Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ Α΄ ΜΕΡΟΣ

Οι ελεύθεροι σκοπευτές έχουν τη φήμη ότι είναι περίεργα άτομα. Σε αντίθεση με τους κανονικούς στρατιώτες που εκπαιδεύονται και λειτουργούν σαν μια σφιχτοδεμένη ομάδα, ο σκοπευτής είναι κατά βάση ένας μοναχικός λύκος.  Δρα, σκέφτεται και κι­νείται μόνος του.  Ο  ελεύθερος  σκοπευτής, ένα πολύ ιδιαίτερο είδος στρατιώτη  πεζικού,  πρέπει  να  είναι κατάλληλα εκπαιδευµένος για  να σκοτώσει τον εχθρό από πολύ µεγάλη απόσταση (µια µέση απόσταση για µια και µόνο θανατηφόρα βολή είναι τα 1.000 µέτρα διεθνώς), χωρίς να γίνει αντιληπτός.  Ένας πολύ καλός ελεύθερος σκοπευτής µε µια µόνο σφαίρα στη θαλάµη του όπλου του µπορεί να σταµατήσει έναν ολόκληρο λόχο ή τάγµα, να αποσυντονίσει πλήρως τις κινήσεις του  εχθρού, να τον κάνει να οπισθοχωρήσει, ακόµα και να σπείρει τον πανικό.  Λόγω  της  μυστικότητας  που  πάντοτε περιέβαλε  τους  σκοπευτές,  καθώς  είχαν  διαταγές  να  μην  αποκαλύπτουν  ποτέ  και  σε  κανένα  το  είδος  της  αποστολής και  τους  στόχους  τους,  άρχισαν  να  αποκτούν  την φήμη  των  «ψυχρών  εκτελεστών».

  

ΜΙΑ  ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ  ΙΣΤΟΡΙΑ  ΤΟΥ  Ζ.Π.

Μια  παγωμένη  χειμωνιάτικη  νύχτα,  πριν  πολλά  χρόνια,  ο  στρατιώτης  πεζικού  Ζ.Π.  παρουσιάστηκε  σε  τάγμα  προκαλύψεως ,  δίπλα  στα  ήρεμα  νερά  του  Έβρου.

Το  τάγμα  βρισκόταν  σε  νυχτερινή  άσκηση.

Ένας  υπεύθυνος  τοποθέτησε  τον  στρατιώτη  σε  ένα  λόχο

Το  πρωί,  ο  στρατιώτης  Ζ.Π.  μισή  ώρα  πριν  το  εγερτήριο,  σηκώθηκε  και  ντύθηκε,  ξυρίστηκε,  ούρησε,  έπλυνε  τα  δόντια  του  και  αφού   πήρε  καφέ  από  το  αυτόματο  μηχάνημα,   πήγε  μπροστά  στην  είσοδο  του  λόχου,  άναψε  τσιγάρο  και  περίμενε  το  ξύπνημα  των  ανδρών.  Το  ίδιο  πράγμα  θα  έκανα  κάθε  πρωί  όλους  τους  ερχόμενους  μήνες.

Σε  λίγο,  μπροστά  στον  λόχο,  αναρτήθηκε  ένα  τεράστιο  άσπρο  χαρτόνι,  που  έγραφε  αναλυτικά  την  δύναμη  του  λόχου,  τις  διμοιρίες,  τις  ομάδες,  τους  επικεφαλείς,  τα  όπλα,  τις  ειδικότητες,  και  τους  υπεύθυνους  των  πολυβολείων.  Ο  Ζ.Π  δεν  εντάχθηκε  σε  καμία  ομάδα.  Ψηλά  αριστερά  στον  πίνακα,  ξέχωρα,  υπογραμμισμένο,  υπήρχε  το  όνομα:  Στρατιώτης  πεζικού  Ζ.Π.  Ειδικότητα:  «Ελεύθερος  Σκοπευτής» .  Υπεύθυνος  πολυβολείου  Α…

Μπήκα  στο  Επιλοχάδικο. 

 «Επιλοχία,  τι  δουλειά  θα  κάνω  εγώ   ακριβώς ,  σαν  ελεύθερος  σκοπευτής»;

«Ούτε  εγώ  ξέρω.  Πάρε  το  βιβλίο  του  πεζικού  και  διάβασε».

Άνοιξα  το  βιβλίο  του  πεζικού  στο  κεφάλαιο  «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ  ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ».  Έγραφε:  «Δύο  είναι  τα  κύρια  καθήκοντα  ενός  ελεύθερου  σκοπευτή  σε  ένα  λόχο  πεζικού:                       

 Α.  Να  είναι  ταχυκίνητος,  να  τραβά  την  προσοχή  και  τα  πυρά  του  εχθρού  πάνω  του,  έτσι  ώστε  ο  λόχος  να  προχωρεί  σε  πλαγιοκόπηση.                                                                     

Β.  Να  σκοτώνει  τους  αξιωματικούς  του  εχθρού.

Έτσι  ο  μετρίως  ταχυκίνητος  αλλά  καλός  σκοπευτής  στρατιώτης  Ζ.Π.  έγινε  ελεύθερος  σκοπευτής,  ειδικότητα  που  θα  τον  ακολουθούσε  και  στην  υπόλοιπη  ζωή  του.  Πολλά  είδε,  άκουσε  και  έπραξε  σαν  ελεύθερος  σκοπευτής  και  πολλές  ιστορίες  έχει  να  διηγηθεί.   Το  μεγάλο  σχολείο  που  λέγεται  Ελληνικός  Στρατός.

