ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ....ΠΡΟΣΕΞΕ ΚΑΛΑ, ΦΥΛΑΓΕΙΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

Δεν μπορείς να επιτρέψεις το φυτίλι να μείνει αναμμένο – γιατί αυτό είναι στην ουσία του το ζήτημα του ονόματος: το φυτίλι που άναψε ο Τίτο και δεν κατάφεραν να σβήσουν οι προηγούμενοι. Οφείλεις να κάνεις τα πάντα για να το σβήσεις. Κι οφείλεις να μην παραιτείσαι από την προσπάθεια υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμη κι αν ο αγώνας μοιάζει χαμένος. Αλλά και διότι είναι αστείο να συμβιβάζεσαι όταν η άλλη πλευρά υποχωρεί κι εσύ δεν έχεις πια τίποτα να χάσεις.

Συντάκτης:

 ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΡΙΣΣΗΣ

Έστω ότι στην εξέλιξη της ιστορίας γενικότερα, και στο ζήτημα της ονομασίας του γειτονικού κρατιδίου χωρίς όνομα, ειδικότερα, δεν υπάρχει χώρος για «συναισθηματισμούς». Έστω ότι οι Σκοπιανοί που αξιώνουν το όνομα Μακεδονία δε διακατέχονται από συλλογικό κόμπλεξ. Έστω ότι το κόμπλεξ αυτό δεν καλλιεργήθηκε με μοναδικό σκοπό την επιβουλή της ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ εθνικής ακεραιότητας. Έστω ότι το θυμικό ενός λαού, του οποιουδήποτε λαού, δεν παίζει κανένα ρόλο στις εξελίξεις, ότι δεν ξεκινούν πόλεμοι από συλλογικούς μύθους, ότι η έκβαση των πολέμων δεν εξαρτάται από την ψυχή εκείνου που παίρνει τα όπλα επιτιθέμενος ή αμυνόμενος.

Από την άλλη, έστω ότι για πάντα, εις τους αιώνας των αιώνων, οι Σκοπιανοί θα είναι οι αδύναμοι κι εμείς οι δυνατοί της περιοχής, άρα δε θα κινδυνεύσουμε ποτέ από τον αλυτρωτισμό τους (δεν ξέρω πώς πολλοί έχουν τέτοια βεβαιότητα, και μάλιστα μέσα σε αυτήν την οικονομική κρίση που θα μπορούσε κάλλιστα να μας είχε αφήσει χωρίς βόλια και πετρέλαιο, αλλά τέλος πάντων).

Έστω, τέλος, ότι η πίστη του Έλληνα στην Πατρίδα (ειδικά και μόνο του Έλληνα…) είναι για τους καθυστερημένους, ότι η ιστορία μας είναι άνευ σημασίας, ότι η σημαία μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα πανί που αντιγράψαμε από μια ναυτιλιακή εταιρία. Έστω ότι όλα αρχίζουν και τελειώνουν σε έναν ψυχρό υπολογισμό, είναι απλώς δούναι και λαβείν και μέχρι εκεί. Έστω.

Ας ρωτήσουμε, λοιπόν, και το διεθνή παράγοντα που πιέζει για λύση εδώ και τώρα (βέβαια, αυτός κάνει απλώς τη δουλειά του), αλλά κυρίως τους ντόπιους συμπατριώτες μας που συντάσσονται μαζί του σε συνομολόγηση σύνθετης ονομασίας που να περιέχει το όνομα Μακεδονία:

What’s in it for us?

