ΟΙ (ΠΛΗΡΩΜΕΝΟΙ) ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΡΟΩΘΟΥΝ ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΓΙΑΤΙ: «ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ».

Αλγερινός  συγγραφέας:  "Το φοβερότερο όλων είναι ο ισλαμισμός, είναι ο βέβαιος θάνατος, η καταστροφή της ζωής στις πιο βαθιές της ρίζες".
 
Πριν από λίγες εβδομάδες, η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδότησε μια έκθεση με τίτλο «Το Ισλάμ είναι και η ιστορία μας», η οποία φιλοξενήθηκε στις Βρυξέλλες. Η Isabelle Benoit, ιστορικός που βοήθησε στο σχεδιασμό της έκθεσης, δήλωσε στο AP: «Θέλουμε να καταστήσουμε σαφές στους Ευρωπαίους ότι το Ισλάμ είναι μέρος του ευρωπαϊκού πολιτισμού και ότι δεν εμφανίστηκε πρόσφατα, αλλά έχει ρίζες που ξεκινούν 13 αιώνες πριν».

Η επίσημη Ευρώπη κατά του Χριστιανισμού και υπέρ του Ισλάμ 
22 Οκτώβριος 2017,  
 http://www.pontos-news.gr 
ΕίσοδοςΑπατείται εγγραφή ή είσοδος. Πατήστε στο σχετικό εικονίδιο επάνω δεξιά στη σελίδα.OKΗ επίσημη Ευρώπη κατά του Χριστιανισμού και υπέρ του Ισλάμ22 Οκτωβρίου 2017,  Παντελής Σαββίδης,  pontos-news.gr Παντελής Σαββίδης

 

 «Το επίσημο ευρωπαϊκό κατεστημένο έχει στρέψει την πλάτη του στον Χριστιανισμό», έγραψε η ιστοσελίδα gatestoneinstitute.

«Το επίσημο ευρωπαϊκό κατεστημένο έχει στρέψει την πλάτη του στον Χριστιανισμό», έγραψε η ιστοσελίδα gatestoneinstitute.

Υπάρχει μια σειρά κινήσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο που δεν μπορούν να εξηγηθούν. Θα μπορούσε να καταλάβει κανείς την επίδειξη ενός κοσμικού πνεύματος σε μια εποχή που οι θρησκείες υποχωρούν αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται περί αυτού. Δεν υπάρχει, δηλαδή, μια αντιπαράθεση με το θρησκευτικό φαινόμενο αλλά μια επίθεση στον Χριστιανισμό και μια θετική στάση υπέρ του Ισλάμ. Και το ερώτημα είναι γιατί;

«Το κατεστημένο δεν γνωρίζει το βαθμό στον οποίο η ήπειρος και οι λαοί της εξακολουθούν να εξαρτώνται από την ηθική καθοδήγηση των ανθρωπιστικών αξιών του Χριστιανισμού, ειδικά σε μια εποχή που το ριζοσπαστικό Ισλάμ έχει ξεκινήσει μια πολιτισμική πρόκληση προς τη Δύση», σχολίασε το ιστολόγιο που προαναφέραμε.

Η Isabelle Benoit, όταν αναφέρεται στις ισλαμικές ρίζες της Ευρώπης, πριν από 13 αιώνες, εννοεί, προφανώς, την ισλαμική προέλαση των Αράβων από την Ισπανία στην λοιπή Ευρώπη η οποία αναχαιτίστηκε με μεγάλη προσπάθεια και τεράστια αγωνία το 732 στο Πουατιέ από τον Κάρολο Μαρτέλο. Η Μάχη του Πουατιέ θεωρείται πολύ σημαντική  για την ευρωπαϊκή ιστορία και το χαρακτήρα που προσέλαβε η Ευρώπη.

Αν τη μάχη κέρδιζαν οι Άραβες, η Ευρώπη σήμερα θα ήταν μουσουλμανική.

Να τι λέει σχετικά ένας από τους μεγάλους μεσαιωνολόγους της εποχής μας, ο Jacques Le Goff, σε συνέντευξη που παραχώρησε στη Liberation: «Θα πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ της Ευρώπης και των Ευρωπαίων. Το πιο σημαντικό, υπό την προοπτική της κοινοτικής συγκροτήσεως, είναι η ανάδυση και η χρήση του όρου "Ευρωπαίος", όρος προσδιοριστικός της ταυτότητας μίας ομάδας γυναικών και ανδρών, και όχι απλά ενός χώρου.

