίας ἀλλὰ ὡς προϊὸν εἰσαχθὲν ὑπὸ τῶν Φοινίκων.
Ἰδοῦ ἡ ἐπίμαχος παράγραφος τοῦ Ἠροδότου (485-421/415 π.Χ.) ὡς αὕτη ἀναφέρεται εἰς τὸ βιβλίον «Ἡροδότου Μοῦσαι Ἱστοριῶν πέμπτη ἐπιγραφομένη Τερψιχόρη»

58. οἱ δὲ Φοίνικες οὗτοι οἱ σὺν Κάδμῳ ἀπικόμενοι, τῶν ἦσαν οἱ Γεφυραῖοι, ἄλλα τε πολλὰ οἰκήσαντες ταύτην τὴν χώρην ἐσήγαγον διδασκάλια ἐς τοὺς Ἕλληνας καὶ δὴ καὶ γράμματα, οὐκ ἐόντα πρὶν Ἕλλησι ὡς ἐμοὶ δοκέειν, πρῶτα μὲν τοῖσι καὶ ἅπαντες χρέωνται Φοίνικες· μετὰ δὲ χρόνου προβαίνοντος ἅμα τῇ φωνῇ μετέβαλλον καὶ τὸν ῥυθμὸν τῶν γραμμάτων. [2] περιοίκεον δὲ σφέας τὰ πολλὰ τῶν χώρων τοῦτον τὸν χρόνον Ἑλλήνων Ἴωνες, οἳ παραλαβόντες διδαχῇ παρὰ τῶν Φοινίκων τὰ

γράμματα, μεταρρυθμίσαντες σφέων ὀλίγα ἐχρέωντο, χρεώμενοι δὲ ἐφάτισαν, ὥσπερ καὶ τὸ δίκαιον ἔφερε, ἐσαγαγόντων Φοινίκων ἐς τὴν Ἑλλάδα, Φοινικήια κεκλῆσθαι. [3] καὶ τὰς βύβλους διφθέρας καλέουσι ἀπὸ τοῦ παλαιοῦ οἱ Ἴωνες, ὅτι κοτὲ ἐν σπάνι βύβλων ἐχρέωντο διφθέρῃσι αἰγέῃσί τε καὶ οἰέῃσι· ἔτι δὲ καὶ τὸ κατ᾽ ἐμὲ πολλοὶ τῶν βαρβάρων ἐς τοιαύτας διφθέρας γράφουσι.

Διαπιστοῦται, ὄθεν, ὅτι ὁ Ἠρόδοτος καὶ μόνον αὐτὸς ἐξ ὅλων τῶν γραμματικῶν τῆς ἀρχαιότητος, μᾶς διδάσκει, ὅτι τὰ τῶν Ἑλλήνων γράμματα «Φοινικήια ἐστὶ», πρὸς τέρψιν καὶ ἀγαλλίασιν τῶν ὁπαδῶν τῆς φιλοσοφίας «ἀρκεῖ νὰ μὴν εἶναι ἑλληνικὸν».

Ὄντες ὅμως γνήσια τέκνα τῶν προγόνων, ἤτινες ἠρεύνουν πρὸ ἀποδοχῆς, ὀφείλομεν, πρὸ υἱοθετήσεως, κατὰ γράμμα, τῶν ἐκτεθειμένων εἰς τὸ, παρ᾿ Ἠροδότῳ, χρονογράφημα νὰ ἐρευνήσωμεν, ἀναλύσωμεν, αἰτιολογήσωμεν καὶ εἴτα ἀποδεχθῶμεν ἤ ἀποῤῥίψωμεν τὰ ὑπὸ τοῦ Ἠροδότου λεχθέντα περὶ τῆς προελεύσεως τῶν παρὰ τοῖς Ἕλλησι γραμμάτων. Ὀφείλομεν δικαίαν κρίσιν πρὸς τὸν πατέραν τῆς ἱστορίας καὶ οὐκ ἐστὶν δίκαιον τὸ κατὰ τὸ δοκοῦν ἀποῤῥίπτειν καὶ ἀποδέχεσθαι τὰς παρὰ Ἠροδότῳ πληροφορίας. Ἐπὶ τῷ ἁπλουστέρῳ· Καλὸς κἀγαθὸς ὁ Ἠρόδοτος δι᾿ ἅ σημεῖα τοὺς προγόνους ἐπαινεῖ· κακὸς καὶ δόλιος ὁ Ἠρόδοτος δι᾿ ἅ σημεῖα τὸν τῶν Ἑλλήνων ἐγωισμὸν θίγει. Ὀφείλομεν,ὄθεν, πρωτίστως νὰ ἐπιχειρήσωμεν νὰ ἀναχθῶμεν εἰς τὴν ἐποχὴν καὶ τὰς συνθῆκας ὑπὸ τὰς ὁποίας ὁ Ἠρόδοτος ἀνέγραψεν τὰς ἱστορίας του καὶ νὰ ἀξιολογήσωμεν τὸ θάῤῥος τοῦ ἀνδρὸς καὶ ἑρμηνεύσωμεν δεόντως τὴν ὑπ᾿ αὐτοῦ ἀναγραφεῖσαν ἐπιφύλαξιν «ὡς ἐμοὶ δοκέειν» δι᾿ ὅσα περὶ τῆς προελεύσεως τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων ἀναφέρει.

