ΡΟΤΣΙΛΝΤ: "Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ".

ΓΙΑ ΠΙΟ ΛΟΓΟ ΕΓΙΝΕ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ 
  ΟΥΙΝΣΤΟΝ ΤΣΩΡΤΣΙΛ: «Ο ΣΙΩΝΙΣΜΟΣ  

Ο ΤΣΩΡΤΣΙΛ ΣΤΟΝ ΕΒΡΑΙΟ ΒΑΪΤΣΜΑΝ 

2 Νοεμβρίου 1917:  ΕΙΚΟΣΙ  ΧΡΟΝΙΑ  ΜΕΤΑ  ΤΗΝ  ΣΥΓΓΡΑΦΗ  ΤΩΝ  "ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ"  Ο  ΜΠΑΛΦΟΥΡ  ΥΠΟΣΧΕΤΑΙ  ΣΤΟΝ  ΡΟΤΣΙΛΝΤ  ΤΗΝ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ  (ΣΕ  ΤΡΙΑΝΤΑ  ΧΡΟΝΙΑ)  ΤΟΥ  ΚΡΑΤΟΥΣ  ΤΟΥ  ΙΣΡΑΗΛ.

Κατά  την  διάρκεια  του  Α΄ παγκοσμίου  πολέμου  και  ενώ η εξέγερση κατά των Τούρκων εξελίσσεται νικηφόρα για τους Άραβες που ονειρεύονται ανεξαρτησία, ο βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Άρθουρ Τζέιμς Μπάλφουρ, αποστέλλει μία επιστολή  (2 Νοεμβρίου 1917) στον ηγέτη της εβραϊκής κοινότητας της Μεγάλης Βρετανίας, Λόρδο Ρότσιλντ, ζητώντας να την διαβιβάσει στη Διεθνή Σιωνιστική Ομοσπονδία.

Η  επιστολή  στάλθηκε  στον  Ρότσιλντ  20  χρόνια  ακριβώς  μετά  το  πρώτο  Σιωνιστικό  συνέδριο,  στο  οποίο  όπως  υποστηρίζεται,  γράφτηκαν  τα  περιβόητα  «Πρωτόκολλα  των  Σοφών  της  Σιών».

Πρόκειται για τη «Διακήρυξη Μπάλφουρ», όπως θα μείνει στην ιστορία, με την οποία δίδεται η υπόσχεση για την εγκαθίδρυση μιας «εβραϊκής πατρίδας» στην Παλαιστίνη, με σεβασμό στα δικαιώματα των λαών που ζουν ήδη στην περιοχή.

Ως αντάλλαγμα, η εβραϊκή κοινότητα καλείται να «ενθαρρύνει» τις ΗΠΑ να εισέλθουν στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Οι συζητήσεις που προηγήθηκαν της Διακήρυξης είχαν να κάνουν με τις λεπτομέρειες στη διατύπωση. Η φράση «εβραϊκή πατρίδα» χρησιμοποιήθηκε εσκεμμένα αντί της λέξης «πολιτεία», μιας και το επίσημο Λονδίνο δεν παραδέχτηκε ποτέ ότι στόχος του ήταν η δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους. Επιπλέον, η αλλαγή μιας πρόθεσης οροθετούσε αυτή την πατρίδα μέσα στην Παλαιστίνη προς αποφυγής του εποικισμού όλης της περιοχής, ενώ στο τελικό κείμενο προστέθηκε και η αναφορά στα δικαιώματα των μη εβραϊκών κοινοτήτων.

Όλες αυτές οι αλλαγές ήταν αποτέλεσμα πιέσεων ενός αντι-σιωνιστή εβραίου και υπουργού της ινδικής κυβέρνησης, του Έντουιν Σάμιουελ Μοντάγκου, που πίστευε ότι η Διακήρυξη Μπάλφουρ στην αρχική της μορφή θα ενίσχυε τους αντισημιτικούς διωγμούς.