»Ο όρος εμφανίστηκε σε ένα χριστιανικό δυτικό χρονικό, εξαιτίας των συγκρούσεων, που έλαβαν χώρα, κοντά στο Πουατιέ, τον 8ο αιώνα, ανάμεσα στον ηγέτη των Φράγκων Κάρολο Μαρτέλο και τους μουσουλμάνους. Αφορμή υπήρξε μία μουσουλμανική επιδρομή, προερχόμενη από την Ισπανία, που είχε μόλις κατακτηθεί. Ο όρος λοιπόν χρησιμοποιήθηκε στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τους μουσουλμάνους, κάτι που δεν ήταν και η πιο βαθιά πραγματικότητα της μεσαιωνικής Ευρώπης».

 

Τι, ακριβώς, λοιπόν, θέλει να πει η ιστορικός που βοήθησε στην έκθεση, που χρηματοδότησε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποια είναι η ιστορική βάση του ισχυρισμού της; Αξίζει να σημειωθεί πως το θέμα της ευρωπαϊκής ταυτότητας είναι μείζον στην γηραιά ήπειρο και υπάρχει έντονη διαφωνία μεταξύ των ιστορικών. Μερικοί, μάλιστα, από αυτούς επιχειρούν να προσδιορίσουν την ευρωπαϊκή ταυτότητα σε αντίθεση, ακόμη, και με το Βυζάντιο!

Οπότε, τα ερωτηματικά για το πού το πάνε ορισμένοι ηγετικοί ευρωπαϊκοί κύκλοι πληθαίνουν.

Πριν από λίγες μέρες, μερικοί από τους σημαντικότερους διανοούμενους της Ευρώπης, όπως ο Βρετανός φιλόσοφος Roger Scruton, ο πρώην Πολωνός υπουργός Παιδείας Ryszard Legutko, ο Γερμανός επιστήμονας Robert Spaemann και ο καθηγητής Rémi Brague από τη Σορβόννη της Γαλλίας, υπέγραψαν την καλούμενη Δήλωση των Παρισίων. Στη δήλωσή τους αυτή, απορρίπτουν την «ψευδο-χριστιανοσύνη των οικουμενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων» και την «ουτοπική, ψευδοθρησκευτική σταυροφορία για έναν κόσμο χωρίς σύνορα». 

Αντ' αυτού, ζήτησαν μια Ευρώπη βασισμένη στις «χριστιανικές ρίζες», αντλώντας έμπνευση από την «κλασσική παράδοση» και απόρριψη της πολυπολιτισμικότητας: «Οι προστάτες της ψευδούς Ευρώπης –γράφουν στη δήλωσή τους– είναι μαγεμένοι από τις δεισιδαιμονίες της αναπόφευκτης προόδου. Πιστεύουν ότι η Ιστορία είναι στο πλευρό τους και αυτή η πίστη τους καθιστά αλαζόνες και ανίκανους να αναγνωρίσουν τα ελαττώματα του μετα-εθνικού, μεταπολιτιστικού κόσμου που κατασκευάζουν. Αγνοούν, ακόμη και αρνούνται τις χριστιανικές ρίζες της Ευρώπης. Ταυτόχρονα, φροντίζουν να μην προσβάλλουν μουσουλμάνους, τους οποίους φαντάζονται ότι θα υιοθετήσουν χαρούμενα τη κοσμική και πολυπολιτισμική τους προοπτική».

Το 2007, αναφερόμενος στην πολιτιστική κρίση της ηπείρου, ο Πάπας Βενέδικτος είπε ότι η Ευρώπη «αμφισβητεί τώρα την ίδια την ταυτότητά της». Το 2017, η Ευρώπη έκανε ένα ακόμη βήμα, δημιουργώντας μια μεταχριστιανική φιλοισλαμική ταυτότητα. Δημοσιεύματα σε σημαντικά μέσα ενημέρωσης επισημαίνουν πως τα επίσημα κτήρια και εκθέσεις της Ευρώπης έχουν σβήσει τον Χριστιανισμό και, αντιθέτως, προβάλλουν το Ισλάμ.

 

Ένα επίσημο μουσείο που κόστισε 56 εκατ. ευρώ, άνοιξε πρόσφατα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ονομάστηκε το «Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας». Η ιδέα της δημιουργίας του ήταν να υπάρξει μια ιστορική αφήγηση της μεταπολεμικής περιόδου γύρω από το φιλοευρωπαϊκό μήνυμα ενοποίησης. Το κτήριο είναι ένα όμορφο παράδειγμα Art Deco στις Βρυξέλλες.