Σ’ αυτό το δούναι και λαβείν, τι ακριβώς έχουμε λαμβάνειν ως χώρα; Οι Σλάβοι της διπλανής πόρτας θα έχουν πετύχει το σκοπό τους να ονομάζονται Μακεδόνες (Νεομακεδόνες, Βορειομακεδόνες, Κεντρομακεδόνες είναι αδιάφορο – πάντως «Μακεδόνες») και να αξιώνουν μερίδιο στην ιστορία και την εθνική μας ταυτότητα από τώρα και για πάντα. Εμείς, ποιο αντίστοιχου χρονικού ορίζοντα και εθνικής σημασίας όφελος θα έχουμε αποκομίσει από τη συνυπογραφή; Εκείνοι θα έχουν κατοχυρώσει όχι απλώς τη διεθνή αναγνώριση, αλλά – και κυρίως – τη ΔΙΚΗ ΜΑΣ παραίτηση από την υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων. Εμείς, τι; Ο από δεκαετίες μακαρίτης Τίτο θα έχει πετύχει το σκοπό του να δημιουργήσει ένα μόνιμο πρόβλημα στα βόρεια σύνορά μας. Εμείς; Τι θα κερδίσουμε εμείς που να έχει την ίδια σημασία, το ίδιο μέγεθος, τον ίδιο χρονικό ορίζοντα με αυτά που θα κερδίσουν οι Σκοπιανοί;

Αφήστε, δε, και το άλλο. Ειλικρινά απορώ: μπορείτε να φανταστείτε, όλοι εσείς που θαυμάζετε την τουρκική διπλωματία για τη συνέπεια, τη συνέχεια και την αποτελεσματικότητά της, την Τουρκία να κάνει πίσω σε παρόμοια περίπτωση και να συμβιβάζεται, ακριβώς τη στιγμή που έχει το πάνω χέρι για πρώτη φορά, μετά από 2 δεκαετίες;

Και μια που το έφερε η κουβέντα, ας πάμε τη σκέψη λίγο παραπέρα. Γιατί μόνο τη Μακεδονία κι όχι τις βραχονησίδες; Αν υπάρχει κάποιο – δεν ξέρω ποιο ακριβώς (διότι δεν έχω ακούσει καμμιά σαφή απάντηση από την άλλη πλευρά) – όφελος στην παραίτηση από τη διαφύλαξη της Εθνικής μας Ταυτότητας στο θέμα της Μακεδονίας, είναι αδιαμφισβήτητα πολλαπλάσια τα οφέλη από τη συνδιαχείριση του Αιγαίου με την Τουρκία. Στις βραχονησίδες, που τώρα απολαμβάνουν …αμέριμνες το μεσογειακό ήλιο, θα χτιστούν τεράστια τουριστικά θέρετρα με γρόσια, ρούβλια και δολάρια. Θα απελευθερωθούν πόροι από την Εθνική Άμυνα και θα επενδυθούν σε γήπεδα, μαρίνες και ρουσφέτια. Θα ξαναζήσουμε το ξεσάλωμα της δεκαετίας του ’80, και μάλιστα χωρίς δανεικά. Γιατί όχι, λοιπόν; Αφού το δούναι και λαβείν μας συμφέρει. Γιατί δεν ξεκινάμε, αύριο κιόλας, τις συζητήσεις για τη συγκυριαρχία στο Αιγαίο;

Θα σας πω γιατί.

Πρώτον, διότι η ιστορία γράφεται κυρίως με το συναίσθημα. Και όταν οι διαπραγματευόμενοι δεν έχουν την επάρκεια να αντιληφθούν τις μακροχρόνιες συνέπειες των στενά ωφελιμιστικών αποφάσεων που αγνοούν το συλλογικό συναίσθημα ημών ή «των άλλων», και ιδίως όταν αγνοούν ότι η ιστορία εξελίσσεται με μη γραμμικό, με απρόβλεπτο τρόπο, τότε τα αποτελέσματα σε βάθος χρόνου είναι καταστροφικά. Διότι δεν μπορείς να επιτρέψεις το φυτίλι να μείνει αναμμένο – γιατί αυτό είναι στην ουσία του το ζήτημα του ονόματος: το φυτίλι που άναψε ο Τίτο και δεν κατάφεραν να σβήσουν οι προηγούμενοι. Οφείλεις να κάνεις τα πάντα για να το σβήσεις. Κι οφείλεις να μην παραιτείσαι από την προσπάθεια υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμη κι αν ο αγώνας μοιάζει χαμένος. Αλλά και διότι είναι αστείο να συμβιβάζεσαι όταν η άλλη πλευρά υποχωρεί κι εσύ δεν έχεις πια τίποτα να χάσεις από την επιμονή στις θέσεις σου.

