Ο ΔΡΑΚΟΣ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ;

Ο γιγάντιος δράκοντας που στέκει δίπλα στην  Αθηνά, προστατευμένος απ’ την ασπίδα της θεάς, είναι ο ελληνισμός!  Ο "δράκος" (ο γιγάντιος ελισσόμενος όφις) παρά τους πόδας της θεάς στον Παρθενώνα, δεν συμβόλιζε άλλους παρά τους φίλους της θεάς… Έλληνες!


Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ Μ. ΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ

Το θέμα είναι: όχι ποιος είναι ο Άγιος  Γεώργιος…

αλλά ποιός είναι τελικά ο σκοτωμένος Δράκος;

"Aγιος" Γεώργιος… ο Ρωμαίος καθαιρέτης των Ελλήνων!

«Χαίρε, θεούς ψευδωνύμους συντρίψας».
«Χαίρε, ο συντρίψας τα άψυχα είδωλα».
«Χαίρε, δαιμόνων ο καταλύτης».
«Χαίρε, ο καθαιρέτης των Ελλήνων».

«Αλληλού(Γ)ια(χ)»

"Aγιος" Γεώργιος… Που φτάσαμε…! Γιορτάζουμε έναν λάβρο διώκτη των Ελλήνων!

«Εκείνους τους χρόνους ο σατανόπληκτος βασιλιάς Διοκλητιανός, γεμάτος από θαυμασμό προς τους θεούς των ειδώλων, είχε βγάλει αυστηρές διαταγές προς τους υπηκόους του... Ο "άγιος" Γεώργιος μπροστά στον αυτοκράτορα και τους αξιωματούχους του γκρεμίζει τα πλανεμένα κι αδύναμα είδωλα των θεών περιγελώντας όλους τους ειδωλολάτρες, που πιστεύουν στα άψυχα αγάλματα των ψεύτικων αυτών θεών...» 
Από την ιστοσελίδα του Γ.Ε.Σ.: http://www.army.gr/default.php?pname=VIOS_AGIOY_GEORGIOY&la=1

   

Τι συμβολίζει ο "δράκοντας" (όφις) παρά τους πόδας της θεάς Αθηνάς;

Από το βιβλίο του Μ. Καλόπουλου:  «Μήτις – Αθηνά και οδυσσειακό πνεύμα».

Αποκλειστική προστάτιδα του ελληνισμού η «Δράκαινα» Αθηνά!

Η σημαντική λοιπόν ερώτηση είναι: 
Ποιον προστατεύει η θεά με όλον αυτόν τον απίστευτα άρτιο οπλισμό της και σε ποιον ακριβώς θέλει να δώσει την νίκη, που κρατά στο δεξί της χέρι; 


Η  ΘΕΑ  ΑΘΗΝΑ  ΠΡΟΣΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ  ΩΣ  ΔΡΑΚΑΙΝΑ 

Μεταξύ των αναρίθμητων προσωνυμίων της, η θεά έχει και το παράξενο όνομα "Δράκαινα"! 
Περί του σκοτεινού αυτού ονόματός της διαβάζουμε: «Παλλάς μονογενή… πολεμοτόκε, μήτι, αιολόμορφε, δράκαινα». Orphica Αθηνάς θυμίαμα αρώματα 32.11.
«Η Αθηνά δε Δράκων ονομάζεται εκ του δέρκω ήτοι βλέπω... όπως η γλαυξ ενεργός παραμένει στο σκότος».EustathiusPhilol. etScr. (001) 1.139.1-6.(001) 471-. 
«Δράκων: Το ζώον, παρά το δέρκω και έδρακον». PhiloxenusGramm. 
Επίσης:«Δράκων: Διά το δράσσασθαι». OrionGramm. 177.22.

Πέραν όλων αυτών όμως, το προσωνύμιο "δράκαινα", παραπέμπει και στην προστασία που αυτή παρέχει σ’ έναν παράξενο τεράστιο "δράκοντα", που προστατευμένος πίσω απ’ την ασπίδα της ησυχάζει στα πόδια της: 
«Στο στέρνο (της Αθηνάς) κεφαλή μέδουσας… και πλησίον του δόρατος (αυτής) δράκων εστιν».PausaniasPerieg. 1.24.7.5.


Ο  ΔΡΑΚΩΝ  ΤΗΣ  ΑΘΗΝΑΣ  ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ  ΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ;
Βέβαια γι’ αυτόν τον δράκοντα στα πόδια της Αθηνάς, δυστυχώς λίγα είναι γνωστά. 
Υπάρχει όμως μια συγκλονιστική μαρτυρία, που εκτινάσσει στα ύψη το ενδιαφέρον μας:
«Φίλοι της Αθηνάς οι Έλληνες και ιερός της Αθηνάς ο δράκων που τους Έλληνες εσήμανεν (συμβόλιζε)». Porphyrius Phil. Quaestionum Homericarum ad Iliadem 2.305-329.34. 
Εδώ έχουμε πράγματι έναν συγκλονιστικό και γόνιμο συμβολισμό!  
 
Ο "δράκος" (ο γιγάντιος ελισσόμενος όφις) παρά τους πόδας της θεάς στον Παρθενώνα, δεν συμβόλιζε άλλους παρά τους φίλους της θεάς… Έλληνες!

Τον συμβολισμό αυτό ξεκίνησε ο Όμηρος (Ιλ.2.308-329) όταν περιγράφει ένα φίδι (δράκοντα) να καταβροχθίζει εννέα συνολικά σπουργίτια, που ο μάντης Κάλχας ερμηνεύει, σαν τα χρόνια που θα χρειαστούν οι Έλληνες, για να καταλάβουν την Τροία.

Και ιδού η γενέθλιος ομηρική περιγραφή του συμβολισμού: «Αφού τα μικρά του σπουργιτιού κατάπιε μαζί με τη μητέρα, τον δράκοντα αυτόν πασίγνωστο τον έκανε ο θεός, αυτός ο ίδιος που τον έφερε στο φως… Αυτό το μεγάλο σημείο μας το φανέρωσε ο γνωστικός Ζευς, που η δόξα του ποτέ δεν θα χαθεί… καθώς ο δράκος αυτός, που ξερόφαγε τα μικρά της σπουργίταινας κι αυτή την ίδια, που ήσαν οκτώ κι ενάτη η μάνα που τα γέννησε, έτσι κι εμείς (δηλαδή οι Έλληνες) τόσα χρόνια εκεί θα πολεμήσουμε και τον δέκατο χρόνο θα κυριεύσουμε την πόλη με τους φαρδιούς της δρόμους». Ιλιάδα.Β.317-329.