Ωστόσο, όπως έγραψε ο Ολλανδός μελετητής Arnold Huijgen, το σπίτι είναι πολιτισμικά «άδειο»: «Η γαλλική επανάσταση φαίνεται να είναι η γενέτειρα της Ευρώπης. Υπάρχει ελάχιστο περιθώριο για οτιδήποτε προηγήθηκε. Ο Ναπολεόντειος Κώδικας και η φιλοσοφία του Καρλ Μαρξ αποκτούν εξέχουσα θέση, ενώ η δουλεία και η αποικιοκρατία τονίζονται ως οι πιο σκοτεινές πλευρές του ευρωπαϊκού πολιτισμού (...) Αλλά το πιο αξιοσημείωτο για το Σπίτι είναι αυτό: σαν να μην υπάρχει θρησκεία».

Το Ευρωπαϊκό Νομισματικό και Οικονομικό Τμήμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ζήτησε από τη Σλοβακία να επανασχεδιάσει τα αναμνηστικά κέρματά της αφαιρώντας τους χριστιανούς Αγίους Κύριλλο και Μεθόδιο. Ο Γερμανός υπουργός Εσωτερικών Thomas de Maizière, του κυβερνώντος Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της Μέρκελ, πρότεινε πρόσφατα να καθιερωθούν  μουσουλμανικές αργίες. «Σε μέρη όπου υπάρχουν πολλοί μουσουλμάνοι, γιατί δεν μπορούμε να σκεφτούμε την εισαγωγή μίας μουσουλμανικής αργίας;», είπε.

Η πρόταση του De Maizière δείχνει ότι όταν πρόκειται για το Ισλάμ, η επίσημη «μεταχριστιανική» κοσμικότητα της Ευρώπης υποχωρεί.

Γιατί αυτή η διάκριση; Το ευρωπαϊκό κατεστημένο φαίνεται πως αδυνατεί να αντιληφθεί το πόσο η ήπειρος και οι λαοί της εξακολουθούν να εξαρτώνται από τις ανθρωπιστικές αξίες του χριστιανισμού, ειδικά σε μια εποχή που το ριζοσπαστικό Ισλάμ προκαλεί το Δυτικό πολιτισμό. Αλλά και στην Ελλάδα έχουν γίνει επίσημες συστάσεις να αφαιρούνται από αίθουσες διδασκαλίας χριστιανικά εμβλήματα στις περιπτώσεις που στα μαθήματα συμμετέχουν και μουσουλμάνοι μαθητές ή φοιτητές. 

Η ανεξήγητη αυτή τακτική του ευρωπαϊκού κατεστημένου είναι σίγουρο πως θα προκαλέσει αντιδράσεις. Χιλιάδες Πολωνοί συμμετείχαν σε μαζική διαδήλωση κατά μήκος των συνόρων της Πολωνίας για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην «εκκοσμίκευση και την επιρροή του Ισλάμ». Θα πρέπει να αναμένουμε σιγά σιγά και άλλες ανάλογες αντοδράσεις. Το να θέλει η κυρίαρχη ευρωπαϊκή τάση να διαμορφώσει μια κοσμική ήπειρο απαλλαγμένη από θρησκευτικές επιδράσεις, είναι κάτι που μπορεί να γίνει αντιληπτό, αν και είναι αδύνατον. Να μάχεται, όμως, κατά του Χριστιανισμού και να ευνοεί το Ισλάμ, είναι εντελώς ακατανόητο.

 

 

 

Ο  αλγερινός  συγγραφέας  Μπουαλέμ Σανσάλ: «Το Ισλάμ είναι ο παιδαγωγός της βίας, φυσικής και συμβολικής»

 «Βήμα»  13/08/2016

«Ζούσα ανέκαθεν σε συνθήκες πολέμου: η αποικιοκρατία και ο πόλεμος της Ανεξαρτησίας, ο εμφύλιος πόλεμος της δεκαετίας του '90. Πάντα ζούσα υπό δικτατορικό καθεστώς. Ετσι έχει η ιστορία της χώρας μου. Κι αυτή αποτελεί το υφάδι όλων των μυθιστορημάτων μου. Πρέπει να πω ότι το φοβερότερο όλων είναι ο ισλαμισμός, είναι ο βέβαιος θάνατος, η καταστροφή της ζωής στις πιο βαθιές της ρίζες. Στα βιβλία μου μιλάω ουσιαστικά για ένα και μόνο πράγμα: την άνιση μάχη για την ελευθερία».