Μία  βραδιά  το  τάγμα  του  Ζ.Π.,  ένα  σύνταγμα  πεζικού  και  μία  επιλαρχία  μέσων  αρμάτων  θα  έκαναν  νυχτερινή  άσκηση.  Έπρεπε  να  καταλάβουν  μία  κορυφή  ενός  λόφου.  Ο  ελεύθερος  σκοπευτής  Ζ.Π.  έλαβε  οδηγίες  να  παρακολουθεί  στενά  την   πορεία  του  λόχου  και  να  παρεμβαίνει  όταν  χρειαστεί.   Ο  προσεκτικός  και  ακαταπόνητος  σκοπευτής  διασχίζοντας  μόνος  τους  λοφίσκους  και  τα  λαγκάδια,  παρακολουθώντας  την  πορεία  των  βροντερών  αρμάτων  μέσα  στην  νύχτα,   ακούγοντας  τα  τερετίσματα  των   πολυβόλων  μέσα  σε  χαλασμό  φωτοβολίδων  και  τροχιοδεικτικών,  κατευθυνόταν  προς  την  κορυφή.  Σε  μια  ρεματιά  προσπάθησε  να  βοηθήσει    τους  υπεύθυνους  ενός  άρματος  που  είχε  κολλήσει   και  εμπόδιζε  την  πορεία  της  φάλαγγας.  Μέσα  στον  χαλασμό  της  μάχης  ο  λόχος  διασπάστηκε  και  χάθηκε.  Μετά  από  μία  ενδιαφέρουσα  ανάβαση  ο  ελεύθερος  σκοπευτής  Ζ.Π.   βρέθηκε  πρώτος  από  όλο  το  σύνταγμα  και  κατέλαβε  την  κορυφή,  κάθισε  σε  μια  πέτρα  και  περίμενε  τους  άνδρες  του  λόχου,  μέσα  σε  ένα  απίθανο  φωτισμένο  περιβάλλον   από  φωτοβολίδες  και  τροχιοδεικτικά. 

Το  δίδαγμα  που  πήρε  τότε  ο  ελεύθερος  σκοπευτής  Ζ.Π.  Αν  είχε  είκοσι  αποφασισμένους  μαχητές  και  τον  κατάλληλο  οπλισμό  θα  μπορούσε  να  διαλύσει  και  να  καταστρέψει  ολοσχερώς  όλο  το  σύνταγμα  πεζικού  και  την  επιλαρχία  μέσων  αρμάτων  (3.000  άντρες),  όταν  όλοι  αυτοί  είχαν  κολλήσει  στην  λάσπη  της  ρεματιάς.   

   

Ο  ελεύθερος σκοπευτής είναι ένας ειδικά εκπαιδευμένος επίλεκτος σκοπευτής, ο οποίος επιχειρεί πίσω από τις γραμμές του εχθρού, μόνος ή ανά ζεύγος, ή με μια ομάδα ελεύθερων σκοπευτών διατηρώντας στενή οπτική επαφή με τον εχθρό, βάλλοντας εναντίον στόχων από κρυμμένες θέσεις και αποστάσεις που υπερβαίνουν τις ικανότητες ανίχνευσής τους από το προσωπικό του εχθρού. Ο όρος «ελεύθερος» αφορά στην αυτονομία του ως προς την υπαγωγή του σε κάποιον τακτικό σχηματισμό, μονάδα κλπ. δρώντας ανεξάρτητα.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα του ελεύθερου σκοπευτή είναι ότι πλησιάζει τον εχθρό χωρίς να γίνει αντιληπτή η παρουσία του με χρήση καμουφλάζ, χρησιμοποιεί μια σφαίρα ανά στόχο, βάλλει κατά του στόχου από μεγάλη απόσταση και αποσύρεται χωρίς να τον δουν.

Ο ρόλος ενός ελευθέρου σκοπευτή στο πεδίο της μάχης είναι η εξόντωση σημαντικών στόχων σε μακρινή απόσταση με ελάχιστη δαπάνη πυρομαχικών, αποσκοπώντας κυρίως στην ψυχολογική καταρράκωση και πτώση του ηθικού του εχθρού και, η παροχή υποστήριξης σε φίλια στρατιωτικά τμήματα από απόσταση, ενώ μειώνει -αν απαιτηθεί- την μαχητική ικανότητα των εχθρικών δυνάμεων. Τέτοιοι στόχοι είναι συνήθως ένα πρόσωπο, όχημα, αεροσκάφος κ.λ.π. Ελάχιστη κατανάλωση, συνήθως σημαίνει ένα φυσίγγιο και η μακρινή απόσταση είναι 1.000 μέτρα ή και παραπάνω. Στα καθήκοντα του ελευθέρου σκοπευτή είναι και η συλλογή πάσης φύσεως πληροφοριών για τον ίδιο και για αναφορά στους ανωτέρους του.  

Δεν θα πρέπει να συγχέεται με τον «σκοπευτή ακριβείας» (Sharpshooter) της αστυνομίας αλλά και τον «ειδικό σκοπευτή» (Designated Marksman) (κατά το νατοϊκό και διεθνή όρο), αφού η βασική τους διαφορά είναι ότι οι μεν ελεύθεροι σκοπευτές δίνουν μεγάλη έμφαση στην παραλλαγή (καμουφλάζ) και στην απόκρυψη και χτυπούν συγκεκριμένους στόχους σε μεσαία και μεγάλα βεληνεκή, οι δε σκοπευτές ακριβείας δεν χρησιμοποιούν παραλλαγή (καμουφλάζ), δρουν ως μέλη ομάδας και χτυπούν στόχους ευκαιρίας σε μικρά και μεσαία βεληνεκή, παρέχοντας υποστήριξη σε στρατιώτες πεζικού κατά την διεξαγωγή μιας μάχης. 
 

