Σχιζοειδής Παρανοϊκή Πολιτική

Τα ψέμματα τελείωσαν μαζί με τις φαντασιώσεις

Ελληνες Ευρωδημοκράτες Εγερθείτε

Η χώρα δεν θα βγει ποτέ από την κατάσταση αβεβαιότητας και κινδύνου Grexit αν ένας γνήσιος ευρω-δημοκρατικός πολιτικός σχηματισμός δεν αναλάβει το έργο της επανόρθωσής της. Τα ψέμματα τελείωσαν μαζί με τις φαντασιώσεις.

Αν κάποιοι πιστεύουν ότι οι άσχετοι και ιδεοληπτικοί άνθρωποι που έδωσαν ένα οδυνηρό κτύπημα στην ελληνική οικονομία και κοινωνία μπορούν να επανορθώσουν το κακό που προξένησαν, πλανώνται πλάνην οικτράν. Η

χώρα θα μπορέσει να ορθοποδήσει σε τρία με τέσσερα χρόνια μόνον αν ικανά στελέχη της κοινωνίας μας, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και δημοκρατική συνείδηση, αναλάβουν τα ηνία, χωρίς τον φόβο του πολιτικού κόστους και χωρίς να ακούν τις σειρήνες του ολοκληρωτισμού και της διανοητικής αναπηρίας.

Οι ώρες είναι κρίσιμες για την χώρα και όσο χάνεται χρόνος η κατάσταση μόνον χειρότερη θα γίνεται. Όσοι δε αφελείς πιστεύουν ότι ο σημερινός πρωθυπουργός «χειραφετείται» και πραγματοποιεί την μεγάλη «κωλοτούμπα» κάνουν πολύ σοβαρό λάθος. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας κάνει ό,τι μπορεί για να αποφύγει την λαϊκή οργή, αν όχι και άλλες θεσμικές περιπέτειες, αλλά δεν μπορεί να κυβερνήσει. «Δεν δημιουργεί κανείς εστιατόριο υψηλής μαγειρικής με προσωπικό κανίβαλους». Ο μαρκήσιος Σαβαρέν το είπε αυτό, και είχε δίκιο.

Την 25η Ιανουαρίου 2015 –ημέρα που ίσως αποδειχθεί ιστορική για την Ελλάδα και την πορεία της στον 21ο αιώνα– ο «πιο έξυπνος λαός του κόσμου», για λόγους αμιγώς εκδικητικούς, έφερνε στην εξουσία με την ψήφο του, με 40% περίπου, ένα ανύπαρκτο πριν το 2012 πολιτικό κόμμα και ένα συνοθύλευμα της ριζοσπαστικής αριστεράς που πριν το ίδιο έτος αγωνιζόταν να εκπροσωπηθεί στην Βουλή. «Κουρασμένο» από τον δικομματισμό –που λόγω της συνολικής του χρεοκοπίας δεν μπορούσε να προσφέρει εύκολο χρήμα, προνόμια στους ημέτερους και ευκαιρίες αρπαγής στους χρυσοδάκτυλους– το εκλογικό σώμα άνοιξε κυριολεκτικά τον ασκό του Αιόλου. Έτσι, οι πολιτικές δυνάμεις του λαϊκισμού και της παρακμής έπαιρναν την εξουσία με απώτερο σκοπό όχι να κυβερνήσουν την χώρα, αλλά να παραμείνουν στις διάφορες πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές αρθρώσεις της. Ήθελαν, δηλαδή, να «καβαλήσουν» την εξουσία.

Ακόμα χειρότερα, όπως έχουμε υπογραμμίσει, ένα μέρος των δυνάμεων αυτών είχε και έχει άσχημες διαθέσεις και για το δημοκρατικό μας πολίτευμα, καθ’ όσον αυτό δεν είναι συμβατό με τους τρόπους διακυβερνήσεως που «οραματίζονται». Επαναλαμβάνουμε ότι η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη και από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αδύνατη χωρίς την εγκατάσταση αυταρχικού καθεστώτος. Και, όπως προκύπτει από τα γεγονότα, αυτό το τελευταίο ήταν προσχεδιασμένο από τα ράκη της ουτοπίας και τα ιζήματα του ολοκληρωτισμού.

Εδώ, όμως, αρχίζουν τα παράδοξα.

Την ύστατη στιγμή, μετά την παταγώδη αποτυχία του να εκβιάσει Ευρωπαίους, Ρώσους, Κινέζους και Ιρανούς και με δεδομένη πλέον την πλήρη οικονομική κατάρρευση της χώρας, ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας έφερε προς έγκριση στην Βουλή μία συμφωνία, τους όρους της οποίας θα έπρεπε να είχαν τηρήσει οι κυβερνήσεις της περιόδου 2010-2015. Όμως, παρά τα όσα γελοία λέγονται και γράφονται από τους ανθρώπους του φαιοκόκκινου ολοκληρωτισμού, το τρίτο μνημόνιο επί της ουσίας ίσως αποδειχθεί καλύτερο από τα δύο προηγούμενα. Συνεπώς, πολύ σωστά ψηφίστηκε από τις φιλοευρωπαϊκές και δημοκρατικές δυνάμεις της αντιπολιτεύσεως, οι οποίες, ως φαίνεται, αντιπροσωπεύουν πλέον σε πολιτική δύναμη πάνω από το 40% των ενηλίκων πολιτικά Νεοελλήνων. Ωστόσο, στην ίδια κοινοβουλευτική διαδικασία διαπιστώθηκαν και τα εξής πολύ επικίνδυνα παράδοξα.