Το πρόσφατο βιβλίο του Μπουαλέμ Σανσάλ δεν είναι παρά η κορύφωση αυτού που περιγράφει, τόσο συνταρακτικά, σε τούτη τη συνέντευξη με «Το Βήμα». Το 2015 ο αλγερινός συγγραφέας εξέδωσε το «2084. Το τέλος του κόσμου» και τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο Μυθιστορήματος της Γαλλικής Ακαδημίας. Με πρότυπο το «1984» του Τζορτζ Οργουελ, φαντάζεται την ισλαμική εκδοχή του «Μεγάλου Αδελφού», ένα ολοκληρωτικό καθεστώς θρησκευτικού τύπου.

Γιατί επέλεξε να «συνομιλήσει» με το συγκεκριμένο έργο και τον συγκεκριμένο συγγραφέα; «Κατά τη γνώμη μου, ο Οργουελ είναι ο συγγραφέας που αποκαλύπτει θεαματικά ένα θεμελιώδες στοιχείο των ολοκληρωτικών καθεστώτων: τη δύναμη της γλώσσας για τη χειραγώγηση του πληθυσμού. Περισσότερο και από τη φυσική βία και την ιδεολογική κατήχηση, περισσότερο και από τον απόλυτο έλεγχο της καθημερινής ζωής, αυτό που επιτρέπει στα ολοκληρωτικά καθεστώτα να υποτάσσουν τον πολίτη και τον άνθρωπο είναι ο έλεγχος της γλώσσας. Κυριαρχώντας επί της γλώσσας κυριαρχούν στο συμβολικό σύμπαν, στο φαντασιακό του ανθρώπου. Δεν υπάρχει πλέον τρόπος να σκεφθείς, να ονειρευτείς ή να προσεγγίσεις οποιαδήποτε κουλτούρα. Ζώντας σε μια χώρα όπου υπάρχει διττή δικτατορία, ιδεολογική και θρησκευτική, γνωρίζω καλά τις ζημιές που προξενεί η καταστροφή της γλώσσας, ζημιές τεράστιες και ανεπανόρθωτες. Δεν πλάθουμε ένα ζωντανό φαντασιακό από ένα νεκρό σώμα».

 

Πριν από το τελευταίο μυθιστόρημά σας, κύριε Σανσάλ, εκδώσατε το δοκίμιο «Κυβερνώντας στο όνομα του Αλλάχ: Ισλαμοποίηση και δίψα για εξουσία στον αραβικό κόσμο». Οι ιδέες είναι πιο δυνατές όταν «τυλίγονται» από μια αφήγηση;

«Εγραψα το δοκίμιο για να προσφέρω στον ευρωπαίο αναγνώστη ορισμένες βασικές γνώσεις για το Ισλάμ και τον αραβικό κόσμο, πιστεύοντας πως είναι προς το συμφέρον του να κατανοήσει μια θρησκεία και έναν κόσμο με τον οποίο συνυπάρχει μάλλον παθητικά. Πρόκειται για μια επικίνδυνη στάση αν αναλογιστούμε ότι μια μεικτή κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς έξυπνες "ανταλλαγές" μεταξύ των μερών της.
Ηθελα να καταδείξω ότι το Ισλάμ, εκ φύσεως προσηλυτιστικό και με οικουμενικές βλέψεις, έχει ως αποστολή τον εξισλαμισμό όλης της ανθρωπότητας και το ξερίζωμα κάθε άλλης πίστης. Η ιλιγγιώδης εξάπλωση του φανατικού Ισλάμ, οι ολέθριες εξελίξεις στον αραβικό κόσμο μετά την Αραβική Ανοιξη, η εμφάνιση του Ισλαμικού Κράτους, η έκρηξη της ισλαμικής τρομοκρατίας στον κόσμο, και ιδίως στην Ευρώπη, καταδεικνύουν τον επιτακτικό χαρακτήρα αυτής της γνωστικής προσέγγισης - ο μόνος τρόπος που, κατ' εμέ, θα μπορούσε να αποτρέψει αυτό που, δυστυχώς, βλέπουμε να έρχεται ολοταχώς: τη γενικευμένη ριζοσπαστικοποίηση και την επέκταση του κύκλου της βίας. Αν το βιβλίο αυτό αποδείχθηκε πρόσφορο, ήταν προφανές πως έπρεπε να προχωρήσω παραπέρα. Θέλησα να γράψω κάτι που να λέει στους αναγνώστες: δείτε πού μας οδηγούν η χαλαρότητα, η άγνοια και η απουσία "έξυπνων ανταλλαγών": στον εφιάλτη ενός "2084". Δεν ξέρω αν τα μηνύματα του βιβλίου εισακούστηκαν, πάντως οι πρόσφατες επιθέσεις στην Ευρώπη (Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία...) ακούστηκαν. Μας απομένει λοιπόν να εκφράσουμε όλα αυτά με έξυπνες αντιδράσεις».

