Ἡ πνευματικότης τῆς Ἀθήνας (ἤ Ἀθηνᾶς) ποὺ ὀφείλουμε νὰ βροῦμε.

Ὅταν ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ κέρδισε τὸν διαγωνισμὸ γιὰ τὴν ὀνομασία τῆς Ἀθήνας, φυτεύοντας τὴν ἐλιὰ στὴν Ἀκρόπολι, ὁ Πρόκλος μᾶς λέει ὅτι ἔδωσε στὴν ἀνθρωπότητα ὁδηγία νὰ φύγουν ἀπὸ τὸν ὑλικὸ κόσμο καὶ νὰ ὁδεύσουν πρὸς τὸν Πνευματικὸ κόσμο.
Αὐτὴ ἦταν ἡ ἀρχὴ τῆς πνευματικῆς ζωῆς στὴν Ἀθήνα, ποὺ ἔφτιαξε αὐτὸν τὸν ἀνεπανάληπτο πολιτισμό.
Τώρα μποροῦμε νὰ ἀνεβοῦμε ἀκόμη πιὸ ψηλά.

Θεόδωρος Εὐσταθίου.

Τὸ παραπάνω μοῦ ἔστειλε ὁ Θεόδωρος, ἐχθὲς τὸ βράδυ, ὡς ἀπάντησι σὲ μίαν συζήτησι ποὺ εἴχαμε.

Καὶ ναί, συμφωνῶ…
Ἀνεξαρτήτως τοῦ τὶ πιστεύω, γιὰ τὴν γνωστὴ ἱστορία, ἐδῶ καὶ χρόνια πλεόν ὅλο καὶ

πιὸ ἔντονα ἀποδεικνύεται πὼς ἡ λύσις στὰ προβλήματά μας δὲν εἶναι «πρακτικὴ» ἀλλὰ πνευματική. Δὲν μᾶς χρειάζεται τὸ «πόσοι» ἀλλὰ τὸ «ποιοί».  Κάτι ποὺ οὐσιαστικῶς ἔρχεται νὰ ἐπαληθεύσῃ τὴν ἱστορία μας….
Δὲν γίνεται, γιὰ παράδειγμα, νὰ παλέψω μὲ τὸ τέρας, διότι τὸ σῶμα μου εἶναι μικρό. 
Μπορῶ ὅμως νὰ χρησιμοποιήσω τὰ πνευματικά μου ὅπλα. 
Ἄλλως τέ, ὅταν ὁ Ὀδυσσεὺς ξέφυγε ἀπὸ τὸ σπήλαιο, ποὺ τὸν φυλάκισε ὀ Κύκλωψ, τὰ πνευματικά του ὅπλα χρησιμοποίησε. 
Τὸ τέρας, ὅταν μάλλιστα δὲν ἔχει τὶς αὐτὲς μὲ ἐμᾶς σωματικὲς διαστάσεις, τότε μόνον μὲ ἕναν τρόπο ἀντιμετωπίζεται…
Μὲ τὴν σκέψι…
Νὰ θυμόμαστε φυσικὰ πὼς ἀρωγὸς πάντα στὰ ἔργα καὶ στὶς δράσεις τοῦ Ὀδυσσέως στάθηκε ἠ Ἀθηνᾶ…
Κι ἐπίσης νὰ θυμόμαστε πὼς τελικῶς ἀκόμη ἐδῶ εἶναι ἡ πόλις της… Ἡ Ἀθήνα.. Ἤ, ὀρθότερα, αἱ Ἀθῆναι.

Ἄρα;
Ποῦ εἶναι ἡ λύσις;
Μήπως τελικῶς δέν χρειάζεται κάτι νά κάνουμε, παρά μόνον νά μάθουμε;

Φιλονόη