Άρα δύο είναι τα κατεξοχήν αντιπροσωπευτικά ζώα της Αθηνάς: Πρώτον η "γλαύκα" που την πολυμήχανο θηρευτική σοφία της συμβολίζει και δεύτερον, ο αγαπημένος της "δράκων", δηλαδή οι Έλληνες! 
Ο Πλούταρχος μάλιστα συμπληρώνει κατηγορηματικά, πως αυτός ο "Δράκος", ήταν το αντιπροσωπευτικότερο της θεάς ζώο: «Λένε λοιπόν πολύ ορθά οι Έλληνες, πως ιερό της Αφροδίτης ζώο είναι η περιστέρα, ενώ ο δράκοντας (το ιερό ζώο) της Αθηνάς και ο κόρακας του Απόλλωνος». Plutarchus Biogr. Phil. De Iside et Osiride (351c-384c) 379.D,6. 

Εκπληκτικό λοιπόν συμπέρασμα: Ο γιγάντιος δράκοντας που στέκει δίπλα της, προστατευμένος απ’ την ασπίδα της θεάς, είναι ο ελληνισμός!  

Ανερμήνευτος λοιπόν και εν πολλοίς άγνωστος παρέμεινε κι αυτός ο κομβικός συμβολισμός της πανώριας θεάς! Η περίλαμπρη αυτή πολεμική θεότητα, δεν είναι πάνοπλη για οποιαδήποτε μεμονωμένη πόλη, αλλά κρατά τη Νίκη… προστατεύοντας τον προσφιλή της "δράκοντα"… ελληνισμό!  

 ΤΟ  ΣΗΜΕΡΙΝΟ  ΕΛΛΗΝΙΚΟ  ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ

«ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΓΗ ΑΡΧΗΓΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΤΗΣ 23ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2014»

Αξιωματικοί, Ανθυπασπιστές, υπαξιωματικοί, στρατιώτες, εθνοφύλακες και πολιτικό προσωπικό του Στρατού Ξηράς.

Με την ευκαιρία του σημερινού εορτασμού του Προστάτη μας Αγίου Γεωργίου, σας προσκαλώ:

Να αντλήσουμε πίστη και δύναμη, από το παράδειγμα του Μεγαλομάρτυρα Αγίου Γεωργίου.

Να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών του Ελληνικού Λαού, αξιοποιώντας στο έπακρο  αυτά που αγόγγυστα, μας διαθέτει από το υστέρημά του.

Να συνεχίσουμε με υπευθυνότητα και υψηλό φρόνημα, τις προσπάθειες για συνεχή βελτίωση του επιπέδου εκπαίδευσης και επιχειρησιακής ετοιμότητας των Μονάδων μας.

Να παραμείνουμε ενωμένοι, πειθαρχημένοι και προσηλωμένοι στα στρατιωτικά μας καθήκοντα και να είμαστε έτοιμοι υπό τη σκέπη του προστάτη μας Τροπαιοφόρου Αγίου Γεωργίου για κάθε θυσία, αν οι συνθήκες το επιβάλλουν, υπερασπιζόμενοι την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας μας.

Τέλος, σας προσκαλώ με την εργατικότητά σας, την πίστη σας στις στρατιωτικές αρετές, τη στρατιωτική αγωγή και την αγάπη σας προς την Πατρίδα, να αποδείξετε περίτρανα, ότι ο χαρακτήρας του Έλληνα μαχητή, παραμένει αναλλοίωτος μέσα στους αιώνες, θωρακίζεται όσο αντιμετωπίζει δυσκολίες και παρέχει τη βεβαιότητα ότι στο τέλος, αυτός θα είναι ο νικητής.

Ατενίζοντας, τις πολεμικές Σημαίες μας, με την εικόνα του Προστάτη μας Αγίου και ερμηνεύοντας το θρόισμά τους, ως προσκλητήριο για νέους αγώνες στο στίβο του καθήκοντος, σας καλώ να ανανεώσουμε το συμβόλαιο χρέους και τιμής που έχουμε αναλάβει, απέναντι στον Ελληνικό Λαό και να αναφωνήσουμε

Ζήτω το Έθνος

Ζήτω ο Στρατός

Αντιστράτηγος Μανωλάς Χρίστος

Αρχηγός

ΠΩΣ  ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ  ΝΑ  ΕΧΟΥΜΕ  ΤΟΝ  ΑΓΙΟ  ΓΕΩΡΓΙΟ  ΠΡΟΣΤΑΤΗ  ΤΟΥ  ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ  ΠΕΖΙΚΟΥ.

Η μετά θάνατο θαυματουργός εμφάνιση του Αγίου Γεωργίου αναφέρεται στους χρόνους μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και συγκεκριμένα κατά την εκστρατεία των Τούρκων εναντίον του Χριστιανού Ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας Στεφάνου. Αυτός απειλούμενος να καταστραφεί και ζητώντας τη βοήθεια του Χριστού είδε στον ύπνο του τον Άγιο Γεώργιο ο οποίος τον εμψύχωσε και του είπε να έχει πίστη στο Θεό και να επιτεθεί εναντίον του εχθρού τον οποίο και θα νικήσει.

Από τότε ο Ηγεμόνας Στέφανος τοποθέτησε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου στις Σημαίες και αργότερα σε ανάμνηση του γεγονότος αυτού, επικράτησε οι Σημαίες του Πεζικού, που προπορεύονται στις μάχες και τις θυσίες, να φέρουν την εικόνα του Αγίου Γεωργίου.

Με Βασιλικό Διάταγμα το οποίο εκδόθηκε το 1864 θεσπίστηκε οριστικά από την Πολιτεία να φέρουν οι Πολεμικές Σημαίες την εικόνα του ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ και με άλλο Βασιλικό Διάταγμα το 1953 καθιερώθηκε ως γιορτή του Πεζικού και των υπολοίπων Όπλων και Σωμάτων του Στρατού, εκτός του Πυροβολικού, η 23η Απριλίου, ημέρα που μαρτύρησε ο Άγιος Γεώργιος.

Με διαταγή του ΓΕΣ έχει καθιερωθεί, κάθε χρόνο να εορτάζεται στο στρατόπεδο της Σχολής Πεζικού, ο Προστάτης του Στρατού Ξηράς (πλην Πυροβολικού).

