“Θέλουμε τη Μακεδονία άδεια από κατοίκους”

Στις  28  Ιουνίου 1913  η πόλη των Σερρών κάηκε ολόκληρη από  τους  

Βούλγαρους.
Από τα  6.000 συνολικά σπίτια της  καταστράφηκαν τα 4.050 καθώς  και 1.000 καταστήματα.

Οι Βούλγαροι συνέλαβαν  το  1916  και έστειλαν στην ομηρία 70.000  Έλληνες της Ανατολικής  Μακεδονίας   (νομοί  Σερρών, Δράμας  και  Καβάλας),  “ως πολίτες εχθρικού κράτους”.

      Πολλούς  τους  πήγαν  σε μια άγρια και ακατοίκητη περιοχή κοντά στην Αχρίδα για δολοφονία  με  καταναγκαστικά  έργα.  Οι Βούλγαροι  έβαλαν τους  ομήρους  να στρώσουν σιδηροδρομική γραμμή μήκους 130 χιλιομέτρων,  

στην καρδιά του χειμώνα του 1917.
      Κάτω από προσταγές, κραυγές και βούρδουλα κατά χιλιάδες οι συμπατριώτες μας έπιαναν τον κασμά με παγωμένα χέρια, μετέφεραν και έστρωναν τις τραβέρσες και τις ράγες της γραμμής αυτής.

Από κρυοπαγήματα, υποσιτισμό και δαρμούς οι περισσότεροι  πέθαναν.

Τόσοι πολλοί ΕΛΛΗΝΕΣ  ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ  πέθαιναν κάθε μέρα, ώστε άνοιγαν ομαδικούς τάφους για κάθε 300 νεκρούς και αφού τους ράντιζαν με ασβέστη τους σκέπαζαν με χώμα.

« Δυστυχώς από τους Σερραίους που εργάστηκαν στο Κίτσεβο- τη μεγάλη αυτή καταβόθρα του Άδη- λίγοι κατόρθωσαν και  επέστρεψαν ζωντανοί, γιατί ο βούλγαρος φρουρός για το παραμικρό χτύπαγε αλύπητα με τη διπλή φαρδιά πέτσινη ζώνη με μετάλλινο τοκά και δεν του έμελλε πού θα εύρισκε: στη ράχη, στο κούτελο, στο πρόσωπο, και δος του αίματα να τρέχουν, χωρίς να έχεις και τίποτε να τα σταματήσεις. Ούτε μαντήλι, ούτε πανί, ούτε βαμβάκι. Πάγωνε το αίμα πάνω στο τραύμα και όταν έπιανε κρούστα σταματούσε. Αυτά ήταν τα ελαφρότερα χτυπήματα, γιατί χτύπαγαν συχνά με τον υποκόπανο και άφηναν πολλούς στον τόπο. Μέσα σ’ αυτή τη ζάλη ποθούσες να έρθει ο θάνατος σαν σωτηρία, σαν λυτρωτής ...».

Από τους 70.000  Έλληνες της Ανατολικής Μακεδονίας  (Σερραίοι,  Δραμινοί   και  Καβαλιώτες), που  εκτοπίσθηκαν  κατά  τα  έτη 1916-1917 από τους Βουλγάρους μόνο  12.000  έμειναν  στη  ζωή.-

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