 

Σκέφτομαι ότι το Αμπιστάν είναι μια τρομακτική παρωδία του Ισλάμ, στην οποία όμως ενσωματώνετε επί μέρους όψεις του που είναι υπαρκτές. Εχει κανείς την αίσθηση, διαβάζοντας, ότι αυτή η φανταστική αχανής επικράτεια πότε μοιάζει με τη Σαουδική Αραβία και πότε με το Ισλαμικό Κράτος...

«Το Ισλάμ είναι μια ολότητα, μια θρησκεία και ένας νομικός κώδικας, μια παράδοση και μια κουλτούρα που αρνούνται τον νεωτερισμό. Είναι προσηλυτιστικό και επιζητεί την οικουμενικότητα. Το Ισλάμ είναι ο παιδαγωγός της βίας, φυσικής και συμβολικής. Σε κάθε επιταγή του εμπεριέχει και μια τιμωρία. Αν δεν προβλέπεται στο Κοράνι, θα προβλέπεται σίγουρα στα Χαντίθ, τα κείμενα που καταγράφουν τα λεγόμενα του Προφήτη και που νομοθετούν για όλες τις πτυχές της ζωής, ακόμη και για τις πιο τετριμμένες. Στην πραγματικότητα, το Αμπιστάν αντιγράφει την οργάνωση και τον τρόπο ζωής που συναντούμε στη Σαουδική Αραβία, στο Ιράν, στο Ισλαμικό Κράτος αλλά και σε ολοκληρωτικά αστυνομοκρατούμενα, γραφειοκρατικά και λαϊκιστικά  καθεστώτα που επικράτησαν στην Ευρώπη, όπως ο ναζισμός, ο σταλινισμός, ο φασισμός. Μέσα σε έναν σκοτεινό και απολιθωμένο κόσμο, η νεωτερικότητα δεν επιτρέπεται παρά μόνο ως τεχνολογία στην υπηρεσία της θρησκείας».

 

Κάποια στιγμή ο πρωταγωνιστής, ο αμφισβητίας Ατί, προφέρει συλλαβιστά στον ύπνο του τη λέξη «ελευθερία». Αναδεικνύετε ευρύτερα, νομίζω, δύο α-δυνατότητες στο πλαίσιο του καθεστώτος που περιγράφετε: τον άνθρωπο που είναι αδύνατον να έχει συνείδηση της ατομικότητάς του και μια κοινωνία που δεν μπορεί να εισέλθει στη ροή του χρόνου, της Ιστορίας, ώστε να αλλάξει. Τι λέτε;

«Στην Ευρώπη δεν αντιλαμβανόμαστε σε ποιον βαθμό σύγχρονες έννοιες, όπως ελευθερία, ατομικότητα, ισότητα, δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα ή κοσμικότητα, είναι ξένες προς την ισλαμική αντίληψη του κόσμου. Δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο οι μουσουλμάνοι είναι προσηλωμένοι στη δική τους κοσμοαντίληψη που βασίζεται στην καθησυχαστική βεβαιότητα ότι όλα έχουν γραφτεί από τον Αλλάχ για το καλό τους και ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή πέρα από την πιστή τήρηση των γραφών. Σήμερα, καθώς το Ισλάμ επεκτείνεται διεθνώς και, με τη δυναμική που του προσδίδουν ο ισλαμισμός και τα πετροδολάρια, κατορθώνει να "εξισλαμίζει" τις κοινωνικές, πολιτισμικές και οικονομικές δομές των χωρών υποδοχής. H προβληματική της μεταρρύθμισής του προκειμένου να προσαρμοστεί στη σύγχρονη εποχή δεν τίθεται καν. Η κυρίαρχη ιδέα είναι ότι ακριβώς οι εν λόγω χώρες υποδοχής θα πρέπει να μεταρρυθμιστούν ώστε να προσαρμοστούν στις αξίες και στους κανόνες του Ισλάμ».

 

Ποια σημασία πιστεύετε ότι πρέπει να αποδώσουμε, επακριβώς, στον νεολογισμό «ισλαμοφασισμός»;