«Τον άγιο Γεώργιο είχε κάνει κομματάκια βασανίζοντάς τον ο «σατανόπληκτος» Διοκλητιανός, αλλά άγγελος Κυρίου τον ξανασυναρμολόγησε. Στη συνέχεια ο άγιος ανάστησε έναν προ πολλού πεθαμένο, ο οποίος oμολόγησε πως καιγόταν στις φωτιές, επειδή δεν ήταν χριστιανός, καθώς και ένα νεκρό βόδι, για να οργώνει ένας πρώην ειδωλολάτρης. Τέλος, αφού συνομίλησε με άγαλμα του Απόλλωνα, το γκρέμισε, όπως και πολλά άλλα Ελληνικά αγάλματα».

     Τις παραπάνω περιγραφές τις διαβάζουμε  στην επίσημη ιστοσελίδα του Γενικού Επιτελείου Στρατού (Γ.Ε.Σ.) που έχει ανακηρύξει τον άγιο Γεώργιο προστάτη του  Στρατού (πλην Πυροβολικού.)

     Ο άγιος Γεώργιος υμνείται στις εκκλησίες ως ο «Καθαιρέτης των Ελλήνων».

Στην  λειτουργία του αγίου Γεωργίου («Μηναίον» Απριλίου), η οποία ψάλλεται στις 23 Απριλίου στις εκκλησίες και στα στρατόπεδα με την υποχρεωτική παρουσία όλου του προσωπικού, διαβάζουμε:

1.  «Οι μισούντες Σιών αισχύνθητε από του Κυρίου, ως χόρτος γαρ, πυρί έσεσθε απεξηραμμένοι.» (Οι «Αναβαθμοί», αντίφωνον Α .) 

2.   «Φωτίζου, φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ, η γαρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε. Χόρευε νυν και αγάλλου, Σιών.» («Καταβασία».)

3.   «Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός, ο λυτρούμενος ημάς, ο Άγιος Ισραήλ.» («Προφητείας Ησαΐου το ανάγνωσμα», κεφ. 43, 14.)

Έτσι  σε περίπτωση που ο  στρατός τής Ρωμιοσύνης πολεμήσει, ο άγιος Γεώργιος θα προστατεύει τους μαχητές όλων των όπλων (Πεζικού, Τεθωρακισμένων, Μηχανικού κ.τ.λ.) εκτός του Πυροβολικού.  Εκεί  αναλαμβάνει  η  αγία Βαρβάρα. Σε περίπτωση κατά την οποία στη μάχη εμπλακούν το Ναυτικό και η Αεροπορία, τότε  τους ναύτες πρέπει να αναλάβει ο προστάτης του ναυτικού άγιος Νικόλαος, ενώ τους αεροπόρους ο προστάτης της αεροπορίας Αρχάγγελος Μιχαήλ.

Στην  μπερδεμένη  νοημοσύνη  των  ρωμιών,  οι  άγιοι  είναι  κάτι  σαν  πνεύματα,  που  δεν  έχουν  με  τι  άλλο   να  ασχοληθούν. Απλά  τριγυρνούν  πετώντας    αόρατα  εδώ  και  εκεί,   έτοιμοι  να  βοηθήσουν,  μόνο  και  αποκλειστικά,  τους  ρωμιούς  που  κινδυνεύουν.  Αν  μάλιστα  ο  ρωμιός  υποσχεθεί,  να  ανάψει  και  μία  τεράστια  λαμπάδα  στον  άγιο  που  θα  τον  βοηθήσει,  (οποιαδήποτε  βοήθεια:  στον  πόλεμο,  σε  αθλητικούς  αγώνες,  στον  έρωτα,   στο  να  ψοφήσει  την  γίδα  του  γείτονα,  παντού)  τότε  ο  άγιος  ξετρελαίνεται  από  χαρά και  τρέχει  πέρα  δώθε  για  να  υποστηρίξει   τον  ρωμιό  του. 

Η  θρησκευτική  αυταπάτη  και  παραφροσύνη  στο  απόγειό  της. 

 

 

Η  ΙΣΤΟΡΙΑ  ΤΟΥ  ΑΓΙΟΥ  ΓΕΩΡΓΙΟΥ  ΣΥΜΦΩΝΑ  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε μεταξύ των ετών 280-285 μ.Χ., πιθανότατα στην περιοχή της Αρμενίας, από τον Έλληνα Συγκλητικό, στρατηλάτη στο αξίωμα, κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, Γερόντιο. Εκεί, σε ένα μοναστήρι της περιοχής, ο Άγιος δέχθηκε το Μυστήριο του Βαπτίσματος και έγινε μέλος της Εκκλησίας. Ο πατέρας του Αγίου, Γερόντιος, καταγόταν από πλούσια και επίσημη γενιά της Καππαδοκίας. Σε παλαιό χειρόγραφο αναφέρεται, ότι γεννήθηκε στον Σεβαστούπολη της Μικρής Αρμενίας, αρχικά ήταν ειδωλολάτρης και αργότερα έγινε χριστιανός. Η σύζυγός του ονομαζόταν Πολυχρονία, ήταν χριστιανή και καταγόταν από τον γνωστό Λύδδα (Διάσπολη) της Παλαιστίνης. Όπως αναφέρουν οι πηγές, η οικογένεια του Αγίου, όταν εκείνος ήταν σε μικρή ηλικία, μετοίκησε στην Λύδδα, λόγω του θανάτου του πατρός του.