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ  ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ  ΣΚΟΠΕΥΤΩΝ
1.   Να  είναι  επίλεκτοι σκοπευτές.
2.   Να  είναι  άριστα  εκπαιδευμένοι:  στην λεπτομερή σπουδή και επισήμανση του εδάφους,  στην  εκτίμηση των αποστάσεων,  στην   απόκρυψη και παραλλαγή,  στον  εντοπισμό και την αναγνώριση ήχων,  στην  ανάγνωση  χαρτών, σχεδιαγραμμάτων, αεροφωτογραφιών και πυξίδας,  στην  μετακίνηση   απο θέση σε θέση χωρίς να γίνονται αντιληπτοί  και  στην  αντοχή  με  καρτερία   μεγάλων περιόδων  αναμονής.

3. Να  είναι έξυπνοι, πονηροί, αποφασιστικοί, ευφυείς, εύστροφοι, με μεγάλα  ψυχικά και σωματικά  αποθέματα και εξαιρετικά θαρραλέοι.


Ο  ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ  ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ  ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ  ΕΧΕΙ  ΤΟ  ΕΝΣΤΙΚΤΟ  ΝΑ  ΣΚΟΤΩΣΕΙ.
 

Οι ελεύθεροι σκοπευτές που θα δράσουν σε πεδίο μάχης μπορούν να εκπαιδευτούν κατάλληλα μόνο αν πληρούν τις κατάλληλες σωματικές και πνευματικές προϋποθέσεις. Η ακριβής σκόπευση και η απόκρυψη δεν έχουν μεγάλη αξία αν ο χρήστης του όπλου δεν έχει το ένστικτο να σκοτώσει, αλλά και να παραμείνει ακίνητος και κρυμμένος επί ώρες, μόνος του ή μαζί με τον παρατηρητή του.

Η στρατιωτική εκπαίδευση ελεύθερου σκοπευτή στοχεύει να διδάξει και να φτάσει τον εκπαιδευόμενο σε μία υψηλού βαθμού επάρκεια γνώσεων πάνω στο καμουφλάζ και την απόκρυψη, την καταδίωξη, την παρατήρηση και την ανάγνωση χάρτη, καθώς και την σκοποβολή ακριβείας υπό διάφορες συνθήκες μιας επιχείρησης. Οι εκπαιδευόμενοι πυροβολούν στα ειδικά πεδία βολής χιλιάδες φορές επί σειρά εβδομάδων για την ανάπτυξη αυτών των βασικών δεξιοτήτων.

Το κλειδί για την "ελεύθερη σκόπευση" είναι η ακρίβεια, η οποία ισχύει τόσο για το όπλο όσο και τον σκοπευτή. Το όπλο πρέπει να είναι σε θέση να τοποθετεί τις βολές μέσα σε αυστηρά όρια ανοχής.  Ο σκοπευτής με τη σειρά του θα πρέπει να χρησιμοποιήσει το όπλο για να εκτελεί με ακρίβεια βολές κάτω από διάφορες συνθήκες. Ένας ελεύθερος σκοπευτής πρέπει να έχει τη δυνατότητα να υπολογίζει με ακρίβεια τις παραμέτρους βολής, δηλαδή τους διάφορους παράγοντες που επηρεάζουν την τροχιά της σφαίρας και το σημείο της πρόσκρουσης αυτής, όπως: απόσταση του στόχου, την κατεύθυνση του ανέμου, την ταχύτητα του ανέμου, το υψόμετρο και την υψομετρική διαφορά μεταξύ ελεύθερου σκοπευτή και του στόχου του, την περιστροφή της γης (φαινόμενο Coriolis), την υγρασία, καθώς και τη θερμοκρασία περιβάλλοντος. Τυχόν λάθη σε σύνθετες εκτιμήσεις για την απόσταση μπορεί να μειώσει το ποσοστό θνησιμότητας της βολής ή να αστοχήσει εντελώς.

Οι ελεύθεροι σκοπευτές μηδενίζουν τα όπλα τους στην απόσταση του στόχου ή στο πεδίο. Αυτή είναι η διαδικασία της ρύθμισης της διόπτρας, έτσι ώστε το σημείο πρόσκρουσης της σφαίρας να είναι στο κέντρο της διόπτρας, συγκεκριμένα στο κέντρο των σταυρονημάτων της, για μια συγκεκριμένη απόσταση. Το τουφέκι και η διόπτρα θα πρέπει να διατηρούν το μηδέν τους, όσο το δυνατόν περισσότερο σε όλες τις συνθήκες, για να μειωθεί η ανάγκη μηδενισμού τους εκ νέου, κατά τη διάρκεια των αποστολών.

Ένας σάκος άμμου μπορεί να χρησιμεύσει ως πλατφόρμα για βολές τυφεκίου ελεύθερου σκοπευτή, αν και οποιαδήποτε μαλακή επιφάνεια, όπως ένα σακίδιο θα σταθεροποιούσε ένα όπλο και θα συνέβαλε στην ακρίβεια. Ειδικότερα, οι δίποδες βοηθούν κατά την πυροδότηση από πρηνή θέση, και θα επιτρέψει αυτή την θέση βολής να διατηρηθεί για μια παρατεταμένη χρονική περίοδο. Πολλά αστυνομικά και στρατιωτικά τυφέκια ελεύθερων σκοπευτών είναι εξοπλισμένα με ένα ρυθμιζόμενο δίποδα.

Πρόχειροι και αυτοσχέδιοι δίποδες, γνωστοί ως βέργες ή ράβδοι βολής, μπορούν να κατασκευαστούν από αντικείμενα, όπως κλαδιά δέντρων ή μπαστούνια του σκι.

Η απόσταση και η ακρίβεια ποικίλουν ανάλογα με το διαμέτρημα και τους ειδικούς τύπους πυρομαχικών που χρησιμοποιούνται.