«Ο ισλαμισμός είναι φασισμός και συμπράττει με άλλους φασισμούς που συναντά στον δρόμο του, στη βάση της αρχής "ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου". Συνέπραξε με τον ναζισμό τις δεκαετίες του '30 και του '40, όπως και με τα φασιστικά αραβικά καθεστώτα. Οι έννοιες ισλαμοφασισμός και ισλαμικός φασισμός αποτυπώνουν μια πραγματικότητα. Η σύμπνοια ναζισμού και ισλαμισμού αποτελεί μια ιστορική πραγματικότητα: τη δεκαετία του '30 ο Χίτλερ, βαδίζοντας προς την εξουσία, είχε εξασφαλίσει τη στήριξη των ισλαμιστών των οποίων πνευματικός ηγέτης ήταν ο Μεγάλος Μουφτής της Ιερουσαλήμ, ο Μοχάμαντ Αμίν αλ Χουσέινι, ο οποίος εξέδωσε φετβά καλώντας τους μουσουλμάνους να συστρατευθούν στον δίκαιο αγώνα του Χίτλερ ενάντια στους άγγλους και γάλλους αποικιοκράτες και ενάντια στον παγκόσμιο εβραϊσμό. Με αυτούς τους φανατικούς εθελοντές, ο Χίτλερ οργάνωσε έναν αραβικό στρατό, τις "αραβικές ταξιαρχίες" (μεταξύ των οποίων και το 13ο τάγμα Waffen SS Handschar), διαβόητες για την αποτρόπαιη δράση τους».

 

Στο μυθιστόρημά σας «Harraga» (2005) ασχοληθήκατε με «αυτούς που καίνε» (επί της ουσίας τα σύνορα), τους Βορειοαφρικανούς δηλαδή που περνάνε παράνομα στην Ευρώπη, αλλά και με τη δεινή θέση των γυναικών στον ισλαμικό κόσμο. Θα αντέξει η (ήδη πολωμένη) Ευρώπη την τεράστια πίεση του Προσφυγικού;

«Καμιά χώρα δεν μπορεί αντιμετωπίσει μόνη της μια τόσο μαζική και συνεχή ροή προσφύγων. Το ζήτημα πρέπει να αντιμετωπιστεί σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, και σε όλες του τις πτυχές, ανθρωπιστικές, πολιτικές και συναφείς με την ασφάλεια. Αυτή η αύξουσα εισροή από την Αφρική, το Μαγκρέμπ, αλλά και τη Μέση Ανατολή εσχάτως, αποτελεί τεράστια πρόκληση για την Ευρώπη αλλά και για τις χώρες καταγωγής των προσφύγων, οι οποίες στερούνται μεγάλο μέρος του ενεργού πληθυσμού τους και παραδίδονται στη βία και στη φτώχεια. Η λογική "ας αντιμετωπίσει το πρόβλημα καθένας μόνος του" ενέχει μεγάλους κινδύνους. Δίδεται η εντύπωση ότι η Ευρώπη είναι ανύπαρκτη και ότι η διεθνής κοινότητα είναι μια νοερή εικόνα».

 

Απέμεινε κάτι καλό από αυτό που ονομάστηκε «Αραβική Ανοιξη»;

«Ποτέ μου δεν πίστεψα στην αποκαλούμενη "Αραβική Ανοιξη" με τις εικόνες μιας αραβικής νεολαίας που πολεμά τις δικτατορίες μέσω του Facebook και του Διαδικτύου, μιας νεολαίας λαμπρής και θαρραλέας κατά τα λοιπά, που δεν αντιπροσωπεύει όμως την εκάστοτε πραγματική χώρα, την οποία είχαν προσεταιριστεί οι ισλαμιστές παρασύροντάς την προς την τζιχαντιστική τους πορεία. Η Αραβική Ανοιξη απελευθέρωσε στην πραγματικότητα τους ισλαμιστές, οι οποίοι κατάλαβαν πως σήμανε η ώρα τους, άδραξαν την ευκαιρία και σήμερα μεταφέρουν τον αγώνα τους στην καρδιά καθαυτή της δημοκρατίας, στην Ευρώπη. Μια επανάσταση μπορεί να λάβει χώρα σε βραχύ χρονικό διάστημα, αλλά οι πραγματικές μεταλλάξεις (θρησκευτικές, φιλοσοφικές, πολιτισμικές) απαιτούν δεκαετίες. Οσον αφορά το Ισλάμ, χρειάζονται πολύ περισσότερα από τον ενθουσιασμό και την αυτοθυσία μερικών νέων. Πρέπει πάντως να χαιρετίσουμε αυτούς τους νεαρούς ήρωες, κάθε ταξίδι ξεκινά με ένα πρώτο βήμα».