Η επιστολή περιελήφθη τρία χρόνια αργότερα στη Συνθήκη των Σεβρών, με την οποία διαμοιράστηκαν τα ιμάτια της πάλαι ποτέ κραταιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η Μ. Βρετανία πήρε υπό την εντολή της τα εδάφη της Παλαιστίνης, κατόπιν αποφάσεως της Κοινωνίας των Εθνών. Οι Εβραίοι της Διασποράς ενθαρρύνθηκαν να μεταναστεύσουν κατά χιλιάδες στη «Γη της Επαγγελίας» και των προγόνων τους, προς μεγάλη αντίδραση των ντόπιων Αράβων.

Η πληθυσμιακή ισορροπία της περιοχής άρχισε να διαταράσσεται, η απελευθερωτική για τους Εβραίους -τρομοκρατική για τους Άραβες- οργάνωση «Χαγκάνα» ανέλαβε δράση και οι Βρετανοί «ένιπταν τας χείρας τους», όταν δεν υποστήριζαν το εβραϊκό στοιχείο. Έτσι φθάσαμε στο 1948, όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ σε παλαιστινιακά εδάφη.

Με  την  Διακήρυξη Μπάλφουρ, η βρετανική κυβέρνηση δήλωσε πως βλέπει «ευνοϊκά την εγκαθίδρυση στην Παλαιστίνη μιας εθνικής εστίας για τον εβραϊκό λαό». Η επέτειος αυτή γιορτάζεται στο Ισραήλ, όπου η Διακήρυξη Μπάλφουρ θεωρείται το προοίμιο της δημιουργίας του εβραϊκού κράτους το 1948 και ενθάρρυνε τους Εβραίους να μεταναστεύσουν στην  Παλαιστίνη.

 Για  τους  Παλαιστινίους αντίθετα το κείμενο αυτό σηματοδοτεί την αρχή μιας «καταστροφής» που ανάγκασε εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστινίους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους στη διάρκεια του πολέμου που κατέληξε στη δημιουργία του Ισραήλ και συνεχίσθηκε με την κατοχή της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη.

Η  ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ  ΤΟΥ  ΣΤΑΛΙΝ  ΑΠΟ  ΤΟΥΣ  ΕΒΡΑΙΟΥΣ. ΠΟΣΟΙ  ΕΙΝΑΙ  ΟΙ  ΤΟΚΟΙ  ΑΠΟ  ΤΟ  «ΚΕΦΑΛΑΙΟ»  
ΤΟΥ  ΜΑΡΞ;

Το  1953  ο  Στάλιν,  πριν  την  δολοφονία  του  από  τον  εβραιοκομμουνιστή  Καγκάνοβιτς,  εξαπέλυσε  διωγμούς  κατά  των  εβραίων  της  Ρωσίας.  

Ο  Ρωσικός  λαός  κορόιδευε αυτή την κατάσταση με την φράση:  «αυτοί  είναι  οι  ΤΟΚΟΙ  από το  Κεφάλαιο  του  Μαρξ».