Πρώτον, οι εχθροί της συμφωνίας παραμένουν –για την ώρα, τουλάχιστον– μέλη του κόμματος που συγκυβερνά, δηλώνοντας απερίφραστα και τις προθέσεις τους. Με διαφορετικά λόγια, ο αντιευρωπαϊκός, αντιδημοκρατικός και ως εκ τούτου αντιφιλελεύθερος ιός όχι μόνον παραμένει στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στελέχη του έχουν καταλάβει και σημαντικές κρατικές αρθρώσεις. Αυτό σημαίνει ότι η ελληνική Βουλή ψήφισε υπέρ μίας συμφωνίας που πολλοί υπουργοί και άλλοι κομματικοί/κρατικοί λειτουργοί αρνούνται να εφαρμόσουν.

Την ίδια στιγμή, όμως, οι άνθρωποι του αντιευρωπαϊσμού θα αλώνουν ζωτικούς κρατικούς μηχανισμούς και θα προωθούν τα αντιδημοκρατικά τους σχέδια, επωφελούμενοι και από την βοήθεια που μας παρέχουν οι δανειστές μας!!! Ουσιαστικά, δηλαδή, θα εφαρμόζουν σε όλα τα επίπεδα την περί «χρησίμων ηλιθίων» θεωρία του Λένιν, τα αποτελέσματα της οποίας η χώρα θα πληρώσει πανάκριβα !!!!!!

Στο πλαίσιο αυτό, οι κατακερματισμένες δυνάμεις της ευρωπαϊκής και δημοκρατικής αντιπολιτεύσεως αδυνατούν να προσφέρουν εναλλακτική πολιτική λύση στην χώρα –η οποία, όσο ποτέ άλλοτε, έχει ανάγκη από επείγουσες και σε βάθος θεσμικές και διοικητικές μεταρρυθμίσεις. Έχουμε, συνεπώς, ένα κοινοβούλιο στο οποίο οι νόμοι θα ψηφίζονται με τις ψήφους της αντιπολιτεύσεως αλλά θα καλούνται να τους εφαρμόσουν άνθρωποι που διαφωνούν με αυτούς! Κάποιοι άλλοι δε όχι μόνον διαφωνούν, αλλά απεργάζονται την έξοδο της χώρας από τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, με πιθανή επίσης δημοκρατική εκτροπή.

Σε αυτό το σουρεαλιστικό πολιτικό σκηνικό, ατυχώς, ο άπειρος και λαϊκιστής πρωθυπουργός, επειδή διατηρεί αλώβητη την δημοτικότητά του παρά την καταστροφή που προκάλεσε στην εθνική οικονομία, διατηρεί και τον έλεγχο των εξελίξεων. Όπως λοιπόν κατ’ επανάληψη έχει γράψει η Εστία, «ίσως προχωρήσει σε δημιουργία ενός ευρύτερου πολιτικού σχήματος της “Ευρωπαϊκής Αριστεράς” ή του “Ευρωσοσιαλισμού” και εγκαταλείψει τον ΣΥΡΙΖΑ στις ακραίες συνιστώσες του –που συγκέντρωναν μόλις και μετά βίας το 5% του εκλογικού σώματος.

Υπό τις σημερινές συνθήκες, βέβαια, το αντιμνημονιακό τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς τον κ. Τσίπρα) μπορεί να διεκδικήσει και το 10% του εκλογικού σώματος. Όμως, ο κ. Τσίπρας, απηλλαγμένος από τα βαρίδια της ακραίας αριστεράς και ελλείψει πραγματικού αντιπάλου στην αντιπολίτευση, θα διεκδικήσει άνετα ένα 40% του εκλογικού σώματος. Η συγκυρία τον ευνοεί απολύτως για κάτι τέτοιο και υποθέτουμε ότι αυτός είναι ο στόχος του».

Αν αυτό συμβεί, πολύ έγκυρες πληροφορίες μας από τα ευρωπαϊκά παρασκήνια κάνουν λόγο ότι, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής «δημιουργικής υποκρισίας», ο σημερινός πρωθυπουργός θα τύχει στηρίξεως από τους αποκαλούμενους θεσμούς, δεδομένου ότι, παρά την αγγλοσαξωνική παραπληροφόρηση, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη μπει στον διάδρομο της ανακάμψεως –με τον κ. Μάριο Ντράγκι να είναι το πρώτο βιολί.

Συνεπώς, χωρίς ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση, η χώρα εξαρτάται από έναν πολιτικό ο οποίος θα επιβραβευθεί έχοντας κοστίσει στον ελληνικό λαό 40 δισεκατ. ευρώ και περαιτέρω πτώση του ΑΕΠ κατά 6 περίπου ποσοστιαίες μονάδες. Είπαμε, όμως, στην αρχή ότι η Ελλάδα κατοικείται από τον «πιο έξυπνο λαό του κόσμου». Λαός που θα την ξαναπατήσει αν στις προσεχείς εκλογές –που μάλλον θα γίνουν μέσα στον Σεπτέμβριο– δεν δώσει την απαραίτητη επιταγή σε ανθρώπους που γνωρίζουν ευρωπαϊκή γραφή και ανάγνωση. Εναπόκειται, όμως, στους τελευταίους να δημιουργήσουν εδώ και τώρα έναν πολιτικό σχηματισμό ευθύνης και ορθού λόγου.

Ο Χρήσιμος Ηλίθιος

Ο Ελληνας Μάγκας: Αφού λήστεψε τα Κοινοτικά Ταμεία στο τέλος τους έβαλε και κοριούς!