Σε νεαρή ηλικία ο Γεώργιος κατατάχθηκε στον ρωμαϊκό στρατό. Διακρίθηκε για την τόλμη και τον ηρωϊσμό του και έλαβε το αξίωμα του Τριβούνου. Λίγο αργότερα ο Διοκλητιανός τον έκανε Δούκα (διοικητή) με τον τίτλο του Κόμητος στο τάγμα τον Ανικιώρων της αυτοκρατορικής φρουράς· «πολλάκις πρότερον μεγαλοπρεπώς διαπρέψας του των σχολων μετά ταυτα πρώτου τάγματος κόμης κατ’ εκλογήν προεβλήθη». Στις αρχές του 303 μ.Χ. ο Άγιος συλλαμβάνεται και ακολουθεί το μαρτύριο
Η πίστη του Αγίου γίνεται αφορμή να βαπτισθούν οι στρατιωτικοί Ανατόλιος και Πρωτολέων, Βίκτωρ και Ακίνδυνος, Ζωτικός και Ζήνωνας, Χριστοφόρος και Σεβιριανός, Θεωνάς, Καισάριος και Αντώνιος, των οποίων την μνήμη εορτάζει η Εκκλησία στις 20 Απριλίου, και η βασίλισσα Αλεξάνδρα, σύζυγος του Διοκλητιανού, μαζί με τους δούλους της Απολλώ, Ισαάκιο και Κοδράτο, των οποίων η μνήμη τιμάται στις 21 Απριλίου.
Ο Διοκλητιανός δεν το περίμενε και έφριξε με την στάση του Γεωργίου. Τότε άρχισε για τον Άγιο μια σειρά φρικτών βασανιστηρίων, αλλά και θαυμάτων, που έφεραν πολλούς ειδολολάτρες στη χριστιανική πίστη. Αφού τον λόγχισαν, ξέσκισαν τις σάρκες του με ειδικό τροχό από μαχαίρια. Έπειτα, τον έριξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και κατόπιν τον ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια. Από όλα αυτά ο Θεός τον κράτησε ζωντανό και έγινε αιτία να εξευτελιστούν τα είδωλα και οι εκφραστές τους.

Ο Άγιος μαρτύρησε προσευχόμενος, «απετμήθη την κεφαλήν», την Παρασκευή 23 Απριλίου του έτους 303 μ.Χ. Κατά δε τον υπολογισμό του ιστορικού Ευσεβίου, και σύμφωνα με το μακεδονικό ημερολόγιο, αντιστοιχούσε στην Παρασκευή της Διακαινησίμου, του Πάσχα. Κρυφά σήκωσαν οι Χριστιανοί το πάντιμο λείψανο του και το έθαψαν, μαζί με αυτό της αγίας μητρός του, η οποία μαρτύρησε την ίδια ή την επόμενη ημέρα. Ο πιστός υπηρέτης του Αγίου, Πασικράτης, εκτελώντας την επιθυμία του Αγίου, παρέλαβε το άγιο λείψανο του Μάρτυρα, μαζί με αυτό της μητέρας του, και τα μετέφερε στην Λύδδα της Παλαιστίνης. Από εκεί, όπως βεβαιώνουν οι πηγές, οι Σταυροφόροι πήραν τα ιερά λείψανα της Αγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στην Δύση.

Μετά τον μαρτυρικά θάνατο του Αγίου μαρτύρησαν και οι συνδέσμιοί του Ευσέβιος, Νέων, Λεόντιος, Λογγίνος και άλλοι τέσσερις μαζί. Την μνήμη τους τιμά η Εκκλησία στις 24 Απριλίου.
Βλέπουμε, ότι με κέντρο την ημέρα του μαρτυρίου του Αγίου, δημιουργείται μέσα στον λειτουργικό χρόνο της Εκκλησίας, ένας εορτολογικός κύκλος, ο οποίος καλλιεργείται περισσότερο από τα Τυπικά της Κωνσταντινούπολης, που ξεκινά στις 20 Απριλίου και τελειώνει στις 24 του αυτού μηνός. Ο εορτολογικός αυτός κύκλος δείχνει την περίοπτη θέση του Μάρτυρος στην ζωή της Εκκλησίας.

Κατά την Εκκλησία μας, ο ένδοξος αυτός μεγαλομάρτυρας είναι ο μαργαρίτης ο πολύτιμος, ο αριστεύς ο θείος, ο λέων ο ένδοξος, ο αστήρ ο πολύφωτος, του Χριστού οπλίτης, της ουρανίου στρατιάς ο συνόμιλος.

Ο Συμβολισμός της Δρακοκτονίας και η Διαχρονικότητα του ΑγίουΓεωργίου
Γιώργος Μάστορας  

Ένα αινιγματικό ον εμφανίζεται ακατάπαυστα μέσα στους αιώνες: ο Δράκος. Ήδη από τους κοσμογονικούς μύθους, δράκοι πολεμούν εναντίον των Θεών, καθώς οι τελευταίοι προσπαθούν να επιβάλουν την Τάξη της Δημιουργίας μέσα στο Χάος. Από αυτές τις αρχέγονες εποχές οι δράκοι βρίσκονται συνεχώς στο προσκήνιο σαν εχθροί, αλλά και ως φίλοι (μερικές φορές) των ανθρώπων. Δεν λείπουν από την παράδοση σχεδόν κανενός Λαού. Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις, παραμύθια και λαϊκές αφηγήσεις γεμίζουν σελίδες με ιστορίες δράκων. Απέναντι στον δράκο βρίσκεται πάντοτε ο αντίπαλός του. Θεός ή Ήρωας, ένας Αντρειωμένος ή ένας Άγιος, που τον πολεμά. Έτσι, πάλι μέσα στους αιώνες, παράλληλα με την ύπαρξη των δράκων, ξετυλίγεται και ο μύθος του Δρακοκτόνου ήρωα.

Πάρα πολλές εκδοχές με κεντρικό θέμα την διαμάχη του Ήρωα με τον δράκο έχουν φτάσει απ’ όλες τις εποχές μέχρι και τις πρόσφατες. Ανεξάρτητα από το αν οι δράκοι είναι ένα προϊόν φαντασίας ή αποτέλεσαν κάποτε μια φυσική πραγματικότητα, αυτό το οποίο θα αναζητήσουμε ως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που συνοδεύει διαχρονικά την ύπαρξη του δράκου, καθώς και του Ήρωα που τον πολεμά, είναι ο συμβολισμός. Γιατί, πέρα απ’ όλα τα άλλα, πίσω και απ’ αυτόν τον αιώνιο μύθο, κρύβεται ένας πλούσιος συμβολισμός.

Στους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς δράκων και φιδιών εμφανίζονται αρκετές φορές ως συνώνυμα. Ο Όμηρος και ο Ησίοδος είναι από τους πρώτους που χρησιμοποιούν τις αναφορές σε δρακόμορφα όντα. Ο Ησίοδος περιγράφει το τέρας Χίμαιρα και τον Τυφώνα, σκληρό αντίπαλο του Δία, ως δράκους, ενώ στον Όμηρο βρίσκουμε τόσο την ύπαρξη δράκου, όσο και την διαμάχη αετού και δράκοντα-φιδιού. Ο περιηγητής Παυσανίας ονομάζει τα φίδια που επισκέφτηκαν τον νεογέννητο Ηρακλή ως δράκοντες, ενώ ο Αισχύλος στον Προμηθέα Δεσμώτη ονομάζει τις Γοργόνες που είχαν φίδια στο κεφάλι ως Δρακοντόμαλλες.