Στις αρχές του Ιανουαρίου του 1953, «αποκαλύφθηκε» κατ’ εντολήν του η «συνωμοσία με τις άσπρες μπλούζες».  Επρόκειτο για τους εβραίους μεγαλογιατρούς του Κρεμλίνου, οι οποίοι είχαν εξ’ αρχής αναλάβει την ιατρική φροντίδα των ηγετικών στελεχών του κόμματος-κράτους. Η «αποκάλυψη» ήταν, ότι οι ιατροί αυτοί εργάζονταν στην πραγματικότητα για «τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό» και εξόντωναν τους κομματικούς ηγέτες, εφαρμόζοντάς τους επιτηδείως λανθασμένες θεραπείες. Οι κατηγορίες αφορούσαν τους αποθανόντες κομματικούς Ζντάνωφ και Σερμπάκωφ, ενώ κάποια «ευσυνείδητη» ιατρός, ονόματι Τιμασιούκ, τους κατήγγειλε με επιστολή της προς τον Στάλιν, ότι προγραμμάτιζαν αρχικώς την εξόντωση των ηγητόρων του Ερυθρού Στρατού και εν συνεχεία και του ιδίου. Στην πραγματικότητα, η υπόθεση των γιατρών θα χρησίμευε στον Στάλιν ως πρόσχημα για την καταδίωξη των Εβραίων. Το πιθανότερο σενάριο ήταν να εκτοπισθούν οι Εβραίοι στο Μπιρομπιτζάν, την «αυτόνομη εβραϊκή περιοχή» που είχε σχηματισθεί από την δεκαετία του 1920 στα σύνορα της Μαντζουρίας,  κοντά  στην Κίνα  (αντιθέτως, οι Εβραίοι προσπαθούσαν να μετατρέψουν την πλουσιότατη Κριμαία σε αυτόνομη εβραϊκή περιοχή, σ’ ένα «δεύτερο Ισραήλ» εντός της ΕΣΣΔ). Και μαζί με τους απλούς Εβραίους, η «μπάλα» θα έπαιρνε και τους περισσοτέρους κομματικούς ηγέτες, που είτε ήσαν οι ίδιοι Εβραίοι, είτε είχαν Εβραίες γυναίκες και γενικότερα Εβραίους συγγενείς. Στην ανωτέρω κατηγορία υπάγονταν οι Μολότωφ, Καγκανόβιτς, Μπέρια, Χρουστσώφ κ.α.

Αξίζει πάντως να τονισθεί, πως και ο ίδιος ο Στάλιν είχε Εβραίους συγγενείς (ο υιός του Ιάκωβος και η κόρη του Σβετλάνα είχαν παντρευτεί μέλη της «εκλεκτής» φυλής, ο δε εγγονός του, Ιωσήφ, εθεωρείτο καθαρόαιμος Εβραίος εφόσον γεννήθηκε από Εβραία μητέρα…).

Στην πραγματικότητα, μ’ αυτήν του την απόφαση ο

Στάλιν υπέγραφε την θανατική του καταδίκη !

Ο γνωστός Εβραίος κομμουνιστής  ιστορικός  Ισαάκ Ντώϋτσερ στο  βιβλίο  του «Στάλιν – Πολιτική Βιογραφία», τόμος Β΄ γράφει:

«Η ιστορία για την αντισοβιετική συνωμοσία του παγκόσμιου ιουδαϊσμού μύριζε «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» και σκευωρίες του Υπουργείου Προπαγάνδας του Γκαίμπελς. Ο Στάλιν χτυπούσε τώρα τις ίδιες τις ρίζες της ιδέας που είχε μέχρι τώρα γαλουχήσει την επανάσταση, το κόμμα και το κράτος, κατέστρεφε το πιστοποιητικό γέννησης και τους ιδεολογικούς τίτλους των κατορθωμάτων του καθεστώτος του.

Μ’ αυτή την πράξη ο Σταλινισμός αυτοκτονούσε, πριν ακόμα πεθάνει ο δημιουργός του. Το κόμμα, παρά τον εκφυλισμό και την αποβλάκωσή του, δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον Στάλιν σ’ αυτό το δρόμο της αυτοκαταστροφής. Το ίδιο και τα πολυάριθμα ανεπτυγμένα στοιχεία στο στρώμα των διανοουμένων και την εργατική τάξη. Το σκάνδαλο χρησίμεψε μόνο για να επιταχύνει την αποσύνθεση του Σταλινισμού και να προετοιμάσει την  μεταστροφή».

 Από εκεί και πέρα, οι εξελίξεις ήσαν ραγδαίες και το τέλος του Στάλιν προδιαγεγραμμένο.

 ΤΡΟΤΣΚΥ:  "Τώρα  θα  δημιουργήσουμε  την  δύναμη  του  Σιωνισμού,  με  ποταμούς  αίματος,  στην  οποία  όλοι  θα  υποκύψουν".