Δεύτερον, διότι υπάρχει μια έννοια που εκφράζει σε τέτοιες περιπτώσεις και το συναίσθημα και τη λογική, και λέγεται ΑΡΧΗ. Κι όσο κι αν θέλετε, ή, στην καλύτερη περίπτωση, πιστεύετε ότι είστε υποχρεωμένοι, να παραιτηθείτε από την υπεράσπιση της Εθνικής μας Ταυτότητας, κατά βάθος καταλαβαίνετε ότι τίθεται ζήτημα Αρχής (αν και πολύ αμφιβάλλω ότι αντιλαμβάνεστε πλήρως τι σημαίνει αυτό). Το οποίον είναι, ότι ο τόπος αυτός απελευθερώθηκε με αίμα και μόνο με αίμα μπορεί να ξαναχαθεί. Τα 131.957 τετραγωνικά χιλιόμετρα του εδάφους, η Εθνική μας Ταυτότητα που αποτελείται από τη συλλογική μας συνείδηση, από τα ονόματα Ελλάδα, Μακεδονία, Κρήτη, Θράκη κλπ, από τη σημαία, από τη γλώσσα και κυρίως από την Ιστορία μας, ως λαού και ως Έθνους, δεν παραδίδονται. Κι ας πετύχουν οι φίλοι μας οι Σλάβοι (αν μπορέσουν να πετύχουν ποτέ χωρίς τη συγκατάθεσή μας) με άλλα μέσα την αναγνώρισή τους ως οτιδηποτεμακεδόνες. Δεν είναι δυνατό εμείς οι ίδιοι να συναινέσουμε στον ακρωτηριασμό μας.

Και τέλος, διότι η Μακεδονία, όπως και όλη η υπόλοιπη Ελλάδα, δε μας ανήκει. Δεν ανήκει σε εμάς που γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και ζούμε εδώ, πόσο μάλλον σε σας που έρχεστε κατά δω μόνο όταν πλησιάζουν εκλογές. Για να το πω λίγο πιο νομικά, δεν έχουμε δικαίωμα διάθεσης – εμείς, εσείς, κανείς μας. Είμαστε όλοι εφήμεροι διαχειριστές της ακεραιότητάς της και έχουμε μια, μόνο μια υποχρέωση: να την παραδώσουμε ακέραιη στην επόμενη γενιά.

Δε νομιμοποιείσθε να παραδώσετε με την υπογραφή σας ό,τι οι Σλάβοι δεν έχουν τη δύναμη να κερδίσουν με τα τανκς. Είτε είναι έδαφος, είτε σημαία, είτε όνομα.

Κύριε Πρωθυπουργέ, ίσως να μην το έχεις αντιληφθεί, αλλά δε σε βάλαμε εκεί για τροχονόμο. Και, όπως θα σου δείξουμε σε λίγες μέρες μπροστά στο Λευκό Πύργο, δε σου τα είπαν καθόλου καλά. Εμείς εδώ δεν ξεχνάμε ούτε σε 10, ούτε σε 20, ούτε σε 100 χρόνια. Αυτά που σου έμαθαν, στη Μακεδονία δεν περνάνε.

Είσαι εκεί για να φυλάγεις Θερμοπύλες. Κι όταν φυλάγεις Θερμοπύλες δεν έχουμε να πούμε πολλά.

Ή ταν ή επί τας.

ΠΗΓΗ : https://acontrario.gr/