Θεοί και Ήρωες εναντίον των δράκων

Κάνοντας ένα ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο μπορούμε να εξετάσουμε ορισμένες από τις εμφανίσεις του δράκου, καθώς και του αντιπάλου του, Θεού ή Ήρωα. Ο Δίας σαν νέος παγκόσμιος κυρίαρχος πρέπει να καταπολεμήσει τον τρομερό δράκο Τυφώνα. Η μάχη είναι τρομερή. Ο Τυφώνας, μάλιστα, κάποια στιγμή κατορθώνει να κόψει τα νεύρα από τα πόδια και τα χέρια του Δία και να τον ακινητοποιήσει. Όλοι οι Θεοί κινδυνεύουν από την τεράστια δύναμη του Τυφώνα. Όμως, με την βοήθεια του Ερμή, ο Δίας ξεφεύγει από την ακινησία, ανακτώντας τις δυνάμεις του. Κυνηγά ξανά τον δρακόμορφο γίγαντα με τους κεραυνούς του και στο τέλος τον καταπλακώνει ρίχνοντας πάνω του την Αίτνα. Στους ιερούς ύμνους των Αρχαίων Ελλήνων υμνείται ο Θεός Απόλλωνας ως Δρακοκτόνος. Στον ιερό του χώρο, στους Δελφούς, μια από τις πηγές, την Κασταλία, την φύλαγε μια δράκαινα, ένα θηλυκό φίδι.

Το τέρας αυτό ονομαζόταν Δελφύνα και ο Απόλλωνας το σκότωσε με τα βέλη του. Επίσης, ο Απόλλωνας εξυμνείται για το πιο γνωστό του κατόρθωμα, την εξόντωση του δράκου Πύθωνα. Μάλιστα, όπως τα φίδια στην κούνια του Ηρακλή απείλησαν τον νεογέννητο Ήρωα, έτσι και στα δίδυμα αδέλφια Απόλλωνα και Άρτεμη είχε εμφανιστεί η απειλή του Πύθωνα. Όμως, τον δράκο του σκότους τον εξόντωσαν τα βέλη του Φωτεινού Θεού. Αλλά εκτός από τους Θεούς υπάρχουν και οι μάχες των ηρώων εναντίον των οφιόμορφων δράκων. Γιατί από όλους τους ανθρώπους οι Ήρωες ήταν αυτοί που εξομοιώθηκαν με τους Θεούς, πραγματώνοντας ανάλογα κατορθώματα. Ταξιδεύοντας, λοιπόν, στον κόσμο των Ελλήνων Ηρώων μπορούμε να δούμε κάποιες από τις αναρίθμητες δρακοκτονίες. Ο κατεξοχήν Ήρωας Ηρακλής αντιμετωπίζει ήδη από το λίκνο του τους δύο δράκοντες-φίδια, οι οποίοι τον απειλούσαν ως βρέφος χωρίς φόβο, τους άρπαξε στα χέρια του και τους έπνιξε. Αργότερα, ανάμεσα στους πρώτους άθλους του, αντιμετωπίζει την Λερναία Ύδρα, ένα τέρας λίγο-πολύ δρακόμορφο και πολυκέφαλο, το οποίο ζούσε στις λίμνες-βάλτους της Λέρνας. Ήταν γεννημένη από τον Τυφώνα, τον δράκο που είχε νικήσει ο Δίας στις κοσμογονικές του μάχες.

Εκτός, όμως, από την Λερναία Ύδρα ο Ηρακλής νίκησε και το φίδι-δράκο που φύλαγε τα χρυσά μήλα περιτυλιγμένο στο δέντρο του Κήπου των Εσπερίδων. Ακόμη, πολέμησε και νίκησε ποτάμιους δαίμονες, οι οποίοι συνήθως παριστάνονταν σαν τέρατα με μισό σώμα ανθρώπου και το άλλο μισό ερπετού. Έτσι νίκησε τον Λάδωνα και τον Αχελώο. Λέγεται ότι ο Λάδωνας ποταμός της Αρκαδίας παρουσιάζεται με την μορφή τεράστιου δράκου συστρεφόμενου, αν κοιταχτεί από την κορυφή του όρους απ’ όπου φαίνεται όλο το μήκος του. Όμως, δεν τελειώνουν εδώ οι μάχες του Ηρακλή. Στις περιπέτειές του περικλείεται και η απελευθέρωση της Ησιόνης, η οποία δεμένη σε κάποια ακρογιαλιά περίμενε τον θάνατό της από έναν θαλάσσιο δράκοντα που θα την καταβρόχθιζε. Το κήτος αυτό ήταν σταλμένο από τον Ποσειδώνα, ο οποίος είχε εξοργιστεί εναντίον του βασιλιά της Τροίας Λαομέδοντα. Ο Ηρακλής, ζητώντας ως αντάλλαγμα τα περίφημα άλογα του βασιλιά(τα οποία στο τέλος δεν πήρε, καθώς ο Λαομέδοντας αθέτησε την υπόσχεσή του), πήγε στην παραλία και μόλις φάνηκε το κήτος του όρμησε. Το στόμα του ήταν τεράστιο. Τότε ο Ηρακλής μπήκε μέσα στο τέρας και με το σπαθί του κατάκοψε τα εντόσθια του κήτους. Όμως, και ένας άλλος διάσημος Ήρωας είχε σώσει μια κόρη από ένα θαλάσσιο ερπετό. Ήταν ο Περσέας, ο οποίος επιστρέφοντας από τον άθλο του αποκεφαλισμού της «δρακοντόμαλλης» Γοργόνας Μέδουσας, έφτασε στην σημερινή Αιθιοπία. Εκεί, ξαφνικά, αντίκρισε μια όμορφη κόρη, την Ανδρομέδα, δεμένη  σ’ έναν βράχο. Περίμενε κι αυτή τον θάνατό της από το τέρας το οποίο, σταλμένο από τον Ποσειδώνα, κατέστρεφε την Χώρα. Έτσι μ’ αυτόν τον τρόπο θα εξιλέωνε τον Θεό.