 

Νομίζω ότι η απαισιοδοξία σας για τον αραβικό κόσμο διαπνέει τον δημόσιο λόγο σας και προκύπτει απ' ό,τι εσείς αντιλαμβάνεστε ως παρακμή του. Σε τι συνίσταται η τελευταία; Και κατά πόσον ευθύνεται ο ίδιος ο αραβικός κόσμος γι' αυτήν;

«Συνήθως απαντώ ότι δεν είμαι απαισιόδοξος, είμαι ρεαλιστής. Ως προς τα ουσιώδη ζητήματα, όπως καταδεικνύει η Ιστορία, οι κοινωνίες εξελίσσονται βραδέως. Θα πρέπει και αυτή η κοινωνία να καταφέρει να θέσει σε κίνηση τις μηχανές της προόδου. Ωστόσο ο αραβο-μουσουλμανικός κόσμος, που υπήρξε λαμπρός και πρόσφερε πολλά στον πολιτισμό, κατέρρευσε έπειτα από διχασμούς που τον υπονόμευσαν και οδήγησαν στον κατακερματισμό του, στην απώλεια την Ανδαλουσίας και στις διάφορες αποικιοκρατίες. Η ανεξαρτησία των διαφόρων εδαφών δεν αποτέλεσε την απαρχή μιας αναγέννησης ή ανανέωσης αλλά μιας επιδείνωσης των συνθηκών που οδήγησαν στην παρακμή: του δεσποτισμού, της φεουδαρχίας, της χρησιμοποίησης της θρησκείας προκειμένου οι πληθυσμοί να παραμείνουν εγκλωβισμένοι στην παθητικότητα και στην άγνοια. Πρέπει επίσης να πούμε ότι ο αραβικός κόσμος είναι ένας μύθος που αρχίζει να ξεφτίζει. Παντού, οι λαοί προσπαθούν να αποτινάξουν τον ζυγό της αραβικότητας για να ξαναβρούν την ταυτότητα και τη γλώσσα τους (π.χ. οι Βέρβεροι στο Μαγκρέμπ)».

 

Μήπως υφίσταται, εν τέλει, μια ανυπέρβλητη σύγκρουση αξιών μεταξύ Δύσης και Ανατολής;

«Μεταξύ της κοσμικής και φιλελεύθερης Δύσης και της ισλαμικής Ανατολής, η σύγκρουση είναι πραγματική. Ανέκαθεν υπήρχε με τη μια ή την άλλη μορφή. Ωστόσο οι διαφορετικές αξίες δεν συνεπάγονται κατ' ανάγκη σύγκρουση. Η Ανατολή και η Δύση έχουν συνυπάρξει  στο παρελθόν και έχουν βρει πολλά σημεία συνεννόησης. Σήμερα η τάση είναι προς την απόρριψη του άλλου. Η αιτία βρίσκεται στο ριζοσπαστικό Ισλάμ που θέλει να επικρατήσει, να εξουσιάσει τον κόσμο με μοναδικό νόμο τη σαρία».

 

Γιατί, πιστεύετε, οι ισλαμιστές τρομοκράτες έχουν στοχοποιήσει τη Γαλλία τόσο απροκάλυπτα;

«Η Γαλλία διαθέτει πολλά στοιχεία που την καθιστούν στόχο. Επέβαλε αποικιοκρατικό καθεστώς σε πολλούς μουσουλμανικούς λαούς, υποστήριξε τις αραβικές δικτατορίες που καταπίεσαν αυτούς τους λαούς, βομβάρδισε μουσουλμανικές χώρες, ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε τη μετανάστευση προκάλεσε απογοήτευση και μίσος, υπό τον μανδύα της κοσμικότητας εφάρμοσε μια πολιτική καταπίεσης του Ισλάμ κ.λπ. Το Ισλαμικό Κράτος επέλεξε για στόχο τη Γαλλία γιατί οι μουσουλμάνοι μετανάστες επιδεικνύουν ορισμένα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά: είναι πολυάριθμοι και ομοιογενείς, είναι άραβες, μαγκρεμπίνοι, σουνίτες μαλεκίτες, με ένα οργανωμένο σαλαφιστικό κίνημα, έχουν οικογένεια στη Γαλλία, είναι ελάχιστα ενταγμένοι και μάλλον γκετοποιημένοι, διατηρούν στενούς δεσμούς με τη χώρα καταγωγής τους, στοιχεία που παρέχουν ένα στρατηγικό βάθος για την επέκταση του Ισλαμικού Κράτους. Η βία σίγουρα θα συνεχιστεί επί μακρόν. Το ερώτημα είναι αν θα εκτραπεί σε εμφύλιο πόλεμο, αν ο στρατός θα παραμείνει σιωπηρός παρατηρητής και τι θα πράξει η Ευρώπη».