Εἰς τὸ ἐρώτημα «τί εἶναι ἱστορία;» ἀπαντᾶ εὐστόχως ὁ Edward Hallett Carr (28/06/1892–05/11/1982), ὅστις εἰς τὸ ἔργον «the historian and his facts» (1961-Cambridge University Press) ἀναλύει τοὺς λόγους διὰ τοὺς ὀποίους εἶναι ἀδύνατος ἡ καταγραφὴ ἀντικειμενικῆς ἱστορίας. Πράγματι, ἀκόμη καὶ ἐὰν ὁ ἱστορικὸς ἦτο παρὼν κατὰ τὴν ἐξέλιξιν ὅλων τῶν φάσεωςν ἑνὸς ἐξιστορουμένου γεγονότος, εἶναι ἐπιστημονικῶς ἀποδεδειγμένον ὅτι εἶναι ἀδύνατον νὰ καταγράψῃ τις τὰ γεγονότα ὥς πράγματι ταῦτα συνέβησαν.

Ἡ ἄποψις τοῦ E.Hallet ἐνισχύεται ἔτι περισσότερον εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ Ἠροδότου, δεδομένου ὅτι ἡ ἀλήθεια τῶν ἀναφερομένων τίθεται ὑπὸ ἀμφισβήτησιν ὑπὸ αὐτοῦ τούτου τοῦ συγγραφέως (ὡς ἐμοὶ δοκέειν). Δὲν θεωρεῖ, συνεπῶς, ὁ Ἠρόδοτος τὴν «Φοινικήιαν» προέλευσιν τῶν γραμμάτων δεδομένην ἀλλὰ «προσωπικὴν του ἄποψιν».

Πόθεν ἡ σύγχισις, ἐὰν περὶ αὐτοῦ πρόκειται, τοῦ Ἠροδότου; Τὴν πιστικὴν ἀπάντησιν δίδει ὁ καθηγητὴς και Ἀκαδημαϊκὸς Μιχαὴλ Σακελλαρίου (14/02/1912-16/08/2014) ὅστις ἀνέλυσε πλήρως τὴν ἑλληνικὴν προέλευσιν τῶν ὄνομάτων Κάδμος καὶ Φοῖνιξ. Ἐν ὀλίγεις:

• ἡ ῥίζα «φοιν» σημαίνει ἐρυθρὸς καὶ παράγει λέξεις συναφῶν πρὸς τὸ ἐρυθρὸν ἐννοιῶν ὡς: φοινήεις = κατακόκκινος, φοίνιγμα = κόκκινον, φοινικάνθεμος= ὁ ἔχων ἐρυθρὰ ἄνθη, φοινίκεος = πορφυροκόκκινος, φοινικὶς =ἐρυθρὸν ὕφασμα, φοινὸς = βαθυκόκκινος
• φοῖνιξ = τὸ ἐκ τῆς τέφρας του ἀναγενόμενον πτηνὸν ἔχων πτέρυγας χρυσὰς καὶ πτέρωμα χρυσοῦ καὶ ἐρυθροῦ χρώματος.
• Φοινατοὶ = ὄνομα Ἠπειρωτικοῦ φύλου