Ο λαός του Ισραήλ είναι

ευγνώμων στην Σοβιετική Ένωση

 

Στις 26 Νοεμβρίου του 1947, ο σοβιετικός αντιπρόσωπος στον ΟΗΕ ψήφισε υπέρ της Απόφασης 181 της Γενικής Συνέλευσης, που καθόριζε τη δημιουργία μιας εβραϊκής πολιτικής οντότητας στο παλαιστινιακό έδαφος. Στην πράξη δηλαδή, πραγματοποίησε το περιεχόμενο της Διακήρυξης Balfour. Μαζί με τη Σοβιετική Ένωση, θετική ψήφο εξέφρασαν και οι αντιπρόσωποι της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, της Πολωνίας και της Τσεχοσλοβακίας.

 

Το χρέος της σιωνιστικής οντότητας προς το “σοσιαλιστικό στρατόπεδο” αναγνωρίστηκε επισήμως από τον Ben Gurion, που δήλωσε στο Σοβιετικό πρέσβη: «Ο λαός του Ισραήλ είναι ευγνώμων στην Σοβιετική Ένωση για την υποστήριξη που του παρείχε στον ΟΗΕ (…) Ο στρατός μας έλαβε από την Τσεχοσλοβακία και από τη Γιουγκοσλαβία μία μεγάλη ποσότητα όπλων, συμπεριλαμβανομένου και του πυροβολικού το οποίο στερούμεθα εντελώς στην αρχή του πολέμου». 

ΤΡΕΜΟΥΝ  ΝΑ  ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ  ΑΚΟΜΗ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΟΝΟΜΑ  ΡΟΤΣΙΛΝΤ

Με αφορμή τα 100 χρόνια της Διακήρυξης Balfour η Πρέσβυς του Ισραήλ μας εξηγεί περί τίνος πρόκειται. Αλλά όπως όλες οι υπηρέτριες των Rothschild έκανε μισή μετάφραση της Διακήρυξης, για να αποφύγει να αναφέρει σε ΠΟΙΟΝ απάντησε επίσημα η κυβέρνηση της Μεγάλης Βρετανίας σχετικά με την ίδρυση του Ισραήλ.

Και φυσικά η γραπτή απάντηση-δέσμευση της Βρετανικής Κυβέρνησης απευθύνεται στον Λόρδο Rothschild, Πρόεδρο της Εβραϊκής Κοινότητας της Μεγάλης Βρετανίας.

Ομοίως και στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ αναφέροντας ένα σατυρικό δρώμενο με αφορμή τα 100 χρόνια από την διακήρυξη του Balfour δεν γίνεται επίσης καμία αναφορά στον Rothschild που ήταν ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ αποδέκτης της συγκεκριμένης επιστολής-διακήρυξης. Βλέπετε δηλαδή πως  όλοι ξέρουν πολύ καλά πως να προσπερνούν το επίθετο των Rothschild, για να αποτρέψουν τους αναγνώστες τους να αναρωτηθούν ποιοι είναι αυτοί. Η επέτειος της Διακήρυξης του Μπάλφουρ γιορτάζεται από το Ισραήλ ως το προοίμιο της δημιουργίας του κράτους το 1948 - Από την άλλη αυτό ήταν η αρχή μιας «καταστροφής» που ανάγκασε εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστινίους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους

Η βρετανική κυβέρνηση δήλωσε πως θα τιμήσει «με υπερηφάνεια» την επέτειο παρουσία του ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου, που έχει προσκληθεί σε δείπνο στο Λονδίνο με τη Βρετανή ομόλογό του Τερέζα Μέι.

 Η  ΙΣΤΟΡΙΑ

 

Το  1917  όλος  ο  ανθός  της  ευρωπαϊκής  νεολαίας  σκοτώνονταν,   τα  παιδιά  της  Αγγλίας,   της  Γαλλίας   και  της  Γερμανίας    πολεμούσαν  και  πέθαιναν  στα  χαρακώματα   και  «οι άγγλοι»   πολιτικοί  για  το   μόνο  πού    ενδιαφέρονταν,  ήταν  για  την   δημιουργία  εβραϊκής   εθνικής  εστίας. 