Συγκάλυψη ήχου

Τα τουφέκια των ελεύθερων σκοπευτών είναι συχνά εξαιρετικά ισχυρά και, κατά συνέπεια, πολύ θορυβώδη. Είναι σύνηθες για τους ελεύθερους σκοπευτές να χρησιμοποιούν μια τεχνική γνωστή ως συγκάλυψη ήχου (sound masking). Όταν χρησιμοποιείται αυτή η τεχνική από έναν ικανότατο σκοπευτή, αυτή γίνεται με έναν καταστολέα θορύβου (suppressor). Πολύ δυνατοί ήχοι στο περιβάλλον, όπως βλήματα πυροβολικού, εκρήξεις ή κεραυνοί, μπορούν συχνά να καλύψουν τον ήχο της βολής. Η τεχνική αυτή χρησιμοποιείται συχνά σε μυστικές επιχειρήσεις, τακτική διείσδυσης, και ανταρτοπόλεμο.

Ο  ΑΝΘΡΩΠΟΣ  «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ  ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ».

Μία  φράση  που  περιγράφει  τον  ελεύθερο  σκοπευτή: «Ένας άντρας, µία βολή, ένας νεκρός αντίπαλος».

Οι ελεύθεροι σκοπευτές έχουν τη φήμη ότι είναι περίεργα άτομα. Σε αντίθεση με τους κανονικούς στρατιώτες που εκπαιδεύονται και λειτουργούν σαν μια σφιχτοδεμένη ομάδα, ο σκοπευτής είναι κατά βάση ένας μοναχικός λύκος. Δρα, σκέφτεται και κι­νείται μόνος του. Ακόμα και όταν έχει συνοδό ή απο­τελεί μέλος μιας ευρύτερης ομάδας σκοπευτών (κατά το αμερικανικό ή το ρωσικό μοντέλο) εξακολουθεί να επιχειρεί κατά βάση μόνος του.

Ο ελεύθερος σκοπευτής είναι ένα πολύ ιδιαίτερο είδος στρατιώτη  πεζικού. Εκτός από την ειδική εκπαίδευση, απαιτείται «ειδικό  ταλέντο», «ειδικά χαρίσµατα» και «ειδική ψυχολογία». Δεν µπορεί να γίνει ο καθένας  ελεύθερος σκοπευτής, ακόµα κι αν το θέλει πολύ. 

Ο  ελεύθερος  σκοπευτής  δρα  µόνος του και πρέπει  να  είναι κατάλληλα εκπαιδευµένος για  να σκοτώσει τον εχθρό από πολύ µεγάλη απόσταση (µια µέση απόσταση για µια και µόνο θανατηφόρα βολή είναι τα 1.000 µέτρα διεθνώς), χωρίς να γίνει αντιληπτός, να αλλάζει γρήγορα θέσεις, να µπορεί αν χρειαστεί να στείλει στα µετόπισθεν χρήσιµες πληροφορίες για τις κινή­σεις του εχθρού, ενώ πολύ συχνά επιχειρεί και  πίσω από τις εχθρικές  γραµµές!

Η δουλειά ενός ελεύθερου σκοπευτή είναι δύσκολη  και  υπεύθυνη. Το στρες κάτω από το οποίο επιχειρεί, το  αντέχουν  μόνο  λίγοι  άνθρωποι. Από την άλλη πλευρά, ένας πολύ καλός ελεύθερος σκοπευτής µε µια µόνο σφαίρα στη θαλάµη του όπλου του µπορεί να σταµατήσει έναν ολόκληρο λόχο ή τάγµα, να αποσυντονίσει πλήρως τις κινήσεις του  εχθρού, να τον κάνει να οπισθοχωρήσει, ακόµα και να σπείρει τον πανικό. Μόλις ρίξει τη σφαίρα του είναι  ευάλωτος, αφού αποκαλύπτει τη θέση του, αν και µπορεί να εξαφα­νιστεί και να λάβει νέα θέση (την οποία έχει προσδιορί­σει από την αρχή) πριν τον εντοπίσουν.

Σε σχέση µε τον απλό στρατιώτη πεζικού  που υπακούει σε εντολές, ο ελεύθερος  σκοπευτής κρατά στα χέρια του τη ζωή ενός ανθρώπου, τον οποίο στοχεύει και για την τύχη του οποίου αποφασίζει.  Έτσι  ο  πόλεμος  για  τον  ελεύθερο  σκοπευτή  από  απρόσωπος  γίνεται  προσωπικός.  Επίσης  λόγω  της  μυστικότητας  που  πάντοτε περιέβαλε  τους  σκοπευτές,  καθώς  είχαν  διαταγές  να  μην  αποκαλύπτουν  ποτέ  και  σε  κανένα  το  είδος  της  αποστολής και  τους  στόχους  τους,  άρχισαν  να  αποκτούν  την φήμη  των  «ψυχρών  εκτελεστών».

Ο  ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ  ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ  ΔΕΝ  ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ,  ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ.

Εκτός από το τυφέκιο, οι ελεύθεροι σκοπευτές  έχουν μαζί τους και ένα πιστόλι, όχι μόνο για αυτοάμυνα, αλλά και για να έχουν την επιλογή να μην πέσουν ζωντανοί στα χέρια ενός εχθρού, που γνωρίζει πολύ καλά τα «κατορθώματά» τους.

Για  να  αναδειχθεί κάποιος σε  ένα  καλό  ελεύθερο  σκοπευτή χρειάζεται να πληροί τρεις βασικές προϋποθέσεις, κατά σειρά προτεραιότητας:

1.  Να είναι ταλαντούχος  στρατιώτης.

2.  Να έχει ένα ειδικό όπλο.

3.  Να χρησιµοποιεί τακτικές προσαρµοσµένες στις ανάγκες αυτού του είδους  πολέµου.

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ  ΕΠΙΓΡΑΦΗ.