Η Εξοδός μας από την Ζώνη του Ευρώ είναι η κατάληξη του Μνημονιακού Θρίλερ

Tεμαχίζουν τον Τσίπρα και μαζί του τον ελληνικό λαό. Αυτό είναι το τίμημα των Υποκλοπών: Το κόστος θα είναι αβάσταχτο για τον ελληνικό λαό. Ο δημοσιογράφος του ΒΗΜΑτος Νίκος Χασαπόπουλος θα γράψει στο προφίλ του στο facebook: Μόνο και μόνο που έστησαν την «παγίδα» με τις υποκλοπές τους χρειάζεται ειδικό δικαστήριο (όλους χωρίς εξαίρεση που ήταν μέσα στο κόλπο- και νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε). Πίστευαν οι άφρονες ότι είχαν να κάνουν με κουτόφραγκους. Ιδού οι συνέπειες της αφροσύνης τους.

Δεν υπάρχει ακόμα συμφωνία μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών πάνω στα προληπτικά μέτρα που θα πρέπει να νομοθετήσει η Αθήνα, δήλωσε πριν από λίγη ώρα ο πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, όπως μεταδίδει το πρακτορείο Bloomberg. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι το ενδεχόμενο νέας σύγκλησης της ευρω-ομάδας την Μεγάλη Πέμπτη παραμένει σταθερά στον «αέρα», με τον κ. Ντάισελμπλουμ να σημειώνει ότι η σχετική απόφαση θα ληφθεί αύριο Τετάρτη. Ο κ. Ντάισελμπλουμ έχει αποσαφηνίσει από την προηγούμενη εβδομάδα ότι οι υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης θα συνεδριάσουν ξανά μόνο εάν υπάρξει επαρκής πρόοδος στη διαπραγμάτευση της Ελλάδας με τους θεσμούς.

Οι εταίροι θέλουν η Αθήνα να νομοθετήσει προληπτικά μέτρα ισοδύναμα με 2% του ΑΕΠ, ήτοι άνω των 3,5 δισεκατομμυρίων ευρώ, τα οποία όμως θα τεθούν σε ισχύ μόνο αν η χώρα χάνει τους δημοσιονομικούς στόχους που συμφωνήθηκαν το καλοκαίρι. Η αναγγελία του κ. Ντάισελμπλουμ δείχνει προς την κατάληξη του Μνημονιακού Θρίλερ που δεν είναι άλλη παρά η έξοδος από την ζώνη του Ευρώ ενός Κράτος του οποίου οι πολίτες και οι πολιτικές ηγεσίες (καθ΄εικόνα και ομοίωση του δίχως αισθητική κακομούτσουνου κατσιαπλιά λαού) προτίμησαν τα σκοτεινά σοκάκια της διαφθοράς. Στην συνέχεια ανέλαβαν δράση οι πολιτικές μαφιόζικες συμμορίες της μεταπολίτευσης ξεκινώντας από τον θρυλικό Ανδρέα και τους Ντάλτονς του ΠΑΣΟΚ για να φτάσουμε δια μέσου της μεταπολιτεύσεως στους σημερινούς Κατσιαπλιάδες. Στο μεταξύ καταχραστήκαμε πάνω από 5 τρις ευρώ από τους κουτόφραγκους και στο τέλος του έργου τους βάλαμε και κοριούς γιατί εμείς είμαστε μάγκες. Πως ως λαός και ηγεσία φτάσαμε στον προορισμό που μας άξιζε: Περίγελος της Ευρώπης και του πλανήτη, θα έλεγα!

H MEΓΑΛΗ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Είναι μία βροχερή Τετάρτη του Φεβρουαρίου 1981. Το βράδυ, σε μια ψαροταβέρνα του Χαλανδρίου, στον δρόμο προς Χολαργό, κοντά στο σπίτι του Χαρίλαου Φλωράκη, Γενικού Γραμματέα τότε του ΚΚΕ, συνευρίσκονται οι Ανδρέας Παπανδρέου, αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, Άκης Τσοχατζόπουλος, Γεράσιμος Αρσένης, Κωστής Βαΐτσος, Βάσω Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας και ο μετέπειτα δήμαρχος Χαλανδρίου Νίκος Πέρκιζας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι σίγουρος για την εκλογική νίκη του «Κινήματος» στις εκλογές του Οκτωβρίου και η συζήτηση είναι πού θα βρεθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για να μοιραστούν στις ορδές των «μη προνομιούχων» που ανυπόμονοι περιμένουν την ώρα της μεγάλης εισβολής. (Διαβάστε το όλο. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η οργή σας και δεν θα πιστεύετε τις αποκαλύψεις οι οποίες λόγω του έγκριτου δημοσιογράφου είναι όλες τεκμηριωμένες).

«Πρόεδρε, δεν υπάρχει πρόβλημα», λέει ο Γεράσιμος Αρσένης, μετέπειτα «τσάρος της οικονομίας», στον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. «Το διεθνές σύστημα», επιμένει, «έχει μεγάλη ρευστότητα και θα βρούμε αρκετό χρήμα να φέρουμε στην Ελλάδα. Εξάλλου, τα επιτόκια είναι χαμηλά, όπως και το ελληνικό δημόσιο χρέος. Υπάρχουν έτσι περιθώρια να αντιμετωπίσουμε και αιτήματα για παροχές, αλλά και μία πιθανή φυγή κεφαλαίων στις ξένες τράπεζες από βιομηχάνους και μεγαλοεισαγωγείς».

«Δηλαδή λεφτά υπάρχουν, Μάκη», τονίζει ευχαριστημένος ο Ανδρέας Παπανδρέου. «Θα μπορέσουμε έτσι να δείξουμε στον λαό ότι μοιράζουμε χρήμα. Ποιος ποτέ θα μάθει ότι αυτό είναι δανεικό. Θα λέμε σε όλους τους τόνους ότι είναι το χρήμα του κατεστημένου, που τώρα ανήκει στους Έλληνες», προσθέτει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δείχνει να απολαμβάνει το ουίσκι που πίνει.