Τὸ ὄνομα Φοινίκη ἐδόθη εἰς τὴν Καρίαν. Τὸ ὄνομα Φοῖνιξ ἐδόθη εἰς ὄρος καὶ ὀχυρὸν τῆς ἰδίας χώρας καθὼς καὶ εἰς ποταμὸν τῆς Λυκίας. Φοινίκη εἶναι ἐπίσης τὸ ὄνομα παραθαλασσίας πόλεως τῆς ἐν Ἠπείρῳ Χαονίας. Συμπεραίνεται, ὄθεν, ὅτι τὸ ὄνομα Φοινίκη κυριαρχεῖ εἰς περιοχὰς ὅπου οὐδέποτε ἐνεφανίσθησανΣημῖται Φοίκικες. Τὸ συμπέρασμα τοῦτο ἱσχυρῶς δικαιολογεῖ τὴν ἄποψιν ὅτι τὸ ὄνομα Φοινίκη δὲν ἐγενήθη εἰς τὸν Λίβανον, ἀλλὰ ἐδόθη ὑπὸ τῶν Ἑλλήνων εἰς τὸν ἐκεῖ κατοικοῦντα λαὸν ὡς ἐπιδιδόμενον εἰς τὴν βαφὴν ἀντικειμένων καὶ δὴ ὑφασμάτων μὲ χρῶμα φοινὸν, ἤτοι ἐρυθρὸν.

Τὸ ὄνομα Κάδμος ἔφερον ὄρος καὶ ποταμὸς τῆς Καρίας πλησίον τῶν συνόρων μετὰ τῆς Φρυγίας καὶ τῆς Λυδίας. Τὸ αὐτὸ ὄνομα ἔφερον βράχος τῆς νοτίου Ἰλλυρίας καὶ παραπόταμος τοῦ Θυάμιδος ποταμοῦ (Καλαμᾶ) ἐν Ἠπείρῳ. Τὴν λέξιν Κάδμος χρησιμοποιοῦν ἐπίσης οἱ Κρῆτες μὲ τὰς ἐννοίας «δόρυ, λόφος, ἀσπίς».

Τὰ προαναφερθέντα συνάδουν πρὸς τὴν ἄποψιν ὅτι ἡ Φοινίκη τοῦ Κάδμουσυμπίπτει πρὸς τὴν Φοινίκη τῆς Ἠπείρου καὶ οὐχὶ πρὸς τὴν Σημιτικὴν Φοινίκη. Προσέτι ἡ Καδμία Φοινίκη ὀλίγον ἀπέχει τοῦ συνωνύμου παραποτάμου τοῦ Θυάμιδος ποταμοῦ. Ἠπειρῶτες, ὄθεν, οἱ Φοίνικες τῆς Βοιωτίας. Ἐὰν, τέλος, δεχθῶμεν τὴν ἄποψιν τὴν θέλουσαν τοὺς Φοίνικας τοῦ Κάδμου ὡς προϋπαρχόντων τῆς ἐμφανίσεως τῶν Ἑλλήνων, καὶ πάλιν προκύπτει ὅτι ὁ Ἠρόδοτος ὀρθῶς αὐτοαμφισβητήθη λέγων «ὡς ἐμοὶ δοκέει» δεδομένου ὅτι οὐδεμία͜ ἀνάλυσις συνηγορεῖ εἰς τὴν ἄποψιν τῆς εἰσαγωγῆς τῶν γραμμάτων ἐκ τῆς Σημιτικῆς Φοινίκης.

Ἐκ τοῦ πρώτου τεύχους τοῦ λήμματος «Ἑλλὰς» τῆς ἐγκυκλοπαιδίας τοῦ Ἡλίου μανθάνωμεν ὅτι Γεφυραῖοι ὀνομάζονται οἱ διαβαίνοντες θάλασσαν ἤ ποταμὸν, εἰς δὲ τὰς σημιτικὰς γλώσσας «γεφυραῖος» σημαίνει «διαβάτης». Εἰς τὴν μετάφρασιν τῶν ἑβδομήκοντα ὁ «διαβάτης» μεταφράζεται ὡς «περάτης» δι’ ὅ καὶ οἱ διαβαίντες τὴν Ἐρυθρὰν Θάλασσαν ἐπωνομάσθησαν «Ἑβραῖοι». Πέραν τούτου, τὸ λεξικὸν Ἥλιος ἱσχυρίζεται ὅτι ἐκ τῆς αὐτῆς ῥίζης προέρχεται καὶ ἡ ὀνομασία τοῦ ποταμοῦ Ἕβρου ἀλλὰ καὶ τῶν Ἰβήρων.