«Στον πόλεµο του Βιετνάµ καταναλώνονταν κατά µέσο όρο 200.000 σφαίρες του ΜΙ6 για µια επιτυχηµένη βολή. Αντίθετα, ο µέσος όρος ενός ελεύθερου σκοπευτή ήταν 1,3 σφαίρες. Σε χρήµα, η διαφορά είναι 2.300 δολάρια».

Η επιγραφή αυτή βρίσκεται στον τοίχο της σχολής ελεύθερων σκοπευτών των Αµερικανών Πεζοναυτών  και  περιγράφει  την αποτελεσματικότητα ενός  ελεύθερου  σκοπευτή. Ένας ελεύθερος  σκοπευτής µε ένα όπλο  και  αρκετές σφαίρες µπορεί να εξαρθρώσει µόνος του έναν ολόκληρο λόχο ή ένα τάγµα, αν δεν τον εντοπίσουν και δεν τον σκοτώσουν.

      

Η  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ  ΤΟΥ  ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ  ΣΚΟΠΕΥΤΗ

Ο ελεύθερος σκοπευτής είναι ένας  πολλα­πλασιαστής  πολεμικής  ισχύος, ακόµα και σήµερα, στην εποχή των νέων τεχνολογιών και των υπερόπλων. Οι νέες τεχνολογί­ες έχουν εφοδιάσει τους σηµερινούς ελεύθερους  σκοπευτές µε πολύ πιο ακριβή όπλα, νέες τακτικές και καλύτερη υποστήριξη και τους βοηθούν να είναι ασύγκριτα πιο αποτελεσματικοί. Η  κατάλληλη  εκπαίδευση ενός  ελεύθερου  σκοπευτή  παίζει  πολύ µεγάλο ρόλο  και οι στρατοί που δεν έχουν φροντίσει  αυτό το είδος  του  μαχητού,  είναι σίγουρο ότι θα υποστούν πολύ µεγάλες απώλειες.      

Ο ελεύθερος σκοπευτής (αγγλικά sniper) πριν αναλάβει δράση θα περάσει πολλά στάδια δύσκολης  εκπαίδευσης. Οι ελεύθεροι σκοπευτές στις  περισσότερες των περιπτώσεων διδάσκονται  να  δρουν μόνοι τους και  σπανιότερα σε ολιγομελείς ομάδες.  Συνήθως οι μισοί από τους υποψήφιους μιας σχολής ελεύθερων  σκοπευτών αποτυγχάνουν να περάσουν όλα τα τεστ για να γίνουν δεκτοί και να συνεχίσουν. Να σημειωθεί ότι τα πιο δύσκολα τεστ και οι  ασκήσεις έχουν να κάνουν με την πιθανότητα να εντοπιστεί και να συλληφθεί ο σκο­πευτής από τον εχθρό ή να γίνει στόχος πολύ βαρύτερων όπλων τα οποία συνιστούν δυσανάλογη γι' αυτόν απειλή.

Ακόμη κι αν ο σκοπευτής δεν συλληφθεί, γίνεται στόχος του πυροβολικού, αντιαρματικών πυραύλων ακόμα και της Αεροπορίας!  'Εχουν καταγρα­φεί περιπτώσεις στις οποίες μετά από βολές ενός σκοπευτή ολόκληρη η περιοχή του ισοπεδώθηκε από βολές βαρέων πυροβόλων και όλμων ή και από βομβαρδισμούς με αεροσκάφη.

Ο  ελεύθερος  σκοπευτής  κατά  την  διάρκεια  της  σκληρής  εκπαιδεύσεώς  του  εισάγεται  σε  μία  πολεµική τέχνη που υπόκειται σε πολύ αυστηρούς κανόνες.  Εκτός  από  την  εξαιρετική  σωματική  βελτίωση,  την  αντοχή  στην  πείνα  και  στην  δίψα  και  την  εκπαίδευση  στην  ψυχολογία  του  πολέμου,  μαθαίνει  να  χρησιμοποιεί  ειδικά  όπλα  με  τηλεσκοπικό σκόπευτρο  και  να  έχει συγκεκριμένες θέσεις και στάσεις βολής, γνωρίζει τα πάντα για την τέχνη του καµουφλάζ, τόσο του δικού του για να µη γίνεται αντιλη­πτός, όσο και του εχθρού για να µπορεί να τον εντοπίζει.

Στις σχολές  οι  σκοπευτές  διδάσκονται ειδικές τεχνικές απόκρυψης, συνδυασµένης δράσης, αναγνώρισης και επιβίωσης, οι οποίες λειτουργούν ως πολλαπλασιαστές ισχύος στο πεδίο της µάχης.  Η σωστή κάλυψη και παραλλαγή yια ένα σκοπευτή είναι σχεδόν το ήμισυ της αποστολής του.

Διδάσκεται  επίσης  να  χρησιµοποιεί ειδικά κιάλια εντοπισµού, ακολουθεί ειδικές τακτικές ταχύτατης αλλαγής θέσης, είναι εκπαιδευµένος στο να επιβιώνει ακό­µα και όταν του έχει τελειώσει το νερό και η τροφή χωρίς να βασίζεται σε ανεφοδιασµό και συνεχίζει να επιχειρεί ακόµα και όταν µείνει χωρίς πολεµοφόδια, επινοώντας λύσεις σε χρόνο µηδέν. Αν δεν µπορεί να τα κάνει όλα αυτά, πολύ απλά δεν θα επιβιώσει στο πεδίο της µάχης.

ΤΑ  ΟΠΛΑ  ΤΟΥ  ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ  ΣΚΟΠΕΥΤΗ

Με την εφεύρεση του πυροβόλου όπλου, του πιστολιού, του περίστροφου και του τυφεκίου, τα πράγματα έγιναν περίπλοκα. Η σφαίρα ταξιδεύει ασύγκριτα πιο γρήγορο από το βέλος, αρκεί ένα πάτηµα της σκανδάλης και, µε σωστή σκόπευση, ο εχθρός είναι νεκρός. Η ικανότητα να χτυπάει κανείς ένα στόχο από απόσταση είναι  τόσο μεγάλη, που το ανθρώπινο µάτι δεν µπορεί καν να την υπολογίσει.