Για να εξοντώσει το τέρας ο Ήρωας ζήτησε την κοπέλα για γυναίκα του και ο πατέρας της Κηφέας δέχτηκε. Τότε ο Περσέας περίμενε το τέρας κι όταν αυτό φάνηκε το «πέτρωσε» δείχνοντάς του το κομμένο τρομερό κεφάλι της Μέδουσας. Η σωτηρία μιας κόρης από έναν δράκο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά στους μύθους, φτάνοντας μέχρι τον ιπποτικό μύθο του Άη Γιώργη, τον οποίο θα δούμε παρακάτω. Ένας ακόμη μεγάλος Ήρωας, ο οποίος στις περιπέτειές του βρίσκεται αντιμέτωπος με δράκο, είναι ο Ιάσονας, ο αρχηγός της Αργοναυτικής εκστρατείας για την απόκτηση του χρυσόμαλλου δέρατος. Περιτυλιγμένος στο δέντρο όπου κρεμόταν το μυθικό δέρας, ένας ακοίμητος δράκος δεν άφηνε κανέναν να πλησιάσει. Όμως, ο Ορφέας με την λύρα του τον μάγεψε  και τον κοίμισε. Στις Θηβαϊκές ιστορίες βρίσκουμε έναν κρηνοφύλακα δράκο. Όταν ο Κάδμος αποφάσισε να χτίσει την Θήβα, έστειλε να φέρουν νερό από μια πηγή, την Άρεια. Τότε, ένας δράκος, γέννημα του Θεού Άρη, έτρωγε τους απεσταλμένους του και εμπόδιζε την αποστολή νερού στην Θήβα. Ο Ήρωας Κάδμος πήγε ο ίδιος στην πηγή για να αντιμετωπίσει το τέρας. Με μια πέτρα θρυμμάτισε το κεφάλι του δράκου και παρέδωσε την πηγή ελεύθερη. Δίπλα από την πηγή έχτισε την Θήβα. Μάλιστα, έσπειρε τα δόντια του δράκου από τα οποία ξεφύτρωσαν τρομεροί πολεμιστές, οι περίφημοι «Σπαρτοί». Στις νεώτερες Ελληνικές ιστορίες δεν λείπει ο φόνος του δράκου από όποιον είχε ψυχή και έκανε ηρωικά κατορθώματα. Έτσι στον κύκλο των ακριτών, ο Διγενής Ακρίτας, ανάμεσα σ’ άλλα κατορθώματα, εξοντώνει και έναν δράκο.

Ο συμβολισμός του δράκου

Τι κρύβει, όμως, αυτός ο διερχόμενος μέσα στους αιώνες μύθος του δράκου, με τις πολλές όψεις και τις συγκρούσεις του με τους Θεούς και τους Ήρωες; Είναι μια απλή ποιητική επινόηση των μυθογράφων, ή τελικά αντικατοπτρίζει μια πραγματικότητα; Γιατί φορτίζεται ακόμη και  με αντιφατικές έννοιες και σημασίες; Αν ακολουθήσουμε στην προσπάθειά μας για τον αποσυμβολισμό του μύθου τα λεγόμενα κλειδιά ερμηνείας, ίσως βρούμε ότι κρύβονται αλήθειες που μπορούν να μας βοηθήσουν στην ζωή μας. Στο κοσμολογικό κοσμογονικό κλειδί οι μάχες στον ουρανό ανάμεσα στους Θεούς και τους δράκους συμβολίζουν την μάχη που έκαναν οι δυνάμεις του Φωτός για να βάλουν σε τάξη το σύμπαν και να κατανικήσουν το σκότος και την σύγχυση που επέβαλλε το πρωταρχικό χάος και η Ύλη. Κοσμολογικά, λοιπόν, όλοι οι δράκοι και οι όφεις που νικήθηκαν από τους φονείς τους είναι, στην προέλευσή τους, οι ταραχώδεις συγχυσμένες αρχές στο χάος, που μπαίνουν σε τάξη από τους ηλιακούς Θεούς ή δημιουργικές δυνάμεις, που λειτουργούν σε επίπεδο μακρόκοσμου. Αργότερα, στο επίπεδο του μικρόκοσμου, ο άνθρωπος, ως δημιουργός του δικού του τώρα κόσμου, θα πρέπει να αντιμετωπίσει τους δράκους ως σύμβολα των αντίθετων χθόνιων, αρνητικών δυνάμεων που αντιστέκονται στην δημιουργία της τάξης.

Ο Ήρωας πρέπει να μεταλλάξει τον αρνητικό χαρακτήρα αυτών των δυνάμεων για το καλό του Λαού του. Γι’ αυτό, άλλωστε, εμφανίζεται να απελευθερώνει πηγές ή θησαυρούς, να αποκτά τις δυνάμεις του δράκου, τις οποίες χρησιμοποιεί μετά, και να σπέρνει τα δόντια του στην περιοχή. Εκεί, όμως, που κατ’ εξοχήν βρίσκουμε την εφαρμογή του μύθου του δράκου είναι στο ψυχολογικό και αλχημικό κλειδί ερμηνείας. Αντιπροσωπεύει, δηλαδή, ο δράκος τις σκιές και τους φόβους κάθε είδους που φωλιάζουν μέσα στις «ψυχολογικές σπηλιές» και δεν αφήνουν τον άνθρωπο να πιει από τα καθαρά νερά του αγνού νου, ούτε να φωτιστεί από το αγνό φως της διαισθητικής ψυχής, την οποία πολύ ποιητικά στους διάφορους μύθους συμβολίζει η κόρη. Γιατί ακριβώς αυτή η κόρη που απελευθερώνεται από τον Δρακοκτόνο Ήρωα είναι η ψυχή του, η οποία βρίσκεται αιχμάλωτη μέχρι να τελειώσουν οι περιπέτειές του και να παντρευτεί την κόρη-βασιλοπούλα. Στο αλχημικό κλειδί, αυτή η διαδικασία συμβολίζει τις διάφορες φάσεις του αλχημικού έργου. Της πνευματικής μετάλλαξης και τελείωσης, δηλαδή, και όχι της αναζήτησης του φυσικού χρυσού.