Ἐκ τῶν ἀνωτέρω καθίσταται πρόδηλον ὅτι παρὰ τὴν σαφὴν διαβεβαίωσιν τοῦ Ἠροδότου «περὶ τῆς Γεφυραίας καταγωγῆς τῶν σὺν Κάδμῳ Φοινίκων» οἱ Φοίνικες εἰς οὕς ἀναφέρεται ὁ ἱστορικὸς ἦσαν, ἐν τῇ πραγματικότητι, Ἕλληνες Ἠπειρῶται.
Εἰς πᾶσαν περίπτωσιν ὁ Ἠρόδοτος δοκέει καὶ οὐδόλως θεωρεῖ ὡς δεδομένην καὶ ἀληθὴ τὴν πληροφορίαν· δὲν γνωρίζει καὶ δὲν λαμβάνει ὑπ᾿ ὄψιν τὴν 6.000 π.χ. γραφὴν τὴν ἀνευρεθεῖσαν εἰς τὸν παραλήμνιον οἰκισμὸν τοῦ Δισπηλιοῦ Καστοριᾶς. Ἁγνοεῖ καὶ δὲν μνημονεύει τι περὶ τῶν ἀρχαιοτάτων γραφῶν, γνωστῶν ὡς «Γραμμικὴν Α και Β», τοῦ δεδοκιμασμένου πολιτισμοῦ τῶν Μινωιτῶν τῆς Κρήτης καὶ βεβαίως οὐδὲν γνωρίζει περὶ τῆς ἐξελίξεως τῆς γραφῆς ἐκείνης. Ἀγνοεῖ καὶ δὲν μνημονεύει τὴν γραφὴν τῆς Κύπρου καὶ τὴν ἐξέλιξίν της.
Ἀγνοεῖ τὰς δεδηλωμένας θέσεις τῶν γιγάντων τῆς ἀνθρωπίνης διανοήσεως τῶν φωνασκούντων «εἴμεθα γηγενεῖς», «εἴμεθα αὐτόχθονες», εἴμεθα δηλαδὴ γενήματα αὐτῆς τῆς γῆς, αὐτῆς τῆς χθονὸς. Τέλος, ὁ μέγας οὗτος ἱστορικὸς δὲν μᾶς ἐνημερώνει εἰς τὶ ἐχρησίμευσεν ἡ ἄνευ φωνηέντων γραφὴ εἰς τοὺς ἐπιδιδομένους εἰς τὸ ἐμπόριον Σημίτας Γεφυραίους.

Ἀποτελεῖ κοινὸν τόπον ὅτι ὁ κάθε λαὸς ἐξελίσσεται καὶ παράγει ἀναλόγως τῶν ἀναγκῶν τὰς ὁποίας δημιουργεῖ καὶ καλεῖται νὰ ἐπιλύσῃ. Ἐπὶ παραδείγματι οἱ πυγμαῖοι ἰθαγενεῖς τοῦ Ἀμαζωνίου μετροῦν «ἕνα, δύο, τρία, τέσσερα, πολλὰ» διότι ἁπλῶς καὶ μόνον αὐταὶ εἶναι αἱ ἀνάγκαι των. Ἀντιστοίχως, λεξιλόγιον καὶ ἀλφάβητον ἐπινοοῦν οἱ ἀσχολούμενοι μὲ τὸ πνεῦμα καὶ κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην εἰς τὸν χῶρον τῆς Μεσογείου μεγάλα πνευματικὰ προϊόντα παρήγαγον καὶ κατέγραφον μόνον οἱ Ἕλληνες. Εἶναι ἄκρως ὀξύμωρον οἱ καθ᾿ ὅλα δημιουργικοὶ πρόγονοί μας νὰ ἦσαν ἀνίκανοι νὰ δημιουργήσουν κατάλληλον, διὰ τὰς ἀνάγκας των ἀλφάβητον, καὶ νὰ κατέφυγον οὕτω εἰς εἰσαγωγὴν γραμμάτων ἐκ τῶν ἐμπόρων τῆς Φοινίκης εἰς τοὺ ὁποίους οἱ Ἕλληνες ἔδωσαν ταυτότητα αποκαλώντας τους «Φοίνικες». Μέγιστον παράδειγμα πρὸς ἐνίσχυσιν τῆς ἀνωτέρω σκέψεως ἀποτελεῖ ἡ παρὰ τοῖς Ἕλλησι δημιουργία καὶ χρῆσις τῆς λέξεως«φιλότιμον». Οἱ Ἕλληνες ἔχουν τοιοῦτον συναίσθημα, οἱ Ἕλληνες ἐδημιούργησαν τὴν λέξιν. Οἱ μὴ Ἕλληνες ἀγωνίζονται νὰ μεταφράσουν, ἀντιληφθοῦν, κατανοήσουν τὴν ἔννοιαν τῆς λέξεως «φιλότιμον» πλὴν, παρὰ τὰς «φιλοτίμους» προσπαθείας των ἀδυνατοῦν νὰ ἀφομοιώσουν καὶ ἐνστερνισθοῦν τὴν .ἔννοιαν· καὶ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ ἐγένετο ἄλλως! μὴ γαλουχηθέντες ἑλληνικῶς παραμένουν, παρὰ τὰς φιλοτίμους προσπαθείας των, μακρὰν τῆς δυνατότητος πλήρους άφομιώσεως τῆς ἐννοίας τῆς λέξεως «φιλότιμον».