Οι  στρατοί του κόσµου δεν άργησαν να καταλάβουν τις δυνατότητες ενός όπλου µεγάλου βεληνεκούς. Ο  συνδυασµός του απλού τυφεκίου µε την τηλεσκοπική διόπτρα γέννησε τον σύγχρονο ελεύθερο σκοπευτή, αν και πριν οπό την εξέλιξη της διόπτρας ή και του τυφεκίου υπήρχαν ελεύθεροι σκοπευτές, ίσως όχι µε τη σηµερινή έννοια του όρου, αλλά που όµως διαδραμάτιζαν τον ίδιο ακριβώς ρόλο.

Βέβαια  το όπλο από µόνο του δεν αρκεί για να γίνει κάποιος ελεύθερος σκοπευτής, πόσο µάλλον καλός σκοπευτής.

Παρά τη ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη, το όπλο του ελεύθερου σκοπευτή παραµένει στη βάση του απλό. Είναι το τυφέκιο του πεζικού, τροποποιηµένο κατάλληλα για να σκοπεύει από πολύ µεγαλύτερη απόσταση. Αυτό σηµαίνει µηχανισµό αθόρυβο και ανθεκτικό σε διά­φορες κλιµατολογικές συνθήκες. Μια άλλη σηµαντική παράµετρος αφορά στο αν το όπλο είναι µιας βολής και χρειάζεται χειροκίνητη όπλιση και επαναγέµιση για να ξαναρίξει, άρα χρησιµοποιεί µηχανισµό bolt-action, ή αν διαθέτει ηµιαυτόµατο σύστηµα όπλισης και γεµιστήρα. Στην πρώτη περίπτωση, η θεωρία λέει ότι το όπλο είναι πιο απλό και ανθεκτικό και πολύ πιο αξιόπιστο, αφού οι πιθανότητες να µπλοκάρει είναι µηδαµινές. Στη δεύτερη περίπτωση, ο σκοπευτής έχει την ευχέρεια να ρίξει γρή­γορα όσες βολές θέλει.

Στον Β' Παγκόσµιο Πόλεµο ο µηχανισµός του γερµα­νικού τυφεκίου ελεύθερου σκοπευτή Mauser 98Κ είχε την τάση να παγώνει και να µη λειτουργεί σωστά στις συνθήκες πολύ µεγάλου ψύχους του ρωσικού χειµώνα, ενώ αντίθετα το ρωσικό αντίστοιχο όπλο Mosin Nagant, είχε σχεδιαστεί εξαρχής µε βάση τις εξαιρετικά δρι­µείες συνθήκες πολικού ψύχους και δεν είχε τέτοια προβλήµατα.

Το ίδιο συνέβαινε και µε άλλα ρωσικά συστήµατα (άρµατα µάχης, αεροπλάνα κτλ.), γεγονός που βοήθησε σηµαντικά τους Ρώσους στις  μάχες.

Παρόμοια προβλήματα είχαν και οι Αμερικανοί χρόνια αργότερα, με πολλά προβληματικά ΜΙ6 που μπλόκαραν την πιο ακατάλληλη στιγμή. Αλλά και  οι Βρετανοί είχαν τα δικά τους προβλήματα με τα αναξιόπιστα ημιαυτόματα LIAI SLR. Φήμες θέλουν πολλούς Άγγλους να τα αντικαθιστούν με αιχμαλωτι­σμένα αργεντίνικα όπλα στον Πόλεμο των Φόκλαντ.

    
ΣΙΓΑΣΤΗΡΑΣ

Γιατί ο ελεύθερος σκοπευτής δεν χρησιµοποιεί συχνά  σιγαστήρα; Η απάντηση είναι, πρώτον, γιατί ο σιγαστήρας συχνά επηρεάζει την απόδοση ενός όπλου, δηλαδή αλλάζει τη βαλλιστική τροχιά της σφαίρας και συνεπώς τη δύναµη κρούσης της, και, δεύτερον, γιατί ένας εκπαιδευµένος αξιωµατικός µπορεί να εκτιµήσει µε ακρίβεια την κατεύθυνση από όπου ήρθε η βολή ενός σκοπευτή, ανεξάρτητα µε το αν αυτός χρησιµοποιεί σιγα­στήρα ή όχι. Έτσι οι περισσότεροι σκοπευτές προτιµούν να µη χρησιµοποιούν, εκτός κι αν συντρέχουν ειδικοί λόγοι, που επιβάλουν το αντίθετο. 

Η  ΤΑΚΤΙΚΗ  ΜΑΧΗΣ  ΤΟΥ  ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ  ΣΚΟΠΕΥΤΗ.

Ο ρόλος του ελεύθερου σκοπευτή δεν είναι παντού ίδιος. Διαφορετικά κράτη και διαφορετικοί στρατοί έχουν ιδιαίτερες απόψεις σχετικά µε το πώς πρέπει να αξιοποιείται στο πεδίο της µάχης ένας ελεύθερος σκο­πευτής, ενώ χρησιµοποιούν και διαφορετικές τακτικές.

Πάντως η κύρια ιδέα είναι ότι ένας σκοπευτής πρέπει να µπορεί να καθηλώνει ένα µεγάλο τµήµα του αντίπαλου στρατού, σκοτώνοντας κατά προτίµηση τους αξιωµατι­κούς του.

Για παράδειγµα, το ρωσικό µοντέλο περιλαµβά­νει τη χρήση µιας οµάδας ή ενός ουλαµού, αποτελούµενο από 8-12 σκοπευτές που δρουν συνδυασµένα.