«Οι γιαπωνέζικες τράπεζες ψοφάνε να δανείζουν χρήμα στην Ευρώπη, κύριε πρόεδρε», λέει στον Ανδρέα Παπανδρέου ο Κωστής Βαΐτσος, που είχε διεθνή εμπειρία από τη συμβουλευτική θητεία του σε χώρα της Λατινικής Αμερικής. Γνώριζε επίσης ο ίδιος – όπως και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ότιστην διεθνή κεφαλαιαγορά κυκλοφορούσε και άφθονο μαύρο αραβικό χρήμα σε πετροδολάρια, που άλλο που δεν ήθελε να τοποθετηθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα. Το χρήμα αυτό ήταν καλοδεχούμενο από τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος ήθελε να το χρησιμοποιήσει για να εξαγοράσει στην κυριολεξία ψήφους και οπαδούς, ώστε να μονιμοποιήσει την παραμονή του στην εξουσία. Αυτό ήταν το μεγάλο όραμά του και, για να το αναλύσει κανείς, απαιτούνται πολλές σελίδες.

Με απλά λόγια, λέμε ότι, όταν το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυσε το ΠΑΣΟΚ, δύο πράγματα τον ενδιέφεραν:Πρώτον, να διαλύσει την μισητή του – όπως είχε αποκαλύψει στον γράφοντα – Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (ΕΚΝΔ) και δεύτερον, να καταλάβει την εξουσία. Επειδή μάλιστα γνώριζε ότι δεν θα μπορούσε να καταλάβει την εξουσία υποσχόμενος σοσιαλδημοκρατικού τύπου μεταρρυθμίσεις, οι οποίες εξάλλου ήσαν μέσα στο πρόγραμμα της ΕΚΝΔ, εφάρμοσε μία ριζοσπαστική, λαϊκιστική, τριτοκοσμικού τύπου στρατηγική, αξιοποιώντας τα κατώτατα δυνατά ερείσματα και ένστικτα που μπορεί να διαθέτει ένας λαός.

Σπουδασμένος στην Αμερική και οικονομολόγος, επηρεασμένος από τη σχολή της οικονομετρικής προσέγγισης των πραγμάτων, ο Ανδρέας Παπανδρέου –ο οποίος απεχθανόταν την Ευρώπη και την κουλτούρα της– ήταν ένας πολιτικός με ικανότητα τολμηρών τακτικών ελιγμών, που μπορούσε με άνεση να κινείται στρατηγικά στη βάση ορθολογικών επιλογών. Ένα σημαντικό την εποχή εκείνη στέλεχος του Κινήματος χαρακτήριζε τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ «κινούμενο ηλεκτρονικό υπολογιστή». Μελετούσε κάθε κίνησή του και, κυρίως, στην Αμερική είχε διδαχθεί από ειδικούς επικοινωνιολόγους να καταλαβαίνει την ψυχολογία του όχλου, να συνθηματολογεί και να μπορεί να διαισθάνεται τι θέλει να ακούσει ο ακροατής.

«Ύστερα», γράφει ο Στάμος Ζούλας, «ο Ανδρέας είχε διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα η πιθανότητα να αποκτήσει κάποιος δημοσιότητα είναι η εκπροσώπηση απόψεων με τρόπο που να διεγείρει, που να συγκινεί, και ιδιαίτερα σε θέματα που το συναισθηματικό στοιχείο είναι πολύ έντονο». Ακόμη και όσα οι πολιτικοί του αντίπαλοι θεωρούσαν ως ανερμάτιστη πολιτική και οβιδιακές μεταμορφώσεις, στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συνειδητός και προσχεδιασμένος τακτικισμός που είχε ως πρωταρχικό –αν όχι αποκλειστικό– στόχο την κατάληψη της εξουσίας»[1]. Και η τελευταία όντως κατελήφθη τον Οκτώβριο του 1981 και έμελλε να κρατήσει, την πρώτη περίοδο, το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του στο τιμόνι της χώρας έως τον Ιούλιο του 1989.

2. [Η δημιουργία των μηχανισμών] Εννέα χρόνια παραμονής στην εξουσία ήσαν αρκετά για το ΠΑΣΟΚ και τον ιδρυτή του να δημιουργήσουν αρθρώσεις και καταστάσεις που δύσκολα θα μπορούσαν αρθούν από φιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα χειρότερα, την πασοκική περίοδο εμπεδώθηκε στην Ελλάδα και μία αντιδραστική τριτοκοσμική ιδεολογία η οποία σήμερα μόνον δεινά επιφυλάσσει στη χώρα. Εξάλλου, η ιδεολογία αυτή, σύμφωνα με τα γνωστά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα πρότυπα, χρησίμευε ως άλλοθι στους μηχανισμούς που έπαιρναν σάρκα και οστά στην Ελλάδα σε αντικατάσταση του αποκαλούμενου «κράτους της δεξιάς». Μετά λοιπόν την επιχείρηση του Φεβρουαρίου 1982, όταν μία Κυριακή οι πρασινοφρουροί έκαναν δοκιμή πραξικοπήματος, σταδιακά εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα μηχανισμοί του πασοκικού κράτους που δημιουργούσαν και νέες κοινωνικο-οικονομικές αρθρώσεις.