Πρὸς ἀντιμετώπισιν τῆς ἐντὸς καὶ ἐκτὸς συνόρων λογικῆς «ἀρκεῖ νὰ μὴν εἶναι ἑλληνικὸν», παραθέτωμεν τὴν ἀπείρου κάλους καὶ ἐλλείψεως σοβαρότητος κρατοῦσαν ἄποψιν τῆς συμβατικῆς ἐπιστήμης τὴν θέλουσαν τὸν πολιτισμὸν τῶν Μινωιτῶν νὰ ἔχῃ ἡλικίαν 5.000 ἐτῶν ἔως σήμερον. Τὴν ἄποψιν αὐτὴν στηρίζουν εἰς τὴν χρονολόγησιν τῶν εὑρημάτων τοῦ Ἔβανς περὶ τὰ Μινωικὰ παλάτια Κνωσσοῦ καὶ Φαιστοῦ. Καλῶς, διερωτᾶται τις· ὅμως δὲν ἀπαιτήθη χρόνος καὶ δὴ ἱκανότατος προκειμένου οἱ Μινωίτες νὰ ἀποκτήσουν τὰς ἀπαιτουμένας γνώσεις ὥστε νὰ καταστοῦν ἱκανοὶ να ᾠκοδομήσουν τὰ θαυμαστὰ ἐκεῖνα ἔργα; Ἀκούγεται μᾶλλον ἀστεία, ἐὰν ὄχι γελοία καὶ οὐδόλως ἐπιστημονικὴ, ἡ ἄποψις ἡ θέλουσα τοὺς Κρήτας νὰ ἔχουν χρόνον ζωῆς ἴσον μὲ ἐκεῖνον τῶν ἀνευρεθέντων καὶ χρονολογηθέντων κτισμάτων. Ἡ ἡμετέρα ἐμπειρικὴ ἀντίληψις θέλει τοὺς Κρήτας, ὡς καὶ πάντα ξένον πρὸς αὐτοὺς λαὸν, ἀνίκανον νὰ ἐγερθῇ μίαν πρωίαν καὶ νὰ ἀποφασίζῃ, ἄνευ γνωσιολογικοῦ παρελθόντος, τὴν ἀνοικοδόμησιν τοιαύτης ἐμβελείας κτισμάτων. Λαμβανομένων δὲ ὑπ᾿ ὄψιν τῶν εἰς τὴν διάθεσιν τῶν Μινωιτῶν Κρητῶν, μέσων, ὁ χρόνος ὡριμάνσεως τῶν Κρητῶν πρέπει νὰ ἀνέρχεται εἰς πολλὰς δεκάδας χιλιετηρίδων. Μία τοιαύτη ὅμως ἀποψις ἀντίκειται πρὸς τὴν συμβατικὴν ἐπιστήμην καὶ οὕτω ἀφορίζεται. Καὶ βεβαίως ὁ γράφων θὰ χαρακτιρισθῆ διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν ἀπὸ τὸν μέγα διδάσκαλον Μπαμπινιώτην, ἀλλὰ καὶ τοὺς ὁμοίους του, ὡς «Καραγκιόζης». Μέγας τίτλος τιμῆς.