Μετά  την  επίσημη δήλωση  Μπάλφουρ,  για  δημιουργία    εβραϊκού  κράτους,   η  Γερμανία   ήταν  τελειωμένη.   Άρχισαν  προετοιμασίες από  τους εβραίους   της  Ευρώπης,    για  ταυτόχρονες   επαναστάσεις   εβραίων  στο Βερολίνο      (Λούξεμπουργκ – Λίμπκνεχτ)   που  θα διέλυαν  την   Γερμανική   Αυτοκρατορία  και  επαναστάσεις  εβραίων  στην   Αυστρία  και  Ουγγαρία   που  θα  διέλυαν   την Αυστροουγγρική   Αυτοκρατορία.  H  επανάσταση  των  ιουδαίων   στην  Ρωσία,  του  Πάρβους,  Λένιν  και  Τρότσκυ,  είχε  πάρει  τον  δρόμο  της. 
Ο εβραίος  Μπέλλα  Κούν,  θα  επέβαλε  μία   φρικιαστική  κομμουνιστική  δικτατορία στην   Ουγγαρία,  σφάζοντας  χιλιάδες    Ούγγρους. 


 

 

Το καλοκαίρι του 1917 η γερμανική κυβέρνηση, με σκοπό τη διάσπαση του μετώπου των συμμαχικών δυνάμεων, αναλαμβάνει πρωτοβουλία και προτείνει μεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα στις ευρωπαϊκές σιωνιστικές οργανώσεις και την Οθωμανική αυτοκρατορία προκειμένου να επιτευχθεί συμφωνία για την εγκαθίδρυση εβραϊκής κοινότητας στην Παλαιστίνη.
Το ενδεχόμενο να επιτευχθεί συμφωνία και σε συνδυασμό με την πιθανότητα κάτω από τις πιέσεις της Ρωσίας και των ΗΠΑ για έναρξη ειρηνευτικών συνομιλιών, να τερματιστεί «πρόωρα» ο πόλεμος, πριν την ολοκλήρωση του διαμελισμού της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οδήγησε τον εβραϊκής καταγωγής Βρετανό υπουργό Εξωτερικών λόρδο Αρθουρ Μπάλφουρ, στις 2 Νοέμβρη 1917, μετά από σχετικές συνομιλίες με τη Διεθνή Σιωνιστική Οργάνωση, να στείλει επίσημη επιστολή στον Βρετανό σιωνιστή λόρδο . Ρότσιλντ, με την οποία γνωστοποιούσε την απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης να υποστηρίξει την ίδρυση εβραϊκής εθνικής εστίας στην Παλαιστίνη.
 Με αυτόν τον τρόπο η Βρετανία επιχείρησε να θέσει υπό τον έλεγχό της ολόκληρη την Παλαιστίνη, εκβιάζοντας τη γαλλική και την ιταλική κυβέρνηση οι οποίες ενέκριναν την Διακήρυξη Μπάλφουρ  το Φλεβάρη του 1918, κάτω από την πίεση των σιωνιστικών οργανώσεων που δρούσαν στις χώρες τους και προκειμένου να εξασφαλίσουν τις δικές τους διεκδικήσεις στη Μέση Ανατολή.

  Οι  πρώτοι  πού  εκδήλωσαν  τον  ενθουσιασμό  τους  για  την  
επιστολή - διακήρυξη  Μπάλφουρ   στον  Ρότσιλντ,  το  1917,  ήταν  οι  εβραίοι  κομμουνιστές  μπολσεβίκοι  στην  Μόσχα.