Κοντολογίς, ο Ανδρέας Παπανδρέου επεδίωξε –και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε– να δημιουργήσει μία φιλική προς το ΠΑΣΟΚ μεσαία τάξη, εσωστρεφή και εχθρική προς κάθε φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ιδέα. Επρόκειτο για μία τάξη που διψούσε για χρήμα, αλλά ήθελε να το αποκτήσει χωρίς κόπο και, κυρίως, όχι μέσα από μηχανισμούς της αγοράς και του οικονομικού ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ελεύθερη οικονομία.

Έτσι, την περίοδο 1981-1985, εισρέουν στην Ελλάδα απίστευτα ποσά, δανεισμένα από ξένες τράπεζες, κυρίως ιαπωνικές, και δαπανώνται ασυστόλως στο όνομα της «καμένης γης», για να εκκολαφθεί η πασοκική εξουσία, η οποία ήταν και σαφέστατου τριτοκοσμικού χαρακτήρα. Την προαναφερόμενη περίοδο, η Ελλάδα δανείστηκε από το εξωτερικό περί τα 50 δισ. δολάρια, παράλληλα δε εισέπραξε και άλλα 26 δισ. δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. Μέσα σε μία τετραετία, δηλαδή, η χώρα είχε δεχθεί το ισόποσο ενός έτους Ακαθάριστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ). Όσο για το δημόσιο χρέος της, από 28% του ΑΕΠ το 1980, είχε εκτιναχθεί στο 47,8% στα τέλη του 1985[2]. Είχε, δηλαδή, σχεδόν διπλασιασθεί χωρίς να γίνει στη χώρα ούτε ένα έργο!

Αντιθέτως, η κατανάλωση είχε πάει στα ύψη, με αποτέλεσμα την αλματώδη άνοδο του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, το έλλειμμα του οποίου έφθασε να αντιπροσωπεύει το 14,5% του ΑΕΠ και να είναι το υψηλότερο κατά κεφαλήν στον κόσμο!

Στο επίπεδο της παραγωγής, όμως, η Ελλάδα υποχωρεί σημαντικά, οι εξαγωγές της παραμένουν στάσιμες, ενώ η βιομηχανία της ξεφτίζει και σταδιακά χάνεται. Το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο, εδραιώνεται κοινωνικά και εξαγοράζει ψήφους, συνειδήσεις, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αγροτικούς συνεταιρισμούς, δήμους, κοινότητες. Όπως ψιθυρίζεται στους ευρωπαϊκούς διαδρόμους, το «Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου αποκτά καθεστωτικό χαρακτήρα και το ότι παραμένει στην Ευρώπη οφείλεται στο χρήμα που εισρέει στην Ελλάδα από τα διάφορα κοινοτικά Ταμεία. Τα τελευταία χρησιμοποιούνται για πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις ημέτερων αγροτών, συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, εκδοτών, ανώτερων και ανώτατων στελεχών επιχειρήσεων και, βεβαίως, κομματικών μηχανισμών.

Δημιουργείται έτσι σταδιακά ένα παρακράτος μαφιόζικου τύπου, το οποίο διεισδύει όλο και βαθύτερα στην πολιτική και κυριολεκτικά μολύνει τη δημοκρατία. Απίθανοι και αδίστακτοι εκπρόσωποι αυτού του παρακράτους δημιουργούν δίκτυα επικοινωνίας και επιρροής και αξιοποιούν στο έπακρο μια φαύλη «προοδευτική» δημοσιογραφία και ακόμα πιο φαύλους βαρόνους των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ). Αν δε κατά καιρούς τα σκάνδαλα, οι καταχρήσεις και οι λεηλασίες αυτού του παρακράτους βγαίνουν στη δημοσιότητα, αυτό οφείλεται αποκλειστικά σε εσωτερικούς ανταγωνισμούς και σε προσωπικές έριδες των ανθρώπων που δεσπόζουν στο παρακράτος. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς!! Ο Κοσκωτάς, ο Μαυράκης, ο Σταματελάτος, η Αγρέξ, τα καλαμπόκια, η Προμέτ, ο Οργανισμός Ανασυγκροτήσεως Επιχειρήσεων είναι μερικά από τα 200 σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ που είχε καταγράψει ο Γιάννης Λάμψας και είχε περιγράψει αναλυτικά σε άρθρα του στα τότε Επίκαιρα του Γιάννη Πουρνάρα.

Συγκλονιστικά και απολύτως ελεγμένα στοιχεία για εκείνη την περίοδο περιέχονται σε ένα αποκαλυπτικό και πολύ σημαντικό βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου, αρχισυντάκτη τουOικονομικού Ταχυδρόμου την εικοσαετία 1979-1999 και διευθυντή σύνταξης του ίδιου περιοδικού το 2000. Στο βιβλίο Το Πολιτικό Δράμα της Ελλάδος 1981-2005[3], ο συγγραφέας προέβλεπε την πτώχευση της χώρας από το 1989, όταν στην ουσία η Ελλάδα είχε απειληθεί με αποβολή από την Ευρωπαϊκή Ένωση – χωρίς να ιδρώσει κανενός το αυτί. Την αποκάλυψη αυτή είχε κάνει ο υπογράφων από τις στήλες του Οικονομικού Ταχυδρόμου, δεχόμενος τόνους ύβρεων λάσπης από τους πραιτοριανούς της «Αλλαγής».

Την ώρα, λοιπόν, που κάποιοι ψάχνουν για «επαχθή χρέη» και παραπλανούν τον κόσμο, θα πρέπει κάποια πράγματα να τα δούμε από κοντά. Ειδικότερα δε θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι σε μία χρεοκοπία δεν υπάρχουν αμέτοχοι – κυρίως όταν η χρεοκοπία είναι απότοκος συλλογικής ληστείας, τους καρπούς της οποίας άλλοι γεύονται περισσότερο, άλλοι λιγότερο και κάποιοι ίσως καθόλου.