Τὴν ἀλήθειαν τῆς ἐννοίας «φοινικήια» γράμματα μᾶς δίδει εἰς τὸ σύγγραμμα«περὶ τῆς γνησίας προφορᾶς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης» τοῦ Κωνσταντίνου Οἰκονόμου, τυπωθὲν ἐν Ἁγία Πετρουπόλει ἐν ἔτῃ 1829. Εἰς τὸ τμῆμα Α, κεφάλαιον Α, σελὶς 17, ὅπου πληροφορούμεθα ὅτι οἱ Ἴωνες ἀπεκάλουν τὰ στοιχεῖα τῆς ἀλφαβήτου «φοινικήια» διότι ἐγράφοντο ἐπὶ φύλλων τῶν ἐν τῷ Λιβάνῳ φυομένων φοινίκων. Ἐκ τῆς ὑποσημειώσεως (α) τοῦ αὐτοῦ κεφαλαίου, σελὶς 17 μανθάνομεν ὅτι ὁ γραμματικὸς Μελάμπους, ἐκθειάζων τὴν εὕρεσιν τῶν γραμμάτων καὶ τῆς γραφῆς, λέγει ὅτι τοὺς χρακτῆρας τῶν στοιχείων παρέδωσεν ὁ Ἕρμῆς τοῖς ἀνθρώποις, «ἐν φοίνικος φύλλοις».

Ἀντίθετον γνώμην πρὸς Ἠρόδοτον, καὶ βεβαίως γνώμην μή συμβαδίζουσα πρὸς τὰς «παραδεκτὰς» θέσεις τῶν ὁπαδῶν, ἐν Ἑλλάδι καὶ ἐν τῇ ἀλλοδαπῇ, συμβατικῆς γλωσσολογίας, ἐκφράζει ὁ Σικελιώτης Διόδωρος ὅστις ἱστορεῖ, καὶ δὲν δοκέει, ὅτι ὁ «πατὴρ-[Ζεύς]» ἔδωσεν εἰς τὰς Μοῦσας τὰ γράμματα καὶ τὴν τῶν ἐπῶν σύνθεσιν τὴν προσαγορευομένην ποιητικὴν (Βιβλίον Εʹ, κεφάλαιον 74, τμῆμα 1). Ὁ δὲ Κωνσταντίνος Οἰκονόμου εἰς τὸ σύγγραμμα «περὶ τῆς γνησίας προφορᾶς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης» μᾶς πληροφορεῖ ὅτι, κατὰ τὸν Σικελιώτην Διόδωρον, τὰ Ἑλληνικὰ γράμματα διεσώθησαν τοῦ κατακλυσμοῦ τοῦ Δευκαλίωνος καὶ παρεδόθησαν εἰς μόνους τοὺς Πελασγοὺς, δι᾿ ὅ καὶ τὰ γράμματα μνημονεύονται ὡς «Πελασγικὸς ἀρχαῖος ἀλφάβητος». Ὁ Παυσανίας ἀναφέρει ὅτι ἀνέγνωσεν ἀρχαῖαν ἐπιγραφὴν ἐν Μεγάροις εἰς ἕν ἐκ τῶν παλιοτάτων λιθίνων Ἑλληνικῶν ἀγαλμάτων. Ἡ ἐπιγραφὴ αὕτη χρονολογεῖται σήμερον περὶ τὸ 1678 π.χ. ἤτοι πολὺ πρὸ τῆς ἐμφανίσεων τῶν Σιμητῶν Φοινίκων εἰς το προσκήνιον τῆς ἱστορίας. Τέλος, ὁ ποιητὴς Αἰσχύλος ἀποδίδει τὰ γράμματα εἰς τὸν πρῶτον ποτὲ θυσιασθέντα καὶ ἐσταυρωθέντα διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου, τὸν Τιτάνα Προμηθέα (Προμηθεὺς Δεσμώτης, στοῖχος 459.

Ὑποτεθίσθω ὅτι ἅπαντα τὰ προαναφερθέντα περὶ ἀλλοδαπῆς προελεύσεως τῶν παρὰ τοῖς Ἕλλησι γραμμάτων εἶναι ἀληθῆ. Οὐδαμοῦ εἰς τὰ προαναφερθέντα ἀνευρίσκομεν πληροφορίας περὶ τῶν πόσων καὶ ποίων γραμμάτων εἰσήχθησαν. Εἶναι προφανὲς ὅτι οἱ μὴ διαθέτοντες φωνήεντα σημῖτες φοίνικες δὲν παρέδωσαν φωνήεντα εἰς τοὺς Ἴωνας καὶ ἐκεῖθεν εἰς τοὺς λοιποὺς Ἕλληνας.

