«ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ»

                                

Δύο  αξιόλογα  άρθρα  του  Ιφικράτη  Αμυρά από  το  ιστολόγιό  του.

A.  Το αντιρατσιστικό κίνημα κατατάσσεται

      στις  πολιτικές θρησκείες

Διαβάζοντας άρθρα στο ελληνικό διαδίκτυο, διαπιστώνουμε μετά λύπης ότι αρκετοί ελληνοκεντρικοί διανοούμενοι όταν πρόκειται να επιτεθούν στον φιλελευθερισμό ή στον πολυπολιτισμό, τον προσεγγίζουν επιδερμικώς, χωρίς αναλυτικά εργαλεία.

Αντί να διευρύνουν τους πνευματικούς ορίζοντες των Ελλήνων, τους εκφοβίζουν με συνωμοσιολογικές θεωρίες, "οι εβραίοι, οι μασόνοι, οι ιλλουμινάτι, ελέγχουν τα πάντα, κλπ".

 Το πιό κλασσικό παράδειγμα είναι η αντεπίθεση ενάντια στο λεγόμενο αντιρατσιστικό κίνημα. Τα επιχειρήματα των πατριωτικών οργανώσεων στις περισσότερες περιπτώσεις δεν εδράζονται σε κάποια στρατηγική.

Ένα βασικό αναλυτικό εργαλείο το οποίο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κατά του ανθελληνικού αντιρατσιστικού κινήματος είναι η έννοια της πολιτικής θρησκείας.

Το αντιρατσιστικό κίνημα, όπως και ο νεοφιλευθερισμός, λειτουργεί κυριολεκτικώς ως θρησκευτική σέκτα.

Εσκεμμένως δεν λαμβάνει υπ' όψιν την πραγματικότητα.

Μονίμως διαστρεβλώνει έννοιες και οικειοποιείται όρους.

Έχει μανιχαϊστική δυϊστική αντίληψη (ρατσιστές-αντιρατσιστές).

Απαιτεί από τα μέλη του τυφλή υπακοή στο δόγμα του αντιρατσισμού (δεν υπάρχουν φυλετικές ανισότητες). 

Κάθε φορά που το δόγμα διαψεύδεται από τα πορίσματα της επιστήμης, τα αντικειμενικά γεγονότα αποτελούν έναυσμα για νέες διώξεις εις βάρος των αντιφρονούντων.

Οι οπαδοί πιστεύουν σε μία ουτοπία, καλλιεργούν συλλογικές αυταπάτες περί οικουμενικής ισότητος.

Παρά τις τάσεις συλλογικής αυτοκτονίας που πρεσβεύουν οι ηγέτες του κινήματος, αρκετοί οπαδοί παραμένουν προσηλωμένοι στο κίνημα από τον φόβο της κοινωνικής πιέσεως που ασκούν τα υπόλοιπα μέλη(peer pressure).

Έχει αναπτυχθεί εσωτερική ανάγκη των πιστών της θρησκείας του αντιρατσισμού να προσηλυτίζουν και άλλους στην θρησκευτική τους σέκτα. 

Καλλιεργούν τον μύθο της ανοχής (για τα δικά τους πιστεύω), ενώ συγχρόνως μισούν οιονδήποτε και ο,τιδήποτε αρνείται να προσηλυτιστεί στην θρησκευτική τους σέκτα.

Αν δεν υπάρχουν θύματα ρατσισμού στην κοινωνία, η θρησκευτική τους σέκτα φροντίζει να τα κατασκευάζει. 

Προβάλλουν πάνω στον αντίπαλο τις δικές τους εμμονές. Π.χ. μισούν τις εθνολογικώς ομοιογενείς κοινωνίες, αλλά υποκρίνονται τα θύματα μίσους, και νομοθετούν νόμους κατά του μίσους  (των άλλων, όχι του δικού του μίσους).

Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε με στρατηγικό σχέδιο επικίνδυνες θρησκευτικές σέκτες όπως αυτή του αντιρατσισμού και του νεοφιλελευθερισμού, οφείλουμε να μελετούμε πανεπιστημιακά συγγράμματα πολιτικής κοινωνιολογίας, και να μην επιτρέπουμε την επιδερμική προσέγγιση των προβλημάτων μας, η οποία συνήθως καταλήγει στην συνωμοσιολαγνεία.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση αρκετές πατριωτικές οργανώσεις, αντί να αναλύσουν τον τρόπο σκέψεως, δράσεως, και λειτουργίας του εχθρού, εκστομίζουν άναρθρες κραυγές.

Είναι σαν να έχουμε απέναντί μας έναν εχθρό ο οποίος ετοιμάζεται για ανορθόδοξο πόλεμο σε συνδυασμό με θρησκευτικά χαρακτηριστικά όπως η ISIS, και εμείς να ετοιμαζόμαστε να τον αντιμετωπίσουμε σε μία διάλεξη φιλοσοφικής σχολής με λογικά επιχειρήματα. Προφανώς θα ηττηθούμε.

Το αντιρατσιστικό κίνημα δεν αντιμετωπίζεται με λογικά επιχειρήματα διότι εδράζεται στο παράλογο και στο αφύσικο. Η λογική δεν ασκεί καμία επίδραση πάνω του.

Χρειαζόμαστε αναλυτικά εργαλεία όπως οι πολιτικές θρησκείες, για να κατανοήσουμε καλύτερα τον εχθρό.

B.   Η τεραστία σημασία του συστήματος   αναφοράς στον ιδεολογικό πόλεμο

 Στο προηγούμενο άρθρο μας, σχετικώς με τις πολιτικές θρησκείες και την επιτυχή αντιμετώπιση του ανθελληνικού κινήματος του αντιρατσισμού, κάναμε μία πρώτη ανάλυση βάσει της πολιτικής κοινωνιολογίας (http://www.ieraks.org/2017/01/blog-post_92.html).

Τώρα πάμε στο επόμενο στάδιο, δίνοντας επιπλέον στοιχεία και πρωτότυπο υλικό για μελέτη.

Χρειαζόμαστε το αναλυτικό εργαλείο των συστημάτων αναφοράς (frame of reference), το οποίο εκτός από την φυσική και την μηχανική, χρησιμοποιείται και στις κοινωνικές επιστήμες.
(https://en.wikipedia.org/wiki/Framing_(social_sciences)).

Ο ορισμός του συστήματος αναφοράς βάσει της wikipedia είναι ο εξής:

Αποτελεί ένα σύνολο εννοιών και θεωρητικών αντιλήψεων για το πώς τα άτομα, οι ομάδες, και οι κοινωνίες, οργανώνουν, αντιλαμβάνονται, και επικοινωνούν με την πραγματικότητα.
(framing comprises a set of concepts and theoretical perspectives on how individuals, groups, and societies, organize, perceive, and communicate about reality).

Δύο από τα καλύτερα συγγράμματα για το ζήτημα των συστημάτων αναφοράς στις κοινωνικές επιστήμες είναι τα εξής:

1. Frame Analysis - An Essay on the Organization of Experience, by Erving Goffman

2. Don't Think of an Elephant!: Know Your Values and Frame the Debate, by George Lakoff.

Και τα δύο μπορεί να τα βρει κάποιος δωρεάν στο διαδίκτυο.

Για όσους δεν διαθέτουν πολύ χρόνο για μελέτη, θα προτείναμε το δεύτερο, το οποίο είναι μικρό σε όγκο, αλλά μεγάλης αξίας.

Έχει γραφτεί από τον Lakoff, έναν Αμερικανό αριστερό διανοούμενο, με σκοπό να διδάξει τους προοδευτικούς, το πώς να αντιμετωπίζουν την συντηρητική δεξιά στις ΗΠΑ.

Το βασικό του σύνθημα είναι: Μην σκέπτεσαι έναν ελέφαντα! Και εννοεί ότι αν επιχειρηματολογούμε με βάση το εννοιολογικό πλαίσιο και τους συνειρμικούς άξονες που χρησιμοποιεί ο αντίπαλός μας, είμαστε καταδικασμένοι να ηττηθούμε διότι ενισχύουμε το δικό του σύστημα αναφοράς. ("Don't think of an elephant." If you keep their language and their framing and just argue against it, you lose because you are reinforcing their frame).

Αν π.χ. χρησιμοποιούμε τους όρους "πρόσφυγας" ή "μετανάστης" για τους εισβολείς, δεν υπάρχει πιθανότητα ούτε μία στο τρισεκατομμύριο να νικήσουμε τους εχθρούς της Ελλάδος. Απλώς ενισχύουμε το δικό τους σύστημα αναφοράς.

Η μάχη για την επιλογή συστήματος αναφοράς και ποιός θα το καθορίσει πρώτος, σε μεγάλο βαθμό θα επηρεάσει την έκβαση της ιδεολογικής και πολιτικής μάχης.

Στην περίπτωση των λαθροεποίκων, οι Έλληνες πρέπει να επιβάλλουν το δικό τους αφήγημα, πάση θυσία.

Το Ελληνικό αφήγημα οφείλει να χρησιμοποιεί τους εξής όρους: εισβολείς, κατακτητές, λιποτάκτες(από την δική τους χώρα), τρομοκράτες, κατάσκοποι, έποικοι.

Το σύστημα αναφοράς του Ελληνικού αφηγήματος καθορίζεται από το ότι είμαστε σε διαρκή πόλεμο.

 Και όποιος παραβιάζει τα Ελληνικά σύνορα διαπράττει πολεμική ενέργεια.

Η εισβολή είναι πολεμική πράξη, ασχέτως αν ο εισβολεύς είναι ένοπλος ή άοπλος. 

Κηρύττουμε το δικό μας αφήγημα αδιαφορώντας για το τί λέει ο ΟΗΕ, η ΕΕ, οι αλληγγέγυοι φονιάδες του Ελληνισμού, τα καθεστωτικά κόμματα, οι μισελληνικές μκο.

Πρόκειται για πραγματικό πόλεμο δι' αφηγημάτων. Το δικό μας αφήγημα συγκρούεται με το αφήγημα του εχθρού.

(Winning the Battle but Losing the War? Narrative and Counter-Narratives Strategy, http://www.terrorismanalysts.com/pt/index.php/pot/article/view/68/html).

Από την στιγμή που κάποιος Έλλην ανησυχεί για το πώς θα τον χαρακτηρίσει ο εχθρός σε περίπτωση που διαμαρτυρηθεί για την μαζική εισβολή αλλοφύλων, το μόνο που καταφέρνει είναι να ενισχύει τον εχθρό και να αποδυναμώνει την δική του θέση.

Ο εχθρός προφανώς θα χρησιμοποιήσει τους όρους "ρατσιστές" και "φασίστες" για το Ελληνικό στρατόπεδο. Και προφανώς θα μιλήσει για "κακόμοιρους πρόσφυγες και μετανάστες".

Εκεί ακριβώς διεξάγεται η μάχη που μέχρι στιγμής δεν έχουμε κερδίσει διότι οι περισσότεροι Έλληνες αγνοούν την αξία του συστήματος αναφοράς στην προπαγάνδα.

Η απολογητική φράση "δεν είμαι ρατσιστής, δεν είμαι φασίστας", ενδυναμώνει το σύστημα αναφοράς του εχθρού, και καταδικάζει τον απολογούμενο σε μόνιμη ιδεολογική ήττα. Ενώ το σωστό είναι να αποκαλούμε εχθρούς, δωσίλογους, προδότες, μισέλληνες, γραικύλους, μιάσματα, τους υποστηρικτές της αλλόφυλης εισβολής και κατοχής της Πατρίδος μας.

Στην δημοσιογραφική ορολογία χρησιμοποιείται συχνώς η φράση, "ποιός καθορίζει την ατζέντα της συζητήσεως". Σε αυτό ακριβώς το σημείο αρκετοί Έλληνες πατριώτες δεν διαθέτουν την κατάλληλη εκπαίδευση ώστε να αλλάξουν εννοιολογικό πλαίσιο και σύστημα αναφοράς και να καθορίσουν αυτοί την ατζέντα της δημοσιογραφικής συζητήσεως.

Με αποτέλεσμα ο καθεστωτικός δημοσιογράφος να καθορίζει μονομερώς στους τηλεθεατές και ακροατές, τί είναι αποδεκτό, νόμιμο, ηθικό, δίκαιο, ωφέλιμο, μετριοπαθές. Και αντιστοίχως τί είναι  απαράδεκτο, παράνομο, ανήθικο, άδικο, ανώφελο, ακραίο.

http://is.muni.cz/el/1423/podzim2013/SOC571E/um/E.Goffman-FrameAnalysis.pdf, Primary frameworks

https://masscommtheory.com/theory-overviews/framing-theory/, framing theory

https://masscommtheory.com/theory-overviews/agenda-setting-theory, Agenda setting theory

https://masscommtheory.com/2010/03/09/the-agenda-setting-function-of-the-mass-media/, The Agenda-Setting Function of the Mass Media

http://www.infoamerica.org/documentos_pdf/mccombs01.pdf, The Agenda-Setting Role of the Mass Media in the Shaping of Public Opinion

http://b0.rimg.tw/research_information/cb7d84a5.pdf, Agenda-setting, priming, and framing revisited 

ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ:

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