Μπουαλέμ Σανσάλ
2084. Το τέλος του κόσμουΜετάφραση Ανθή Ξενάκη.
Εκδόσεις Διάμετρος, 2016,
σελ. 360
 

Πέραν του  παραπάνω βιβλίο, κυκλοφορεί από το 2006 στα ελληνικά  ένα βιβλίο του Marc Ferro με τίτλο : "Το σοκ του Ισλάμ". Ο Ferro δεν είναι συντηρητικός. Αναπτύσσει (με βιβλιογραφία) κεφάλαιο με τίτλο "Ο εξισλαμισμός της νεωτερικότητας" που στην  σελίδα 66 συμπυκνώνεται ως εξής : «η πίεση του δυτ. κόσμου, της παγκοσμιοποίησης, οι διαιρέσεις του Ισλάμ και οι συγκρούσεις ανάμεσα σε μουσουλμανικά κράτη ήταν η πηγή ενός επανερχόμενου σχεδίου : αντί να εκσυγχρονισθεί το Ισλάμ, να εξισλαμισθεί η νεωτερικότητα».

 

Βίασαν θύματα, έβγαλαν τα μάτια σε νεκρούς και τους έβαλαν όρχεις στο στόμα. Απίστευτες φρικαλεότητες στο Μπατακλάν αποκαλύπτει έκθεση.

Συγκλονιστικά στοιχεία έγιναν γνωστά αναφορικά με τη διπλή τρομοκρατική επίθεση που σημειώθηκε στο Παρίσι και κατά την οποία 130 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και άλλοι 400 τραυματίσθηκαν.

Ειδικότερα η εξεταστική επιτροπή της γαλλικής εθνοσυνέλευσης έχει στη διάθεσή της μαρτυρία, την οποία φέρεται ότι συγκάλυψε η κυβέρνηση εκείνη την περίοδο και έγινε γνωστή μόλις πριν μια εβδομάδα και σύμφωνα με την οποία οι τζιχαντιστές τρομοκράτες βασάνισαν άγρια τα θύματά τους πριν τα σκοτώσουν και μάλιστα βιντεοσκόπησαν τις πράξεις τους προκειμένου το Ισλαμικό Κράτος να χρησιμοποιήσει το υλικό για προπαγανδιστικούς λόγους.

Τα διεθνή ειδησεογραφικά μέσα μεταδίδουν ότι η γαλλική κυβέρνηση προσπάθησε να αποτρέψει τη δημοσιοποίηση της βαρβαρότητας που επέδειξαν οι τζιχαντιστές στα θύματά τους ιδιαίτερα στο Μπατακλάν λέγοντας πως οι πληροφορίες για διαμελισμένα θύματα είναι απλά φήμες.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία που καταγράφηκε από την εξεταστική επιτροπή τον Μάρτιο κάποια από τα θύματα είχαν κακοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που κάποιοι από τους ειδικούς που επιθεώρησαν το χώρο αμέσως μετά το μακελειό, έβγαιναν έξω κλαίγοντας και κάνοντας εμετό από αυτά που αντίκρισαν.

Οι τζιχαντιστές φέρονται να έβγαλαν τα μάτια σε κάποια από τα θύματά τους, άλλους τους ξεκοίλιασαν, ενώ ορισμένα από τα θύματα βρέθηκαν με τους όρχεις τους στο στόμα. Κάποιες γυναίκες είχαν κακοποιηθεί και μαχαιρωθεί επανειλημμένα στα γεννητικά τους όργανα, άλλοι είχαν αποκεφαλιστεί.

 

 

Οκτάχρονο κoριτσάκι στην  Υεμένη  πέθανε την πρώτη νύχτα του γάμου του από αιμορραγία όταν την βίασε ο άντρας της.

Στην Υεμένη το 1/4 του γυναικείου πληθυσμού της Υεμένης παντρεύεται πριν τα 15, Μικρά κορίτσια 8-12  χρονών  παντρεύονται πολύ μεγαλύτερους άντρες και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι θανατηφόρα, όπως έγινε σε αυτή την πρόσφατη περίπτωση αυτής της μορφής γάμου.

 

ΣΤΗΝ  ΔΥΣΗ  ΟΙ  ΑΝΘΡΩΠΟΙ 
ΖΟΥΝ  ΣΤΟΝ  ΔΙΚΟ  ΤΟΥΣ  ΚΟΣΜΟ.

Λαθρομετανάστης  στην  Σουηδία  δολοφόνησε  μία  μικρή  Σουηδέζα.  Η  Σουηδική  τηλεόραση  πήρε  συνέντευξη  από  τους  γονείς  της  δολοφονηθείσας.
Οι  αποβλακωμένοι  Σουηδοί  δήλωσαν:
"Δεν  αισθανόμαστε  κάποια  οργή  για  τον  άνθρωπο  που  σκότωσε  την  κόρη  μας".

 ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