Πῶς ἐξηγεῖ ἄραγε ἡ συμβατικὴ ἐπιστήμη ὅτι οἱ ἀφωνήεντοι Φοίνικες παρέδωσαν εἰς τοὺς πολυφωνηέντους Ἕλληνας τὰ φωνήεντα Ἄλφα, Ἔ ψιλον, Ἰῶτα, Ὄ μικρὸν καὶ ῎Υ ψιλὸν τὰ ὁποῖα περιλαμβάνονται εἰς τὸ τοῖς πᾶσιν ἀποδεκτὸν ὡς πρῶτον ἀλφάβητον τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης; Σημειώσατε δὲ ὅτι τοῦτο τὸ ἀλφάβητον ἀποτελεῖται ἐκ δεκαέξ γραμμάτων ἐξ ὧν τὰ πέντε φωνήεντα! Βεβαίως ὑπάρχει καὶ ἡ ἑτέρα θεωρία πολλαπλῶς προβαλομένη ὑπὸ τῶν ἐπιστημονικῶν κύκλων ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος ἡ θέλουσα τοὺς Ἕλληνας νὰ ἀντέγραψαν καὶ ὡς ἄριστοι άντιγραφεῖς νὰ ἐβελτίωσαν τὰ ἀντιγραφὲν ἀλφάβητον.

Ὅμως ἀνεξαρτήτως θεωρίας, οὐδαμοῦ ἀνευρίσκομεν πληροφορίας περὶ τῆς εἰσαγωγῆς τῶν ἀποκαλουμένων σήμερον ὡς παρωχημένων γραμμάτων, ἤτοι τῶν«στίγμα (Ϛ)», «δίγαμμα (Ϝ)», «κόππα (Ϙ)», «σαμπὶ (ϡ)» καὶ «σὰν (ϻ)».
Ἐν τούτοις τὰ γράμματα ταῦτα ἔχουν συγκεκριμένην θέσιν εἰς τὴν ἀλφάβητον καὶ μετέχουν εἰς τὸ σύστημα ἀριθμήσεως τῶν προγόνων μας. Καὶ βεβαίως οὐδαμοῦ ἀνευρίσκομεν πληροφορίαν περὶ τοῦ, τὶς οἶδεν πῶς καὶ πόθεν ἐπινοήθη, καταπληκτικοῦ γράμματος γνωστοῦ ὡς «γιὼτ (j)», τὸ ὀποῖον προφανῶς οἱ πρόγονοι ἠγνόουν, ἄλλως κάπου θὰ ἐχρησιμοποιεῖτο, κάπου θὰ ἀνευρίσκετο μία ἀναφορὰ. Παρὰ τὰς ὑπὸ τῶν χριστιανῶν πρωτίστως καταστροφὰς τῶν μνημείων καὶ βιβλιοθηκῶν τῶν προγόνων μας, ἐν τούτοις, εἰς τὸ μόλις 5% τῆς διασωθείσης βιβλιογραφίας τῶν πργόνων ἀνευρίσκομεν πληροφορίας διὰ τὰ πάντα πλὴν τοῦ γιώτ. Καὶ ὅμως, οἱ ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Ἑλλάδος δάσκαλοι ἐπιμένουν εἰς τὴν ὕπαρξιν ἑνὸς φαντάσματος τὸ ὁποῖον χρησιμοποιοῦν ὅπου δεῖ καὶ ὡς δεῖ προκειμένου να καλύψουν τὴν ἄγνοιάν των.

Διαπιστοῦται, ἐν προκειμένῳ, ὅτι ἡ συμβατικὴ ἐπιστήμη περιορίζει, λόγῳ ἐλλείψεως ἐπιστημονικῶν εὑρημάτων, τὴν παρουσίαν τῶν Ἑλλήνων εἰς τὴν σημερινὴν των πατρίδα μόλις εἰς τὸ 1.200 π.χ. παρὰ τὰ τόσα φωνασκοῦντα περὶ τοῦ ἀντιθέτου εὑρήματα, ὡς ἡ ἐπιγραφὴ εἰς τὸν παραλήμνιον οἰκισμὸν τῆς Καστοριᾶς καὶ τὰ ἕτερα ἐξαιρετικῆς σημασία καὶ ἀξίας εὑρήματα τοῦ ἀειμνήστου καθηγητοῦ Ἄρη Πουλιανοῦ. Ἀντιθέτως, οἱ ἴδιοι ἐπιστήμονες, οὐδεμίαν δυσχέρειαν ἔχουν νὰ ὁμολογοῦν τὴν ὕπαρξιν ἑνὸς ἀνυπάρκτου γράμματος τὸ ὁποῖον χρησιμοποιοῦν κατὰ κόρον εἰς τὴν προσπάθειάν των νὰ αἰτιολογήσουν, τὸν σχηματισμὸν τῶν διαφόρων μορφῶν τῶν λέξεων καὶ δὴ τῶν ῥημάτων. Δύο μέτρα καὶ δύο σταθμὰ τελοῦντα ὑπὸ τὴν προστασίαν τῶν μεγάλων διδασκάλων τοῦ γένους, ὅρα Μπαμπινιώτη καὶ τῶν σὺν αὐτῷ.