3. [Αριθμοί και γεγονότα] Ο υπογράφων δέχεται ότι τα τριανταπέντε τελευταία χρόνια αρκετοί πολιτικοί πλούτισαν και κάποιοι υπερπλούτισαν ασκώντας το επάγγελμα του «εκπροσώπου του λαού». Δέχεται επίσης ότι στο πολιτικό μας σύστημα υπάρχει αυξημένη διαφθορά. Όλα αυτά, σε μία δημοκρατία είναι ανιχνεύσιμα και κολάσιμα. Γι’ αυτό, «επαχθή χρέη» υπάρχουν και αναγνωρίζονται μόνον στις δικτατορίες τριτοκοσμικού και κομμουνιστικού τύπου. Αντιθέτως, στη δημοκρατία, η διαφάνεια – η οποία είναι και ένας από τους όρους λειτουργίας της – αποτελεί αντίδοτο στη διαφθορά και ενίοτε την αποτρέπει. Ωστόσο, ειδικά στην χώρα μας, υπάρχει μία άλλη, και πραγματική, διάσταση «επαχθούς χρέους» την οποίαν ουδείς τολμά να αναφέρει και, ακόμη περισσότερο, να αναδείξει. Γι’ αυτό, στο παρόν κείμενο θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μία μερική διάσταση αυτού του «επαχθούς χρέους» προβάλλοντας στοιχεία που με πολύ κόπο αναζητήσαμε και καταγράψαμε.

Επισημαίνουμε, έτσι, ότι από το 1979 έως και το 2010 έγιναν στην Ελλάδα 5.280 γενικές και κλαδικές απεργίες, σε ποσοστό 96% του δημοσίου τομέα, με αποτέλεσμα να χαθούν 1.385 ημέρες εργασίας. Σε σημερινά ευρώ, το κόστος αυτών των εργάσιμων ημερών, που είναι 45 τον χρόνο, αντιστοιχεί σε 135 δισ. ευρώ, ήτοι στο 39% του συνολικού δημοσίου χρέους της χώρας ή στο 55% των χρεών των ασφαλιστικών ταμείων. Σημειώνουμε ότι οι απεργούντες ναι μεν δεν προσήλθαν στην εργασία τους, πλην όμως εισέπραξαν το σχετικό ημερήσιο κόστος της τελευταίας – και το συνολικό αυτό ποσόν είναι αδύνατον να υπολογισθεί.

Σίγουρα, όμως, σωρευτικά αντιπροσωπεύει κάποια δισεκατομμύρια ευρώ. Οι περισσότερες από τις προαναφερθείσες απεργίες – ο αριθμός των οποίων είναι τριπλάσιος του αντιστοίχου κοινοτικού μέσου όρου πριν τη μεγάλη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) – είχαν εκβιαστικό χαρακτήρα και κατέληξαν στην απόσπαση απίθανων προνομίων. Τα τελευταία –όπως, για παράδειγμα, τα δωρεάν ταξίδια με την Ολυμπιακή Αεροπορία όλων των μελών των οικογενειών των εργαζομένων (;) στην εταιρεία, στην πρώτη θέση– επιβάρυναν, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το κόστος παραγωγής της ελληνικής οικονομίας κατά 4% του ΑΕΠ περίπου. Έτσι, σωρευτικά τα τριάντα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία επιβαρύνθηκε με άλλα 140 δισ. ευρώ, χάνοντας ταυτοχρόνως και σημαντικό μέρος από την ανταγωνιστικότητά της. Στην απώλεια αυτή θα πρέπει να προστεθεί και η κατά 2% σωρευτική επιβάρυνση του ΑΕΠ από τα κλειστά επαγγέλματα, η οποία επίσης υπολογίζεται σε άλλα 120 δισ. ευρώ.

Επίσης, από το 1993, μετά την πτώση της κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έως και το 2009, προσελήφθησαν στην ευρύτερο δημόσιο τομέα περί τα 600.000 άτομα, με αποτέλεσμα το κόστος του δημόσιου τομέα να επιβαρυνθεί με το απίστευτο ποσόν των 500 δισ. ευρώ – κόστος το οποίο ξεπέρασε κατά τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες το αντίστοιχο μέσο της ΕΕ των 15 χωρών-μελών. Το ποσοστό αυτό σήμερα αντιπροσωπεύει 11 δισ. ευρώ ετησίως και είναι η βασική αιτία της δημιουργίας δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ακόμα χειρότερα, επιβαρύνει και την εξυπηρέτηση του δημόσιου δανεισμού σε επίπεδα που είναι δύσκολο να υπολογισθούν.

Στις παραπάνω απίστευτες επιβαρύνσεις θα πρέπει να προσθέσουμε και την χορήγηση στην Ελλάδα 180.000 συντάξεων με μηδενική ανταπόδοση, οι οποίες σε μία εικοσαετία επιβάρυναν το υπερχρεωμένο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας με 24 δισ. ευρώ, στα οποία θα πρέπει να προστεθούν και κάποια δισεκατομμύρια εφάπαξ. Την περίοδο 1990-2009 καταγράψαμε επίσης για την Αθήνα 180 δήθεν φοιτητικές διαδηλώσεις, οι οποίες κατέληξαν σε καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και σε λεηλασίες πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ανυπολογίστου αξίας. Την εικοσαετία αυτή, οι καταστροφές που προκλήθηκαν μόνον στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο υπολογίζονται στα 30 εκατ. ευρώ σωρευτικά, συμπεριλαμβανομένων και των κλοπών επιστημονικού υλικού. Από κοινωνικής δε πλευράς, οι βάρβαρες αυτές εκδηλώσεις οδήγησαν σε απώλειες δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας στο κέντρο της Αθήνας και στο κλείσιμο περίπου 10.000 εμπορικών και άλλων επιχειρήσεων.