Αντίθετα, το αµερικανικό και βρετανικό δόγµα πρεσβεύει τη χρήση δύο στρατιωτών που επίσης δρουν συνδυασµένα, αλλά ο ένας από αυτούς είναι επιφορτισµένος µε το ρόλο του ανιχνευτή και µε αποστολή τον εντοπισµό του στόχου, που στη συνέχεια αναλαµβάνει ο σύντροφός του να εκτελέσει. Σε πολλές περιπτώσεις, ο ανιχνευτής είναι κι αυτός δεινός σκοπευτής και µπορούν να ανταλλάξουν ρόλους µεταξύ τους για να αποφύγουν την κόπωση των µατιών, κάτι πολύ σύνηθες µε τη διαρκή χρήση των τηλε­σκοπικών οπτικών µέσων.

Καταρχάς πρέπει ο σκοπευτής να κάνει σωστή επιλογή στόχου. Το να ρισκάρει να προδώσει τη θέση του για να χτυπήσει έναν απλό στρατιώτη δεν αξίζει τον κόπο. Ο σκοπευτής πρέπει να έχει την υποµονή να ελέγχει επί ώρες µια περιοχή µε το µάτι του στο οφθαλµοσκόπιο µέχρι να εντοπίσει τον πιο αξιόλογο στόχο, και µόνο τότε να εκτελεί τη βολή του.

Ποιος όµως από τα υποψήφια θύµατα του σκοπευ­τή θα είναι αυτός που θα κάνει το πρώτο βήµα και  θα θυσιαστεί µε την πρώτη σφαίρα στο κεφάλι; Και, µέχρι να γίνει αυτό, ποιον σηµαδεύει; Κάποιον απλό στρατιώτη στην εµπροσθοφυλακή ή τον επικεφαλής αξιωµατικό, που εύκολα µπορεί κανείς να αντιληφθεί τι θα γίνει αν πέσει ξαφνικά νεκρός µπροστά σε όλη την οµάδα του;

 Επίσης, πρέπει να ελέγχει αν, εκτός από τον επικε­φαλής αξιωματικό, υπάρχει στρατιώτης με πολυβόλο που θα μπορούσε να βάλλει άμεσα κατά της θέσης του ή ασυρματιστής που θα μπορούσε να ειδοποιήσει ενισχύσεις. Σε αυτή την περίπτωση επιβάλλεται για ευνόητους λόγους να ρίχνει και στους τρεις. Ακόμα και ο γιατρός, εάν υπάρχει, λαμβάνεται υπόψη ως πιθανός τέταρτος στόχος, αν η ομάδα είναι μεγάλη και πρέπει να καθηλωθεί.

Ένα άλλο είδος στόχου είναι οι συσκευές και τα µηχανή­µατα. Μια βολή στη δεξαµενή ή στο ευαίσθητο στροφείο ενός ελικοπτέρου µπορεί να τα αχρηστέψει. Επίσης µια βολή στον διοικητή ενός άρµατος ή στο σκοπευτικό του (αν αυτός επιτηρεί από µέσα) έχει πολύ µεγάλο ψυχολογικό αντίκτυπο. Σε αυτές τις περιπτώσεις βέβαια ίσως χρειαστεί όπλο µεγαλύτερου διαµετρήµατος ή ακόµα και εκρηκτικό βλήµα. Ο σκοπευτής, εφοδιασµένος µε ασύρµατο, λειτουρ­γεί και ως ένας πολύ καλός κατάσκοπος-πληροφοριοδότης. Τοποθετηµένος σε στρατηγικά επιλεγµένα σηµεία και πριν ρίξει τις βολές του, αποτελεί µιας πρώτης τάξεως πηγή πληροφοριών για τις κινήσεις του εχθρού.

Ο σκοπευτής βρίσκεται πάντα σε διαφορετικό επίπεδο από τον απλό στρατιώτη. Ο τελευταίος απλώς υπακούει σε εντολές και ρίχνει εναντίον ενός αντιπάλου που μπορεί να του «απαντήσει» άμεσα.  Για  τον  ελεύθερο  σκοπευτή  τα  πράγματα  είναι  διαφορετικά.  Ο στόχος κάθεται ανυποψίαστος σε µια απόσταση γύρω στο χιλιόµετρο, η οποία µε την εξέλιξη της τεχνολογίας µπορεί να είναι ακόµα µεγαλύτερη.   Η αίσθηση του να σκοτώνεις τον αντίπαλο από τα 1.000 µέτρα έχοντας την άνεση να βλέπεις το πρόσωπό του χωρίς αυτός να σε βλέπει είναι σίγουρα διαφορετι­κή από αυτή ενός απλού στρατιώτη και προκαλεί πολύ δυνατά συναισθήµατα.

Ο  σκοπευτής  πρέπει  να  υπολογίσει την ταχύτητα του ανέµου, που επηρεάζει τη βαλλιστική τροχιά της σφαίρας και κάνει όλες τις ρυθµίσεις. Έχει φροντίσει ο ήλιος να βρίσκεται πίσω του ή σχεδόν πίσω του και σχετικά χαµηλά ώστε να του πα­ρέχει φυσική κάλυψη µε την ένταση της λάµψης του όταν οι αντίπαλοί του θα σαρώνουν τον ορίζοντα µε τα κιάλια ψάχνοντας να τον βρουν µετά τη βολή.

Ελεύθεροι σκοπευτές που  ασκούνται  στον  σημερινό  Ελληνικό  Στρατό.