Ο  Σολζενίτσιν  γράφει  ότι:  « ΟΙ  ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ   ΣΤΗΝ  ΜΟΣΧΑ, το  1917,   υποδέχθηκαν  με  τρελή  χαρά,  τυμπανοκρουσίες  και  ασπασμούς  την  είδηση  ότι  Η ΕΠΙΣΗΜΗ  ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ  ΑΓΓΛΙΑ   με  επιστολή  της   στον  λόρδο Ρότσιλντ,   προτείνει  την δημιουργία  εβραϊκού  κράτους στην Παλαιστίνη,   (χωρίς  βέβαια  να ρωτήσει   τους  αυτόχθονες Παλαιστίνιους).  

Στους  κύκλους  των  μπολσεβίκων  όλοι  έλεγαν  ότι  το:  
«ποθούμενο  έγινε,  ότι  ΜΕ  ΤΗΝ  ΙΔΡΥΣΗ  ΤΟΥ  ΙΣΡΑΗΛ,  ΟΛΟ  ΤΟ  ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ  ΚΑΙ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ   ΚΙΝΗΜΑ  
ΤΟΥ   19^ου  ΚΑΙ  ΤΟΥ   20^ου  ΑΙΩΝΑ  ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ»!  

Οι Αγγλοι, δυο μήνες μετά τη δημοσίευση της Διακήρυξης, επιχείρησαν να καθησυχάσουν τους Αραβες διαβεβαιώνοντάς τους ότι η Συμφωνία  Σάιξ – Πικό είχε προσωρινό χαρακτήρα και ότι η Βρετανία επιθυμούσε τη δημιουργία ανεξάρτητων αραβικών κρατών στην περιοχή με καθεστώτα που θα στηρίζονταν στη βούληση των πληθυσμών τους.  Τα αραβικά στρατεύματα συνέχισαν τις πολεμικές επιχειρήσεις στο πλευρό των Αγγλων αρχίζοντας επίθεση κατά των τουρκικών στρατευμάτων τον Σεπτέμβρη 1918  στην Παλαιστίνη και τον Οκτώβρη κατέλαβαν την Δαμασκό.

Τον Ιούλιο του 1922 οι Βρετανοί που ήδη είχαν καταλάβει την περιοχή θέτουν σε ισχύ την Εντολή διακυβέρνησης της Παλαιστίνης και αμέσως μετά την κατάκτηση νευραλγικών θέσεων στην οικονομία και την πολιτική ζωή, η Μεγάλη Βρετανία, στα πλαίσια της Διακήρυξης Μπάλφουρ, ενθάρρυνε τον εβραϊκό αποικισμό στη Παλαιστίνη και τη διείσδυση του εβραϊκού κεφαλαίου που συνδέονταν με τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια. Ο Βρετανός ύπατος αρμοστής είχε συγκεντρώσει όλη την εξουσία στα χέρια του, ενώ την Παλαιστινιακή κυβέρνηση την αποτελούσαν Βρετανοί αξιωματούχοι.   Σε  συνδιάσκεψη των αρχηγών των βρετανικών αποικιών που έγινε το Μάρτιο του 1921, στο Κάιρο, αποφασίστηκε ο χωρισμός τμήματος του εδάφους της Παλαιστίνης, ανατολικά του ποταμού Ιορδάνη, στο οποίο δεν επεκτεινόταν η  Διακήρυξη Μπάλφουρ. Η περιοχή αυτή αποτέλεσε το εμιράτο της Υπεριορδανίας, ο στρατός της οποίας, γνωστός ως Αραβική Λεγεώνα, οργανώθηκε υπό τη διοίκηση Βρετανών Αξιωματικών.

Στην Παλαιστίνη  η αποικιακή πολιτική των Βρετανών  που βασιζόταν στη συνεργασία με τον σιωνισμό, προκάλεσε ένοπλες εξεγέρσεις των Παλαιστίνιων κατά του σιωνιστικού αποικισμού. Οι Αγγλοι στην προσπάθειά τους να αποδυναμώσουν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Παλαιστίνιων ανακοινώνουν ότι θα περιορίσουν και στη συνέχεια θα σταματήσουν τη μετανάστευση Εβραίων και την αγορά γης από τις σιωνιστικές οργανώσεις.