Πῶς νὰ μὴν ἀναφωνήσωμεν: «ἄφες κύριε τὰ παιδία, οὐ γὰρ οἴδασι τὶ ποιούσιν!» καὶ ἀκόμη πῶς νὰ μὴν μνημονεύσωμεν, μὲ ἀφορμὴν τὰ ὅσα οἱ γλωσσολόγοι διδάσκαλοι μᾶς διδάσκουν περὶ ἑλληνικῆς γλώσσης, τὴν θείας προελεύσεως παροιμίαν τὴν λέγουσαν «οὐδεὶς μωρότερος τοῦ ἰατροῦ ἐὰν δὲν ὑπῆρχεν ὁ διδάσκαλος!».

Διὰ τὴν πληρότητα τῆς παρούσης ἐργασίας παρατίθεται ἡ πλήρης ἀλφάβητος τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης ἡ διαθέτουσα 29, τῶν στῖγμα καὶ δίγαμμα συμπεριλαμβανομένων εἰς τὴν 6ην θέσιν, καὶ οὐχὶ 24 γράμματα, ὡς ἡ συμβατικὴ γραμματικὴ ἐπιθυμεῖ καὶ παρουσιάζῃ. Τῷ ὄντι τὰ γράμματα στῖγμα, δίγαμμα, κόππα, σαμπὶ καὶ σὰν ἐγκατελήφθεισαν ὑπὸ τῶν ἀρχαίων εἰς τὸν γραπτὸν λόγον, ὅμως ἀκόμη καὶ σήμερον ἀκούγονται εἰς τὸν μελῳδικὸν λόγον ὁρισμένων νησιωτικῶν κυρίως ἐκφορῶν τοῦ Ἕλληνος λόγου. Οὕτω τὸ «καὶ» προφέρεται εἰς Κρήτην καὶ Ῥόδον ὡς «κτσιὲ», ἡ λέξις «ταραχὴ» ἀκούγεται ὡς «ταρασσιὴ» κ.ο.κ.
Τέλος παρατίθεται ἀρχαιοτάτη πλάξ προΐμου Ἑλληνικῆς γραφῆς.

Ἐπιτυμβία πλὰξ ἀρχαϊκῆς γραφῆς ἀνευρεθεῖσα εἰς Θήραν.

Ἐμφανίζει τὰ σύμφωνα:

• «ΚΗ» ἀντὶ τοῦ «Χ»
• το «σὰν» (Ϻ) εἰς τὴν θέσιν τοῦ «Σ»
• Ἀναγράφονται τὰ ὀνόματα:
• ΡΕΚϺΑΝΟΡ (ΡΗΞΑΝΩΡ),
• ΑΡΚΗΑΓΕΤΑϺ (ΑΡΧΑΓΕΤΑΣ)
• ΠΡΟΚΛΕϺ (ΠΡΟΚΛΗΣ)
• ΚΛΕΑΓΟΡΑϺ (ΚΛΕΑΓΟΡΑΣ)
• ΠΕΡΑΙΕΥϺ (ΠΕΡΑΙΕΥΣ)

Πάντα τὰ προαναφερθέντα πείθουν ὅτι οἱ γίγαντες τῆς Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας καὶ θεμελιωταὶ τῆς παγκοσμίου γνώσεως εἶχον ἀπόλυτον δίκαιον λέγοντες: εἴμεθα αὐτόχθονες, εἴμεθα γηγενεῖς.
Τῷ ὄντι, εἴμεθα γένημα τῆς Ἑλληνικῆς Γῆς! ἐσπάρθημεν εἰς αὐτὴν καὶ ἐγενήθημε ὑπ᾿ αὐτῆς!
Ἰωάννης Καραδημητρόπουλος

http://filonoi.gr/2015/01/18/peri-ton-para-tois-ellhsi-grammaton-ek-kadmoy-kai-foinikon/