Αν του συµβεί οτιδήποτε δεν είναι εύκολο να δεχτεί βοήθεια, και συχνά δεν µπορεί να χρησιµοποιήσει τον ασύρµατο. Η επιβίωσή του εξαρτάται απόλυτα από το πόσο αθόρυβα κινείται και το πόσο καλά χρησιµοποιεί την τέχνη του καµουφλάζ. Κάθε λεπτό ζυγίζει τα υπέρ και τα κατά της θέσης του σε σχέση µε την εξέλιξη της µάχης. Αν ρίξει µια βολή, υπάρχει πάντα το ενδεχόµενο να δουν τη λάµψη ή τον καπνό ή να ακούσουν το θόρυβο από το όπλο του και η θέση του να σαρωθεί από εχθρικά πυρά. Έτσι έχει προσχεδιάσει µια ή και περισσότερες οδούς διαφυγής.

Βαθιά εισπνοή, εκπνοή, ξανά εισπνοή, κράτημα και αργή εκπνοή ενώ ταυτόχρονα πιέζει τη σκανδά­λη, που είναι ειδικά σχεδιασμένη και ρυθμισμένη σε μερικές περιπτώσεις για να αντιδρά σε πολύ μικρό­τερη πίεση από αυτές των απλών τυφεκίων. Το όπλο εκπυρσοκροτεί και ταυτόχρονα κλοτσά πίσω, προς τον ώμο του. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου βλέπει το αποτέλεσμα της βολής του.

Αν ο αντίπαλος είναι καλά εκπαιδευµένος, όλοι οι υπόλοιποι τρέχουν να καλυφθούν και δεν προσφέρουν άλλο στόχο. Είναι καιρός να αλλάξει θέση όσο γίνεται πιο γρήγορα, καθώς πολλά ζευγάρια κιάλια θα σαρώνουν ήδη τον ορίζοντα, και ίσως κάποια οµάδα aντι-sniper ετοι­µάζεται να σταλεί προς την περιοχή που κρύβεται. Οι κινήσεις του είναι καλά υπολογισµένες. Δεν νιώθει δειλός που σκότωσε κάποιον από τα 1.000 µέτρα, αφού και ο αντίπαλος µπορεί να κάνει ακριβώς το ίδιο. Τώρα προέ­χει το να γλιτώσει τη σύλληψη. Για να επιβιώσει στηρίζε­ται στις γνώσεις του, την εκπαίδευσή του, την πείρα και το µυαλό του. Ακόµα και η διαφυγή του πρέπει να γίνει µε τη σωστή ταχύτητα και ανάλογα µε το ποιος ήταν ο στόχος του.

Αν ο αντίπαλος εντοπίσει τη θέση του και διαθέτει όπλα μεγάλου βεληνεκούς, τότε θα πρέπει να ανα­μένει άμεσα αντίποινα. Αν εγκαταλείψει την κρυψώ­να του πολύ βιαστικά, ίσως προδώσει τη θέση του. Πρέπει λοιπόν να αποσυρθεί ήσυχα και αθόρυβα, όπως ακριβώς ήρθε και σκαρφάλωσε στο προνομιακό του πόστο, είτε αυτό είναι δέντρο είτε πλαγιά είτε ένα παλιό κτίριο είτε μια απλή τρύπα σκαμμένη από τον ίδιο σε ένα χωράφι ...

 

Η  ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ  ΤΟΥ  ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ  ΣΚΟΠΕΥΤΗ

Διάσηµοι σκοπευτές στο Β' Παγκόσµιο Πόλεµο, κυρίως Σοβιετικοί και Γερµανοί, είχαν φτάσει στο ρεκόρ των 400 και 8OO θανατηφόρων βολών.

Σήµερα ελεύθεροι σκοπευτές δεν υπάρχουν µόνο στις τάξεις του Στρατού αλλά και στην Αστυνοµία, τις ειδικές δυνάµεις, τις αντι-τροµοκρατικές υπηρεσίες, ακόµα και ανάµεσα στους µισθοφόρους και τους πολίτες που παρα­νοµούν!

Σε διεθνές επίπεδο προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση η πολύ µεγάλη βιβλιογραφία καθώς και οι πάµπολλοι διαδικτυα­κοί τόποι που υπάρχουν γύρω από το θέµα.

Κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1916, αναφέρθη­καν περιπτώσεις Άγγλων που κρέμασαν αιχμάλωτους Γερμανούς σκοπευτές, ενώ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πάλι υπήρχαν αναφορές για Άγγλους που εκτέλεσαν εν ψυχρώ Γερμανούς σκοπευτές που είχαν παραδοθεί προς το τέλος των εχθροπραξιών, έχοντας ξεμείνει από πυρομαχικά. Ακόμα και ο Αμερικανός στρατηγός Ομάρ Μπράντλεϊ είχε δηλώσει το 1944 ότι «δεν είχε καμία αντίρρηση οι αιχμάλωτοι Γερμανοί snipers να αντιμετωπί­ζονται κάπως πιο σκληρά σε σχέση με τους απλούς αιχ­μαλώτους». «Δεν είναι δυνατόν», έλεγε, «ένας σκοπευτής να σκοτώνει και μετά να παραδίδεται. Όχι, το παιχνίδι δεν παίζεται έτσι ... »

Έχουν κατά καιρούς δοκιµαστεί πολλές τακτικές για την αντιµετώπιση των  ελεύθερων  σκοπευτών. Καµία από αυτές όµως δεν µπορεί να εξαλείψει εντελώς τον κίνδυνο που εγκυµονεί ένας αποτελεσµατικός σκοπευτής ή ακόµα µια οµάδα σκοπευτών που δρα συντονισµένα.

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ

 Διαβάστε  και  τα  άρθρα:

1.   Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ. Β΄ ΜΕΡΟΣ (ΗΠΑ, ΙΣΡΑΗΛ, ΤΟΥΡΚΙΑ).

2.    Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΚΟΠΕΥΤΗΣ Γ΄ ΜΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