Αποκαλυπτικά επίσης στοιχεία για το μέγεθος της μεγάλης ληστείας μπορεί να εντοπίσει κανείς σε ένα θαυμάσιο βιβλίο του αείμνηστου Νικολάου Θέμελη, υπουργού Προεδρίας στην Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, με τίτλο Τον δρόμον τετέλεκα. Στο βιβλίο αυτό, ο συγγραφέας, που ήταν και πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου, περιγράφει τις απίστευτες εμπειρίες του. Σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα, το βιβλίο αυτό θα είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων και εισαγγελικών επεμβάσεων. Εν Ελλάδι πέρασε απαρατήρητο. Ο λόγος απλός και ευκόλως κατανοητός: ο συγγραφέας περιγράφει όργια καταχρήσεων και σπαταλών στη δημόσια διοίκηση και αναφέρει σοβαρότατες ατασθαλίες σε δήμους και κοινότητες. Ατασθαλίες που, συνολικά, ξεπερνούσαν τα 20 δισ. δραχμές την εποχή εκείνη.

Το ποσόν αυτό, βέβαια, ανεβαίνει σε αστρονομικά ύψη αν διαβάσει κανείς τις εκθέσεις του Λ. Ρακιντζή, Επιθεωρητού Δημοσίας Διοικήσεως, ο οποίος, στην γνωστή έκθεσή του, περιγράφει τα σημεία και τέρατα που συμβαίνουν στους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως, στις πολεοδομίες, στα Ελληνικά Ταχυδρομεία και γενικά σε δημόσιους οργανισμούς. Σύμφωνα με υπολογισμούς του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), το κόστος της διαφθοράς στην ελληνική δημόσια διοίκηση αντιπροσωπεύει περί το 2% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος (ΑΕΠ) της χώρας, ήτοι, με τα σημερινά δεδομένα, ένα ποσόν της τάξεως των 5 δισ. ευρώ. Έτσι, σε επίπεδο τριακονταετίας, φθάνουμε αισίως τα 120 δισ. ευρώ.

Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι όντως «επαχθές», όχι όμως για τους λόγους που επικαλούνται κάποιοι νομικοί, που, υποκρίνονται ότι τώρα ανακαλύπτουν τον τροχό της διαφθοράς και της γραφειοκρατικής ασυδοσίας. Αυτοί που αναζητούν ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για το αποκαλούμενο ελληνικό «επαχθές χρέος» και απειλούν με μηνύσεις και άλλα παρόμοια, καλά θα έκαναν να μάθουν …γραφή και ανάγνωση. Το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι το γνήσιο προϊόν της καταληστεύσεως του δημοσίου πλούτου από συντεχνίες, συνεταιρισμούς, συνδικαλιστικά σωματεία, δημόσιες επιχειρήσεις και κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες.

Όλος αυτός δεσμός της ελληνικής, σοβιετικού τύπου, κλεπτοκρατίας δίνει σήμερα τον υπέρ πάντων αγώνα για να καταρρεύσει η χώρα. Είναι η μόνη ελπίδα τους. Διότι, μία ελληνική κατάρρευση θα αφήσει άθικτους όλους τους μηχανισμούς της διαφθοράς και θα ενισχύσει τις εξουσίες των συντεχνιών. Για παράδειγμα, επιχειρηματίες που τροφοδοτούν τις διάφορες φιλολογίες περί επιστροφής στην δραχμή, είναι ξεκάθαρο τι επιδιώκουν.

Έχοντας τεράστια χρέη στο εσωτερικό και γερές καταθέσεις στο εξωτερικό, σε περίπτωση που η Ελλάδα επιστρέψει στη δραχμή νομίζουν ότι θα εξοφλήσουν τα χρέη τους σε υποτιμημένες δραχμές, εισάγοντας υπερτιμημένα ευρώ. Θα συμβεί, δηλαδή, ό,τι συνέβη στην πάλαι ποτε Σοβιετική Ένωση, στην οποίαν οι ολιγάρχες της νομενκλατούρας αγόρασαν σχεδόν τα πάντα με υπερτιμημένα έναντι του ρουβλίου δολάρια που είχαν φυγαδεύσει στο εξωτερικό την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος. Με το χρήμα αυτό οι ολιγάρχες, όχι μόνον απέκτησαν αμύθητες περιουσίες, αλλά εγκατέστησαν και τις δικές τους πολιτικές εξουσίες. Έτσι, η σημερινή Ρωσία ελέγχεται από τους ολιγάρχες του χρήματος και αυτούς που αποτελούν το πολιτικό τους σκέλος.

Αυτό το μοντέλο «οραματίζονται» κάποιοι και για την Ελλάδα, γι’ αυτό και επιδιώκουν με κάθε μέσον να την αποκόψουν από την Ευρώπη. Δηλαδή, πέρα από τη μεγάλη ληστεία, οι κύκλοι αυτοί επιχειρούν σήμερα και μία πολιτικο-θεσμική ανατροπή. Το θέμα είναι τεράστιο και οι διάφορες πτυχές του θα αναδεικνύονται όλο και πιο αδρά όσο κυλά ο χρόνος. Και ο χρόνος κυλά εφιαλτικά γρήγορα.

@Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Ο Μπομπ Τρα, μόνιμος αντιπρόσωπος του IMF στην Αθήνα, κατοικούσε αρχικά σε ένα διαμέρισμα της Φιλοθέης το οποίο η ΕΛ.ΑΣ. έχει μετατρέψει σε φρούριο. Ακόμη και το κροτάλισμα των εξατμίσεων από τα παπιά των delivery boys που ακούγονται στο βάθος πίσω από τις φυλλωσιές προκαλεί κόκκινο συναγερμό. Οι άνδρες ασφαλείας τινάζονται σαν αιλουροειδή, κάποιοι από δαύτους φοράνε τις μάσκες του χημικού πολέμου ενώ κάποιοι αλλοι ξαπλώνουν πίσω από τον μαντρότοιχο με το δάχτυλο στην σκανδάλη. Χαλαρώνουν μόνο όταν ακούσουν τον επικεφαλής να τους φωνάζει -Πιτσαδόρος ρε χαιβάνια, δεν είχατε πιτσαδόρο στα χωριά σας;

Ένα βράδι δύο δημοσιογράφοι μεγάλης αθηναικής εφημερίδας επιχείρησαν να προσεγγίσουν το σημείο και να πάρουν συνέντευξη από τον σκληροτράχηλο Μπομπ Τρα. Οι περίοικοι τους πήραν χαμπάρι και ειδοποίησαν την ασφάλεια. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, όσο χρειάζεται ένα κοράκι να σφυρίξει πέναλτυ υπέρ του Ολυμπιακού στο πρόσταγμα «Θωμάς», η περιοχή γέμισε περιπολικά. Ο ένας από τους δύο δημοσιογράφους, ο πλέον έμπειρος, κατάφερε να χαθεί στο σκοτάδι. Ο άλλος, πιο ψάρακλας, έδωσε μια και άρχισε να σκαρφαλώνει σε ένα δέντρο σαν τον Ταρζάν για να μην τον εντοπίσουν τα όργανα. Έζησε ένα θρίλερ αλλά στο τέλος τα κατάφερε.

Ο Μπομπ σε αντίθεση με τον Πολ Τόμσεν και τις γνωστές περιπέτειές του με την Σουζάνα- της μεγάλης εγχώριας Τράπεζας- ζει στην Αθήνα μια αυστηρή, τυπική ζωή. Το χειρότερό του είναι οι διαρροές στα ΜΜΕ γι αυτό και έκανε ολόκληρο επεισόδιο με τον δημοσιογράφο του ΒΗΜΑτος Ζώη Τσώλη. Ο ίδιος σε αραιά διαστήματα δέχεται να συναντήσει εκπροσώπους του ελληνικού επιχειρηματικού κόσμου, ανθρώπους της αγοράς που λέμε και να κουβεντιάσει μαζί τους για τον αντίκτυπο των μέτρων που έχουν ενσκήψει σαν τον τυφώνα Sandy.

Σε μία από αυτές τις συναντήσεις, ένα βράδι σε σπίτι της Φιλοθέης, ο Μπομπ Τρά έδωσε την δική του ανατριχιαστική μαρτυρία για το πως επιλέχθηκε το πετσόκομα μιθών και συντάξεων, μαζί με τα χυδαία χαράτσια που ακολούθησαν. Η παράθεση των γεγονότων είναι σοκαριστική για το μέγεθος της ενοχής δύο εκ των πρωταγωνιστών της κόλασης που βιώνουμε. Των κ.κ Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου. Έτσι το κυνήγι του Παπανδρέου στο εστιατόριο του Βερολίνου, είναι το λιγότερο από όλα όσα θα μπορούσαν να του συμβούν στην κλίμακα από το μηδέν έως τον «Καντάφι».

-Δώσαμε (η Τρόικα) 3 εναλλακτικές στον κ. Παπακωνσταντίνου -άρχισε να διηγείται ο Μπομπ Τρα. H πρώτη ήταν να απολυθούν άμεσα 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Ο Παπακωνσταντίνου που τον είχαμε στην άλλη άκρη του ακουστικού μας είπε «περιμένετε να ενημερώσω τον κ. Παπανδρέου». Ήμασταν στη γραμμή όταν μας μετέφερε την κάθετη άρνηση του τότε πρωθυπουργού, «με τίποτε, είναι ψηφοφόροι μας, αυτοί μας στηρίζουν». Η δεύτερη εναλλακτική ήταν να γίνει άμεσα και χωρίς καθυστέρηση μια καταιγίδα αποκρατικοποιήσεων. Κι αυτό το αρνήθηκε με το ίδιο επιχείρημα «αυτοί μας στηρίζουν». Η τρίτη και τελευταία εναλλακτική ήταν το κόψιμο μισθών και συντάξεων. «Ναι αυτή είναι η καλύτερη λύση. Αυτό να κάνουμε» μας απάντησαν ομόφωνα οι κ.κ Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου.

Οι συνομιλητές του πάγωσαν. Τον άκουγαν άφωνοι να διηγείται μέσα σε λίγα λεπτά την επιλογή του ολέθρου για έναν ολόκληρο λαό. Δύο γόνοι πολιτικών οικογενειών, άψητοι και ανερμάτιστοι στην εξουσία, επέλεξαν με κριτήριο την διατήρηση του κρατικοδίαιτου κομματικού κράτους, των συμμοριών, του δημοσίου την πιο καταστροφική λύση για την χώρα. Μας οδήγησαν αλυσοδεμένους στο Μνημόνιο για να μην διαταραχθεί το σαθρό πολιτικό οικοδόμημα της μεταπολίτευσης που βασίζεται στο κομματικό κράτος. Το έργο δηλαδή του πατρός Παπανδρέου τον οποίο μιμείται σήμερα, θλιβερά και αφόρητα ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

*Ενας Ασωτος Λαός Δεν Σώζεται Με Τίποτα

http://terrapapers.com/?p=28324&utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+Terrapapers+%28TERRAPAPERS%29