ΜΕΤΑ  ΤΟΝ  ΠΟΛΕΜΟ

Η Αγγλική κυβέρνηση διαβιβάζει το ζήτημα της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ. Στις 29 Νοέμβρη 1947 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ψήφισε απόφαση που περιλαμβάνει την κατάργηση της Βρετανικής Εντολής, την αποχώρηση των αγγλικών στρατευμάτων από την Παλαιστίνη και τη δημιουργία δυο ανεξάρτητων κρατών στο έδαφός της, ενός Αραβικού και ενός Εβραϊκού, οικονομικά δεμένων μεταξύ τους. Η Ιερουσαλήμ θα γινόταν ανεξάρτητη διοικητική μονάδα με ειδική διεθνή κυβέρνηση υπό την καθοδήγηση του ΟΗΕ.

Στις 14 Μάη του 1948 ανακηρύχθηκε το κράτος του Ισραήλ σε ένα τμήμα της Παλαιστίνης.  Τα αντιτιθέμενα συμφέροντα μεταξύ των Βρετανών, που υπολόγιζαν σε παραμονή των στρατιωτικών τους δυνάμεων, των ΗΠΑ που ενδιαφέρονταν πλέον ενεργά για την παρουσία τους σε όλους τους τομείς στην περιοχή στηρίζοντας και εξοπλίζοντας τα στρατεύματα του Ισραήλ, την αντίθεση των αραβικών χωρών στη δημιουργία εβραϊκού κράτους καθώς και οι ενδοαραβικές αντιθέσεις που αναπτύσσονταν καλλιεργημένες από τα ξένα και ντόπια συμφέροντα που έλεγχαν την οικονομική ζωή της Μέσης Ανατολή, και ο εξτρεμισμός των αστικών σιωνιστικών κύκλων έβαλαν φωτιά στη περιοχή.
Τα ξημερώματα της 15 Μάη 1948 ξεκινά ο έτοιμος από καιρό αραβοϊσραηλινός πόλεμος ανάμεσα σε στρατεύματα από την Αίγυπτο, Ιορδανία, Ιράκ, Συρία, Λίβανο, Σαουδική Αραβία και Υεμένη από τη μια και τα στρατεύματα του Ισραήλ από την άλλη. Στη διάρκεια αυτού του πολέμου, που διακόπτονταν από βραχυχρόνιες εκεχειρίες, το Ισραήλ κατέλαβε τμήμα εδάφους της Παλαιστίνης (6.700 τετρ. χλμ.) που προορίζονταν με βάση την απόφαση της Γ.Σ. του ΟΗΕ για τη δημιουργία αραβικού κράτους και τμήμα της Ιερουσαλήμ. Από τα κατακτημένα εδάφη εκδιώχθηκαν πάνω από 900.000 Αραβες. Την Ανοιξη του 1949 υπογράφηκαν συμφωνίες ανακωχής ανάμεσα στο Ισραήλ και τις γειτονικές αραβικές χώρες. Ενθαρρυμένο από το αποτέλεσμα του πολέμου και στηριγμένο στην ανοχή των αγγλοαμερικάνων το Ισραήλ αρνήθηκε να επιστρέψει στα από τον ΟΗΕ προβλεπόμενα εδάφη του, δεν εφάρμοσε την απόφαση της Γ.Σ. του ΟΗΕ της 11ης του Δεκέμβρη 1948 για τον επαναπατρισμό των Παλαιστίνιων προσφύγων και την καταβολή από μέρους του Ισραήλ αποζημίωσης για τις εγκαταλειμμένες περιουσίες σε όσους δεν επιθυμούσαν να επιστρέψουν. Η λωρίδα της Γάζας περιήλθε υπό τον έλεγχο της Αιγύπτου. Στις ανατολικές περιοχές της Παλαιστίνης η Ιορδανία προσάρτησε την Δυτική όχθη του Ιορδάνη και το ανατολικό τμήμα της Ιερουσαλήμ.
Ο λαός της Παλαιστίνης δεν μπόρεσε να ιδρύσει κράτος.

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