Έτσι, το χρυσόμαλλο δέρας δεν είναι παρά το χρυσό ένδυμα της αύρας, του εξαγνισμένου φυσικού φορέα που κατακτά ο Ήρωας. Ο δράκος ζει μέσα στο τέλμα-βάλτο όπου σαπίζουν όλοι όσοι καρφώνουν τα ενδιαφέροντά τους στην ύλη. Οι αναθυμιάσεις είναι η δηλητηριώδης πνοή του δράκου. Οι μάχες του με τον Ήρωα είναι οι διαδοχικές ενώσεις και οι διαχωρισμοί των υλικών στο αλχημικό έργο, μέχρι να φτάσει η κάθαρση με τον φόνο του δράκου. Στο θρησκευτικό κλειδί, στις μάχες των Θεοτήτων με τον δράκο, βρίσκουμε την διαδοχή των διαφόρων δυναστειών Θεών προσωποποιήσεων των δυνάμεων της φύσης που μάχονται τους προηγούμενους. Έτσι, η ηλιακή Ολυμπιακή δυναστεία, με αρχηγό τον Δία, πρέπει να πολεμήσει τον δράκο Τυφώνα, ο οποίος μετατρέπεται σε σύμβολο του σκότους. Όταν ο άνθρωπος-θύμα των ελαττωμάτων και των σκιών του υποσυνείδητου σταθεί όρθιος και αρχίσει να βαδίζει τον δρόμο της αναζήτησης του αληθινού εαυτού του, τότε μπαίνει στην ατραπό της Μύησης. Και είναι στον μυητικό συμβολισμό όπου θα βρούμε πάλι τον άνθρωπο πρωταγωνιστή του φόνου του δράκου. Η Δρακοκτονία, σε μια από τις ερμηνείες της, σημαίνει και αναφέρεται σ’ εκείνους τους φοβερούς αγώνες που περιμένουν τον υποψήφιο για μύηση, ανάμεσα στον εαυτό του και στα προσωποποιημένα ανθρώπινα πάθη-λάθη του, που ο εσωτερικά φωτισμένος άνθρωπος πρέπει να φονεύσει, γινόμενος με αυτόν τον τρόπο ένας Γιος της Σοφίας και της Αθανασίας.

Η Διαχρονικότητα του Αγίου Γεωργίου

Στην Χριστιανική παράδοση επιβιώνει ο μύθος του Δρακοκτόνου Ήρωα με την μορφή του Ιππότη-Αγίου, Αγίου Γεωργίου ή Άη-Γιώργη, όπως αναφέρεται από τον Λαό. Γόνος πλούσιας και αριστοκρατικής οικογένειας από την Καππαδοκία της Μικράς Ασίας (ο πατέρας του Γερόντιος, ήταν Έλληνας συγκλητικός και στρατηλάτης, κατά την διάρκεια της θητείας του αυτοκράτορα Διοκλητιανού), ο Άγιος Γεώργιος ήταν Αξιωματικός του Ρωμαϊκού Στρατού, στον οποίο κατατάχθηκε από μικρή ηλικία και ως Στρατιωτικός διακρίθηκε για την τόλμη και τον ηρωισμό του. Ως Τροπαιοφόρος (Στρατιωτικός) Άγιος και Ελευθερωτής συγκεντρώνει πολλές θαυμάσιες διηγήσεις και παραδόσεις, από τις οποίες η σπουδαιότερη είναι αυτή που μιλάει για την εξόντωση ενός φοβερού δράκου και την σωτηρία της πριγκίπισσας που απειλούνταν απ’ αυτόν. Ο δράκος φυλούσε το νερό μιας πηγής κοντά στην Σιλήνα της Λιβύης και το άφηνε να τρέχει μόνον όταν έβρισκε κάποιον άνθρωπο να φάει. Οι κάτοικοι της περιοχής όριζαν με κλήρο το θύμα του δράκου. Ολόκληροι Στρατοί είχαν αντιταχθεί στον δράκο αυτόν, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Ο κλήρος έφερε και την σειρά της πριγκίπισσας, την οποία έσωσε ο Άγιος Γεώργιος φονεύοντας τον δράκο. Καβάλα στο άλογό του, ο Άη Γιώργης, ακοντίζει τον δράκο,  σώζει την πριγκίπισσα και γίνεται ένας από τους πιο αγαπητούς Αγίους του Χριστιανισμού. Ορισμένοι ιστορικοί και συγγραφείς έχουν επισημάνει ότι πολλές σκηνές του μύθου της σφαγής του δράκου από τον Άγιο Γεώργιο για να σώσει την πριγκίπισσα αντιστοιχούν στην δολοφονία του θαλάσσιου δράκου από τον Περσέα για να σώσει με την σειρά του  την Ανδρομέδα, αλλά και στην εξόντωση του δράκου Πύθωνα από τον Απόλλωνα. Από τον Μεσαίωνα, η ιστορία της ζωής και της δράσης του Αγίου Γεωργίου, τόσο  ως πιθανολογούμενο γεγονός όσο και ως αιώνιος θρύλος, άρχισε να συμβολίζει την νίκη του καλού εναντίον του κακού, και να γίνεται μέρος της χριστιανικής παράδοσης κάθε τόπου, με εορτές αφιερωμένες σε εκείνον, ενώ έχει ευρέως εκπροσωπηθεί στην χριστιανική τέχνη με πολλούς τρόπους και μορφές, σε αγιογραφίες, έργα ζωγραφικής, γλυπτά, δια μέσου των αιώνων, με τον ίδιο να έχει γίνει αποδέκτης πολλών προσευχών.

Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος που σκοτώνει τον δράκο έγινε μια από τις πιο δημοφιλείς εικόνες στην Ορθόδοξη αγιογραφία. Στο όνομα του θα ορκίζονται οι Ιππότες, οι οποίοι στην εποχή του Μεσαίωνα θα δώσουν την μάχη για έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο. Στον Ιπποτικό μύθο των συνεχιστών του Αγίου Γεωργίου το άλογο που ελέγχει και ιππεύει ο Ιππότης συμβολίζει τον σύμμαχό του στην προσπάθειά του να νικήσει την σκιά του που καθρεπτίζεται στην σκοτεινή και απαίσια μορφή του δράκου. Ο δράκος, δηλαδή, είναι μια προβολή της αρνητικής πλευράς του εαυτού του Ανθρώπου, ο οποίος πρέπει να βρει το θάρρος και να τον εξοντώσει. Ο δράκος συμβολίζει την τελική δοκιμασία του Ιππότη, που πειράζεται «υπό του δράκοντος», και πρέπει να αποδείξει την αγνότητα της ψυχής του και την δύναμη των αρετών του, μιας και τα όπλα, τα οποία επίσης κατακτούν οι ήρωες συμβολίζουν τις ανώτερες  ηθικές δυνάμεις, τις αρετές του ήρωα. Για τους Συνειδητοποιημένους Λευκούς Εθνικιστές ο Άγιος Γεώργιος αποτελεί κάτι πολύ παραπάνω από έναν απλό Άγιο της Χριστιανοσύνης. Στο πρόσωπο και τα έργα του ενσωματώνεται  ό,τι είναι  Άξιο, Καλό και Ευτυχές για τον Λευκό Άνθρωπο. Όταν βλέπει την αδικία στον κόσμο, ξέρει ότι καλείται να την διορθώσει. Εκφράζει τους ιδεολόγους εκείνους που έχουν το θάρρος και το σθένος να τραβήξουν τα πάνδεινα για τα όσα ενστερνίζονται και είναι έτοιμοι ακόμη και την ζωή τους να δώσουν για την επικράτηση της Αλήθειας και του Δικαίου.

Στον σύγχρονο κόσμο όπου δεν υπάρχουν Αληθινές Αξίες, παρά μόνο το κέρδος, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Άγιος Γεώργιος έχει πάψει να αποτελεί πρότυπο συμπεριφοράς για τους νέους λευκούς άνδρες του χριστιανικού κόσμου. Από τους οπαδούς του εθνομηδενισμού, της παγκοσμιοποίησης και του πολυπολιτισμού θεωρείται ως ένα επικίνδυνο πρότυπο  καθώς ο Άγιος Γεώργιος είναι το αρχέτυπο του Λευκού Άνδρα. Πατριώτης, Γενναίος, Ιπποτικός, Κύριος, Ευγενικός. Οι Μύθοι και οι Θρύλοι που έχουν ξεφυτρώσει γύρω από το όνομα και την ιδιότητά του είναι μια απόδειξη για την δύναμη του χαρακτήρα του. Είναι ένας Πανευρωπαϊκός Ήρωας, που εμφανίζεται όπου οι Λευκοί έχουν εγκατασταθεί και συμβολίζει τον Άνθρωπο που αγωνίζεται κατά του δράκου (κακό) για να σώσει την πριγκίπισσα (Αξίες), ως ένα σαφές μήνυμα του προσδιορισμού της προσωπικότητάς του.

Μέσα, λοιπόν, σε κάθε αποφασισμένο Λευκό Άνθρωπο κρύβεται ένας Άγιος Γεώργιος, ο οποίος, κάποια στιγμή, θα πρέπει να δώσει την μεγάλη μάχη με την ερπετόμορφη σκιά του, για να γίνει φως και να απελευθερώσει την κόρη-ψυχή του. Έτσι, θα κατακτήσει τους θησαυρούς της εσωτερικής γνώσης που φυλάγει ο μεγάλος Δοκιμαστής των Αρετών, ο Δράκος.

Έχοντας, μάλιστα, υπ’ όψιν την ιδιαίτερη σύνδεση του Αγίου Γεωργίου με το Έθνος των Ελλήνων, ως προστάτη του Στρατού Ξηράς, δεν είναι δυνατόν να μην μας έρθει στον νου η γνωστή και αλάνθαστη (για το ευρύτερο πνεύμα της) διαχρονική λαϊκή ρήση: «Όπου υπάρχει ένας δράκος, εκεί γεννιέται κι ένας Άη Γιώργης για να τον σκοτώσει»!


ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ






 ΑΪΝΣΤΑΪΝ ΕΚΛΕΨΕ ΤΟΝ ΤΥΠΟ Ε=Μ.C² ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΣΤΡΙΑΚΟ ΦΥΣΙΚΟ ΦΡΙΤΣ ΧΑΖΕΝΕΡΛ 
(Fritz Hasenöhrl).

800 ΚΙΒΩΤΙΑ ΜΕ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΣΕ ΑΠΟΘΗΚΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΑΣ. ΟΙ "ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ" ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ.

«Ο μεν γαρ Ελληνισμός πανταχού της γης εκταθείς και τας απάντων ανθρώπων ψυχάς κατασχών ούτως ύστερον μετά την τοσαύτην ισχύν και την επίδοσιν υπό της του Χριστού κατελύθη δυνάμεως». Ιωάννης Χρυσόστομος , "Κατά Ελλήνων", 15.



Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΜΙΩΝΗ ΑΠΕΙΛΕΙ ΤΟΝ ΒΟΡΙΔΗ: «ΒΟΡΙΔΗ, ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ. ΘΑ ΣΕ ΚΥΝΗΓΗΣΟΥΜΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΑ ΕΚΑΤΟ».

ΟΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ ΚΑΙ ΟΙ "ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΙ" ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΦΙΟΖΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟΚΡΑΤΙΑ.

ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΣΕ ΕΛΛΗΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ: "Ο ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΩΣ ΕΝΑ ΒΑΘΜΟ ΤΟΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΑΝΤΡΩΣΟΥΜΕ, ΑΛΛΙΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΣΚΟΡΠΟΧΩΡΙ. ΓΙ ΑΥΤΟ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ".

ΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ «ΓΕΡΜΑΝΟΙ» ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΤΗΝ ΝΕΑ ΓΕΡΜΑΝΙΑ, ΤΗΝ ΙΣΛΑΜΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΟΤΟΥΡΚΙΑ. Η ΜΕΡΚΕΛ ΕΝΤΡΟΜΗ ΑΝΗΣΥΧΕΙ ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΚΑΤΟΧΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ. Ο ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟΣ ΤΡΑΜΠ ΜΠΟΡΕΙ (Ο ΗΛΙΘΙΟΣ) ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΠΡΑΞΕΙ. ΤΡΕΜΟΥΝ ΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ "ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ" ΜΗΠΩΣ ΑΠΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑΤΑ ΚΑΤΟΧΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ ΝΑ ΜΠΑΣΤΑΡΔΕΥΣΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΣ ΤΟΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΛΑΟ.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΥΔΡΙΤΕΣ ΜΕΘΑΝΙΟΥ. ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΥΣΙΜΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΙΩΝΑ. ΟΙ ΑΡΑΒΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ ΠΑΡΑΓΚΩΝΙΖΟΝΤΑΙ.

ΓΟΕΡΟΣ ΘΡΗΝΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. ΗΜΕΡΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ. 17 ΙΟΥΝΙΟΥ 2018. Ο ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΗΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟΝ ΕΧΘΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ.